Mei 2016, Side, Turkije

Dinsdag 3 mei

Het is 01:59 uur wanneer de wekkerradio begint te spelen. We luisteren nog even naar het laatste nieuwsbulletin en stappen dan uit bed.

Wassen en aankleden, de laatste zaken in de koffers en dan worden ze gesloten. Om even voor half drie horen we de Ford Transit al aankomen wanneer we de koffers buiten zetten. Er vallen een paar regenspetters, maar koud is het niet.

De koffers en onze tassen worden ingeladen en even later rijden we samen met mijn ouders naar Schiphol. Dat wil zeggen naar Cheap Parking daar vlakbij, waar we een parkeerplaats gereserveerd hebben. Het is rond deze tijd natuurlijk erg rustig op de weg, zodat we zonder oponthoud tot Schiphol kunnen doorrijden. De afslag na Schiphol zouden we hebben moeten nemen, maar deze is zojuist afgesloten. We moeten door naar afslag Nieuw-Vennep en daar keren, terug richting Amsterdam. Het laatste stukje navigeren we met Google-maps op mijn smartphone en zo arriveren we om half vier op het terrein van Cheap Parking. In de wachtkamer is al een stel aanwezig dat wacht op een medewerker van de parking. Hij is gebeld en zou snel komen. In de tijd dat wij de koffers alvast uit de Ford halen is de medewerker gearriveerd. Ik betaal 41 euro 65 per pin en dan kunnen we met onze bagage in het gereedstaande busje plaatsnemen. In ongeveer vijf minuten rijden we naar de vertrekhal van Schiphol. De medewerker van de parking helpt ons met de rolstoel van mams en dan blijkt dat het linker voorbandje lek is. Er is gelukkig nog wel redelijk goed mee te rijden, dus neemt mams plaats en rijden we de vertrekhal in op zoek naar de juiste balie.

Om vier uur zijn de koffers ingecheckt en wij door de veiligheidscontrole. We lopen nog even langs een paar winkels op Schiphol maar strijken al snel neer aan het begin van gate G. Paulette en ik halen koffie, terwijl paps en mams op ons wachten. Paulette heeft gisteravond thuis heerlijke broodjes klaargemaakt en we vinden het nu wel tijd om er aan te beginnen. We zijn tenslotte al sinds twee uur vanmorgen op.

Om half zes lopen we in de richting onze gate, waar we voorrang krijgen bij het instappen. We hoeven maar een paar minuten te wachten voordat we het toestel van Tui in mogen. We zitten in het midden van het toestel direct bij de toiletten en een ingang/uitgang. Het valt ons direct op dat we nog nooit zoveel beenruimte gehad hebben in een vliegtuig als nu.

Het vliegtuig taxiet rond half zeven naar de polderbaan, waar het om zeven uur voldoende kerosine aan de motoren toevertrouwt dat we al snel hoog boven Nederland vliegen.

De reis verloopt voorspoedig en ik kom de tijd door met lezen en het kijken van een film (The Drop) op mijn reserve smartphone. Met oordopjes in mijn oren die het geluid van de film net luid genoeg overbrengen om het motorgeluid van het vliegtuig te overstemmen. Het enige minpuntje is dat ik halverwege de powerbank uit mijn rugzak moet halen, omdat de telefoon aangeeft door zijn stroomvoorraad te geraken.

Om half elf landen we op Antalya Airport, waar het daar al een uur later is, zodat we onze horloges moeten bijstellen. Paulette en mams verlaten het toestel met een lift. Paps en ik nemen de gewone trap en bus. In de aankomsthal wachten we even op de dames, maar als het er niet op lijkt dat ze dezelfde route volgen als wij, loop ik richting de bagagebanden om te zien of ze er misschien al zijn. Dat blijkt inderdaad het geval. Ik haal paps weer op en even later zijn we weer herenigd.

De rolstoel waar mams inzit blijkt een rolstoel van de luchthaven te zijn. Haar eigen stoel moet of via de bagageband of via de afdeling “bijzonder bagage” beschikbaar komen. Een medewerker van de luchthaven rijdt haar en loodst ons langs de lange rijen voor de paspoortcontrole. De benodigde visa ( 18 euro 60 per stuk) had ik al via internet aangeschaft.

Daarna wachten we geruime tijd bij de stilstaande bagageband, ik loop nog een keer naar de afdeling “bijzondere bagage”, maar zonder resultaat. Dan begint eindelijk de bagageband te draaien en een medepassagier meldt dat de rolstoelen e.d. bij de betreffende afdeling gereed staan. Ik haal de rolstoel op, maar paps en ik moeten daarna nog geruime tijd wachten totdat al onze koffers op de band langskomen om geraapt te worden.

We lopen met onze bagage naar buiten en melden ons bij een medewerker van Kras, de maatschappij waar we de reis geboekt hebben. Die verwijst ons weer naar een grote touringcar die voor ons gereed staat. Om kwart voor één rijden we weg van de luchthaven. We leveren eerst nog reizigers af bij twee andere hotels voordat we om kwart over twee bij ons hotel in Side aankomen: Sueno Beach Hotel. De lunch kunnen we daar tot slechts half drie gebruiken, maar aangezien we onze laatste van thuis meegenomen broodjes in de bus opgegeten hebben, zien we daar geen probleem in. Eerst maar eens naar onze kamer. We krijgen de kamers 3064 en 3066 op de derde verdieping met uitzicht op het noorden, aan de voorkant van het hotel dus.

Paps en mams kiezen er voor om even te gaan liggen nadat ze de koffers hebben uitgepakt. Paulette en ik gaan op pad om het hotel te gaan verkennen. Het weer is niet mooier geworden: er trekken donkere wolken langs die af en toe wat spetters laten vallen en heel sporadisch laten ze ruimte voor een paar minuten zon. Het terrein van het hotel blijkt behoorlijk groot en groen te zijn, veel zwembaden en restaurants en aan het einde mondt het terrein uit op het strand van de Middellandse Zee, hier “Akdeniz” genoemd.

We kiezen op een gegeven moment een overdekt terras uit de wind op en nemen beiden een kop koffie. Het is dan bijna vier uur en Paulette is bang dat er straks geen koekjes meer over zijn voor paps en mams. Ze haalt een bordje vol en ik ga op weg om te kijken of ze al voldoende uitgerust zijn om een kop koffie te komen drinken. Paulette blijft op het terras, het bordje koekjes wordt dus bewaakt. Het draadloze internet dat hier beschikbaar is voor de gasten laat ons nog steeds niet toe op het net.

Ze hebben beiden een “uiltje geknapt” en hebben wel zin in een bakje koffie. Rond half vijf zitten we met ons allen op het terras aan de koffie, maar wel nadat ik met mams eerst een ijsje heb gehaald voor haar. Terwijl we daar zitten besluiten we dat we zo eerst op zoek gaan naar de technische staf om te zien of we de reserve binnenband op het linker voorwieltje kunnen krijgen.

