Zat. 31 aug. t/m di. 3 sept.

Zaterdag 31 augustus tot en met woensdag 4 september

Ondanks dat dit de eerste dag is van onze zomervakantie, staan we vanmorgen nog eerder op dan gewoonlijk op zaterdag. De wekkerradio laat van zich horen om 6:30 uur. We willen nog even naar de highlights van het nieuws luisteren, maar die blijken er op zaterdagochtend zo vroeg niet te zijn. Dan stappen we maar uit bed.

We nemen een licht ontbijt, want rond acht uur wil ik op weg naar de sportschool voor een uur fitness. Dat zal wel zo’n beetje de enige lichamelijk inspanning blijven deze dag, want vandaag wordt het een reisdag.

Om kwart over negen ben ik weer fris gedoucht na lekker getranspireerd te hebben en rond tien uur ontbijten we thuis met verse broodjes van de Aldi. We zijn dus ruim op tijd klaar om te vertrekken en zetten de bagage alvast buiten. Om even voor elven komen mijn ouders ons ophalen en worden we een half uur later bij het NS-station in Amersfoort afgezet. Een kleine tien minuten later vertrekt de intercity naar Schiphol en zo bereiken we drie kwartier later onze nationale luchthaven.

We kunnen onze ruimbagage al snel afleveren en moeten dan wel een behoorlijk stuk wandelen naar de ingang van onze gate. Daar moeten we door de douanecontrole, maar daar hebben we natuurlijk op gerekend. Al onze losse spullen gaan in een klein rugzakje, zodat we niets kwijt kunnen raken. Dan moeten we door de bodyscanner. Dat geeft voor mij geen probleem, maar Paulette moet daarna door een vrouwelijke douanebeambte gefouilleerd worden. Als ze heeft laten zien, wat ze wil, kan ook zij haar spullen ophalen aan de andere kant van de röntgenbeeldschermen. Ons kleine rugzakje met de losse spullen uit de broekzakken e.d. komt niet door de controle. We moeten hem open maken en de beambte gaat op zoek naar, wat blijkt de telefoon van Paulette te zijn. Als de telefoon na controle ook mee mag, kunnen we door naar de winkels en restaurants van Schiphol.

Daar lopen we een uurtje en drinken dan een kop koffie bij één van de restaurants. Wanneer de koffie op is lopen we op ons gemak naar D68, de gate waar het vliegtuig zou moeten vertrekken dat ons naar Corfu zal brengen.

We hoeven daar niet lang te wachten, al snel mogen we aan boord van het vliegtuig. We hebben geen stoel besproken, maar zitten wel prinsheerlijk met ons tweeën op een rij van drie stoelen omdat één stoel onbezet blijft deze vlucht. Helaas moeten we wel ruim een half uur wachten, na het geplande tijdstip van vertrek (15:10 uur), voordat we de lucht in gaan. Het schijnt vandaag erg druk te zijn in het luchtruim boven Nederland.

Voor ons zit een stel met twee jonge kinderen, die duidelijk een andere opvoeding geven dan dat wij zouden hebben gedaan. De confrontatie wordt uit de weg gegaan en als ze iets doen wat niet toegestaan is, worden ze afgeleid tot ze vanzelf stoppen met hetgeen niet mag. Ik ben benieuwd hoe de kinderen zich ontwikkelen met deze wijze van opvoeding…

Ik pak mijn favoriete tijdschrift en begin te lezen, terwijl Paulette in haar boek duikt. Na een paar artikelen besluit ik een film te gaan kijken, die ik op mijn telefoon heb gedownloaded.

Paulette heeft weer heerlijke broodjes van thuis meegenomen, die smaken ons na een halve dag reizen prima.

En zo vliegt de tijd voorbij. Na circa tweeënhalf uur, na vertrek van Schiphol, maakt het vliegtuig een bocht naar rechts om daarna te landen op Corfu, in de buurt van de hoofdstad Kerkyras.

Zoals zo vaak, duurt het nog vrij lang voordat we onze koffers van de bagageband kunnen halen en ons kunnen melden bij de dames van Tui. Maar al vrij snel nadat we in de transferbus zitten gaan we op pad langs de diverse hotels om hun gasten daar af te zetten. Bij het derde hotel dat langs gegaan wordt, worden wij bij een steegje aan de weg in het dorp Gouvia afgezet. Een honderd meter het steegje in lopend vinden we Hotel Maltezos. Hier zouden ze ons moeten verwachten. Het is nog net geen 21:00 uur plaatselijke tijd.

