Solomotortoer september 2016

Zondag 18 september

Wanneer de wekkerradio om 06:00 uur begint te spelen, begint ook mijn eerste dag van de geplande solomotortoertocht. Paulette is solidair en stapt gelijk met mij uit bed. Zij maakt ons traditionele zondagse ontbijt terwijl ik mijn dagelijkse fitnessoefeningen doe.

Na het ontbijt duw ik de auto naar achteren zodat ik mijn motor uit de garage kan zetten, daarna druk ik de auto weer terug op zijn plaats.

Paulette brengt mijn hoofdhaar op de juiste lengte, zoals ze dat elke zondag doet en daarna spring ik onder de douche. Dan de laatste dingen in de tas op de buddyseat en de toilettas in de rugzak in de topkoffer. De zijkoffers zitten vol met gereedschap, regenpak, EHBO-kit, motorolie e.d.

Om even voor half acht rijd ik, na afscheid genomen te hebben van mijn liefje, onze oprit af richting de snelweg. Via de A30 en de A12 in Nederland kom ik op de Duitse A3, A2 en A43 richting Wuppertal.

Na ongeveer anderhalf uur gereden te hebben pauzeer ik bij Spröckhövel (D) aan de Autobahn A43. Het is tot nu toe zwaar bewolkt geweest en de temperatuur is opgelopen van 15 naar 17 graden. Er vallen af en toe een paar spettertjes uit de lucht, maar dat mag geen regen genoemd worden. Een kwartier later vervolg ik mijn route op de A43 naar het zuiden. Nog voor Wuppertal neem ik de A1 naar het oosten en verlaat bij Gevelsberg (D) de Autobahn. Als alles volgens plan verloopt gebruik ik de snelweg pas weer vrijdag aan het einde van de middag.

Ik rijd naar het zuidoosten totdat de boordcomputer angstvallig begint te knipperen met een gele driehoek: brandstof raakt op! Toch rijd ik stug door, want ik heb een tankbeurt iets verderop gepland, dat tankstation zou ik met gemak moeten kunnen halen. Zoals het er nu uitziet moet ik minimaal 300 km kunnen rijden op één tank benzine. Voorbij Schalksmühle (D) rijd ik voornamelijk naar het zuiden. Bij Breckerfeld (D) rijd ik een voor motoren verboden weg in. Waarschijnlijk gebeurden hier te veel ongelukken, maar het blijft een leuk stuurweggetje. Na krap zes kilometer verlaat ik de voor mij verboden weg, gelukkig zonder politie tegen te komen en vervolg ik verder legaal de route. Ik kom om kwart voor elf aan in Dümmlinghausen (D) waar ik de tank weer vol gooi met SuperE10.

Daar vandaan rijd ik voornamelijk naar het oosten. Even voor elf uur stop ik bij een bakker, maar nog voordat ik mijn helm af heb, waarschuwt een man mij dat ze om elf uur dicht gaan. Ik rijd dus nog maar even door.

Net voor Eckenhagen (D) stop ik bij de Pfeffermühle een klein restaurantje, waar ik als enige buiten op het terras ga zitten. Binnen wordt een verjaardagsfeestje gevierd, maar buiten piept af en toe de zon door de wolken. De koffie kost twee euro twintig, ik betaal met tien euro en zeg tegen de jonge dame dat ze dat mag afronden naar twee euro vijftig. Als ik daarna vijf euro vijftig terug krijg en blijf wachten met het geld in mijn hand kijkt ze me vragend aan… Daarna dringt het tot haar door dat het zo wel een heel dure koffie wordt voor mij. Om half twaalf vervolg ik mijn route rijd ten noorden van Siegen (D) verder naar het oosten.

Voor een tweetal broodjes en een kop koffie stop ik in Bad Laasphe (D). Daar vertrek ik om half twee en rijd ten Zuiden van Marburg (D) in Heskem (D) een dorpsfeest in. Ik kan daar niet verder dus keer ik om en zoek een alternatieve route naar Rossdorf (D). Onderweg stop ik nog even om een burcht, die in de verte op een heuvel staat, op de lichtgevoelige plaat vast te leggen en even later rijd ik een veldweg in om bij een bankje in het veld te parkeren. Het is nu prachtig weer met een temperatuur van 20 graden en soms zelfs warmer als de wolken de zon minder snel weer bedekken.

Om half vier stop ik in Homburg (Ohm) (D) bij de ARAL om nog even de BMW te drinken te geven, daarna door voor het laatste stukje.

Om vier uur parkeer ik de motor, na 445 km sinds vertrek, voor Hotel Ätna in Ulrichstein (D). Dit stadje schijnt het hoogst gelegen stadje in Hessen te zijn (ca. 580 m). Ik meld me bij de incheckbalie en gelukkig hebben ze op me gerekend. Ik krijg kamer nummer 1 aan de voorzijde van het hotel, met zicht op mijn motor. Ik haal mijn spullen van de motor en berg, na reiniging van voornamelijk het vizier, mijn helm op in de topkoffer. Mijn motorkleding verruil ik ondertussen voor mijn gewone klofje.

Ik leg de motor aan de ketting en activeer de bewegingssensor. Deze sensor lijkt ontregeld, want twee minuten later meldt hij dat de hellingshoek van de motor is gewijzigd terwijl deze er nog net zo bijstaat als net. Na even het een en ander uitgeprobeerd te hebben, krijg ik hem toch niet goed ingeregeld, ik zet hem uit en hang de bewegingsgevoelige remschijfslot op het voorwiel. Ik ben namelijk niet voor één gat te vangen.

Ik pak mijn filmcamera en doe een rondje door het stadje wat bij nader inzien meer op een dorpje lijkt. Voor het gemeentehuis staat vertikaal, een enorm blad van een moderne windmolen… Op het hoogste punt van het stadje staan de resten van een burcht uit vroegere jaren. Ik bezichtig de resten en wordt getrakteerd op een fantastisch uitzicht over de omgeving.

