Naxos (Griekenland 2011)

Naxos, augustus 2011

Dinsdag 16 augustus

Het is ook nog maar net 16 augustus als we gewekt worden door de wekkerradio. Het is namelijk 00:45 uur. Over een kleine drie kwartier staat mijn vader voor onze deur om ons met zijn Ford Transit bus weg te brengen naar Schiphol. We hebben dus tijd genoeg om ons na deze zeer korte nacht even op te frissen en broodjes klaar te maken voor het ontbijt onderweg.

Een paar minuten voor half twee arriveert paps en om stipt half twee rijden we weg. Het is rond deze tijd gelukkig erg rustig op de snelwegen, zodat we niet veel last hebben van de wegwerkzaamheden die gedurende de nacht worden uitgevoerd.

Een uur na vertrek nemen we op Schiphol afscheid van paps, die mij op mijn hart drukt rustig te doen met Paulette. Goed om te merken dat hij zo zuinig is op zijn schoondochter. Nadat ik hem dat beloofd heb rijdt hij weg terwijl we hem nazwaaien.

Normaal gesproken zijn onze vakanties niet zo rustig, over het algemeen zijn we nogal actief, en soms erg actief. Maar hoewel we deze vakantie geboekt hadden met het idee dat het een wandelvakantie zou gaan worden in het bergachtige Naxos (bergen tot net boven de 1000 m), moet het nu toch anders, meer relaxen.

Paulette is namelijk nog maar net een week uit het ziekenhuis, waar ze behandeld is voor nierbekkenonsteking en bloedvergiftiging. Ze is vijf kilo afgevallen en erg verzwakt thuis gekomen, nadat ze volgens de uroloog “door het oog van de naald is gekropen”. Ik moet toegeven dat ik nog niet eerder meegemaakt heb dat ik iemand door koortsstuipen heb zien trillen over haar hele lichaam met 41 graden koorts. Maar goed, de vakantie was al lang van te voren geboekt en we hoeven helemaal niets als we daar eenmaal zijn. Dat neemt niet weg dat de reis zwaar genoeg voor haar zal zijn. De afgelopen dagen hebben we al wel weer stukjes gewandeld om de benen er weer onder te krijgen, maar dat waren maar kleine stukjes.

Gelukkig verloopt het inchecken en de veiligheidscontrole zonder problemen en zijn we al om kwart voor drie op weg naar de gate. Dit geldt niet voor de mevrouw met haar dochter die net voor ons probeerde in te checken. Ze blijkt een oud paspoort van haar dochter bij zich te hebben in plaats van het goede recente paspoort. De juffrouw achter de incheckbalie verwijst haar naar haar reisorganisator omdat de marechaussee pas vanaf vier uur vanmorgen aanwezig is. Even terug naar huis om het juiste paspoort op te halen is er ook niet bij want ze blijken uit Velp te komen.

We nemen eerst maar eens de tijd voor een kopje koffie en een broodje van thuis en lopen dan door naar onze gate. Om half vier zitten we daar te wachten tot we daadwerkelijk in de Boeing 737 plaats mogen nemen. Wanneer iedereen om kwart over vier zijn plek in het toestel gevonden heeft, maakt de gezagvoerder bekend dat er een probleempje gerezen is. Er blijkt een storing te zijn opgetreden in het luchtleidingssysteem van Duitsland. Dat betekende voor ons toestel dat we uren vertraging zouden oplopen, in ieder geval totdat de storing opgelost zou zijn. Toen dit bekend was, is men van Arkefly gaan zoeken naar een andere route. Die werd gevonden en goedgekeurd, we vliegen nu over België, Luxemburg, Frankrijk en Italië en hebben daardoor slechts enkele minuten vertraging.

De reis duurt drie uur en een kwartier, maar omdat we op de heenreis in de comfort klasse reizen vliegt de tijd. We kijken een film, hebben voldoende beenruimte en moeten slechts één keer de slapende mevrouw naast ons lastig vallen omdat er geplast moet worden.

Om half negen plaatselijke tijd landen we op Mykonos een Grieks eiland ten noorden van Naxos. Met de bus worden we in enkele minuten naar de haven gebracht waar we in een Seajet (dicht snel passagiersschip) in 45 minuten naar het eiland Paros worden gevaren.

Voordat we vertrekken staan we in een lange rij en zie ik de mevrouw met haar dochter van het “oude paspoort”. Ik spreek haar aan en hoor dan dat ze toch mee konden omdat dochterlief gelukkig ook haar I.D.-kaart bij zich had. En een I.D. Is voldoende om binnen de Schengenlanden te kunnen reizen. Dus hadden ze eigenlijk helemaal geen probleem en waren de schrik en de verhoogde bloeddruk niet nodig geweest.

