Antalya (Turkije) 2010 - Route op maat

Zaterdag, 24 april
De wekkerradio begint om 5:45 uur te spelen, het is tijd om op te staan. Gisteravond hebben we al zo’n beetje alles ingepakt, dus nu nog even de slaap uit de ogen wassen, de tanden poetsen, aankleden en de laatste dingen in de koffer proppen.
Vannacht werd ik wakker en bedacht me dat het wel handig is als we ons navigatiesysteem uit de auto meenemen om de Rijnlanderweg in Hoofddorp te vinden. Daar bij de firma Park&Fly hebben we een parkeerplaats met bewaking gereserveerd voor acht dagen voor de prijs van 56 euro.
Ik haal onze Tomtom uit de auto en hoor ons vervoer al de straat inrijden.
Om 6:15 uur staan paps en mams met hun Ford Transit bus voor de deur. De bagage er in en de reis kan beginnen.
Het is de bedoeling dat we met ons vieren een dag of zeven/acht in een luxe hotel in Antalya gaan verblijven. Als het weer mee zit en het net zo gezellig is als vorig jaar dan wordt het weer een feestje.
Het vertrek van onze vlucht is gepland om 10:00 uur vanaf Schiphol. Het is door de as van de IJslandse vulkaan nog spannend geweest of we wel konden vertrekken, maar de laatst paar dagen heeft hij zich aardig rustig gehouden en worden de meeste vluchten in Europa al weer uitgevoerd.
In een uur rijden we naar Hoofddorp waar we dankzij onze Tomtom regelrecht naar onze parkeerplaats rijden. De medewerker van het parkeerplaatsverhuurbedrijf lijkt eerst wat onvriendelijk maar blijkt even later wel mee te vallen. Hij stoorde zich alleen aan het feit dat we zonder het te vragen zijn terrein op reden, wat kennelijk niet de bedoeling was.
We wachten een paar minuten op ons vervoer naar Schiphol en betalen in de tussentijd de rekening. Even later worden we keurig voor vertrekhal 3 afgezet bij balie 32 van Pegasus Airlines. Voor de balie staat al een enorme rij, die de reden wordt dat we pas om halfnegen onze koffers ingecheckt en onze instapkaarten ontvangen hebben.
Het is een behoorlijk eind lopen van balie 32 naar gate D26, maar gelukkig voor mams (76jr) en paps (79jr) is Schiphol uitgerust met loopbanden die je kunt nemen als je minder wilt lopen.
Wanneer we bij de gate arriveren kunnen we direct door de veiligheidscontrole, die geen enkel probleem geeft, behalve dan dat mams gefouilleerd wordt vanwege haar heupprothese.
Terwijl we zitten te wachten op ons toestel dat nog niet gearriveerd is op Schiphol, eten we luxe broodjes die door Paulette thuis zijn klaargemaakt, ons bin zuunig…
Het toestel arriveert tenslotte en we hebben een mooi uitzicht op de ont- en belading van het vliegtuig. Om 10:00 uur mogen we aan boord. We moeten nog wel twee mensen verzoeken om een andere zitplaats te nemen omdat ze op onze plaatsen zitten, maar dan kan de vlucht beginnen.
Voordat we in de lucht gaan is het al wel 10:30 uur. De vlucht duurt zo’n 3,5 uur en verloopt zonder problemen.
Als we uit het vliegtuig, via de bus verder gebracht, als eerste uitstappen en in de aankomsthal arriveren, lopen we direct naar de pascontrole, maar daar worden we teruggestuurd naar de visumverstrekking. Volgens ons is het visum 50% duurder geworden sinds vorig jaar, want we moeten nu 15 euro per persoon betalen.
Tegen de tijd dat we bij de bagageband aankomen staan onze koffers er al naast en kunnen we ons direct melden bij de vertegenwoordiger van Krasreizen. Deze dame stuurt ons door naar een minibus die ons een kwartier later wegbrengt naar ons hotel. Na eerst twee andere gezinnen in andere hotels afgezet te hebben, komen we tenslotte bij het Lara Beach Hotel aan. Ons onderkomen voor de komende nachten. Het weer is zodanig dat ik tijdens het wachten op de luchthaven mijn pijpen al van mijn broek geritst heb.
Bij de receptie schrijven we ons in en dan blijkt dat men hier niet werkt met de bekende all inclusive armbandjes. Hoe men hier dan weet dat je gast bent van dit hotel is ons nu nog niet duidelijk.
Het is al halfzes plaatselijke tijd als we de koffers uitgepakt hebben in kamer 7140 op de zevende verdieping van het immens grote hotel. Tijd om het hotel te gaan verkennen.