Hotel Ätna is eigenlijk een hotel restaurant en doet goede zaken met hun afhaalpizza’s. Ik besluit een Calzone te bestellen om de alkoholvrije Weizen te vergezellen. Na de uitstekende maaltijd, wordt mij gevraagd de totale prijs van overnachting, ontbijt en diner te betalen. Helaas kan dat uitsluitend cash. Ik reken veertig euro af en ga voor de zekerheid het bonnetje tot morgenochtend na het ontbijt bewaren.

Ik loop de trap op naar mijn piepkleine maar complete kamer en zittend op mijn bed lees ik mijn navigatiesysteem (de Garmin Zumo) uit, pak mijn memorecorder en begin mijn verhaal te schrijven op de laptop. Tegen half tien staat mijn verhaal op het internet en kan ik mij gereed maken voor de nacht.

Maandag 19 september

Het is fris in mijn kamer als ik, zoals gepland, om 07:00 uur wordt gewekt door mijn telefoon. Het is zwaar bewolkt, maar nog wel droog bij een temperatuur van 9,5 graden. Na mijn ochtendritueel ga ik naar beneden om te kijken wat voor een ontbijt mij voorgezet wordt. In de ontbijtzaal staat een lange tafel waar een stel van mijn leeftijd aan zit te ontbijten en waar, zo te zien, al enkele gasten ontbeten hebben.

Ik vraag of ze er bezwaar tegen hebben dat ik tegenover hen kom zitten. Na hun goedkeuring doe ik mij tegoed aan het ontbijt, terwijl we een gesprek beginnen over het reizen met de motor. De heer van het stel blijkt namelijk ook een BMW R1200 GS te hebben maar dan de Adventure-uitvoering.

Het gesprek loopt lekker, zeker nadat hij mij verzekert dat ik erg goed Duits spreek.

Maar ja, op een gegeven moment heb ik voldoende gegeten en meld dat ik mijn spullen weer op de motor ga bevestigen.

Na de tanden gepoetst te hebben kan de bagage daadwerkelijk op de motor. De sleutel laat ik achter, betaald heb ik alles al. Een paar minuten over half negen rijd ik weg uit Ulrichstein (D), nog steeds in zuidoostelijke richting. De prachtige route brengt mij om tien voor tien in Bad Brückenau (D). Ik parkeer de motor in het centrum en koop een nep-Buff voor € 2,80. Een Buff, voor degenen die dat niet weten, is een soort losse kol van dunne stof die je bijvoorbeeld om je nek kunt doen of om er een hoofdbedekking van te “vouwen” (gebruik Google, voor meer info, ideale dingen). Rond half elf stap ik weer op de motor om een half uur later in Bad Kissingen (D) te arriveren. Drie kwartier later heb ik daar geld gepind, een espresso gedronken en weer gereed om verder te rijden.

Even later rijd ik door Waldfenster (D), waar ik vorig (?) jaar met mijn vader overnacht heb bij de familie Smidt.

Om tien voor één zet ik mijn motor bij de Rewe-supermarkt in Hassfurth (D) stil. Ik koop een broodje en een ontzettend grote “soepkom” hete koffie. Daarna nog een bakje vers fruit, want het is ondertussen gaan regenen, dus kan ik een paar vitamientjes wel gebruiken. Dan blijk ik geen internetsignaal meer te hebben, dat zal Paulette niet leuk vinden. We hebben namelijk een app (Friend Locator) geïnstalleerd op onze smartphones waarmee we elkaar kunnen volgen op een digitale landkaart, voor haar interessanter dan voor mij, want onder de huidige omstandigheden gaat zij niet ver van huis.

Om half twee verlaat ik het parkeerterrein van de supermarkt en stop op een gegeven moment tussen Bamberg (D) en Forchheim (D) in Neuses (D), waar ik de motor van verse benzine voorzie. Iets verder, in Eggolsheim (D) zoek ik vergeefs naar een restaurant of zoiets. Nog iets verder naar het oosten, in Ebermannstadt (D) vind ik wel een restaurant. Ik drink een cola en onderzoek waarom ik nog steeds geen internet heb. Het lijkt er op dat de simkaart geen contact maakt. Dat zal toch niet door het vocht komen, want hoewel het niet hard regent word ik er wel nat van. Ik maak de telefoon open, plaats de simkaart opnieuw en kom dan tot de conclusie dat de telefoon geblokkeerd is omdat de simkaart opnieuw geplaatst is. Aangezien ik de code van de door mijzelf geïnstalleerde beveiliging niet uit het hoofd ken, zit er niets anders op dan mijn laptop op te starten en de code op te zoeken in onze digitale kluis. Even later is de blokkade opgeheven en heb ik weer internet! Zoals ik al dacht stromen de berichten van Paulette nu binnen en kan ik haar geruststellen. Na het afrekenen en het gebruik het toilet zoek ik mijn motor weer op voor het laatste stuk naar het hotel voor vannacht.

In het Aisbachtal (D), dat me bekend voorkomt van een overnachting hier in de buurt, in Haselbrunn (D) (met de jongelui en de barbecue) in de kloof, volgt een wegomlegging. Die wil ik niet gebruiken maar die ik, na te moeten keren voor een groot gat in de weg, toch maar accepteer.

Het laatste half uurtje wordt het toch nog droog, zodat ik niet compleet verzopen om kwart voor zes bij Hotel Friedrich in Trebgast (D) aankom.

Zoals me al meegedeeld was, is het vandaag Ruhetag bij Friedrich. Ik heb een code gekregen waarmee ik uit een kluisje een sleutel kan halen. Met die sleutel kan ik het hotel en mijn kamer in. Ik tref in mijn kamer (202) een tweepersoons bed aan, dus mocht ik nog iemand tegenkomen vanavond…

Ik haal mijn bagage van de motor naar mijn kamer en zoek tevergeefs naar de wificode. Helaas heb ik hier wel “bereik” maar er komt geen enkele bit in of uit het internet.

