Solo motortrip juli 2021

Dag 1 van 5: Zaterdag 17 juli (360 km)

De dag begint om 6:30 uur als de wekkerradio begint te spelen. Ik ben al een uur wakker, maar dat heb ik altijd op de dag dat ik van huis vertrek, reisstress?

Mijn knalgele Ortlieb reistas is al ingepakt, alleen wat kleine zaken moeten er nog bij. De motor staat al klaar, maar de rechter koffer is nog leeg, want daar moet mijn rugtas met de laptop nog in.

Eerst maar eens een paar sneetjes brood uit de vriezer halen, dan kunnen we straks ontbijten. Paulette trimt mijn hoofdhaar op lengte en ik mijn baard. Dan onder de douche, een shirt en even een joggingbroek aan en vervolgens aan tafel.

Tanden poetsen en ook naar het toilet, zodat ik voorlopig geen last heb van de afvalstoffen. Daarna de reistas sluiten en op de motor bevestigen. De laptop in de rugtas in de zijkoffer. Garmin Zumo in positie, maar ook mijn smartphone met MyRouteAppNavigation (MRAN). Beide om te navigeren, de Zumo voor het overzicht, MRAN voor de routeaanwijzingen op straatniveau.

Ondertussen is de verpleger van de thuiszorg gearriveerd. Hij heeft Paulette weer voorzien van een verse lading antibiotica die in 12 uren leeg stroomt in haar lijf. Tja, je moet wat, als de bacteriën zich niet rustig houden in je lichaam.

Om kwart voor acht ben ik klaar om te vertrekken, precies volgens planning. Ik neem afscheid van mijn lieve echtgenote en rijd richting de A30.

Gisteren werd duidelijk dat ik net op tijd uit Nederland weg ga. Zou ik morgen gaan dan heb ik te maken met strenge inreisbeperkingen vanwege het hoge aantal besmettingen van Covid-19 in Nederland. Voor de zekerheid heb ik wel een sneltest gepland in Elten (D) net over de grens.

In drie kwartier rijd ik naar de St. Vitus Apotheke in Elten. Koud is het onderweg niet, wel erg bewolkt al doet de zon verwoede pogingen om er door te komen.

Ik meld me bij het testcentrum en hoewel ik een kwartier te vroeg ben, ben ik direct aan de beurt. Met een staafje wordt uit elk neusgat een monster genomen en daarna mag ik weer gaan. De uitslag krijg ik per e-mail. Wanneer ik vraag wat de kosten zijn, blijkt het geheel gratis te zijn. De staat Duitsland betaalt.

Om negen uur rijd ik weer weg uit Elten, nog een stukje Autobahn en dan binnendoor, verder naar het oosten. Dus tot Isselburg racen, nou ja harder dan 140 km/u ga ik toch niet, hard zat. Daarna onder Bocholt en Borken door via de Bundesstrassen, waar je vaak 100 km/u maar ook redelijk vaak maar 70 km/u mag rijden.

Om even na 10 uur rijd ik het plaatsje Haltern am See binnen en vind een prima parkeerplaats vlakbij het centrum. Tijd voor een kopje koffie op het dorpsplein. Het is prachtig weer geworden, dus neem ik plaats in de schaduw. Mijn jas gaat uit, maar met de motorbroek aan is het beter uit de zon te zitten. Nadat ik de koffie betaald en het toilet gebruikt heb, keer ik terug naar mijn BMW.

De route gaat verder naar het oosten, onderlangs het stuwmeer van Haltern: de Halterner Stausee. Ook de Hullener Stausee passeer ik onderlangs. Via Lüdinghausen naar Drehnsteinfurt. Daarna draai ik naar het zuiden, het Ruhrgebiet ben ik nu bovenlangs gepasseerd, dus het is nu veilig om af te dalen naar het zuiden richting het Sauerland.

Net voorbij Hamm volg ik de rivier de Lippe weer naar het oosten, totdat ik Autobahn 2 (A2) kruis. Dan draai ik weer naar het zuiden.

Ik mis kennelijk een pauzeplaats, want ik rijd al meer dan anderhalf uur sinds de pauze in Haltern am See. MRAN heeft de pauzeplaats ongetwijfeld als een geel handje op het scherm van mijn smartphone laten zien, maar ik heb de aanwijzing gemist…

Ik tank wel de motor weer vol met E5 benzine in Welver. Nu ik dit opteken, weet ik dat in Welver ook de pauzeplaats was gepland…

Ik passeer Soest (D), maar laat de stad links liggen. Als Paulette niet ziek geworden was, was dit de stad geweest waar we komende woensdag elkaar zouden treffen. Ik op de terugweg naar huis, Paulette met haar auto via de Autobahn. Het plan was dat we daar samen een tweetal nachten zouden doorbrengen, maar helaas. We zullen het later gewoon nog een keer moeten plannen.

Om kwart over één strijk ik neer op een terras van een ijscafé langs de kant van de weg op de noordoever van de Möhnesee. Ik eet en drink wat en maak gebruik van het toilet voordat ik de zaak en het meer op de foto zet. De foto’s zet ik vervolgens weer in de app Polarsteps, zodat de mensen die me willen volgen, zien waar ik uithang. De route is geheel live te volgen door hen.

Ten zuiden van Soest (D) wordt de route al maar mooier en het weer blijft goed. Mijn boordcomputer geeft op een gegeven moment zelfs 25 graden Celsius aan. Ik steek de Möhnesee over, volg de zuidoever een stuk naar het oosten en draai dan naar het zuidwesten naar de Sorpesee. Een stuwmeer dat ik via de westelijke oever passeer naar het zuiden. De route slingert van west naar oost en van oost naar west naar het zuiden, zodat ik rond half vier in Plettenberg aan de rivier de Lenne aankom. Ik zie krijg daar een omleiding die ik niet volg, want ik denk het beter te weten. Maar voor ik de alternatieve route rijd, zet ik de motor stil op de parkeerplaats van een Lidl. De motor heeft al benzine gehad, maar dit keer heb ik dorst.

Ik koop een flesje water en wat te snacken, zodat ik de Bratwurst mit Pommes uit het stalletje op de parkeerplaats kan vermijden.

