Solo 4-daagse juli 2022

Het plan is om vier dagen solo op pad te zijn op de motor. Dag 1 op weg naar het hotel in Bielefeld, dag 2 en 3 vanuit dat hotel een dagtocht, dag 4 terug naar huis.

Deze trip is nog niet zo lang geleden pas gepland in verband met de gezondheid van mijn lieftallige echtgenote. Het blijft spannend hoe het met haar gaat, het kan nog een tijd goed gaan, maar daar hebben we geen garantie op. Zij vindt echter dat het voor mij weer eens tijd wordt om mijn hoofd leeg te maken en te ontspannen. De situatie rond haar gezondheid gaat gepaard met een lach en een traan de laatste tijd, toch blijven we zoveel mogelijk positief en plannen we nog leuke dingen om herinneringen te maken. Zo hebben we samen, voor na mijn motortrip, een paar overnachtingen geboekt in Katwijk aan zee. Maar eerst mag ik me een paar dagen uitleven op mijn favoriete vervoersmiddel.

De reden dat ik dit keer geen rit gepland heb van hotel naar hotel, zoals ik meestal doe, is omdat ik nog steeds niet al te ver weg wil van thuis. Ik wil binnen ongeveer 3 uren thuis kunnen zijn als het “misgaat”. Dus dit keer ook geen reisgenoten mee, misschien niet zo gezellig als met, maar mijn ervaringen zijn dat ik er wel weer iets leuks van maak (voor mezelf dan).

Dit keer heb ik een hotel uitgezocht in het Teutoburger Wald bij Bielefeld (D). Hier vandaan wil ik twee dagtochten gaan maken. Inclusief de heen- en terugweg ben ik dus vier dagen van huis.

De voorbereidingen heb ik al ten dele gedaan in de avond van afgelopen donderdag. De routes voor de vier dagen zijn al een paar dagen geheel gereed. MyRouteAppNavigation (MRAN) staat op de Lenovo 7 inch tablet in de startblokken om mij de weg te wijzen en mijn motor heeft zijn zijkoffers al aangehangen gekregen. De linker koffer is al gevuld met motorolie, bandenreparatieset, bandenpompje, ehbo-setje, lichtgewicht stoeltje e.d. Verder heb ik de elektronische apparatuur die mee moet al bij elkaar gezocht, zoals de actioncamera, de bluetooth setjes en de mini powerbanks. Ook de knalgele Ortlieb Rackpack reistas ligt al klaar om gevuld te worden. De kleine rugzak voor de oude reislaptop, waar ik mijn reisverhaal op schrijf, is opgezocht en klaar gelegd.

Op de website routeopmaat.nl is al een pagina gemaakt voor dit reisverhaal en met de app Polarsteps is al een start gemaakt en een link hiervan doorgestuurd naar enkele liefhebbers. Deze app geeft een volger de mogelijkheid om mijn trip min of meer live te volgen. Ik post daar onderweg foto’s en kleine mededelingen op, dus mocht je mee willen kijken: installeer de gratis app Polarsteps en vraag een uitnodiging om me te volgen.

Zaterdag 2 juli

Ondanks dat ik al een keer rond 04:00 uur wakker ben geweest, wordt ik om 6:30 uur toch gewekt door de wekker. Eerst maar eens wat sneetjes brood uit de vriezer halen voor het ontbijt straks. Vervolgens kort Paulette mijn hoofdhaar wat in met de tondeuse, zodat ik een lekker kaal koppie heb, wel prettiger als het warm wordt.
Tegen de tijd dat ik gedoucht en aangekleed ben is het brood ontdooid en kunnen we ontbijten. Daarna zorg ik dat ik al mijn apparatuur en zaken op en in de motor heb, zodat ik straks rond 8:00 uur kan vertrekken. Het is prachtig weer, maar nog wel fris, dus onder mijn zomer-doorwaai-motorkleding draag ik een lange thermo broek, over mijn hemd en t-shirt en onder mijn motorjas een shirt met lange mouwen en een windstopper.

Rond half acht komt een dame van de thuiszorg om Paulette te voorzien van een nieuwe infuuszak met antibiotica. De thuiszorg zal de komende dagen ‘s morgens en ‘s avonds langs komen voor de wisseling van de levenselixer nu ik een paar dagen niet beschikbaar ben om het zelf te doen.
Gelukkig heeft de infuuspomp dit keer meer antibiotica in de aderen van Paulette gepompt. Gisteravond was er namelijk veel te veel achtergebleven in de zak. Omdat ik straks wegga voelt dit wel beter.

