Dinsdag 25 augustus

Om kwart over zes ben ik wakker, ik check de route voor vandaag op mijn telefoon en blijf liggen tot half zeven. Over een uur kan ik ontbijten, dus ik kan rustig aan doen.

Als ik even later mijn buikspieroefeningen aan het uitvoeren ben, “gaat mijn telefoon”. Eigenlijk een rare uitdrukking om aan te geven dat er iemand je, via de telefoon, probeert te spreken te krijgen. Ik “neem op”, dat wil dus zeggen, ik beloon zijn probeersel door een plek op het scherm van de telefoon aan te raken, zodat ik het gesprek kan beginnen. Maar oké, ik meld me met mijn volledige naam, want ik zie dat het een Duits nummer is van degene die me probeert te bereiken. Het blijkt een politiefunctionaris te zijn in Reutte. Hij meldt dat mijn tanktas gevonden is en afgeleverd bij hen. Hij wil nog wel even weten wat er volgens mij in zou moeten zitten. Ik begin met het opnoemen van de artikelen en dan gelooft hij het wel. Ik kan de tanktas ophalen op het bureau in Reutte. Ik vertel hem dat ik op weg ben naar Italië voor mijn vakantie en dat ik hem rond 8 september kom afhalen. Ik bedank hem vriendelijk voor zijn moeite om mij het goede nieuws via de telefoon te vertellen. Hij vindt het leuk dat hij mij weer gelukkig gemaakt heeft en belooft dat hij het adres van het politiebureau in Reutte zal mailen.

Wat een geluk bij een ongeluk! Nu alleen nog er om denken dat ik Monimoto uitschakel, want die wordt vanmiddag wakker en merkt dat de “keyfob” er niet is (zit in de tanktas). Vervolgens gaat hij alarm slaan. Om dat te voorkomen, zal ik in de loop van de ochtend de batterijen er uithalen.

Wanneer het tijd is, loop ik van het pension naar het Gasthaus, waar ik hetzelfde tafeltje als gisteren toebedeeld krijg. Er is voldoende te eten en ze hebben ook groene thee voor me.

Wanneer ik genoeg gegeten en gedronken heb, loop ik weer naar het pension. Ik poets mijn tanden, grijp mijn spullen bij elkaar en loop weer naar het Gasthaus om de sleutel in te leveren.

In de garage staat mijn motor er gelukkig nog net zo bij als dat ik hem achtergelaten heb. Ik belaad hem, breng alle apparatuur in stelling en rijd dan om half negen weg.

Ik moet eerst dit dal uit en dan een stukje terug op de Brenner om nog even de relatief goedkope Oostenrijkse benzine aan te schaffen. Dan keer ik weer om en rijd de Brenner (maar niet de Brenner Autobahn) naar het zuiden. Het is wel een stuk drukker dan gisteren op deze route. De politie is actief bezig met aanhoudingen. Ik weet het niet zeker, maar de leuke dame van gisteren vertelde mij dat de politie het niet goed vindt dat Duitsers met hun auto de tolwegen vermijden. Het schijnt verboden te zijn om zonder goede reden níét op de Autobahn te rijden. Ze wist niet of dat ook voor motoren geldt. Aangezien ik geen enkele keer aan de kant wordt gezet, zullen motoren daar wel niet onder vallen.

Een half uur na vertrek, rijd ik zonder het in de gaten te hebben, de grens naar Italië over. Ik zie het plotseling aan de andere verkeersborden… Beide navigatiesystemen leiden me via Vipiteno, Bressanone en Bolzano naar Chiusa / Klausen. Waarom MRAN me dwars door Bolzano stuurt om een stukje af te snijden, geen idee, het heeft in ieder geval geen tijdwinst opgeleverd.

In Chiusa, Klausen voor de Duitstaligen, vind ik een supermarkt, waar ik mijn lunch koop. Aan de achterzijde van het gebouw blijk je trouwens keurig te kunnen wildplassen.

Gedurig rijd ik onder de Brenner Autobahn door, die op geweldig grote, dikke pilaren boven het dal is aangelegd. Indrukwekkend om te zien. De route gaat verder via Trente naar Martarello. In dat dorp vind ik een overkapte parkeerplaats waar ik de motor neerzet in de schaduw, want het is al lekker warm geworden.

Een paar lagen kleding gaan al uit en in de topkoffer. De Monimoto wordt opgezocht en gevonden op een andere plaats dan dat ik dacht dat ik hem had verstopt, maar goed, zonder batterijen houd hij zich wel koest. Vervolgens beleg ik mijn broodjes en eet die lekker in de schaduw op, daarna nog een multivitaminedrankje en dan kan ik er wel weer even tegen.

MRAN vindt zonder problemen het vervolg van de route, die nu richting Rovereto loopt. Daar buigt de route af naar het zuidoosten, de bergen in. Het is jaren geleden, in de Dolomieten, dat ik zoveel haarspeldbochten gereden heb, ondanks dat ik er steeds handiger in word, ben ik ze op een gegeven moment wel zat.

