Mei 2023 4-daagse Eifeltour

Het idee om deze tocht te gaan organiseren ontstaat zo’n beetje medio februari van dit jaar. Zoals elk jaar probeer ik wat vrienden mee te krijgen op een meerdaagse motortour, maar het valt niet mee om data te plannen waarop iedereen kan.

Zoals het er nu uitziet gaan Ruud en Timo uit Barneveld en Rob uit Voorschoten vier dagen samen met mij op pad. Tim uit Maarheze is van plan om donderdag aan het einde van de middag in het hotel, waar wij dan al zijn, te arriveren. De route van vrijdag wil hij graag meerijden, maar aan het einde van die dag gaat hij weer naar huis.

Dinsdag 9 mei

’s Ochtends, een verontrustend app berichtje van Tim over het weer voor komende dagen verschijnt op mijn telefoon. Nadat ik gemeld heb, dat ik zijn kamer op donderdagmorgen nog kan annuleren, besluit hij het nog even aan te zien.

Inderdaad ziet het er nu uit dat het vrijdag de slechtste dag zal worden, maar wie weet verandert er nog iets aan de weersverwachting…

’s Middags, een “telefoontje” uit Voorschoten, Rob meldt zich af. Het gaat niet goed met zijn echtgenote Sandra. Zij kampt al heel lang met de bekende nare ziekte kanker. Begrijpelijk dat hij dan niet van huis gaat. Ik ga zijn kamer annuleren bij Booking.com. Erg jammer dat hij niet meekan, maar het is beter voor beiden om bij zijn meisje te blijven.

Donderdag 11 mei (dag 1 van 4)

De wekkerradio begint vanmorgen om 7:00 te spelen, maar ik ben dan al een tijdje wakker. Ik luister naar het nieuws op Radio1 en stap dan uit bed.

Eerst maar eens kijken wat voor weer we vandaag hebben: het is zwaar bewolkt, maar droog. We gaan zien hoelang we dit weer houden.

Eerst maar eens een ontbijtje maken voor mezelf. Vervolgens de tanden poetsen en mijn fitnessmatje uitrollen. Na het ochtend-fitness-ritueel afgewerkt te hebben, scheer ik mijn hoofd- en baardhaar op lengte en spring daarna onder de douche.

Na het aankleden, eerst de auto aan de kant zetten, dan de motor uit de garage voorbij de auto op de oprit plaatsen en dan de auto weer terug onder de carport voor de garage.

Mijn knalgele Ortlieb Rackpack reistas had ik gisteravond al ingepakt, dus die kan nu op de motor bevestigd worden.

Dan mezelf in het motorpak hijsen en alle apparatuur in stelling brengen op de motor.

Kwart voor negen ben ik er al helemaal klaar voor. Even later ontvang ik een berichtje op mijn telefoon dat er problemen zijn bij Ruud en Timo. Ruud zijn motor wil niet starten en Timo zijn helm is stuk. Ik overleg met hen en rijd dan naar het adres van Ruud.

Het is voor het eerst dat ik niet uitgezwaaid word door Paulette, mijn echtgenote. Zoals waarschijnlijk bij de lezer bekend is zij in januari van dit jaar overleden. Het voelt toch weer vreemd, hoewel ik de draad weer aardig opgepakt dacht te hebben…

Ik heb dit keer dus ook zelf mijn kleding voor onderweg uitgezocht en ingepakt. Aangezien ik slecht ben in het combineren van kledingstukken, deed Paulette dat altijd. Maar hopen dat mijn combinaties niet lachwekkend zijn geworden en dat ik niets vergeten ben.

Het probleem bij Ruud is gelukkig al opgelost. Zijn reservesleutel blijkt niet aan alle eisen te voldoen, zodat de motor niet wil starten. Met de originele sleutel blijkt de motor gewoon te starten.

Timo volgen we naar de plaatselijke motorzaak. Daar wordt het euvel aan zijn helm vakkundig opgelost zodat we met een vertraging van een half uur toch nog vertrekken voor onze motortoer van vandaag.

De route zou eerst van Barneveld naar Uden over de snelweg gaan, maar omdat Rob niet meekan heb ik dat ommetje er maar uitgeknipt. En zo rijden we even na negenen richting het zuiden via de A30, A12, A50 en A73. Onderweg naar Venlo krijgen we nog even te maken met een mini regenbui van nog geen vijf minuten, maar gelukkig blijft het daarbij.