Om acht minuten over acht hebben Paulette en ik afscheid genomen van elkaar. Ik rijd de straat uit, vervolgens het dorp uit in de richting van de A1 naar het oosten. Na ongeveer anderhalf uur verlaat ik de Autobahn bij Burgsteinfurt en rijd de parkeerplaats op van de McDonald’s. Mijn favoriete eerste pauzeplek, omdat je er makkelijk kunt parkeren, ze prima koffie hebben en niet te vergeten een toilet. Terwijl ik de koffie drink, stuur ik berichten, over mijn wel en wee tot nu toe, naar o.a. Paulette en mijn vader. Paps is 91, was altijd internationaal vrachtwagenchauffeur, dus hij vindt het leuk om te weten hoe ik rijd en waar ik pauzeer.
Na de koffie en het toiletbezoek, gaat de reis weer verder, maar al snel verlaat ik de Autobahn in de richting van Emsdetten, dat ik noordelijk passeer. Maar eerst tank ik de BMW nog even vol met E5 superbenzine voor € 1,959 per liter in Rheine. Vergeleken met Nederland toch een vriendelijker prijs.

Ik slinger verder naar het noordoosten tot Autobahn 30, die ik een stukje gebruik om Ibbenbüren ten zuiden voorbij te rijden. Vervolgens stuurt MRAN me via Westerkappeln naar het noorden. Ik passeer, zonder het bewust te zien, Flugplatz Achmer en blijf dan “onder” het Mittellandkanal zodat ik weer naar het oosten stuur. Bij het Penter Wald steek ik het Stichkanal Osnabrück over en rijd dan de B68 om in Wallenhorst (ten noorden van Osnabrück) te geraken.

In Wallenhorst parkeer ik de motor voor een Eiscafe. Ik bestel een kop koffie en trek enige kledingstukken uit, want het kwik is gestegen tot ruim boven de 20 graden. Na de koffie maak ik nog even een foto van het etablissement voor Polarsteps en stap dan weer op. De route draait naar het noordoosten, kruist Autobahn 1 en vanaf Engter rijd ik naar het oosten. Via Bohmte rijd ik tot voorbij Espelkamp en keer dan naar het zuiden om na Eickhorst de bergrug ten noorden van Bielefeld over te steken. Een paar haarspeldbochten om de Schnathorster Berg (253 m) af te rijden en dan sta ik in Schnathorst bij de grote kerk van het dorp.

Ik loop een rondje door het plaatsje en kies dan een Cafe Bäckerei. Een jonge dame wil wel een paar broodjes voor me beleggen en ik koop daar een halve liter Cola Zero bij, want het is dorstig weer vandaag. Op het terras peuzel ik mijn broodjes op en breng mijn vocht weer op peil.
Gelukkig hebben ze er ook een toilet, zodat ik straks niets wilds hoeft te doen. Voordat ik wegrijd zorg ik ervoor dat ik nog wat luchtiger gekleed ben onder mijn motorjas.
Vanaf hier zou het nog ruim een uur sturen moeten zijn naar mijn hotel voor de komende drie nachten.

MRAN stuurt me verder naar het oosten tot pal “boven” Bad Oeyenhausen. Ondertussen was ik de bergrug weer overgestoken en doe het nu nog een keer om richting Bad Oeyenhausen in het zuiden te rijden. Rond de stad ligt de A 30, die ik naar het westen gebruik om de vele verkeerslichten in de grote stad te vermijden. Al onder Bünde verlaat ik de Autobahn weer in zuidelijke richting. Even later schamp ik de bebouwde kom van Bielefeld en rijd dan via een prachtige weg op de bergrug die ten zuiden van Bielefeld ligt. Tussen de Mielberg (251 m) en de Sennberg (282 m) ligt het hotel Peter auf’m Berge. Ik parkeer daar de GS rond kwart voor vier in de schaduw. Onderweg heb ik de boordcomputer de 28 graden aan zien tikken! Het is hier twee graden koeler, maar in de schaduw is het toch prettiger om de motor te ontladen.

Ik meld me aan de bar van het restaurant en dan blijk ik de hotelingang gemist te hebben. Geen probleem de bartender haalt de hotelier erbij en wijst me de receptie van het hotel. De boeking van Booking.com is correct overgekomen. Na overleg ontbijt ik morgen rond acht uur en ik krijg de sleutel van kamer 7 op de eerste verdieping. Een piepkleine eenpersoonskamer, maar wel met een bed, toilet, douchecabinetje, bureautje en kledingkast. Eerst maar eens zien dat ik mijn korte broek en teenslippers uit mijn Ortlieb vis. De motorkleding uit en iets luchtigs aan, vervolgens naar het terras, maar wel in de schaduw want de zon doet nog steeds zijn best. Ik bestel dan maar een Alkoholfreies Weizen tegen de dorst.
De bartender vindt het prettiger dat ik direct bij hem afreken i.p.v. het op de rekening van kamer 7 te zetten.

