2022, mei, meerdaagse motortour

Dag 1 van 4: naar Hotel Nord in Rheinbach (D) in de Eifel (donderdag 12 mei)

De voorbereiding voor een motorrit als deze, neemt altijd redelijk veel tijd in beslag, dus ben ik er al maanden geleden mee begonnen. Eerst een idee verzinnen, daarna motorvrienden benaderen om te zien in hoe verre ze zich in dit idee kunnen vinden en vervolgens samen bepraten wat we echt willen.
Dan blijkt dat de ene, bij het kiezen van een hotel, het belangrijk vindt dat zijn motor ‘s nachts veilig staat geparkeerd en de ander dat er in de plaats waar het hotel staat wat te beleven is. Vervolgens moeten we het eens worden over het aantal dagen dat we weggaan en dan natuurlijk nog de data dat we allemaal van huis weg kunnen.

Op een gegeven moment heb ik, met inbegrip van mijzelf, een groepje van 4 personen / 4 motoren die 4 dagen weg kunnen van huis. Tijdens de eerste meeting met Ton, Lenard en ik (Rob was afwezig) kiezen we Hotel Nord in Rheinbach (D) om vandaar twee dagen te toeren, voordat we weer terug naar huis gaan. Aan mij de taak om een mooie heen- en terugroute te plannen en twee dagroutes vanuit het hotel.
Omdat Rob uit de omgeving van Leiden moet komen en de rest van de Veluwe, maak ik voor elke richting een route naar Den Bosch. Het is de bedoeling dat we elkaar daar ontmoeten en vandaar verder reizen naar de Eifel.

Twee weken voordat we vertrekken, meldt Rob zich om persoonlijke reden af. Jammer, maar het is niet anders. Ik probeer nog een vierde persoon er bij te krijgen, maar dat lukt me niet.
Aangezien we dan vanaf de Veluwe, zonder omweg naar Duitsland kunnen rijden, plan ik een nieuwe heen- en terugweg.

Het blijft sowieso een spannende meerdaagse route voor mijzelf vanwege de gezondheid van mijn lieftallige echtgenote Paulette. Degenen die (al) mijn reisverhalen gelezen hebben, weten dat haar gezondheid nog steeds achteruit gaat. Het is nu helaas zover gekomen dat de dames en heren doktoren niets meer voor haar kunnen betekenen dan “pappen en nat houden”. Ze is nu afhankelijk van één antibiotica die via een infuuspomp 24/7 in haar bloedbaan stroomt. De pomp moet twee maal daags van verse antibiotica voorzien worden. Gelukkig heeft ze de komende dagen de zekerheid dat de mensen van de thuiszorg dit komen doen.
In het geval dat het mis gaat, kan ik volgens mijn berekening in ca. 3 uren thuis zijn, dat geeft mij de rust om toch een paar dagen “er tussenuit” te kunnen. Paulette zelf is trouwens degene die mij aangemoedigd heeft om een paar dagen op de motor weg te gaan met vrienden. “Dat is goed voor jou” heeft ze gezegd.

Na overleg besluiten Ton en ik rond 8:00 uur uit Barneveld te vertrekken naar Otterlo. Lenard rijdt vanuit Ede naar Otterlo, zodat we met ons drieën de geplande route vanuit die plaats kunnen gaan rijden.

Vanmorgen meldt Ton zich al voor acht uur bij ons thuis. Ik had de motor al geheel gereed klaar staan op de oprit, zodat ik om acht uur zou kunnen opstappen. Dus Ton begroeten, afscheid nemen van Paulette, valhelm op, handschoenen aan en gaan.

Zoals afgesproken ontmoeten we Lenard in Otterlo op bij het tankstation. We bespreken even wat zaken voor onderweg en vertrekken dan richting Schaarsbergen.
De route voert ons geheel binnendoor naar verkeersknooppunt Waterberg. Daar rijden we de autosnelweg A12 op richting het oosten tot de grens met Duitsland. Daar verlaten we de autosnelweg en rijden dan verder, al snel op Duits grondgebied, binnendoor.

Evenwijdig aan de Rijn, rijden we richting Emmericht wanneer mijn navigatiesysteem (MyRouteApp-Navigation) aangeeft dat we links af moeten. Ik rem af en wil het weggetje inrijden dat kennelijk bedoeld was door het systeem. Er staat echter een verkeersbord dat aangeeft dat motorvoertuigen er niet in mogen. Lenard is ondertussen naast me komen te staan en geeft aan dat zijn systeem , ook MyRouteApp-Navigation (MRAN) hem hier helemaal niet af liet slaan. Ik schakel mijn telefoon in waar ik op de kaart van Osmand de oorspronkelijke route heb geprojecteerd. Ik zie dat hij gelijk heeft. Ook zie ik dat de hotspot van mijn telefoon uit staat. Deze hotspot wordt gebruikt door mijn tablet met daarop MRAN, die zelf geen internetverbinding heeft.