Van hier zal het nog ongeveer een half uurtje rijden zijn naar het hotel voor vannacht. Hotel Jagdhaus is pas vanaf 17:00 uur open voor zijn gasten, dus ik houd tijd over.

Mijn richtingsgevoel is nog steeds niet om over naar huis te schrijven, want vanaf de Lidl rijd ik domweg dezelfde weg terug naar het centrum van Plettenberg. Zodra het kan keer ik weer om en rijd dan de route ten zuiden van de rivier de Lenne in plaats van ten noorden zoals gepland maar dat door wegwerkzaamheden nu niet mogelijk is.

Onder Werdohl krijg ik weer te maken met een omleiding. Er wordt veel aan de wegen gewerkt in deze omgeving. De omleiding is dit keer geen kleinigheid, maar de route is mooi, dus je hoort me niet klagen.

Via het meer de “Versetalsperre” rijd ik ten slotte naar Herscheid in het oosten. Onder Herscheid ligt het dorpje Reblin en daar vind ik Hotel Jagdhaus. Gelukkig hebben ze op me gerekend. Ik krijg de sleutel van kamer 31, een kleine eenpersoonskamer, maar van alle gemakken voorzien.

Ik haal de Ortlieb van mijn motor en beveilig de motor met een ketting door het achterwiel tegen diefstal. Hij staat pal bij de ingang van het hotel, maar toch.

Terug op mijn kamer, zoek ik schone kleren uit en neem een verfrissende douche. Daarna lees ik de Garmin Zumo uit, zodat ik met behulp van de gemaakte track en de app Polarsteps de gereden route kan analyseren. Alle apparatuur ligt aan de lader, zodat alles morgen weer feilloos werkt.

Van de, met de actioncamera (al rijdende) gemaakte foto’s, blijven er maar een paar over die ik de moeite waard vind. Die sla ik op de laptop op voor eventueel later gebruik.

Rond half zeven ga ik op zoek naar het restaurant, ik neem plaats aan een tafel die gedekt is voor één persoon en wordt dan aangesproken door de dame van de bediening. Of ik, als ik me door het hotel beweeg, een mondkapje wil dragen. Ik bied direct mijn excuses aan, ik heb hem namelijk nog in mijn broekzak zitten! Helemaal vergeten hem op te zetten. Dit komt mede omdat ik nog niemand in dit hotel (ook de eigenaar niet) een mondkapje heb zien dragen.

Ik bestel een groot glas alcoholvrij bier en kies wat lekkers te eten van het menu. Het bier komt al snel en ik begin aan het schrijven van mijn verhaal. Even later komt mijn salade en die heb ik nog niet eens op, maar mijn schnitzel is er ook al. Dit keer vergezeld door wel heel dunne frietjes. Erg mooi goudgeel gefrituurd, dat dan weer wel.

Als ik mijn avondeten op heb, ga ik verder met het schrijven aan mijn verhaal tot mijn bier ook op is. Dan zet ik mijn mondkapje op en vraag de rekening. Ik kan de overnachting en de maaltijd in één keer betalen, wel net zo makkelijk voor morgenochtend.

Ik ga naar mijn kamer waar ik de route voor morgen bekijk. Rond half negen bel ik met Paulette, die me opmerkzaam maak dat vanavond de laatste aflevering van “In line of duty” op de tv komt. Straks maar eens kijken of ik dat hier kan volgen.

De eigenaar van het hotel waar ik morgen hoop te overnachten, eist een coronatest. Dus ga ik op zoek naar een testlocatie die op zondag open is en op de route van morgen ligt. Ik vind er een in Brilon en boek een test. Ik word nu om 14:00 uur verwacht. Als ik morgen om negen uur hier wegrijd heb ik dus vijf uur de tijd om daar te komen. Dat is 3,5 uren rijden en 2x drie kwartier pauzeren. Dus dat moet lukken.

Ik ben alleen niet in de gelegenheid om de papieren te printen en in te vullen… maar eens zien hoe we dat morgen oplossen.

Na een half uur aan het pielen te zijn geweest, heb ik de pdf voor de Schnelltest nu klaar staan om morgen te mailen naar dit hotel (ik heb hun e-mailadres niet). Misschien zijn ze zo vriendelijk om het voor me te printen.

De laatste aflevering van “In line of duty” heb ik ook nog kunnen afkijken via de app op mijn smartphone.

Nu is het allang bedtijd, maar eerst dit verhaal online zetten natuurlijk.

Dag 2 van 5: Zondag 18 juli (320 km)

Een half uur voordat de “wekker” af zal moeten gaan ben ik al wakker. Hoewel ik het rolluik dicht heb gedaan komt er zoveel licht vanuit het raampje van de badkamer dat ik er toch wakker van geworden ben. De volgende keer ook maar de deur van de badkamer dicht doen…

Toch is het maar goed dat ik al wakker ben, want mijn telefoon geeft geen kik. Ook dat is geen wonder, want vandaag is het zondag, terwijl de wektijden door-de-weeks zijn ingesteld. Morgen gaat het dus wel goed.

Eerst pak ik zoveel mogelijk mijn Ortlieb reistas in, want dan heb ik wat ruimte in deze kleine kamer om mijn dagelijkse fitness-grond-oefeningen te doen.

Nadat ik de spieren weer getest heb, is het tijd om te douchen. Na het douchen de laatste zaken opruimen en dan kan de Ortlieb dicht en naar beneden op de motor. Ik haal hem ook van de ketting, want ik acht de kans klein dat hij nu nog gestolen wordt.

Om kwart voor acht ben ik klaar voor het ontbijt, maar is men klaar voor mij? Het is wel verdacht stil beneden in het restaurant, maar wanneer ik naar “mijn” tafeltje loop, zie ik dat hij al gedekt is met allerlei lekkers. Zodra ik plaats neem, komt mevrouw Weber vragen wat voor thee ik wil hebben. Ze verontschuldigt zich voor het feit dat ze geen groene thee heeft. Ik ga dan maar voor de Rooibos Natuur thee.

Tijdens het ontbijt vraag ik haar of ze me kan helpen met het op papier krijgen van de bevestiging van de aanvraag van de Schneltest. Helaas heeft ze daar geen verstand van, maar ze gaat het haar echtgenoot vragen.