Vervolgens kleed ik me om en ga op zoek naar een restaurant voor de avondmaaltijd. Ik wandel door het dorp, vind het restaurant, maar zoek het eerst hogerop bij de kerk die bijna op het hoogste punt van het dorp staat. Vandaar krijg ik een mooi uitzicht over het dorp en de verre omgeving.

Het restaurant blijkt eigenlijk de dorpskroeg te zijn, met een beperkte menukaart, maar de schnitzel en het bier smaken me uitstekend. Het grappige is dat elke gast die het pand verlaat, bij iedereen op de tafel klopt en hem/haar een smakelijke maaltijd en een goede avond wenst.

Als ik zit te wachten op mijn eten, pruts ik net zolang met mijn telefoon totdat ik ondervind dat het opnieuw aanmelden bij de Duitse provider E-plus soelaas biedt.

Om half acht is het al bijna donker, ik reken de € 10,00 af die al het lekkers me kost en even later ben ik terug op mijn kamer.

Met het gevaar dat ik direct door mijn internetbundel voor vandaag heen ben, haal ik mijn e-mail binnen in de hoop dat daar een berichtje bij zit van “Friedrich” met de code van de wifi. Tevergeefs, maar gelukkig houd ik nog voldoende over om mijn verhaal online te zetten.

Ik sla aan het schrijven en rond kwart voor tien staan mijn belevenissen weer opgetekend in de laptop. Nog een paar bladzijden lezen en dan ga ik aan mijn nachtrust beginnen.

Ik blijk trouwens vandaag 328 km afgelegd te hebben op mijn trouwe BMW.

Dinsdag 20 september

Waarschijnlijk omdat ik niets heb gewijzigd aan de wekfunctie van mijn telefoon, begint hij om 07:00 uur te spelen. Ik was even voor zes uur al wakker en al was ik dat niet geweest dan was ik om zes uur toch wakker geworden. Hier in Trebgast (D) vinden ze kennelijk dat iedereen om zes uur ‘s ochtends beginnen moet, want alle drie de kerken luiden hun klokken uitbundig na eerst om de beurt (!) zes keer geslagen te hebben. Toch dommel ik nog even weg en schrik dan toch nog van de telefoon, waar het geluid veel te hard van staat.

Om acht uur zit ik aan het ontbijt en kan daarna direct afrekenen, dat is makkelijk want dan kan ik alles opbergen en hoef ik alleen nog maar de sleutel af te geven voordat ik wegrijd. Na het ontbijt breng ik mijn tas naar de motor en controleer het oliepeil. Er blijkt wel wat olie bij te mogen, dus giet ik ongeveer 400 ml motorolie door de kleine vulopening en zie dan dat dat voorlopig voldoende is. De motor ziet er na de halve dag regen van gisteren meteen als een beest uit. Ik maak de lampen schoon, de rest komt thuis wel weer.

Het is nog net geen negen uur als ik wegrijd. Het is fris (10 graden) maar droog en af en toe breekt de bewolking. Hoe verder ik echter naar het oosten rijd, hoe meer bewolking, totdat de zon zich helemaal niet meer laat zien.

Om kwart voor elf stop ik in Waldsassen (D), net voor de Duits-Tsjechische grens, bij de Edeka supermarkt. Ik koop een koffie, neus wat hier en daar rond en rijd dan een half uurtje later weer verder. Ik passeer Cheb (CZ) ten zuiden van de stad, pak een klein stukje van een snelweg(?) en buig dan af naar het noorden via binnendoor wegen. Even later tank ik mijn BMW weer vol met Euro95, nadat ik voor de zekerheid eerst gevraagd heb aan de dame achter de kassa of ze ook creditkaarten accepteert. Om kwart voor twaalf rijd ik weer verder naar het noorden.

Het is hier in Tsjechië wel een stukje armoediger dan bij ons: veel achterstallig onderhoud aan huizen, boerderijen en wegen. Alleen in het centrum van de stadjes waar ik doorheen rijd ziet het er redelijk uit, maar daar buiten valt het echt op. De route is gelukkig wel mooi, dus afgezien van af en toe de conditie van het wegdek. Witte strepen op het wegdek hebben ze hier überhaupt nauwelijks.

Bij Klingenthal (D) kom ik weer in Duitsland. Hier koop ik, om kwart voor één, broodjes en beleg voor als ik onderweg een mooi plekje tegenkom om te eten.

In Mühlleithen (D) rijd ik een pas op 860 meter hoogte, nog steeds in noordelijke richting. Daar vandaan rijd ik een werkelijk schitterende weg naar Aue (D). Maar, helaas stuurt de Zumo mij daar over de Zwickauer Mulde (een rivier) terwijl mijn oorspronkelijke route aan de andere zijde van de rivier loopt. Tegen de tijd dat ik dat door heb rijd ik al een stuk op de gloednieuwe weg aan de overzijde. Goede raad is duur, zodra het mogelijk is keer ik om er rijd terug naar Aue (D), de brug over en dan langs de rivier. Dan, k*t !, mis ik op een tiental meters het kleine straatje dat ik hebben moet om echt langs de rivier te kunnen rijden. Ik stop langs de kant van de weg om te zien hoe ik daar kan komen, want het is hier eenrichtingsverkeer. Dat wordt een heel eind omrijden… Maar daar heb ik geen zin meer in. Ik rijd de stoep, dan wel het fietspad op en laat de motor achteruit rollen (gelukkig gaat het naar beneden) totdat ik het zijstraatje heb bereikt en ik me op de originele route bevind. Net buiten de bebouwde kom van Aue (D) parkeer ik de motor op een stukje asfalt dat toegang geeft tot het fietspad langs de rivier. Hier eet ik mijn broodjes en leeg ik mijn blaas in de struiken. Om en nabij half drie rijd ik weer verder naar het noorden tot Hartenstein (D), want daarna buig ik af naar het westen. Dit is dus ook meteen het punt op de grootste afstand van huis, dat betekent vanaf hier alleen nog maar dichter op huis aan…

