Antalya (Turkije 2011)

Antalya, Turkije, mei 2011

Zaterdag 7 mei

Paulette schrikt om 4:50 uur wakker, omdat gelukkig haar blaas begon op te spelen. Het was gisteravond de bedoeling dat we de wekker op 4:30 uur zouden zetten, maar hebben hem zoals nu blijkt op een uur later gezet…

Om half zes zal paps ongetwijfeld met zijn Ford Transit voorrijden om ons op te pikken. Daarvoor hadden we gepland nog broodjes af te bakken en te beleggen voor onderweg. Paulette schiet uit bed en snelt naar de keuken om de oven aan te zetten. Daarna wassen en aankleden, de koffers vullen met onze laatste spullen en alvast buiten klaarzetten.

Wanneer paps en mams stipt om half zes voor de deur parkeren heeft Paulette de broodjes gewikkeld in aluminium folie in een plastic tas klaarstaan en zijn we vijf minuten later onderweg naar Schiphol.

De snelweg is bijna leeg en zo lukt het ons om even na half zeven, bij Park&Fly in Hoofddorp, de auto te parkeren. Een half uur later worden we alle vier keurig bij vertrekhal 3 afgezet en melden we ons bij balie 30 van Corendon voor het inchecken van onze koffers. Dan is het tijd voor een kop koffie. We kiezen een mooi plekje uit: aan de rand van de balustrade zodat we prima kunnen “mensen kijken”. We eten daar ook de homemade broodjes van Paulette. Hoewel ze nog warm werden ingepakt zijn ze nog steeds heerlijk knapperig. Rond acht uur lopen we op ons gemak naar gate G2. Van daar is het de bedoeling dat een toestel van Corendon Airlines International ons wegbrengt naar Antalya in Turkije.

We gaan zonder problemen (dit keer wel, zie onze eerdere verhalen) door de veiligheidscontrole en de hypermoderne bodyscanner.

Het toestel zou volgens planning om 9:15 uur moeten vertrekken, maar dat wordt op vijf minuten na, een uur later…

Na drie uur en een kwartier, volgens berekening half twee Nederlandse tijd, zou hij moeten landen op de luchthaven van Antalya voor een verblijf van negen dagen in het ultra all inclusive hotel IC Green Palace.

Het weer in Nederland is de afgelopen weken ontzettend mooi geweest met uitzonderlijk hoge temperaturen en ook vandaag en de rest van het weekend zouden de temperaturen tot boven de 25 graden uitkomen. Toen we deze vakantie met mijn ouders boekten, deden we dat vooral om het verwachtte koude Nederlandse weer na april te ontvluchten. Nu moeten we nog maar zien of het in Turkije net zulk mooi weer is als thuis.

Maar als paps (80 jr) en mams (77 jr) net zoals vorig jaar genieten van deze vakantie, dan kan het voor ons toch niet meer stuk.

We landen hard maar wel veilig om half drie lokale tijd. Dan duurt het even, zoals altijd voor we het vliegtuig kunnen verlaten. Daarna een visum kopen voor €15 per persoon, vervolgens langs de douane voor een stempel en dan maar weer wachten langs de lopende band tot we onze koffers hebben.

Buiten staat bus nummer 17 al gereed om ons naar ons hotel te brengen. We doen eerst nog drie andere hotels aan, maar komen ten slotte bij hotel IC Green Palace waar we inchecken na hartelijk welkom geheten te zijn.

Paps en mams krijgen kamer 2041 en wij nummer 2035. De koffers worden om half vijf op de kamer gebracht. Even later zijn ze al weer uitgepakt en dalen we van de tweede verdieping af naar begane grond en dat is hier door de ligging van het hotel -2. Wat aan de voorkant van het hotel etage 0 is is bekeken van de achterzijde de tweede etage.

Een biertje lusten we nu alle vier wel. We nemen een tafeltje aan een zwembad en zitten even later heerlijk in de zon te genieten van ons drankje. Het is dan kwart over vijf en te laat voor een snack maar een klein bakje chips kunnen we wel krijgen.

Om half zeven gaan we terug naar boven om ons op te frissen. Drie kwartier later zijn we helemaal toe aan het diner. We vinden een tafel, buiten onder de overkapping. Het eten is overvloedig en de keuze enorm.

Wel moet al snel het vest aan, want als de zon verdwenen is, is het ook zo afgekoeld. Om een uur of negen is de honger en de trek compleet weg, de wijn echter nog niet, maar is het wel zodanig fris geworden dat we met de wijn naar binnen verkassen. Even voor half tien, want daarna gaat het personeel opruimen en is het de bedoeling dat je het restaurant verlaat, drinken we nog een kopje koffie.

Nog even de laatste zinnen aan mijn vakantieverslag typen, maar het wordt niet laat. Om tien uur liggen we in bed, al met al was het een lange dag.

Zondag 8 mei (moederdag)

Paps en mams hadden gisteren al gezegd dat ze niet voor 7:30 uur aanspreekbaar zouden zijn. Wij zijn pas om zeven uur wakker, dus van ons hebben ze tot half acht geen last. Ik begin de dag eerst maar eens met mijn dagelijkse fitnessoefeningen, tenslotte heb ik mijn wekelijks uur bij de sportschool gemist gisteren.

Om kwart over acht gaan we fris gewassen op weg naar het ontbijt. Sinds gisteravond heb ik het trappenhuis gevonden. Dit is alleen te vinden door de bewegwijzering van de nooduitgang te volgen. Kennelijk is het hier niet gewoon om niet de lift te nemen. Paulette en ik hebben ons echter voorgenomen om de lift links te laten liggen en de treden te nemen.

Dit jaar is onze kamer maar vier etages hoger dan de eetzaal op -2, dat scheelt toch mooi drie etages met vorig jaar.

