Woensdag 21 mei 2025

Er zijn al mensen die om 5:00 uur opstaan zo te horen. Dat doe ik ook, maar dan alleen om te plassen. Daarna kruip ik nog lekker een paar uur onder het dekbed.

De wekker had ik gisteren op 7:00 uur gezet, maar ik ben al om half zeven wakker door het licht dat slecht wordt geweerd door de gordijnen. Om kwart voor zeven ga ik uit bed en begin aan mijn ochtendritueel.

Bij het hotel van gisteren heb ik mijn tandpasta laten staan, dat was niet handig. Gisteravond mijn tanden zonder pasta gepoetst en dat zal straks na het ontbijt ook weer moeten. Vandaag maar eens op zoek naar een nieuwe tube.

Ik kleed me na het douchen in motoroutfit, neem alvast een koffer mee naar beneden en ga kijken in de ontbijtruimte. Er zitten maar twee heren, beide motorrijders, dus geen drukte op de vroege ochtend. Ik laat mij het ontbijt smaken, maar hoewel alles er heerlijk uitziet, beperk ik me tot twee broodjes en een kop thee. Tenslotte zit ik de hele dag.

Na het ontbijt de laatste zaken inpakken, nog een keer naar het toilet en dan met mijn reistas en rugzak naar de motor. De reistas laat ik daar staan en ga dan naar de receptie om te betalen. Ik gebruik de telefoon, die speciaal daar staat voor het geval er niemand is, en meld dat ik graag wil betalen. Het blijkt de bedoeling te zijn dat ik in het restaurant betaal. Voor het laden berekenen ze vier euro vijftig, dat vind ik wel redelijk, zeker als je kijkt naar het gemak dat ik er van heb.

Ik neem afscheid en ga de motor bepakken, de navigatie instellen en dan zit ik omstreeks half negen al op de route van vandaag. Er bestaat kans op regen vandaag, al zal dat niet veel zijn, verwacht Weeronline. Mijn regenoverall heb ik nog in de reistas laten zitten. Wanneer ik op weg ben is het nog fris maar wel mooi weer. Ik slinger weer verder naar het oosten, waarbij ik zo strak mogelijk langs de grens met Tsjechië rijd.

Alhoewel ik nog in het laaggebergte rijd, de bergen zijn hier rond de 600 meter hoog, krijgt de motor een helling van 16% te verwerken! Hij heeft geen krimp, dus dat is wel prettig. Op een gegeven moment loopt er een vos langs de kant van de weg. Hij heeft me pas heel laat in de gaten, zodat ik hem goed kan zien. En natuurlijk volgt er weer een “Umleitung” die ik dit keer maar braaf volg. Wel moet ik een keer stoppen achter een korte file, omdat men een boom aan het vellen is, die langs de kant van de weg staat. Maar het zijn vaklieden, want hij valt keurig in de juiste richting, zodat het verkeer al snel weer doorrijden kan.

Zoals vaak deze dagen is het asfalt tussen de dorpen en steden meestal van goede kwaliteit, maar in de plaatsen zelf moet vast en zeker het geld ergens anders vandaan komen, want daar is het vaak gewoonweg slecht. Voorbij Töpen blijk ik twee stukjes snelweg te moeten rijden, het navigatiesysteem waarschuwt me dat ik dat niet mag, omdat ik de instelling op “geen snelweg” heb staan. Geen idee waarom ik dat toentertijd gedaan heb. Ik rijd toch maar de paar kilometers over de Autobahn.

In Markneukirchen heb ik een pauze gepland. De laadpaal staat waar die zou moeten staan, dus kan ik op zoek naar een kop koffie. Voor de zekerheid gebruik ik het openbare toilet van het dorp, die er ook weer keurig uitziet. Waarom kan dat in Nederland niet? Bij de Edeka schaf ik tandpasta en fruit aan. De koffie vind ik even later bij een bakker. Er blijkt een klantentoilet te zijn, maar die sla ik even over. Wanneer ik de bakkerij verlaat word ik onaangenaam verrast door een regenbui. Hij duurt kort, maar er valt toch wel zoveel dat de wegen kletsnat zijn. Oppassen dus, want het rubber en de olie op de weg gaan nu drijven na de droge dagen en ik heb maar twee wielen.