We bekijken de sauna, het Turks stoombad, het binnenbad, de restaurants en belanden dan op het terras bij een van de buitenzwembaden. We vinden het alle vier tijd voor een glas bier, dat ons prima smaakt.
Toen we op de luchthaven aankwamen was het nog mooi weer met wat sluier bewolking, maar nu is het al weer bijna geheel bewolkt en begint het zelfs een beetje fris te worden voor korte broek en hemd.
Als het kwart over zes is geworden, zijn de glazen leeg en te fris om schaars gekleed buiten te zitten. We gaan terug naar onze kamer, nemen een verfrissende douche en kleden ons voor het diner.
Paps en mams hebben moeite om het water uit het bad te krijgen, de afvoer loopt niet meer door. Met mijn Zwitserse zakmes peuter ik de stop uit het afvoerputje. Kennelijk hebben we hem er ingetrapt. We leggen hem er van nu af aan maar naast.
Om half acht is het tijd om ons naar het restaurant te begeven.
Wat we daar zien is haast niet te beschrijven, zoveel etenswaar, zo veel keus, zo’n grote hoeveelheid. We gaan een paar keer langs het buffet en drinken onderwijl een paar glazen rode wijn tot we voldaan om even na negen uur aan de koffie zitten. Die nuttigen we nu buiten, de wind is gaan liggen zodat het nu hier aangenamer is dan binnen.
Om kwart voor tien zijn we weer terug op de zevende verdieping en duiken we al snel in ons bed. De eerste dag van deze vakantieweek was in ieder geval voor iedereen geslaagd.

Zondag 25 april
Om half negen vertoont kamer 7140 de eerste tekenen van leven. Iedereen heeft een goede nachtrust gehad. Maar dat kwam volgens mij vooral door de ruime hoeveelheid alcohol die gisteren genuttigd is door de gebruikers van deze familiekamer.
Nadat iedereen fris gewassen en aangekleed is dalen we weer zeven verdiepingen af naar de eetzaal van het restaurant. Ik had me voorgenomen dat de lift door mij, sinds de eerste keer niet meer gebruikt zou worden, zowel neer als op, dus daar houd ik me aan. Het is een hele tippel, maar naar beneden valt het wel mee.
De ontbijtmogelijkheden zijn weer belachelijk uitgebreid. Ik kan het niet bedenken of ze hebben het er staan.
Rond halftien zijn we uitgegeten, na gisteravond hebben we ons nu behoorlijk ingehouden.
Het weer is nog niet echt mooi te noemen, want zwaar bewolkt, de temperatuur is echter prima en het lijkt in de verte iets minder bewolkt te worden. We kleden ons luchtig en gaan een rondje op het terrein van het hotel maken. Er zijn een viertal zwembaden: een binnenbad, een kinderbad en twee grote mooi vormgegeven zwembaden buiten. We lopen door naar de Middellandse Zee waar Paulette belooft in te gaan zwemmen deze week. De zon komt af en toe al tussen de wolken door en zorgt ervoor dat de temperatuur nog aangenamer wordt. Even later strijken we neer op een van de vele terrassen waar we een kopje koffie drinken. Maar eerst worden we nog wel gecontroleerd door een beveiliger, die wil weten of we wel bij dit hotel horen.
Tijdens de koffie besluiten Paulette en ik dat we buiten de poort van het hotel willen gaan kijken. We lopen vanaf het hotel naar het westen, langs de weg en passeren diverse kleine winkeltjes en ook een luxe shopping mall. Dan blijkt ook dat ons hotel maar een kleintje is vergeleken met de buurhotels.
Een fietsverhuurbedrijf zien we helaas nog niet, maar wellicht kan de gastheer van Kras ons daarmee helpen.
Een uurtje later lopen we weer terug naar het Lara Beach Hotel, waar de beveiliging in het kantoortje bij de slagboom zit te telefoneren. We passeren de slagboom maar worden nog voor de voordeur opgevangen door een gastvrouw van het hotel die ons een rondleiding wil geven. Als we aangeven dat dat niet hoeft omdat we zelf al een rondje gemaakt hebben, worden we aangesproken door iemand van de receptie. Het blijkt dat de gastvrouw ons wil rondleiden omdat de beveiliging heeft gezien dat we vanaf een ander hotel gekomen zijn. Als we begrijpen hoe de vork in de steel zit, tonen we de keycard van onze hotelkamer en dan is alles weer oké. Zo vervangen ze hier dus de all inclusive armbandjes.
We voegen ons bij mams en paps die nog steeds op het terras zitten. Nu lekker in het zonnetje. We drinken allen een glas mineraalwater “mit Gaz” en lopen naar de tennistrainer om de baan af te huren voor een uur. Ik heb nog nooit getennist, dus dat zal wat worden.
