Mei juni 2018 zes-daagse motortocht

Zondag 27 mei

Om 6:30 uur begint de wekkerradio te spelen, maar ik ben al even wakker.

Terwijl Paulette het zondagse ontbijt verzorgt, geheel volgens gewoonte op zondagen, dus inclusief gekookt ei, zorg ik dat ik gewassen en correct gekleed ben, zodat ik de motor buiten kan zetten.

Hoewel we er tijd genoeg voor uitgetrokken hebben, ben ik nog maar net klaar als Ton om stipt 8:00 uur voor ons huis verschijnt.

Ik had meer motorrijders uitgedaagd om mee te gaan maar tot slot is gebleken dat Ton en ik deze reis samen gaan maken. Aangezien we elkaar al langer kennen, verwacht ik dat dat prima zal gaan.

Nadat ik Ton nog even geholpen heb met zijn Garmin navigatiesysteem, hij heeft dezelfde route in zijn Garmin Zumo als ik, stel ik mijn Zumo in en ook de MyRouteApp-Navigation. De app op mijn android telefoon, die hetzelfde moet doen als mijn dure Garmin Zumo 590.

Even later het is dan tien over acht verlaten we Barneveld via de snelweg naar het zuiden. Langs Nijmegen richting Venlo. Daar de grens over naar Duitsland en via de 61 verder naar het zuiden.

Na ca. anderhalf uur sturen gaan we bij Wickrath (D) de Autobahn af, om bij onderaan de afrit bij de McDonald’s van onze eerste pauze te genieten.

Vanmorgen begonnen we met half bewolkt weer en een kleine 20 graden Celsius, nu is het kwik al flink gestegen en laat de zon zich vaker zien.

Daarna nog een stukje door op de 61 tot Jackerath (D), daar stappen we over op de 44, die rijden we tot net voorbij Aachen (D). Vandaar zonder snelweg te gebruiken, ten oosten langs de Ruhrtalsperre en dan door de Eifel verder naar het zuiden.

In het plaatsje Schmidt (D) tanken we de motoren weer vol en gaan dan verder naar het zuiden. Ton en ik tanken bijna andere brandstof dan super E10, maar hebben beiden net op tijd in de gaten dat er maar één pomp is die dat levert.

Iets verder parkeren we de BMW’s in Heimbach (D) aan de rivier de Rur en eten daar een broodje. Het onweert in de verte, maar dat duurt niet lang. Nog voordat we hebben afgerekend, is het onweer in Heimbach (D) beland en begint het te regenen. We besluiten om direct tegen de bui in te gaan rijden, in regenpak, zodat we er waarschijnlijk zo min mogelijk last van hebben.

Als we wegrijden regent het behoorlijk hard, zodat we onze snelheid moeten aanpassen op de bochtige wegen. De temperatuur is onderhand meer dan 10 graden gedaald ten opzichte van de temperatuur die we hadden voordat het begon te onweren.

Even later willen we door het plaatsje Gemünd (D) rijden, maar een wegomlegging verhindert dit zodat we omrijden via Bleibuir (D), gelukkig slechts een klein stukje om.

Op de B51 naar het zuiden, net voor Reuth (D) vinden we een restaurant waar de zon weer schijnt. We hangen de regenkleding over de motoren in de zon te drogen en nemen plaats op het terras voor een kop koffie. Nu we in de richting kijken waar we vandaan zijn gekomen zien we daar een donkerblauwe lucht terwijl wij nu de schaduw opgezocht hebben.

Als de koffie op is en de blazen geleegd zijn, stoppen we onze regenkleding in de motorkoffers. Het is weer 26 graden, dus prima weer om te rijden. Over vijf kwartier zouden we al bij ons hotel in Bitburg moeten zijn.

We volgen nog een stukje de B51, dan langs Prüm (D) tot Sinspelt (D). Bij Wissmannsdorf (D) krijgen we weer een kleine omleiding, die ik eerst negeer, waardoor we iets verderop moeten keren. Daarna buigen we af naar het oosten om via het noord-westen Bitburg (D) binnen te rijden. Onderweg zie ik nog net dat een ree in de verte de weg oversteekt. Ik minder snelheid, want misschien komen er nog meer, maar gelukkig blijft de weg vrij.

Het is even zoeken naar Hotel Louis Müller, dat wil zeggen, we vinden wel het hotel, maar nog niet direct de parkeerplaats die daar bij zou moeten horen. We parkeren dan onze motoren maar op de markt en lopen naar de receptie om navraag te doen waar te parkeren. Als je het eenmaal weet is het niet moeilijk meer, dus staan even later de motoren gebroederlijk naast elkaar op de kleine parkeerplaats van het hotel. We halen onze spullen en melden ons dan weer bij de receptie. We krijgen sleutel 42 en 44 van kamers op de tweede verdieping. Ik pak de sleutel van kamer 44 aan, dat een tweepersoons kamer blijkt te zijn. Ton moet het vannacht doen met een eenpersoons kamer. Maar gelukkig ziet alles er pico bello uit.

Hotel Louis Müller ligt aan de hoofdstraat van het stadje, het is koopzondag hier, dus is het een gezellige drukte in het centrum.