Even later heb ik het e-mailadres van Jagdhaus Weber opgezocht. Wanneer Herr Weber komt vragen wat er “gedruckt” moet worden, vraag ik hem of ik het e-mailadres correct heb overgenomen. Na bevestiging verstuur ik de mail en even later ontvang ik het geprinte exemplaar.

Dat is weer geregeld. Ik kan met een gerust hart straks naar het testcentrum in Brilon.

Na het ontbijt de tanden poetsen, mijn kleine rugzak inpakken en dan kan de sleutel van kamer 31 ingeleverd worden. Betaald heb ik al, dus dat is handig. Zeker nu er niemand meer te zien is achter de balie. Ik leg de kamersleutel op de balie en verlaat het pand.

Het is nog net geen negen uur, wanneer ik wegrijd op mijn trouwe BMW R1200GS. Trouw, want al 10 jaar oud, meer dan 60.000 km mee gereden en nog nooit een verkeerde klap gegeven.

Eerst een stukje naar het zuiden, daarna bovenlangs het stuwmeer “Biggesee” naar het oosten. Voorbij de Ahauser Stausee, langs de rand van Naturpark Sauerland-Rothaargebirge en dan weer van west naar oost en van oost naar west naar het noorden tot Sundern.

Ik parkeer daar rond half elf mijn motor op een speciale motorparkeerplaats in het centrum. Niet dat er verder geen plaats is, er is weinig leven in de brouwerij in Sundern. Totdat de klokken met oorverdovend lawaai beginnen te beieren. Dan komen de mensen uit alle hoeken en gaten te voorschijn om naar de kerk te gaan.

Al wandelend verken ik het centrum, op zoek naar een zaak die open is voor het serveren van een kop koffie. Het valt me op dat ze hier behoorlijk last hebben gehad van overtollig water. De wegen in het centrum zijn bedekt met een laagje opgedroogde modder. Op enkele plaatsen is men bezig met het reinigen van hun trottoir en door water aangetaste tafels en stoelen staan aan de kant van de weg om opgehaald te worden door de vuilnisman/-vrouw.

Een café-bakkerij wordt gezien, maar ik ga eerst nog op zoek naar iets met een terras. Even later kom ik toch weer terug bij de café-bakkerij, want verder kan ik geen zaak vinden die open is.

Ik vraag de bakkersvrouw of ze een kop koffie voor me heeft, maar krijg als antwoord dat ze me graag een kop koffie zou aanbieden, ware het niet dat ze door de wateroverlast geen stroom heeft. Dus geen koffie in Sundern. Dan maar een bankje opzoeken en mijn flesje water drinken.

Nog geen toilet gezien, dus maar duimen dat ik onderweg een boom tegenkom. De route wordt vervolgd. Ik slinger naar het oosten, naar het zuiden, naar het westen en weer naar het zuiden. Via Eslohe kom ik in Meschede, daar vandaan gaat de route naar het westen. Ik zou naar Freienohl moeten vanaf Berge, maar dat gaat niet lukken door wegwerkzaamheden. Als ik zie hoever ik om moet rijden om toch in Freienohl te belanden én de inhoud mijn benzinetank overzie, besluit ik om te keren. Geheel tegen mijn principe in, rijd ik dezelfde weg terug naar Meschede.

Daar zorg ik er eerst voor dat de BMW van verse benzine voorzien wordt. Ik begon het al warm te krijgen en niet alleen door de oplopende temperatuur door het het mooie weer, maar ook doordat de motor begonnen was aan de reserveliters in de tank.

Het voelt goed dat de tank weer vol zit. Ik had ook niet op tijd in Brilon geweest als ik de omleiding gevolgd had, zie ik nu. Van Meschede rijd ik naar Warstein, de stad van het Warsteiner bier, als ze daar niets te drinken hebben…

Ik parkeer de motor daar rond 13:00 uur en loop dan het centrum in. Ik vind een terras dat er gezellig uitziet, maar ik moet wachten tot ik een tafeltje toegewezen krijg. Dat duurt helaas zo lang dat ik bang ben dat ik straks niet op tijd in Brilon ben. Want als het wachten op het toewijzen van een tafeltje al zo lang duurt, hoe lang duurt het dan voordat ik wat te eten krijg? Dus keer ik onverrichter zake terug naar de motor. Het afvalwater kan ik kwijt in een steegje achter de kerk, dat dan weer wel.

De route brengt me met een grote boog naar het oosten tot bij de testlocatie in Brilon. Om kwart voor twee meld ik me met mijn papieren. De papieren blijken ze helemaal niet nodig te hebben…

Ik vertel de verpleegkundige nog dat ik van de testlocatie in Elten een slecht geprint papiertje gekregen heb en dat ik hoop dat dat hier beter geregeld is. Volgens de vriendelijke dame krijg ik van hier alles via de e-mail. Daarna wurmt ze een staafje in mijn rechter- en daarna in mijn linkerneusgat en ben ik klaar. Ook hier is het de Duitse Staat die betaalt.

Ik start de motor en rijd het centrum van Brilon in. Ik parkeer de motor net buiten de voetgangerszone en loop dan naar het stadsplein en vandaar naar de winkelstraat. Ik neem plaats bij een Italiaans restaurant waar ik kan inchecken (wegens de coronamaatregelen) met de Luca-app die ik al geactiveerd had. Ook de drank- en menukaart kunnen bekeken worden middels het scannen van een QR-code. Ik bestel een halve liter cola en een baguette met tonijn.

Nadat ik mijn brood op heb controleer ik of het testresultaat al binnen is. En jawel het testresultaat kan gedownload worden. Had ik de vorige keer een slecht geprinte code die ik in moest voeren, nu heb ik helemaal geen code gekregen. Ik probeer van alles, want ik schijn toch de code gekregen moeten te hebben, maar kan niets vinden in de e-mail.

Ik reken af en loop terug naar de motor, terug naar de testlocatie…

De dame daar is nog steeds vriendelijk en wil me met “alle liefde” helpen. De code blijkt mijn geboortedatum te zijn, maar dan geschreven als “07.11.1958”. Ik ben pas gerustgesteld wanneer het testresultaat daadwerkelijk verschijnt op mijn telefoon: negatief. Ik had niet anders verwacht.

Ik stap even later weer op de motor en zie dat ik nog aardig door moet rijden wil ik rond 17:00 uur aankomen bij Pension Ethner ten noorden van Bad Driburg.