Even voor drie uur, bij Kirchberg (D) moet ik stoppen vanwege een grote overstekende kudde schapen. Ik wil daarna naar Wolfersgrün (D), maar dat lukt echt niet, zoals het bord al een kilometer geleden aangaf, dus maar weer omkeren en een alternatieve route zoeken. Die vind ik natuurlijk, maar het wegdek is zo erbarmelijk slecht dat ik maar langzaam kan rijden.

Bij Juchhöh (D) las ik een pauze in langs de kant van de weg. Het is half vier als ik weer vertrek naar de volgende tankstop. Daar arriveer ik al na een paar minuten, maar hier verkopen ze alleen dieselolie. Met behulp van mijn Zumo zoek ik een alternatief en die blijkt niet ver te zijn. Even later is mijn tank weer vol en kan ik verder voor het laatste uurtje.

Dat uurtje wordt een uur vanwege weer een omleiding en een afgesloten afrit zodat ik van de tegenovergestelde richting toch nog om vijf uur bij Hotel Munzert aankom.

De teller geeft dan aan dat ik sinds vanmorgen 340 km afgelegd heb.

Ik meld me bij de receptie, maar de vriendelijke gastvrouw kan geen reservering vinden op mijn naam. Gelukkig heeft ze nog wel een kamer voor me en ook nog voor dezelfde prijs dan ik moest betalen volgens Booking.com. Via mijn telefoon stuur ik een e-mail naar booking.com met de mededeling dat ze geen bonuspunten gescoord hebben met deze reservering.

De gratis wifi is sterk genoeg, maar om een of andere reden kan ik wel inloggen maar heb ik toch geen internet. Voorlopig dan toch maar zonder wifi het thuisfront melden dat ik gearriveerd ben bij mijn hotel.

De motor moet achter het hotel gezet worden van de gastvrouw. Het lijkt me ook beter dat hij uit het zicht van de weg staat. Een meneer die hout aan het kloven is, wijst me een garage die “altijd open is” en waar ik mijn motor droog kan stallen. Ik maak er dankbaar gebruik van. Ik denk niet dat de deur nu überhaupt dicht kan, want mijn motor past er eigenlijk net niet in.

Na mijn spullen uitgepakt te hebben, kleed ik me om en film het hotel, daarna chat ik wat met het thuisfront en vervolgens begeef ik me naar het restaurant van het hotel. Ik ben nog de enige en krijg dan ook zeer snel mijn bier en kalfssteak. Het smaakt me weer uitstekend. Tegen de tijd dat ik uitgegeten ben, druppelen de andere gasten binnen. Ik reken het avondeten, de overnachting en het ontbijt af en ben dan € 63,00 armer.

Ik keer terug naar mijn kamer waar ik een bureau tot mijn beschikking heb. Onderweg kom ik langs de garage (ik slaap in een bijgebouw) waarvan de kanteldeur net niet dicht is. Ik hoop niet dat ze mijn topkoffer beschadigd hebben met deze actie, maar dat zie ik morgen wel. Het is nu toch te donker om iets te kunnen zien.

Ik schrijf mijn verhaal en zet het online. Ondertussen vind ik uit dat de wifi of Wlan zoals dat hier heet, een bevestiging nodig heeft die je alleen in je browser terugvindt. Daarna werkt het feilloos…

Na half tien lees ik nog wat en ga daarna mijn bed voor vannacht uitproberen.

Aantal km afgelegd vandaag: 340 km.

Woensdag 21 september

Is het nu herfst? Om 07:00 uur word ik er door mijn telefoon aan herinnerd dat het tijd is om uit bed te komen en dat doe ik dan ook direct.

Om even voor acht uur meld ik me in het restaurant voor mijn ontbijt. Er is een oudere mevrouw aanwezig die op dat moment niets te doen heeft, want zo te zien zijn er al mensen geweest en ben ik nu de enige.

Er is verder niemand die me afleidt dus heb ik het ontbijt snel binnen. Dan nog even de tanden poetsen en de bagage kan op de motor.

De garagedeur waar ik gisteren bang voor was, blijkt aan de binnenkant geïsoleerd te zijn met tempex, dus zacht genoeg om mijn topkoffer niet te beschadigen.

Om kwart voor negen ben ik er klaar voor en lever ik de sleutel in bij de mevrouw die het nu druk heeft met buitenlanders die de Duitse taal niet machtig zijn (geen Nederlanders).

Vanaf Hof (D) is de B2 richting Bayreuth (D) net als gisteren nog steeds dicht, dus zoek ik een alternatief met behulp van de Zumo. Zo rijd ik door twee kleine dorpjes over leuke weggetjes die opdoemen uit de mist die langzaam door de uitbundig aanwezige zon weggebrand wordt. Zo doende kan ik zonder al te veel om te rijden mijn route weer terugvinden en geniet ik ondertusen van de fantastisch aangelegde B2. De omgeving is schitterend om met de motor doorheen te rijden. Maar ja, zoals altijd: Alles ziet er anders uit als de zon schijnt. Het is met vijf graden wel fris en ik heb zelfs de handvatverwarming aan. Ik had er al op gerekend dus ben ik verder lekker warm gekleed.