In Parosstad is het een drukte van belang bij de haven waar de schepen af en aan varen om passagiers en goederen te laden en te lossen. We lopen met onze koffers achter ons aan meetrekkend naar de boulevard waar we een vrij tafeltje zien bij een eenvoudige eetgelegenheid. Zo zitten we om elf uur op een terrasje te genieten van een drankje, het mooie weer en het “mensen kijken”.

Om kwart voor twaalf sluiten we ons aan bij de rij van mensen bij de haven die staan te wachten op de boot van Blue Star Ferries die een half uurtje later moet vertrekken naar Naxos. Dat aansluiten valt nog niet echt mee, want de wachtende mensen staan met deze warmte, tegen de dertig graden, liever allemaal in de schaduw. Maar goed, toch lukt het om stipt op tijd te vertrekken. De Blue Star is een groot schip met diverse dekken en ruimte voor auto’s en vrachtauto’s en blijkt met een snelheid van bijna 43 kilometer per uur te varen, volgens de wandelgps. Tijdens de overtocht staan we op het op een na hoogste dek, in de volle zon, maar heerlijk in de wind te genieten van het uitzicht. Eerst het eiland Paros, vervolgens de Egeïsche Zee en daarna de haven van Naxosstad, eigenlijk Chora genaamd. In de haven van Chora staat al weer een busje gereed die ons in een half uurtje naar het hotel Naxos Beach II brengt. Geen idee hoe nummer I er uitziet of zag, maar dit bevalt ons wel: laagbouw, kleinschalig, eigen restaurant, leuk zwembad, losse gebouwtjes met daarin studio’s. Dus een eigen keukenblokje, grote koelkast, nette douche met toilet en een airco. Om twee uur zijn we gesetteld in studio 37 en kan het uitrusten voor Paulette beginnen.

We nemen na verloop van tijd een drankje op het terras waar we om half vijf ook onze contactpersoon van Arke ontmoeten. Zij vertelt wat van het eiland en geeft ons tips over uitstapjes.

Een kwartiertje later gaan we lopend op zoek naar het dichtst bijzijnde dorpje: Agios Prokopios. Het tripje kan net voor Paulette, want die wil niet dat ik zonder haar ga. We lopen een kleine kilometer en vinden dan aan de rand van het dorp een supermarktje waar we eerst maar eens twaalf liter water kopen. Daarna weer terug omhoog naar ons hotel. Omhoog is in dit geval zo’n dertig meter hoger dan het dorp. Onderweg zien we trouwens dat de superbenzine hier €1,70 kost.

Terug op nummer 37, wordt het wel weer eens tijd om te gaan douchen. Het prachtige weer met de felle zon hier, speelt ons wel parten. Ik denk dat we nog moeten wennen aan de hoge temperatuur. Fris gedoucht, begeven we ons naar het lege terras om ons diner te gaan gebruiken. We hebben een kaartje gekregen bij het inchecken dat moet bewijzen dat we half pension hebben, maar dat hoeft de ober niet te zien. We krijgen gewoon de menukaart en mogen kiezen wat we willen, zolang we maar geen salade én een voorafje nemen. Een dessert hoort er dan weer wel bij.

Het blijkt al ongebruikelijk te zijn dat we hier zo lang blijven en men heeft aangeboden om te kijken naar een andere studio voor ons. Wij moeten eerst maar eens zien of er een betere = koelere is.

Om negen uur hebben we heerlijk gegeten en gaan we een poging doen om te slapen. Dat zal misschien niet makkelijk zijn: geen waterbed, behoorlijk warm, muggen!!!

Woensdag 17 augustus

Om negen uur gaat het alarm af van mijn horloge, we lopen dan net de trappen op richting het restaurant. We hebben wel redelijk geslapen, ondanks de warmte en de muggen. Vanavond de airco maar eens proberen, kijken of Paulette tegen de herrie kan die dat ding ‘s nachts maakt.

Het horlogealarm was gezet om Paulette te helpen herinneren dat ze op tijd haar antibiotica moet innemen. Dat werkt dus goed, want we keren om voor haar medicijnen.

Het restaurant is voor het ontbijt al goed gevuld met allerlei landslieden Grieken, Duitsers, Fransen en Britten horen we. Het ontbijt is goed voor elkaar, er is van alles en wat we proberen smaakt uitstekend.

Paulette stelt na het ontbijt voor om nog eens naar het dorpje Agios Prokopios te lopen, maar nu met het idee om daar misschien wat aan het strand te gaan zitten.

In het dorpje dat voornamelijk bestaat uit restaurants en autoverhuurbedrijven reserveren we vanaf vrijdag 19 augustus tot zaterdag 3 september een motorscooter voor €12,00 per dag, zodat we niet alles te voet hoeven te doen. Na wat rond gezworven te hebben over de boulevard, komen we op het strand terecht waar we een poosje op de rotsen gaan zitten om van het uitzicht op de zee te genieten.