We nemen even tijd voor onszelf en ik gebruik de tijd onder andere om de Zumo uit te lezen. Het blijkt dat we vandaag 392 km afgelegd hebben.

Na een verfrissende douchebeurt, gaan we in korte broek en op slippers, op zoek naar een terras. Op een pleintje is een markt en een Bitburger Bier Haus, we kiezen we deze locatie. Ton kiest een gewone halve liter Bitburger, ik kies voor een alcoholvrije halve liter, beide uit een stenen pul.

Als we onze dorst gelest hebben, gaan we het centrum van het stadje verkennen, want we moeten ook nog besluiten waar we gaan eten vanavond. Tijdens ons rondje komen we bij een chinees restaurant, voor nog geen twaalf euro per persoon kunnen we hier onbeperkt eten. Ruim een uur later is ook de honger gestild en lopen we terug naar het hotel. We controleren de motoren, maken het vizier van onze helmen nog even schoon en zitten dan nog even op een pleintje, terwijl Ton zijn nieuwe pijp uitprobeert.

Rond half tien keren we terug naar het hotel en spreken, voordat we naar onze eigen kamer gaan, af dat we elkaar om 8:00 uur op de gang treffen voor het ontbijt.

Ik ga aan de slag met mijn computer en tekstverwerkingsprogramma om de belevenissen van vandaag op te schrijven. Wanneer ik het geheel een tijd tevergeefs online heb proberen te zetten is het voor mij ook bedtijd.

Maandag 28 mei

Met een onvoldaan gevoel word ik vandaag wakker, ik weet namelijk nog steeds niet waarom ik het gisteren niet voor elkaar kreeg om mijn verhaal online te krijgen. Waarschijnlijk ligt het toch aan de belabberde internetverbinding.

Ik probeerde het vanmorgen vroeg nog een keer, maar helaas.

Om zeven uur begin ik dan toch maar aan mijn dagelijkse fitnessoefeningen, die lukken gelukkig wel. Daarna douchen, aankleden en alvast inpakken wat ik niet meer nodig heb.

Om acht uur hoor ik Ton al uit zijn kamer komen, ook hij is tevreden over zijn kamer, alhoewel zijn kamer kleiner is dan die van mij.

We zoeken het ontbijtbuffet op en een half uur later lopen we alweer naar boven om de tanden te poetsen en onze spullen naar beneden te slepen.

Ik betaal onze rekening en daarna lopen we naar onze motoren, die er nog net zo staan als dat we ze gisteravond achtergelaten hebben.

Goed negen uur rijden we weg uit Bitburg (D). Omdat we vandaag een aardige afstand moeten overbruggen, zijn er in de route wat snelle stukken ingepland om de te verwachten minder mooie (stedelijke) gebieden te overbruggen.

We verlaten Bitburg (D) dan ook in zuidelijke richting via een snelle Bundesstrasse. Bij Ehrang / Quint (D) steken we de rivier de Moezel (Mosel) over. Net voor Hermeskeil (D) gebruiken we Autobahn nummer 1 om verder naar het zuiden te rijden tot Otzenhausen (D) daar vervolgen we onze route naar het zuiden via Autobahn 62, maar verlaten haar al snel weer bij Türkischmühle (D).

Als we het stadje Sankt Wendel (D) naderen, verlaat ik de geplande route en koers ik naar het centrum. We vinden een prima parkeerplek vlakbij het centrum en lopen het stadje in op zoek naar een terras. Die zijn er voldoende en waarschijnlijk omdat het maandag is, is er overal plaats genoeg.

Het is heerlijk weer, dus genieten we van ons drankje en de sterke verhalen van elkaar op het terras. Eigenlijk zitten we veel te lang, want we moeten nog wel een stukje vandaag.

Na een uur verlaten we het stadje weer en laten MyRouteApp-Navigation het vervolg van de route opzoeken door eerst het volgende routepunt op de route op te geven. Dit werkt prachtig, we hoeven dus niet exact dezelfde route terug te rijden, maar worden naar het volgende routepunt op de route gebracht, waar vandaan we de originele route weer vervolgen. Nog net in Sankt Wendel (D) tanken we de motoren nog vol met benzine.

We rijden daarna pal naar het zuiden en nemen bij Neunkirchen (D) een stukje van snelweg 8 tot Zweibrücken, daar duiken we Frankrijk in.

Tussen de middag vinden we in Goetzenbruck (F) een bakker met een stokbroodautomaat, maar kiezen toch maar voor het restaurant dat open is.

Voordat we gaan eten, trek ik eerst mijn thermo-onder-broek en mijn shirt uit, want de temperatuur is tropisch geworden.

We kunnen er geen belegde broodjes krijgen, maar wel eten, dus kiezen we voor een salade met kip, die ons beiden erg goed smaakt, we krijgen er wel brood bij…

Om een uur of twee rijden we weer verder door de schitterende omgeving van de Noord-Vogezen in de Elzas.

Op de Col du Donon ca. 810 meter hoog, stoppen we even om wat te drinken want het is rond de dertig graden geworden. We bekijken het graf voor de gevallen soldaten in de Tweede Wereldoorlog op dit strategische punt en genieten van de rust op dit punt van de route.