Een vriendelijke eigenaar begroet ons en even later hebben we onze bagage op de eerste etage in kamer 14 achtergelaten en begeven we ons weer naar beneden om iets te drinken en te eten. We bestellen tosti’s en een Griekse salade en drinken er ook nog iets alcoholhoudends bij.

Ik haal na afloop van de maaltijd mijn laptop uit onze kamer en het wachtwoord van de wifi. Na inloggen op het internetsignaal begin ik te schrijven aan mijn verhaal.

Tegen 22:00 uur is het wel gedaan met het energieniveau van Paulette en keren we terug naar onze kamer waar we de koffers uitpakken en ons opfrissen onder de douche. Gelukkig doet de airconditioning het uitstekend, want het is lekker warm in de kamer hier boven.

Rond middernacht is het verhaal geschreven en kan het licht uit.

Zondag 1 september

Voor de zekerheid hadden we een telefoon ingesteld als wekker, maar nog voordat deze een kik geeft, gaan we voor acht uur uit bed. We hebben wel redelijk goed geslapen, al is het wennen van een waterbed naar een spartaans hard bed.

Een uurtje later gaan we naar het restaurant voor ons ontbijt. We kiezen een tafeltje buiten met het risico dat er iemand naast ons komt zitten die gaat roken, want dat mag hier natuurlijk. De keuze is reuze dus komen we niets te kort.

Na het ontbijt de tanden poetsen en zorgen dat we vóór tien uur present zijn om de huurauto in ontvangst te nemen die men dan zal komen afleveren bij het hotel. We hoeven niet lang te wachten want de auto blijkt er al te staan: een witte Fiat Panda. Er komt alleen nog een meneer van het verhuurbedrijf om de auto te laten zien en ons de papieren te laten tekenen. De huurprijs hadden we thuis al betaald, alleen de aflever- en ophaalkosten moeten we nog afrekenen. Hij rondt het bedrag zelf al naar boven af, dus hoeven we ook geen fooi te geven…

Nadat alles omtrent de auto is geregeld, pakken we de wandelgps en gaan op pad om het dorp en zijn omgeving een beetje te verkennen. Het is vandaag zaak om te wennen aan de warmte en dus rustig aan te doen. We lopen het dorp in en moeten in ieder geval water kopen, want het water dat we gisteren gekocht hebben is tot op de laatste druppel opgedronken. Eerst lopen we naar het strand (kiezel) en vandaar naar het zuidoosten, richting de jachthaven.

De jachthaven blijkt niet echt klein te zijn en we kijken dan ook onze ogen uit bij het zien van zoveel grote, nog grotere en zelfs gigantische jachten. Aan het einde van de jachthaven komen we uit bij een supermarkt waar we een grote fles ijskoud water kopen. Daar beginnen we direct aan, want we hebben dorst gekregen van de wandeling.

Vanaf de jachthaven lopen we richting de doorgaande weg van Kerkyra naar Gouvia op zoek naar een grote supermarkt die misschien een dompelaar verkoopt. We zien langs een beekje nog een rat schuifelen… Op onze kamer hebben niet de beschikking over een waterkoker, maar we willen wel een kop koffie kunnen zetten voor onszelf, vandaar de “noodzaak” van een dompelaar.

We lopen een stukje langs de “grote” weg terug richting Gouvia en komen dan in het gehucht Kontókali. Daar vinden we een gesloten grote supermarkt, dus keren we weer terug naar het weggetje parallel aan de grote weg, zoals we ook op de heenweg gekomen zijn. We lopen nu niet meer langs het strand, maar door de winkelstraat van Gouvia en ontdekken dan ook diverse restaurants, bars en souvenirwinkels. Zo’n beetje aan het einde van Gouvia lopen we naar de grote weg en zien daar nog een grote supermarkt. We steken de weg over, maar ook deze supermarkt is op zondag niet geopend. We lopen via een bochtje terug naar de winkelstraat. We gaan op zoek naar een cap voor mij, maar vinden alleen maar petten. Kopen ten slotte waterschoenen voor Paulette en keren dan via het steegje terug naar ons hotel.

