Woensdag 26 juli

Heerlijk bed, fijn dekbed, lekker rustige omgeving, kortom even na tien uur onder het dekbed gekropen en om half zeven pas wakker. Ik heb nog wel een urinaire pauze in het slapen aangebracht. Ook weet ik nog dat ik gedroomd heb van koeken en later van uien. Maar wat daar mee was… Om zeven uur sta ik op en loop het ritueel van de ochtend af. De meeste spullen zijn droog geworden vannacht, behalve mijn handschoenen. Ik breng de helm alvast naar de motor en bevestig de reistas op de motor.

Om acht uur zit ik in het restaurant aan het ontbijt. Er is weer voldoende! Omstreeks kwart voor acht heb ik de sleutel achtergelaten, want geen personeel te zien en ik heb alles al betaald.

Ik rijd eerst naar de tip van mijn tafelgenoten in het vorige onderkomen: Kyffhäuser Denkmal. Dit echt gigantisch grote gedenkteken staat hier een paar kilometer vandaan, ik kom er qua route zo goed als langs. Het is werkelijk kolossaal! Alleen de hoogte van het paard met ruiter is al tien meter hoog! Ik maak een foto, maar neem niet de moeite om te parkeren en het van dichtbij te bekijken. Het is nu nog droog, wel fris met 13 graden, maar af en toe schijnt zelfs de zon tussen de wolken door. Het gedenkteken staat natuurlijk bovenop een berg, dus ben ik hier naartoe geslingerd en ik slinger dan ook weer aan de andere kant van de berg naar beneden. Prachtige weg, helemaal fantastisch gemaakt voor de vele toeristen die hier op af komen. Tenminste als ik af ga op de grootte van de parkeerplaatsen rond dit gedenkteken.

De wegen die volgen zijn soms recht, maar dan rijd ik vaak tussen duizenden zonnebloemen of slingeren door het mooie landschap. Wel verdwijnt de zon geheel achter de wolken en soms waait het even stevig. Dat was gisteren de aankondiging van regen.

Na anderhalf uur rijden vind ik geen geschikte plek voor een kop koffie, zelfs niet als ik de route verlaat en een Erholungsort inrijd. Mijn dashboard geeft aan dat ik nog voor 80 km brandstof heb. Ik stop aan de kant van de weg en check de route op aanwezige tankstations. Gelukkig blijkt er een op de route te staan, wel pas over enkele kilometers, maar dat is te overzien. Ik tank de motor af en rijd weer verder tot ik een Imbiss zie aan de kant van de weg.

De zon is er weer en ze hebben er leuke picknickbanken. De motor wordt geparkeerd en ik koop een kop koffie. In het heerlijke zonnetje drink ik het kopje leeg en schrijf dan een stukje op de tablet. Ik krijg een bericht van fitnessvriendin Annemiek. Zij en haar echtgenoot zitten nu in Schmallenberg in het Sauerland. Als ik zin heb, kan ik op de koffie komen morgen. Altijd leuk natuurlijk, maar dan moet ik wel mijn route enigszins verleggen, anders wordt de route voor morgen te lang. Ik vertel haar via WhatsApp, dat ik er vanavond op terug kom. Veel verder met het schrijven op de tablet, kom ik niet, want er komt een enthousiaste vrachtwagenchauffeur ongevraagd bij me aan tafel zitten.

Hij heeft mijn motor bewonderd en rijdt er zelf ook een. Een Suzuki Bandit, want hij vindt zich te klein voor zo’n motor als ik heb. Hij wil weten waar ik vandaan kom en waar ik heen ga. We praten over de verschillende typen en merken motoren en over de elektrische motor, de Energica Experia die ik besteld heb. Het lijkt hem niets, een motor die geen brandstofgeluid maakt.

Na enige tijd, vertel ik hem dat ik weer moet gaan rijden. Dat is ook zo, maar ik moet ook ongelooflijk nodig plassen. De Imbiss heeft echter geen toilet, maar er achter is vast wel een mooi plekje om het in het wild te doen. Ik neem afscheid van mijn nieuwe vriend en vind dat mooie plekje. Daarna, je zult het niet geloven, rijd ik in de verkeerde richting weg, zodat ik nog een keer naar hem kan zwaaien.

Het weer is per streek verschillend, soms waait het hard en dreigen de wolken, dan weer krijgt de zon meer kans en zo loopt de temperatuur van 12 naar 22 graden en weer terug. Er volgen een paar Umleitungen die keurig door MyRouteApp opgepakt worden. Ik moet dan alleen opletten dat er geen routepunt in het stukje staat waar niet gereden kan worden, want dan blijft MyRouteApp me natuurlijk terug sturen. Het is dan een kwestie van “routepunt overslaan” en het werkt feilloos!