Om 13:00 uur lopen we naar de eetzaal voor de lunch. Een half uur later gaan we ons omkleden voor het spelletje met de bal en het racket.
We smeren ons nu goed is met zonnebrandolie want we beginnen toch lichtelijk rood te worden, nu de zon zich vaker heeft laten zien.
Maar eerst ontmoeten we de gastheer van Kras om twee uur. Het is een eerste generatie Turkse gastarbeider, die tot zijn twintigste in Zuid-Limburg gewoond heeft en vandaar uitstekend Nederlands spreekt.
Hij heeft leuke voorstellen voor trips die we via hem kunnen boeken, maar weet van geen fietsverhuurbedrijf.
De euro, blijkt hier twee Turkse lira`s waard te zijn en er kan dus heel eenvoudig met euro’s of met lira`s betaald worden.
Na zijn verhaal gaan we onze handdoekkaartjes inwisselen voor handdoeken en confisqueren we vier ligstoelen op een terras bij het tennisveld.
Om drie uur is het tijd voor een potje tennis of iets wat er in de verte op lijkt. Zelfs mams en paps slaan een balletje mee. Het uur is zo om en we hebben er plezier in al wil het niet echt goed. Terug bij paps en mams halen we eerst maar eens wat te drinken want dat kunnen we wel gebruiken.
Hoewel het zwembad weinig gebruikt wordt om er in te zwemmen gaan wij het toch proberen. Als we maar “door” zijn, dan is het best lekker in het water. We zwemmen baantjes in het deel dat daarvoor geschikt is gemaakt met strepen op de boden, tot we het genoeg vinden. Het valt op dat mams en paps niet onder doen voor ons qua zwemmen. We drogen ons nog even in het avondzonnetje en begeven ons dan nog naar de fitnessruimte waar we in een half uur nog wat extra calorieën verbranden. We halen daarna paps en mams op bij het zwembad en gaan terug naar onze kamer om ons gereed te maken voor het diner.
Deze keer houden we ons iets meer in , maar ook nu nemen we het er goed van. De keuze uit de vele gerechten is weer fenomenaal. Uit de vele dessertmogelijkheden valt haast niet te kiezen, maar ik doe toch dapper een poging, wat niet slecht uitvalt.
Tot slot nog een kopje koffie en dan weer de trap omhoog naar de zevende etage, na het diner toch altijd lastig.
Paps en ik aanschouwen om even na negen uur nog even het nachtelijk uitzicht op Antalya vanaf ons balkonnetje, terwijl de dames zich al weer opmaken voor een spelletje Rummikub. Ik doe niet mee, ik schrijf onze belevenissen met behulp van het uitklapbare bluetoothtoetsenbord en Windows Mobile Word op de geheugenkaart van mijn HTC smartphone.
Morgen willen we met de lokale busverbinding: de dolmus, naar Antalya rijden. De dolmus is een privé busje dat de hele dag via een hem toegewezen route, heen en weer rijdt en stopt als je hem aanhoudt. Dit doen veel chauffeurs en zo vormen ze samen een makkelijke en goedkope verbinding tussen de dorpen en wijken van Antalya. Volgens de gastheer van Kras moeten we voor de terugreis alleen in de gaten houden dat ons hotel in Kundu in de wijk Lara staat.
Als mijn verhaal bijgewerkt is tot vanavond is de rest van de familie nog aan het Rummikubben, en dat terwijl het al halfelf is. Het duurt niet lang meer voordat we allemaal weer op een oor liggen.

Maandag 26 april
De ramen en de balkondeur open was wat mij betreft geen succes. Het hotel hiernaast maakt `s nachts wel erg veel herrie.
Om een uur of acht vinden we het welletjes en stappen uit bed. Paps en mams hebben ook niet zo heel goed geslapen, dus proberen we het vanavond met alles dicht en de airconditioning aan. Na mijn dagelijkse ochtend-grond-oefeningen is het wassen, aankleden en naar beneden voor het weer zeer uitgebreide ontbijt.
Vandaag hebben we een dagje Antalya gepland, dus genieten we extra van het ontbijt, omdat we niet weten wat we daar in de stad aantreffen.
Om 10:00 uur staan we aan de overkant van de weg op de dolmus te wachten. Het vervoer met zo’n bus, die even later voor ons stopt, is een hele belevenis. De chauffeur stopt erg vaak en steeds weer kunnen er mensen bij. Wij zitten met ons vieren helemaal op de achterste bank in de bus en kunnen het allemaal goed overzien en meemaken zonder dat we er last van hebben. De bus blijft vaak stoppen en er komen meer mensen in dan er uit gaan. De chauffeur lijkt alleen maar te denken aan de Turkse lira`s en Europese euro’s die de mensen meebrengen die vervoerd willen worden. Op het laatst staan alle mensen als haringen in een ton op elkaar gepakt in de bus.