Wanneer de rekening voldaan is, besluit ik een wandelingetje te maken rond het hotel. Alhoewel ik me aardig hoog boven de omgeving bevind, vind ik maar één plek vanwaar ik een foto kan maken van het dal onder me. Het is in ieder geval wel behoorlijk groen rond het hotel.

Terug op mijn kamer neem ik een verfrissende douche en kleed me om voor het avondeten. Ik kies een tafeltje in de schaduw, want de zon steekt nog steeds.

Een alcoholvrije Weizen en oma’s stoofpot heb ik besteld. Het bier komt direct en smaakt me goed. Terwijl ik op de maaltijd wacht schrijf ik alvast mijn verhaal met behulp van de laptop. Ik krijg niet heel veel tijd om te schrijven, want daar is mijn stoofpotje al. Het wordt geserveerd in een koekenpan en ziet er goed uit.
Nu de pan leeg is kan ik vertellen dat het een prima stukje varkensvlees was met mooi gebakken aardappels. Daarbij een mix van groenten, alles sudderend in een sausje. Het sausje is zouter dan thuis, maar dat krijg je vanzelf als je altijd zoutarm eet.

Het is al na achten als ik mijn maaltijd en drank achter de kiezen heb, ik reken af en zoek mijn kamer op.

In de loop van de avond bel ik met Paulette om de dag van ons beiden door te nemen. Daarna kopieer ik de foto’s die vandaag gemaakt zijn met actioncamera (die bevestigd is voor het windscherm van de motor) naar de laptop.
Wanneer het verhaal van vandaag zo’n beetje geschreven is, zet ik hem online en ga nog een paar bladzijden lezen voordat ik me klaar ga maken om te slapen. Helaas ontdek ik net dat ik maar een povere mogelijkheid heb om dit kamertje te verduisteren. Ik ben bang dat ik morgen bij het krieken van de dag wakker word.

Zondag 3 juli

Ongeveer zoals thuis moest ik er vannacht uit voor een toiletbezoek, dat was rond 4:00 uur. Alleen jammer dat ik daarna, ondanks dat ik al snel weer in slaap viel, om even voor zes uur wakker werd van het zonlicht. Daarna heb ik nog even liggen dommelen tot zeven uur.

Om 7:00 uur luister ik via mijn telefoon naar het NPO Radio1-nieuws en ga dan uit bed. Ik werk mijn dagelijkse fitness-grond-oefening af, ondanks dat het vandaag zondag is. Maar ik doe deze dagen toch al niet veel dus is dat wel goed. Daarna douchen, aankleden en nog een paar bladzijden lezen voordat ik het ontbijt, waar ik om 8:00 uur verwacht wordt, ga opzoeken.

De ontbijtzaal is behoorlijk groot en voor mij is een plek aan een lange tafel gereserveerd. Twee dames zitten al te ontbijten en het buffet ziet er verzorgd en uitgebreid uit. De hotelier zorgt voor mijn groene thee, een keukenhulp voor een roerei en ik kies wat lekkere verse broodjes, ongetwijfeld van de bakker, uit het assortiment en een glas sinaasappelsap.

Even later komt er nog een stel binnen dat helemaal aan de andere kant van de zaal neergezet wordt en een man alleen (volgens mij kwam hij gisteren met een auto met Pools kenteken) die dan weer vlakbij de dames wordt gepositioneerd.

Nadat het me uitstekend gesmaakt heeft, ga ik terug naar mijn kamer. De tanden worden gepoetst en de voor de rit benodigde apparatuur in de rugzak gestopt. Het is al lekker weer (21 graden Celsius) dus meer dan een hemd en een t-shirt doe ik niet onder mijn motorjas. Buiten haal ik het kettingslot van mijn achterwiel en bevestig alles op zijn plek, zodat ik zonder problemen kan navigeren.

Rond negen uur rijd ik de berg af naar de A33 die ik gebruik om zonder 100 verkeerslichten Bielefeld te kunnen verlaten in oostelijke richting. Het is maar een stukje van nog geen 20 km. Ik verlaat de A33 namelijk al bij Schloss Holte-Stukenbrock. Hier heb ik ooit nog met Paulette in een hotel gezeten, volgens mij heb ik haar toen kilometers in de omgeving rond geduwd in een rolstoel en dat op mijn teenslippers…
Vanaf dat dorp stuurt MRAN me naar het noordoosten, de bergrug op, ten zuiden van Detmold en dan naar het zuiden tot Schlangen. Daarna slinger ik weer naar het noordoosten tot Horn en vandaar naar het zuiden tot Buke. Vervolgens naar het oosten totdat ik in Bad Driburg beland.