Zoals gezegd rijd ik richting Bayreuth (D), dus naar het zuidwesten. Deze richting houd ik aan tot Bad Berneck im Fichtelgebirge (D), daarna rijd ik naar het westen en passeer op een gegeven moment Hotel Friedrich in Trebgast (D). Precies, die van twee dagen geleden. Daarna buig ik langzaam af naar het noordwesten, want ik moet tenslotte zo zoetjes aan weer richting thuis zien te komen.

Om kwart over tien zet ik mijn motor in Untersteinach (D) naast de fontein in het dorp en haal een kop koffie bij de bakker die een prachtig terrasje heeft voor de deur, pal in de zon. Dit plekje houd ik een half uur bezet, want hoewel de temperatuur nog niet erg hoog is, is het hier in de zon heerlijk.

Even voorbij Steinberg (D) krijg ik zo’n Umleitung voor mijn kiezen dat ik halverwege een keer stop om te zien of ik ooit nog op mijn originele route terugkom. Dat is altijd het probleem in de bergen: als je om moet rijden, dan liggen er te weinig wegen, eigenlijk logisch: de meeste wegen gaan om de bergen heen. Maar ten slotte kom ik toch weer bij Posseck I Bay (D) op de route. Gelukkig was ook de omweg erg mooi wat betreft de omgeving en de kwaliteit van de weg.

Rond het middaguur las ik even een plaspauze in langs de kant van de weg, want er gaat niets boven plassen in de vrije natuur. De temperatuur is trouwens opgelopen tot een aangename 15 graden, er is wel meer bewolking maar de zon laat zich toch goed zien.

Om kwart voor een koop ik bij een supermarkt in Steinach (D) broodjes, beleg en paprika’s. Nu nog een leuk plekje zoeken om dit lekkers op te eten. Dat plekje vind ik om even voor enen in Steinheid (D). Het bestaat uit een parkeerterrein voor mijn motor, een bankje voor mij met zicht op de weg en … in de zon. Na een half uur vind ik het weer mooi geweest en stap weer op. Een paar minuten later, bij Limbach (D) rijd ik nog een keer verkeerd en alhoewel dit ook een mooie weg is, keer ik toch weer om zodra dat mogelijk is.

Omstreeks half drie passeer ik Suhl (D) en krijg ik het benauwd want mijn brandstof begint ras minder te worden. Ik had toch een tankplaats ingepland? Ik stop langs de kant van de weg en controleer of dit ook daadwerkelijk zo is. Ik blijk nog een paar kilometer verder te moeten. Waarschijnlijk heb ik heel wat brandstof verbruikt door de onvoorziene lange wegomlegging aan het begin van de dag. Het tankstation ligt nog een kwartier verder op de route. Ik haal dat dus makkelijk. Na het tanken steek ik de weg over om nog even bij de Lidl te neuzen, maar ze blijken niets van mijn gading te hebben, dus rijd ik maar weer verder over nog steeds erg mooie wegen in deze prachtige omgeving.

Vanaf Viernau (D) rijd ik voornamelijk naar het noorden, richting Eisenach (D). Net voor Eisenach (D) geeft de Zumo door dat de B88 gestremd is en dat er een alternatieve route gemaakt wordt. Bij de B88 aangekomen, blijkt dat weliswaar mijn richting is afgesloten maar dat die nu samengevoegd is met de andere richting. Kortom ik kan de afrit die de Zumo me wil laten nemen niet eens gebruiken, want er zit een vangrail tussen. Ik rijd dus verder tot Mihla (D), dan buig ik af naar het westen langs de rivier de Werra (D) tot in Creutzburg (D).

Ook in Creutzburg (D) hebben ze de weg openliggen en lijkt het of ik weer om moet rijden. Maar ik zie dat het asfalt er al ligt alleen staan er nog geen strepen op. Ik besluit het er op te wagen. Aan het einde van de weg staat een shovel dwars op de weg om de automobilisten te beletten de weg te gebruiken. Mijn combinatie is smal genoeg om er toch langs te kunnen en zo rijd ik om kwart voor vijf mijn pension voor vandaag voorbij. Ik keer om en check nog een keer het adres via booking.com. Ik blijk gewoon niet goed gekeken te hebben want het pension staat er gewoon toch.

Ik parkeer de motor op de parkeerplaats van de supermarkt er naast en lees op de deur dat ik een telefoonnummer moet bellen om iemand de sleutel te laten overhandigen. Een meneer aan de andere kant van de lijn meldt dat er sofort iemand naar me toekomt. Het is prachtig weer, de temperatuur is tot net boven de 20 graden gestegen, zodat wachten niet echt vervelend is. Wel moeten er diverse lagen van mijn kleding uit, want ik krijg het anders wel erg warm.

Even later arriveert een mevrouw op haar fiets die me een sleutel geeft, vraagt hoe laat en wat ik voor ontbijt wil en me helpt om mijn motor achter het pension te manoeuvreren. Dit lukt pas nadat ik beide koffers er afgehaald heb, want de doorgang is niet breder. Maar dan staat hij ook op een mooi plekje op het terras achter het pension.

Ik begin mijn spullen naar binnen te halen en de mevrouw gaat weer naar huis. Als alles zo’n beetje zijn plek heeft bedenk ik me dat ik geen wifi-code heb gekregen…

Het is nu nog mooi weer dus pak ik mijn filmcamera en leg het pension vast voor later. Het pension ligt aan de voet van de Creutzburg, een burcht uit vroegere tijden dat natuurlijk ook gefilmd moet worden. Ik moet daar voor wel een stukje klimmen, maar een beetje lichaamsbeweging kan geen kwaad.

Terug op mijn kamer kleed ik me om. De zon is op het ogenblik achter een wolk verdwenen en het koelt hard af. Ik ga op zoek naar het Klooster-restaurant, waar ik van gelezen heb dat het zeer goed moet zijn. Wanneer ik het bord vind dat de richting aangeeft van het restaurant lees ik dat ze ‘s woensdags gesloten zijn. Dus op zoek naar een alternatief.