Na een twintig minuten stappen we weer op voor het laatste deel van de tocht van vandaag.

Om even na vieren stoppen we in Saint Blaise de la Roche (F) om te tanken, omdat we niet weten of we in de buurt van ons hotel nog een tankstation zullen vinden.

Dan weer verder naar het zuiden. Op een gegeven moment verschijnen er druppels op mijn vizier en als ik omhoog kijk zie ik een onweerswolk. We rijden de bui in of net er langs. Het gaat niet echt regenen maar het asfalt lijkt steeds natter te worden, alsof het steeds korter geleden is dat het geregend heeft. Zouden we de bui inhalen? We hebben geluk, het blijft bij een paar druppels en een nat wegdek op sommige stukjes.

Ten slotte komen we in Hachimette (F) bij onze overnachtingsplaats aan: Hostellerie a la bonne Truite (Hostellerie “de goede forel”). Het is dan kwart over vijf en de hotelier staat ons al op te wachten. Onze motoren mogen achter het hotel in een soort carpoort staan. Wij krijgen de sleutels van twee tweepersoons kamers, geen van tweeën erg groot maar uitstekend voor ons doel: slapen.

We frissen ons op, kleden ons iets luchtiger en zitten dan rond half zeven buiten op het terras aan ons diner. Anderhalf uur later verlaten we het terras om de vizieren van onze valhelmen te ontdoen van de vele insecten die zich doodgevlogen hebben. Daarna maken we nog een wandelingetje door het dorp, maar veel is er niet te beleven. Om kwart over negen ga ik terug naar mijn kamer om aan mijn verhaal te schrijven.

Eerst probeer ik nog een keer om het verhaal van gisteren online te krijgen en dat lukt eindelijk. Daarna schrijf ik tot een uur of elf aan het verhaal van vandaag en vind het dan tijd om mijn bed uit te gaan proberen.

Het blijkt trouwens dat we vandaag 343 km afgelegd hebben.

Dinsdag 29 mei

Het patroon dat we opgebouwd hadden, gisteren en eergisteren, wordt wreed verstoord als blijkt dat Ton zich vanmorgen verslapen heeft. Hij is “door de wekker heen” geslapen. Geen punt, dan bind ik alvast mijn knalgele waterdichte Ortlieb Rackpack (tas) op de motor en haal het kettingslot er af.

Het ontbijt kost hier € 7,00 per persoon en daar krijgen we voor (per persoon): één croissantje, drie schijfjes stokbrood, een glaasje jus d’orange, een kop koffie of thee en beleg. We kopen in Duitsland straks wel een lekker broodje…

Ondanks alles rijden we om 9:00 uur weg bij het hotel. De temperatuur is rond de 10 graden, en het druppelt af en toe. We hebben de regenpakken nog niet aan maar wel onze Gamaschen / Gaiter.

Vanmorgen rijden we nog een stukje naar het zuiden door de Vogezen in de Elzas in Frankrijk. Helaas begint het al snel meer te druppelen. Na ruim een half uur begint het in de bergen zo hard te regenen dat we toch maar de regenkleding aantrekken. Dat blijkt geen overbodige luxe. Het komt met bakken uit de lucht en we zitten zo hoog (ca. 1300 m) dat we soms erg weinig zich hebben omdat we door de wolken rijden !

Weer beneden in het dal rijden we het dorpje Cernay (F) in, dat is ons meest zuidelijke puntje in Frankrijk van deze motortocht. Om vijf voor elf gaat het mis in Ungersheim (F). Ik denk een bakkerszaak te zien en rijd het trottoir op. Het trottoir loopt schuin af, ik klap mijn zijstandaard uit en denk hem veilig neer te kunnen zetten. Op een of andere manier is de standaard weer teruggeklapt, waarschijnlijk achter mijn wijde regenbroek blijven hangen (?). Het gevolg: de motor kantelt door terwijl ik daar niet op bedacht ben. Enkele seconden later lig ik onder mijn motor. Schade: linkerknipperlicht compleet verbrijzeld, koffer beschadigd, steuntje van het windscherm afgebroken. Oh ja en een deuk in mijn ego natuurlijk.

Samen staat hij in no time weer overeind, maar het leed is dan al geschied. We rijden toch maar naar de bakkerszaak, waar we de schade zo goed en zo kwaad mogelijk verhelpen. Mijn Cosmo = remlicht op de valhelm, knippert vervaarlijk. Hij heeft de val gedetecteerd en gaat nu alarm slaan bji Paulette. Ik schakel hem uit, wel fijn dat dit ook echt werkt en stuur Paulette een kort berichtje dat er niets ernstigs gebeurd is.
De spiegels moeten weer goed gezet worden, maar dat lukt niet zonder sleutel. Gelukkig heb ik altijd “alles” bij me en dat komt nu goed van pas.

Om van de schrik te bekomen, eten we een lekker broodje en drinken we een kop koffie. Het is gelukkig wel droog geworden. We durven nog niet te hopen dat het droog blijft dus als we drie kwartier later weg rijden, hebben we de regenpakken nog aan. Even ben ik Ton kwijt, die net anders het dorpje uitrijdt als ik, maar als hij mij mist keert hij om en vinden we elkaar weer.