Met mijn gps houd ik in de gaten waar we zijn en waar we uit kunnen stappen. Op ongeveer een anderhalve kilometer afstand van het centrum stappen we, na een uur onderweg te zijn geweest, uit. We lopen door smalle straatjes en kijken onze ogen uit. De prijzen liggen hier toch nog lager dan vorig jaar in de buurt van Alanya. Op een gegeven moment strijken we neer op een terrasje en nemen allen een groot glas vers geperst sinaasappelsap. Nu kunnen we meteen van de gelegenheid gebruik maken om een bezoek te brengen aan het toilet.
Tenslotte komen we bij de Akdeniz of wel de Middellandse Zee aan in het oude deel van Antalya. Hier staan nog resten van de verdedigingswal van eeuwen her.
Mams heeft weinig puf meer en neemt samen met paps plaats op een bankje aan de rand van Antalya met uitzicht op het water en de bergen daarachter. Op de hoge toppen van het Taurusgebergte zien we de sneeuw nog liggen.
Paulette en ik lopen nog een stukje langs de verdedigingswerken van de stad en gaan dan lunchen met paps en mams in het park. Onderweg hebben we brood en worstjes gekocht die ons prima smaken.
Als iedereen voldoende gegeten heeft krijgt een kat de rest van de worstjes en de vogels het brood.
Mams wil graag via de kortste weg terug naar de bushalte en gelukkig hebben we Antalya als kaart in de gps staan. We halen het niet in één keer, bij de McDonalds lassen we een pauze in en drinken daar een bekertje onvervalste Europese koffie.
Iets verder onderweg kopen we ook nog een kilo ontzettend lekkere zoete aardbeien (voor twee euro) bij een stalletje langs de weg.
Om ongeveer halfdrie zijn we terug bij de bushalte, maar daar blijken alleen trams te kunnen komen. Een paar honderd meter verder, horen we van een behulpzame Turk, stoppen de dolmus bussen. We moeten nog even wachten op de juiste dolmus en stappen dan in bij nummer 106. Niet precies het goede nummer, maar deze moet ons ook terug kunnen brengen in de buurt van ons hotel.
Op de gps volgen we de route van deze dolmus. Paps maakt zich zorgen als hij een andere route rijdt dan de 102 op de heenweg. Toch verloopt de rit voorspoedig en een drie kwartier later staan we weer voor ons hotel.
Eerst maar eens even een drankje op het terras bij het zwembad. Daar blijkt dat mams en paps het wel voor gezien houden. Paulette wil nog een half uurtje sporten in de fitnessruimte en ik wil nog een poosje buiten rennen.
Om even na vieren laten we mams en paps achter zij lopen alvast naar het zwembad en halen handdoeken terwijl wij gaan sporten.
Ik loop naar het oosten en kom tot vlakbij Kundu, het dorp waar we net met de dolmus doorheen gekomen zijn. Ik ren heerlijk in het namiddag zonnetje langs dure hotels en na ruime twintig minuten jog ik weer volgens dezelfde weg terug.
Als ik om vijf uur bij het zwembad aankom, is Paulette ook net terug. We doen ons verhaal en kleden ons dan om, douchen zoals aangegeven met het koude water en dan nog een half uurtje baantjes trekken in het zwembad. Paps en mams doen ook mee.
We zitten daarna nog even in de avondzon tot het te fris wordt bij het zwembad. Op weg naar onze kamer, stranden we op het terras van het restaurant waar we in de zon maar nu uit de wind kunnen zitten.
Om even na zes uur gaan we echt terug naar boven om ons gereed te maken voor het diner.
Als het zeven uur is, doen wij eerst een rondje langs het buffet om te zien wat men ons vanavond voorschotelt. Het ziet er weer fantastisch uit.
Twee uur later drinken we buiten nog een fles rode wijn leeg terwijl we een goed gesprek voeren.
Rond tien uur gaat iedereen naar zijn of haar bed en schijf ik nog mijn verhaal, dat een drie kwartier later ook weer geheel up-to-date is.

Dinsdag 27 april
We staan om halfacht op en zitten na onze dagelijkse routines om halfnegen aan tafel. Na weer heerlijk ontbeten te hebben staan we bij de agent van het autoverhuurbedrijf in de lobby van het hotel. We hebben het plan opgevat om morgen wat dorpjes in de omgeving te gaan bezoeken. Met een huurauto is dat dan de eenvoudigste manier. Donderdag willen we nog een keer naar de markt in Manavgat, net als vorig jaar. Mams wil daar kijken voor een nieuwe lederen handtas.