Dat vind ik in het restaurant vlakbij het pension. Ik lees dat ik op de eerste etage moet zijn voor het restaurant en op de tweede etage voor de Biergarten. Ik kies voor de eerste etage. Een behulpzame vrouw adviseert me de tweede etage, omdat het nu nog lekker weer is. Mocht het te koud worden dan kan ik altijd nog naar beneden verhuizen. De Biergarten is een kleine binnentuin waar al een vijftal mannen aan het bier zitten. Ik kan hier natuurlijk niet iets anders drinken dan bier, dus bestel ik een Weizen en even later mijn avondeten. De gastvrouw wijst me er op dat ik niet moet denken dat het door mij bestelde “Rost Brätle” een braadworst is. Ik maak haar duidelijk dat ik dat ook niet dacht, dat ik niet precies weet wat het wel is, maar dat ik dat straks wel weet als zij zorgt dat ik dat toch krijg. Ze gaat er voor zorgen.

Omdat ik de enige ben in het etablissement die iets wil eten heb ik in sneltreinvaart, mijn voorgerecht en zodra ik dat op heb mijn hoofdgerecht. Tegen de tijd dat het echt te koud begint te worden hier boven, ik heb mijn windstopper al aangedaan, is ook mijn bier op en loop ik naar beneden om de 18 euro af te rekenen. De creditkaart is niet erg geliefd in Duitsland, bijna overal hebben ze liever cash. Morgen dan maar opnieuw geld uit de automaat trekken.

Ik loop het kleine stukje terug naar het pension en sla aan het typen. Tussendoor stuur ik nog een sms naar hetzelfde nummer als vanmiddag om te vragen naar de Wlan-code, maar er wordt niet op gereageerd. Mochten jullie dit vanavond (21-09-2016) toch lezen, dan is dat gelukt met behulp van de wifi-hotspot van mijn telefoon. Ik denk dat ik hiervoor nog wel wat Mb’s over heb gehouden van mijn 50 Mb-bundel.

Vandaag is de door mij afgelegde afstand 330 km lang.

Donderdag 22 september

Het raam stond vannacht op een kier, maar dat heb ik vanmorgen om kwart voor zes maar dicht gedaan vanwege het lawaai van het verkeer dat om half zes op gang kwam. Zo te merken begint men hier erg vroeg. Ik heb daarna nog even heerlijk liggen dromen en schrik daarom om 07:00 uur wakker van mijn telefoon.

Om acht uur loop ik de trap af naar de keuken. Ik tref een, voor mij persoonlijk, tafeltje aan zoals mijn gastvrouw het gezegd had. Als ik alles opeet en drink wat er voor mij klaarstaat, dan hoef ik de rest van de week niet meer te eten. Kortom een rijkelijk ontbijt.

Aangezien ik hier in m’n eentje zit, ben ik met een kwartier wel uitgegeten. Ik loop naar boven, poets mijn tanden en ga vervolgens met mijn zijkoffers naar de motor. De motor moet weer naar de weg, via dezelfde nauwe doorgang als gisteren. Het grind zorgt ervoor dat ik de motor toch even moet starten, omdat ik hem er niet door geduwd krijg. Gelukkig zonder beschadigingen zet ik de motor op het trottoir en hang mijn zijkoffers er weer aan. Dan loop ik nog een keer naar boven voor mijn rugzak en tas. Nadat ook deze tassen respectievelijk in de topkoffer en op de buddyseat liggen, kan ik mijn jas en tanktas pakken en mijn kamer afsluiten. Ik hoor dat mijn gastvrouw een etage hoger aan het stofzuigen is, dus loop ik naar haar toe en overhandig de sleutels van de kamer en zeg haar gedag.

Het is ongeveer kwart voor negen als ik wegrijd bij het pension. Het is een beetje mistig af en toe, maar op sommige plaatsen heeft de zon de mist al weggebrand. Het is wel fris met een graadje of zeven. Toch heb ik er alle vertrouwen in dat het qua weer vandaag een mooie dag zal worden.

Vanuit Creutzburg (D) eerst een stukje naar het westen en dan naar het noorden. En je gelooft het of niet, maar al na 30 km krijg ik een omleiding. Ik begrijp de omleiding eerst niet goed en dan blijk ik tot op nog geen 100 meter voor de zijweg, die ik moet hebben, kan komen. Dus het hele stuk (ca. 7 km) weer terug en een alternatieve weg zoeken. Natuurlijk lukt dat met behulp van de Zumo en ook die weg is prachtig.

Na weer ca. 10 km wordt de volgende omleiding aangekondigd. Ik besluit hem dan ook maar meteen te accepteren. Deze alternatieve weg heeft in ieder geval meer bochten en dorpjes dan de originele. Niet dat dat opschiet, maar het is ook geen straf om dit te rijden.

Om tien over tien arriveer ik in het stadje Heilbad Heiligenstadt (D). Ik parkeer de motor en doe een poging om wat geld uit een machine te trekken. Ik blijk bij de verkeerde bank te zijn, dit is een regionale bank die geen buitenlandse passen accepteert. Gelukkig heb ik nog wat losse euro’s, dus zit ik even later toch aan de espresso.

Om kwart voor elf ga ik weer verder naar het noorden en rijd vervolgens langs de oever van de Oderstausee (D), waarna ik de tank weer vol benzine gooi voordat ik het natuurgebied “Nationalpark Harz” inrijd.

Het Nationale park uit, rijd ik langs de oever van de Okerstausee (D). Het valt me op hoe laag het water in beide stuwmeren staat. Thüringen uit, de Harz in, het blijft even mooi om te rijden. Hoewel de bergen in de Harz wel lager zijn volgens mij.