Daar blijkt het in de zon om 12 uur 42,2 graden te zijn, maar daar hebben we door de verkoelende zeewind geen last van. Wel zijn we gisteren al heel licht verbrand, waarschijnlijk op de Blue Star, zodat we ons vanmorgen goed ingesmeerd hebben. Ik draag voor de zekerheid ook nog een mouwloos T-shirt op mijn korte broek in plaats van mijn gebruikelijke boxershirts in deze temperaturen. Nadat we voldoende van de zee en de zon van ons heeft gezien, lopen we via de waterlijn terug naar het centrum van het dorp. We doen inkopen voor onze lunch bij het supermarktje en wandelen dan terug naar ons hotel.

Paulette maakt een heerlijke Griekse salade van de ingrediënten die we net aangeschaft hebben en die peuzelen we op ons gemak op. En wel op het pad voor onze studio. Dat plekje heeft én schaduw én wind en is dus uitstekend geschikt om te dienen als lunchplek. Ik ben zo zoetjes aan oververhit geworden en terwijl Paulette met de bereiding van de lunch bezig is, dip ik mezelf onder in het zwembad. Na een tiental minuten keer ik terug en kunnen we onze lunch nuttigen.

Paulette is zichtbaar vermoeid, van de reis gisteren en van het tochtje vanmorgen en gaat even een dutje doen. Ik was de gebruikte spullen af en besluit het lunchplekje om te bouwen tot schrijfplaats voor mijn vakantieverhaal. Om half drie zit ik heerlijk te schrijven aan het verhaal terwijl ik af en toe “gestoord” word door zoon Ralf die me vanuit Nederland “WhatsApp”-berichten stuurt. Ik hoor nu zelfs dat hij volgend jaar gaat trouwen met Naomi, waar hij verliefd op geworden is tijdens zijn vakantie in Portugal. Geen twijfel mogelijk: hij is echt verliefd.

Om een uur of vier is het verhaal tot nu toe weer geheel bijgewerkt en merk ik dat Paulette nog steeds ligt te slapen. Ik ruim de tafel en stoelen weer op.

Het duurt maar even en dan is Paulette weer onder de mensen. Het dutje heeft haar goed gedaan.

We besluiten om nog even naar het strand te gaan. Het dichtstbijzijnde strand dan, want het hotel heet niet voor niets Naxos Beach II. Het is maar een klein eindje lopen, eerst aan de achterzijde van het hotelterrein naar beneden en dan nog een vijf minuten tot de zee. Het waait veel harder dan de afgelopen dagen hebben we het idee. De zee laat witte koppen zien op de golven en de branding buldert. We zwemmen een stukje in de zee en kruipen dan het strand op, waar alleen twee mensen met een hond bezig zijn. We pakken wat te lezen en relaxen een uurtje. Om een uur of zes zijn we weer teruggelopen naar boven en gaan we ons douchen.

Om half acht is het binnen nog steeds 26,5 graden en ondanks de wind lijkt het niet hard af te koelen.

Wij gaan naar het restaurant. Daar vinden we maar één stel, hetzelfde als gisteren. Het eten smaakt ons weer uitstekend, net als de lokale wijn, een rosé. Aangezien Paulette minder drinkt dan anders, neem ik het leeuwendeel van de karaf voor mijn rekening. Maar omdat ik niet echt goed tegen alcohol kan, ben ik om half negen al wel zo ver dat ik na nog een laatste zelf gezette bak koffie zo het bed in kan. Zo liggen we beiden om even na negenen plat.

Donderdag 18 augustus

Vannacht hebben we geslapen met de bovenste halve deur open in een poging om het binnen wat koeler te krijgen. Met de wind erbij is dat enigszins gelukt. We hebben in ieder geval prima geslapen als je de keren dat we tussendoor wakker zijn geworden niet meerekent. Maar dat wakker worden komt dan vooral door de Spartaanse bedden die we hier hebben.

Om half acht stappen we uit bed, doen ons ochtendritueel en zitten dan een uur later aan het ontbijt. Wat ons betreft is dit een betere tijd dan gisteren, want het is nu lekker rustig in het restaurant. Na een drie kwartier hebben we de inwendige mens versterkt en staan we klaar om lopend op weg te gaan naar de hoofdstad van Naxos: Chora. Volgens de kaart moeten we ook langs (wat voel ik nu tijdens het typen, kriebelen op mijn voet? Oh het is een mini hagedisje). Waar was ik gebleven? De route, die wij volgen is degene over de asfaltweg. Na eerst aan de achterzijde van het hotelterrein afgedaald te zijn naar een onverharde weg. Op de terugweg kunnen we zien tot hoever we vanuit de stad langs het water kunnen teruglopen.