We huren zodoende voor twee dagen een kleine auto voor 70 euro totaal, met een lege tank weliswaar. De truc is dan dat we hem ook weer met een lege tank mogen inleveren, men weet dan dat je er altijd te veel benzine in laat zitten.
Als het huurcontract getekend is probeert hij er nog een navigatiesysteem bij te verhuren. Maar aangezien we met de wandelgps ook kunnen navigeren hebben we zijn navigatiesysteem niet nodig. Hij is wel verbaasd dat we een navigatiesysteem hebben met de Turkse wegenkaart er in.
Dan lopen we weer naar boven om ons om te kleden voor een fikse wandeling. Paulette en ik hebben besloten dat we vandaag lopend naar Antalya zullen gaan.
Omstreeks tien uur gaan we op pad, voor de zekerheid hebben we onze regenjasjes in de rugzak en een extra shirt aan. Maar als we een half uurtje onderweg zijn, gaat het shirt al weer uit. Het wordt prachtig weer.
We lopen zoveel mogelijk langs de kust om de drukke wegen te vermijden. Misschien waren de Tefa-sandalen niet de juiste keuze voor deze wandeling, want na ongeveer een kilometer of zeven gaan we op zoek naar een apotheek om pleisters te kopen. Deze plakken we op vier plaatsen op mijn voeten, in verband met schuurplekjes. Een vijftal kilometer verder gebruikt Paulette de pleisters ook voor haar voeten. Maar de route is gelukkig wel leuk en afwisselend. Eerst langs de enorme luxe hotels, dan weer door een leeg landschap tot we aan de rand van de miljoenenstad Antalya komen. Onderweg kopen we een brood voor welgeteld 1 Turkse lira dat we al lopend opeten. Er schijnen hier twee miljoen mensen te wonen, dus lopen we nog behoorlijk lang door de wijken van de stad tot we om twee uur in het centrum van de stad arriveren.
Daar kopen we eerst maar eens een lekker glas vers geperst sinaasappelsap voor 2 lira per glas. Veel zin om te winkelen heeft Paulette niet meer, maar wel kopen we ieder nog een shirt, terwijl we de halte zoeken van de dolmus die volgens routenummer 105 rijdt.
Die vinden we al aardig snel, zodat we om even na drieën al weer op weg naar het hotel zijn.
Om vier uur zijn we weer terug. We kleden ons om voor het zwembad en willen bij het winkeltje van het hotel nog een zak chips kopen. Die kost hier echter 4 euro, dus die laten we staan, want ons bin zuunig.
We halen wat koeken bij een van de tentjes langs het zwembad en vinden dan mams en paps bij het zwembad. Een kop koffie er bij en we doen ons verhaal. Paps en mams zijn bij de winkeltjes langs de straat wezen kijken, maar hebben niets gekocht.
De handdoekkaartjes ruil ik in voor handdoeken en Paulette en ik gaan nog lekker even wat baantjes zwemmen, want we zijn de enigen in het zwembad. Wanneer we uit het water komen, is de zon gedurig achter de wolken verscholen, zodat het te fris wordt in de wind aan het zwembad.
We verkassen naar een terras uit de wind en drinken nog het een en ander tot we het tijd vinden om ons om te gaan kleden. Omstreeks zes uur is iedereen weer gedoucht.
Terwijl ik mijn verhaal binnen bijwerk, zit de rest van de familie op het balkonnetje de laatste restjes zonnestralen op te vangen.
Als het zeven uur is, gaan we naar het diner en daarna nemen we in de lounchebar nog een kop koffie. Vandaag zijn mijn reisgenoten een beetje moe, denk ik, want er wordt vandaag niet gerummikubd. Om kwart voor tien gaat het licht op paps` en mams` kamer uit.
In plaats van de airco, staat de balkondeur en het raam open. Ik weet niet voor hoelang, want de muziek van het buurhotel is luid en duidelijk te horen, hier op de zevende verdieping.
Om tien uur is de tekst van onze belevenissen weer op de geheugenkaart bijgeschreven en lees ik nog een paar bladzijden van mijn tijdschrift.

Woensdag 28 april
Ook nu staan we weer om halfacht naast ons bed en zitten we een uurtje later aan het ontbijt.
Stipt halftien melden we ons bij de agent van de autoverhuur. Hij overhandigt ons de sleutels van de Fiat Albeo en geeft ons uitgebreide uitleg over hoe deze auto bediend moet worden. Even later rijden we naar het westen. Allereerst stoppen we bij een tankstation, want er zit, zoals verwacht, niet veel benzine in de auto. We tanken voor 50 lira, wat liters euro 95 voor omgerekend 1.95 euro per liter.
Vervolgens rijden we langs de luchthaven, deels door Antalya, richting Kemer.