Om kwart voor een rijd ik het centrum in van Goslar (D). Dit was volgens de route niet de bedoeling maar ik heb zin om even de benen te strekken en ik moet waarschijnlijk ook nog wat eten en drinken. In deze stad lukt het me wel om aan geld te komen uit een machine. Ook betaal ik graag vijftig eurocent om het toilet te mogen gebruiken.

Even later vind ik Gaiter ook wel Gamaschen genoemd. Dit zijn een soort broekspijpverlengers dan wel broekspijpbeschermers, die mij er voortaan voor gaan behoeden om water in mijn zomerlaarzen te krijgen. Ik heb de afgelopen maandag een halve dag lichte regen gehad en ik was blij dat het niet hard geregend heeft, want mijn zomerlaarzen zijn net aan de korte kant. Mijn motorbroek hangt dan van achteren net boven mijn laarzen, zodat het water langzaam maar zeker in mijn laarzen loopt. Met deze Gaiter houdt ik bij slecht weer in de zomer èn de pijpen schoon èn droge voeten.

Bij een bakker koop ik een broodje en een cola en als die op zijn, wordt het weer hoog tijd om mijn motor op te zoeken voor het volgende stuk van de route.

Weer onderweg, nu voornamelijk in westelijke richting, rijd ik langs de oever van de Innerstestausee (D), maar die zie ik nauwelijks door de begroeiing langs de weg. Daar komt ook nog bij dat de weg zich uitstekend leent om zo hard als mogelijk en als toegestaan, de bochten te nemen…

In Holzminden (D) zet ik om half vier de motor aan de rand van een groot plein dat vol zit met mensen op terrasjes vanwege het mooie weer. Ik loop daar wat rond en pik dan ook maar een terrasje in de zon. Een uurtje later zoek ik het geplande tankstation in Holzminden (D) op, maar dat blijkt een tankstation voor vrachtwagens te zijn. Geen nood, ik heb voorlopig nog voldoende brandstof.

Dan rijd ik weer verder voor het laatste stuk naar Bad Pyrmont (D), hier vandaan naar het noordwesten. Dit is ook weer zo’n fantastisch stukje route dat ik voordat ik het in de gaten heb Bad Pyrmont (D) inrijd. Onderweg nog wel even getankt in Rischenau (D) om het tankstation in Holzminden (D) te vervangen.

Om kwart over vijf arriveer ik bij pension Mercedes in het hartje van Bad Pyrmont (D). Mijn gastheer vult al mijn gegevens in de computer in en ik ontvang dan als tegenprestatie voor het betalen van de toeristenbelasting een kaartje, waarmee ik allerlei kortingen kan krjgen in de stad. Alleen heb ik dan nog slechts een kwartiertje want de meeste attracties gaan om zes uur sluiten…

Ik breng mijn spullen naar mijn kamer, kleed me snel om en ga toch nog even, voor de winkels sluiten, het centrum in. Een paar minuten later heb ik iets gezien wat ik wil kopen, maar daarvoor heb ik mijn creditkaart nodig. Laat die nu nog in de tanktas zitten. Ik snel naar het pension, haal de kaart en een paar minuten voor sluitingstijd doe ik mijn aankoop.

Nu kan ik rustig het centrum bekijken en een restaurant uitzoeken voor mijn avondeten. Na een rondje door het centrum ga ik voor de Chinees. Ik neem plaats op het terras, bestel een Weizen (waarschijnlijk de laatste deze week) en iets van de Chinees-Duitse-kaart met kip.

De salade met kip en het kipgerecht zijn totaal anders dan bij de Nederlandse Chinees, maar dat neemt niet weg dat ze me uitstekend smaken. Tussen elk gerecht door trek ik een kledingstuk meer aan, want het is goed te merken dat het geen zomer meer is. Als de zon weg is, daalt de temperatuur in een rap tempo.

Ik reken € 16,00 af en loop terug naar pension Mercedes. Op mijn kamer schrijf ik weer een stuk aan mijn verhaal. Online zetten moet nu eenvoudig lukken, want de code van de Wlan heb ik al gevonden.

Morgen kan ik trouwens uitslapen, want het ontbijt is hier niet eerder gereed dan half negen. Waarschijnlijk heb ik tegen die tijd de motor al half bepakt met het grootste gedeelte van mijn bagage. Alhoewel, ik was vanavond mijn camera vergeten mee te nemen de stad in en het pension moet natuurlijk ook nog op de film.

Na uitlezen van de Zumo blijk ik vandaag 338 km afgelegd te hebben.

Vrijdag 23 september

Net als de afgelopen dagen sta ik om 07:00 uur op en ben dan om even voor achten klaar met mijn fitness, douchen, opruimen en inpakken. Vandaag kan ik pas om half negen ontbijten dus pak ik mijn tas voor op de buddyseat en mijn camera en loop naar buiten. Het lijkt een prachtige dag te worden al is het nu nog best koud. Ik bind de tas op de motor, haal hem van de ketting, maar zet het remschijfslot er voor de zekerheid op. Dan pak ik de camera en leg het pension en een deel van Bad Pyrmont vast voor later. Terug op mijn kamer check ik nog even met behulp van de laptop wat ik precies afgesproken heb dat de overnachting plus ontbijt kost. Daar blijkt dus nog € 3,50 toeristenbelasting bij te komen.

Om half negen loop ik naar de ontbijtzaal, ik zie dat mijn gastheer daar een tafeltje voor me gedekt heeft. Ik krijg nog een pot thee en voor de rest staat er weer een zeer uitgebreid ontbijt. Als ik aan het eten ben komt er een mevrouw de ontbijtzaal binnen die, te zien aan de tafel waar ze aan plaatsneemt, deel uit maakt van een grotere groep. Tegen de tijd dat ik uitgegeten ben, is zij het wachten moe en loopt weer naar boven. Waarschijnlijk om te kijken waar de anderen blijven.