Het ontbijt is fantastisch voor elkaar, je kunt het niet noemen of het staat er. Zelfs vers geperst vruchtensap hoort bij het all inclusive concept.

Na het ontbijt gaan we met gepoetste tanden het terrein rond het hotel verkennen. Er zijn vijf zwembaden, waarvan een binnenshuis. Ook binnenshuis is de fitnessruimte, die Paulette vast en zeker gaat gebruiken in verband met de loopbanden die er staan. Buiten heeft elk bad een eigen bar en ook staan er zes speciale restaurants op het terrein. Van Mexicaans tot Chinees voor elk wat wils. Deze eetgelegenheden bestaan naast het reguliere buffetrestaurant waar we gisteren mee kennis gemaakt hebben. Het kinderzwembad met glijbaan is apart van de andere baden gesitueerd. En helemaal doorlopend naar het einde van het terrein komen we vanzelf op het strand aan. Ook daar weer een bar en een restaurant, ligstoelen, parasols en dergelijke.

We vermaken ons even met de voeten in de Middellandse Zee en op de houten pier. Daar bellen we nog even met onze buren thuis. Er was een bericht binnengekomen dat ze de poortdeur naar onze achtertuin niet open hebben kunnen krijgen. Ze zouden voor onze planten zorgen, vooral nu het al weken droog is in Nederland is dat geen overbodige luxe. Maar het gesprek met de buurman lost niets op, ik kan alleen vertellen hoe ik de deur openmaak. Hij is iets scheef, niet op slot, en moet daarom slechts een milimeter of drie opgetild worden om hem daarna open te kunnen duwen.

Even later lopen we weer terug naar een van de vele terrassen voor een kop koffie.

Omstreeks elf uur gaan Paulette en ik op zoek naar tennisrackets, terwijl paps en mams een handdoek halen om plaats te nemen op een ligstoel bij een zwembad. Vorig jaar hebben we voor het eerst een poging gedaan om een balletje te slaan op het tennisveld en omdat we gemerkt hebben dat we het beiden leuk vinden, huren we voor tien euro twee rackets en mogen dan van half twaalf tot half een gebruik maken van een tennisveld.

Om een uur melden we ons, weer opgefrist, bij paps en mams voor de lunch. We hebben er alle vier weer trek in.

Na de lunch bezetten paps en mams hun ligstoelen en gaan wij eens kijken waar men hier die ijsjes haalt. We verbazen ons hoe groot het terrein is en onderwijl vinden we de ijsbar zonder er gebruik van te maken. We ontdekken professioneel uitziende tafeltennistafels en besluiten die te gaan uitproberen. Om even voor drieën doen paps en mams even mee, maar dan is het al weer tijd om ons naar de receptie te spoeden. Om kwart over drie zou een dame van Corendon zich als contactpersoon komen voorstellen.

We zijn bijna de enigen die op de vergadering afkomen. Alleen een mevrouw uit Utrecht is ook van de partij. We boeken bij Corendon een boottocht vanuit Antalya als cadeautje voor mams vanwege moederdag. Woensdag worden we daarvoor om half negen `s morgens opgehaald en volgens hun planning zijn we dan om half zes weer terug.

Daarna is het weer tijd om iets te drinken te halen. Het wordt koffie, echte Douwe Egberts uit de automaat, buiten in de heerlijk warme zon.

Paulette en ik willen nog wat baantjes trekken in een van de zwembaden, paps en mams hebben nog trek in een ijsje en gaan op zoek naar de ice-bar. Wij terug naar hotelkamer 2035 om onze zwemkleding aan te trekken, daarna handdoeken halen, twee ligstoelen betrekken en vervolgens voelen hoe de temperatuur van het water is. Het is even wennen maar als je maar eenmaal “door” bent is het heerlijk. We trekken diverse baantjes en op een gegeven moment zijn paps en mams ook weer aan de rand van het zwembad neergestreken. Wanneer wij uit het zwembad komen, liggen we nog even te drogen voordat we met paps en mams naar de dichtsbijzijnde bar lopen om wat te drinken, maar eerst moeten de handdoeken nog retour want het is bijna kwart voor zes. De oudjes gaan aan het bier, maar wij houden het nog even uit zonder alkohol.

We hadden het plan opgevat om om half acht te gaan dineren dus een uurtje daarvoor gaan we terug voor een verfrissende douche. Mijn hoofdharen worden vanavond weer op lengte gebracht door Paulette, net als elke zondag. Als Paulette klaar is met badderen is het ook al bijna weer tijd voor het diner.

We kiezen binnen een tafeltje uit dat al gebruikt is. De kelners hebben het zo druk dat ze geen tijd hebben om alles te overzien. Zo zien ze niet dat wij nieuwe dineerders zijn, waar nog afgeruimd en opnieuw voor gedekt moet worden. Het is vandaag eigenlijk te druk voor het aantal werknemers dat hier hun taken moet vervullen. Paulette weet ineens de aandacht te trekken van een ober, waarna hij ons vieren een glas rode wijn brengt en de tafel afruimt. Het bestek haalt Paulette na een tijdje gewacht te hebben zelf. Even later zitten we allemaal weer te genieten van al het lekkers dat men ons hier te bieden heeft.

Het bijvullen van onze glazen wil eigenlijk nog niet echt lukken dus ga ik op zoek naar de wijnvoorraad. Ik vraag aan iemand achter de bar of ik een fles rode wijn mag. Hij antwoordt dat alleen de kelners mogen bijschenken. Ik neem de fles toch maar mee, met de mededeling dat ik zijn werk iets verlicht door het zelf te doen.