Van Brilon gaat de route pal naar het oosten tot Beringhausen, daar draait de route naar het noordoosten tot Scherfede en dan naar het noorden tot Wildbadessen. Vandaar rijd ik weer naar het oosten om met een leuke bocht naar het westen bij Bad Driburg aan te komen. Maar helaas is de weg weer verspert bij Dalhausen wegens werken aan de weg. Ik kies nog wat alternatieven maar tot slot zit er niets anders op dan dezelfde weg terug te nemen, omrijden zou veel te ver worden. Dat is het nadeel van een bergachtige omgeving: niet zoveel alternatieven als in een vlak land.

Bruchhausen ga ik vandaag niet bereiken, ik kom bij Riesel weer op de originele route en rijd dan om kwart over vijf de parkeerplaats bij Pension Ethner op. Dit pension heb ik al eens eerder tijdens een solotocht bezocht, toen was er die dag Ruhetag, nu gelukkig niet.

Ik zet mijn motor stil, stap af en trek eerst mijn jas uit. De boordcomputer heb ik zojuist 28 graden Celsius zien aangeven. Ik reinig mijn helm en berg hem op. Dan meld ik me bij de receptie. Ik krijg de sleutel van kamer 8: een mooie eenpersoonskamer. Ik trek mijn klamme kleren uit en neem eerst een verfrissende douche. Dan schone kleding aan, Paulette heeft er voldoende van ingepakt.

Op mijn kamer lees ik de Garmin Zumo uit en stel de foto’s van de actioncamera veilig. Daarna neem ik de laptop mee naar het terras, waar ik alvast begin met het intypen van de belevenissen van vandaag.

Even later zit ik aan een groot glas Alkoholfreie Erdinger en heb ik een schnitzel met gebakken aardappels besteld. Mijn verhaal is nog niet af als ik al wel mijn diner genuttigd heb, dus bestel ik nog maar zo’n Erdinger.

Om te ontdekken of ik morgen weer een Schnelltest moet doen mail ik de hotelier van het hotel dat ik morgen denk te gaan bezoeken. Hij mailt terug dat dat verplicht is, dus ga ik straks maar eens kijken waar dat kan. Bij het pension waar ik nu ben, heeft niemand iets gevraagd…

Wanneer mijn bier op is, ga ik terug naar mijn kamer om mijn motorsleutels te halen, want ik moet er nog een slot op leggen. Ik blijk de overnachting en de maaltijd nu direct te kunnen betalen, net zo makkelijk. Dan kan ik morgen na het ontbijt, dat om 8:00 uur klaar staat, direct weg.

Wanneer de BMW aan de ketting ligt, ga ik maar eens kijken waar ik morgen de Schnelltest kan doen. Ik onderzoek waar op de route het het meest handig is om te testen. Na rijp beraad kom ik uit in Bad Driburg. Daar kan ik een kostenloze test laten doen, maar dan moet ik er wel om 9:35 uur zijn. Aangezien Bad Driburg op ca. 10 minuten rijden hier vandaan is moet dat lukken.

Omstreeks kwart voor negen bel ik het thuisfront nog even om te horen of er nog nieuws is. Daarna schrijf ik verder aan het verhaal.

Dag 3 van 5: Maandag 19 juli (354 km)

Gisteravond heb ik nog even een mini route gemaakt naar het testcentrum in Bad Driburg, zodat ik straks niet hoef te zoeken. Als ik om kwart over negen hier wegrijd moet ik nog op tijd zijn voor de test. Maar eens kijken of dat gaat lukken.

Om 7:00 uur laat mijn telefoon van zich horen, ik denk dat het tijd is om uit bed te komen. Een half uur later ben ik gedoucht, aangekleed en klaar voor het ontbijt. Aangezien ik dat “besteld” heb om acht uur, bind ik mijn reistas maar alvast op de motor. Ook de ketting mag weer van het achterwiel af en opgeborgen worden.

Om kwart voor acht loop ik terug naar mijn kamer en bekijk ik nog even de route voor vandaag. Het testcentrum in Bad Driburg schijnt maar 5 minuten rijden hier vandaan te liggen.

De route naar het volgende hotel in Blankenburg is vandaag behoorlijk lang, maar het weer ik prima: niet te warm, af te toe zon.

Tegen acht uur loop ik naar het restaurant. Daar is al een tafel voor me gedekt, maar de vleeswaren en het ei moeten nog komen. Er wordt op gerekend dat ik koffie drink bij het ontbijt, want er wordt niets gevraagd en er staat een grote thermoskan met koffie klaar. Kan ook geen kwaad denk ik.

Even later wordt mijn ontbijt gecompleteerd en kan ik beginnen met het wegwerken.

Om kwart over acht heb ik voldoende tot me genomen om het een paar uur vol te houden. Ik heb al afgerekend, dus kan ik mijn tanden poetsen en gaan. Dan ben ik wel te vroeg bij het testcentrum, maar wie weet kan ik er al terecht. Wel nog even de kamersleutel afgeven en “Wiedersehen” zeggen.

Ik rijd om tien over half negen weg naar Bad Driburg, waar ik dus 5 minuten later arriveer. Ik parkeer de motor en loop met mijn helm en tanktas naar het testcentrum. Aldaar tover ik de digitale aanmelding uit mijn telefoon en na het tonen van mijn paspoort, krijg ik een code om de uitslag binnen te kunnen halen. Daarna ben ik direct aan de beurt. Dit keer wordt er een staafje in mijn keel en mijn linker- en rechterneusgat gewreven. Weer kost het niets!

Over een kwartier krijg ik de uitslag in mijn mailbox, zegt de jonge dame. Ik mag weer verder.

Een kleine twintig minuten sinds ik de motor hier parkeerde, ben ik alweer onderweg. De route pak ik iets verder op met behulp van MRAN.

Eerst gaat het met wat gekronkel onder Höxter door naar Holzminden. Daar tank ik de BMW weer vol. Het valt me op dat de motor sinds ik Super (E5) tank i.p.v. E10, zuiniger rijdt. Volgens de boordcomputer zou ik nu een kleine 400 km met een volle tank moeten kunnen afleggen.

