Dinsdag 14 juli

Dinsdag 14 juli, gepland: 305 km, ca. 5,5 uren rijtijd.

Gisteravond laat ben ik nog bezig geweest om te ontdekken wat er misgaat met mijn Monimotosysteem. Het lijkt er op dat, ondanks dat de app aangeeft dat de batterij nog goed is, de “key” geen stroom krijgt. Misschien dat we vandaag nog een nieuwe batterij kunnen vinden.

We hebben afgesproken dat we om half acht zouden ontbijten, dus heb ik een paar minuten voordat om half zeven de wekfunctie van mijn telefoon begint te gillen, hem uitgeschakeld.

Ik begin met mijn dagelijkse fitnessoefeningen, waar ik krap 20 minuten druk mee ben, daarna onder de douche. De meeste spullen heb ik gisteravond al ingepakt, dus zodra ik aangekleed ben kan mijn knalgele waterdichte Ortlieb tas op de motor. Net als ik hem er op gebonden heb en de garagedeur weer dicht heb gedaan, komt Ton aangelopen met hetzelfde idee.

Om half acht zitten we dan aan een tafeltje voor twee. Afgezien van een eitje is alles aanwezig voor de gasten met ontbijtwensen. We laten het ons smaken en gaan dan nog even terug naar onze kamer om de laatste zaken bij elkaar te rapen en de tanden te poetsen. Ik reken af bij onze Nederlands sprekende gastheer en bedank hem voor de goede zorgen.

We halen de motoren uit de garage en brengen dan de keycards terug. Om tien voor half negen rijden weg.

We verlaten het hotel in zuidwestelijke richting via Wiltz tot we hoofdweg 15 kruisen. Daarna draaien we naar Lac de la Haute-Sûre (een bergmeer), vervolgens naar het oosten richting Ettelbrück. De route is prachtig en het weer ook, al verwachten ze wel wat nattigheid aan het einde van de middag.

Omstreeks tien uur arriveren we in Larochette, vinden een terras waar plaats is voor twee dorstige lieden met op een meter van het terras een parkeerplaats voor twee motoren. We blijven daar genieten van enkele koppen koffie, want die smaken ons erg goed. Na het toiletbezoek stappen we weer op om nog verder naar het oosten te rijden, tot hoofdweg 11. Die volgen we naar Echternach en draaien dan terug naar het westen.

We passeren Bettendorf waar ik de omgeving herken van een weekend wandelen met mijn drie kinderen enkele jaren geleden. We tanken de motoren af bij een gepland tankstation net na Bettendorf en gaan dan verder richting Diekirch.

Voor Diekirch steken we de rivier de Süre over en dan naar het noorden richting Marnach. Ja het klopt beste lezer, daar waren we vanmorgen ook al. We rijden vandaag een vreemde route, die zichzelf kruist…

In Hosingen parkeren we de motoren op de grote parkeerplaats van een tankstation. We hebben in de buurt nog geen geschikt terras kunnen vinden, dus halen we onze lunch dit keer maar eens hier. Ze blijken heerlijke belegde baguettes te hebben. Een kop koffie erbij, een betonnen blok als zetel buiten, want vanwege het coronavirus mogen we niet binnen blijven, daarbij prachtig weer, wat wil een mens nog meer.

Vervolgens is de route gepland naar het oosten tot Dasburg, maar zonder dat ik het (op tijd) in de gaten heb, stuurt MyRouteApp-navigation me naar het westen. Hier wreekt zich waarschijnlijk de kruising in de route? Ik denk het handig aan te pakken door een stuk door te rijden en dan de oorspronkelijke route weer op te pakken, maar krijg dan ook nog te maken met de wegafzetting bij Marnach. We stoppen even om te zien wat nu wijsheid is. We besluiten terug te rijden naar Hosingen en dan een stuk af te snijden van de route, want we hebben met dit gedoe best veel tijd verloren en we willen nog een beetje op tijd bij ons doeladres aankomen.