Even later rijden we weer verder, via Emmerich am Rhein naar Rees waar we een terras opzoeken om wat te drinken. Aangezien het navigeren nu goed ging, was het ontbreken van een internetverbinding waarschijnlijk de reden dat er iets mis ging?!?
Het terras vinden we op de markt. We zitten heerlijk daar heerlijk buiten in de zon te genieten van een kop koffie, tot het weer tijd wordt om op te stappen.

Vervolgens rijden naar Wesel waar we via de brug aldaar, naar de westzijde van de Rhein rijden om vandaar verder af te zakken naar het zuiden. In Kempen vullen we de tanks van de motoren weer met brandstof en rijden dan naar Tönisvorst om wat te gaan eten. We vinden op een plein een geschikt terras en bestellen wat te eten en te drinken. Nog steeds kunnen we profiteren van het mooie weer.

Dan vervolgen we onze route naar het zuiden. Op een gegeven moment via een stukje Autobahn om de bebouwde kom bij Mönchengladbach te vermijden. In Niederaussem had ik gepland om weer een pauze te gaan houden. Maar ca. 2 kilometer daarvoor geeft Ton aan dat hij even de benen wil strekken. Aangezien ik op dat moment niet kan zien hoe ver het nog is naar de pauzeplek stop ik zodra dat kan aan de kant van de weg. Ton heeft ook nog last van een volle blaas. Dus dat probleempje lost hij eerst op. Ondertussen zie ik dat we vlakbij onze geplande pauzeplek zijn, dus meld ik dat aan mijn reisgenoten.

Even later rijden we het centrum van Niederaussen in om te zien of ze hier ook een leuk terras hebben waar we iets kunnen drinken. We stoppen bij een restaurant met een mooi terras, maar als ik afstap en het terras op loop, merk ik dat het restaurant gesloten is. We stijgen weer op en nog in hetzelfde dorp parkeren we de motoren gebroederlijk naast elkaar bij een ander terras. Ook hier is het ons gegund om onze drankjes in het zonnetje te gebruiken.

Na deze pauze rijden we verder naar het zuiden. Het valt ons wel op dat er in dit stuk van de route erg veel verkeerslichten staan. De omgeving wordt steeds mooier, maar wel jammer van die rode lichten. Via de rondweg van Euskirchen, weer met te veel verkeerslichten, koersen we naar het oosten. Even later arriveren we bij Hotel Nord in Rheinbach tussen de stad en Autobahn 61.

Het is bijna half vijf in de middag wanneer we ons melden bij de receptie van het hotel. De receptionist is bezig aan de telefoon, en we begrijpen dat zijn computersysteem “eruit ligt”.

Na geruime tijd gewacht te hebben tot de receptionist uitgebeld is, zijn we aan de beurt. Ik meld me met mijn naam en dat we komen voor 3 kamers voor 3 nachten. Hij blijkt een compleet andere reservering van Booking.com gehad te hebben: hij heeft 2x 4 kamers voor 3 nachten voor ons. Ik vertel dat ik in eerste instantie 4 kamers geboekt heb, maar dat ik er één twee weken geleden geannuleerd heb. Hij moppert dat het altijd wat is met Booking en ik merk op dat hij dat met Booking moet opnemen. Even later hebben we zijn papieren ingevuld en krijgen we de keycards van onze kamers op de tweede verdieping. Lenard en ik nemen de trap, Ton de lift, ondanks dat we hem er mee plagen. De lift stopt pas op de derde verdieping zodat Ton toch via de trap van de derde op de tweede komt. De kamers worden goedgekeurd en we gaan ons opfrissen en omkleden om elkaar straks buiten te ontmoeten om nog even wat te drinken bij het hotel.

Het is aan het einde van de middag toch nog 23,5 graden Celsius geworden volgens mijn boordcomputer, dus ik wil mijn motorpak graag uit. Wanneer je staat te wachten op je keycard is je motorpak sowieso te warm. Ik besluit een verfrissende douche te nemen en kleed me dan in lange broek en een schoon shirt.
Beneden tref ik al snel mijn reisgenoten. We besluiten de motoren dichter bij elkaar op het parkeerterrein te zetten en ze door middel van onze kettingen aan elkaar te bevestigen. Dit vanwege het feit dat de parkeergarage niet toegankelijk is omdat de motor van de roldeur naar de garage defect is.