Met een volle tank verder naar het oosten, via Uslar naar Hardegsen. Ik vind daar op de route een Italiaans restaurant met een terras. Ik parkeer de motor er tegenover langs de kant van de weg en bestel een koffie, het is dan ook half twaalf, ik was toe aan een pauze.

Met de Luca-app kan ik mij registreren, zoals dat verplicht is nu in Duitsland. Zo’n app werkt toch wel prettig.

Na een korte pauze, want ik moet nog wel een stukje, stap ik weer op. Verder naar het oosten, rond één uur rijd ik Sondershausen binnen, waar ik bij een zeer zonnig plein de BMW neerzet. Ik berg mijn helm op en loop het stadje in. Bij een bakker koop ik een belegd broodje en een kop koffie. Helaas biedt men mij daar niet de gelegenheid om van het toilet gebruik te maken.

Maar volgens mij heb ik, daar waar de motor staat, een bordje gezien dat verwijst naar een openbaar toilet. Ik loop terug naar de motor, vind het bordje en loop in de richting dat het bordje wijst. Vlakbij vind ik het openbaar toilet, waar ik voor € 0,20 gebruik van mag maken. Prima geregeld hier in Sondershausen!

Even later start ik de motor en vervolg mijn route, nog een stukje naar het oosten tot Bad Frankenhausen en daarna slinger ik over wegen met ontelbare bochten naar het noorden.

Ik kruis de A38 en slinger dan naar de B242 die ik weer naar het oosten volg. Bij Alexisbad verlaat ik de B242 en draai al slingerend naar het noorden tot ik in Gernrode bij een Edeka supermarkt parkeer. Ik heb geen leuk terras gezien en ik heb nog geen fruit gegeten de laatste dagen. Dus koop ik een bak met mango-stukjes en ook een citroen. Paulette weet wel waar ik die citrusvrucht voor gebruik.

Daarna weer verder, ik meld ondertussen aan het hotel dat ik daar tussen 17:00 en 18:00 uur denk te arriveren, want dat wilden ze graag weten. Inclusief tanken ben ik nog wel een goed uur bezig om daar te komen schat ik.

Van Gernrode rijd ik via Treseburg naar het westen, daarna via een bocht naar het stuwmeer de Rappbodetalsperre. Vandaar nog iets naar het westen om de B27 te rijden, terug naar Blankenburg, want daar ben ik “onderdoor” gereden. Helaas krijg ik weer te maken met een omleiding. Ik word gedwongen terug te rijden naar de B81, maar zo kom ik ook in Blankenburg.

In Blankenburg rijd ik mijn onderkomen voor vannacht, Hotel zum Sportforum, voorbij. Keren mag niet, want het is eenrichtingsverkeer. Nu was ik toch al van plan om nog even te tanken, dus rijd ik door en vind even later een tankstation waar ik de BMW weer aftank met Super E5 benzine. Daarna weer terug naar het adres van het hotel dat aan een sportpark ligt.

Om tien over vijf zet ik de motor op de onverharde parkeerplaats van het sportpark. Voor de zekerheid plaats ik mijn, van huis meegebrachte, plankje onder de zijstandaard zodat hij niet weg kan zakken in de grond. Ik ontdoe mijn helm van de insecten die zich als kamikaze piloten erop te pletter zijn gevlogen en berg hem op in een zijkoffer.

Even later meld ik me bij de receptie van het sporthotel. Ze hebben de reservering van mij liggen, maar de gastvrouw wil eerst het resultaat van de Schnelltest zien. Aangezien ik die alleen digitaal heb, moet ik hem even op mijn telefoon opzoeken. Ik laat alleen nog de melding “negatief” zien en de datum van vandaag en ze keurt het al goed. Ik had net zo goed een ander zijn testresultaat kunnen laten zien…

Ik krijg de sleutel van kamer 104, een nette eenpersoonskamer. De parkeerplaats wordt na 20:00 uur afgesloten, maar safety first: ik leg toch maar de ketting door het achterwiel.

Ik kleed me uit en gebruik eerst de citroen. Vervolgens lees ik de Zumo uit en haal de foto’s van het geheugenkaartje uit de actioncamera af en bewaar ze op de laptop. Daarna maak ik gebruik van de douche en kleed me om. Vanavond moet ik op pad om mijn diner te bemachtigen. Via het boekje van de plaatselijke VVV, dat ik kreeg nadat ik € 2,50 betaald had aan toeristenbelasting, kom ik uit bij een Schnitzelrestaurant, die in ieder geval vandaag open is en zich op loopafstand bevind.

Met de laptop in mijn rugzak en met behulp van de app OsmAnd ga ik lopend op weg naar het genoemde restaurant. Na een twintig minuten sta ik daar op de stoep om mijn mondkapje om de doen. Ik mag naar binnen, maar moet dan wachten totdat ik een tafel toegewezen krijg.

Wanneer de uitbater merkt dat ik alleen ben, kijkt hij bedenkelijk, kennelijk vind hij het niet prettig dat ik dan in mijn eentje een tafel voor vier in beslag ga nemen. Toch krijg ik hem na nog even gewacht te hebben, hij moet de enige tafel die vrij is nog wel desinfecteren.

Even later melden zich nog meer mensen, maar die worden bedankt. Ik ben duidelijk net op tijd.

Ik bestel een halve liter alcoholvrij bier en een Hänchen “Mailand”. Dat is een stuk kipfilet met tomaten er op en daarover een plak kaas, daarbij frietjes en een salade.

Terwijl ik zit te wachten begin ik te schrijven aan mijn verhaal op mijn laptop. Wanneer ik nog steeds mijn bestelde bier nog niet heb, maak ik de uitbater duidelijk dat ik nog geen drinken heb gekregen. Hij antwoord korzelig dat hij druk bezig is met het uitserveren van de drankjes, maar volgens mij was hij me gewoon vergeten. Het bier is lekker, het typen gaat nu een stuk beter.

Opeens staat dan mijn haan (of kip?) -menu op tafel. Ik bedank hem vriendelijk en schuif mijn laptop aan de kant. Op de friet zitten meer dan voldoende kruiden, dat is zeker, maar ja Paulette en ik gebruiken zelf bijna geen zout meer, dus bij een ander is het dan al snel (te) zout. De kip is lekker en de salade ook. Dus degenen die mij kennen, weten dat het bord dan in no-time leeg is. Het was weliswaar geen groot portie, maar meer dan voldoende voor mij.