Bij de receptie verwijzen ze ons naar een verdieping lager, waar een winkeltje is die een pomp heeft. De eigenaar van het winkeltje heeft niet alleen een pomp maar ook een combinatietang en een zogenaamde schuifsleutel. Daarmee heeft hij in weinig tijd het wiel er uit en de nieuwe binnenband er op. Ondertussen loop ik naar boven om geld te halen, want niemand van ons heeft op dat moment een portemonnee op zak. Als ik weer terug ben, wordt net het wieltje teruggeplaatst en even later rijdt de rolstoel van mams weer als vanouds.

Nu de rolstoel weer goed rijdt, willen paps en mams de rest van het hotel ook wel bekijken. We wandelen langs alle faciliteiten en restaurants tot aan het strand. Daarna gaan we terug naar onze kamers om ons op te frissen en om te kleden voor het diner. Net voor zeven uur lukt het ons dan toch nog om toegang te krijgen tot het draadloze internet.

Om zeven uur vertrekken we naar het grote restaurant, waar alles ontzettend prachtig staat uitgestald. Met sommige etenswaren zijn ware kunststukjes uitgehaald.

We zoeken een tafeltje op en bestellen wat te drinken. Nadat we getoost hebben op de vakantie gaan we langs de vele uitgestalde tafels met eten om iets te zoeken waar we ons tegoed aan willen doen. Er blijkt volop keuze en alles smaakt heerlijk.

Rond negen uur hebben we genoeg gegeten en gedronken en verlaten we het restaurant om in een ander deel van het hotel bij de bar de avond af te sluiten met een kop koffie. We zijn het er over eens dat hier voldoende te genieten valt ook al zit het weer nog niet helemaal mee. Een half uurtje later gaan we terug naar onze kamers voor een goede nacht slaap. Paulette slaapt al snel, maar ik zet me aan het bureau om mijn verhaal van vandaag te schrijven.

Woensdag 4 mei

Gisteravond hebben we afgesproken dat we om half negen zouden ontbijten. Om half acht geeft Paulette d’r telefoon aan dat we zo zoetjes aan uit bed moeten. Wanneer we de gordijnen open schuiven en naar buiten kijken ziet het er qua weer niet erg best uit: grote dikke donkere wolken en het regent pijpenstelen. Maar goed het is nog vroeg…

Eerst mijn grondoefeningen, dan douchen en aankleden. Omdat het niet koud is trek ik mijn driekwart broek aan en een mouwloos shirt, aan mijn voeten draag ik sandalen. Om half negen staan paps en mams ook klaar om naar beneden te gaan.

Er is weer veel te veel keus, maar ik houd me vanmorgen een beetje in. Om half tien is het weer niet veel beter geworden, behalve dan dat het nu niet meer regent. We besluiten vandaag naar Side te lopen met ons vieren. We nemen regenjassen mee in de rugzak, maar hopen natuurlijk dat het droog blijft. Om tien uur lopen we de poort uit via de inrit/uitrit met slagboom die de vrouwelijke portier (portière?) voor de rolstoel omhoog doet. We lopen namelijk vanwege de rolstoel op de weg, want de trottoirs zijn hier zo hoog dat je beter op de weg kunt blijven lopen.

Op de openbare weg slaan we links af naar het westen en lopen strak langs de weg totdat we aan de overkant een soort van boulevard zien. Dit loopt toch wel iets veiliger dan langs de kant van de weg. Na nog een eindje gelopen te hebben breekt ineens af en toe de zon door. Het jasje dat sommigen, onder ons, aan hebben getrokken vanmorgen kan meteen weer uit. Paps loopt even later zelfs in zijn hemd. Het is nog geen schitterend weer, maar in vergelijking met wat we vanmorgen zagen en wat men voor vandaag had voorspeld, is het prima.

Volgens de wandel-gps moeten we op een gegeven moment links af naar het zuiden, het lijkt de oude weg naar Side, een beetje in onbruik geraakt, maar voor ons een kortere weg naar het oude centrum van Side. In de bebouwde kom van het plaatsje zien we direct al de oude resten van zuilenrijen en een amfitheater. Ook wordt het hier steeds drukker met toeristen, die waarschijnlijk vanwege het weer met velen hier naar toe komen. De weg voor voetgangers naar het oude centrum en de haven bestaat uit spoorbielzen die strak naast elkaar een wandelpad vormen. Alleen niet geschikt voor een rolstoel. We proberen het pad even, maar besluiten dan dat we aan de overkant een onverhard pad gaan nemen. Rijden op dit pad gaat redelijk, maar even later lopen we toch maar weer op het asfalt.

Hoe dichter we bij het centrum komen hoe drukker het wordt. Bij de eerste winkeltjes aangekomen, gaat Paulette eerst het bedrag van 200 Lira pinnen, zodat we wat (ca. 60 euro) te besteden hebben in de lokale geldeenheid. De straten van Side lopen vanaf hier allemaal naar beneden richting de haven. Het weer is trouwens steeds beter geworden. De zon laat zich al maar vaker en langer zien.

Een paar straatjes verder zien we een sapverkoper die adverteert met verse sinaasappelsap voor een euro. We nemen plaats op het eenvoudige “terras” langs de kant van de weg en bestellen drie glazen sap en een cola light. Het sap wordt geperst terwijl we er op wachten en smaakt heerlijk. De cola krijgt Paulette in een heerlijk koel blik. Als we afrekenen moeten we vier euro betalen…

We lopen weer verder naar beneden tot we een bord met “WC” erop zien staan. Voor vijftig eurocent per persoon mogen we gebruik maken van het toilet. Even later arriveren we bij de haven. Het is dan geheel zonnig zodat we plaats nemen op een bankje om te genieten van het uitzicht over de baai en het mooie weer. Ik zet paps mijn pet op en maak van mijn Buff een petje voor mezelf, want als er geen wolken zijn, komen de stralen van de zon hard aan op onze, door haar, schamel bedekte hoofden.

Nadat we uitgekeken zijn keren we weer om, dit keer moeten we omhoog. Ik kan me heerlijk uitleven door mams in de rolstoel een paar kilometer omhoog te duwen.

Even buiten het plaatsje nemen we dezelfde weg weer terug naar het hotel, maar eerst rusten we even op de hoge stoeprand van de weg. We weten nog niet hoeveel kilometers we gelopen hebben want de wandel-gps geeft aan dat we al meer dan 2700 km afgelegd hebben. Ik had hem toch weer “op nul” gezet? Maar dat het meer dan 5 km is daar zijn we het wel over eens. Hoewel paps met zijn 85 jaar nog fit is, moeten we het niet op de spits drijven, dus regelmatig even pauzeren.

Het weer blijft prima, niet geheel wolkeloos maar voor onze eerste dag met zon, uitstekend.