Ruim een uur later arriveren we in de buitenwijken van het stadje. Het komt bij ons over als een vriendelijk stadje, met leuke nauwe steegjes en binnenplaatsjes. En overal kleine winkeltjes. Op een gegeven moment komen we uit bij een klein plein, waar we even rusten op een bankje bij een fontein. Als we na een kwartiertje weer verder lopen zien we een kantoortje van de Blue Star. We lopen naar binnen en kopen alvast tickets voor de bootreis naar Paros, die we voor zondag gepland hebben. Heen gaan we om half tien ‘s morgens met de Blue Star, terug gaan we met de snelle Vodafone Seajet om acht uur ‘s avonds. Aangezien de snelle boot duurder is dan de Blue Star zijn we nu €48,00 kwijt voor twee personen.

Terug de stad in komen we al snel bij de boulevard, ter hoogte van de aanlegplaats van de ferries. Daar zien we op het verste puntje hoog op het land in de zee het begin van de bouw van een tempel. We lopen er heen en zien dan dat afgezien van de fundering en de poort, men toentertijd er niet toe gekomen is hem af te bouwen. En dat was dan ook nog ver ver voor de huidige crisis.

We blijven daar even zitten om van het uitzicht op de stad te genieten en gaan dan op zoek naar een supermarkt. Terwijl we teruglopen naar de stad, worden we natgespetterd door de golven die door de harde wind hard op rotsen uiteen gelagen worden.

Door de nauwe straatjes van het oude centrum struinend vinden we op een gegeven moment een kruideniertje. We kopen paprika, tomaat, toast, honing en gekoeld water en begeven ons dan terug naar de boulevard. We zoeken daar een plekje in de schaduw en eten onze lunch.

Na de lunch kijken we of we hier nog willen zwemmen, maar we kunnen geen geschikte plek vinden om ons om te kleden. Terwijl we verder lopen, zoeken we een gelegenheid voor Paulette om een urinaire stop te maken. Ik zie een bord met daarop een aanwijzing voor een toilet en vinden een vrouwtje dat gelegenheid tot plassen verkoopt voor 50 eurocent denk ik. Ik begrijp haar echter verkeerd en zo betaalt Paulette een euro om op een keurig toilet, met papier en fonteintje te kunnen zitten. Toch heeft Paulette er een goed gevoel van, liever zo’n vrouwtje dan de baas van een groot restaurant spekken.

We lopen langs de boulevard terug de stad uit, zoveel mogelijk langs de waterlijn. Ondertussen kopen we nog een wandelkaart met GPS-ondersteuning van het eiland. Als we een leuk strandje zien, gaan we uit de kleren in de zwemoutfit en laten ons zwemmend afkoelen door het frisse maar niet koude water.

Op een muurtje worden we al snel door de zon gedroogd, kleden ons weer aan en vervolgen onze weg langs het water. We passeren het surfstrand waar diverse mensen een poging doen om met deze harde wind op de plank te blijven staan. Een stuk verder ziet het zwart van de auto’s, campers en auto’s met imperials. Dit is kennelijk het terrein waar de surfdude’s hun vehikels parkeren. We lopen verder tot we genoodzaakt zijn terug naar de asfaltweg te gaan, omdat we anders een pukkel over moeten klimmen. Maar dat betekent wel dat we al weer snel onze studio bereiken.

Het is tien over half vier als we terug zijn op nummer 37. We drinken een glas fris in de schaduw voor ons huisje en dan gaat Paulette even liggen, terwijl ik de notebook pak om mijn verhaal verder te schrijven.

Even na vijf uur komt Paulette weer naar buiten en drinken we een kopje koffie. Tijdens het drinken bedenk ik me dat het mogelijk moet zijn om mijn HTC Incredible S smartphone met vakantie-internet voor €2,00 van Vodafone, in te stellen als wifi-hotspot. Dus laat ik dan ook maar eens proberen of dat wil lukken. Na veel instellingen wijzigen en uitproberen zou hij het moeten doen. De notebook ontvangt ook wifi dus daar mee proberen contact te krijgen met de HTC-hotspot. Ook daar weer instellingen wijzigen en uitproberen, maar wat er ook gebeurt, wel verbinding maar geen toegang tot internet. Als dat dan niet gaat, heb ik dan wel internet op de HTC? Alle wijzigingen weer terugzetten en het internet op. Dat gaat wel, maar het is zo tergend traag, dat er eigenlijk alleen maar een time-out mededeling te zien is op het schermpje. Weer ettelijke minuten later, na diverse instelmogelijkheden geprobeerd te hebben ben ik er van overtuigd dat alles weer goed staat voor internet. Het blijkt dat ik wel gebruik kan maken van Twitter en WhatsApp, kennelijk zijn deze berichtjes zo kort dat ze geen last hebben van de time-out, maar geen bruikbare internettoegang.