Via een wijde bocht rijden we noordelijk om Mulhouse (F) heen naar de Rijn. De rivier die de grens vormt tussen Frankrijk en Duitsland steken we bij Neuenburg am Rhein (D) over, het Zwarte Woud in.

In Steinenstadt (D) denken we tegen het middaguur een restaurant te vinden om wat te drinken, want het is prachtig weer geworden. De uitbater maakt ons echter kenbaar dat ze vandaag niet open zijn. Aangezien we nu toch geparkeerd staan, trekken we ook maar meteen de regenpakken uit.

Het dorpje Weitenau (D) is het meest zuidelijkste plaatsje in Duitsland dat we deze tocht aandoen.

Hierna keren we onze motoren bij Sankt Blasien (D) naar het noorden, dwars door het Zwarte Woud, langs de Schluchsee.

In Feldberg (D) tanken we de motoren weer vol. Ik doe nog goede zaken, door mijn Duitse Shell Kundenkarte te tonen: € 0,25 korting!

Ik stel voor dat Ton iets verder bij de Titiesee zijn gemak er van neemt, dan rijd ik naar Freiburg (D) om bij de BMW-dealer een nieuw linker knipperlicht te kopen. Hij vindt het een goed idee.

Na getankt te hebben, wacht ik tot Ton ook weer gereed is om te gaan rijden en rijd ik naar de weg om de route te vervolgen naar de Titiesee, daar komen we echter nooit aan.

Voordat ik de weg op rijd, zie ik een auto aankomen die ik voorrang moet verlenen, dus stop ik op de uitrit van het tankstation. Ik sta voor mijn gevoel al even stil als ik ineens een klap van rechts achter krijg. Ik schiet schuin naar voren, verlies mijn evenwicht en val vandaag voor de tweede keer vanuit stilstand. Ik kruip onder mijn motor vandaan, zet hem uit met behulp van de noodknop want hij staat nog in de versnelling en zet hem met behulp van Ton weer overeind op de weg. Dan zie ik pas dat Ton zijn motor ook plat ligt. Samen zetten we ook zijn motor weer op de banden. Wat is er gebeurd !?! Ton was in de veronderstelling dat ik de weg op zou rijden en had te laat in de gaten dat ik stilstond vanwege de naderende auto. Hij reed volop mijn rechter koffer in.

Schade: een losgeraakte rechter spiegel bij Ton zijn motorfiets, lakschade en schuifschade aan de rechterzijde van mijn motor, kuipruit (nog meer) schade, cilinderbeschermer links (nog verder) gedeukt, linkerkoffer (nog meer) beschadigd en de rechter koffer compleet van de motor gebroken inclusief de ophanging. Niet meer te gebruiken dus. Wat te doen?

Ik haal de koffer leeg en prop de totale inhoud in mijn Ortlieb Rackpack, schroef nog even het slot uit de koffer en laat hem dan in de berm achter. Ondertussen had ik al wel mijn motor van de weg afgehaald, want er is hier nogal verkeer. De auto die mij heeft moeten ontwijken hebben we niet meer gezien.

Ton heeft nu geen zin meer om te gaan verpozen bij de Titiesee en besluit mee te gaan naar BMW in Freiburg (D). Ik toets het adres in in de Garmin Zumo en hij begeleidt ons dwars door de stad naar de dealer. We doen er door de verkeersdrukte rond dit tijdstip, we zijn om half vier weer gaan rijden, er een dik half uur over.

Ik meld me bij de dealer met het verzoek om een nieuw knipperlicht en even later ben ik voor € 49,99 de bezitter van een gloednieuw led-knippertje. Nu moet hij er ook nog op, dat besluit ik zelf te gaan doen, een half uurtje later rijden we weer. Dit keer via de snelste route naar Hornberg (D). Zonder verdere problemen komen we daar om even na zessen aan.

We krijgen de sleutels van onze kamers en verzetten dan op aanraden van de uitbater de motoren op het trottoir voor het hotel.

We gaan ons eerst maar eens douchen en daarna bel ik Paulette, mijn lieftallige echtgenote, die ik via WhatsApp alleen nog op de hoogte gebracht heb van mijn eerste val…

Om kwart over zeven maken we een ommetje door het stadje en kiezen dan toch het terras van ons hotel (Gasthaus Schützen) voor ons diner. Het smaakt allemaal weer prima, ik had trouwens wel behoorlijk dorst gekregen, want door het “gedoe” vanmiddag niets meer gedronken, terwijl het lekker warm weer is geweest. We moeten vanavond reeds afrekenen, eten en overnachting, maar dan blijkt er een internetstoring te zijn en moet het cash. Ton heeft gelukkig voldoende bij zich.

Na ons diner wandelen we nog een keer door het dorp om weer geld te pinnen en daarna op weg naar de Turm die hoog boven het stadje uittorent. De oude toren blijkt te beklimmen merken we als we happend naar adem de vele treden genomen hebben om op de rots boven het dorp te komen. Op de toren hebben we een schitterend uitzicht over het dorp en een groot deel van het dal.