Terug op het terras kiezen we wat te drinken. Ton rekent het gelijk af met de kosten voor 3 ochtenden ontbijt voor 3 personen. Ton betaalt deze reis alles, d.w.z. hij is de penningmeester gedurende deze vier dagen. We krijgen vanzelf de rekening een keer gepresenteerd…
Om kwart over zes vinden we het tijd worden om naar het centrum van Rheinbach te lopen voor ons avondeten. Ik vind het al weer behoorlijk afkoelen, dus haal ik mijn windstopper. Ton en Lenard hebben ook rekening gehouden met de lagere avondtemperatuur zie ik wanneer we om half zeven op pad gaan voor een wandeling van 1,5 km naar het centrum.

We zien er verschillende eenvoudige restaurants en strijken dan op een gegeven moment neer bij een Grillrestaurant. De menukaart bevalt ons wel. Binnen is het erg kaal, we denken niet dat onze partners dit etablissement gekozen zouden hebben voor het diner, maar wij zitten even later lekker te eten. Nadat we genoeg gegeten hebben, Lenard heeft zelfs zijn bord met salade niet leeg gekregen, rekent Ton af en lopen we terug naar Hotel Nord waar we om 21:00 uur arriveren.

We gaan naar onze kamers, het is mooi geweest voor vandaag. We spreken nog wel af dat we elkaar morgen om 7:45 uur ontmoeten in de ontbijtruimte, zodat we ergens tussen 8:45 en 9:00 uur kunnen vertrekken voor de rondrit die daar gepland is.

Nadat ik telefonisch contact heb gehad met Paulette, sla ik aan het schrijven, zodat ik morgenochtend mijn trouwe lezers weer tevreden kan stellen.

Dag 2 van 4: Rondrit 1 vanuit Rheinbach (vrijdag 13 mei)

Na een goede nachtrust ben ik al voordat mijn smartphone begint te piepen, omdat het kwart voor zeven is, wakker en zet dus de wekfunctie maar uit. Vandaag begin ik met mijn dagelijkse fitness grondoefeningen om het oude lijf in conditie te houden. Daarna ga ik douchen en kleed ik me in korte broek en shirt, met teenslippers aan de voeten. Ik verwacht dat het voldoende warm is in de ontbijtruimte. Omkleden voor de motortour, doe ik dan wel na het ontbijt.

Ik houd nog tijd over, want we zouden om kwart voor acht ontbijten. Om te voorkomen dat straks het alarm van mijn remschijfslot afgaat tijdens het los koppelen van de andere sloten, haal ik het slot alvast van mijn wiel en loop dan om kwart voor acht Lenard tegen het lijf. Samen gaan we op zoek naar het restaurant waar het ontbijt wordt geserveerd. We kiezen een tafeltje en al snel voegt Ton zich bij ons. We ontbijten uitgebreid en bespreken de route voor vandaag. Daarna terug naar onze kamers om de tanden te poetsen en ons om te kleden. Ton had gisteravond geprobeerd zijn tanden te poetsen met scheerschuim maar dat is hem toch slecht bevallen. Vanmorgen gebruikt hij wat tandpasta van Lenard en in de loop van de dag is hij van plan om toch maar tandpasta aan te schaffen.

Wanneer ik om kwart voor negen bij de motoren aankom zijn mijn reisgenoten al bezig de sloten te verwijderen en zich gereed te maken voor vertrek. Om negen uur vertrekken we daadwerkelijk met alweer prachtig weer: wel iets frisser dan gisteren, maar perfect motorweer.

De route dwingt ons om Rheinbach in noordelijke richting te verlaten. We kruisen vrijwel direct Autobahn 61 en zoeken dan Autobahn 565 op om die te gebruiken om de rivier de Rhein over te steken en Bonn met bijbehorende bebouwing te vermijden. Pas na Hennef (Sieg) verlaten we deze autosnelweg. De autosnelweg is niet ons favoriete wegtype, maar door dit type aan het begin van de route te gebruiken, zijn we dat saaie gedeelte snel vergeten.

Even later slingeren we naar het oosten tot Leuscheid, van daar draaien we naar het zuiden. In Döttesfeld tanken we de motoren weer vol en koersen verder naar het zuiden tot het plaatsje Seifen bij het riviertje de Wied. Hier ligt het restaurant Bikers Canyon, waar we op het terras plaats nemen. Dit etablissement schijnt een hotspot voor motorrijders te zijn, maar op dit moment wordt er hoofdzakelijk schoongemaakt. Op het terras mogen we wel even wat drinken.
We zijn alle drie enthousiast over de mooie wegen die, tot nu toe, op onze route liggen. Voor Lenard is het de eerste keer dat hij kennismaakt met het bochtenwerk in het Westerwald. Hij vindt het hard werken om alle bochten correct aan te snijden, maar wij vinden dat hij het goed doet.