In onze kamer, het is onderhand één uur geweest, kieperen we de rugzak leeg en vullen hem dan met de lichtgewicht stoeltjes en gaan dan op pad voor onze lunch. We lopen door de winkelstraat naar een bakker, kopen een brood en gaan dan op zoek naar wat tomaten en broodbeleg. Al lopende vinden we niet echt wat we zoeken en komen dan weer bij de supermarkt aan de jachthaven uit. Daar hebben ze alles wat we nodig hebben.

Bij de jachthaven kiezen we een grasveld uit met daarin een palmboom. In de schaduw van de boom, want het kwik heeft de 32 graden aangetikt, zetten we de stoeltjes in elkaar en gebruiken daar onze lunch. Af en toe waait het een beetje, zodat het daar heerlijk is en we alle tijd nemen voor onze pauze.

Na verloop van tijd vinden we het weer welletjes en prutsen de stoeltjes weer in hun foedraal en de foedraals in de rugzak. We lopen dit keer zover mogelijk langs de botenparade terug naar Gouvia. In het dorp slaan we negen liter water in en anderhalve liter cola. Ook vindt Paulette nog een setje “tennisrackets” voor in het water. Die schaffen we aan en lopen dan terug naar het hotel om ons koelkastje te vullen.

We zijn al met al lekker bezig geweest en hebben wel zin om even af te koelen. We stoppen wat lectuur en onze badhanddoeken in de rugzak, trekken onze badkleding aan en zoeken een plekje aan het zwembad. Er zijn lang niet voldoende ligbedden voor alle gasten, dus kiezen we maar twee stoeltjes in de schaduw en plonsen dan in het water met onze nieuwe “tennisrackets”.

In het zwembad verdeelt een volleybalnet het bad in ondiep en diep water. We gaan maar eens kijken of we dat net kunnen gebruiken tijdens onze tennissessie… Het valt ons vies tegen om een beetje te mikken met zo’n plastic batje. Na een poosje geoefend te hebben stappen we over op een plastic bal die daar op het water drijft. Paulette blijft in het ondiepe staan en ik zwem in het diepe. Zo gooien we de bal steeds bij elkaar over het net, totdat we geen adem meer over hebben: Paulette van het gooien en ik van het zwemmen.

Paulette heeft dan een stel ligbedden gezien die net verlaten worden. Het is al na vieren, maar nog steeds te warm voor mij in de zon. Ik manoeuvreer mijn ligbed in de schaduw, pak mijn tijdschrift en sla aan het lezen. Paulette doet hetzelfde in de zon.

Wanneer Paulette aangeeft dat ze last van haar linkervoet heeft en ik me bedenk dat ik al dagen geleden aanbod om hem te masseren (want dat schijnt te helpen), vraag ik of we olie van thuis meegenomen hebben. Als blijkt dat dat zo is, ga ik terug naar onze kamer om de masseervloeistof te halen. Paulette haalt in de tussentijd iets kouds te drinken voor ons. Ik krijg een Cola Light in een flesje met een isolerend jasje aan en een glas vol met ijsblokjes.

De massage helpt, maar ik word er wel weer warm van. We gaan nog een keer terug het bad in. Dit keer kies ik een lederen volleybal om mee te gooien. Voor Paulette en mij weer een uitdaging, want deze is een stuk zwaarder dan de plastic bal van zojuist. Paulette houdt het lang vol, en ik ben dan ook bang dat ze morgen spierpijn heeft van het gooien. Maar lol hebben we er in ieder geval wel bij. Ondertussen verbazen we ons over de Nederlandse vrachtwagenchauffeur, die hier met zijn moeder is en van top tot teen onder de tatoeages zit maar dit terzijde, die in het zwembad zijn liefde verklaart aan de Nederlandse dame van rond de dertig die hier ook in het hotel zit. We maken mee dat ze toehapt en zien ze vrij snel daarna kussend in het water.

We keren nog terug naar onze ligbedden en draaien die nu allebei in de zon, want het is al ruim na vijf uur en voor mij nu lekker warm. Om zes uur zou de gastvrouw van Tui langskomen. Wanneer Paulette nog voor zes uur gaat kijken, zit ze al klaar om ons te woord te staan. We maken kennis met de frisse jonge dame en luisteren samen met nog een ander Nederlands stel naar haar korte verhaal over het eiland Corfu en zijn mogelijkheden tot vertier. De vrachtwagenchauffeur, zou er ook bij zijn, maar is nu te druk met zijn nieuwe vriendin. We stellen nog wat vragen en zijn dan blij met de overgedragen kennis.