Weer terug bij ons hotel is het kwart over negen, tijd voor mij om aan mijn verhaal te gaan schrijven. Ton rookt nog een pijpje tabak.

Om kwart over elf is mijn verhaal geschreven en doe ik maar weer een poging om hem via mijn telefoon online te zetten.

Vandaag hebben we al met al toch nog 308 km afgelegd, met als hoogste punt de 1308 m in de Elzas (F).

Woensdag 30 mei

Het gaat je toch niet in de koude kleren zitten, merk ik als ik om 5:00 uur al wakker ben. Ik slaap daarna nog wel steeds een beetje, maar herhaal de gebeurtenissen van gisteren steeds in mijn hoofd.

Om half zeven krijg ik een berichtje van mijn jongste dochter die mijn verhaal gelezen heeft. Ik moet vandaag voorzichtig rijden “zegt” ze. Nou was ik dat toch al van plan dus dat komt mooi uit.

Om zeven uur heb ik mijn Ortlieb Rackpack opnieuw ingepakt. Mijn regenkleding er uit, want die moet ik bij de hand houden, en mijn toilettas wil ik ook niet in de tas. Dat betekent dat mijn laptop, regenkleding en mijn toilettas in mijn kleine rugzak in de topkoffer moeten. Dat wordt nog passen en meten om het deksel van de koffer te kunnen sluiten.

Om acht uur zitten we aan het ontbijt. Verse broodjes, sap, melk, eieren, thee, koffie, alles wat je maar bedenken kunt staat klaar. Een half uur later hebben we voldoende naar binnen gewerkt en rest ons alleen nog de tanden te poetsen en de sleutels in te leveren. De rekening is gisteren al voldaan.

Om tien voor negen rijden we weg uit Hornberg (D)

Vandaag rijden we verder door het Zwarte Woud naar het noorden. Op een gegeven moment rijden we de weg van Schapbach (D) naar Bad Peterstal (D), een schitterende route, maar helaas erbarmelijk slecht asfalt. Was het geld voor het wegenonderhoud op?

We rijden de Bundesstrasse 500, die bekend staat als de “Schwarzwald Hochstrasse” naar Baden-Baden (D). Op het hoogste punt (1036 m) parkeren we de motoren op een grote parkeerplaats bij het meertje de Mummelsee. Er zijn daar talloze motorrijders die net als wij even pauzeren, foto’s maken van het uitzicht en genieten van het uitzonderlijk mooie weer. De Hochstrasse is een mooie brede weg, met voldoende bochten, maar bijna overal is de snelheidslimiet 70 km/uur, dus echt spannend is hij niet.

Net voor Baden-Baden (D) buigen we af naar het noord-oosten. Rond half een belanden we in Schwann (D) bij een zaak die zich café/bakker noemt en pas tien dagen open is. Ik vraag aan de dame achter de balie of ze ook belegde broodjes heeft. Zij zegt dat ze die helaas niet meer heeft. Op het moment dat Ton en ik overleggen wat we dan zullen doen, zegt ze dat ze er niet meer zijn maar dat ze ze wel nog kan maken. En dan zeggen ze dat Duitsers geen grapjes maken…

Even later zitten we aan de thee met ieder twee heerlijke goed en vers belegde broodjes. Ton rekent € 12,00 af. Hoewel ze zich zelf ook café noemt heeft ze helaas geen toilet dat we mogen gebruiken.

Een kleine drie kwartier later rijden we verder, om nog voor Pforzheim (D) te keren naar het noord-westen om zodoende de grote stad Karlsruhe (D) te vermijden. Bij Karlsruhe (D) steken we de Rijn weer over naar het noord-westen. Dit is niet zo’n leuk en mooi stuk van de route, maar aan de andere kant van de Rijn liggen mooie routes, dus is zo’n minder mooi stuk onvermijdbaar.

Om kwart over twee verlaat ik de route voor een bezoek aan Bad Bergzabern (D). Bij het treinstation vinden we een leuk terras, waar we de motoren pal naast kunnen zetten. Ton bestelt nattigheid voor in de glazen, ik ga eerst naar het toilet, want de nood is hoog en ik wil zo zoetjes aan mijn thermo-onder-broek wel uit. Het is hier 31 graden!

Als ik terugkom verschijnt de ober met een fles bronwater voor Ton en een halve liter Hefe Weizen Akoholfrei voor mij.

Na drie kwartier stappen we op en gaan op zoek naar een tankstation om de benzinevoorraad weer aan te vullen. Vlakbij is er een met relatief erg lage prijzen, dus staan we even in de rij voordat we aan de beurt zijn. Daarna is het zaak om de route weer op te pakken. Ik laat MyRouteApp-Navigation het werk opknappen, maar als we even later in het kleine dorpje Oberhausen (D) zijn beland, blijkt dat ik niet heb ingesteld dat hij naar het volgende punt op de route moet. Hij gaat namelijk automatisch naar het begin van de route = Barneveld (NL)! We rijden dus compleet de verkeerde kant op. Ik stel hem opnieuw in en al snel rijden we weer volgens de geplande route.

Ik had gepland Kaiserslautern (D) aan de oostzijde voorbij te rijden, maar die weg is gestremd en dus volgen we de omleidingsroute. Helaas is dat dwars door de stad, alles staat daar vast zodat we nog beter hadden kunnen gaan lopen.