De koffie is prima, maar hadden we nou vier koffie besteld??? Ton verdeelt de koffie, zodat er geen druppel verloren gaat. Maar als er vocht naar binnen gaat, dan moet er ook weer vocht uit. Van degene die aan het schoonmaken is krijgen we permissie om via een uitgestippelde route naar het toilet te gaan. Niet afwijken van de route, want anders moet hij weer opnieuw gaan dweilen!

We stappen weer op en moeten dan dezelfde weg van Seifen terug om weer op de route te komen, geen straf, want het wegdek is goed en de bochten liggen mooi. Helaas is het wegdek op de verdere route niet altijd glad en moeten we regelmatig “van het gas af” vanwege het slechte conditie van het asfalt. Gelukkig wordt het wel goed aangegeven met verkeersborden, dus we zijn gewaarschuwd.

Terug op de route leidt hij ons verder naar het zuiden. Bij Neuwied steken we de Rhein met behulp van Autobahn 256, weer over. Aan de andere zijde van de rivier zouden we de Autobahn weer moeten verlaten, maar de betreffende afslag is afgesloten. In eerste instantie heb ik geen idee welke richting ik moet kiezen, maar als ik Weissenthurm op de borden zie staan, kies ik voor die richting. Zodra het kan zet ik de motor aan de kant om te zien welk routepunt ik moet kiezen om aan MRAN aan te bieden, zodat we weer terug op de geplande route komen. Wieissenthurm kiezen als richting was toch zo gek nog niet, blijkt nu.

Even later strijken we neer in Andernach. We parkeren de motoren op een pleintje en doen een fotosessie voor het thuisfront. Daarna lopen we terug naar de Rijnkade om een restaurant te vinden voor het middagmaal. Het eerste restaurant blijkt dicht te zijn. Het tweede ziet er chique uit, is geopend en heeft een mooi terras. We kiezen een tafeltje uit en worden er vrijwel direct op gewezen dat we niet meer dan één tafeltje in beslag mogen nemen (we hebben namelijk onze tassen e.d. bij het naburige tafeltje gestald). Wanneer Lenard na een tijdje zijn spullen daar nog heeft liggen, wordt hij op een onplezierige wijze daarop attent gemaakt. We krijgen de menukaart en zien dat er eigenlijk voor ons niets fatsoenlijks te eten op staat. Of het moet de runderbouillon zijn. Wanneer ik de bijbehorende prijzen zie, stel ik voor om deze zaak te verlaten. Ze zijn namelijk niet vriendelijk en hebben eigenlijk ook niets te eten voor ons en ons budget. We staan op, pakken onze spullen en lopen terug via het pleintje met de motoren naar het centrum. Al snel vinden we een bakker, met terras in de zon. We bestellen belegde broodjes en koffie en zitten dan heerlijk te genieten van het middagmaal dat beter bij ons past en ook nog op een plek waar wat te zien is.

Nadat we gegeten hebben rijden we een stukje langs de Rhein in noordelijke richting. Bij Brohl Lützing verlaten we het stroomgebied van de rivier. We rijden naar het westen en kruisen al snel Autobahn 61. Vanaf Kesseling draaien we weer naar het zuiden. Op het moment dat we weer naar het westen rijden, geeft Ton aan dat zijn helm dringend af moet, hij heeft pijn in zijn hoofd. We stoppen in een zijweggetje en pauzeren eventjes, terwijl we van het uitzicht genieten.

Dan stappen we veer op en belanden 8 km verder in het plaatsje Adenau. Hier zoeken we een terras om iets te drinken. Ik zie een terras maar ben te laat met reageren. Het is hier behoorlijk druk met auto’s, dus rijd ik naar de eerste de beste rotonde en kies voor de vierde afslag. Zo krijg ik een tweede kans om het terras te vinden. We parkeren de motoren langs de muur van een bankgebouw en lopen dan een stukje terug, want ik heb een drogisterij gezien waar Ton tandpasta kan kopen. Zo gezegd zo gedaan. We kiezen ten slotte toch het terras voor een biertje. De bestelling luidde: 1x Bitburger 0,0, 1x Bitburger Radler, 1x alkohofreies Weizenbier. De weizen is voor mij, volgens het opschrift op het glas is het een Erdinger, maar hij smaakt anders. Tegen het einde van de inhoud van het glas (0,5 l) heb ik het idee dat het geen alcoholvrij bier was.