Daar zoek ik een plekje op een terras, maar dat blijkt hier niet zo te werken. Eerst bij de ijsbar je bestelling plaatsen en niet (!) bij de kassa, daarna betalen bij de kassa. Dan pas kun je je koffie mee naar buiten nemen en een tafeltje uitkiezen.

Ik mag daarna gelukkig nog wel gratis gebruik maken van het toilet voordat ik mijn BMW weer op zoek.

Dan vervolg ik de route naar het noordoosten tot Marienmünster, daarna naar het zuidoosten. Het valt me op dat er weinig verkeer is, wel redelijk veel motorrijders, maar soms rijd ik toch helemaal alleen op de weg. Ondertussen knippert het gevarendriehoekje op mijn dashboard met de mededeling “Fuel”, dus ik denk dat het tijd wordt om een tankstation op te zoeken. Als er geen een opdoemt op mijn route, besluit ik naar de “grote stad” te rijden, omdat ik verwacht dat ze daar in ieder geval te vinden zijn. Voor Bosseborn stuurt MRAN me nog even een onverharde weg in, ik volg de weg een stukje maar keer dan weer om. De volgende keer bij het plannen toch maar “Onverhard vermijden” aanzetten.

De gekozen stad is Höxter en ligt eigenlijk niet op de route, maar ze hebben er wel een tankstation, waar ik de motor weer vol tank met E5 benzine. Omdat ik zoveel mogelijk de originele route wil volgen rijd ik dezelfde weg weer terug om in Bosseborn weer op de geplande weg te komen. Hier vandaan slinger ik langs Ottebergen naar het zuiden en keer op een gegeven moment naar het oosten om in Beverungen te komen. Daar zou ik de rivier de Wezer over moeten, verder naar het oosten, maar er wordt aangegeven dat er een “Sperrung” is. Aangezien ik eigenwijs ben, rijd ik toch naar het oosten en kom tot net voorbij Derental, maar dan kán ik wel verder, maar er wordt duidelijk aangegeven dat het verboden is. Ik keer toch maar om en rijd terug naar Beverungen. In deze stad rijd ik pal naar het noorden langs de rivier op, als alternatief voor de originele route, en rijd dan weer naar Höxter. Als ik dat geweten had, had ik er niet apart voor naartoe gereden om te tanken… Ik kan een behoorlijk stuk van de route aan de andere zijde van de rivier dus niet rijden. Dan maar wat te eten zien te krijgen in Holzminden.

Bij een Turks eethuis eet ik, op het terras, een tomaat-mozzarello salade en drink ik een cola. Daarna denk ik de route weer te kunnen rijden ik gepland heb, maar helaas kan ik bij Polle weer niet verder. Ik moet omrijden en kom dus niet door Ottenstein, waar Paulette en ik jaren geleden ieder op haar/zijn eigen motor geweest zijn en de nacht doorgebracht hebben tussen een groep jongelui.
Ik beland dan uiteindelijk via een andere mooie route toch nog in Bad Pyrmont en rijd dan verder naar het westen om in Blomberg totaal de weg kwijt te raken. Ten eerste door weer een wegomlegging bij Hagen en doordat op een of andere manier de tablet de connectie kwijt raakte met mijn telefoon en laat hij die wel nodig hebben om te kunnen navigeren. Na wat gepruts, waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb, want het is daarvoor te warm (29 graden), krijg ik hem weer aan de praat en kan ik verder.

Ik kan tot overmaat van ramp ook nog geen leuk terras meer vinden om iets te drinken, want dat had ik in Blomberg gepland, dus besluit ik maar direct door te rijden naar mijn hotel. Het is vanaf Detmold dat ik nu ten noorden passeer nog maar een klein half uur rijden. Hetzelfde stukje snelweg als vanmorgen brengt we weer naar de goede kant van Bielefeld. Maar omdat ik nu van de andere kant kom als de eerste keer dat ik het terrein van het hotel opreed, verwacht ik de inrit aan de andere kant van de weg en rijd dus het hotel voorbij. Er zit ook totaal geen richtingsgevoel in mij! Maar goed dat ze navigatieapparatuur hebben uitgevonden.

Terug bij het hotel parkeer ik de motor weer op hetzelfde plekje, mooi uit het zicht op het terrein achter het hotel. Het is dan omstreeks half vijf. Voor de zekerheid en de verzekering leg ik hem weer aan de vier-sterren-ART-ketting. Ik reinig mijn helm, wat ik iedere keer doe als ik pauzeer, want de insecten vliegen zich er steeds op stuk.
Op mijn kamer kleed ik me in korte broek en teenslippers en neem dan plaats op het terras waar ik een Weizen bestel om de ergste dorst te lessen. Paulette en ik wisselen wat berichten uit, maar Paulette kiest dan voor het videobellen, wat toch wel makkelijker praat.