Als we tussen twee gangen door terugkeren naar onze tafel blijkt dat de ober niet gezien heeft dat we nog terugkomen naar onze tafel, terwijl onze glazen nog halfvol zijn en onze vesten nog over de stoelleuning liggen: hij heeft onze glazen weggehaald! Gelukkig heeft Paulette de tegenwoordigheid van geest om direct vier nieuwe glazen wijn te bestellen, die daarna snel komen.

Om half tien moeten we uit het restaurant en nemen dan nog afsluitend een kop koffie in de loungebar bij de receptie. Omdat we zo`n beetje allemaal, behalve paps, zitten te gapen om tien uur, besluiten we om naar bed te gaan.

Paulette duikt direct haar bedje in, we slapen hier gescheiden, en ik tik nog wat zinnen aan mijn vakantieverhaal, ondertussen een sms uit Nederland beantwoordend.

Om even voor elf uur, zit mijn verhaal in mijn smartphone op de micro-SD-kaart en kruip ik ook mijn bed in.

De wekker wordt op 6:30 uur gezet, want zogezegd willen we morgen om half acht ontbijten.

Maandag 9 mei

Vannacht zijn we luidruchtig wakker geschud door een paar “Russische” buren. Met overmatig drankgebruik had dat heel veel te maken. Toch weer ingeslapen en om half zeven gewekt door de wekker van mijn horloge. De zon staat al te branden op het verduisteringsgordijn en de airco kan op de hoogste stand. Na ons ochtendritueel staan we om half acht voor deur 2041, die dan ook open zwaait. Iedereen heeft weer zin in het ontbijt.

Het is fris in de ontbijtzaal, maar het smaakt allemaal weer ontzettend goed. Nog even naar boven om de tanden te poetsen en de rugzak te pakken en dan lopen we naar de straat om bus 105 of 206 staande te houden. Beide zouden ons naar Antalya moeten brengen. Om tien over half negen stappen we in de dan nog bijna lege Dolmus bus. Dolmus schijnt “volgepropt” te betekenen. Nou dat wordt hij gedurende de route ook. Dit zou in Nederland niet mogen, je moet er niet aan denken wat er gebeurt als er iets mis gaat. Bij elke halte stappen meer mensen in dan dat er uit gaan. Mams en Paulette hebben gelukkig zitplaatsen.

De Dolmus doet er ongeveer een uurtje over. We stappen met behulp van de wandelgps op dezelfde plek uit als vorig jaar en wandelen al winkelend naar de kust. Paps en mams bezetten daar een bankje in het park met zicht op de zee en de bergen daar achter. Het is dan kwart over tien. Wij lopen een stukje terug en halen vers geperste sinaasappelsap bij een kraampje langs de kant van de weg.

Als de drankjes genuttigd zijn en mams weer op krachten gekomen is lopen we via een kleine omweg terug. Onderweg kopen we nog wat kleding en daarna ziet mams een mooi horloge. We raken aan de praat met de eigenaar van de zaak, die goed duits en engels spreekt. Hij biedt ons thee aan die we met smaak drinken, terwijl hij zijn vrouw op pad stuurt om het horlogebandje in te laten korten. Even later hebben we een leuk gesprek gehad en is mams de trotse bezitter van een nieuw horloge.

Het is nog steeds mooi weer, ruim 24 graden met een beetje sluierbewolking.

Met behulp van de gps arriveren we om half een weer op de route van de Dolmus. Deze keer nemen we nummer 103. Deze rijdt boven het vliegveld langs en doet er ook een uur over.

We hebben alle vier dan toch wel trek gekregen, maar dat is geen probleem want we hebben nog drie kwartier om te lunchen. Om kwart over drie hebben we de koffie ook weer op en gaan paps en mams een plekje zoeken aan een zwembad. Wij gaan een balletje slaan aan de tafeltennistafel, althans dat waren we van plan, maar beide tafels zijn bezet. We lopen door naar het strand, slenteren langs de branding en weer terug naar de tafeltennistafel. Deze keer hebben we meer geluk en na een uurtje spelen komt paps ook nog mee doen.

Twee dames van het animatieteam komen ons vragen of we zin hebben in een spelletje dart. Ze hebben nog maar een deelnemer, dus zijn ze blij als Paulette en ik ook meedoen. Paulette heeft het nog nooit gedaan, maar wint het wel van ons allen.

Om half vijf zijn we op weg naar de fitnessruimte. Na een drie kwartier hebben we de nodige zweetdruppels geloosd en vinden we het welletjes. Bij de fitnessruimte bevindt zich ook de vitaminebar, waar overheerlijke vers geperste sappen worden geserveerd. Daar willen we natuurlijk gebruik van maken, zeker na het sporten.

We lopen langs de juwelier in het hotel, want ik heb mooie armbanden gezien als vervanging van mijn verloren S.O.S.-armband. De eigenaar is er helaas op dit moment niet, dan gaan we ons eerst douchen en omkleden voor het diner.

Bij de autoverhuur van het hotel bespreken we even later twee fietsen die we morgen willen huren. Vijf euro per fiets heeft de contactpersoon van Corendon gezegd. Het kost echter tien euro per fiets.

Om kwart voor zeven zijn we weer fris en fruitig en proberen het nog een keer bij de juwelier. Dit keer is hij er wel, maar zijn armbanden passen niet op mijn S.O.S.-amulet.

We zoeken paps en mams op en kiezen een tafeltje buiten voor het diner. We schenken zelf de wijn in, want de fles staat al op tafel. Na drie flessen en diverse gangen is het half tien geworden. We gaan nog even naar het feestterrein waar muziek gespeeld zal gaan worden. We worden ontvangen met een cocktail maar de muziek kan ons niet charmeren. We zijn er denk ik te oud voor.

We besluiten in de bar bij de loungebar nog een kop koffie te nemen. Ze hebben er een vleugel neergezet waar een jongedame niet onverdienstelijk op speelt, bij zingt en af en toe viool speelt.