Het verkeer is toch wel iets anders dan we in Nederland gewend zijn. Je moet hier snel beslissen anders wordt er voor je beslist en claxonneren doe je hier voor elke handeling in het verkeer.
Zonder kleerscheuren of krassen op de lak komen we aan in Göynük, het dorp waar we vijf jaar geleden mijn lederen BMW-jas gekocht hebben. We herkennen het nog wel, maar het leuke straatje met kraampjes is veranderd in een winkelstraat die is toegespitst op de toeristen. Paps en ik kopen daar samen drie polo-shirts voor 15 euro, hij twee ik een. Aan het einde van de winkelstraat nuttigen we heerlijk vers geperst sinaasappelsap en kunnen we gebruik maken van het toilet, want we zijn al weer minstens twee uur onderweg.
Daarna gaat de reis verder naar Kemer, waar sinds de laatste keer dat we daar waren wel weer het een en ander gebouwd is, maar dat we ook nog wel herkennen.
We parkeren de auto zo dicht mogelijk bij de winkelstraten en gaan dan op jacht naar een handtas voor mams “die uit zichzelf blijft staan” en schoenen voor Paulette “open met lederen bandjes, maar met een klein hakje”. Ook zoeken we nog “iets” voor onze buren, die op ons huis passen.
Het is om een uur of een eerst maar eens tijd om wat te eten. We navigeren steeds al met onze wandelgps en daarin zitten ook nog de waypoints van vijf jaar geleden, die de supermarkten aangeven in Kemer. We kiezen voor mams en paps een bankje uit bij de moskee, waar ze op ons kunnen wachten terwijl wij op zoek gaan naar de supermarkt.
Een poosje later komen we terug met brood, beleg en yoghurt, dat we bij de moskee opeten. De gelovigen worden opgeroepen voor het middaggebed en wij hebben prachtig zicht op de mannen, waarvan sommigen de voeten wassen en daarna op kousenvoeten de moskee binnengaan.
De tas en de schoenen vinden we niet. Wel wat spullen voor de buren, waar ik toch nog weer niet genoeg op afding. De verkoper stemt namelijk direct toe als ik een tegenbod doe.
Dan ziet mams bij een lederzaak een heel speciaal jasje. De prijs zakt tijdens de onderhandeling gestaag van 140 naar 65, maar paps begint het door te krijgen en neemt hem voor 50 euro mee.
Dan is het tijd om de auto weer te pakken en de weg terug door Antalya te rijden. We rijden een andere route dan heen, maar komen met behulp van de gps weer keurig bij het hotel aan. We zijn allemaal dorstig geworden van de reis en nemen dan ook een tafeltje voor vier in beslag bij een zwembad en bestellen vier bier.
Aangezien ik de enige ben die nog wat actiefs wil gaan doen, laat ik ze daar achter, breng de nieuwe spullen naar kamer 7140 en doe mijn zwembroek aan.
Ik trek meer dan mijn geplande baantjes, want het weer is prachtig, de watertemperatuur goed en het is lekker rustig in het water.
Als ik me weer bij de anderen voeg bij het andere bad, hebben ze al wat meer glazen bier achter de kiezen en de stemming is goed.
Voor zes uur moet de handdoek die Paulette voor me heeft gehaald weer worden teruggebracht en dat lukt net.
De anderen willen zich graag omkleden maar ik zit nog zo lang mogelijk met mijn tijdschrift in mijn zwembroek op ons balkonnetje in de avondzon.
Het lukt ons weer om even na zeven uur aan het diner te zitten. Paulette en ik houden ons dit keer in, want zo veel calorieën hebben we vandaag niet verbrand.
We sluiten het diner buiten af met een kop koffie, nadat mams en paps nog een ijsje hebben genomen ná het dessert.
Omdat paps graag een voetbalwedstrijd wil zien gaan we daarna naar boven. Paulette leest in haar bed (we slapen in eenpersoonsbedden), mams doet een puzzel, paps kijkt voetbal en ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal.
Om halfelf is het typewerk gedaan en maak ik mij gereed voor de nacht. Nog een paar bladzijden lezen en dan gaat het licht uit.

Donderdag 29 april
Het ontwaken, het ochtendritueel, het ontbijt, het wordt al weer bijna een gewoonte. Alhoewel, het ontbijt zoals hier gepresenteerd, gaat volgens mij nooit wennen.
Nadat onze magen weer gevuld zijn, maken we ons gereed voor een dagje markt lopen.