Wanneer de dorst gelest is, keer ik terug naar mijn kamer. Ik neem een verfrissende douche en trek een shirt en lange broek aan. Even later zit ik aan de rand van het terras, want het is lekker druk vanavond. Het duurt behoorlijk lang voordat ik überhaupt de menukaart krijg. Maar de meneer die het terras bedient, doet het in zijn eentje, dus het is begrijpelijk dat ondanks dat hij zijn benen onder zijn lijf uit loopt, hij het niet bij kan werken.
Ondertussen schrijf ik met behulp van de laptop en o.a. de route en de gereden track op de tablet, mijn verhaal van vandaag.

Ik wissel ook nog wat berichten uit met Paulette, tijd genoeg, want het terras moet eerst nog leeglopen voordat ik aan de beurt ben, vermoed ik. Op een gegeven moment heb ik wel de menukaart, maar krijg ik het niet voor elkaar om een bestelling te plaatsen. Wanneer dat wel lukt, het terras is inderdaad een stuk leger, blijkt dat zijn hoofd omloopt van de drukte, want hij komt wel drie keer vragen welke Schnitzel ik ook al weer wilde hebben. De Weizen krijg ik gelukkig wel eerder.
Hij doet zijn best, dus ik maak er geen punt van. Ik schiet nu in ieder geval wel op met het schrijven.

Maar dan komt toch nog mijn avondeten! Het smaakt me uitstekend, maar als mijn glas leeg is ga ik toch maar betalen, want het koelt behoorlijk af vanavond.

Ik dacht dat ik met twintig euro te betalen ook nog fooi zou geven, maar het blijkt €20,50 te kosten. Ik heb echter geen muntgeld bij me. Hij rondt het af naar twintig, zeker om het wachten goed te maken 🙂

Op mijn kamer, toch behaaglijker dan buiten, trek ik de foto’s uit de actioncamera en bewaar ze op de laptop. Helaas blijken diverse opnamen niet te gebruiken doordat de lens van de camera vol gespetterd is door een insect.
Daarna controleer ik de route voor morgen op “onverharde wegen”…

Tot slot zet ik het verhaal online en daarna pak ik mijn favoriete leesblad de KIJK.

Maandag 4 juli

Omstreeks vijf én zes uur akker geworden van het ochtendlicht en toch weer ingedommeld, om 7:00 uur gewekt door het gepiep van mijn telefoon. Tijd om naar het NPO Radio1-nieuws te luisteren. Daarna werk ik mijn ochtendritueel af en lees ik nog wat voordat het acht uur wordt.

Nog voor acht uur krijg ik het plekje helemaal achterin de ontbijtruimte toegewezen. Ik bestel een groene thee en een gekookt ei (Frühstück Ei). Beide krijg ik vrij snel, zodat ik direct aan het ontbijt kan beginnen. De broodjes zijn hier echt heerlijk, maar ik beperk me tot een tweetal. Terwijl ik aan het eten ben komt er een stel binnenlopen dat een tafeltje bij mij in de buurt krijgt. Ik heb vanmorgen een auto met Belgisch kenteken zien staan en aangezien ze in het Engels met de hotelier spreken zullen ze wel Franstalig zijn. Even later hoor ik ze met elkaar praten en blijkt dat mijn vermoeden klopt.

Ook komen nog twee heren samen tafelen. Geen vrouwen mee, dat kun je zien aan hun haar: staat alle kanten op.

Wanneer ik uitgegeten ben wens ik het Belgische stel in mijn beste Frans “eet smakelijk en tot ziens!”. Ze lijken verbaasd iets Frans te horen hier.

In mijn kamer de tanden poetsen en de zaken die mee moeten bij elkaar rapen. Het zou vandaag niet echt warm worden, dus de windstopper blijft hier en het vest met lange mouwen doe ik aan onder mijn motorjas. Wat mij betreft ben ik er weer klaar voor.

De ketting gaat weer op zijn plek, dat rijdt een stuk makkelijker denk ik. De tablet is ingesteld, de actioncamera nog niet aan, want ik rijd eerst een stukje over de snelweg om hier weg te komen. Het is tien voor negen als ik daadwerkelijk het terrein af rijd.

Zoals gezegd eerst de berg af en dan de snelweg (A33) op naar het zuidoosten. Bij Hövelhof er weer af. Hoewel ik met plannen van de route door de plaats Hövel zou moeten, stuurt MRAN me over de snelweg naar het oosten, maar daar ligt een “Truppenübungsplatz” van het leger, dus daar moet ik langs. Mijn route blijkt toch nog een routepunt in het legerkampement te hebben staan, maar dat waag ik toch maar niet. Ik rijd een stukje om en kom dan al snel weer op de geplande route, de B1 bij Marienloh.