Om half elf is het mooi geweest, we gaan naar onze kamer, waar Paulette al direct in slaap valt. Ik schrijf nog even een stukje aan mijn reisverhaal, dat is om elf uur weer bijgewerkt.

We hebben afgesproken dat we morgen om vijf voor half negen klaar zullen staan om te ontbijten, dus wordt de wekker gezet.

Dinsdag 10 mei

De wekker doet ons om half acht terugkeren uit dromenland. Zoals voorzien lukt het ons om alle ochtend taken voor vijf voor half negen uit te voeren. Zodoende kunnen we samen met paps en mams naar beneden voor het ontbijt.

Na een stevige maaltijd, in verband met de geplande fietstocht, lopen we langs de fietsverhuurder en halen alvast de sleutel van het slot. We lopen met hem mee naar buiten en daar staan twee slecht onderhouden ATB`s. Maar ja, we willen toch graag gaan fietsen en gaan accoord, waarschijnlijk heeft hij toch niets anders.

We tekenen de papieren en lopen dan door naar boven om ons te kleden voor de tocht.

Wanneer we weer beneden komen, zitten paps en mams al te wachten om ons uit te zwaaien. Eerst schroef ik de wandelgps op het stuur, daarna proberen we de fietsen af te stellen op ons formaat.

Zoals ik al zei: slecht onderhouden. Het enige dat we verstellen kunnen is de hoogte van het zadel. Verder doet van Paulette d`r fiets geen enkele versnelling het, is haar ketting zo droog als Sinterklaas zijn k*nt en zit er behoorlijk veel speling op haar achteras. Mijn fiets is eigenlijk te klein, lang niet alle versnellingen zijn aan te spreken, het rechterpedaal zit 45 graden gedraaid op zijn as en overal zit speling op. Paps en mams vinden het belachelijk dat hij hier nog tien euro per fiets voor durft te vragen. Maar goed we gaan om tien voor tien toch maar op weg. De poort van het hotel uit en dan richting het noord-oosten.

Op een gegeven moment komen we langs een voetbalstadion en rijden dan bijna het terrein van de militaire politie op. We rijden er een stukje langs en worden dan belaagd door een grote loslopende blaffende hond. We besluiten toch maar om te keren…

We rijden verder naar het noorden en via allerlei weggetjes door dorpjes en langs eindeloze tomatenkassen richting de D400. Na een uur gefietst te hebben, stappen we af om te kijken of we onze zithouding nog iets kunnen verbeteren. Het blijkt voor ons beiden beter te werken als we elkaars zadel nemen !?!

De D400 is de semi-snelweg die o.a. van Kemer via Antalya naar Alanya loopt. Deze weg steken we met gevaar voor eigen leven over en rijden nog iets verder naar het noorden tot we terug kunnen naar het westen. Paulette ziet plotseling een grote schildpad die ze als bewijs fotografeert. Na de fotosessie loopt hij op zijn gemak terug de berm in, waar hij al “snel” door het struikgewas uit het zicht verdwijnt. Even later keren we zuidwaarts weer terug bij de D400, waar we gedurende een kilometer of zes parallel aan blijven rijden, voorbij de luchthaven. Dat het vliegveld hier vlakbij is, is te merken aan de vele vliegtuigen die hier strak over komen vliegen. Zo laag dat we de pasagiers bijna kunnen zien zitten.

Voorbij het vliegveld steken we de D400 weer over en volgen dan de rivier naar het zuiden. Onderweg rijden we door dorpjes met enthousiaste schoolkinderen, zien we lokale marktjes en diverse openlucht bedrijfjes. We stoppen nog een keer om water te kopen, want we verliezen wel heel wat vocht met deze temperaturen. Verder blijven we deze weg volgen totdat we de weg langs de kust bereiken.

Dit is de weg langs alle hotels tussen de luchthaven en Kundu. In Lara, nog zo`n drie kilometer vanaf ons hotel zijn ze bezig met het aanleggen van een fietspad. Daar waar hij klaar lijkt te zijn, gebruiken we hem, maar het is de eerste keer wel schrikken als het pad een uitrit kruist. De uitritten liggen meestal 30 tot 40 cm lager dan het fietspad! Gelukkig kan er weinig meer stuk aan de fietsen, dus springen we bij elke uitrit met de fiets van het pad af en een paar meter verder er weer op,.

Om precies twee uur arriveren we bij de toegangspoort van het hotel. Ze herkennen ons (waarschijnlijk aan de fietsen) en hoeven geen bewijs van ingezetene te tonen.

Eerst schroef ik de gps weer van mijn stuur, dankzij dit apparaat hebben we de 55,6 km zonder problemen af kunnen leggen. De fietsen zetten we op slot en lopen snel richting de eetzaal voor de lunch die we tot half drie kunnen nuttigen. We lopen paps tegen het lijf, hij wijst ons waar hun tafeltje staat en wij scheppen wat van de heerlijke etenswaar op ons bord.

Om kwart voor drie verruilen we onze fietskleding door zwemkleding, maar beneden halen we eerst gereedschap bij het animatieteam om te kunnen tafeltennissen. Het balletje heeft al het een en ander te lijden gehad zo te zien, hij houdt het nog een half uur vol.

We brengen de batjes terug en melden dat het balletje het niet overleeft heeft. We ruilen de handdoekkaartjes voor handdoeken en laten ons voorzichtig in het grootste zwembad zakken. Als we een keer helemaal rond gezwommen hebben, klimmen we op de kant en zoeken samen met paps en mams een plekje in de zon op. Het is dan al vier uur geweest, dus dan moet het kunnen.

Eerst tijd voor een kop koffie die we op het terras bij de dichtsbijzijnde bar drinken. Daarna is het tijd om te relaxen, met een boekje op het ligbed.