We gaan naar onze kamer, helemaal toe aan een douchebeurt. Wanneer ik, na het scheren van mijn nek, mijn fles aftershave bij de dop wil oppakken houd ik de dop tussen mijn vingers en de fles klettert op de plavuizenvloer van de badkamer aan gruzelementen. Elk nadeel heeft zijn voordeel, heb ik wel eens gehoord: het ruikt nu wel heerlijk in de badkamer. Gelukkig had ik op Schiphol een nieuwe fles aftershave erbij gekocht.

We kleden ons voor het diner en aangezien ik dit keer mag kiezen naar welk restaurant we zullen gaan, zoeken we het Indian Restaurant op dat we vanmiddag gezien hebben. Het is maar een tiental meters verwijderd van het steegje dat we gebruiken om in de winkelstraat te komen. Zo zitten we even later, onder de plafondventilator, op het overdekte terras van het restaurant.

We bestellen iets te drinken en te eten en bekijken ondertussen het winkelend publiek in de straat. Ook maken we een plan voor morgen: we willen een stukje met de auto richting Kerkyra rijden en de laatste vier kilometer te voet afleggen. Dat betekent wel dat we op tijd op weg moeten gaan, want de siësta is hier tussen 14:00 en 17:00 uur. Dat wordt dus morgen uiterlijk rond half negen ontbijten.

Om een uur of negen drinken we nog een kop koffie op het terras van ons hotel en gaan dan naar kamer 14. Daar zetten we de airconditioning aan en ga ik verder met het schrijven van mijn verhaal.

Maandag 2 september

Het is nog geen half acht maar ik heb het wel gezien in bed. Ik stap er uit en zie dan dat Paulette ook al wakker is. Paulette blijft nog even liggen, terwijl ik van een badhanddoek op het balkon een fitnessmatje maak en daar mijn oefeningen uitvoer.

Het is nog rustig op het terras als we om kwart over acht gaan ontbijten. Dit keer met water i.p.v. de nep jus d’orange van gisteren, naast de thee. We zijn al snel klaar, dus gaan we terug naar boven: tanden poetsen en spullen inpakken die we nodig denken te hebben voor vandaag. Het is zwaar bewolkt en hoewel ze geen regen van betekenis verwachten gaan ook onze nood-regenponcho’s in de rugzak.

Rond negen uur vertrekken we met Paulette achter het stuur van onze gehuurde Fiat Panda en mij als navigator naar Potamos. Dit dorp moet zo’n vier kilometer van Kerkyra liggen. We gaan niet de kortste weg, maar wel de makkelijkste, dus over de grote weg richting Kerkyra. Op het moment dat de dame van OsmAnd-navigatie een aanwijzing geeft, zitten we met open mond te luisteren. Het blijkt dat ze de Griekse lettertekens niet kan lezen. Ze ziet ze als losse Griekse letters zoals Alfa Bèta Gamma Delta enz. en spreekt de namen van de dorpjes en in te slane wegen dan ook allemaal als zodanig uit.

Om half tien heeft Paulette de Panda langs de weg geparkeerd in Potamos en gaan we lopend verder. Met een bochtje lopen we de stad in via het zuidwesten. Al vrij snel ziet Paulette een leuk shirt voor me. Het shirt is er helaas niet in mijn maat, dan koop ik maar een ander leuk shirt dat ze wel in mijn maat hebben.

De anderhalve liter water die we meegenomen hadden uit de koelkast is op en toch hebben we nog dorst. Ik pin geld bij een geldautomaat en moet dan €2,50 betalen voor de opname!

In een klein winkeltje met huishoudelijke artikelen vinden we een kleine waterkoker die we kopen voor €15,00. Nu kunnen we vanavond onze eigen koffie weer maken.

Ondanks dat de zon zich nauwelijks laat zien varieert de temperatuur van 24 tot 35 graden. Midden in de oude stad kiezen we een terras uit. We drinken daar een cola en maken gebruik van het toilet.