De vriendelijke chauffeur had al verteld, dat de bomen hier een treurige aanblik zijn. Dat is duidelijk: heel veel naaldbomen zijn grijs en zonder naalden, waarschijnlijk zo dood als een pier.

Wanneer het me te lang duurt voordat ik een leuke plek zie om wat te eten, besluit ik om naar de stad Göttingen te rijden. Die grote stad moet me wat te bieden hebben. Ik verlaat dus even de route en parkeer de GS aan de rand van het centrum. Ik tref het, want het is hier schitterend weer. Zo te zien is het een studentenstad, ik kijk mijn ogen uit naar de soms schaars, soms vreemd uitgedoste jongelui.

Ik kies een bakker met een tafeltje aan het raam, zodat ik me kan blijven verwonderen over wat ik voorbij zie komen terwijl ik zit te eten. Ze hebben gelukkig ook een toilet, zodat ik later op mijn gemak een rondje door het stadsdeel kan maken. Dit keer heb ik de tracking modus van Osmand aangezet, zodat ik kris kras door de straten en stegen kan lopen zonder dat ik daarna moet zoeken naar de plaats waar de GS staat.

Ik vervolg mijn route richting Kassel. In dit stuk van de route is een deel Autobahn opgenomen om Kassel te ontwijken. In dat deel Autobahn schijnt een file te staan en MyRouteApp kiest een alternatieve route door de stad, maar hoe later in de tijd (rond 17:00 uur) hoe meer het verkeer overal vast gaat staan. MyRouteApp kiest telkens een andere route om de snelste weg te vinden. Zo zie ik, gevoelsmatig, de halve stad en kom ik ruim twintig minuten later bij mijn hotel aan dan gepland, maar heb niet in een file gestaan.

En hoewel het dreigt te gaan regenen, blijft het droog totdat de motor in de garage staat. Mijn gastvrouw heeft haar auto weggezet, zodat mijn motor binnen kan staan. Is dat gastvrij, of erg gastvrij? Wel blijkt de keuken vandaag niet open te zijn vanwege een reservering door een gezelschap. Mijn gastheer is dan niet te beroerd om me naar een restaurant in het volgende dorp te brengen en eventueel ook weer op te halen. Ik zeg dat ik heen en terug wel ga lopen, maar hij staat er op dat hij mij in ieder geval wegbrengt. Terug mag ik dan lopen, goed voor de spijsvertering. Zo gezegd zo gedaan, ik haal mijn regenjasje en tablet en stap bij hem in de auto. Het dorp Hoof is vlakbij dus hebben we nauwelijks tijd om te praten. Hij zet me af bij Gasthof Himmel en voordat hij wegrijdt vertelt hij hoe ik terug moet lopen.

De gastvrouw van Himmel heeft nog wel plaats voor een eter. Ik bestel mijn oude recept bier en krijg hier een onvervalste Erdinger. Even later mijn salade en als ik die op heb komt ze al vrij snel met een loei heet bord met vlees en röstirondjes. Terwijl ik heerlijk zit te eten, hoor ik de mensen aan tafel naast me discussiëren welke helm nou handiger is op de motor. Een van de dames is op zoek naar een systeemhelm, maar weet niet wat een goede en prettige is. Wanneer ik mijn eten op heb schrijf ik weer tot ik niets meer te schrijven heb. Daarna reken ik af.

Vervolgens verontschuldig ik me bij de tafel naast me voor het storen, maar vertel dat ik gehoord heb dat ze een goede helm zoekt. Ik geef haar als tip de Nolan N105, omdat ik daar al jaren heel veel plezier aan beleef. Het wordt direct op een bierviltje genoteerd, zoals het hoort in een restaurant. Ik wens ze nog een fijne avond en ga lopend terug naar mijn slaapplaats voor vannacht.

Het blijkt precies twintig minuten lopen te zijn. De regen die begin deze avond viel scheen een verdwaalde bui te zijn geweest, want de straat is weer droog en de avondzon geeft fijn warmte.

Terug in mijn kamer doe ik plichtsgetrouw een Franse les en vertrouw daarna mijn laatste belevenissen toe aan de tekstverwerker op de tablet. Volgens mij kan het wel online.

Ook vanavond wordt het, wat mij betreft niet laat, morgen wordt een lange dag rijden en er is regen voorspeld. Een goede nachtrust ervoor kan wonderen doen!