We drinken nog een drankje aan het zwembad en dan is het ook al zo weer een uur of zes, tijd om ons om te kleden voor het diner.

Kwart over zeven zoeken we een tafeltje in het restaurant en daarna drinken we tot tien uur nog een wijntje bij de loungebar met live muziek. Dan is iedereen toe aan slaap. We moeten morgen om half acht aan het ontbijt, want een uur later staat de bus voor het hotel om ons naar Antalya te brengen voor de boottocht.

Een uurtje later heb ik onze belevenissen weer toegevoegd aan het verhaal op de micro-SD-kaart en kruip ik ook mijn bed in.

Woensdag 11 mei

Om half zeven worden we gewekt door mijn horloge. Om half acht zouden we aan het ontbijt zitten, want dan redden we het om om half negen buiten te staan, waar een bus ons oppikt voor de boottocht.

Wanneer we om tien voor half negen buiten komen, staat de bus al klaar. De reisleider wil alleen nog het reserveringspapiertje hebben. Ik weet precies waar het ligt. In de prullenbak, want ik dacht dat het het reserveringspapier van de fietsen was… Ik ren terug naar boven en drie minuten later mogen we met de bus mee. Er zit nog slechts een stel in als wij instappen.

Wanneer we bijna in Antalya zijn, vertelt de reisleider dat we nog een paar mensen ophalen in Antalya en de rest in Kemer. Aangezien de reisleider ook maar doet wat hij opgedragen heeft gekregen, springen we hem niet op zijn nek. We hadden namenlijk de boottocht vanuit Antalya gekozen omdat de boottocht vanuit Kemer een busreis van anderhalf uur zou betekenen. We hebben dus nog een appeltje te schillen net Nesrin, de gastvrouw van Corendon.

Na nog diverse mensen opgehaald te hebben in Kemer en omstreken, arriveren we om tien over tien bij de haven van Kemer. Voor de duidelijkheid: 1 uur en 50 minuten in de bus, in plaats van de beloofde 30 minuten. Het blijkt nu dat we per persoon 5 euro meer hebben betaald dan voor deze boottocht stond genoteerd. Deze tocht kent trouwens ook geen barbecue, in tegenstelling tot wat er verteld is.

Als we dan toch nog op een houten boot terechtkomen, moeten we er weer af omdat er te veel “Russen” bij komen. Wanneer we bijna de boot verlaten, is het probleem opgelost en kunnen we blijven zitten. We zitten dan in het gezelschap van enkele Nederlandse stellen en een Nederlandse dame op leeftijd in haar eentje, twee Turkse stellen, een Scandinavisch stel en twee “Russische” stellen met een klein kind en nog een heel apart “Russisch” vrouwtje dat veel en veel te dik is. De laatst genoemde schaamt zich er helemaal niet voor, in tegendeel, ze ligt in haar bikini in vol ornaat op het dek te zonnen. Dat de gelijkenis met een varken wordt gevonden is niet te vermijden. Als ze op haar buik ligt is het niet echt smakelijk om naar haar te kijken…

Maar goed, we zitten op een mooie boot, het is licht bewolkt, lekker warm en eten en drinken zit bij de prijs in. In verschillende natuurlijke baaien gaat het schip voor anker en is er gelegenheid tot zwemmen. Rond het middaguur wordt er voor een eenvoudige maar smakelijke maaltijd gezorgd. Daarna maakt de fotograaf aan boord diverse in scene gezette foto`s.

Om twee uur trekt de hemel dicht en hebben de wolken de overhand. De laatste baai waar gepland is om voor anker te gaan, wordt wel ingevaren, maar het weer verandert zo snel dat de gasten om toestemming wordt gevraagd vervroegd terug te keren naar de haven.

Op een gegeven moment blijkt er een schroefje uit het glas van mijn zonnebril zoek te zijn, dit is de reden van een zoektocht naar een andere bril, hoewel ik er thuis nog veel meer heb.

Het is nog een behoorlijk eind varen naar de haven en de zee wordt alsmaar onrustiger. Wij vinden het echter spannender dan die gladde zee van vanmorgen al moeten we nu wel iets extra aantrekken om warm te blijven.

Op de valreep, krijgen we nog een bordje fruit te eten. Om half vier liggen we weer in de haven van Kemer en gaan we terug de bus in, alle adressen langs, om iedereen “thuis” te brengen.

Onderweg halen we een vrachtwagentje in, in zijn open laadbak zien we kamelen die zich met de kop in de wind laten vervoeren.

Om tien over vijf arriveren we in ons hotel, waar we eerst maar eens een huurauto voor morgen reserveren. Als alles goed gaat staat hij morgen om negen uur voor de deur. Dat grapje kost vijftig euro, die paps betaalt, en voor dat geld leveren ze dan een Fiat Albea.

Hoewel we vandaag eigenlijk weinig gedaan hebben, zijn we het alle vier zat. We gaan naar onze kamer, douchen, wat lezen, mijn verhaal schrijven en dan is het ook al zo weer zeven uur, tijd om te gaan dineren.

Er is weer voldoende te zien vanavond, nog afgezien van de opmaak van de etenswaar. Paulette vindt dat ik te veel naar andere vrouwen kijk, maar ja ik kan er toch ook niets aan doen dat er op het ogenblik zoveel mooi jong spul rondloopt?

Omstreeks negen uur zijn we voorzien, we vertrekken naar de loungebar, voor koffie en een afsluitend glaasje drank. Ook vanavond is er weer live muziek.

Paulette vraagt haar inlognaam en wachtwoord op voor het gebruik van het internet en bekijkt het weer op www.weeronline.nl voor morgen. Het lijkt goed weer te worden voor het geplande bezoek aan de markt.

Als we rond tienen alle vier zitten te gapen, vinden we het tijd worden om naar bed te gaan.