Het is al half zeven als ik tot deze conclusie kom: hier rondom onze studio is het 3G-signaal voor internet te zwak. Morgen maar eens proberen bij een wifi-hotspot in een van de stadjes.

Het is tijd om te douchen. Om zeven uur is het nog steeds 26,5 graden, dus kunnen we luchtig kleden voor het diner. Paulette vertrouwt de temperaturen hier niet en neemt een vest mee.

Al snel wordt duidelijk waarom Paulette het koud heeft. Ze moet nog steeds haar lichaamstemperatuur opnemen en had zojuist 38.1. Geen reden tot paniek volgens de artsen, maar het moet ook niet veel hoger worden. Waarschijnlijk is deze temperatuur in combinatie met de hoeveelheid zon die we vandaag gehad hebben, haar iets te veel geworden.

Paulette eet niet veel, maar wel gezond. Ik drink vanavond een Grieks biertje (Mythos), begin met een homemade rode bietensalade en als hoofdgerecht kies ik stukjes kip met gegrilde groenten en patat. Hoogst waarschijnlijk hebben ze de hele kip in de lucht gegooid en toen met een groot mes hem in de lucht in stukken geslagen. Er zit namelijk geen enkel verband in de stukken die ik op mijn bord krijg. De stukken zijn lekker gekruid, goed gegrild, maar ik moet raden van welk deel van de kip elk stuk komt. Net als tot nu toe alle avonden slaan we het dessert over.

Om een uur of negen zitten we weer in onze nis: half buiten half binnen voor onze studio aan de koffie. We pakken onze nieuwe kaart en kijken, met behulp van ons wandelboekje: “Wandern auf Naxos”, wat de mogelijkheden zijn voor morgen. We willen een kleine wandeling maken en die mag wat verder hier vandaan zijn, want vanaf morgen hebben we de beschikking over een motorscooter.

Een half uur later vinden we het mooi geweest voor vandaag en maken we aanstalten om naar bed te gaan.

Vrijdag 19 augustus

Hoe laat het is als ik de bovenste helft van de buitendeur dicht doe weet ik niet, maar de zon schijnt dan al wel uitbundig naar binnen. Als ik echt wakker word, is het al acht uur, tijd om er uit te komen. We doen wat we moeten doen om fris en fruitig aan het ontbijt te verschijnen en zijn dan toch nog de meute voor. Het begint druk te worden in het restaurant, tegen de tijd dat wij weer weg gaan. We pakken de rugzak in, inclusief Paulette d’r nieuwe tablet-computer: een HTC Flyer. Die denkt ze straks nodig te hebben om vanaf Naxos een rijexamen te regelen voor een leerling bij het CBR in Nederland. We zullen zien of dat lukt.

Om kwart voor tien verlaten we het terrein van Naxos Beach II in de richting van Agios Prokopios. Even later melden we ons bij Nikos Bikes. Ik moet daar mijn rijbewijs inleveren en krijg dan een papier mee dat ik eventueel moet tonen aan de politie. Voor €192,00 krijgen we een 125cc motorscooter voor 16 dagen. Wel moeten we ons na elke vijf dagen hier melden om het oliepeil te laten controleren. Ik snap niet hoe ze het voor elkaar gekregen hebben maar de tank is zo goed als leeg. Het passen van de valhelmen stuit op het probleem van te grote helmen ten opzichte van onze hoofden. Bij Paulette lossen we dat op door een pet onder de helm te dragen. Mijn valhelm trek ik maar wat strakker aan… De eerste meters gaan regelrecht naar het tankstation waar we voor €15,50 de tank gevuld krijgen.

Dan rijd ik, min of meer op goed geluk naar Vivlos, hemelsbreed een kilometer of vijf ten oosten van Agios Prokopios. Toch vreemd om zonder navigatie te rijden…

Om een uur of elf hebben we de scooter geparkeerd en gaan we op weg. Paulette heeft gekozen voor een rondje door wat dorpjes. We lopen vanaf Vivlos naar het noordwesten, nadat we eerst nog een liter koud water gekocht hebben en vinden dan het dorpje Agios Arsenios dat we in noordoostelijke richting weer verlaten. Om kwart over twaalf komen we er achter dat we een pad niet in mogen dat wel in onze route ligt. We lopen een stukje terug om verder over de asfaltweg onze route te vervolgen. Er zijn vele wegen die naar Glinado leiden, aldus bereiken we toch het dorpje dat een bakker en een minimarkt rijk is. We kopen een brood en bij de minimarkt tomaten en een blikje tonijn. Na even zoeken vinden we ook nog een bankje in de schaduw dat we gebruiken om te lunchen. Om één uur meten we een temperatuur van 28.2 graden in die zelfde schaduw en gaan we weer op pad met een volle maag. We wandelen nog steeds door de heuvels, maar het hoogteverschil is voor Paulette gelukkig niet meer dan zo’n 75 meter. We lopen door Galanado en bereiken even later ons hoogste punt van vandaag 150 meter en dalen dan weer af naar Vivlos waar de scooter nog keurig op ons staat te wachten.