Op een gegeven moment gebaart Timo dat hij moet tanken. Het blijkt dat hij dat had willen doen voordat we van huis zouden gaan, maar door het gedoe met zijn helm was dat erbij ingeschoten. Zodra we een tankstation vinden op de A73, geven we Timo de gelegenheid om zijn dorstige Kawasaki te drinken te geven.

De autosnelweg volgen we tot voorbij Venlo, waar we ook de grens met Duitsland passeren. Bij Kaldenkirchen verlaten we deze weg en rijden dan binnendoor naar Nettetal waar we in het centrum op zoek gaan naar een etablissement dat ons iets te drinken wil verkopen.

We parkeren onze motoren keurig in de parkeervakken en willen dan het dorp inlopen. Een eigenaar van een Imbiss waarschuwt ons dan dat we zonder parkeerschijf het risico lopen op een boete en van hem mogen we alle drie een parkeerschijf lenen. Nog nooit meegemaakt dat er op een motorfiets een parkeerschijf geplaatst moest worden. Maar goed het is een kleine moeite.

In het centrum vinden we een bakker die ons wil voorzien van een kop koffie en gelegenheid geeft om het toilet te gebruiken. Het is nog steeds droog en we nemen ruim te tijd voor de pauze.

Terug bij de motoren brengen we de parkeerschijven weer terug en stappen weer op.

We rijden nu, geheel binnendoor, naar het zuiden tot Aldenhoven (D). Daar willen we zien dat we kunnen lunchen. We vinden geen bakker voor een paar belegde broodjes, maar wel een Turk die ook lekkere zaken verkoopt, zodat we de middag aan kunnen.

Wanneer we terug zijn op de parkeerplaats waar we de motoren, dit keer zonder parkeerschijf, geparkeerd hebben. In daar een mevrouw van parkeerbeheer boetes aan het uitschrijven aan de eigenaren van de auto’s die verzuimd hebben een parkeerschijf te plaatsen. Ik besluit haar dan ook maar meteen te vragen of wij ook zo’n parkeerschijf hadden moeten plaatsen. Zij beantwoord mijn vraag ontkennend, want waar zouden we die parkeerschijf dan moeten plaatsen zonder risico dat hij door een onverlaat weggenomen zou worden? Duidelijke taal, wat mij betreft!

Ondanks dat de luchten dreigen is het nog steeds droog met een temperatuur van ca. 15 graden.

De route wordt mooier al is het nog niet echt super. Maar dat overkomt mij vaker op weg naar het eerste hotel.

Vanuit Aldenhoven gebruiken we een kleine 5 kilometers de Autobahn om hem bij de eerst volgende afslag weer te verlaten, verder naar het zuiden. Vanaf Heistern komen we in het gebied dat een stuk mooier is om te rijden.

In Stolberg blijkt dat we al ruim 200 km afgelegd hebben, dus tijd om te tanken. Daarna weer verder op de route. Al snel geraken we in Hürtgenwald en parkeren daar onze motoren om te pauzeren.

Het restaurant op wiens parkeerplaats we de motoren gestald hebben, blijkt nog gesloten tot 17:00 uur, dus laten we ze daar staan en gaan lopend op zoek naar een restaurant dat wel open is. Die vinden we iets verder in de straat. Daar krijg ik via WhatsApp te weten dat Tim ons op de hielen zit. Waarschijnlijk zijn we hem net voor, d.w.z. als we nu niet te lang blijven zitten.

Het laatste deel van vandaag voert ons via Einruhr aan de Obersee in oostelijke richting en al vrij snel bereiken we het plaatsje Arloff, dachten we, want eerst moeten we nog een Umleitung volgen. Maar die valt gelukkig mee en bereiken dan om precies 18:00 uur het dorpje Arloff. Daar staat Hotel zur Waage dat Rob en ik nog kennen van een vorige tocht samen op de motor.

Het allermooiste is dat we het gered hebben zonder echt nat te worden. Het weer heeft zich keurig gedragen vandaag.