Paulette vindt al snel de weg naar dromenland, ik schrijf mijn verhaal af.

Omdat we relatief weinig meegemaakt hebben, duurt het schrijven niet zo lang. Nog voor elf uur heb ook ik de ogen dicht.

Donderdag 12 mei

We staan om zeven uur op. Het is zwaar bewolkt met hier en daar een klein stukje blauw aan de hemel. Het heeft vannacht geonweerd en geregend en kennelijk hard, want er staat nog water op het balkonnetje.

Om acht uur gaan we naar beneden voor het ontbijt. Vanmorgen houd ik me behoorlijk in, want we gaan vandaag naar de markt in Manavgat, dus verwacht ik weinig beweging te hebben.

Nadat we na het ontbijt geheel gereed zijn voor de reis, lopen we naar de man van het verhuurbedrijf. Het lijkt er op dat hij zich nog schuldig voelt ten opzichte van de fietsen, want we krijgen een update van de huurauto. Hij raadt ons de Fiat Doblo aan in plaats van de Albea, in verband met de brandstof. De Doblo rijdt namelijk op diesel.

Om negen uur rijden we weg, binnendoor via de weg die we van de week met de fiets al verkend hebben naar de D400. Net op de D400 laten we tien liter diesel in de tank gieten voor 3.56 Lira, dat is dus ongeveer dertig cent duurder dan bij ons in Nederland. De afstand die we vandaag gaan afleggen zal ongeveer 150 km zijn, dus dan moet tien liter voldoende zijn.

Al snel begint het te miezeren uit de zware bewolking die alleen maar dikker wordt hoe dichter we in de buurt van Manavgat komen. Even later begint het echt te regenen.

De reis verloopt in het vreemde Turkse verkeer voorspoedig met Paulette als deskundig chauffeur, terwijl ik als navigator fungeer met de wandelgps. Om kwart voor elf parkeren we de auto vlakbij de beoogde markt. Dan merk ik dat de rugzak die ik bij mijn voeten op de vloer van de auto had staan kletsnat is. Als ik op de vloer kijk, dat zie ik dat er zeker een centimeter water in staat. Niets aan te doen, ik slinger de rugzak op mijn rug. Het is op het ogenblik droog dus de markt kan belopen worden.

Alle vier vinden we iets van onze gading dat we na afdingen krijgen voor een redelijke prijs. Ikzelf koop een nieuwe zonnebril, want degene die ik bij me heb verliest bijna een glas. Ik zoek nog een stalen armband als vervanging van mijn verloren SOS-armband, maar niets lijkt op wat ik zoek.

Om half een nemen we plaats aan een tafeltje op een overdekt terrasje en drinken een glas vers geperst sinaasappelsap. Dit keer hebben we vooraf gevraagd wat de prijs voor een glas is (zie het verhaal van vorig jaar). Omdat het steeds harder is gaan regenen en we de lunch in het hotel toch niet meer gaan halen, besluiten we hier ook maar wat te eten. Maar eerst verhuizen we naar binnen, want echt warm is het op het terras niet.

Dan verschijnt er een reizende handelaar die ons een blad met armbanden toont. Laat daar nou net een stalen armband tussen zitten, waarvan ik denk dat ik die geschikt kan maken om het SOS-deel te dragen. Ik krijg hem, na natuurlijk eerst over de prijs onderhandeld te hebben, van Paulette.

We eten daarna alle vier onvervalste Döner Kebap, maken gebruik van het toilet, dat er op zijn Turks uitziet, en rekenen dan af door de chef 50 Turkse Lira in zijn handen te drukken met de mededeling dat hij de rest mag houden. De man heeft geen idee wat wij gebruikt hebben, maar gelooft ons op ons woord dat dit de afgesproken prijs is.

We storten ons weer in de menigte op de markt. De dames vinden nog de kleding die ze zochten, maar op een gegeven moment zijn we het zat. Met behulp van de gps vinden we de auto weer terug. Het is half drie als we op weg gaan naar Kundu, waar ons hotel staat.

Om vier uur zitten we binnen in het IC-café aan de koffie met een stukje zoetigheid in de vorm van een klein gebakje. Het regent hier nu ook, terwijl het onderweg leek alsof er nog niet veel was gevallen. In tegenstelling tot Manavgat… Deze regio wil niet onderdoen voor Manavgat, de regen komt hier nu met bakken uit te lucht. Als het om kwart over vijf iets droger wordt laten we de noodregenjasjes bij paps en mams in het café en gaan wij ons omkleden voor de fitness.

Na ons ruim drie kwartier uitgeleefd te hebben, hebben we het vers geperste sapje wel verdiend vinden we. Daarna lopen we naar boven om te douchen en om te kleden voor het diner.

Het is druk in het restaurant, maar waarschijnlijk zit ook niemand buiten met dit weer.

Om negen uur hebben we de buiken weer vol en verhuizen we twee etages hoger naar de loungebar. Daar drinken we koffie aan een klein tafeltje. En helaas is het tafeltje te klein om op te kunnen Rummikubben. Iets dat paps en mams erg graag doen. Vanwege het weer is de Mexicaanse band vandaag naar binnen verplaatst, deze speelt echter zo hard, dat de dame die bij ons live speelt ermee ophoudt.

Om half elf hebben we het wel gezien en keren we naar onze hotelkamer terug. Paulette leest nog even in haar boek, maar is al snel “vertrokken”. Ik schrijf tot kwart over elf aan mijn verhaal en doe dan het licht uit.

Vrijdag 13 mei

Vannacht om ongeveer vier uur had een “Russische” buurman problemen om in zijn eigen hotelkamer te komen. Waarschijnlijk had hij ruzie met zijn partner. Hij bleef maar kloppen en later beuken op de deur om binnen gelaten te worden. Even later kwam er iemand van het hotel om te bemiddelen en werd het weer rustig in onze vleugel.