Om even na vijven arriveren we dan toch in Ottersberg (D) bij Hotel Badstube. De eigenaar van het hotel is iemand op leeftijd en van weinig woorden. We krijgen ieder een sleutel en klaar is kees.

Na navraag blijkt dat we vanaf 7:30 uur kunnen ontbijten morgenochtend.

We gaan eerst maar eens douchen en dan naar buiten in aangepaste kledij, want het is hier nog heerlijk weer. Het hotel schijnt ook een restaurant te hebben, maar de eigenaar is maar in zijn eentje en nodigt niet uit om hier te blijven eten. Het hotel-restaurant lijkt alleen nog gebruikt te worden als overnachtingsplaats voor mensen die alleen maar willen slapen en ontbijten. Het is goedkoop, schoon, maar er omheen is er helemaal niets meer up-to-date.

Wel zien we een ree met twee jongen in het wild op het terrein van het hotel en krijgen zelfs de gelegenheid om er enkel foto’s van te maken.

We lopen naar het dorp Ottersberg (D) en vinden daar diverse eetgelegenheden, maar geen enkel gewoon restaurant. Ton houdt niet van pizza’s, maar toch belanden we bij “Sole Luna” die naast pizza’s ook pasta en vleesgerechten serveert.

Ton gaat voor de pasta en ik bestel een grote pizza Calzone. De pizza blijkt even later echt groot te zijn, zodat Ton er een foto van stuurt naar Paulette.

Na een uur keren we terug naar ons hotel en weer zien we de ree met haar jongen.

Bij het hotel zitten nu vier van de zes Duitse motorrijders (die ook hier overnachten) buiten aan het bier. De eigenaar is vertrokken en de bar is afgesloten. Ze hebben nog niet gegeten, dus adviseren wij hen Sole Luna. We raken aan de praat en dan blijkt dat ze in de buurt van Venlo (NL) wonen maar dan aan de andere kant van de grens. Ze zijn net zo’n toer aan het maken als wij, alleen maken zij meer kilometers per dag. Ze navigeren met Sygic op de smartphone, maar zijn er niet tevreden over. Ik raad ze MyRouteApp-Navigation aan.

Wij gaan naar onze kamer. Ton vult het schadeformulier in zodat alles straks in Nederland direct in werking gezet gaat worden voor het herstel van mijn motor en ik begin met het aanvullen van mijn verhaal.

Even later heeft Ton het voor elkaar en moet ik alleen nog mijn deel invullen.

Er is hier geen wifi of wlan, dus maak ik maar weer van mijn smartphone een hotspot om het geheel online te zetten.

Na het uitlezen van de Zumo blijken we vandaag 290 km afgelegd te hebben en was ons hoogste punt 1036 m.

Donderdag 31 mei

Om half zeven schrik ik wakker van de wekker! Ik was al eerder wakker, twee keer door een hevig onweer, de laatste keer was rond zes uur, en toch weer ingeslapen.

Ik werk mijn dagelijks ritueel af en ben dan ruim voor half acht klaar voor het ontbijt. Ton is ook vroeg, dus binden we alvast wat bagage op de motor. Daarna kunnen we gaan zien wat voor ontbijt men ons hier voorzet.

Het ontbijt staat niet klaar, maar we worden op volgorde van binnenkomst bediend, met een mand met broodjes, diverse soorten zoet en hartig beleg, gekookt ei, sap, koffie en thee. Kortom, ook vandaag komen we weer niets tekort. De tanden nog poetsen, afrekenen en dan kunnen de laatste zaken op de motor of in de koffers. Ik krijg het dit keer maar met moeite weggewerkt. Ik vertel daarom Ton dat ik overweeg om de volgende keer toch een extra koffer mee te nemen…

Nog ruim voor half negen rijden we weg, net iets eerder dan de vier andere motorrijders. Ton had gisteren trouwens van een van de mannen gehoord dat ze juist minder kilometers per dag rijden dan dat wij doen. Het bleek dat ze niet alle vier dezelfde route rijden, twee rijden de volledige route en twee korten hem elke dag in.

We rijden nog niet eens zo heel erg lang als Ton laat weten dat hij even stoppen wil. Hij heeft het te warm, dus er moet wat uitgetrokken worden. Als ik mijn motor stil zet, zie ik dat de waarschuwings pictogram van de motorolie in beeld is gekomen op mijn dashboard. Terwijl Ton het een en ander uitdoet, vul ik mijn motorblok bij met ca. een halve liter synthetische motorolie.

Deze morgen rijden we naar het noord-westen, tot Fishbach (D), daarna draaien we naar het noord-oosten. Om even voor tien uur vinden we een restaurant dat open is bij Rheinböllen (D), net voor we de A61 over gaan steken. Er zijn niet veel restaurants open omdat het vandaag “Kirchetag” is (christelijke feestdag), dus we treffen het. Er zijn nog veel meer mensen die vinden dat ze het getroffen hebben, dus is het even in de rij wachten op onze beurt.