Bij ingang van het hotel, wordt de slagboom weer omhoog gedaan voor ons en lopen we in een keer door naar het terras bij het zwembad om onze lunch te gebruiken. Het is tenslotte al twee uur in de middag. Voor paps, mams en mijzelf is er voldoende keus in de restaurantjes rond het terras, maar Paulette vangt bot als ze een salade wil. Ze neemt genoegen met een kom soep, maar wij vinden dat we een volgende keer gewoon weer naar het grote restaurant moeten gaan, omdat er daar voor Paulette juist heel veel keus is.

Als iedereen eigenlijk wel genoeg heeft gehad, probeer ik toch nog maar eens of er echt geen salade te krijgen is, want ik zie verschillende mensen langskomen met een schaaltje met groenvoer. Waarschijnlijk is Paulette niet goed begrepen (ze spreken hier lang niet allemaal Engels of Duits), want even later kom ik terug met een schaaltje heerlijke verse melange van sla.

Het weer is nu zodanig dat we een plekje gaan zoeken waar we uit de wind, voor de periodes dat de zon uit beeld is, ook lekker kunnen zitten. Maar eerst kleden we ons om en halen we wat te lezen.

Als de zon er is, brandt hij ook echt. Elke keer als ik denk “nu wordt het me te gortig, ik verbrand levend” schuift er weer voor korte of langere tijd een wolk voor en blijf ik toch weer zitten (zonder me ingesmeerd te hebben).

Rond een uur of vier gaan we binnen de koffie opzoeken en Paulette haalt er koekjes bij. Het tafeltje waar we aan zitten staat niet echt stabiel en ik word nog eens gewaarschuwd dat hij wiebelig staat. Ik zet de koffie voorzichtig op tafel, maar bij het gaan zitten tik ik nog net even de rand van de tafel aan. Het gevolg: het tafeltje maakt slagzij en de koffie gaat over de rand van de kopjes. Ik ruim de bende op en we verkassen naar een ander tafeltje.

Na de koffie meld ik dat ik een uurtje naar de fitness ga. Terwijl de rest blijft zitten, ga ik naar boven om me om te kleden om te gaan zweten. De fitnessruimte van dit hotel is goed uitgerust: voldoende apparaten en ook voldoende verschillende apparaten. Na ruim een uur vind ik het mooi geweest en keer ik voldaan terug naar onze kamer. Daar is Paulette ook al teruggekeerd. Ik neem een welverdiende lange douchebeurt en ga dan nog een poosje lezen op de bank op onze kamer. Wel constateer ik dat er gebeurd is waar ik al bang voor was: mijn armen hebben te veel zon gehad.

Om zeven uur melden paps en mams zich. We gaan met ons vieren naar beneden en doen ons weer ons best om ons zo goed als mogelijk te gedragen wat de hoeveelheid voedsel en drank betreft. Het smaakt mij vandaag zelfs nog beter dan gisteren, terwijl ik gisteren al niets te klagen had. Vanavond zijn er ook kisten vol aardbeien gearriveerd. Ze zijn heerlijk zoet en schijnen weinig tot geen calorieën te bevatten…

We sluiten het diner af met een kop koffie die we gebruiken op een van de banken rond de bar. We kijken weer onze ogen uit als we de overige gasten gadeslaan.

Na verloop van tijd, het is dan half tien, gaan we naar boven. Paulette heeft het wel zo’n beetje gehad en kruipt onder de lakens, ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal.

Het blijkt trouwens, na uitlezing van de wandel-gps, dat we 8,4 km gewandeld hebben.

Donderdag 5 mei

We staan even laat op als gisteren, werken net als gisteren ons ochtendritueel af en ontmoeten paps en mams om half negen op de gang. Ze blijken, ook net als gisteren, lekkage in de gang te hebben gehad, maar dit keer zo ernstig dat twee natte handdoeken het resultaat zijn. Paulette en ik lopen naar beneden en melden dit bij de receptie. Men verzekert ons daar dat er direct iemand op gezet zal worden. Wij gaan naar het restaurant voor ons ontbijt.

Het weer ziet er trouwens net zo uit als gisterochtend, dus als het ook net zo meevalt als gisteren dan zien we het wel zitten. We smeden het plan om naar Manavgat te gaan vandaag. We zijn daar enige jaren geleden ook naar toe geweest voor de markt. Die markt is onzinnig groot en met relatief weinig verschillende zaken, de meeste artikelen zijn van een nep-merk, maar meestal wel knap nagemaakt. Het kost allemaal niet veel en soms zijn er tussen al deze gelijke kramen ook nog wel leuke dingen te koop.

Om even voor tien uur lopen we de toegangsweg naar het hotel af richting de slagbomen, op weg naar de doorgaande weg van Side naar Manavgat om daar een Dolmus te bemachtigen. Juist als we bij de slagbomen zijn, rijdt de bewuste Dolmus voor. Paulette rent naar de Dolmus om aan te geven dat wij ook meewillen. Wij proberen de aandacht te trekken van de portière die net aan de telefoon zit en dus niet doorheeft dat we graag zouden zien dat de slagboom omhoog gaat. De chauffeur wordt al ongeduldig, maar dan heeft ze ons door en kunnen we het terrein met de rolstoel verlaten. We lopen zo snel mogelijk naar het personenbusje en laten mams instappen. Ik heb nog maar net de rolstoel er in gezet of de chauffeur begint al te rijden. Paulette rekent 10 Lira af voor ons vieren.

De chauffeur houdt waarschijnlijk van opschieten, want hij rijdt niet echt rustig: hard optrekken en hard remmen is zijn devies. Vele keren stoppen voor het in- en uit laten stappen van passagiers later, de Domus zit op een gegeven moment echt behoorlijk vol, arriveren we in Manavgat bij de markt.

De meeste passagiers stappen hier uit en we volgen de mensenmassa naar waarschijnlijk de markt. Gelukkig werkt dat en even later staan we aan het begin van de gigantische markt. Mams schaft zich wat shirts en een vestje aan, die paps na vriendelijk afdingen dan afrekent. We houden dit slenteren een paar uur vol en verlaten dan de markt op weg naar het gewone centrum van Manavgat. Onderweg kopen we bij een supermarkt wat blikjes cola zero, een fles water en wat koekjes, want mams moet al bijna weer wat te eten hebben. Even later stoppen we nog even bij een bankje naast een moskee. Ik film de situatie en als een medewerker van de moskee dat ziet, vraagt hij me mee naar binnen. Ik doe mijn sandalen uit en betreed de moskee waar een hoogpolig tapijt ligt. De medewerker laat vol trots de beschilderingen zien aan de binnenzijde van de moskee en filmt mij in de moskee.

Buiten gekomen, trek ik mijn sandalen weer aan en bedank ik hem. Maar dan had ik het verkeerd begrepen, deze vriendelijkheid kost natuurlijk wel geld. Ik wil het spel niet bederven en geef hem twee euro. Als hij dan zegt dat het te weinig is, hij wil vijf euro, maak ik hem duidelijk dat hij ook te ver kan gaan. Ik blijf bij mijn eerdere bijdrage aan het spel en hij neemt er genoegen mee.