Om kwart voor acht stappen we uit bed, werken ons ochtendprogramma af en staan dan om half negen, klaar voor het ontbijt, voor kamer 2041 om te zien of paps en mams ook al zo ver zijn.

De wekker van mijn horloge gaat af ? Ik vond het al vreemd dat ik hem om half acht niet gehoord had…

Een uur later pakken we de rugzak in: regenjassen, water en filmcamera. Gekleed in afritsbroek, shirt en vest gaan we tien minuten later op pad naar het westen, naar Lara, waar de meeste hotels staan en ook de winkels zich bevinden. Het is nog steeds bewolkt maar het lijkt open te breken. Een uurtje lopen en we arriveren in Lara, onderweg hebben we de vesten al in de rugzak gepropt.

Even later gaan ook de pijpen van de broek in de rugzak en slenteren we langs de winkels en door de diverse bazaars. Om even voor twaalf uur hebben we het wel weer gezien, zetten de zonnebril er bij op, want het zonnetje komt af en toe lekker door en keren terug naar ons hotel. Onderweg bezoeken we nog even de Migros supermarkt. De Migrosketen ken ik nog van vroeger (1978) in Zwitserland. Het lijkt op een supermarkt zoals de AH, met vaste prijzen, maar met personeel dat alleen maar Turks spreekt.

Om tien voor een zijn we weer terug in het IC Green Palace en lopen al snel paps en mams tegen het lijf. We brengen onze spullen naar boven en nemen samen met hen een tafeltje buiten voor de lunch. Terwijl we zitten te lunchen, zie ik de hemel betrekken en even later is de zon achter een dikke wolk verdwenen. Het begint te onweren en wij vertrekken naar binnen voor de koffie.

Na de koffie zoeken wij de gastvrouw van Corendon op om verhaal te halen betreffende de boottocht. Het kost ons weinig moeite om de vijf euro per persoon terug te krijgen, al hebben we wel het idee dat we het niet vanzelf hadden teruggekregen.

Het is ondertussen ongelooflijk hard beginnen te regenen en wij gaan iets warmers aan trekken. Om kwart voor drie zitten we met paps en mams in de loungebar onder het genot van een kopje koffie te rummikubben.

Aangezien ik bijna in slaap val, moeten we weer iets actiefs gaan doen. Paulette stelt voor om te zien of we kunnen squashen. We kleden ons om en informeren wat de kosten zijn van het lenen van de benodigdheden. In tegenstelling tot tennis is dit geheel gratis. We betrekken de squashruimte en beginnen onwennig te slaan tegen het kleine balletje. Ik heb het ooit wel eens gedaan maar dat is minstens tien jaar geleden, Paulette doet het voor het eerst. Na een half uur krijgen we het een klein beetje onder de knie en hebben we af en toe een leuke rally. Na ruim een uur, zien we dat het al zes uur is, tijd om te stoppen en ons gereed te maken voor het diner.

Tijdens het afkoelen drinken we vers geperste sinaasappelsap in de Vitaminebar en klimmen dan weer vier etages naar boven.

Om zeven uur zitten we aan het diner dat we ten slotte af willen sluiten met een kop koffie in het IC café. De anderen hebben hun zinnen gezet op een koffie met likeur, maar de bestelling is lastig als je niet weet hoe de verschillende koffiesoorten heten. Na enkele minuten krijgen we twee koppen cappuccino, twee latte macchiato met chocoladesaus, een zwarte koffie en twee glazen cognac. Paps en Paulette nemen de cappuccino en de cognac, mams een latte macchiato en ik de rest.

Om tien uur zijn we allen weer terug op onze kamer en is het tijd om mijn verhaal bij te gaan werken. Paulette haalt de elf uur niet, althans niet bij kennis.

Ik zet deze keer de wekker wel op half acht en stap om elf uur mijn bed in.

Zaterdag 14 mei

Ik ben al om kwart voor zeven wakker, maar de wekker gaat pas om half acht. Ik besluit maar wat te lezen, want Paulette ligt nog te slapen.

Vanaf half acht verloopt de dag zoals de afgelopen dagen en om kwart over negen staan we buiten in de stralende zon te wachten op een Dolmus die ons naar Lara brengt. Gisteren zijn we er te voet naar toe gegaan, maar nu gaan paps en mams mee.

We staan er nog maar net of daar komt de 105 aan. We betalen 4 euro en mogen dan meerijden tot het einde van de “winkelstraat” van Lara.

Mams wil nog een paar schoenen, maar dat valt niet mee, want haar steunzolen moeten er ook in passen.

Na een tijdje gewinkeld te hebben, we hebben dan al een jasje en een shirt voor Paulette gescoord, nemen we plaats aan een eenvoudige tafel met vier stoeltjes aan de achterzijde van een bazaar. We drinken een sodawater en gebruiken het toilet voordat we afrekenen en weer verder shoppen.

Even later heeft mams toch nog een paar schoenen naar haar zin gevonden. Het is daarna ook tijd om weer terug te keren naar het hotel. We lopen nog een stukje, want het is heerlijk weer. Maar op een gegeven moment is de pap bij mams op en wachten we op een Dolmus. Terwijl we staan te wachten vraagt een taxibaas of we niet liever 5 euro willen betalen voor een ritje in een van zijn taxi’s. We overleggen even en dan kiest paps toch maar voor de taxi en worden we een paar minuten later voor de voordeur van ons hotel afgezet.

Het is kwart over twaalf, tijd om iets te gaan drinken op het terras van een van de zwembaden. Daarna ruimen we onze nieuwe spullen op en gaan lunchen.