Vervolgens gaan we op zoek naar een pet in de vorm van een militaire cap. We vinden eerst nog een linnen shirt dat ik aanschaf, maar ook de cap wordt gevonden. Daarna schaf ik nog een natuurspons aan, omdat vriend Bert die me al tijden geleden aanraadde.

Nu vinden we het tijd worden voor de lunch. We kopen een brood en dalen af naar de noordoost-zijde van de stad. Daar waar vroeger de ferry aankwam, zo te zien aan de aanlegplaats. Op één van de vele rotsblokken, die dienen als zeewering, nemen we plaats en eten ons brood met de tomaat, komkommer en paprika die we van gisteren overgehouden hebben.

Wanneer we weer voldoende uitgerust zijn lopen we via de kustlijn naar het westen. Net voorbij de “nieuwe burcht” schiet een Brit ons aan. Hij is op zoek naar de “oude burcht”, als ik hem op de digitale kaart van de gps aanwijs waar volgens mij die burcht te vinden is, gelooft hij me niet. Hij steekt de weg over naar een bord met de plattegrond van de stad.

Wij gaan op zoek naar een minimarkt of zoiets voor een fles koud water. Bij de ingang naar de jachthaven is een soort restaurantje met een ijskast waaruit o.a. flessen water te koop worden aangeboden. Voor €2,00 kopen we anderhalve liter water van de beheerder, de afzetter!

We lessen we onze dorst en lopen dan verder langs de kust, tot we weer op de grote weg komen naar Gouvia. Na die weg te zijn overgestoken brengen we een bezoekje aan de plaatselijke Lidl en kopen daar een paar pruimen. We lopen daarna een stukje terug en slaan dan af naar het zuidoosten het binnenland in richting Potamos. Helaas moeten we wel een stukje omhoog lopen, maar het aantal te overwinnen hoogtemeters blijft binnen de perken voor Paulette.

Rond half drie vinden we de auto terug waar we hem vanmorgen neergezet hebben, wel zo prettig. We rijden dit maal de kortste weg terug naar Gouvia. Onderweg wijzigen we de route naar de bergen in het noorden, om te kijken hoever rijden dat is vanaf Gouvia. Zodra we echt de bergen in dreigen te gaan, keer ik de auto en rijd dezelfde weg terug. Maar een stukje terug is er een ongeluk gebeurd tussen meerdere auto’s en een scooter. Eén auto staat gehavend midden op de weg, zodat er maar één rijstrook beschikbaar is voor beide richtingen. Het duurt dus even voordat we daar voorbij zijn.

Om een uur of vier arriveren we bij Hotel Maltezos. Er is gelukkig nog een parkeerplekje vrij voor de huurauto. We brengen onze spullen naar onze kamer en kleden ons dan voor een verblijf bij het zwembad. De zon laat zich dan wel nauwelijks zien, maar de temperatuur is hoog genoeg om even af te koelen in het zwembad. Wanneer we net weer op het droge zijn, valt er een klap onweer, maar het blijft droog. Er zijn niet veel mensen bij het zwembad dus hebben we zonder moeite twee ligbedden kunnen bemachtigen. Die gebruiken we om onze lectuur te raadplegen. Na verloop van tijd haalt Paulette een glas rosé voor haar zelf en een Cola Light voor mij. Net op tijd, want ik kon al bijna niet meer tuffen.

Het is al zes uur geweest wanneer we naar boven gaan om ons op te frissen en om te kleden voor het diner. Wanneer dat gelukt is, dalen we af naar beneden, gebruiken het steegje om in de winkelstraat te geraken en kiezen dan het tweede restaurant dat we tegenkomen voor ons avondeten.

Ook hier smaakt het gekozen menu prima en gelukkig minder zout dan gisteren. Vervolgens lopen we terug naar onze kamer om een kop koffie te maken met behulp van onze nieuwe waterkoker.

Op bed gezeten gaat Paulette afwisselend aan de weer met haar telefoon en haar boek. Ik ga weer een stukje aan mijn verhaal schrijven.