Als we weer op weg gaan, kopen we bij een groentezaak aardbeien, tomaten en paprika’s en bij een minimarkt twee broden. Op een pleintje eten we onze lunch, het is niet koud, maar de zon laat zich niet zien zoals gisteren. Slechts sporadisch wijken de wolken een paar seconden om de stralen van de zon door te laten. Na onze lunch vinden we het weer tijd om de Dolmus weer op te zoeken voor de terugreis naar het hotel. Op de route daar naartoe komen we een sportzaak tegen waar ik een paar sportschoenen koop. Ik heb gisteren namelijk een blaartje opgelopen, tijdens het hardlopen op de loopband, doordat de binnenvoering van mijn rechterschoen stuk bleek te zijn.

Even later arriveren we bij de “bushalte” waar al de Dolmussen stoppen om passagiers op te pikken. Alleen, welke moeten we hebben? Het blijkt niet zo te werken dat we elk busje dat “Side” als bestemming heeft, kunnen nemen. Hij moet ook nog ons hotel als “halte” hebben. We moeten even wachten en heel wat busjes laten gaan, voordat de Dolmus naar Side met halte Sueno Beacht Hotel voor komt rijden. De chauffeur op de heenreis is een heilige vergeleken deze chauffeur: deze rijdt veel ruiger dan degene van vanmorgen, als je uit wilt stappen en het busje staat stil met de deur open, heb je ongeveer één seconde om uit te stappen anders rijdt hij weer verder. Aangezien we wel bij het hotel uit willen stappen, staan we al ongeveer 500 meter voor het hotel startklaar om uit te stappen. De chauffeur ziet dit en stopt prompt lang de kant van de weg. We stappen dan ook maar uit en lopen de rest langs de kant van de weg terug naar het hotel.

Bij het hotel aangekomen, geeft de wandel-gps aan dat we ruim 10 km gelopen hebben. Nog even en paps loopt zonder problemen de marathon.

We brengen onze spullen naar onze kamer en gaan dan naar de bar voor een kop koffie. Paulette kan het niet laten om koekjes te gaan halen, alhoewel iedereen aangeeft dat dat niet nodig is. Wel eten we ze met smaak op. We drinken daar even later nog een colaatje tegen de dorst.

Om een uur of vier gaan Paulette en ik een wandeling maken over het terrein van het hotel. Paps en mams gaan terug naar hun kamer. We lopen naar het strand waar een sterke wind zorgt voor witte koppen op het water en behoorlijke grote golven op het strand. We besluiten om een rondje te maken langs de buitengrenzen van het hotelterrein. Tijdens deze wandeling valt het ons pas op hoe groot het terrein is inclusief de vele sportvelden. Wanneer we rond zijn, lijkt het er op dat we de zon nog een poosje te zien krijgen. We kiezen een plekje op uit de wind en als de zon zich iets langer laat zien gaat bij mij zelfs het hemd uit. We lezen een paar bladzijden totdat er donkere wolken komen opzetten. Maar nog voor we onze biezen gepakt hebben begint het te regenen. We hebben niet langer dan twintig minuten mogen genieten van de zon. Aan de kleur van de wolken te zien, komt er nog meer regen. Als we terug zijn op onze kamer komt de regen in bakken naar beneden. Voorlopig blijven we hier een boekje lezen.

Om half zeven frissen we ons op onder de douche zodat we om zeven uur weer klaar zijn voor het diner. Ook vanavond is er weer volop keus en ziet alles er weer erg mooi opgemaakt uit.

Het diner sluiten we af met een kop koffie in de ruimte rond de bar. Buiten onweert het en regent het pijpenstelen.

Terug op onze kamer speelt Paulette met haar telefoon en ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal.

Vrijdag 6 mei

Na het ochtendgebeuren ontmoeten we paps en mams stipt om half negen op de gang en lopen we naar het restaurant voor ons ontbijt.

Tijdens het ontbijt laat paps weten vandaag geen wandeling te willen doen. Het weer is vanmorgen uitstekend, dus gaan paps en mams relaxen in de zon ergens op het terrein van het hotel.

Paulette en ik willen naar het nieuwe Side lopen om te zien of ze daar nog leuke winkeltjes hebben. Om kwart voor tien lopen we, heerlijk in de zon, het terrein van het hotel af naar het westen en slaan even later af naar het noorden. We weten niet waar het centrum van Side precies is gesitueerd. Een Duitse vrouw komt ons bij de eerste huizen van Side tegemoet en vraagt ons of de richting waar wij vandaan komen de richting naar het centrum van Side is. Wij moeten die vraag ontkennend beantwoorden, maar vertellen haar ook dat we denken dat het centrum de andere kant op ligt. Ze keert om en loopt verder in dezelfde richting als wij. Ze kijkt regelmatig achterom, waarschijnlijk om te zien of we nog steeds dezelfde kant op gaan als zij. We hebben namelijk verteld dat wij ook naar het centrum op zoek zijn. Als Paulette bij een schoenenzaak een paar leuke schoenen ziet, lopen we naar binnen en even later zit ook de Duitse vrouw daar een paar schoenen te passen. Paulette vindt niet de juiste maat en dus lopen we weer verder. We vinden het centrum, maar dat bestaat hoofdzakelijk uit restaurants en supermarkten. We besluiten om van daaruit naar het oude Side te lopen en dan te zien of we via het strand terug kunnen lopen naar ons hotel.

Bij een rotonde let ik even niet op en lopen we nog net een stukje de verkeerde kant op. Zo komen we per ongeluk op dezelfde oude weg als we afgelopen woensdag hebben gelopen naar het oude Side. In het oude Side aangekomen, kiezen we wel een andere route naar de haven.

Zondag is het Moederdag en meestal valt dat in onze meivakantie met paps en mams. Meestal organiseren we dan een boottochtje, omdat we weten dat mams dat helemaal leuk vindt. In de haven van Side spreken we een Turk die goed Nederlands spreekt en zodoende vinden we uit dat een boottochtje vanaf hier goed te doen is. We worden voor ons hotel opgehaald en ook de rolstoel is geen probleem. Als hij ook nog vertelt dat de weersverwachting voor komende zondag positief is, reserveren we vier plaatsen op zijn boot.

We lopen langs de buitengrens van Side, zo dicht mogelijk langs de zee om de afslag naar het strand niet te missen. Het pad naar het strand wordt gelukkig duidelijk aangegeven, dus lopen we even later langs het water op het strand richting het oosten.

Het is nog steeds heerlijk weer, dus is het maar goed dat we ons ingesmeerd hebben met factor 30 tegen de zonnebrand. Na een kleine twee kilometer langs het water te hebben gelopen arriveren we bij het terrein van ons hotel. Een beveiliger ziet ons natuurlijk al van verre aankomen en maakt aanstalten om onze richting op te komen. Ik loop hem tegemoet en toon hem de keycard van het hotel. Hij wenst ons een prettige dag en we mogen het terrein van het hotel op.