We zetten onze motoren op de inrit naar de garage, in de hoop dat ze straks daar in mogen overnachten. Eerst ons maar even melden bij de receptie. De boeking is goed overgekomen, zodat we even later alle drie een sleutel krijgen van een mooie tweepersoons-kamer. Hier houden we het wel een paar dagen vol. Nog voor in mijn intrek genomen heb in kamer 12, meldt Tim zich. Hij blijkt een paar minuten na ons aangekomen te zijn.

Hij heeft ondertussen al de sleutel van de eenpersoons-kamer gekregen en vraagt zich af of zijn motor ook in de garage mag. Aangezien ik al enigszins de weg ken in de catacomben van het hotel, open ik van binnenuit de garage voor Tim.

We spreken af dat we ons gaan opfrissen en dat we elkaar rond 19:00 uur treffen om te gaan dineren in het restaurant van het hotel.

Ik keer terug naar mijn kamer en neem eerst maar eens een verfrissende douche en kleed me dan in een vers setje kleding.

Om 19:00 uur gaan we aan tafel, we zijn de enigen in het restaurant dus hebben we alle aandacht van onze serveerster. We bestellen allen wat lekkers en zitten dan al snel heerlijk te eten en te drinken.

Tussen het diner en het dessert is er tijd genoeg om sterke verhalen te vertellen en elkaar beter te leren kennen. Na het dessert spreken we af dat we morgen om 8:00 uur zullen ontbijten, zodat we rond 9:00 uur met de route van morgen kunnen starten.

Terug op mijn kamer ga ik aan de slag met het optekenen van onze belevenissen van vandaag. Dit keer niet op de laptop, maar op de 8 inch Samsung Tab3 met een naamloos opvouwbaar bluetooth toetsenbord. Deze tablet gebruik ik tegenwoordig ook om met MyRouteApp Navigation te navigeren.

Daarna zet ik het verhaal bij mijn andere reisverhalen op de website routeopmaat.nl

Vrijdag 12 mei (dag 2 van 4)

Na een redelijke nacht slapen stap ik een paar minuten voor zeven uur uit bed, nadat ik de wekfunctie van mijn telefoon uitgezet heb.

Ik begin met mijn ochtendritueel en ben dan om ongeveer kwart voor acht klaar voor het ontbijt. Maar aangezien we afgesproken hebben dat we om acht uur zouden ontbijten, besluit ik mijn helm alvast schoon te gaan maken.

Helaas blijkt de deur binnendoor naar de garage op slot te zijn. Ik keer terug naar mijn kamer en check dan maar nog even mijn e-mail tot ik hoor dat vader en zoon al aan tafel zitten. Ik meld deze mededeling via WhatsApp ook aan Tim, zodat we even later met ons vieren zitten te ontbijten in het restaurant.

De opzet was om om negen uur te vertrekken vandaag, maar dat gaan we niet halen. Het ontbijt neemt meer tijd in beslag…

Omstreeks kwart over negen rijden we weg uit Arloff richting het zuiden. Het regent nog niet, maar het is ook niet echt droog. Er is niet veel regen voorspeld, dus hebben we nog geen regenkleding aan. Ik heb voor de zekerheid wel mijn Gamaschen aan (de “beenbedekkers” die er voor zorgen dat de pijpen van je broek, onder de knie, in ieder geval droog blijven, ook bij opspattend water van het wegdek).

We zijn nog niet eens zo lang op weg of het begint al te spetteren. In de hoop dat het meevalt rijd ik gewoon door, maar het begint steeds harder te regenen. Ruud en Timo rijden achter Tim en mij en op een gegeven moment zijn ze uit het oog. Ik vermoed dat ze gestopt zijn om hun regenkleding aan te trekken. Zodra ik een geschikte plek vind om veilig te kunnen staan, zet ik mijn motor aan de kant en vertel Tim dat ik ook mijn regenoverall aan ga doen. Dat vindt Tim ook geen slecht idee, dus even later zijn we alle vier ingepakt voor het slechts denkbare weer.

We pakken de route weer op, nog steeds naar het zuiden, maar dat maakt voor het weer niet uit. Op een gegeven moment gaat de route rechtdoor op een andere weg dan dat we reden. Ik denk nog dat dat geen probleem kan zijn voor Timo en Ruud die op dat moment iets achter zijn gebleven. Ze zijn zo te zeggen even uit het zicht. Ik ga er vanuit dat Timo de route heeft. Maar als we rustig doorrijden en dan nog geen teken van leven in onze spiegels zien, zetten we de motoren stil en wachten we een tijdje. Als dat niet het verschijnen van de heren oplevert, keren we om en rijden terug tot het bewuste punt, waar zij hoogst waarschijnlijk zijn afgeslagen i.p.v. de weg te volgen.