Na koffie gedronken te hebben en het toilet te hebben gebruikt, rijden we veertig minuten later weer verder. Ik doe nog even een extra rondje rond het restaurant omdat ik niet goed kan zien op mijn navigatiesysteem welke kant ik op moet.

Niet veel verder naderen we de Rijn bij Kaub-Engelsburg (D). Daar had ik gepland om via een pont de rivier over te steken in oostelijke richting. Op het moment dat wij op de pont staan, vaart hij af, een betere timing hadden we niet kunnen wensen. Aan de andere zijde, gaat het weer omhoog tegen de oever van de Rijn door naar het noordoosten. Volgens de route keren we net voor Limburg an der Lahn (D) om naar het westen. In eerste instantie volg ik de route onder de stad door, maar als ik naar de tijd kijk (kwart over twaalf) en me bedenk hoe weinig zaken open zijn, besluit ik de route te verlaten bij Diez (D), dat we nog kennen van een overnachting vorig jaar. We rijden het centrum in en belanden op een rustig pleintje met grote bomen die voldoende schaduw geven, want het is alweer lekker warm geworden. We eten een lekker broodje, drinken wat en dan is het al zo weer een uurtje verder in de tijd. Het begint wat te betrekken dus tijd om verder te gaan.

We rijden nog maar net weer op de oorspronkelijke route of het begint te spetteren en te onweren. Het lijkt een plaatselijke bui, maar die valt wel op, wat ons betreft, een verkeerde plaats. Zodra ik een plek vind, waar het verantwoord parkeren is met de motoren, trekken we onze regenkleding aan. Geen verkeerde beslissing wat het regent even erg hard. Twintig minuten later stoppen we in Obernhof (D) aan de rivier de Lahn, het is hier zo warm, dat we graag onze regenpakken uit willen.

Hier schijnt de zon of er nooit onweer is geweest.

Bij Obernhof (D) steken we de rivier de Lahn over en vervolgen onze weg naar het noordwesten.

Eigenlijk hadden we nog een pauze gepland, maar er zit nog meer onweer in de lucht en we willen graag voor de bui binnen zijn.

Iets verder vind ik een tankstation langs onze route. We tanken beiden onze BMW’s tot te nok toe vol. Dan blijkt weer dat ik niet in de wieg ben gelegd als postduif: ik rijd weg bij het tankstation in de richting waar we vandaag gekomen zijn. Gelukkig heb ik het al snel door, en dan is keren de enige remedie.

We volgen de Lahn tot Bad Ems (D), dan naar het noorden tot Breitenau (D). Even later moeten we toch weer terug naar het zuidwesten om bij Weissenthurm (D) de Rijn weer over te steken. Iets verder vinden we ons hotel in Andernach (D): Hotel Andernacher Hof, na het eerst voorbij gereden te zijn. Nou ja “…vinden we ons hotel…”: een andere motorrijder ziet ons zoekend rondkijken wanneer we stoppen om het hotel te ontdekken. Hij stopt vraagt wat we zoeken en zoekt het hotel op GoogleMaps voor ons op. Het blijkt vijftig meter achter ons te liggen. De naam staat echter op de zijkant en niet op de voorkant, nu we terugkijken zien we het.

Om half vier staan we na 272 km voor de deur van ons hotel. De deur is echter gesloten, maar ik heb hun telefoonnummer via Booking.com. Ik bel op en de eigenaar vraagt waarom ik telefoneer terwijl ik ook op de bel aan de muur had kunnen drukken. Ik had op de deur gelezen dat bij afwezigheid van de eigenaar je een nummer moest bellen. Maar dat blijkt alleen in geval van nood te zijn. Met ons staan er nog twee mensen te wachten voor de deur. Zij dachten dat ik al op de bel had gedrukt. Maar goed, we krijgen allemaal de sleutels van onze kamer. Daarna maakt de eigenaar het hek van de binnenplaats open, zodat onze motoren en de fietsen van de andere gasten veilig gestald kunnen worden. We hangen onze regenkleding over de motoren te drogen, als ze droog zijn ruimen we ze wel op.

Wij springen onder de douche want het is hier dertig graden en met je pak aan is dat best warm. Een drie kwartier later lopen we in hemd, korte broek en slippers naar de Rijn, want als je in Andernach (D) bent moet je toch op zijn minst de Rijn van dichtbij hebben aanschouwd.

Onderweg zijn we een groot plein overgestoken met diverse terrassen. Na de Rijn gezien en gefotografeerd te hebben keren we terug naar het plein en zoeken een terras waar we ook kunnen eten, maar eerst een groot glas bier want we kunnen bijna niet meer tuffen zo’n dorst als we hebben.

We eten vanavond gezond: een maaltijdsalade met tonijn. Na daar voor ruim de tijd genomen te hebben keren we terug naar het hotel om onze regenkleding op te bergen. Daarna is het nog zo vroeg dat we nog een rondje door het stadje doen.

We belanden even later op het terras van een Italiaanse ijsbar, die gerund wordt door een Chinese familie. Ton bestelt een kop koffie en trakteert mij op een ijsje.

Als we het tijd vinden om terug te keren naar het hotel is het nog niet erg laat. Ton wil graag de tijd gebruiken om lekker op tijd naar bed te gaan, hij is best moe. Ik ga schrijven aan mijn verhaal.