Dinsdag 3 september

Rond acht uur staan we naast het bed en zitten dan een uurtje later aan het ontbijt. Ondanks dat het vanmorgen een stuk drukker is dan de afgelopen dagen in de ontbijtruimte, lukt het ons toch om een tafeltje buiten te bemachtigen. Het is zwaarbewolkt, maar toch ook met enkele kleine blauwe stukken hemel, de temperatuur is ondanks het ontbreken van een stralende zon hoog genoeg om het straks warm te krijgen. Na het ontbijt maken we ons gereed om met de auto naar het noorden te rijden. Eerst willen we naar Spartilas dat hemelsbreed maar een anderhalve kilometer van de doorgaande weg naar het noorden ligt, maar in die weg zitten dan wel een kleine twintig haarspeldbochten.

Wanneer de tanden gepoetst zijn, rijden via de grote weg naar het noorden, qua navigatie weer geholpen door de OsmAnd-app en nemen na een kilometer of zeven de afslag naar de oostelijke kustweg richting Kassiopi. Ca. 600 meter verder maken we een scherpe draai naar links, omhoog naar Spartilas. De weg is niet al te best, dus doen we rustig aan, wat toch al nodig is vanwege de vele haarspeldbochten. In het dorp aangekomen, merken we dat het dorp zelf ons niet veel te bieden heeft behalve het prachtige zicht op o.a. Gouvia en de rest van het eiland. Wel is de bewolking hier bijna geheel verdwenen.

Ik parkeer de auto en daarna zoeken we een mooi plekje om het een en ander in de digitale opslag van onze telefoon dan wel filmcamera (in plaats van de gevoelige plaat van vroeger) vast te leggen. Het lukt net niet mooi genoeg naar mijn zin, dus daal ik via een van de smalle steegjes tussen de huizen door naar beneden, totdat ik het idee heb dat ik op privé gebied ben beland. Ik film daar het uitzicht, maar word dan door een vriendelijke Griekse mevrouw op leeftijd geroepen. Ik begrijp uit haar Grieks en gebaren dat ik verder moet afdalen voor een mooier uitzicht. Paulette en ik volgen haar raad op en moeten haar vrijwel direct gelijk geven. Iets verder naar beneden (ca. 350 m. boven zeeniveau) is er een terras aangelegd met een prachtig uitzicht over een deel van de oostkust van Corfu. Wanneer we, terug omhoog, haar passeren, bedanken we haar vriendelijk en lopen dan terug naar de auto.

Ik vraag OsmAnd ons naar Kassiopi te geleiden en dat resulteert in een keuze voor een weinig gebruikt weggetje dat voornamelijk oostwaarts loopt, de kortste weg terug naar de oostelijke kustweg. Door deze kustweg te volgen, komen we na enkele kilometers in de bergen en weer de bergen uit om ten slotte aan de kust in Kassiopi uit te komen. Nog voor de bebouwde kom van dit dorp parkeer ik de auto in een zijweggetje en gaan lopend op weg naar het centrum.

Het is een echt toeristendorp, hele bussen met toeristen worden hier leeg gekieperd. Sommige groepen hebben zelfs een leider, te herkennen aan de omhoog gehouden stok met een herkenningsteken in de top.

We verkennen het dorp, vinden meerdere supermarkten, bakkers en heel veel souvenirwinkels. Aan de haven van het dorp ligt een oude burcht, die gedeeltelijk gerestaureerd blijkt te zijn met Europees geld. De burcht is te bezoeken, maar daarvoor moeten we wel een stukje klimmen, gelukkig is het niet al te hoog dus voor Paulette ook nog redelijk goed te doen. Binnen de muren van de burcht is een wandeling bedacht die de (restanten van) de dikke muren van de burcht volgt. Wij doen de wandeling en hebben dan af en toe een mooi uitzicht op zee en krijgen een indruk van de grootte van de burcht uit vroegere jaren.

Terug in de haven, kiezen we een bakker en een supermarkt uit voor onze lunch. Op het pleintje van het dorp is een bankje in de schaduw vrij. Dat bankje gebruiken wij dankbaar om zittend te lunchen.

Tijdens het eten bedenken we dat we nog wel een rondje om het dorp willen wandelen. Wanneer we onze afval opgeruimd hebben, slaan we rechtsaf om ons rondje met de wijzers van de klok mee te gaan lopen. Voordat we dat daadwerkelijk gaan doen, kopen we nog een koude fles water van anderhalve liter voor €0,35. Dat is nog eens andere koek dan die fles voor €2,00 van gisteren!