Eerst bezoeken we een toilet en het toeval wil dat paps en mams daar ook net zijn. Ze hebben nog niet geluncht dus dat kunnen we nu met ons vieren gaan doen. Paps en mams neuzen al bij de kleine restaurantjes bij het zwembad wat ze willen gaan nemen, als ik voorstel om naar het grote restaurant te gaan omdat Paulette daar veel meer keus heeft. Iedereen is het daarmee eens, dus zitten we een paar minuten later in een vrijwel leeg restaurant. De meeste mensen zitten vanwege het mooie weer waarschijnlijk buiten. Dit restaurant heeft alleen nu geen yoghurt, terwijl mams daar net zo’n zin in heeft.

Nadat we gegeten hebben gaan we met paps en mams naar het plekje waar ze zaten voordat wij hen bij het toilet ontmoetten. Het is dan al bijna half drie, dus kunnen we informeren of we tennisrackets en bijbehorende ballen kunnen lenen. Maar eerste kleden we ons om en keren terug in onze sportkleding. Als het half drie is melden we ons bij het animatieteamgebouw. Daar horen we dat we pas om drie uur terecht kunnen bij het tennisveld waar de tenniscoach bepaalt wie er kunnen spelen op het tennisveld. Nog even geduld dus.

We zien dat er verse aardbeien te krijgen zijn. We laden een bord vol met de zomerkoninkjes en pakken uit de koeling een bekertje yoghurt. Met die lekkernij lopen we terug naar paps en mams. De aardbeien smaken erg goed en hoewel de yoghurt drinkyoghurt is gaat het er bij mams prima in.

Om even voor drie uur lopen we naar het tennisveld, waar we nog even moeten wachten totdat de coach er is. Hij is vijf minuten te laat op zijn post, maar we hebben vakantie, het is mooi weer, dus daar maken we ons niet druk over.

We krijgen rackets en ballen en spelen het spel op onze manier. Gelukkig kunnen we het ongeveer allebei even goed of slecht, het is maar hoe je het bekijkt. Na een half uur is de energie bij Paulette op en keren we terug naar het plekje bij paps en mams. We nemen koffie met koekjes voor ze mee, dus we worden met open armen ontvangen.

We lezen nog een poosje, liggend in de zon. Even voor vijf uur ga ik naar de fitnessruimte om me nog even uit te sloven. Een uur later loop ik naar boven en tref daar Paulette die op me wacht omdat ze graag wil gaan douchen en ik geen keycard bij me heb. Na het douchen hebben we nog een half uurtje om te ontspannen voor het diner.

Het diner is weer super. Onze vaste ober vertelt ons stiekem dat, mochten we er over denken om fooi te geven, we dat liever niet in de daar voor gereedstaande tipbox moeten deponeren. Dat geld gaat regelrecht naar de directie en het personeel ziet daar niets van terug. We beloven dat we morgen, want geen van ons heeft nu geld bij zich, aan hem zullen denken.

Na het diner drinken we een kop koffie en gaan dan weer naar onze eigen kamer. Ik schrijf weer aan mijn verhaal en Paulette ligt in bed te lezen.

Zaterdag 7 mei

Na het ontbijt gaan paps en mams naar het strand en wij willen langs het strand naar het oosten lopen om op een gegeven moment af te buigen naar het noorden richting Manavgat.

Het is prachtig weer, alleen in het noorden boven de bergen zijn witte wolken te zien. We lopen een stukje langs de branding naar het oosten, maar zien al snel dat we niet verder komen dan het terrein van het volgende hotel. Ook daar staat een beveiliger die onbevoegden terugstuurt.

We lopen terug naar de voorzijde van het hotel en slaan daar af naar rechts, naar het oosten. Iets verder buigt de doorgaande weg af naar het noorden, maar wij houden rechts aan, nog steeds richting het oosten. We passeren een grote poort, waaruit moet blijken dat we een soort natuurgebied binnengaan met aan de zuidzijde een stuk of twintig hotels die aan het strand liggen. Het is een mooie weg met een ruim voetpad er langs en er is niet veel verkeer. De hotels waar we langs lopen lijken niet erg druk bezet (net als die van ons), want er zijn nauwelijks mensen te zien en al helemaal geen geluiden van mensenmassa’s.

We lopen door en volgen de weg als die afbuigt naar het noorden. Iets verder lopen we weer onder een poort door, waaruit blijkt dat we het natuurgebied weer verlaten. Even later kiezen we een onverharde weg die een stuk afsnijdt om zo bij de grote rivier te komen die dwars door Manavgat stroomt. De onverharde weg gaat over in een brede weg met aan beide kanten erg brede stroken voor voetgangers en fietsers, waar nauwelijks gebruik van wordt gemaakt. Vervolgens arriveren we bij de grote weg die Antalya met Alanya verbindt. Net daarvoor ligt rechts van de weg een permanent kermisterrein, dat als pretpark dienst doet.

We lopen onder de grote weg door en belanden in een parkje langs de rivier op een bankje. We drinken wat water en genieten even van het mooie plekje. Daarna volgen we de rivier naar de winkelstraten. Daar slaan we links af, terug naar het westen, en passeren de plek waar we donderdag onze marktroute begonnen zijn. Aangezien we niet van plan zijn om langs de grote weg te gaan lopen, volgen we deze winkelstraat totdat we links kunnen afslaan naar het zuiden. Op die weg slaan we weer rechts af om een stukje je kunnen afsnijden om bij een grote kruising te komen. Net voor de kruising zie ik ineens een vrij grote schildpad langs de kant van de weg. Hij eet van het frisse groen dat door de regen onlangs is ontsproten. Wanneer hij ons ziet, stopt hij met eten. Wij fotograferen en filmen hem, maar hij vertrouwt het kennelijk niet, want hij keert om en gaat terug naar het bos.

Bij de kruising vervolgen we onze weg naar het zuiden en passeren later het punt waar we ca. 2,5 uur eerder naar het oosten liepen. Wij lopen nu door naar het westen en arriveren om precies 13:00 uur na 13 km afgelegd te hebben, bij ons hotel.

We zoeken eerst paps en mams op en vinden ze bij het terras van het zwembad. Ze hebben al geluncht, dus kijken wij of er bij de restaurants iets van onze gading zit. Beiden nemen we een salade met brood en een stuk pide.

Paps en mams vinden het koud worden op het overdekte terras en keren terug naar hun stekje aan het strand. Wij gaan naar onze kamer om ons om te kleden. Ik blijk vanmorgen echter een handdoekenkaartje meegenomen te hebben bij het verlaten van onze kamer, in de veronderstelling dat het de keycard was. Ik loop weer naar beneden en leg het probleem uit aan de receptionist. Hij begrijpt het probleem, checkt wie ik ben en maakt een nieuwe keycard voor me aan. Het blijkt vaker voor te komen…

We kleden ons om en nemen sportkleding mee, want we willen om drie uur nog even een potje tennissen. Nou ja, even een balletje slaan op het tennisveld.