Om kwart over twee kies ik in de vallei in het plaatsje Valli del Pasubio een terras waar de motor naast kan staan en bestel een grote koude Cola Zero. Voordat ik weer opstap gebruik ik Google Translate om te vragen of ik gebruik mag maken van het toilet. De dame giechelt als ze de zin uit mijn telefoon hoort, maar vindt het prima.

Het is nu niet ver meer, maar ik wil nog wat fruit en een flesje drinken kopen en ook nog tanken voordat ik bij het B&B arriveer. Aangezien ik in een dal zit, moet ik weer een bergrug over met ettelijke haarspeldbochten voordat ik in het grote dal kom waar de rivier de Agno stroomt. Ik passeer Valdagno en stop in Brogliano bij een ontzettend grote supermarkt. Terwijl ik daar enigszins afkoel, koop ik trostomaatjes en een flesje Sprite. Terug bij de motor zet ik alles in mijn motorpak open wat open kan om straks een beetje lucht te vangen, want het is nu echt warm geworden. Ik eet de tomaatjes ter plekke op en stap dan weer op voor het laatste stukje.

Bij Castelgomberto duik ik de bergen in het oosten in, maar tank nog wel even de motor af. Wanneer ik in het bergdorpje Gambugliano de motor op de parkeerplek van het B&B Il Combattente neerzet slaat precies de kerkklok vijf keer. Ik blijk dan 8,5 uren onderweg te zijn geweest, vijf uren en een kwartier gereden, 3 uren en een kwartier stil gestaan.

Er is niemand te bekennen in het etablissement, ik kijk in de keuken en zie zo’n baliebel en geef hem een tik. Ik wacht even en loop dan naar buiten, daar komt mijn gastheer al aan, hij was aan het werk in de tuin. Hij laat me mijn kamer zien, nummer 4, en de code van de wifi is “ernesto030” zegt hij, met de “0” als zero. En dineren kan pas vanaf 20:00 uur. Hij is vrij kortaf.

Het is een zeer luxe kamer, met alles er op en er aan, zelf airconditioning. Maar nu eerst alles uit en onder de douche voordat ik mezelf begin te ruiken! Waar is de kamersleutel? Volgens mij heb ik die nog niet gekregen, toch eerst maar douchen. In korte broek en op teenslippers, haal ik daarna mijn sleutel op, was hij vergeten te geven.

Al lijkt het me sterk dat men hier in dit bergdorpje een motor gaat stelen, breng ik toch maar het grote kettingslot in stelling. Slaap ik waarschijnlijk wel beter straks.

Ik loop een rondje door het dorp, er is niet veel te beleven, maar wel een leuke wandeling in de avondzon. Terug op mijn kamer, besluit ik alvast te beginnen om mijn verhaal te schrijven. De wifi-code heb ik toch verkeerd verstaan…, maar de airconditioning werkt.

Als ik de belevenissen van vandaag tot het avondeten heb ingetikt, is het tijd om te gaan kijken wat men hier vanavond serveert. Straks maar eens vragen of iemand de wifi-code voor me op wil schrijven.

Ik ben één van de eersten die aan een tafeltje op het grote terras plaatsneemt. Ze hebben een beperkte menukaart qua drank. Ik bestel dan maar een “Ichnusa non filtra” halve liter bier met het logo van Corsica er op. Het is sinds 02-01-2020 het eerste alcoholische drankje dit jaar, voor zover ik weet. Als hoofdgerecht bestel ik een vleesgerecht, geen idee wat het is, maar dat zal wel goed komen toch? Mijn gastheer is zo vriendelijk om het wifi-wachtwoord in mijn telefoon in te typen, handig voor straks.

Ondertussen stroomt het terras vol met chique en minder chique gasten. Ze weten de keuken kennelijk goed te waarderen hier.

Het bier smaakt me goed, het bestelde gerecht bestaat uit een schaal gebakken aardappels, een schaal gebakken tomaten, een schaal met gebakken courgette en een bord met heerlijke lapjes vlees gegarneerd met, ik denk, als heel grote frieten gebakken zoete aardappel. Het is veel, maar ik laat niets overstuur gaan, kortom het smaakt me prima. Als toetje bestel ik een onvervalste Italiaanse espresso.

Ik vraag of de rekening morgen tegelijkertijd betaald kan worden met de kamerhuur, hij vindt het prima. Ik ga naar mijn kamer, zet de airconditioning iets koeler en ga verder met mijn verhaal.

Daarna breng ik orde in de chaos hier op mijn kamer. Morgen ontbijt vanaf acht uur, dus dan wil ik mijn reistas al op de motor hebben, zodat ik op tijd weer onderweg kan. In tegenstelling tot dat ik dacht van vandaag ga ik morgen hoogst waarschijnlijk langer moeten rijden dan de afgelopen dagen.