Op het punt aangekomen stuur ik Timo een berichtje met de vraag waar zij zich bevinden en stuur ook de plaatsbepaling van ons door. Even later blijken ze een kleine vijf kilometer verderop te zitten, ze schuilen voor (of tegen?) de regen. Op mijn verzoek voegen ze zich bij ons, zodat we de route kunnen vervolgen, tot Timo duidelijk maakt dat hij nodig moet tanken.

In Adenau vinden we een tankstation waar we allen de motoren weer tot de nok toe vol gooien met brandstof. Het is af te toe droog, maar niet droog genoeg om de regenkleding uit te durven trekken.

De plek waar ik gepland had om iets te drinken, blijkt aan een snelstromende beek te liggen: Bad Bertrich. We parkeren de motoren in de parkeervakken, waar je normaal gesproken voor moet betalen. Van de mevrouw van het parkeerbeheer van gisteren hebben we begrepen dat wij als motorrijders geen bonnetje hoeven te trekken, dat aangeeft dat we hebben betaald voor het parkeren.

We lopen vanaf de parkeerplaats de trappen op naar het dorp en kiezen voor het eerste het beste restaurant dat we tegenkomen. Door het elkaar kwijtraken en het tanken zijn we behoorlijk achter geraakt op ons schema, het is al twaalf uur, dus lusten enkelen van ons vieren wel wat te eten. Men blijkt niet iets “kleins” op de kaart te hebben staan zoals een broodje of zo, dus drinken we een kop van het een of ander en bestellen voor twee man een soort dessert. Dat laat echter langer op zich wachten dan dat we verwacht hadden, zodat we al met al eigenlijk te lang blijven zitten.

Het weer blijft onbestendig, soms eventjes zon, maar meest bewolkt en af en toe een regenbui, dus trekken we de regenkleding na de pauze direct weer aan. De route steekt de Moezel over, verder naar het zuiden.

Bij het plaatsje Kappel keren we naar het noorden en steken bij Zell de Moezel weer over.

Bij Sankt Aldegund klimmen we uit het Moezeldal en gaan dan op zoek naar de volgende pauzeplaats.

Ongeveer een uur na de laatste pauze arriveren we in Senheim op de zuidoever van de Moezel. We parkeren de motoren en gaan lopend op zoek naar een restaurant om iets te eten en te drinken. Het is hier gelukkig droog en we vinden al snel een restaurant. Ook dit restaurant heeft niet zoiets als een broodje, maar wel een Flammkuchen. Dus zitten we even later met drie man aan de Flammkuchen en Tim zit aan een of ander Pools gerecht dat er uitziet als dumplings. Het belangrijkste is dat het ons alle vier prima smaakt.

Als ik wegrijd heeft de tablet moeite met berekenen van de route. Ik besluit door te rijden, maar Tim grijpt op een gegeven moment in door mij in te halen om mij duidelijk te maken dat dit niet de geplande route is. Na correctie lukt het toch weer om op de juiste route te komen. We snijden een lus van de Moezel af door uit het Moezeldal te klimmen en ter hoogte van het bekende stadje Cochem weer af te dalen naar de Moezel. In Cochem heeft het hard geregend zo te zien aan het water dat door de straten stroomt. Wij klimmen weer uit het dal, maar dan volgt op een gegeven moment een Umleitung. Ik volg voor een eind de borden die de omleiding aangeven, maar als ik het idee krijg dat MyRouteApp, na herberekening de route weer heeft volg ik hem i.p.v. van de borden van de omleiding.

Na een tijdje komt Tim weer vertellen dat we zo een stuk “afsnijden”. We bespreken de mogelijkheden en omdat we toch al heel wat tijd te kort komen, laten we het zo om tijd te winnen. Ik vraag ook of hij de rit uit wil rijden of dat hij al terug naar Maarheze wil rijden, want ik kan me voorstellen dat hij nog een beetje op tijd thuis wil zijn. In principe rijdt hij de route uit tot het hotel zegt hij, dus vervolgen we onze route.

