Zaterdag 22 augustus

Vandaag is mijn grote broer jarig, dus moet ik niet vergeten hem te feliciteren. Maar het is ook de eerste dag van onze zomervakantie. Deze vakantie verloopt tot nu toe niet helemaal naar wens, maar vandaag ga ik wel op pad.

De lezer die graag ook beeldmateriaal wil hebben bij dit verhaal, dat zij/hij leest op de website routeopmaat.nl, verwijs ik graag naar “Polarsteps”, een leuke app die het verloop van de route laat zien in combinatie met foto’s. Mocht je interesse hebben mij zo te willen volgen: stuur een WhatsApp-bericht naar +31 6 575 500 75 en ik voeg je toe aan mijn volgers.

Het oorspronkelijke plan was om naar Kroatië te gaan, naar Pula. In februari had ik daar al een huis gehuurd voor 12 dagen via Homeaway. We hadden in april net het totale huurbedrag voldaan, toen het land “oranje” werd verklaard. Aangezien we nu pas zouden gaan, hielden we het voor mogelijk dat het coronavirus onder controle te krijgen zou zijn. Voor de zekerheid planden we we wel een alternatief: een huis in de buurt van Rimini, Italië dus.

Twee weken geleden heb ik “Pula” geannuleerd in de hoop dat we (een deel) van ons geld terug zouden krijgen wegens de “covid-19”-pandemie. Helaas krijgen we geen cent terug, ondanks dat Paulette tijd en moeite heeft geïnvesteerd door te bellen met Homeaway en de Consumentenbond. Het bleek namelijk dat we via Homeaway bij Novasol.nl geboekt hadden. Novasol is heel duidelijk met het annuleren: pech, geld weg. Nou ja niet weg, het is naar Novasol. Dus mocht je er ooit over denken om bij Novasol te gaan boeken…

Vandaag zijn we om 6:30 uur opgestaan om er voor te zorgen dat ik rond 8:00 uur vertrek. Paulette brengt mijn hoofdhaar op de juiste lengte en ik mijn baard, daarna onder de douche, ontbijten, mijn fitnessoefeningen op de mat doen en dan de laatste zaken op de motor. En natuurlijk mijn broer in Dubai feliciteren via WhatsApp.

Gisteren heb ik mijn reistas al op de motor gebonden en de topkoffer en de linkerkoffer al volgepakt. Nu mijn schoudertas in de rechterkoffer en de tanktas nog op zijn plaats. Om even voor acht uur, ben ik er helemaal klaar voor en kan ik afscheid nemen van Paulette.

Ik rijd richting de snelweg, maar stop daarvoor nog een keer om de “life locatie delen” van WhatsApp aan te zetten zodat Paulette kan zien hoe ik vorder. Even later rijd ik op de snelweg naar het zuiden.

Het is de bedoeling dat Paulette en onze vriendin Wilma maandag samen ook naar het zuiden afreizen, maar dan in de auto. Het eerste deel rijd ik dezelfde route als zij: Ede-Venlo-Mönchengladbach.

In Nederland moet ik nog een stuk of vier klein regenbuien trotseren, maar gelukkig vallen ze mee, want ik heb niet de moeite genomen om mijn regenpak aan te trekken. In Duitsland, bij Venlo de grens over gegaan, mag ik weer een stukje harder rijden. Ik houd een snelheid aan van ongeveer 130 km/u op de teller, hard zat en zo voorkom ik de draaikolk in mijn tank.

Autobahn nummer 61 volg ik voorlopig, maar net voor Mönchengladbach ontstaat er een file, even later zie ik in mijn spiegel dat er een ambulance aan komt snellen. Ik was tussen de file door aan het rijden, ondanks dat dat hier in Duitsland niet toegestaan is, maar nu keer ik toch maar terug in de rij.

Gelukkig moet ik er hier ook ergens af, dus dat komt goed uit.

Omstreeks half tien verlaat ik de snelweg bij Mönchengladbach en parkeer mijn BMW aan de rand van de stad, bij de McDonald’s, even wat drinken en het toiletgebruiken. Daarna rijd ik verder naar het zuiden zonder gebruik te maken van de Autobahn.

Voorbij Zülpich begint de Eifel zich van haar mooie kant te laten zien: glooiingen!