We hebben de beschikking over wlan (wifi), maar dat krijg ik op mijn laptop niet aan het werk. Dan maar weer een wifihotspot maken van mijn telefoon. Morgen krijg ik toch weer 2 Gb van Youfone.

Ik zet het verhaal weer online en ga daarna wat lezen tot ik het tijd vind om te gaan slapen.

Vrijdag 1 juni

Ook vandaag sta ik om half zeven naast mijn bed. Vannacht heeft het ontzettend geonweerd en geregend, maar nu is het droog alhoewel zwaar bewolkt.

Nog voor het ontbijt hebben we de meeste bagage in en op de motoren. De regenpakken houden we bij de hand, want we houden het vandaag vast niet helemaal droog.

Om half acht genieten we weer van een prima ontbijt. Daarna de tanden poetsen, afrekenen en de laatste zaken opbergen, inclusief de flessen water die we nog even aangeschaft hebben. Ton moet ze meenemen, want ik heb er geen plaats meer voor. De navigatiesystemen worden ingesteld en om vijf voor half negen rijden we weg uit Andernach (D).

We rijden eerst dezelfde weg als we gekomen zijn terug, weer de Rijn over. Op de andere zijde rijden we dan constant naar het noorden. In Overath (D) stoppen we om vijf over tien bij de McDonald’s voor een kop koffie. Al pratende zitten we daar prima, tot we op de buienradar kijken en zien dat het binnenkort hier gaat regenen. We besluiten nog een kop koffie te nemen en te wachten tot de bui overgedreven is. Om tien over elf rijden we daardoor pas verder.

Noordwaarts tot Wermelskirchen (D). Dan tussen Solingen (D) en Remscheid (D) door, in Vohwinkel (D) stoppen we, precies om half een, bij een broodjeszaak. We eten daar, de man een halve belegde baguette, drinken buiten ons gekochte water en rijden een drie kwartier later weer verder.

Een uur later krijg ik het benauwd: ik had uitgerekend dat ik met mijn brandstof makkelijk in Dinslaken (D) zou kunnen komen, want daar hebben we gepland om nog even te tanken voordat we Nederland binnen gaan rijden. Op mijn dashboard geeft de brandstofmeter echter nog maar weinig brandstof aan, hoewel hij aan de andere kant aangeeft daarop nog een kleine 90 km te kunnen rijden. Ik twijfel aan het aantal kilometers dat Dinslaken (D) hier vandaan ligt. Net voordat we bij Mühlheim an der Ruhr (D) de Autobahn op gaan, hak ik de knoop door als ik een tankstation zie. Liever het zekere voor het onzekere, ik tank hem vol.

Zo rijden we net voor Duisburg (D) snelweg nummer 3, die we volgen inclusief de splitsing naar Arnheim (NL). Het is echter erg druk op de weg en ik zoek dan ook op tijd de rechter baan op om straks de goede afslag te kunnen nemen. Ton komt mij op een andere baan voorbij, maar ik zie dat hij dezelfde afslag neemt als ik. Als we beiden op de 3 naar Nederland rijden, word ik in de drukte ingesloten door een paar bestelbussen en raak ik het zicht op Ton even kwijt. Als ik er tussenuit kan, geef ik gas, maar zie Ton niet meer. Ik verhoog mijn snelheid tot 130 echte km/uur, maar Ton blijft uit het zicht. Aangezien mijn motor lichtelijk uit balans is door het ontbreken van één koffer, besluit ik niet nog harder te gaan rijden.

Tussen de grens en Arnhem (NL) staat het verkeer steeds vast, maar ik rijd tussen de file door, nog steeds hopende Ton te zien. Het blijft toch raar dat je vijf dagen elkaar nauwelijks uit het oog verliest en op de laatste dag elkaar kwijt raakt.

Op de A12, bij Ede begint het dan toch te regenen en via de A30 bereik ik ten slotte om vier uur Barneveld (NL) weer. De garage staat al open dus parkeer ik de gehavende BMW meteen op zijn oude vertrouwde plek.

Wanneer ik Paulette begroet heb, stuur ik Ton direct een berichtje, dat ik al thuis ben.

Ik heb mijn motorkleding nog aan en de bagage nog op de motor als Paulette Ton aan hoort komen. Hij parkeert zijn motor op de oprit, en ik ben blij dat ik weet dat hij tot zover goed is aangekomen. Het blijkt dat hij het warm had gekregen en dat hij van de snelweg is afgegaan om wat uit te doen. Zodoende heb ik hem dus ingehaald zonder dat ik het in de gaten had.

Ton gaat naar huis, straks zien we hem weer: we gaan vanavond samen met Bram (die we in principe ook gevraagd hadden om op de motor mee te gaan) & Wilma en Ton & Branda uit eten om deze week gepast af te sluiten.

Vandaag hebben we 336 km afgelegd met een maximale hoogte van 402 m.

Totaal aantal afgelegde kilometers: 1950

Benzinekosten van mij: € 135

Logies, ontbijt, lunch, diner en drankjes: € 405

Uitgaven totaal per persoon ca.: € 540