Wanneer we de route vervolgen, weten we in ieder geval zeker dat we niet voor 16:00 uur terug zijn bij het hotel, want zo laat is het al geweest. Wat ik wel merk dat er wel degelijk alcohol in het bier zat. Ik zal mijn hoofd er extra goed bij moeten houden, want aangezien ik eigenlijk nooit alcohol drink, merk ik het effect van de alcohol uit het bier steeds beter.

Ter hoogte van Antweiler steken we het riviertje de Ahr over en volgen het even naar het noorden. Na diverse dorpjes doorkruist en bochten genomen te hebben arriveren we ten slotte weer in Rheinbach. Daar aangekomen via de andere kant ten opzichte van gisteren, ben ik het hotel kwijt en sla ik af naar links in plaats van rechts. Had ik al gezegd dat ik totaal geen richtingsgevoel heb?
We keren om en parkeren de motoren weer dicht op elkaar zodat we ze aan elkaar vast kunnen knopen met onze kettingsloten.

Wanneer alles op zijn plek staat en de helmen weer ontdaan zijn van insecten, keren we terug naar onze kamers. Ik neem een verfrissende douche en begin daarna alvast aan mijn verhaal te schrijven.

Om 19:00 uur gaan we met ons drieën op pad naar het centrum van Rheinbach om een avondmaaltijd te gaan scoren. Op de kaart van Osmand vind ik een restaurant op een pleintje in het oude gedeelte van de stad. Al snel hebben we het gevonden en nemen plaats op het terras. Het is er vrij druk, dus zullen we even moeten wachten. Maar we hebben het gezellig en onder het genot van een paar biertjes (ik dit keer echt alcoholvrij) vliegt de tijd. Er gaat iets fout in de organisatie in de keuken, want eerst krijgen we ons hoofdgerecht en direct daarna ons voorgerecht. Wij maken er geen punt van, we zijn allang blij dat we onze bestelling op tafel hebben. Het smaakt ons allemaal voortreffelijk. De temperatuur is tegen de tijd dat het negen uur is, gedaald tot 16 graden Celsius. Te koud om te blijven zitten, Ton rekent af en we lopen terug naar het hotel. Onderweg koopt Lenard nog even sigaren.

Ton geeft aan dat hij morgen een wandeling gaat maken in plaats van motorrijden. Wat Lenard gaat doen weten we eigenlijk niet. We zullen het morgen wel zien, want we besluiten in ieder geval samen te ontbijten om 7:45 uur. Lenard rookt buiten een sigaartje en wij keren terug naar onze kamer. Ik ga weer verder met het schrijven van mijn verhaal. De twee muggen die ik gisteren vermoord heb, hebben gelukkig geen vervanging gekregen, of ze liggen op de loer, te wachten tot het licht uitgaat.

Dag 3 van 4: Rondrit 2 vanuit Rheinbach (zaterdag 14 mei)

Meestal ben ik al wakker voordat de wekker afgaat, maar vanmorgen dus niet. Ergens rond 5:00 uur ben ik nog naar het toilet geweest en toen weer diep in slaap gevallen. Om kwart voor zeven schrik ik wakker van het gepiep van mijn telefoon. Het duurt even voordat ik bij mijn positieven ben. Nog de naweeën van de alcohol van gisteren?

Om half acht heb ik mijn ochtendritueel afgewerkt en ben ik klaar voor het ontbijt. Ik besluit alvast het remschijfslot van mijn voorwiel te halen. Buiten is het lekker fris, maar de zon schijnt uitbundig. Om kwart voor acht loop ik naar binnen en zie ik dat het restaurant op zaterdag en zondag pas om 8:00 uur open is voor het ontbijt. Even later loop ik Ton tegen het lijf en nog iets later arriveert Lenard. We zullen toch even moten wachten, dus dan maar even naar buiten en van de ochtendzon genieten.

De beide heren kiezen ervoor om vandaag te gaan wandelen in plaats van motorrijden. Ik geef aan dat ik dat geen enkel probleem vind, maar dat ik wel ga rijden. Tegen acht uur lopen we naar binnen en om stipt 8:00 uur gaat de deur van het restaurant open.
We doen ons tegoed aan een prima ontbijt en praten nog even bij. Rond half negen verlaat ik het restaurant om me gereed te maken voor de motorrit van vandaag.