De volgende en laatste pauze van vandaag houden we in het plaatsje “Boos”. Onderweg heeft Tim gezien dat het toch nog wel een behoorlijk lang stuk rijden is voordat hij thuis zal zijn. Hij kiest ervoor om ons te verlaten en dus niet te pauzeren. We nemen afscheid en zwaaien hem uit.

Even later zitten wij in een restaurant wat te drinken.

Het laatste stuk van de route houden we de regenkleding toch maar aan, want het “dreigt” nog steeds. Als we omstreeks half zeven bij het hotel arriveren blijkt dat we het droog gehouden hebben. Ik loop binnendoor om de garagedeur te openen, zodat we de motoren hun plekje voor de nacht kunnen geven.

We spreken af dat we om kwart over zeven aan tafel willen gaan, dus nog tijd genoeg om te douchen en ons om te kleden voor het diner.

Zo gezegd zo gedaan, om kwart over zeven is iedereen er klaar voor. Ondertussen heb ik bericht gekregen van Tim dat hij met motorpech is gestrand in Euskirchen, zo’n 10 km noordelijk van hier. Hij staat op de ANWB te wachten. Hij had vandaag al eerder een elektrische probleempje, maar dat loste toen zichzelf op. Dit keer dus niet.

Terwijl wij lekker zitten te dineren, staat Tim (balend) te wachten op hulp. Hij meldt op een gegeven moment dat er gelukkig een McDonalds in de buurt is, zodat hij ook aan zijn avondeten kan komen.

Om kwart over negen hebben we genoeg getafeld en keren we terug naar onze kamers. Van Tim horen we nog dat zijn vader hem en zijn motor, met een busje komt halen.

Om half tien (!) hoor ik dat de motor van Tim in het busje staat, hij kan eindelijk op weg naar huis.

Ondertussen ben ik begonnen aan het aanvullen van het reisverhaal van deze vier dagen met onze belevenissen van vandaag.

Zaterdag 13 mei (dag 3 van 4)

Na een nacht goed geslapen te hebben word ik om kwart over zes wakker. Ik mag nog een drie kwartier blijven liggen.
Om zeven uur gooi ik het dekbed van me af en trek het rolluik van het grote raam omhoog. Vrijwel direct word ik verblind door de stralen van de zon die vanmorgen al goed zijn best doet. André van Duin zong het lang geleden al: “Alles ziet er anders uit als de zon schijnt”. Dat hij gelijk had, wordt weer eens bevestigd.

Ik ga aan de slag met mijn ochtendgedoe, zodat ik weer fit, schoon en fris aan de dag kan beginnen.

Om tien over half acht pas ik de route voor vandaag nog even aan. Gisteravond hebben we besloten dat we, i.v.m. de weersverwachting (zwaar onweer in de middag), de voor vandaag geplande route niet gaan rijden. Daar voor in de plaats, heb ik een bestaande route van ongeveer vier rij-uren hier in de buurt gevonden. Maar deze moet nog wel het begin- en eindpunt hier bij het hotel krijgen.

Nog voor acht uur ga ik naar buiten om nog even een foto te maken van het hotel bij mooi weer. Timo en Ruud komen ook al naar buiten en even later zitten we met ons drieën aan het ontbijt.
We nemen het er weer goed van. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb echt trek, dus eet ik vanmorgen veel en lekker.

Daarna terug naar de kamer om de tanden te poetsen en ons te kleden voor de motorrit.
Om negen uur wegrijden lukt ons nog steeds niet, maar zorgvuldige voorbereiding kost nu eenmaal meer tijd en we kijken niet op een kwartiertje deze dagen. Om kwart over negen zijn we op pad.
De route loopt eerst naar het zuiden, maar de bèta versie van MyRouteApp Next klaagt dat er geen internetverbinding is. Op goed geluk sla ik af naar in de richting waarvan ik denk dat we op moeten. Het navigatiesysteem begint te herbereken en ik denk dat het goed komt. Maar helaas stuurt hij ons over verboden wegen, dus keren we even later weer terug naar de weg naar Bad Münstereifel. Nog iets verder doet het systeem weer raar en ik besluit toch maar weer de “oude” MyRouteApp Naviation te gebruiken. Ik navigeer dan maar meteen van punt 2 naar punt 7 om wat tijd goed te maken. Gelukkig werkt dit prima en slingeren we rond de Rursee. Eerst naar het noorden.