Paulette bestuurt de huurauto terwijl ik fungeer als navigator met als hulp de wandelgps. Het doel voor vandaag is de grote markt in Manavgat zo’n 80 km naar het oosten. We doen er toch ongeveer anderhalf uur over om er te komen. We parkeren bij de grote moskee, net als vorig jaar. Maar wat direct opvalt is het ontbreken van de toeristen. Als we de paar straatjes doorlopen om bij de markt te komen, worden we aangesproken door een man met een een-paards-rijtuigje. Hij vertelt ons dat de markt verplaatst is en dat hij ons er wel heen wil brengen voor 10 lira. We gaan op zijn aanbod in, mede omdat mams vandaag nog wel wat meters voor de boeg heeft. Na nog geen tien minuten zet hij ons af bij de rivier, waarlangs vorig jaar de marktkramen stonden, en vertelt ons dat we aan de overkant moeten zijn. Ik ben uitgestapt om het tafereel te filmen en als ik weer naar het rijtuigje terugloop hoor is dat hij geld wil wisselen. Ik waarschuw dat ze nu echt moeten gaan opletten. Als ze uitgewisseld zijn en de man zijn weg vervolgt met zijn rijtuigje, blijkt dat hij vijf euro meer heeft dan zij, nog afgezien van de 10 lira voor de halve rit naar de markt.
We moeten de rivier over, via de grote brug en dan is het voor mams nog een heel eindje lopen tot we de markt bereiken, maar dan kan het beginnen… Er is weer heel veel van het zelfde: kleding, tassen, soeveniers, maar hier ook een complete fruit- en groentemarkt.
Om even te pauzeren nemen we plaats op een terrasje en bestellen verst geperste sinaasappelsap. Voor het afrekenen moet de chef er bij komen. Als paps vraagt hoeveel het kost zegt hij dat er per glas 2 euro 50 afgerekend moet worden. Ik denk eerst nog dat hij een grapje maakt, maar hij wil echt 10 euro vangen voor de sapjes. We hebben weer iets geleerd: eerst informeren wat het kost voordat je iets bestelt in Turkije.
We gaan verder met de markt. Mams koopt een handtas en een shirt, paps koopt net als ik drie sporthemden, Paulette koopt een trainingspak en mams koopt voor een schoonzoon op bestelling 20 sokken voor 5 euro. We hebben ons best gedaan met afdingen en we vinden dat dat goed gelukt is.
Waarschijnlijk hebben we nog te veel betaald, maar we hebben in ieder geval de Turkse economie gesteund.
Het geld is op, de markt is wel gezien en de honger/trek speelt op, dus kopen we twee broden en lopen naar het park bij de rivier. We nemen plaats op een erg schuin staande picknickbank en eten daar ons brood met het overgebleven beleg van gisteren.
Als alles op is gegeten, laten we mams en paps daar achter en lopen we terug naar de auto. Even later pikken we hen weer op en rijden we terug naar het hotel.
Dit keer doen we het in vijf kwartier, zodat we om ongeveer drie uur weer voor het hotel parkeren. Naar mijn idee met nog voldoende benzine in de tank, terwijl Paulette nog had willen tanken. Ik lever de sleutel van de huurauto weer in en vertel hem dat er ongeveer net zoveel benzine is zit als toen we hem kregen.
We brengen onze nieuwe aankopen naar onze kamer en Paulette en ik trekken vast onze sportkleding aan. Met ons vieren gaan we daarna naar het terras bij het zwembad om wat te drinken. Om vier uur verlaten we mams en paps om te gaan sporten. Zij gaan op weg naar de koekjes, Paulette naar de fitnessruimte en ik joggend op weg naar Kundu.
Een uur later zien we elkaar weer op hetzelfde terras. Paps en mams hebben gezwommen, maar de zon is achter de wolken verdwenen en de wind is koud. We drinken met ons allen een koud glas mineraalwater met bubbels. Daarna gaan paps en mams naar boven en wij trekken nog een stel baantjes tot we het niet leuk meer vinden. We drinken voordat we naar boven gaan nog een kop koffie.
Op onze kamer lees ik een paar bladzijden in mijn tijdschriften en dan is het alweer tijd om me te verkleden.
Het diner en de wijn smaken ons weer fantastisch. Tot slot nog een ijsje toe, ná het dessert…
Buiten is het te koud geworden, dus drinken we binnen bij de bar nog een kop koffie om de avond af te sluiten.
Om halftien wordt er nog gerummikubd en voor mij dus tijd om mijn verhaal te gaan schrijven.
Mijn reisgenoten houden het een uur vol en iets later is het verhaal ook weer bijgewerkt.
Aangezien iedereen het bedtijd vindt, worden de tanden gepoetst en trekken we ons terug voor de nacht.

Vrijdag 30 april
Koninginnedag vieren we hier niet. Het is voor ons toch al geen feestdag want het is onze laatste dag hier. De dag begint zwaar bewolkt en het ziet er niet naar uit dat de zon het vandaag gaat redden.