We ruilen eerst onze handdoekenkaarten in voor handdoeken. Daarna halen we koffie en koek voor paps en mams en lopen dan door naar het strand. Als het drie uur is lopen we naar het tennisveld, waar de coach zit te wachten op klanten. We staan ruim een half uur op het tennisveld wanneer Paulette aangeeft dat het mooi geweest is voor vandaag. We leveren de tennisbenodigdheden in alhoewel de tenniscoach niet aanwezig is.

Tot half zes houden we het daarna uit op het strand met kijken, zonnen en lezen. Daarna lopen we terug naar onze kamer. Paps en mams zijn een half uurtje eerder al teruggegaan.

We zijn allebei wel toe aan een verfrissende douche en zien in de spiegel dat we voor vandaag voldoende zon hebben gezien.

Na het douchen kleden we ons voor het diner en dan is er nog tijd over om een stuk aan mijn verhaal toe te voegen. Paulette leest nog een paar bladzijden, terwijl ze op het bed hangt.

Om stipt 19:00 uur staan we weer op de gang klaar om samen met paps en mams naar beneden af te dalen voor ons diner.

Paps geeft onze “vaste” ober stiekem fooiengeld en daarna lijkt het dat hij ons niet meer de aandacht geeft die hij daar voor nog wel voor ons had. De vuile borden blijven vanavond wel erg lang bij ons op tafel staan. Maar misschien vergis ik me. Ik wacht af hoe hij morgen tegen ons is. Paulette had ook nog fooiengeld voor hem in de zak, maar op aanraden van mij bewaart ze dat in ieder geval nog tot morgen.

Na het diner drinken we gewoonte trouw nog een kop koffie aan de bar en gaan daarna door naar boven. Omdat we morgen omstreeks half zeven op willen staan, om op tijd (8:45 uur) voor aan de weg klaar te staan voor de transfer naar de haven, stel ik de telefoon van paps in als wekker.

In het ergste geval kan hij morgen de telefoon niet stil krijgen als hij begint met wekken.

Op onze kamer bespreken we nog even de consternatie die ontstaan is op de familie-app in WhatsApp. We weten niet wat er precies speelt, maar wij vinden dat er wel vreemd gereageerd wordt op berichten van Paulette. Aangezien het nu niet handig is om er uitgebreid met iedereen over te praten, laten we het maar op zijn beloop al vinden we het niet leuk zoals het nu is gegaan.

Daarna schrijf ik nog een stukje aan mijn verhaal en lees ik de gegevens van de wandel-gps uit en voeg ze toe aan mijn gps-bibliotheek. Ook wij zetten de “wekker” om morgen op tijd gereed te zijn.

Zondag 8 mei

Vandaag is het Moederdag en dat merken we o.a. door het presentje dat door het hotel aan de deur gehangen is: een rode roos en een zakje snoep met een lief kaartje.

Wij hebben voor Moederdag vandaag een boottochtje op het programma staan. Daarvoor moeten we om 8:45 uur voor aan de weg klaar staan.

Vandaar dat we al om half acht naar beneden gaan om te ontbijten. Wij staan daarna natuurlijk om 8:45 uur aan de weg terwijl de bus pas twee minuten voor negen arriveert. Het is een grote touringcar en hij zit al bijna vol. Onderweg naar de haven worden nog een aantal andere hotels aangedaan. Omstreeks kwart voor tien parkeert de chauffeur zijn bus in de buurt van het strand. Ik haal de rolstoel van onder uit de bus en rijd met mams zo ver als het kan het strand op. Zoals zo vaak in Turkije heeft men ook hier niet echt aan rolstoelvriendelijkheid gedacht. Met hulp van andere mensen lukt het om op een betonnen pier te komen, de pier gaat even later over in een houten stuk en deze pier gaat weer over in een drijvende pier. Het laatste deel bestaat namelijk uit allemaal plastic elementen van ca. 50x50x50 cm die aan elkaar gekoppeld zijn. De pontonpier is behoorlijk lang en deint lekker mee op de golven. Het duur wel even voordat we aan het einde van de pier zijn aangeland. Ik kan niet al te snel lopen, want dan zou mams uit de rolstoel stuiteren.

Aan het einde van de ponton moet mams een loopbrug op, terwijl het schip ook meedeint met de golven. Als mams op het grote Piratenschip staat, vouw ik de rolstoel een beetje op zodat hij smal genoeg is om op de loopplank te kunnen rijden.

Al met al ging het niet echt makkelijk om mams op het schip te krijgen, maar het is zonder kleerscheuren gelukt. Zo’n groot schip, er zitten nu minimaal honderd mensen op, heeft een behoorlijke diepgang. De lange drijvende pier is, bij gebrek aan een fatsoenlijke haven, de enige mogelijkheid om aan boord te komen.

Het schip moet zoals gezegd een Piratenschip voorstellen en dat is aardig gelukt. Het bestaat uit vier dekken, in het onderste zijn de toiletten, op dek twee staan allemaal tafels met banken, dek drie is aan alle zijden open en heeft banken rondom en het bovenste dek is vrijwel geheel open.

Aangezien mams niet echt makkelijk trappen loopt blijven we op het tweede dek. Het is zaak om uit de wind te blijven want anders zijn we genoodzaakt om een jasje aan te trekken. Maar we hebben overal aan gedacht en zijn van alles voorzien. We zitten voornamelijk op het aller voorste deel van het tweede dek, dus geheel buiten, paps op een stoel en mams in haar rolstoel, zo veel mogelijk uit de wind.

Bij het betreden van het schip moest iedereen trouwens zijn meegenomen etens- en drinkwaar inleveren, want het is niet toegestaan om iets anders te eten of te drinken dan wat er op het schip te koop is. Mams heeft wat koeken voor haar suikerziekte en Paulette wat fruit in verband met het feit dat ze lang niet alles kan eten. Dit voedsel hebben we niet ingeleverd…

We varen naar het oosten en de eerste stop is in de buurt van een ondiepe rotspartij waar gesnorkeld kan worden. De volgende is rond half twaalf in de monding van de rivier die dwars door Manavgat stroomt. Er is dan gelegenheid tot zwemmen of zonnen op het strand dat tussen de rivier en de zee ligt. Op dat strand is al een meneer aan het bakken voor ons. Toen we op het schip kwamen hebben we een muntje moeten kiezen voor kip of vis.

Omstreeks het middaguur kunnen we de muntjes weer inleveren en krijgen daarvoor een bord met rijst, salade en vis of kip. Het is een eenvoudige maaltijd maar het smaakt uitstekend. Wanneer iedereen uitgegeten is, blaast de schipper op zijn hoorn en komt iedereen weer aan boord. We gaan verder naar het oosten en komen rond half drie bij het Dolfijneneiland aan. Hier gaan we voor anker en weer is er gelegenheid om te zwemmen. Ruim een half uur later draait het schip en varen we weer terug. Rond het eiland geen dolfijn gezien.