De uitbater is alles al aan het opruimen, dus ik denk dat hij geen nieuwe gasten meer wil ontvangen vanavond. Ik betaal het genotene en loop richting het oude centrum. Ik heb namelijk cash betaald, dus dat moet ook weer aangevuld worden. De tweede flappentap die ik tegenkom, wil mijn SNS-bankpas wel accepteren. Mijn portemonnee is weer iets dikker.

Daarna kies ik de kortste weg naar het hotel, dwars door een parkje, dat nu voornamelijk bevolkt wordt door jongelui.

Omstreeks half negen probeer ik contact te leggen met Paulette, maar tevergeefs. Ik ga dan maar verder schrijven aan het verhaal. Even later beeld-belt ze mij en kunnen we elkaar weer bijpraten.

Paulette vindt het wel prettig dat ik morgen weer een stukje op weg naar huis kom. Ik rijd dan namelijk weer terug naar het westen en overnacht dan ter hoogte van Bad Driburg bij Hotel zur Sportsbar in Horn-Bad Meinberg. Tenminste dat was het originele plan. Vanmiddag kreeg ik van Hotel zur Sportsbar de mededeling dat mijn bed verplaatst is naar een partner-hotel. Ik moet nu naar Hotel Garre in hetzelfde stadje. We gaan zien of dat bevalt.

Het is alweer elf uur deze avond als ik de laatste zinnen van vandaag intik. Tijd om te zien dat het verhaal online komt. Helaas heeft de draadloze verbinding “geen internet”.

Ik ga kijken of het met mijn telefoon wel wil…

Dag 4 van 5 Dinsdag 20 juli (327 km)

Vanochtend ben ik vroeg wakker, 5:30 uur vanwege de gordijnen, die wel voor het raam hangen, want ik heb ze gisteravond dicht gedaan, maar ze zijn van zodanig dunne stof dat het licht er vrolijk doorheen schijnt. Toch blijf ik lekker liggen en dut af en toe weer in.

Om 7:00 uur alarmeert de telefoon me, maar dan ben ik al uit bed om hem te smoren.

Eerst mijn kamer een beetje ordenen, anders heb ik in deze kleine kamer geen ruimte om mijn grondoefeningen te doen. Bijkomend voordeel is dat de reistas ook gelijk gereed is om straks op de motor te binden.

Na het douchen houd ik nog ruim tijd over om alles klaar te zetten voor vertrek. De tas gaat weer op de motor, de ketting er af en de apparatuur is gecontroleerd. Er staan voor het hotel ca. dertig kinderen die het zo te horen prima naar hun zin hebben, ze maken met hen allen lekker veel herrie. Even later worden ze opgehaald om naar het sportterrein achter het hotel te gaan.

Even voor acht uur loop ik naar de ontbijtruimte en zie dat mijn tafel (204) gedekt is. Er is voldoende lekkers en ik neem het er goed van. Daarna nog even de tanden poetsen en gebruik maken van het toilet. Vervolgens lever ik de sleutel in en betaal ik de overnachting met ontbijt.

Het is nog geen tien over half negen wanneer de motor en ik de gang weer te pakken hebben.

Het eerste stukje is minder leuk om te rijden, de route loopt met een boog via het noorden naar het westen door een paar plaatsen met relatief veel verkeerslichten (en daar ben ik geen fan van). Wanneer ik weer afdaal naar het zuiden, komen de leuke stuurwegen me al tegemoet.

Bij de B242 aankomen draait de route terug naar het oosten tot de B81, daar rijd ik richting de B4. Die weg volg ik dan weer een stuk naar het noordwesten.

Na ca. anderhalf uur rijden arriveer ik in Braunlage, een behoorlijk toeristische plaats zoals ik ontdek. Geen fatsoenlijke gratis parkeerplaats te vinden. Geheel tegen mijn principes zet ik motor in het centrum op een parkeerplaats met een slagboom.

Vervolgens wandel ik door het langgerekte centrum op zoek naar een terras. Dat vind ik ten slotte, alhoewel er nog veel restaurants gesloten zijn. Ik drink een cola, gebruik het toilet en loop dan weer terug naar de parkeerplaats. Het parkeren kost een euro, dat valt nog mee zo midden in het centrum.

De MRAN geleid me het stadje uit. Dan weer een stukje van de B242 naar het westen, maar als snel verlaat ik hem weer om naar het zuiden te rijden, tot Bad Lauterberg, daar vandaan rijd ik weer naar het westen. Hier rijd ik een kilometer of 7, 8 dezelfde route als op de heenweg, maar dan natuurlijk in tegenovergestelde richting.

Dan draai ik weer naar het noorden om via Goslar in Seesen uit te komen. Daar verlaat ik de doorgaande weg op zoek naar een bakker of zoiets. Bij toeval zie ik er een buiten het centrum en parkeer de BMW er naast. Ik vraag aan de leuke mevrouw achter de balie of ze een paar belegde broodjes heeft. Ze blijkt over 5 minuten te sluiten, maar ze is aardig zegt ze zelf, dus zorgt ze voor twee broodjes en zelfs voor een koffie voor onderweg. Ze wijst me een muurtje waar ik rustig kan zitten. Ik reken af en neem plaats op het muurtje om mijn lunch te nuttigen. Daarna sluit ze de zaak en rijdt weg in een oude Volvo stationcar.

Het is niet erg warm, want volledig bewolkt, dus zodra ik mijn lunch op heb stap ik ook weer op.

De route brengt mij via vele slingerende wegen en weggetjes verder naar het westen. Ik heb natuurlijk geen toilet gezien bij de bakker, dus het water staat me zo zoetjes aan wel aan de lippen. Om even voor twee uur rijd ik een inrit van een werkplaats op. Ik ging er eigenlijk vanuit dat deze zaak niet meer bestond, want het ziet er afgetakeld uit. Verderop zie ik echter nog wat mensen bij het gebouw, maar ik loop toch even de bosjes in…

Een twintig minuten later rijd ik in het dorp Delligsen en zie ik een tankstation met redelijke prijzen. Ik hoef nog niet noodzakelijkerwijze te tanken, maar omdat het geen kwaad kan tank ik mijn stalen ros maar vol met Super E5.