Onze eerste pauze vandaag houden we in Hasenfeld. We parkeren de motoren in de parkeervakken van het parkeerterrein waar de automobilisten een kaartje voor moeten kopen. We lopen over de brug over de Rur en kiezen een tafeltje op het terras van een café. Het is prachtig weer, voor het eerst tijdens deze 4-daagse tocht dat we buiten in de zon kunnen zitten!
We nemen ruim de tijd om te genieten, maar na verloop van tijd spoor ik de mannen aan om weer op te zadelen. Wanneer we op het parkeerterrein komen aangelopen is daar een parkeerwachter bonnen aan het uitschrijven. We zijn benieuwd of wij er ook een gekregen hebben. We groeten de parkeerwachter en kijken nieuwsgierig of ook wij een ticket hebben. Gelukkig is hij het kennelijk eens met de mevrouw van het parkeerbeheer van eerder deze week, m.a.w. geen bekeuring voor ons.

We vervolgen de route iets luchtiger gekleed, want de temperatuur loopt lekker op. Mijn regen-tussen-voering is in de koffer gestopt en Ruud heeft toch zijn regenbroek maar uit gedaan.
We koersen nog steeds al slingeren rond de Rursee naar het noorden en daarna naar het westen, dus tegen de klok in.

Onderweg in een dorpje krijg ik de schrik van mijn leven: ik zie op het scherm van mijn tablet dat er een zeer scherpe bocht naar rechts aankomt, midden in het dorp. Op het moment dat ik daar kom, is niet alleen de bocht erg scherp, maar gaat het ook erg steil omhoog. Ik schakel terug om de helling te kunnen nemen en merk dan dat de versnellingsbak in zijn “vrij” staat (dus heb ik niet goed geschakeld).
Doordat ik al op de helling ben, valt de snelheid totaal weg en heb ik nog net de tegenwoordigheid van geest om de rem te pakken en mijn voeten op de grond te zetten. De motor is dan wel al de bocht in gekanteld zodat ik alles op alles moet zetten om hem overeind te houden. Op zo’n moment merk ik dat de 1200 GS net zwaar genoeg is voor mij… Gelukkig red ik het nog net om hem uit de kanteling te halen en hem in balans te krijgen. Het scheelde geen haar of ik had hem laten vallen.

Een uur later zie ik, in de buurt van Monschau, een hotel met de naam “De lange man” en met een groot terras. Ik besluit daar maar weer eens te pauzeren. Mijn reisgenoten zijn het gelukkig met me eens, dus staan er drie motoren geparkeerd en is het bedienend personeel druk om het drie mannen naar de zin te maken.
Ook hier is het prachtig weer, ook al verschijnen er wel kleine wolkjes aan de hemel. Hier in een dorpje in de buurt van Monschau is dus een Nederlander neergestreken die zijn/haar klanten bedient in drie talen.

Na alweer ruim te tijd genomen te hebben om wat te drinken met wat lekkers erbij, vervolgen we onze route, maar nu in België. Dat land staat nu niet echt bekend om zijn mooie wegen, maar het moet worden gezegd: hier hebben we toch een schitterende weg gevonden richting het zuiden langs de grens België/Duitsland! Aangezien we hier maximaal 90 km per uur mogen rijden, geef ik mijn oude GS de sporen. Ruud neemt echter de tijd om rond te kijken, zodat ik ze al na een tijdje niet meer in het oog (via de spiegel) heb. Ik verlaag mijn snelheid naar stapvoets totdat ze weer in het zicht zijn.

Na ongeveer een uur rijden sinds de laatste stop, begint het weer snel te veranderen. Er is veel meer wind en de zon is verdwenen doordat er donkere wolken voor geschoven zijn. Volgens Timo zijn er zware onweersbuiten voorspeld. Die zouden er op korte termijn nu dan wel eens los kunnen breken. Het wordt tijd dat we ergens onderdak kunnen vinden.
Even later draaien we naar het oosten en arriveren bij een rotonde die ons terug in Duitsland brengt. Aan die rotonde ligt een restaurant met ruime parkeergelegendheid aan de weg. Ik zet mijn motor daar neer en overleg met de heren of ze het met mij eens zijn om hier te schuilen voor de buien die er zo te zien aan zitten te komen.
Aangezien we alle drie liever niet geraakt willen worden door de bliksem en we hier een prima plek hebben om dat te voorkomen, zoeken we binnen een tafel.