Dus terug naar Hosingen en dan naar het oosten tot de grens, daar draaien we naar het zuiden om langs de grens met Duitsland af te dalen tot Bollendorf, waar we Duitsland in rijden, dan de grens volgend richting Echternacherbrück. Terug in Luxemburg in Dillingen vinden we weer een klein terras waar ze o.a. alcoholvrij bier schenken. We arriveren daar om kwart voor drie en zijn een twintigtal minuten later alweer onderweg.

Helaas krijgen we bij Ralingen weer te maken met een wegomlegging. We rijden nu gelukkig weer in Duitsland, dus wordt je fatsoenlijk omgeleid met diverse borden. Even voorbij Metzdorf pikken we onze gepande route weer op, tot we bij Wasserbillig weer terug keren op Luxemburgse grond om nog een keer relatief goedkoop te tanken in Grevenmacher.

Daarna weer de grens en de rivier de Mosel over naar Duitsland. Bij Saarburg volgen de rivier de Saar naar het zuiden. Dan nog een stukje naar het zuidoosten om in Losheim am See bij ons vakantiehuis (FeWo) Weber te arriveren. Wel is het nog een hele toer om bij het adres voor de deur te komen: er zijn werkzaamheden in die buurt, maar na enkele vergeefse pogingen lukt het ons ten slotte toch om voor de deur te parkeren. Het is dan net vijf uur geweest.

Ik zoek de e-mail van de familie Weber om te lezen hoe we contact kunnen leggen om de sleutel van het appartement te verkrijgen. Er wordt een telefoonnummer genoemd dat ik tot twee keer bel, maar de ingesprektoon krijg. Ik stuur een sms-bericht, maar die komt niet aan… Ik controleer het telefoonnummer en zie dan dat het er vreemd uitziet. Ik bel het nummer nog een keer en krijg dan te horen dat het nummer niet bestaat! Ton is zo bijdehand om de eerste vier nummers (0014) te vervangen door het landnummer van Duitsland (0049). Ik probeer het nogmaals en krijg dan mevrouw Weber aan de telefoon. Van haar krijg ik te horen dat we eigenlijk eerder hadden moeten bellen omdat ze nogal wat tijd nodig heeft om op dit adres te verschijnen. Maar ze heeft dan toch voor ons het nummer van het sleutelkluisje dat naast de deur hangt. Ik haal de sleutels uit het kluisje en kunnen dan het appartement in. Dat werd wel tijd, want het is onderhand hier licht beginnen te regenen. Onderweg hadden we al wel wat gespetter, maar nu is het mooie weer echt over.

Het appartement is prima geschikt voor ons: ruim, twee slaapkamers, alles keurig verzorgd, ook de wifi-code. We verdelen de slaapkamers en installeren ons daar.

Het is al zes uur geworden en we moeten nog boodschappen doen voor ons avondeten en ons ontbijt voor morgen. Er blijkt op loopafstand een Lidl supermarkt te zijn, dus gaan we even later op pad. Na een minuut of tien komen we er achter dat we geen mondkapje bij ons hebben… dus terug naar het appartement. Even later vinden we alles wat we nodig hebben bij de supermarkt, zelf een nieuwe batterij voor de Monimoto key! Terwijl we terug naar ons onderkomen lopen begint het serieus te regenen, maar nog voordat we echt nat worden zijn we onderdak.

Ton is onze kok, dus hij gaat direct aan de slag in de keuken. Ik lees mijn Garmin Zumo uit en bekijk de foto’s die ik onderweg gemaakt heb met de actioncamera die voor op mijn motor bevestigd is. We hebben vandaag ruim zes uren gereden en daarmee 330 km afgelegd.

Sneller dan ik verwacht had heeft Ton een heerlijke maaltijd bereid en kunnen we aan tafel. Hoewel men bij ons zegt: “Het is beter de buik gebarsten dan de spijze vergaan” houden we toch nog rijst over.

Om acht uur kijken we naar het Nederlandse Acht uur journaal via de KPN-app op mijn telefoon. Daarna ruimen we de afwasmachine in en gaan we aan de koffie.

Ik schrijf mijn verhaal gezeten op de bank in de kamer en vul daarna het reisverhaal op de website aan.