Maar dan op de terugweg ineens een hoop herrie, er zijn dolfijnen gespot. We zien een aantal dolfijnen meezwemmen met het schip en een enkele dolfijn maakt de welbekende sprong boven het water. Volgens de reisbeschrijving hadden we 80% kans op het zien van een dolfijn en dat is dus gelukt.

Ondertussen worden er ongevraagd foto’s gemaakt, waarbij een man zijn tamme papagaai gebruikt om de foto’s op te leuken. Hoewel wij aangeven niet op de foto te hoeven, ontkomen ook wij niet aan de papagaai en de fotograaf.

Halverwege de terugreis gaat het schip nog een keer voor anker, waarschijnlijk om de fotograaf meer tijd te gunnen voor het printen van de foto’s en het maken van de bordjes met een foto er in.

De foto’s worden later aan ons gegeven om ze te bekijken. Ik geef de foto’s van ons vrijwel direct terug met de mededeling dat ik ze prima vind maar dat ik ze niet koop. Als paps ze ook teruggeeft, maar ook vraagt hoe duur ze eigenlijk zijn, krijgt hij als antwoord (in het Duits) “te duur”. En de fotograaf loopt gebrouilleerd weg. Hiermee verspeelt hij de kans om ook maar iets aan paps en mams te verkopen.

Het is de hele dag prachtig weer geweest, maar nu komt er een iets dikkere sluierbewolking voorbij. Gelukkig zijn we bijna weer terug bij de drijvende pier.

Het achterwaarts met een schip aanleggen bij zo’n drijvende pier, dat vergt nog al wat stuurkunst. Na enige pogingen lukt het dan toch en gaan wij als eersten van boord. Om dat te bereiken stonden we al een kwartier van te voren gereed bij de ketting die ons scheidde van de loopplank. Mams wordt aan alle kanten geholpen en ik zorg dat de rolstoel haar achterna komt.

Het rijden over de deinende pier is nog steeds geen lolletje met een rolstoel, maar ook de terugweg verloopt goed. Op het strand moeten we ons verzamelen omdat de transfer naar de verschillende hotels ook met verschillende bussen geregeld wordt. De terugreis verloopt sneller dan de heenreis en zo zijn we precies om zes uur terug in ons hotel. De chauffeur verdient, wat ons betreft, geen fooi, want we hebben een bus nog nooit van binnen zo vuil gezien als de zijne.

We besluiten, ondanks dat het vrij laat is geworden, om toch maar gewoon om zeven uur gereed te staan voor het diner. We gaan ons opfrissen.

Onze vaste ober heeft “onze” tafel gereserveerd voor ons en de glazen al gevuld als we het restaurant komen binnenlopen.

Na het diner drinken we nog een kop koffie, maar iedereen is eigenlijk er wel aan toe om naar zijn kamer te gaan. Daar schrijf ik mijn verhaal voor vandaag af en Paulette speelt nog even met haar telefoon terwijl ze al in bed ligt.

Maandag 9 mei

Onze laatste echte dag in Turkije, morgenochtend verlaten we het hotel waarschijnlijk al bijtijds. Om half negen zitten we aan het ontbijt en maken een plannetje voor vandaag. Paulette heeft nog 150 Turkse Lira en wil graag nog wat shoppen in het oude Side. Paps is nog steeds verkouden en stelt voor om dan de Dolmus terug te nemen. Een alternatief is nog dat we met ons vieren lopend naar Side gaan en dat Paulette en paps dan via de kortste route, d.w.z. langs de kust teruglopen. Aangezien we al gemerkt hebben dat dat met de rolstoel niet gaat, rijd ik dan met mams via de gewone weg terug naar het hotel. We besluiten om het af te laten hangen hoe iedereen zich voelt op het moment dat we terug willen naar het hotel.

Omstreeks tien uur lopen we met ons vieren via dezelfde route als de eerste keer naar het oude Side. Het valt ons direct op dat het onkruid, langs de oude weg binnendoor, gemaaid is. Het onkruid is echter niet opgeruimd dus het voetpad ligt bezaaid met gras en braamstruikuitlopers. Ik probeer de uitlopers van de braamstruiken mis te rijden, want er zitten behoorlijk dikke dorens met scherpe punten aan de uitlopers en we willen liever geen lekke band.

We arriveren in oud Side en nemen een andere weg naar de haven als de eerste keer. Paulette ziet een shirt en na wat afdingen koopt ze hem en neemt er meteen maar een voor haar vriendin mee. Even later staan we aan de haven en constateren dan dat we de sappenman van de vorige keer gemist hebben. Dat klopt natuurlijk ook, want we hebben een andere weg naar de haven genomen dit keer. Ik pak de wandel-gps erbij om te zien waar de zaak van de sappenman zich moet bevinden. Op dat moment ziet paps dat de linker achterband van de rolstoel lek is, erger nog: de linker voorband is ook lek. Ik was zo bezig met het constant afremmen van de rolstoel bij het afdalen naar de haven dat ik het niet gemerkt heb. Ondertussen heeft Paulette een zaak gevonden waar men haar maat bermuda heeft. Na er een paar gepast te hebben en afgedongen te hebben natuurlijk, is ze de eigenaar van twee leuke driekwartbroeken.

We besluiten om nu eerste maar eens de sappenman op te zoeken want het is half twaalf en we hebben er allemaal dorst van gekregen. We vinden hem zonder problemen en bespreken hoe we het probleem van de lekke banden op kunnen lossen. De buurman van de sappenman spreekt redelijk Engels en legt ons uit waar we een bandenreparateur kunnen vinden. Daarvoor moeten we wel naar het moderne Side, maar dat hadden we al wel verwacht.

Even later zit mams weer in de rolstoel en ik duw haar, met twee lekke banden naar boven, het oude Side uit tot bij de taxistandplaats. We vragen een taxichauffeur paps en mams mee te nemen en weg te brengen naar hun hotel en ze tot bij de receptie van het hotel te brengen.

Het is twaalf uur, Paulette en ik gaan met de rolstoel op weg naar Side. Onderweg zien we nog een soort werkplaats en proberen duidelijk te maken dat we een lekke band hebben die gerepareerd moet worden. De mensen begrijpen ons helaas niet, maar doen wel hun best om weer wat lucht in de banden te krijgen. Ze doen hun best, wij bedanken ze vriendelijk, geven twee euro voor de moeite die dankbaar in ontvangst genomen worden en lopen verder naar Side.