Op een gegeven moment besluit een tegenligger op deze 2-baansweg in te gaan halen, ik vermoed dat hij wil dat ik een stukje aan de kant ga, want hij zet gewoon door, ondanks dat we elkaar snel naderen. Omdat ik niet wil dat mijn oude trouwe GS een krasje oploopt, stuur ik op tijd naar de uiterste rechterkant van mijn weghelft, zodat we elkaar zonder kleerscheuren kunnen passeren.
Vervolgens stuurt het navigatiesysteem me keurig tot bijna in Bad Driburg, maar daar ben ik gisteren al geweest, dus nu buig ik af naar het zuiden richting Scherfede. Maar eerst tank ik de motor vol met E5 bij een tankstation in Buke.

In Scherfede valt het me op dat iedereen de winkel in gaat met een mondkapje op. Ik heb het nog nergens vermeld zien worden. Ik heb er gelukkig wel eentje in de rugzak mochten ze moeilijk doen.

Ik parkeer mijn BMW naar aanleiding van een blauw bord met een grote witte “P” achteraf, langs een beekje bij een kinderspeelplaats. Daarna ga ik op zoek naar een etablissement dat me een kop koffie wil verkopen. Ik doe een rondje door het dorp en kies dan een bakkerij met een terras. De dame schenkt een kop koffie die ik meeneem naar het terras. Al zittende zie ik dat verder iedereen met een mondkapje op, de zaak betreedt. Wanneer de koffie op is, breng ik het kopje weer naar binnen, maar er wordt mijnniets gezegd over een Mundschütz…

Terug bij de motor, neem ik alle tijd om mij en de motor weer gereed te maken voor vertrek. Ik heb namelijk een plekje gezien waar ik iets wilds wil gaan doen (bij de bakkerij hadden ze geen klantentoilet), maar er komt net iemand parkeren. Zodra hij weg is, kan ik mijn gang gaan. Zo dat lucht op.

De reis gaat verder naar het zuiden, het Sauerland in. De route wordt mooier door de prima wegen en lekkere bochten. Bij Bad Arolsen buig ik af naar het westen en even later al slingerend door de mooie natuur naar het zuiden door Willingen (oftewel Upland). Het valt me op dat het, uitgezonderd in dit toeristendorp, bijzonder rustig is op de wegen in het Sauerland. Ik rijd weer hele stukken in mijn eentje en kom ook weinig verkeer tegen.

Ik passeer de Bruchhauser Steine, die ik een paar jaar geleden te voet bezocht en beklommen heb, natuurlijk bij het plaatsje Bruchhausen.

Even later zet ik mijn motor neer op een parkeerplaats in Siedlinghausen. Het is al lekker warm geworden dus het vest kan uit en uit blijven. Ik wandel door het dorp, maar, waarschijnlijk omdat het maandag is, zijn er weinig restaurants open. Ik beland ten slotte weer bij een bakker. Hier hebben ze wel een erg lekker broodje, een gezonde wrap en een kop koffie voor me. Dit alles mag ik tot mij nemen op een zonnig terras, ook krijg ik nog een kussentje voor tussen mijn billen en de harde picknickbank.

Wanneer ik betaald heb, mag ik ook nog gebruik maken van het toilet. Een topbedrijf, wat mij betreft! In mijn rugzak heb ik nog een flesje water dat ik leeg drink op de parkeerplaats, voor dat vocht is nu wel weer ruimte.

Ik stap weer op en koers zo zoetjes aan al slingeren door de mooie natuur terug naar het noorden. Het plaatsje Siedlinghausen was wel zo’n beetje het verste punt van het hotel in Bielefeld.

Vanaf Meschede verlaat ik zo ongeveer het Sauerland, passeer Soest (uitgesproken als “zeust”) ten oosten van de stad en zet dan mijn motor stil in Lohne.

Ik bezoek al lopend het dorp en zie een restaurant met een Biergarten. Ik heb wel zin in een alcoholvrije Weizen dus betreed ik het terrein. Volgens de bordjes moet ik aan de achterzijde zijn. Daar staat weer een bordje dat ik moet wachten totdat iemand mij een tafeltje toewijst. Ik sta daar te wachten in de zon, te lang, dus ik vertrek weer. Ik verken de rest van het dorp en ontdek een leuk straatje dat ingericht is als winkelerf. Op een gegeven moment zie ik een bord aan de weg dat verwijst naar een tuinterras. Ik loop het eerst voorbij, maar wanneer ik aan het einde van het winkelstraatje ben beland, besluit ik op de terugweg daar toch maar te gaan kijken. Het ligt echt verscholen achter de huizen tussen de bomen en wordt gerund door een jonge dame, die er druk mee is. Gelukkig heeft ze een alkolfreies Weizen voor me!