Even later zijn we al weer op weg naar Chora. In Chora willen we een wifi-hotspot en een grote supermarkt vinden. Chora vinden we als snel, al is het niet via de route die ik in mijn hoofd had. We rijden naar de haven en parkeren op een openbare parkeerplaats zoals de dame van het verhuurbedrijf Nikos Bikes ons aanbevolen heeft. Zouden we aan de boulevard neerzetten, zoals iedereen dat doet, dan schijnen we een parkeerboete van €80,00 per uur (!) te riskeren. Het lijkt vreemd om een boete per uur te krijgen, maar lieg ik dan loog zij ook.

Het is een stukje lopen, terug naar de boulevard, waar we een wifi-hotspot gezien hebben. Bij het restaurant Kardia vinden we het wifi-teken, gaan zo dicht mogelijk tegen het gebouwtje aan zitten en bestellen een cola. Het wifi-signaal vindt mijn smartphone wel, maar het blijkt beveiligd te zijn. Na even gevraagd te hebben blijkt “naxos1960” de geheime sleutel te zijn. Het werkt! Met mijn telefoon zit ik op het internet. Paulette gaat hetzelfde doen met haar tablet en ook zij zit in no-time op het world wide internet. Alleen blijken de gegevens van de bewuste leerling, die ze overgetypt heeft zonder brilletje niet te kloppen, dus kan ze nog niets reserveren.

Bij mij loopt het als een trein. Op Twitter vraag ik nogmaals toestemming aan mijn jongste dochter om haar te mogen volgen. Ze vroeg zich al af waarom ik haar niet “volgde” en haar zus en broer(tje) wel. Blijkt dat ze mijn vorige verzoek niet in behandeling heeft genomen… Ze krijgt natuurlijk nog een kans. Ook schrijf ik, zo goed en zo kwaad als dat gaat op een telefoon, een e-mail naar paps en mams thuis. Paps vroeg gisteravond in het telefoongesprekje al waarom hij geen mail kreeg uit Griekenland.

Voordat we teruglopen naar de scooter, past Paulette nog een zomerjurkje, maar deze uitvoering is niet wat ze in haar hoofd had.

We rijden de stad uit en vinden ook nog de supermarkt/cash&carry waar we onze zinnen op gezet hadden. We doen wat inkopen en rijden dan verder naar Stelida zoals de nederzetting heet, waar ons hotel staat, volgens de gekochte kaart.

Om vijf uur eten we de watermeloen die we al eerder deze week gekocht hebben en bekijken we waarom het bij Paulette niet wilde lukken bij het CBR. Ze had een 7 aangezien voor een 1, het scheelt ook niet zo veel, maar wel voldoende om het niet te accepteren.

Paulette gaat even op bed liggen lezen, ik schat dat er van lezen niet veel terecht komt… Ik pak de notebook en schrijf nog een stukje aan mijn verhaal. Af en toe kijk ik naar Paulette, ik moet toegeven het duurt toch nog langer dan ik dacht, maar nu slaapt ze toch weer als een roosje.

Om tien voor half zeven geeft het machien aan dat hij weer aan het netstroom wil, zo niet dan houdt hij er mee op. Ik maak nog snel even een back-up op de usb-stick en leg hem dan aan het infuus.

Het is trouwens zo zoetjes aan ook weer tijd geworden voor een schrobbeurt.

Als we weer schoon zijn en lekker ruiken, verplaatsen we ons naar het restaurant. Ze hebben daar een windscherm laten zakken aan de windkant. Geen overbodige luxe als je niet wilt dat je klanten van het terras waaien. Het windscherm doet zijn werk goed en even later zitten er zelfs drie stellen op het terras te dineren.

Gisteren heeft Paulette voor vanavond verse vis gereserveerd, maar er is een probleempje gerezen: “De visman heeft hem niet geleverd”. Het zal wel zo zijn… Paulette kiest dan voor een groene salade als hoofdgerecht, hetgeen geen enkel probleem is volgens de ober. Als hij mijn voorgerecht komt brengen is het echter geen Griekse maar een groene. Mijn hoofdgerecht zou spaghetti moeten zijn, maar ze hadden het beter “pasta” kunnen noemen in de omschrijving, want volgens mij zijn dit canneloni. De smaak is er niet minder om, ik vind het zeker voor herhaling vatbaar. Gelukkig krijgt Paulette wel haar soep en ten slotte ook haar groene salade.

Tegen negen uur zijn we weer terug op nummer 37 en zitten we aan de koffie met een stukje chocolade. Daarna lezen we nog wat, maar echt laat gaan we het ook vanavond niet maken.