Even na negen uur rijd ik weg bij het hotel. Ik denk dat mijn windstopper al snel uitgaat want het warmt al aardig op. Vandaag rijd ik vanaf het hotel direct de rondweg op in westelijke richting. Ik verlaat de rondweg even later naar het zuiden. Net na Plittersdorf zou ik naar Obliers moeten, maar een Umleitung verhindert dat. Ik word via Lind en Brück omgeleid en kom zo bij Liers weer op de oorspronkelijke route uit. Ik volg vanaf daar de rivier de Ahr naar het westen en vanaf Schuld naar het zuiden. Bij Müsch verlaat ik de Ahr en zak verder af naar het zuiden.
Langs de Ahr wordt overal nog gewerkt aan de herstelwerkzaamheden na de overstroming van de rivier, vorig jaar. Zelfs nu, op zaterdag, is men nog hard aan het werk met het herstel aan huizen, tuinen en wegen.

In Barweiler geef ik de BMW weer wat E5 benzine om te verbranden en vervolg dan de route verder naar het zuiden. In Ulmen ga ik op zoek naar een terras om wat te drinken. De windstopper gaat in de koffer, want het is prachtig, lekker, warm weer. De motor heb ik aan de rand van het marktplein geparkeerd, maar er blijkt geen enkel terras open. Ik loop een rondje door het dorp en maak foto’s van één van de meertjes aan de rand van het dorp. In mijn bagage zit nog een flesje Cola light, dus dan die maar gebruiken om de dorst te lessen. Daarna stap ik weer op, verder naar het zuiden. Maar ik moet nog wel een keer stoppen…
De rivier de Moezel of Mosel bereik ik bij het plaatsje Alf. Ik volg de Mosel vandaar naar het noorden tot Nehren. Wanneer ik dat dorp achter me gelaten heb, schiet ik een picknickplaats op, zet mijn motor op de standaard en loop de bosjes in. Dat lucht op! Ik kan weer verder. Ik rijd pal noord, dus volg niet meer de Mosel, maar kom hem/haar wel weer tegen in Sehl. Ik volg dan de Mosel tot Cochem en vind daar, een stukje het stadje in, een motorparkeerplaats waar met een beetje moeite drie motoren kunnen staan. Voldoende ruimte dus voor die van mij en ook nog gratis ook, terwijl in heel Cochem betaald moet worden om te mogen parkeren.
Ik loop naar beneden, opzoek naar een terras om wat te eten. Ik kom bij een bakkerij met belegde broodjes, koffie en een terras. Dus de keuze is snel gemaakt. Nadat alles weggewerkt is, loop ik verder naar beneden naar de rivier om nog even een foto te maken van de burcht die hoog boven het stadje uit toornt. Daarna weer terug naar de motor. Ik pak de route weer op, verder naar het noorden. Eerst het dal van de Mosel uit met zijn steile hellingen dan al slingerend naar Monreal. Daar krijg ik weer een wegomlegging: maar via Weiler, Luxem en Hirten kom ik ook in Mayen, alleen mogen ze die wegen wel een keer opnieuw asfalteren, want ik stuiterde over de weg.

Vanaf Mayen voert de route een stukje naar het noord-westen en dan weer naar het noorden tot in Weibern. Hier had ik een pauze gepland, maar ik vind geen restaurant of iets dergelijks. Op het moment dat ik het dorp uit rijd, zie ik in mijn ooghoek iets van Döner/Kebab. Ik keer om, rijd het zaakje dat zich in een zijweg bevindt eerst voorbij, dus ik keer nogmaals en zet dan mijn motor op een pleintje vlak in de buurt van het Turkse eethuisje. De uitbater staat buiten te vegen, dus moet ik hem eerst naar binnen vragen om mij te helpen. Hij heeft niet veel keus, wat dranken betreft, vandaar dat ik een blikje gewone Cola van hem koop.

Aangezien ik de motor onbeheerd heb achtergelaten met al mijn spullen er nog op, loop ik snel terug naar het pleintje en drink daar mijn Cola. Ik krijg nog even bezoek van een Duits stel op twee motoren. Op het pleintje kibbelen ze over de route, die te lang zou zijn, hij is het zat en zij wil nog over de Autobahn om op tijd (ergens) te arriveren. Even later rijden ze weer weg, nog voordat ik mijn Cola op heb.
Van Ton krijg ik via WhatsApp een berichtje dat zij nog een stukje gaan rijden, hij verwacht tussen vijf en zes uur vanmiddag terug bij het hotel te zijn.

Daarna ga ik ook verder, door naar het noorden, tot Ramersbach. Ik rijd daar verkeerd, niet zo vreemd want ik schijn hier met het plannen gekozen te hebben voor een stuk terug naar het zuiden in plaats van het noorden. Dus toch maar van daar een stukje terug naar het zuiden tot Frankenau. Dan naar het westen tot Brück aan de Ahr, daar was ik vanmorgen ook al. Vervolgens langs de Ahr nog voor Altenahr weer naar het noorden tot ik aan het einde van de rit weer in Rheinbach terecht kom. Dit keer rijd ik dwars door het centrum, waar het nu gezellig druk is. Vlakbij Hotel Nord had ik al een tankstation gezien, dus tank ik ook mijn motor weer af.