Tegen de tijd dat ik teruggewandeld ben naar de motor is het weer droog. Maar doordat de wegen kletsnat zijn, is de motor in no time smerig door het opspattend vuil van de weg. En je gelooft het of niet, maar weer volgt er een omleiding! Dit keer probeer ik hoever ik komen kan. Tevergeefs, ik moet nu nog verder omrijden dan de omleiding! Pas voorbij Tannenbergsthal kom ik weer op de originele route. Maar dan rijd ik wel het Erzgebirge in met serieuze bergen.

Ter hoogte van Carlsfeld (skigebied) rijd ik een bergpas over op ruim 900 meter hoogte, daar was het wel lekker fris. Voldoende bochten en hoogteverschil tot Oberwiesenthal. Bij een afdaling met 14% regenereert de motor zodanig, dat de accu er weer gewoon twee procent lading bij krijgt.

Helaas is de geplande laadpaal in Oberwiesenthal door werkzaamheden in de buurt niet te bereiken. Ik pak de app erbij en zoek een alternatief. Er is niet veel keus, dan maar een snellader aan de rand van het stadje. Vanaf dat punt kan ik de skipiste zien liggen. Ook de nostalgische stoomlocomotief rijdt daar onderlangs. Helaas is hij op de foto slecht te zien. Waarschijnlijk omdat ik de foto te snel nam, omdat ik hem te laat zag.

Na ongeveer een half uurtje, is de accu aangevuld tot 80% en laat ik de motor achter op het parkeerterrein in de buurt van de snellader. Ik loop het stadje in op zoek naar een belegd broodje. De bakker vind ik, koffie en broodjes hebben ze, maar beleggen doen ze vandaag niet meer. Ik drink de koffie ter plekke en de broodjes neem ik mee.

Het openbare toilet is eenvoudig te vinden als je de app Osmand gebruikt. De broodjes eet ik, zonder beleg, onderweg naar de motor. Zonder beleg smaken ze ook goed. Ik stap weer op voor de laatste etappe van vandaag. Volgens de navigatie ben ik nog voor 17:00 uur bij het hotel.

De route er naartoe is prachtig zodat ik de laatste twee uren doorrijd zonder pauze. Wanneer ik bij het erg grote hotel arriveer, worden er net twee bussen met jongelui leeg gekieperd. De bussen voorkomen dat ik de motor bij de laadpaal kan zetten. Dan eerst maar inchecken. Ik krijg de sleutel van een eenpersoons kamer, die er prima uitziet. Wel op de tweede verdieping, dus goed voor de beenspieren.

Voordat ik me omkleed besluit ik de motor aan de laadpaal te zetten. Ik kan volgens de app van het Duitse Maingau het laden activeren met de app. Maar hoe ik het ook probeer ik blijf een foutmelding krijgen. Tot slot besluit ik te zoeken naar de dichtstbijzijnde laadpaal als alternatief. Dat blijkt een snellader te zijn in Altenberg, zo’n 3 km verderop. Dus jas aan, helm op en gaan.

Een probleempje: de snellader staat op een parkeerterrein dat afgesloten is. Nood breekt wet, toch? Ik rijd over een trottoir het parkeerterrein op naar de snellader, die het gelukkig direct doet. Het kost wel een half uurtje voordat de accu weer op 80% lading staat, maar het is nog steeds mooi weer en ik hoef vanavond nergens meer heen. Ik heb nu wel mooi de tijd om te zien hoe ik straks op een nette manier weer van het terrein af kom. En tijd om mijn appel op te eten. Volgens mij straks gewoon door de voetgangerssluis het terrein af. Ik heb namelijk op dit moment maar één zijkoffer aan de motor, dus dat moet lukken.

Zodra de 82% (2% voor het terug rijden) bereikt is, stop ik het laden en rijd ik via de beoogde sluis het terrein af, terug naar het hotel. Daar kleed ik me snel om, zodat ik me omstreeks zeven uur in het restaurant meld. Een uur voordat ze sluiten. Ik laat het polsbandje zien dat ik bij de sleutel van de kamer heb ontvangen, zodat ik een tafeltje kan kiezen.

Er zitten weinig mensen meer te eten, dus ik kan op mijn gemak langs het buffet. Maar eerst bestel ik een grote Cola, bij gebrek aan alcoholvrij bier. Ik neem dit keer ook een bescheiden dessert, mag allemaal voor dezelfde prijs. Tussen de gerechten door schrijf ik op de tablet een stukje van mijn verslag. Wanneer het tegen achten loopt, betaal ik de Cola en keer terug naar mijn kamer. Daar leg ik de rest van mijn belevenissen digitaal vast met behulp van de tablet. Ten slotte voeg ik de tekst toe aan de juiste pagina op mijn website.