Ondertussen kijken we in de papieren van Corendon of de vertrektijd voor de vlucht van morgen naar huis nog wijzigingen heeft ondergaan. Zoals het er nu uitziet blijven we in het hotel tot 20:45 uur. Dat houdt wel in dat we pas om een uur of vijf maandagmorgen thuis zijn, terwijl ik maandagmorgen om acht uur weer present moet zijn in het lab.

Om kwart voor twee hebben we de lunch alweer achter de kiezen en bezetten we een paar ligstoelen bij een zwembad. Het is nog steeds mooi weer, maar er komt wel een bui deze kant op. Als het begint te spetteren, want regen mag het niet heten, gaan we onder een boom zitten en bestellen een kop koffie. Er valt niet veel, maar de zon laat zich voorlopig even niet zien.

Om kwart voor vier zijn we omgekleed en staan we op de squashbaan. Dat houden we anderhalf uur vol en zoeken dan paps en mams weer op. Ze zitten weer op de ligbedden aan het zwembad, want de zon is weer teruggekeerd. We blijven bij hen van het mooie weer genieten tot zes uur, vervolgens gaan we douchen en ons kleden voor het diner.

Na het diner gaan we naar de loungebar waar we koffiedrinken. Paps heeft gisteravond ontdekt dat ze in het café cognac schenken dus probeert hij het hier ook. De cognac in het café blijkt lekkerder te zijn, maar deze is zodanig de moeite waard dat hij er nog een besteld. Paulette houdt het bij een cognacje en mams en ik vinden de koffie meer dan genoeg.

Om kwart voor elf gaan we naar boven, waar nieuwe gasten ontzettend veel lawaai maken in hun hotelkamer. Zo te horen zijn het “Russen”.

Paulette redt het niet om haar ogen open te houden totdat ik mijn verhaal bijgewerkt heb.

Maar nog voor half twaalf ben ik zo ver dat al onze belevenissen weer opgetekend zijn en kruip ik ook onder het dekbed. De nieuwe buren zijn ook stil geworden, nu maar hopen dat ze dat ook blijven.

Zondag 15 mei

We zijn al vroeg weer wakker, de zon staat te branden op het balkonnetje, we blijven liggen tot half acht. De luidruchtige buren hebben vannacht nog meer herrie gemaakt. Zouden die mensen geen schaamtegevoel kennen?

Om half negen heeft Paulette al een deel van de bagage ingepakt en zijn we klaar om naar het ontbijt te gaan. Na het ontbijt zorgen we er voor dat het deel van de bagage dat we vandaag nog nodig denken te hebben apart gehouden wordt van de rest. Om kwart over tien zijn de koffers gepakt en gaan we, nu met de lift, twee etages lager. Daar leveren we de keycards in en laten onze koffers opbergen in de afgesloten bagageruimte. De handdoeken voor bij het zwembad mogen we tot vanavond bij ons houden.

De rest van de dag brengen we door met luieren, zwemmen, wandelen over het terrein van het hotel, lunchen, tafeltennisen, killerdart spelen, ijsje eten e.d. Tot het weer tijd wordt om ons om te kleden voor het diner. Dat wordt dit keer behelpen. We douchen bij een van de zwembaden met koud water en kleden ons om in een toilet. Maar toch zitten we aangenaam opgefrist om zeven uur aan het diner. Paps had nog de tegenwoordigheid van geest om net voor sluitingstijd van de handdoekenkiosk de handdoeken om te wisselen voor kaartjes. Vijf kwartier hebben we nodig om te dineren. We halen onze koffers weer op, leveren de handdoekenkaartjes in en kunnen dan de laatste bagage opbergen.

De Corendon bus die ons om kwart voor negen op zou halen is er al even na half negen. Ons hotel is het laatste adres waar ze langs rijden, dus gaan we linea recta naar het vliegveld, waar we om kwart over negen al door de eerste veiligheidscontrole gaan. Een half uur later proberen we in te checken. Dat geeft nog even wat strubbelingen en ik krijg het behoorlijk warm. Volgens de mevrouw achter de balie klopt het ticket van mams niet, er is iets met het aantal cijfers. Het enige dat ik nog heb is de kopie van de tickets, maar waar had ik die ook al weer weggestopt. Ten slotte vindt ik de kopie en ondertussen is er een meneer van Corendon bijgekomen. Hij keurt het ticket toch goed. Mijn temperatuur daalt weer langzaam…

Dan begint het lange wachten tot we het vliegtuig in mogen. Om kwart voor elf gaat de gate open, maar het duurt nog wel even voordat we daadwerkelijk vertrekken. Het is een behoorlijke chaos in het vliegtuig, omdat mensen weigeren te gaan zitten op stoelen zonder extra beenruimte terwijl ze er wel voor betaald hebben. Al met al vertrekken we ruim een kwartier later, dus over twaalven. De reis zal ongeveer drie uur en vijftig minuten duren volgens de piloot. Als we maar voor half acht thuis zijn, redt ik het nog wel om op tijd op mijn werk te zijn.

Maandag 16 mei

Het is precies 03:00 uur in Nederland als de wielen van het vliegtuig de grond raken van een landingsbaan van Schiphol. Al vrij snel hebben we onze koffers en we hebben ook geen oponthoud bij de douane. Voorbij de douane bellen we Park&Fly die over vijf minuten klaar zal staan.

Wanneer wij goed en wel buiten staan, eerst de jas aan want het is koud en nat, komt de bus van Park&Fly al voorrijden. In korte tijd hebben we weer de beschikking over de Ford Transit van paps en rijden we over vrijwel lege snelwegen naar huis. Daar aangekomen laden we onze bagage uit, nemen afscheid van paps en mams en duiken snel ons bed in. Om vijf over vijf liggen we er in. Nog twee uurtjes slapen dan zal de wekkerradio beginnen te spelen. Wel een abrupt einde aan een leuke vakantieweek…