Omstreeks 15:00 uur kom ik in Holzminden aan, ik zet de motor op een parkeerplaats vlakbij het centrum. Weer niet gratis, dit keer wel zonder slagboom, een kaartje kopen voor achter het raam dan weer wel. Dat kaartje kan ik nergens plaatsen op de motor toch? Dus ik parkeer hem achteraf op een loos stukje van de parkeerplaats. Op hoop van zegen, dat de parkeerwachter het begrijpt.

Ik loop het centrum in en zie op een gegeven moment een lederen riem die me wel lijkt. Het is er zo eentje die ik zelf op lengte kan maken. Dan hoef ik vanavond na het omkleden mijn broek niet meer op te houden (riem vergeten mee te nemen van huis).

In het hotel voor vannacht heb ik geen ontbijt geboekt. Ik besluit wat broodjes te kopen bij de bakker en bij een supermarkt schaf ik een salamiworst aan. Dan kan ik morgenochtend gaan wanneer ik wil. Voor nu koop ik een fles koude cola die ik drink op een bankje. De zon komt er hier af en toe door. Het weer wordt weer beter.

Dan vind ik het tijd om de motor te gaan zoeken. Ik heb dit keer goed opgelet, zo vind ik hem terug zonder een app te hoeven gebruiken.

Vanaf hier is het nog ruim een uur rijden tot Horn – Bad Meinberg, waar Hotel Garre hopelijk een kamer voor me heeft.

Zo’n uur vliegt voorbij als je het naar je zin hebt. Daarom begrijp ik niet dat MRAN het ineens totaal anders wil dan de Garmin. Dat komt natuurlijk omdat de Garmin me naar het “oude” hotel wil begeleiden en MRAN naar Hotel Garre. Ik kies toch voor de Garmin, totdat ik door heb dat MRNA het bij het goede eind heeft. Zo rijd ik een stuk om, maar het is toch pas net vijf uur geweest als ik parkeer bij het hotel.

Zoals de afgelopen dagen, maak ik eerst mijn helm schoon en loop dan met mijn tanktas en rugzak naar de receptie. De dame die me te woord staat weet helaas niets van een omboeking. Ze haalt “de baas” erbij. Deze heer weet van de hoed en de rand, hij heeft zelfs een garage voor me om de motor voor vannacht te stallen. Ik krijg de sleutel van kamer 9.

De Ortlieb haal ik op, maar laat de motor nog staan, want de garage moet eerst vrij gemaakt worden. Op mijn kamer neem ik eerst maar eens een verfrissende douche en kleed me om. Dit keer dus met mijn nieuwe riem die ik eerst op lengte maak.

De garage is open en er is ruimte voor nog een motor. Ik rijd mijn BMW naar de garage en duw hem dan achterwaarts de garage in. Zo kan ik morgenochtend makkelijker weg. Ik zet hem alleen op het stuurslot, want ik ga er vanuit dat de garage ‘s nachts gesloten wordt. Er staat namelijk genoeg in om te stelen.

Ik neem de laptop, het geheugenkaartje uit de actioncamera, mijn telefoon en de Garmin mee naar het terras. De dame brengt me even later een groot (0,5l) glas Weizenbier alcoholfrei. Ik ga aan de slag om mijn Garmin uit te lezen, maar ik blijk niet het goede kabeltje te hebben. Ik haal boven een andere maar ook die werkt niet. Ondertussen heb ik mijn avondeten besteld en staat de salade al klaar. Even later komt ook het hoofdgerecht en dat smaakt mij uitstekend! Of ik wen aan het zoutgehalte in het eten, of men gebruikt hier minder zout.

Om toch aan de slag te kunnen met de gereden track, haal ik boven nog een keer een ander kabeltje. Gelukkig blijkt dit de goede te zijn, dus kan ik aan de slag.

Wanneer mijn bier op is, bestel ik nog een kop koffie. Maar hoewel de koffie lekker warm is, krijg ik het toch te koud hier op het terras. Ik pak mijn spullen en vraag of ik de overnachting en het avondeten nu reeds samen kan afrekenen. De vrouw van de baas komt er nu aan te pas. De rekening is veel hoger dan ik berekend had, dus loop ik hem nog even na, voordat ik hem betaal. Ik zie dat er een ontbijt gerekend is en dat de kamer €48,00 kost i.p.v. de €39,60 bij Hotel zur Sportsbar.

Het ontbijt moet van de rekening, de rest regel ik wel met het andere hotel. Ik reken het gecorrigeerde bedrag af en stuur op mijn kamer de hotelier van Hotel zur Sportsbar via Booking.com een berichtje met het verzoek het verschil over te maken op mijn IBAN.

Hij reageert vrijwel direct met het aanbieden van zijn excuses en schrijft dat hij het z.s.m. zal overmaken. Ik wacht maar af… anders zwaait er wat!

Ik bel mijn liefje even maar nu zonder beeld, want ik heb hier geen WLAN oftewel wifi… Ze zegt dat ze blij is dat ik morgen weer thuis kom, toch fijn hè als je gewenst bent.

Dit verhaal ga ik met behulp van mijn telefoon online zetten. Maar dan niet door een hotspot aan te maken, maar via een kabeltje. Eens kijken of dat bevalt.

Vandaag ga ik maar eens proberen op tijd in slaap te komen, want dat kan geen kwaad na de geringe lengte van de afgelopen nachtrust.

Dag 5 van 5: Woensdag 21 juli (343 km)

Al een half uur voordat mijn telefoon mij wakker denkt te gaan piepen ben ik al wakker. Ik controleer mijn bankgegevens om te zien of de €8,40 al gestort is, maar helaas…

Terwijl ik bezig ben met allerlei apps op mijn telefoon gaat hij om 7:00 uur alsnog piepen. Een teken dat ik uit bed moet, want het plan is, om rond 8:30 uur hier weg te rijden.

Voordat ik onder de douche spring, eet ik eerst mijn ontbijt aan het bureautje. Dit ontbijt bestaat dus uit de drie broodjes van de warme bakker en de salami, beide gisteren al gekocht. Ik heb nog een flesje water dat ik ook maar opdrink. Vast niet zo luxe als het ontbijt van Hotel Garre (€8,00), maar prima voor nu en een stuk goedkoper.