Zaterdag 20 augustus

Ik schrik wakker van een onbekende toon uit mijn telefoon. Het blijkt dat hij smeekt om stroom, vandaar die vreemde toon. Ik koppel de notebook af en de telefoon aan en zie dan dat het al kwart voor acht is. Ik begin aan mijn fitnessoefeningen, Paulette ligt nog heerlijk te slapen.

Wanneer ik bijna klaar ben, hoor ik haar wakker worden. Ze maakt wel hele nachten hier, of dat nou komt van de locatie of van het herstel.

Wanneer we in het restaurant komen is het er nog erg rustig en het blijft ook rustig zolang wij daar zitten. Tussen alle nationaliteiten door, horen we dat het stel met een dochtertje van een jaar of zes Nederlands spreekt (en hun kleine waarschijnlijk dan ook).

Als we denken dat we genoeg gegeten hebben om het tot de lunch uit te houden lopen we terug om ons voor te bereiden op de wandeling die we voor vandaag gepland hebben.

Uit ons wandelboekje heb ik voorgesteld: 5. “Das Land der Demeter”, 8 km, hoogteverschil 100 m. En aangezien Paulette dat ook wel aanstond gaan we vanmorgen op pad naar Ano Sagri, hemelsbreed een kilometer of tien naar het zuidoosten.

Om kwart voor tien rijden we weg, via Agios Prokopios, Agia Anna, Agios Arsenios, Vivlos naar Ano Sagri. De rit duurt een half uur. We parkeren de scooter in het centrum van het dorpje en doen dan een kwartier lang verwoede pogingen om het begin van de wandeling te vinden. Dat lukt natuurlijk op een gegeven moment en de route loopt daarna via onverharde paden, door een olijfgaard, over hekjes en muurtjes naar de Demeter tempel. Deze tempel schijnt al van 500 na Christus te zijn en is een bezienswaardigheid. Onder aan de heuvel waar de resten van de tempel staan is zelfs een parkeerplaats gemaakt voor de vele toeristen die hier komen kijken.

Na de tempel gaat de route weer terug naar Ano Sagri via een monopati = een smal voetpad. Dit vindt Paulette minder leuk, want tot hier zijn we alleen maar gedaald (ongeveer 100 m.) en nu gaan we alleen nog maar omhoog. We zoeken een plekje op het muurtje dat als afscheiding fungeert tussen de monopati en de landbouw en veeteelt. Het muurtje is geheel opgetrokken uit rotsblokken, blokjes en stenen en niet overal meer intact. Na een kwartiertje rust proberen we het weer, het waait nog altijd stevig uit het noorden, vandaag zelfs meer nog dan de afgelopen dagen. Dat maakt dat het prima uit te houden is in de zon. De temperatuur in de zon is nog altijd ver boven de dertig graden. De lucht is staalblauw en de enige wolken die er zijn, drijven in de verte rond de hoogste toppen van het eiland.

We volgen het leuke pad, dat gestaag terugklimt naar Ano Sagri. Er wordt te weinig gebruik van dit pad gemaakt want op sommige plekken hebben de doornige planten de overhand en kost het ons krassen op de benen om onze weg te vervolgen. We hebben uit Nederland speciaal voor zulke paden een allesknipper meegenomen, maar die ligt nog in de koffer…

Om kwart over een zijn we terug in het dorpje en vinden we in een soort parkje een plek waar we in de schaduw kunnen lunchen. De schaduw doet zijn werk, maar helaas de harde wind ook, zodat we na verloop van enige tijd opschuiven naar een plekje in de zon. Na een half uur zoeken we de scooter op en rijden we via dezelfde route als de heenweg, terug naar ons hotel.

Terug bij onze studio slepen we de stoeltjes en tafeltje naar het stukje terras dat nog zon heeft en drinken we een glaasje fris. We besluiten straks nog even te gaan zwemmen.

Dan bedenken we dat Paulette nog steeds het examen moet regelen van een leerling. Het zou mooi zijn als we het draadloze internetsignaal van de receptie zouden mogen gebruiken. We trekken alvast onze badkleding aan, stoppen wat spullen in de rugzak voor bij het zwembad en lopen naar de receptie. Eerst vragen we beide een badhanddoek, want die hebben we morgen ook weer nodig. Daarna krijgen we, op verzoek, de sleutel van het wifi-signaal. We kiezen twee ligstoelen aan het bijna verlaten zwembad en stellen de notebook in voor de draadloze internetverbinding. Paulette heeft alleen last met het beeldscherm in de zon, want tot een uur of half zeven komt hij van over de heuvel in het westen.

Als alle zaken geregeld zijn is het tijd om te gaan zwemmen, daarna even zonnen, want dat mag na vieren, wat lezen en spelen met de smartphone en dan is het al zo weer half zeven. Tijd om te gaan douchen.