Ik drink met smaak mijn bier en breng dan het glas terug. Ik stop een briefje van vijf euro onder het glas en ga op zoek naar het toilet. Daarna groet ik haar en zij wenst me een fijne dag.

De motor gaat weer van het schijfremslot, dat ik tegenwoordig altijd gebruik als ik hem ergens parkeer. Het blijkt namelijk dat ik dan veel rustiger op een terras zit…
Daarna stuurt de route me, via helaas minder mooie wegen dan in het Sauerland, terug naar het noorden. Ik passeer Lippstadt ten westen en Rheda-Wiedenbrück ten oosten om daarna de snelweg A2 richting Hannover te rijden. Zodra deze de A33 kruist stap ik over op die Autobahn richting Bielefeld. Bij Steinhagen verlaat ik de snelweg en op het stukje tot mijn hotel bezoek ik een brandstofstation om de GS alvast vol te tanken voor de terugweg van morgen. Het is nog net geen vijf uur als ik geparkeerd sta op het oude plekje bij het hotel.

De helm en het windscherm ontdoe ik van insectenlijken, de ketting gaat door het achterwiel en neem dan mijn spullen mee naar mijn kamer. Daar gaan eerst alle kledingstukken uit, want het laatste stuk was het 28 graden Celsius, dus warm! Vervolgens douchen, omkleden en met de laptop en tablet naar het terras.
Daar is het compleet leeg! Ik kan dus een mooi plekje kiezen om mijn verhaal te gaan schrijven. Er ligt ook al een Speisekarte. Zo kan ik ook al kiezen wat ik wil eten. Na een half uurtje getypt te hebben verschijnen er drie wandeldames die zo te horen ook hier willen eten. Aangezien ik nog niemand van de bediening gezien heb, ga ik mijn bestelling binnen doen voordat de dames me voor zijn. Niet veel later komt mijn Weizen en al vrij snel mijn Räuberspies mit Reis.

De apparatuur aan de kant en ik zit te smullen van mijn bestelde eten. Daarna het bord en bestek aan de kant om weer verder te schrijven. Zodra mijn bier op is, klap ik de laptop dicht en ga ik betalen en terug naar mijn kamer. De zon is al een tijdje van het terras en het begint aardig af te koelen.

Ik videobel met Paulette zodat we weer op de hoogte zijn van ons wel en wee. Daarna ga ik verder met mijn verhaal, zodat het al op tijd online gezet kan worden.

Dinsdag 5 juli

Afgezien van het vroege wakker worden en dan toch weer in slaap vallen tot net voor zeven uur, heb ik voor mijn gevoel prima geslapen. Om zeven uur luister ik naar het Nederlandse nieuws via de app van de NPO en begin dan al de spullen die in de reistas moeten in te pakken. Daarna doe ik mijn fitness en ten slotte onder de douche.
Om half acht ben ik aangekleed en ga ik met mijn Ortlieb Rackpack naar de parkeerplaats. Ik bevestig de reistas alvast op de motor en haal de ketting tussen het achterwiel weg. Voor de zekerheid zet ik wel nog het remschijfslot er op. Nadat een paar jaar geleden een motor van ons toenmalige vakantieclubje gestolen is ben ik nog steeds geruster als er een slot op hangt. Een beetje paranoia?

Terug op mijn kamer, controleer ik alle hoeken en gaten of ik echt niets vergeten ben en dan ga ik nog voor acht uur naar de ontbijtruimte. Dit keer geen buffet maar voor de enkele gasten een gedekte tafel met alles er op en er aan. Ook deze laatste keer laat ik het me smaken.

Ik heb alleen nog mijn rugzak, de navigatieapparatuur en tandenborstel en tandpasta, die mee moeten. Na het tandenpoetsen en toiletteren kan het laatste ingepakt worden en breng ik de sleutel naar de receptie. Aangezien ik al via Booking.com betaald heb, laat ik de kamersleutel vergezeld gaan met wat euro’s als fooi.

Omstreeks half negen rijd ik weg bij het hotel. De route voert me vandaag natuurlijk voornamelijk naar het westen, want terug naar huis. Maar eerst de berg af, dan naar Steinhagen en via Marienfeld tot “boven” Oelde.

Vervolgens slinger ik naar Drensteinfurt waar ik een kop koffie hoop te scoren.