Wanneer ik alles heb ingepakt, neem ik mijn spullen mee naar beneden, Ik overhandig de sleutel aan de vrouw van de baas en bedank haar voor de goede zorgen. Zij informeert nog even bij haar echtgenoot of de garage open is. Ik hoor hem zeggen dat ik er zonder problemen uit kan.

Voor ik echt wegrijd duurt het nog wel even, alles moet eerst op zijn plek en de apparatuur moet ingesteld worden. Wanneer ik het oliepeil van de BMW controleer zie ik dat er wel wat bij kan. Dus zo gezegd zo gedaan, voordat hij er zelf om gaat roepen via de boordcomputer.

Het is net half negen geweest als ik de uitrit van het hotel verlaat de stad in. Voor de route de stad uit naar het westen had ik gekozen om ten noorden van de stad Detmold te rijden. De dorpen daar omheen blijken echter vergroeid tot één stad met te veel verkeerslichten naar mijn zin. Dat moet de volgende keer beter bekeken worden door mij.

Ook had ik al tijden geleden bedacht dat je waarschijnlijk prima onderlangs Bielefeld zou kunnen rijden, maar in de praktijk valt ook dat tegen. Weer te veel verkeerslichten. Dat zijn al weer twee verbeterpunten waar ik iets mee moet.

Na Bielefeld gaat het beter en komen er weer leuke wegen en weggetjes.

Anderhalf uur na vertrek parkeer ik de motor voor een restaurant in Werther. Daar is een dame bezig met het gereed maken van het terras. Ik vraag haar of ze al zover is dat ik koffie kan krijgen. Ze antwoord dat ze nog niet zover is maar dat ze het gaat regelen.

Even later help ik haar de kussens in de stoelen te plaatsen en daarna zet ze een kartonnen bekertje met koffie voor me neer. Ze vertelt dat ze nu weg moet, maar dat ze over twintig minuten terug zal zijn, ze verwacht niet dat ik er dan nog zal zijn, dus moet ik alles maar zo achterlaten dan ruimt zij het wel op. Ik vraag wat de koffie kost, maar ik krijg hem van haar. Ik heb vandaag geluk zegt ze en ze gaat er in haar auto vandoor.

Op het verder lege terras blijf ik verbaasd achter en drink de prima smakende koffie. Daarna loop ik verder het dorp in en kom bij een bakker waar ik twee Dinkelbrötchen koop voor de lunch van vandaag.

De route gaat verder, hoofdzakelijk in westelijke richting. Om half twaalf rijd ik in Bad Iburg naar een tankstation om de tank weer tot de nok te vullen met Super E5.

Bij Ladbergen pak ik een stukje Autobahn (de A1) tot Münster. In Altenberge rijd ik een rondje door het centrum om te zien of ze hier een restaurant hebben waar ik iets te drinken kan bestellen en het toilet kan gebruiken. Ik vind er echter niets, dus rijd ik maar weer verder.

Net buiten Altenberge zie ik een klein zijweggetje met wat bomen. Ik schiet van de doorgaande weg af het zijweggetje in, steek een paar keer heen en weer met de motor hem te keren, want zo smal is het weggetje en stap dan af om te plassen. Net als ik opgelucht mijn broek weer sluit, komt er een vuilniswagen uit het weggetje. Hij kan natuurlijk met geen mogelijkheid om mijn motor heen, dus ik gebaar dat ik al weg ben (als het ware). Gelukkig had ik hem al gekeerd en mijn helm nog op: zitten en rijden!

Een dorp verder, in Laer vertelt een bord me dat ik om moet rijden om in Darfeld te geraken: werken aan de weg! Ik denk het beter te weten en kies met behulp van de Garmin Zumo een alternatief weggetje via welke de fietsers de omleiding krijgen. Als de fietsen er kunnen rijden dan ik ook toch? Het wordt spannend als ik op een gegeven moment de aanwijzingen voor de fietsers niet meer zie. Ik kies een nieuw weggetje dat me, volgens de kaart van de Zumo, terug moet brengen naar de weg richting Darfeld. Alleen is dat voor de wegversperring of er na? Gelukkig voor mij kom ik net na de wegversperring op de geplande weg uit. Zonder geluk vaart niemand wel.

Net voor Coesfeld zet ik de motor stil aan de kant van de weg en gebruik daar mijn lunch in de vorm van twee broodjes met salami en een flesje water. Daarna vervolg ik de route naar het westen. Ik rijd ten zuiden van Borken en Bocholt en bij Isselburg kruis ik de A3 op weg naar Emmerich. In deze plaats heb ik gepland om te tanken bij een Shell tankstation omdat ik daar een kortingskaart van heb. Nadat ik getankt heb besef ik dat laatste pas…

Ik rijd door naar Elten, maar zie in het plaatsje ervoor, Hüthum, een parasol met “Erdinger Bier”. Ik zet mijn motor daar op de stoep en loop het terras op. Zo te zien zijn ze de boel aan het opknappen. De man met het grootste woord, stuurt zijn kleinzoon naar zijn moeder om te melden dat ze een klant hebben. Even later blijkt dat ze nog helemaal niet open zijn. Maar gelukkig wil de dame mij wel een Weizenbier alcoholfrei van het merk Erdinger verkopen. De halve liter is snel opgedronken, het is dan ook lekker warm geworden al naar gelang ik verder naar het westen kwam.

Wanneer ik weer opstap is het nog ongeveer vijf kwartier rijden naar huis. Ik volg de route via Elten naar Autobahn Nummer drei Richtung Arnheim, die overgaat in de Nederlandse A12. Bij de afslag Oosterbeek, verlaat ik de geplande route en ook de snelweg en rijd dan over de Ginkelse heide naar Ede. Vervolgens rijd ik van Ede via Wekerom naar huis.

Om kwart over vier staat de BMW weer op zijn vertrouwde plek in de garage en heeft Paulette een heerlijk Duits biertje voor me klaar staan.

Totaal blijk ik 1704 km afgelegd te hebben de afgelopen 5 dagen. Wat mij betreft is de Harz voor herhaling vatbaar!

De €8,40 van Hotel zur Sportsbar blijkt toch nog op mijn bankrekening gestort te zijn. Ik stuur hem nog een berichtje om hem te bedanken.