Woensdag 4 september

Vanmorgen hebben we geen enkele haast, want we hoeven nergens op een bepaalde tijd te zijn. Zo zitten we pas na negen uur aan het ontbijt.

We willen vandaag naar Paleokastritsa, maar daar voor willen we een wandeling maken in de buurt van Liapades een dorp net onder Paleokastritsa. Ik stel ons navigatiesysteem in en help Paulette met navigeren, want dit keer zit zij achter het stuur van “onze” Panda.

Om een uur of tien heeft Paulette de auto geparkeerd voorbij het dorp Liapades. We zoeken uit waar we heen “moeten” om het begin van de route te vinden en gaan dan lopend op pad. Ik heb een route in mijn hoofd die misschien toch te lang is. Het eerste stuk gaat namelijk al verder omhoog dan dat ik gedacht had. Ook gebruiken we even later een pad, dat al heel lang niet belopen is, dus dat loopt ook al niet prettig doordat we ons een weg onder overhangende takken en door laag stuikgewas moeten banen. Net als we weer een leuk weggetje onder de voeten hebben (we lopen nu in een gebied met bijna alleen maar olijvenbomen) en het niet echt meer omhoog gaat, stuiten we op een weggetje dat niet blijkt te bestaan of niet meer te zien is. We banjeren dan maar een driehonderd meter door de olijvengaard omhoog van terras naar terras tot we weer het weggetje vinden dat ons in de goede richting brengt. Ook dit is niet fijn lopen, ik wijzig de route die ik gepland had…

De rest van het rondje verloopt en loopt beter. Op een gegeven moment horen we geitenbelletjes. Dit blijken enkele minuten later de belletjes van de kudde schapen te zijn, die we tegenkomen. Eerst komen de honden, daarna de schapen en daar achter de herder. Op het moment dat de herder ziet dat we hem en zijn kudde op de foto willen zetten, stopt hij de kudde totdat het hem duidelijk is dat alles op de foto staat.

Wij gaan weer verder en komen na een kilometer of zes weer uit bij het dorpje Liapades. Met de auto reden we eigenlijk onderlangs het dorp, nu komen we vanuit de heuvels het drop binnenvallen. We zoeken met behulp van de wandelgps de kortste route door het dorp, richting de parkeerplaats van de auto. Daardoor lopen we door smalle straatjes verder naar beneden. Wanneer we het dorp uit zijn, moeten we nog wel weer een stukje klimmen om het laatste stuk af te dalen naar de auto. Het is ongeveer één uur in de middag als we daar aankomen. Paulette is toch wel blij dat we de alternatieve route gelopen hebben, ondanks dat ze vanmorgen dacht dat ze de route van het originele plan makkelijk zou kunnen lopen.

Ik stel het navigatiesysteem in op Paleokastritsa en kruip dan zelf achter het stuur. Het is niet ver rijden, maar hoe dichter we bij Paleokastritsa komen hoe drukker het wordt. Ik volg in het dorp de borden “Free parking” en parkeer de auto tussen de vele andere motorvoertuigen. We lopen nu naar de haven, een natuurlijke baai, waar het krioelt van de mensen. Bussen vol met vakantiegangers worden hier naar toe gebracht. Er zijn weer ontzettend veel restaurants en toeristen. Een super- of minimarkt die vers brood en ook beleg verkoopt kunnen we niet vinden. We lopen naar een snackbar en kopen daar twee belegde broodjes en twee flesjes fris. Even later zitten we op een muurtje ons broodje op te eten en de mensenmassa te aanschouwen. Wanneer we ons broodje op hebben weten we het zeker: dit dorp is te toeristisch geworden voor ons, we gaan terug naar Gouvia !

Ik haal de auto op en vervolgens rijden we terug naar ons hotel. Daar aangekomen besluiten we naar het strand van Gouvia te gaan. We nemen onze stoeltjes, lectuur, waterschoenen en tennissetje mee. We vinden al snel een plekje met schaduw (voor mij) en zon (voor Paulette) en monteren onze stoeltjes. Na even gezeten te hebben, trekken we de waterschoenen aan en gaan al pootje badend een poging doen tot het spelen van het spel met het balletje en de rackets. We houden het aardig lang vol, al bakken we er weinig van. Dan maar gewoon zwemmen tot we weer voldoende afgekoeld zijn.

Daarna slaan we aan het lezen in onze stoeltjes, ik probeer te bekijken of ik binnenkort een wandeling in de bergen kan doen als voorbereiding voor de beklimming van de Pantokrator (917 m), de hoogste berg van Corfu. Het is duidelijk dat dit nog een hele puzzel wordt.

Het gaat na verloop van tijd stevig waaien en rond half zes keren we terug naar ons hotel. Daar ga ik meteen aan de slag om een route te maken in de bergen als voorbereiding voor de beklimming van de Pantokrator. Wanneer we gedoucht zijn en het opzetje voor de route gereed is gaan we naar de winkelstraat om een restaurant te zoeken voor ons diner. We kiezen het restaurant dat we eergisteren voorbij liepen, maar wat er wel aantrekkelijk uitziet. De gastvrouw doet haar uiterste best om klanten naar binnen te praten, maar volgens ons werkt het eerder averechts.

Tijdens het eten, bekijkt Paulette de weersverwachting en we komen dan tot de conclusie dat we waarschijnlijk geen tijd hebben voor een voorbereidingswandeling, want volgende week lijkt het weer veel minder te worden. Ik neem het besluit om morgen, zonder verdere voorbereiding, de hoogste berg van Corfu te beklimmen, maar dan wel vanaf de zee.

Omstreeks kwart over negen hebben we de buiken weer rond en vol gegeten en keren we terug naar het hotel.

Ik maak nog twee koppen koffie en ga dan op bed aan mijn verhaal zitten schrijven. Paulette zit in haar boek. Wanneer de koffie op is, schenkt Paulette nog een rondje cola.

De internetverbinding blijkt te traag te zijn voor dit verhaal met al de foto’s, dus nu maar zonder de nieuwste foto’s online gezet…