Wanneer ik het kleine centrum van het dorp inrijd zie ik al snel een pleintje waar al een motorfiets geparkeerd staat. Ik parkeer de mijn er achter en het lijkt dat er maar één terras is waar iedereen al van het zonnetje zit te genieten. Om toch even de benen te strekken, doe ik een ommetje door dit centrum, maar ben al snel uitgekeken en voeg me bij de mensen op het terras.

Dat wil zeggen, ik loop naar binnen om een kop koffie te bestellen en de bedoeling was dat ik dan direct zou afrekenen zodat ik kan gaan wanneer ik wil. Zo blijkt dat hier niet te werken. Ik moet plaats nemen op het terras en daar bestellen. Zo gezegd zo gedaan. Nog voordat mijn koffie komt vraagt een oudere man of ik er bezwaar tegen heb dat hij bij mij aan tafel komt zitten, want het terras is verder vol. Ik heb natuurlijk geen bezwaar, hij blijkt geen prater te zijn…

Ik moet zeggen dat ik blij verrast ben over de route van het hotel tot hier. Het blijkt ondanks dat de omgeving niet spectaculair is, een leuke route te zijn. Vol met afwisseling en voldoende leuke bochten. Voor herhaling vatbaar.

Wanneer ik mijn koffie geserveerd krijg, wil ik betalen, maar dan moet ik bij zijn collega zijn. Kortom, wanneer ik mijn koffiekop terugbreng naar de bar en van het toilet terugkom is ze bereid mijn geld te innen.

Daarna stuurt MRAN me onder Lüdinghausen door en via de rondweg om Olfen, langs de Halter Stausee naar Borken, waar Paulette en ik nog dit jaar een paar dagen in een hotel hebben gezeten. Hier moet voldoende keuze zijn uit bakkerijen of restaurants waar ik iets te eten kan krijgen.

Ik parkeer de BMW bij de grote kerk en ik herken direct het centrum. Geen probleem dus om de bakkerij te vinden met terras en toilet. Maar ik wil nu toch echt even een stukje lopen, dus maak ik een ronde door het centrum en neus in enkele winkels. Ten slotte beland ik op het terras van de bekende bakkerij en bestel koffie met een tweetal wraps.

Op het terras blijken de wespen goed actief te zijn en ze zijn ook gek op de tonijn die tussen de wraps zit. Zonder gestoken te worden, lukt het me om de wraps te nuttigen. Ik maak nog even gebruik van het toilet en loop dan weer terug naar de motor.
De route van de koffiepauze tot hier in Borken was niet zo mooi als het eerste stuk, maar ook zeker niet slecht. Niet zo mooi, vanwege de verkeerslichten die her en der opdoemden. Eens kijken of het derde stuk hier aan kan tippen.

Omdat ik zo meteen de grens bereik met Nederland, had ik gepland om hier in Borken nog even de tank van de GS vol te gieten. Ik moet een stukje het centrum uitrijden voor het tankstation maar dan tank ik toch nog even voor een vriendelijker prijs dan in Nederland.

Vanaf Borken een stukje naar het noorden om de grens over te steken tussen Oeding (D) en Kotten (NL). Via smallen weggetjes, waarvan ik elk moment denk dat ze “doodlopen”, rijd ik ineens in het midden van het dorp Oeding. Hier ging ik vroeger ook met mijn vader de grens over wanneer ik met hem mee mocht “op” de vrachtwagen.

Daarna “onder” Winterswijk door en “boven” langs Lichtenvoorde en al slingerend door de landerijen naar Hengelo Gelderland, waar ik nog even wil pauzeren.

Ik vind een leuk terras bij de grote oude kerk en drink daar een cola.

Wat betreft de route, het valt niet tegen, maar het is in Duitsland toch leuker rijden. De volgende keer rijd ik waarschijnlijk toch weer de route via Bocholt binnendoor naar huis.

Op de terugweg naar waar ik de motor geparkeerd heb, zie ik kersen te koop staan. Ik koop een kilo kersen, omdat ze er mooi uitzien, maar vooral omdat Paulette er zo van houdt.

De route van het derde stuk “loopt” via Baak, Steenderen (waar de Aviko fabrieken staan, je kunt het ruiken) naar Doesburg. Daar steek ik de IJsel over en neem aan de andere zijde de A348 om bij Velp op de A12 te komen. Dan wordt het drukker op de A12, zodat ik hem bij afslag Ede-oost verlaat en over de Ginkelse heide naar Ede en dan binnendoor naar Lunteren rijd.

Even later, het is dan nog geen tien over vier, rijd ik de oprit van ons huis op. Het is weer gelukt om zonder kleerscheuren thuis te komen.

Paulette staat al te op me te wachten, toch fijn als je zo begroet wordt. En ze heeft dan nog niet eens de kersen gekregen…