Donderdag 12 september

Gisteravond hebben we de airco uitgelaten en de deur naar het balkon open gezet. Ook het gordijn had ik open gelaten, zodat er frisse lucht binnen kon stromen. Ergens vannacht ben ik wakker geworden en bedacht me toen dat we morgenochtend misschien nog wel vroeger wakker worden door het licht van buiten, als ik het gordijn niet dicht doe. Ik stap uit bed en schuif het gordijn dicht.

Toch ben ik nog vroeger dan de wekker afgaat wakker. We hebben tijd genoeg, dus kan alles gelukkig op ons gemak.

Om half acht staan onze koffers en tassen beneden, klaar om meegenomen te worden zodra de bus in aantocht is. Het ontbijt is in principe vanaf 8:00 uur, dus genieten we buiten van de opkomende zon. Het lijkt vandaag hier weer een schitterende dag te worden. De bediening roept ons ruim voor acht uur dat we kunnen gaan ontbijten. Van die mogelijkheid maken we graag gebruik.

Paulette krijgt zelfs na twee pogingen geen koffie uit de automaat en haalt er een van de dames bij. Het blijkt dat hij gisteren is doorgespoeld maar niet meer correct is aangesloten… We zitten nog maar net of er komt een Nederlands stel ontbijten. Paulette vraagt of ze uit bed zijn gevallen, omdat ze zo vroeg zijn. De manlijke helft blijkt verkeerd op zijn horloge gekeken te hebben, maar ze kunnen er beiden nog om lachen.

Om tien over acht nemen we afscheid van de eigenaren van het hotel en vertrekken met onze bagage het steegje in op weg naar het opstappunt, maar niet voordat we onze jonge Albanese vriendin de hand hebben gedrukt. Ze was al wakker en zwaait ons uit.

Om stipt 8:15 uur staan we klaar, maar de bus komt een kwartier later. Nog steeds op tijd want wij moesten een kwartier eerder dan het tijdstip van ophalen aanwezig zijn. Nadat wij ingestapt zijn, gaat de chauffeur nog een paar hotels in Gouvia langs tot hij een bus voor toeristen heeft voor de retourvlucht.

We zijn twee uur vroeger op de luchthaven dan dat we vertrekken, maar we moeten nog onze bagage inchecken en door de douane. De koffers zijn we snel kwijt bij de incheckbalie en zelfs het feit dat er eentje bijna 24 kg weegt is geen probleem. Paulette had al een dame van Tui ingelicht dat we toestemming hebben voor overgewicht vanwege medische bagage, maar de bijbehorende brief van de arts is niet nodig.

Bij de douane worden we er wel uitgepikt, niet vanwege het gepiep bij de doorgang van het poortje, maar vanwege “iets” in de bagage. Er wordt driftig gesnoven met een elektronische “neus” in onze bagage, maar men vindt niets dat niet door de beugel kan.

Dan begint het eindeloze wachten in de vertrekhal waar zeker niet voldoende zitruimte is voor alle gasten. Paulette koopt nog een flesje water en verder vermaken we ons met mensen kijken en de kinderen die met elkaar aan het ravotten zijn. Om kwart voor twaalf gaan we dan toch de lucht in. Dit keer zitten Paulette en ik allebei bij het raam, waarbij ik in de rij voor Paulette zit.

Ik kom de tijd door met lezen, een gedownloade film van Netflix kijken en een broodje eten.

Om kwart voor twee landen we zonder problemen op Schiphol. Wel is er onduidelijkheid waar het vliegtuig moet staan om ons eruit te laten stappen. Op een gegeven moment draait het vliegtuig nog een rondje en wordt dan naar een gate geloodst. Daar vandaan mogen we niet het luchthavengebouw in, maar moeten we via een trap buiten naar beneden. Daar staat een bus gereed, die ons naar een ander deel van de luchthaven brengt. Dit omdat we anders via de douane naar binnen zouden moeten, wat heel veel tijd zou vergen, terwijl het helemaal niet nodig is.

Dan wandelen we weer een heel eind voordat we bij de bagageband zijn, waar onze koffers op terug te vinden moeten zijn. Mijn koffer kan ik aardig snel van de band halen, maar die van Paulette is zo’n beetje de laatste. Ondertussen heb ik e-tickets gekocht voor de treinverbinding Schiphol-Amersfoort via de NS-app. Helaas gaat onze trein pas om 15:06 uur dus we hoeven ons nog steeds niet te haasten.

Wanneer we op het betreffende perron staan te wachten blijkt de trein een storing te hebben. De vertraging loopt op van 5 minuten naar 18 minuten. Ik had mijn vader al een berichtje gestuurd dat we om 16:00 uur uit het NS-station in Amersfoort zouden komen en dat we het heel fijn zouden vinden als zij ons daar op zouden halen. Ik stuur daarna nog een berichtje dat de trein vertraging heeft, maar ze zijn waarschijnlijk al onderweg, want het berichtje komt niet meer aan. Mijn paps van 88 jaar, heeft wel een smartphone, maar alleen “internet” via Wi-Fi, dus vandaar.

Wanneer we in de trein zitten, bel ik hem op om te vertellen dat we later aankomen en zodra we in Amersfoort staan bel ik hem nog een keer op, zodat ze voor kunnen komen rijden.

Het is al tien voor half vijf, als we samen met mijn ouders op weg naar huis gaan. De snelweg zit dicht, dus gaan we via de toeristische route terug naar huis.

Het was een heerlijke vakantie en ik schaam me bijna om te vertellen dat ik maar één dag thuis blijf. Zaterdag vertrek ik voor een zes-daagse soloreis op de motor…