We zijn nog niet weg of Paulette loopt een restaurant in met het verzoek om gebruik te mogen maken van het toilet, eventueel tegen betaling. De man die haar te woord staat antwoord verontwaardigd dat hij hiervoor geen geld wil hebben, maar dat dat natuurlijk is toegestaan.

Even later lopen we bijna onze geplande weg langs het strand mis. Ik heb het nog net op tijd in de gaten. Op het meest noordelijke puntje van onze wandeling, maken we ook nog even een uitstapje op een landtong(etje) waar we via een smal bospaadje bij de zee kunnen komen. Het is hier erg rustig, zodat we van de gelegenheid gebruik maken om wat urine kwijt te raken.

Terug op onze rondwandeling komen we al snel weer in de haven van het dorp. We lopen zonder na te denken langs de haven en dan zie ik dat we via een, voor motorvoertuigen doodlopende, weg in kunnen slaan om eenvoudig bij onze auto te komen. Alzo geschiede het, wat ik alleen niet gezien had: hiervoor moeten we wel een stukje klimmen en dat is niet fijn voor Paulette aan het einde van de wandeling… We doen het laatste stukje zo rustig als nodig en pauzeren als Paulette even bij moet komen. Het is niet ver, maar we hadden beter een stukje om kunnen lopen, zodat we de pukkel mis waren gelopen.

Zodra we bij de auto zijn gearriveerd, lessen we eerst onze dorst, voordat we instappen en terug rijden naar Gouvia. Daar komen we na vieren aan en merken dat het hier nog steeds gedeeltelijk bewolkt is. Aangezien wij het nog steeds warm hebben, kleden we ons voor het zwembad.

We zwemmen een paar baantjes en nemen dan beiden plaats op een ligbed. Even later komt de zon er toch nog lekker door en kiest Paulette een plekje in de warmte. Ik blijf lekker in de schaduw zitten.

Even later haal ik aan de bar een roseetje voor Paulette en een Cola Light (in een bevroren dubbelwandige plastic beker) voor mijzelf.

Van onze vriendin Sandra hadden we vanmorgen gehoord dat de kanker die bij haar onlangs geconstateerd was, behandelbaar blijkt te zijn. Paulette heeft afgesproken dat we haar rond zes uur telefonisch zouden spreken. Dus even voor zes uur pakken we onze spullen en bellen haar in onze kamer.

Daarna is het tijd om te douchen en ons om te kleden voor de avondmaaltijd. Ik schrijf alvast een stukje aan mijn verhaal en lees dan het WhatsApp-bericht van Tim, een klant van Het Routlab. Hij vraagt om een route van acht rijuren met weinig snelweg door Nederland, België, Luxemburg en Duitsland, maar dan zonder snelweg door het Ruhrgebied. Ik kan dus weer aan de slag…

Onze gastheer Spiros raadde ons net het restaurant Romeos aan, dat van een vriend van hem is. Als we daar gaan eten en vertellen dat we door hem gestuurd zijn, schijnen we tien procent korting te krijgen. We besluiten dat restaurant uit te gaan proberen.

Omstreeks acht uur lopen we naar het bewuste restaurant, dat op het moment dat wij daar aankomen, nog geen klanten heeft. Dit restaurant ligt dan ook te ver van het levendige centrum van Gouvia vinden wij. Zonder aanwijzingen van onze gastheer waren we hier waarschijnlijk niet gekomen.

We plaatsen onze bestelling, nadat we vriendelijk te woord worden gestaan door Costas de eigenaar, die te kennen geeft dat het klopt dat Spiros en hij vrienden zijn. Helaas serveert hij geen alcoholvrij bier zodat ik maar een gewone grote Mythos bestel. Paulette houdt het bij een rosé en denkt even later te proeven dat het dezelfde lekkere rosé is als in Hotel Maltezos.

Wanneer we uitgegeten en -gedronken zijn is het al stikdonker geworden. In mijn beste Grieks vraag ik naar de rekening. We geven eigenlijk de tien procent korting weer terug in de vorm van fooi, maar we hebben dan ook lekker gegeten.

Terug op onze kamer, gaat de airco aan en wordt er koffie gemaakt met behulp van onze nieuwe waterkoker. We klimmen op bed, Paulette om wat te lezen, ik om mijn verhaal te gaan schrijven. Van Paulette krijg ik een half uur later nog een colaatje tegen de dorst.