Donderdag 16 juli

Donderdag 16 juli, gepland: 290 km, ca. 5,5 uren rijtijd.

Gisteravond kreeg ik geen internetverbinding op mijn laptop. Dat wil zeggen niet op de normale, gangbare wijze. Ton en ik hadden voor onze smartphones beiden een aparte inlogcode voor 24 uur. Wanneer ik mijn code wilde gebruiken voor de laptop gilde het systeem dat die code al in gebruik was. Toen ben ik maar eens gaan kijken hoe USB-tethering eigenlijk in elkaar steekt. Het bleek dat ik mijn laptop moest koppelen via een USB-kabel en dat ik dan zo de internetverbinding van mijn smartphone kan gebruiken voor de laptop. Toen dat lukte, stond even later mijn verhaal op de website.

Ook vanmorgen ben ik al rond zes uur wakker en breng ik eerst maar eens een bezoekje aan het toilet. Daarna lig ik een stuk rustiger en houd ik het vol tot half zeven.

Om half acht komen mevrouw en meneer Wendling samen ons ontbijt brengen. Ze richten de eetkamertafel geheel in, zodat we niets te kort komen. Even later laten we ons het ontvangene smaken.

Vervolgens maken we ons gereed om te vertrekken. Gezien de weersverwachting, trekken we de regenbroek alvast aan, de regenjas mag nog ingepakt blijven, maar wel op een plek waar we snel bij kunnen.

We rekenen het ontbijt af en geven de sleutel af. Wat extra geld voor het ongemak van de tweede slaapkamer en het gebruik van de garage. Ze lijken er erg blij mee te zijn.

Om half negen zijn de motoren gepakt en bezakt en rijden we het dorp uit. We vertrekken in westelijke richting en steken al snel bij Zell de rivier de Mosel over. Aan de overzijde maken we een tocht die langzaam van richting verandert: van west, naar noord en weer terug naar het oosten, nogmaals steken we de Mosel over, dit keer bij Senheim. Aan de andere kant rijden we naar het noordoosten, richting Koblenz, maar nog daarvoor strijken we neer in Treis-Garden aan de Mosel. We vinden om kwart over tien een etablissement dat ons koffie wil verkopen en een toilet ter beschikking stelt. Na een drie kwartier pauze rijden we weer verder.

We steken we de rivier de Rhein over, net onder Koblenz. We rijden een bochtje door het gebied aan de oostelijke oever van de rivier, om vervolgens toch weer bij de Rhein uit te komen. In Vallendar aan de Rhein parkeren we de motoren en gaan op zoek naar een geschikt restaurant of geschikte bakker voor onze lunch. Die bakker zal er ongetwijfeld zijn, maar kunnen wij zo snel niet vinden. We kiezen een restaurant en nemen plaats aan een tafeltje binnen. We krijgen de menukaart, die eigenlijk vrij beperkt is, behalve de prijzen dan. Een soep komt al snel op €12,50. Nou zal dat wel een verduveld lekkere soep zijn, maar ik wil geen soep en de rest van de gerechten zijn boven de €15,00. Ik stel voor om een ander restaurant te kiezen, want de keuzemogelijkheden en de prijzen zijn niets voor mij. Ton is het gelukkig met me eens, dus stappen we tot verbazing van het bedienend personeel weer op en verlaten de zaak.

We vinden een ander restaurant, met prettige bediening, redelijke prijzen en smaakvolle gerechten. Al met al zijn we wel wat meer tijd kwijtgeraakt dan anders voor onze lunch: we arriveerden hier om half een en om twee uur vervolgen we pas onze route.

We rijden een stukje langs die rivier en dan naar het noorden, helaas wordt de lucht steeds donkerder en op een gegeven moment begint het zachtjes te regenen. Dat deed het vandaag wel vaker en doordat we door de heuvels rijden waren we de bui meestal snel weer kwijt. Niet deze keer, het begint steeds harder te regenen, maar helaas is er hier op de bochtige tweebaansweg geen geschikte plek om te stoppen. Ik moet ook dringend tanken, dus hoop ik op twee vliegen in één klap: een tankstation en dan onderdak de regenjas aantrekken. Maar de regen komt nu in bakken naar beneden! Zodra ik een inrit zie naar het fietspad aan de rechterkant van de weg, rijd ik het fietspad op en parkeer de motor daar onder de bomen. Natuurlijk volgt Ton mij onmiddellijk. Wel moppert hij dat ik beter eerder had kunnen stoppen, maar ja achteraf gezien is het leven veel eenvoudiger.

Een minuut of vijf later rijden we weer verder en nog een vijftal minuten later rijd ik het terrein van een tankstation op! Had ik maar geweten dat het zo dichtbij was…

Met een volle tank en geheel beschermd tegen de regen vervolgen we onze tocht. Het regent nog steeds. Even later kruisen we Autobahn nummer 3 en rijden we het Westerwald in.

Ik kom op bekend terrein, want we naderen Obersteinebach, waar ik met verschillende mensen al vaker gebivakkeerd heb. Opeens komt Ton langszij, rijdt me voorbij en parkeert zijn motor aan de kant van de weg. Ik ga naast hem staan en vraag wat er aan de hand is. Hij ziet het rijden niet meer zitten in dit weer, hij is al een paar keer weggegleden met zijn voorwiel en hij wil via de kortste weg naar het geboekte appartement in Siegburg. Ik geef aan dat ik het jammer vind, maar dat het wel voor beiden leuk moet blijven. Ik stel mijn Garmin in op Siegburg, het exacte adres zoek ik ter plekke wel op.