Om half twaalf zet ik de motor stil bij een tankstation in Schleiden, want hij kan wel weer wat brandstof gebruiken. Een stukje verder gebruik ik een boom bij gebrek aan een toilet en vervolg dan weer mijn route naar het zuiden. Ondanks dat ik, in verband met de af te leggen kilometers, meer heb gekozen voor snelle wegen dan voor mooie kronkelige wegen, rijd ik met plezier door de heuvels van de Eifel.

Om een uur of één zet ik de motor op de parkeerplaats van een Lidl en koop daar mijn lunch. Iets verder op de route vind ik een picknickbank langs de weg waar ik mijn lunch gebruik.

Ik had gepland alleen nog te tanken in Kirchberg, maar als ik daar aankom zie ik dat ik nog tijd genoeg heb om een terrasje te pakken. Ik zoek en vind een parkeerplaats in de buurt van het oude centrum en loop een rondje om het dorp te onderzoeken op leuke terrassen. Even later zie ik een totaal verlaten terras en meld me binnen om een alcoholvrije Weizen te bestellen. Wel weer met een neusmondbescherming en het invullen van mijn naam, adres en telefoonnummer. Het is hier zodanig prachtig weer dat ik in de schaduw ga zitten genieten van mijn biertje. Hier vandaan moet het nog ongeveer een half uur rijden zijn tot Pension Resch in Spabrücken, maar eerst nog even tanken.

Op het laatste stuk reageren mijn beide navigatiesystemen, dus én mijn Garmin Zumo en MyRouteAppNavigation (MRAN) vreemd op de B50 bij Simmern, zodat ik de afslag voorbij rijd en moet keren. Gelukkig heb ik het op tijd in de gaten en rijd ik dus nauwelijks om.

Het is nog net geen half vijf als ik mijn motor probeer te parkeren bij Pension Resch, probeer, want de weg loopt zo steil naar beneden dat ik hem daar voor de deur niet kan parkeren. Gelukkig komen mijn gastvrouw en -heer me al enthousiast begroeten. Mevrouw Resch open voor mij de garage, zodat ik mooi vlak binnen kan parkeren.

Even later zijn mijn spullen van de motor in mijn kamer en maak ik kennis met mevrouw Resch en hun pension. Ik krijg een fles bronwater en uitleg over de kook, koffie en thee mogelijkheden. Nadat we afgesproken hebben dat ik om 8:00 uur morgenochtend kan ontbijten, kleed ik me eerst maar eens uit, want de temperatuur is hier opgelopen tot ruim 25 graden. Lekker douchen, omkleden en dan een rondje door het dorp om te zien welke eetgelegenheden ze hier hebben. Maar eerst nog even mijn helm reinigen en mijn broekriem en poloshirt uit de koffer van de motor halen.

De bistro was een aanrader zei mijn gastvrouw, maar ik vind de gerechten meer op cafetariagerechten lijken en beland dan te vroeg bij een eenvoudig restaurant. Te vroeg, want de zaak gaat pas om 18:00 uur open. Het is mooi weer dus geen straf om even te moeten wachten totdat het zes uur geweest is.

Ik meld me met mijn Buff voor mijn mond en neus, bij de uitbater. Hij heeft wel wat te eten voor me, maar ik moet eerst terug naar de ingang want ik blijk de handendesinfectie gemist te hebben. Ik mag ook de tuin in als ik dat wil. Natuurlijk kies ik dan voor de Biergarten, omdat dat in de buitenlucht is en ik dan minder kans heb om met het coronavirus in aanraking te komen.

Als snel brengt de uitbater me een halve liter alcoholvrije Weizen en pak ik mijn favoriete tijdschrift de “KIJK” erbij totdat hij met de salade en daarna met de kalkoenschnitzel komt. Wanner ik mijn bord en glas leeg heb, ga ik afrekenen en loop terug naar het pension.

Ik probeer nog of ik Paulette telefonisch kan bereiken, maar mijn timing is niet goed. Ze vraagt via de app of ze me terug mag bellen.

Op mijn kamer sluit ik alle apparatuur aan die opgeladen moet worden en ga dan gezeten op het bed beginnen met het optekenen van mijn verhaal.

Ik kopieer de bestanden uit de camera die ik voorop de motor bevestigd heb naar de usb-stick en lees de Garmin Zumo uit. Het blijkt dan dat ik 406 km afgelegd heb vandaag (5,5 uren gereden en 3 uur stil gestaan).

Omstreeks negen uur belt Paulette en praten we elkaar bij. Daarna zet ik mijn verhaal online.