Omstreeks half vijf sta ik geparkeerd op het terrein van het hotel. Ik reinig mijn valhelm en windscherm en zet mijn remschijfslot op het voorwiel. Ik ga naar mijn kamer waar ik een verfrissende douche neem en begin dan aan het schrijven van mijn verhaal.

Rond half zes arriveren Ton en Lenard, ze drinken graag een biertje en nodigen mij uit om er bij te komen zitten. Ze hebben plaatsgenomen op het terras van het restaurant. Ik sluit de laptop af en voeg me bij hen. Ton heeft voor mij een Radler klaar staan (men heeft hier geen alcoholvrij bier). Hoewel er maar 2,5 % alcohol in zit, voel ik het direct en neem dan ook geen tweede.
We vertellen elkaar onze belevenissen tot het kwart voor zeven is, dan gaan we naar onze kamers. We hebben afgesproken dat we om half acht naar het centrum gaan om wat te gaan eten.

Ik ga weer verder met het schrijven en zorg dat ik om half acht buiten sta. Ton is er al klaar voor en even later lopen we met ons drieën naar Rheinbach-centrum. We kiezen dit keer het restaurant Kumars, het schijnt een Indiaas restaurant te zijn. We bekijken de menukaart buiten op de muur en denken dat ze wel het een en ander voor ons hebben. We worden binnen vriendelijk welkom geheten en mogen een tafeltje uitkiezen want we zijn de eerste gasten voor vanavond.

Alle drie bestellen we een verschillend Indiaas gerecht. De één een wat pittiger gerecht dan de andere. Ton en Lenard beginnen met een soep, ik kies voor de gamba’s in knoflook.
Gelukkig hebben ze hier wel gewoon Bitburger Pils voor de heren en een alkoholfreies Erdinger Weizen voor mij. Het smaakt ons alle drie voortreffelijk en de prijzen zijn alleszins vriendelijk. Op een gegeven moment krijgt Ton het erg warm, hij heeft last van de pittige saus die hij probeerde. Wanneer Lenard en ik de saus proeven, heeft het op ons geen extra effect. Het is een pittig sausje maar niet extreem, vinden we.
Lenard vertelt dat hij deze maaltijd ons cadeau doet als dank voor de mooie tijd die hij hier heeft (gehad) met ons. Daarom moeten we ook een dessert nemen vindt hij. Ton kiest voor nog een Bitburger, Lenard en ik nemen een Indiaas mangodrankje dat door de eigenaar wordt geadviseerd.

Als iedereen voldaan is rekent Lenard af en bedanken wij hem hartelijk voor de gulle gave. Het is jammer dat zo weinig mensen vanavond dit restaurant gevonden hebben. We hebben slechts één stel gezien als gasten naast ons zelf. Dit restaurant verdient beter.

Het is buiten al donker aan het worden wanneer wij teruglopen naar het hotel. Onderweg raken we in gesprek over de kerken in Barneveld en onze achtergronden daarin. Op een of andere manier ontstaat er een discussie over het verschil tussen het christelijke geloof en de islam. Natuurlijk komen we daar niet uit voordat we bij het hotel arriveren.
Voordat we ieder naar onze eigen kamer gaan, spreken af dat we morgenochtend zoveel mogelijk de motoren al bepakken voor het ontbijt, zodat we nog voor kwart voor negen onderweg kunnen met de route naar huis. Het ontbijt is op zondag vanaf 8:00 uur, dus dan kunnen we pas ontbijten.

Op mijn kamer bel ik met Paulette en ga daarna weer verder met het beschrijven van onze belevenissen.

Dag 4 van 4: van Rheinbach terug naar Barneveld (zondag 15 mei)

Vanmorgen kwam er een (nieuwe) gast in het hotel, voor mijn gevoel, precies in de kamer naast mij. Geen probleem, behalve dat het 5:00 uur was en hij/zij nogal zwaar liep. Ik werd er wakker van en ben daarna ook niet meer echt ingeslapen. Gelukkig heb ik nog wel wat liggen dommelen. De wekfunctie van mijn telefoon heb ik even voor 6:45 uur maar uitgezet.