We rijden terug naar de A3 met het idee om die te nemen naar het noorden. Helaas treffen we de verkeerde oprit, want hier is hij afgesloten. De omleiding gaat via de A3 maar dan eerst richting Frankfurt tot Neuwied, daar eraf, de snelweg over en aan de andere kant er weer op. Zo gezegd zo gedaan. Zo racen we heen en weer en komen we om half vijf aan in Siegburg, waar we een appartement gehuurd hebben via Eiscafe Garibaldi.

Ik meld me bij het personeel en na alvast afgerekend te hebben, loopt er een jonge dame met me mee naar het appartement. Het is nog wel een stukje lopen naar het schijnt, dus probeer ik een praatje aan te knopen met de jonge dame. Ze spreekt echter alleen Italiaans en Portugees…

Ten slotte arriveren we in het complex waar het appartement zich bevindt. We gaan naar de derde verdieping en zij opent de deuren voor mij waarna ik de sleutels overhandig krijg en zij terugloopt naar het eiscafé. Ik tref een keurig appartement aan, maar niet volgens de boeking die ik gedaan heb bij Booking.com: er ontbreekt een keuken en een slaapbank.

Eerst maar eens terug naar Ton, die op onze motoren past. Hij zal wel denken dat ik nooit meer terugkom. Het valt mee, hij dacht dat ik iets gekregen had met de jonge dame…

We parkeren de motoren tijdelijk bij het eiscafé en lopen met onze spullen naar het appartementencomplex dat diverse ingangen heeft. Ik twijfel echter over welke ingang zij ook weer heeft genomen. Ik probeer ze allemaal, maar de sleutel blijkt in geen van de toegangsdeuren te passen. Hoe kan dat nu? Ik blijk er toch nog een over het hoofd te hebben gezien, hier past de sleutel wel en even later staan we in het appartement. Er is dus geen keuken, geen servies, geen bestek én geen slaapbank als extra slaapplaats naast de twee eenpersoonsbedden die pal naast elkaar staan opgesteld.

We besluiten ons eerst op te frissen en ons om te kleden voordat we verhaal gaan halen. Bij het eiscafé vraag ik om de chef en dat vinden ze niet fijn. Ik leg uit dat het appartement anders is dan ik geboekt heb bij Booking.com en dat ik een oplossing wil. Dan komt er een derde sleutel bij, dat zou de sleutel moeten zijn die toegang geeft tot de verborgen keuken!

Even later wordt de chef gebeld en krijg ik hem aan de telefoon. Ik leg uit dat ik dit appartement geboekt heb vanwege de keuken, die ik nog niet gezien heb, maar er wel schijnt te zijn en vanwege gescheiden slaapplaatsen. Ik zeg tegen hem: “We zijn wel vrienden maar gaan geliefden, dus vandaar de behoefte aan de slaapbank!”. De slaapbank schijnt er ooit wel gestaan te hebben, maar is er niet meer. Dan noem ik het ontbijt dat pas na negen uur geserveerd wordt: “Dan zijn wij allang weer onderweg!”. Voor dat laatste biedt hij aan om, als vervanging, vanavond een eenvoudige maaltijd voor ons te laten maken.

Ik vertel hem dat we nu eerst de keuken gaan inspecteren en dat we terugkomen op zijn aanbod van een avondmaaltijd.

We plaatsen onze motoren zodanig dat we ze door onze kettingsloten aan elkaar kunnen rijgen en dat we, ondanks de eventuele geparkeerde auto’s, te allen tijde weg kunnen.

De keuken blijkt achter een afgesloten schuifdeur aanwezig te zijn, dus kunnen we morgenochtend voor ons eigen ontbijt zorgen. We moeten dan wel naar een supermarkt. Het internet en de kaart van de app OsmAnd brengen uitkomst. Op nog geen kilometer van hier bevinden zich twee supermarkten. De HIT is het dichtstbij, dus gaan we lopend op weg daar naartoe. We schaffen daar aan wat we nog denken nodig te hebben en melden ons even later weer bij het eiscafé voor onze avondmaaltijd. We nemen plaats op het terras onder een grote parasol en bestellen wat te drinken. De jonge dame herkent ons direct en is super vriendelijk. Ton bestelt even later de penne en ik lasagne. We krijgen eerst ons bier en daarna een salade. We zijn nog met de salade bezig als het enorm hard begint te regenen en te waaien. We gaan naar binnen! Daar wordt ten slotte ons avondeten geserveerd.

Wanneer Ton de rekening vraagt, hoeven we alleen een biertje te betalen (€2,50). Hij geeft €5,00 voor de nette oplossing voor een deel van onze problemen met het appartement.

We keren terug naar ons onderkomen en telefoneren met onze echtgenotes. Daarna rookt Ton zijn pijp op het balkon en begin ik aan het leegtrekken van de Garmin en de actioncamera en daarna aan het verhaal.

Vandaag hebben we in 5 uren 300 km afgelegd, dus inclusief het gebruik van de snelweg.