Het duurt toch nog even voordat de bui losbarst, maar dan zijn we wel blij dat we binnen zitten. Aangezien de bui tijd nodig heeft om over te trekken besluiten we hier de warme maaltijd te gaan gebruiken.
We bestellen alle drie een Tirolerschnitzel en iets te drinken. Zelfs Timo vindt de Benedictiner Weissbier zonder alcohol lekker! Ik was al eerder die mening toegedaan 🙂

Zodra de bui over getrokken is en het lijkt of het eventjes droog zal blijven, breken we op. Voor de zekerheid gekleed in onze regenkleding…
Nadat ik steeds precies volgens het navigatiesysteem gereden heb, blijf ik dat doen al worden we de Autobahn opgestuurd. Het is maar een stukje van nog geen 5 km, maar volgens mij stond die niet in de route. Hoe dan ook, we hadden nog willen tanken, maar we rijden in één streep door naar het hotel.

De motoren gaan weer in de garage en wij naar onze kamers. We geven elkaar anderhalf uur de tijd om iets voor onszelf te doen. Om half acht willen we naar het restaurant om nog wat te drinken samen.
Ik besluit om eerst even lekker te douchen en om te kleden. Daarna zet ik me aan het bureau om alvast een stuk aan mijn verhaal te schrijven.

Om half acht is iedereen klaar om naar het café-gedeelte van het restaurant te gaan. We kiezen een tafeltje en vertellen de jonge dame van de bediening dat we alleen wat willen drinken. Even later zitten we alle drie aan het bier, met dit verschil dat in dat van mij geen alcohol zit.
Als ik zie dat de hotellier achter zijn balie zit, ga ik vragen of ik alvast de rekening van de kamers mag betalen. Daar heeft hij geen bezwaar tegen, dus voldoe ik de rekening in de wetenschap dat ik morgen daar geen tijd meer aan hoef te besteden.

We hebben redelijk laat voor de lunch maar vroeg voor de avondmaaltijd, warm gegeten vanmiddag. Timo heeft zin in een bittergarnituur, alleen hebben ze dat hier niet. Wel hebben ze een soort kaas/worst bord. Geen idee wat dat inhoudt, maar we bestellen er een. Het blijkt een bord met twee sneetjes brood te zijn met kaas, worst en gezuurde groenten daarbij. Even heel wat anders dan we gedacht hadden, maar we eten het bord wel leeg.

Wanneer we genoeg gedronken hebben, rekent onze penningmeester (Timo) af en gaan we terug naar onze kamers. Voor morgen spreken we weer af dat we om acht uur elkaar treffen voor het ontbijt.

Ik poets eerst mijn tanden en ga dan verder met het schrijven aan mijn verhaal, dat ik ten slotte online zet.

Zondag 13 mei (dag 4 van 4)

Vanmorgen word ik zelfs wakker van de wekker! Ik was gisteravond dan ook wel toe aan een beetje slaap. Toen ik het verhaal online wilde zetten, had ik weer het probleem met de opmaak. Daar bleef niets van over na het kopiëren. Ben er mee aan het stoeien geweest tot half twaalf en heb daarna nog wat aan mijn Franse les gedaan. Dus was het veel te laat geworden.

Een uur de tijd heb ik vanmorgen, want om acht uur willen we aan het ontbijt zitten. Je zou zeggen dat dat makkelijk moet kunnen.

Ik zoek eerst de kleding bij elkaar die ik vandaag ga dragen. De rest gaat in de gele reistas. Dan de snoeren en stekkers van de opladers e.d. opruimen. Vervolgens doe ik mijn ochtendfitness, daarna onder de douche en tot slot trek ik mijn motorlaarzen en -broek aan i.p.v. mijn joggingbroek en gympjes die ik hier ‘s morgens voor vertrek gedragen heb.

Ik houd nog vijf minuten over, maar vijf minuten geleden vroegen Ruud en Timo of ik al klaar was omdat zij al naar het ontbijt wilden gaan. Ik appte terug dat het ontbijt ‘s zondags pas vanaf 8:00 uur gebruikt kan worden.