De dag beginnen we zoals elke dag hier. Na het ontbijt kijken we of Kras al een mededeling op het daarvoor bestemde bord heeft geplakt, maar dat blijkt niet het geval te zijn.
Wel regelen we lunchpakketten voor morgenochtend, omdat we dan het ontbijt missen in het hotel.
We hebben de tennisbaan voor 11:00 uur gehuurd, dus doden we de tijd tot dan met een goed gesprek en een bak koffie.
Als het tijd is slaan we een balletje op het tennisveld, tennissen durf ik het niet niet noemen. Dit is de tweede keer dat ik überhaupt op een tennisveld sta, dus ben ik al blij dat ik hem af en toe terug kan slaan.
Na het uurtje bewegen, drinken we nog wat bij het zwembad en gaan daarna even douchen voordat we aanschuiven voor de lunch. Tijdens de lunch is de zon toch nog achter de wolken vandaan gekomen en het is zelfs even bloedheet.
Na de lunch willen we nog onze laatste lira`s uitgeven dus gaan we met ons vieren het hotel uit en wandelen langs de winkeltjes aan de straat. Als paps en mams genoeg gezien hebben keren zij terug naar het hotel. Wij lopen nog een stukje verder en kopen voor Paulette een leuk apart hemdje. Veel te duur, maar Paulette wil graag haar geld opmaken. Terug naar het hotel geven we onze laatste lira`s uit bij een notenstalletje.
Terug in het hotel gaan we met ons vieren nog even zwemmen. De zon zal het spoedig gaan verliezen van de grote donkere wolken die er aan komen drijven, dus het is nu of nooit.
Na het trekken van diverse baantjes, keren we terug naar het terras voor een kop koffie met koekachtige versnaperingen. De zon laat zich nog af en toe zien, maar het wordt al snel fris in de wind.
We gaan na een glaasje fris, terug naar boven, de koffers inpakken, want we worden morgenochtend al om 2:30 uur met de bus opgehaald.
Om zeven uur zitten we aan het diner, dat we besluiten met nog een extra fles rode wijn, slapen zullen we…
Boven zien we nog het vuurwerk bij het buurhotel, vanwege Koninginnedag?
De wekkers worden op kwart voor twee lokale tijd gezet en nog voor tien uur is het verhaal bijgewerkt en ligt iedereen in zijn of haar bed. Alles is klaar voor de terugreis.

Zaterdag 1 mei
De wekker van mijn horloge begint zoals gepland om 1:45 uur te piepen. Paps en mams zijn al wakker. Even onder de douche, tanden poetsen, aankleden en de spullen in de koffer. Voor de tweede keer deze week neem ik de lift, nu zeven etages naar beneden en zet de koffers bij de in-/uitcheckbalie neer.
We leveren onze keycards in en betalen de kosten van de huur van de kamersafe. Dan is het wachten op de bus die ons naar het vliegveld brengt. Na een paar minuten komt er wel een bus, maar die brengt nieuwe Britse gasten. Ik zie dat ze inchecken en dat de meneer van het stel paps z’n rugzak mee wil nemen. Ik geef een schreeuw en vraag daarna vriendelijk doch dringend of hij die wil laten staan. Als je even niet oplet…
Even later blijkt dat hij zijn rugzak in de bus heeft laten staan. De baliemedewerker wordt al snel ingeschakeld om de rugzak terug te krijgen. Alles goed, als hij maar van onze spullen afblijft.
Om stipt halfdrie komt onze bus voorrijden. We zijn de laatsten die opgepikt worden voor deze trip, dus we rijden direct door naar de luchthaven, die we na ongeveer twintig minuten bereiken.
Dan begint het lange wachten, eerst tot we kunnen inchecken, dan tot we om halfzes naar de gate mogen.
Geen vertraging gelukkig, om vijf minuten over zes (nog steeds lokale tijd) vertrekt het vliegtuig richting Amsterdam. Lang niet alle stoelen zijn bezet in dit toestel, dus hebben we meer ruimte dan gewoonlijk, hetgeen we in het geheel niet erg vinden.
Tijdens de terugreis werk ik mijn verhaal bij, lees ik een paar bladzijden en doe ik een poging om nog wat te slapen.
Om even na negen uur, Nederlandse tijd, arriveren we weer op Schiphol.
We moeten even op onze koffers wachten, maar worden dan, na een telefoontje naar hen, keurig binnen vijftien minuten opgehaald door Park&Fly. Het weer is wel even wennen, 12 graden en regen.
Om elf uur levert paps ons thuis af en nemen we afscheid. Het is gezellig geweest met ons vieren, maar deze vakantie is nu toch echt afgelopen.