Ik loop naar boven om mijn tanden te poetsen en de rug- en tanktas te pakken. Beneden aan de balie is niemand. Mijn gastheer is natuurlijk bezig met het ontbijt voor de anderen. Ik zie een belletje staan en besluit hem te gebruiken, want eigenlijk wil ik wel op pad. De gastheer reageert direct en komt de trap al af om mij van dienst te zijn. Ik reken €45,00 af en neem afscheid.

Tegen de tijd dat ik bij het pension wegrijd is het vijf over negen. Ik heb gisteren op het internet nog gekeken waar in Bielefeld (D) een filiaal van Louis Motorrad is gehuisvest. Mijn plan is om de route iets uit te breiden naar dat filiaal. De route loopt door een buitenwijk van Bielefeld (D), dus dat moet niet moeilijk zijn. Wel moet ik dan iets langer dan anderhalf uur rijden als Louis mijn eerste stop zal zijn.

Via weer een ontzettend mooie route rijd ik naar het noordwesten tot Langenholzhausen (D). Daarna naar het westen tot ik om tien voor elf mijn BMW bij Louis neerzet. Een half uur later heb ik garagehandschoenen gekocht, gratis koffie gedronken en twee euro meer uit het tassenkluisje gekregen dan ik er ingestopt heb. Tijd om weer de weg uit de stad te zoeken.

Rijden in de grote stad is niet mijn ding, te veel drukte, te veel verkeerslichten, niet fijn om in te rijden. De route loopt naar het noordwesten, via Melle (D) tot Bad Essen (D). Niet zo’n prachtige route als de afgelopen dagen en als de route vanmorgen tot Bielefeld (D), maar ik ben dan ook verwend geworden. Daarna gaat de route (en ik dus ook) naar het zuidwesten tot in Bissendorf (D). Hier had ik een tankstop ingepland. Om tien over half een is de tank weer vol en rijd ik verder naar het westen richting Tecklenburg (D). Om een uur of één stop ik op een zonnig pleintje in Kloster Oesede (D). Ik eet hier mijn middagmaal uit eigen voorraad. Ik had namelijk nogal wat voedsel meegenomen in het geval van nood. Aangezien ik nu bijna weer thuis ben kan ik dat net zo goed opmaken. Mijn windstopper blijft na de stop in de tas, want de temperatuur stijgt af en toe tot boven de 20 graden. Afgezien van de temperatuursdaling van een drie kwartier geleden tijdens een klein buitje.

Op een gegeven moment buig ik af naar het zuidwesten, langs de luchthaven van Münster-Osnabrück tot in de buurt van Münster (D). Voorbij Münster (D) krijg ik een onduidelijke wegomlegging, “de weg is gesloten tot de wegwerkzaamheden” of iets dergelijks. Aangezien ik maar pak ‘m beet 1,5 km de weg wil gebruiken en daarna afsla, waag ik het er op. Als ik bij de wegwerkzaamheden aankom, blijkt de rotonde die ik had moeten gebruiken om af te slaan afgegraven te zijn. Ik probeer het nog via het fietspad, maar ook dat loopt dood in het zand. Er rest me niets meer dan om te keren.

Het is tien over drie als ik in Holtwick (D) een bakker annex Stehcafe zie. Ik ben net nat geregend door een lokale bui. Bij de bakkersvrouw koop ik een kop koffie voor tachtig eurocent, het blijkt echt zo billig te zijn ! Hij smaakt ook nog prima. Een kwartier later klim ik weer op de motor.

Op een drukke rotonde probeert een Duitser me nog even van de weg te rijden. Net als ik de rotonde wil verlaten zie ik hem in mijn ooghoek. Ik was er vanuit gegaan dat hij mij voorrang zou verlenen, want hij stond te wachten, en nu zit hij rechts naast me. Hij schrikt net zo hard als ik en remt, zodat ik de rotonde toch nog voor hem langs kan verlaten. Dat ging maar net goed…

Om kwart voor vier besluit ik om toch nog maar onderweg te eten. Ik heb namelijk nog geen Bratwurst gehad… In Gescher (D) heb ik een tankstop gepland als laatste tankbeurt in Duitsland vanwege de prijs van de benzine. Net voor het tankstation zie ik een Imbiss (Berliner Tor), na het tanken, keer ik om en bestel een Cola light, kleine Salatt, Bratwurst und Pommes bij de Imbiss. Om half vijf heb ik er van gesmuld en kan ik er wel weer even tegen, dus weer verder voor het laatste, minst leuke, stuk voor vandaag.

Ik passeer even later de Duits-Nederlandse grens bij Oeding (D) waar ik diverse keren als bijrijder met mijn paps en andere chauffeurs ben overgestoken. Altijd van Nederland naar Duitsland vanwege de afhandeling van de grenspapieren toentertijd. Terug ging altijd via Oberhausen-Arnhem.

Via Winterswijk (NL) rijd ik bij Varsseveld (NL) de A18 op, onderweg al wat vertragingen moeten trotseren vanwege het vrijdagmiddagverkeer rond de vele rotondes tussen Winterswijk (NL) en Varsseveld (NL). Na de A18 kom ik op de A12 en daar is het zo druk dat ik ook daar lichte vertraging oploop. Voorbij Arnhem haalt een motoragent mij in en ik even later hem, omdat ik tussen de ontstane langzaam rijdende file doorrijd. Hij blijkt het goed te vinden.

Hoewel het erg druk is op de A12 verloopt de rit goed en ook op de A30 rijdt het lekker door. Om vijf over zes rijd ik de oprit van ons huis op, waar ik door Paulette al buiten wordt begroet.

Vandaag heb ik 399 km afgelegd, dat wordt dus 2180 km voor de hele route.

Ik blijk voor ca. € 150,00 benzine verbruikt te hebben gedurende deze tocht.

Mijn goedkoopste overnachting met ontbijt was € 29,00 en de duurste € 45,50.