Om vijf voor acht lopen we toch maar naar het restaurant. We trekken er alle drie iets minder tijd voor uit dan de afgelopen dagen, want we willen op tijd vertrekken. Gisteren hebben we door het verslechterende weer niet meer getankt, dus dat moet vanmorgen eerst gebeuren.

Na het ontbijt de laatste spullen inpakken en op de motor of in de motorkoffers plaatsen. Ruud en ik zijn al ruim voor negen uur klaar om te vertrekken, maar Timo hebben we nog niet in de garage gezien vanmorgen.

Ruud belt hem op en vraagt waar hij blijft, hij meldt dat hij er aan komt. Gelukkig is het prachtig weer, dus zetten Ruud en ik onze motoren in de zon voor de garage en wachten daar geduldig tot Timo ook zo ver is.

Zodra dat een feit is, rijden we naar het noorden, via de aanwijzingen van de nieuwste versie van de bèta-versie van MyRouteApp Next, gisteravond geupdated. Hij blijkt niet op de hoogte te zijn van de voor-motorrijtuigen-verboden wegen, en hij verzint ook zelf een kortere route tussen het vertrekpunt en het punt dat het tankstation voorstelt. Nog niet geheel foutloos dus…

We tanken de motoren in Stotzheim, bij een onbemand tankstation, tot de nok toe vol en vervolgen dan onze route. Voorlopig naar het westen, maar ook dat lukt niet zonder problemen omdat er regelmatig een andere route wordt gekozen dan ik gepland heb tussen twee punten.

We komen toch nog in Wolfgarten en vandaar gaat de tocht naar het noorden. Tussen Nideggen en Hürtgenwald gaat het helemaal verkeerd. We krijgen hartstikke leuke smalle weggetjes voorgeschoteld, maar vaak mogen we er volgens de bebording niet in of ze leiden ons naar een onverharde weg. Allemaal erg grappig om te rijden, maar het schiet zo niet op.

We besluiten, om toch nog een beetje op tijd thuis te kunnen zijn, over te stappen op de oude vertrouwde MyRouteApp Navigation. We laten de bèta versie maar even links liggen…

Zo arriveren we met ongeveer een klein uur vertraging toch nog in Schevenhütte. We rijden daar naartoe over een ontzettend mooie weg, waar we helaas niet harder mogen rijden dan 50 km/uur.

Hier was onze eerste pauzeplaats voor vandaag gepland. We parkeren onze motoren bij het eerste terras dat we tegenkomen op de route. Lessen onze dorst en doen een plas. Maar we willen niet al te lang blijven zitten vanwege het tijdverlies vanmorgen.

De route wordt vervolgt naar het noorden en zo komen we op een gegeven moment in het lieflijke plaatsje Brügge, waar ik ook nog met Paulette heb gewandeld. We vinden een mooi terras, heerlijk in de zon. Het is het wel druk, zodat we geruime tijd op onze lunch moeten wachten. Ik heb het idee dat ik aan het verbranden ben, dus loop ik terug naar de geparkeerde motor en haal mijn pet uit een van de koffers. Dit voorkomt echter niet dat mijn armen na verloop van enige tijd toch behoorlijk rood worden van de zonnestralen.

Net als we ons afvragen of onze lunch überhaupt nog wel zal komen, komt de ober het brengen. Wanneer we voldoende hebben gegeten, gaat Timo afrekenen, maar terug bij ons tafeltje blijkt dat we twee consumpties op de rekening helemaal niet gehad hebben. Timo gaat terug naar binnen en regelt dat de rekening opnieuw opgemaakt wordt.

Dan stappen we weer op en zoeken een tankstation. We willen, voordat we zo meteen de snelweg naar huis op gaan, nog even de relatief goedkope Duitse benzine kopen. Zo gezegd zo gedaan en daarna schieten we bij Kaldenkirchen de Autobahn op richting Venlo.

We stoppen nog even in Wichen, ik had daar eigenlijk een plek gepland om nog wat te drinken. Maar er zijn buien op komst en dus besluiten we even de benen te strekken en daarna door te rijden naar huis. Na een tiental minuten, stappen we weer op en rijden via de A50 naar de A12. Die laatste verlaten we weer bij afslag Ede-Oost zodat we over de Ginkelse Heide naar Ede en vervolgens via Lunteren in Barneveld belanden.

We nemen afscheid van elkaar op de parkeerplaats van de Jumbo en gaan dan ieder naar ons eigen thuis.