We vinden ten slotte aan de noordrand, weer bijna Side uit, de bewuste fietsenwinkel. Jammer genoeg, heeft de fietsenmaker geen passende binnenband en plakken doen ze hier kennelijk helemaal niet. Hij stuurt ons door naar Manavgat Motors een grote tweewielerzaak. Daarvoor moeten we wel nog verder naar het noorden, zelfs de D400 (de weg van Antalya naar Alanya) oversteken. We vinden even later de tweewielerzaak en leggen uit wat de bedoeling is. Zij maken ons echter duidelijk dat ze de reparatie niet zien zitten. Onverrichter zake keren we terug, via de kortste weg. Even later zien we Side Motors, waar twee monteurs aan het sleutelen zijn. Zouden we het nog een keer proberen? De ene monteur bekijkt de rolstoel en wil direct lucht in de banden pompen. Wij maken hem duidelijk dat er meer moet gebeuren om dit goed te krijgen. Hij gaat aan de slag en vertelt dat hij een andere maat binnenband dan de originele kan monteren. Wij vinden het goed, als de band maar hard blijft. Zo gezegd zo gedaan, maar dan het kleine voorbandje nog. Hij spuit er een melkachtig goedje in en pompt hem daarna weer op. Volgens hem zou hij nu hard moeten blijven. Ik moet zeggen dat ik er weinig vertrouwen in heb, maar de achterband is het meest belangrijk. Hij vraagt voor deze operatie vijftien euro, maar we zijn zo blij dat het toch nog gelukt is, dat we hem er twintig geven. Hij is erg verbaast over de fooi maar laat zien dat hij er erg blij mee is. Wij ook, dus is het goed, al is het wel het geld van paps dat we “weggeven”.

Nu is het nog een kleine drie kwartier lopen, maar dan heeft mams haar vervoermiddel weer terug. Om half drie vinden we paps en mams aan de rand van het zwembad en vertellen het verhaal van de reparatie. Zij hebben al gegeten maar wij lusten nog wel wat. We gaan op zoek en eten bij een van de restaurants bij het zwembad een salade met brood. Halen daarna wat te drinken voor ons vieren en zoeken paps en mams weer op.

De muziek bij het zwembad is niet de keuze van paps en mams, dus willen ze graag naar het strand. Dat is nu geen probleem meer met de rolstoel. Wij gaan ons omkleden en voegen ons even later bij hen op het strand. We praten en lezen wat en om vier uur haalt Paulette koffie met koek en een half uur later ga ik mij omkleden om te gaan sporten in de fitnessruimte. Na een uur lekker bezig geweest te zijn, keer ik terug naar onze kamer. Maar informeer eerst even bij de receptie hoe laat we morgenochtend opgepikt worden voor onze transfer naar de luchthaven. Dat is een tegenvaller, hoewel we pas om elf uur vliegen, worden we al om tien voor zeven opgehaald. Als ik terug kom in onze kamer is Paulette al aan het douchen.

Om zeven uur dalen we af naar het restaurant voor ons laatste diner hier. Onze ober heeft onze tafel al gedekt en de glazen gevuld als we in het restaurant komen. Ik vertel hem dat we een probleempje hebben omdat we morgenochtend ons ontbijt mislopen. Volgens hem kunnen we echter een lunchpakket bestellen bij de receptie.

Voor de zekerheid hebben we plastic zakjes meegenomen, die we vullen met brood, worst en kaas voor onze lunch morgen. Paulette vult ook nog een zakje met salade, zodat ook zij wat beleg heeft.

Aan het einde van het diner, nemen we afscheid van onze ober en wisselen adresgegevens uit, mocht hij nog een keer naar Nederland willen komen.

Voordat we aan de koffie gaan, lopen we naar de receptie om onze lunchpakketten te bestellen. Daar blijkt dat we morgenochtend vroeg gewoon kunnen ontbijten in het restaurant.

Dan is het tijd voor een laatste kop koffie voordat we naar boven gaan. Daar pakken we de koffers in en zetten de wekker. Alle banden van de rolstoel zijn nog hard.

Ik schrijf nog mijn verhaal en Paulette speelt met haar telefoon terwijl ze al in bed ligt.

Dinsdag 10 mei

We worden om 5:30 uur gewekt door de telefoon van Paulette en kloppen op de muur om te checken of zij ook al wakker zijn. Een half uur later gaan we met koffers en al naar beneden. De koffers zetten we bij de receptie en wij gaan naar het restaurant. Er is op dit tijdstip alleen brood van gisteren, maar beleg is er voldoende.

Na het ontbijt checken we uit en staan dan in het zonnetje buiten voor de ingang te wachten. Om stipt 6:50 uur, zoals aangekondigd, staat onze transferbus voor onze neus.

We zijn de eersten op zijn lijst, dus gaan we nog langs een vijftal andere hotels om passagiers op te halen voor een transfer naar de luchthaven van Antalya. De chauffeur kent de weg goed en rijdt erg netjes, maar dat verandert niets aan het feit dat we pas om negen uur op de luchthaven afgeleverd worden. We willen daar koffie en cola kopen, maar moeten dan negentien (19!) euro afrekenen. Bij nader inzien laten we de koffie maar zitten en delen de twee blikjes cola (drie euro vijftig per stuk) met ons vieren.

Ons vliegtuig zou om 11:10 moeten vertrekken, maar het lukt pas om 11:30 uur.

Dat betekent dat het 10:30 uur in Nederland is. De vlucht verloopt goed en omdat we met een Duits Tui vliegtuig reizen, in plaats van een Nederlands vliegtuig van Tui, krijgen we als tegemoetkoming een gratis drankje en sandwiches. Het grootste deel van de vlucht kijk ik een film op de laptop. Alleen heeft hij net niet genoeg accutijd om de film helemaal af te kunnen kijken. De volgende keer toch maar weer op een telefoon of tablet kijken, want daarvoor hebben we een noodstroomvoorziening.

Vier uur later landen we veilig op Schiphol, daar moeten we met ca. 400 mensen door de paspoortcontrole. Doordat we als laatsten uit het vliegtuig gekomen zijn, en dat kwam weer omdat dan de rolstoel gereed zou staan in de “slurf” net buiten het vliegtuig, staan we achter aan de rijen van mensen die door de marechaussee gecontroleerd moeten worden. Op een gegeven moment komen er mensen van het Schiphol Assistentie Team en wijzen ons op de mogelijkheid van selfservice qua paspoortcontrole. Zo staan we een paar seconden later in de sluis van de selfservice. Het is even wennen hoe het paspoort in te voeren en waar te kijken zodat de pasfoto gecontroleerd kan worden, maar het gaat in ieder geval veel sneller dan wachten in de rij.

Om vier uur hebben we de koffers en bellen we Cheap-Parking om ons op te komen halen. Enige minuten later kunnen we instappen en worden we afgeleverd op het parkeerterrein waar de Ford van paps al klaarstaat. Volgens de app van de ANWB is er op onze route nogal wat file, dus kiezen we ervoor om de N201 naar Hilversum te rijden en daar de A1 te nemen. Op het laatste moment stellen we de A1 uit tot Baarn-Noord. Maar zelfs het laatste stuk over de A1 gaat niet makkelijk het is gewoon te druk. Pas om kwart voor zes zet ik de Ford bij ons voor de deur en nemen we afscheid van paps en mams. We zijn het er alle vier over eens: het was weer een mooie en gezellige week in een prachtig hotel met over het algemeen goed weer.