Ik ben om vijf voor half acht geheel gereed in mijn kamer, wat de voorbereidingen van mijn vertrek betreft. Ik pak mijn gele Ortlieb Rackpack reistas. Daar zitten zo’n beetje al mijn spullen in, behalve mijn tandenborstel en tandpasta, want die heb ik straks nog nodig. Met de reistas en mijn tanktas ga ik naar beneden en bevestig de reistas op de motor en berg de tanktas op in de topkoffer. De tanktas gebruikte ik deze reis toch eigenlijk niet. De ketting haal ik er af, het remschijfslot nog maar even niet.
Ton en Lenard hebben dan net als ik al ruim voor acht uur hun motoren klaar staan voor vertrek. Het is nu wachten tot om 8:00 uur het restaurant open gaat.

Met het ontbijt zijn we sneller klaar dan de afgelopen dagen, maar het smaakte ons nog steeds erg goed. Terug op de kamer nog even naar het toilet en de tanden poetsen. Daarna de keycard in de daarvoor bestemde brievenbus deponeren en vervolgens het navigatiesysteem installeren en de laatste bagage opbergen.

Lenard en Ton staan al met ronkende motoren klaar om te vertrekken als ik nog aan het stoeien ben met MRAN. Ik krijg de route niet in beeld. Na een paar keer geprobeerd te hebben geef ik de moed op. Ik rijd hun kant op en vertel dat het me op de een of andere manier niet lukt. Op dat moment blijk ik buiten het bereik van de wifi van het hotel te zijn en pakt MRAN de wifi van de hotspot van mijn telefoon en komt direct de route in beeld. We kunnen eindelijk op pad. Het is net kwart voor negen geweest als we wegrijden in oostelijke richting.

We rijden binnendoor naar de Rhein en gebruiken een stukje Autobahn om de rivier over te steken onder Bonn, vervolgens blijven we op de Autobahn. We rijden tot net voorbij Siegburg om weer binnendoor naar het noorden te rijden. Voorbij Overath gebruiken we de autosnelweg weer enkele kilometers om naar het westen te rijden en gaan dan weer binnendoor naar het noorden.

In Kürten drinken we een bakje koffie, we blijven niet te lang zitten, ondanks dat het schitterend weer is voor het terras. We rijden weer binnendoor naar Burscheid in het noorden en pakken dan de autosnelweg weer om naar het westen te rijden. Op de autosnelweg gebeurt dan iets vreemds, vanaf de invoegstrook komt een politiebusje met blauwe zwaailichten aanrijden die nogal rigoureus invoegt en meerdere rijstroken tegelijkertijd afrijdt. Op de achterzijde van de politiewagen knippert met grote letters afwisselend: “No passing” en “Nicht überholen”. Zodra een auto maar in de buurt van de politiewagen komt, zwenkt deze uit naar de betreffende rijstrook. Al zwierende over alle vier de rijstroken blokkeert hij zo de hele autosnelweg en mindert hij steeds vaart. Op een gegeven moment rijd ik vooraan in de file met ca. 50 km/u achter de politiewagen. Gelukkig naderen we de afslag die we gepland hadden en verlaten we deze vreemde kunstmatige file. We zijn wel weer terug over de Rhein tot net voorbij Köln.

We rijden binnendoor tot Jüchen en pakken daar de autosnelweg tot voorbij Erkelenz. Ten noorden van Erkelenz belanden we in Wegberg bij een Italiaans eethuis waar we ons middagmaal gebruiken.
Ook hier blijven we niet langer dan noodzakelijk. Wel gaan weer wat kledingstukken in de koffer, want het is al lekker warm geworden.

Vanaf Wegberg gebruiken we de autosnelweg om voorbij Mönchengladbach te geraken. Ter hoogte van Venlo verlaten we deze weer om verder op Duits grondgebied naar Goch te rijden. In het centrum kiezen we een terras om nog wat te drinken. In principe de laatste stop voor vandaag tot thuis. Het is ondertussen zo warm geworden dat ik de panelen van mijn jas en broek los rits zodat het een “doorwaai” pak wordt.
Na onze dorst gelest te hebben, moet ik als enige nog even tanken, maar dat kan hier om de hoek. Met behulp van mijn Shell-pas krijg ik ook nog een paar euro korting! Dan rijden we naar Nijmegen waar we de autosnelweg gebruiken tot afslag Ede-Oost. We rijden namelijk over de Ginkelse hei naar Ede. Aan deze zijde van de stad rijden we een parkeerterrein op om afscheid te nemen van elkaar. Lenard en Ton blijven in Ede, ik ga terug naar Barneveld.

Om half vijf rijd ik de oprit van ons huis op en zie ik Paulette al die op me staat te wachten. Eerst de motor neerzetten, daarna de helm af, maar dan kan er geknuffeld worden. Paulette is net als anders blij me weer heelhuids terug te zien, maar nu extra, want het gaat niet lekker met haar.
Maar duimen dat dit tijdelijk is…