Een drie kwartier later zitten we te dineren, dit keer ik in lange broek, Paulette vond dat dat nu een keer “moest” want het is fris op het terras met deze wind. Zelf heeft ze al gauw haar vest aan, ik houd het in mijn overhemd met korte mouwen wel uit. Ze heeft gelijk, echt warm is het niet meer.

Paulette eet haar beloofde vis met smaak en ook mijn diner is weer heerlijk.

Als we het echt te fris vinden worden, we hebben tenslotte alles ook op, keren we terug naar onze nis bij onze studio voor een kopje koffie.

Daarna schrijf ik ook weer een stuk aan mijn verhaal, maar ik heb het gevoel dat ik opgevreten wordt door de muggen ondanks mijn lange pijpen. Had ik misschien ook nog sokken aan moeten trekken?

Na een uurtje schrijven houd ik het voor gezien, eigenlijk is ook alles wel verteld. Ook ik vertrek naar binnen. Paulette ligt al in bed met haar boek.

De wekker is gezet, want we moeten morgen op tijd op, om de boot van 9:30 uur naar Paros te halen.

Zondag 21 augustus

Om zeven uur worden we wakker van de wekker. Wel erg vroeg, maar ja willen we de boot halen… Om half acht staan we eventjes voor een dichte deur van het restaurant, maar gelukkig zijn ze maar een paar minuten later dan beloofd open.

Om kwart over acht rijden we met de motorscooter naar Chora, omdat het nog fris is hebben we beiden ons vest aan. We parkeren achter het centrum aan de zeekant en lopen dan naar de haven. We zijn een kwartiertje te vroeg om ons al op te stellen in de wachtruimte waar je geacht wordt een half uur voor vertrek aanwezig te zijn. We slenteren even over de boulevard tot het kwartier om is.

Even later komt het grote schip van Blue Star al de haven binnen. Het is een mooi gezicht hoe de stuurman (?) zo’n log schip keurig aan de kade zet en hoe dan al het volk van zo’n boot komt. De bleke mensen zijn kennelijk vandaag aangekomen met het vliegtuig, de wat bruinere komen of hier werken of eiland hoppen.

Om negen uur vertrekken we met de Blue Star naar Paros. Dit keer kunnen we niet buiten staan, want door de harde wind waait het opspattende water als regen het dek op. Hij doet er ruim een uur over en zoals we al verwacht hadden moeten we ons nog een uur vermaken voordat Heleen, de nicht van Paulette, ons op komt halen. Dat is geen probleem want Parosstad is een leuk plaatsje met gezellige straatjes en winkeltjes. Tegen half twaalf nemen we plaats op het muurtje van de antieke gerestaureerde windmolen die pal in het midden van de rotonde aan de haven staat. Het is een lust voor het oog hoe hier het verkeer voorbij komt. De infrastructuur van dit stadje is totaal niet gebouwd voor zoveel druktemakers die of hun weg door de stad willen vervolgen, of naar de boot moeten, of van de boot af komen. Auto’s, motoren, scooters, voetgangers alles loopt en rijdt door elkaar heen. Veel getoeter en geschreeuw van de menigte en gefluit door de plaatselijke politie.

Op een gegeven moment zien we Heleen aan komen lopen. We begroeten elkaar en lopen dan het stadje weer in op weg naar het huis van Heleen en haar vriend Jan. Het blijkt dat we tijdens ons eigen rondje vanmorgen tot vlakbij hun huis gelopen hebben.

Na Jan begroet te hebben, krijgen we een rondleiding door hun hoekhuis, het is redelijk koel, doordat het vanwege haar ligging kan doorwaaien. We drinken een kopje koffie en terwijl Jan en Heleen brunchen gebruiken wij er de lunch.

Vervolgens gaan we een paar straatjes verder het naar huis van Paulien, de zus van Heleen. Een deel van dat huis wordt door Jan gebruikt als atelier. Op het ogenblik logeren hier de jongste zoon van Paulien met zijn vriendin. We hebben hen al eens eerder gezien en converseren verder in het Engels, want zij wonen in New York en zijn het Nederlands niet machtig. Heleen laat ook dit huis van boven tot onder zien. Het is bijna geheel ingericht als galerie, zodat we alle kunststukken ook kunnen bewonderen.

Nadat we wat gedronken hebben, nemen afscheid van de logees en krijgen beiden nog een bewerkt stuk zeep mee. Dan gaan we op weg met de auto van Heleen en Jan naar het buitenhuis van Paulien waar ze op dit moment verblijft met haar vriend Bickx. Dit huis is gesitueerd op een behoorlijke lap grond en heeft de jaren door ettelijke verbouwingen moeten doormaken. Wel is steeds gestreefd de Paros-stijl intact te laten.

Nadat we Bickx begroet hebben gaat hij op weg naar het strand, hij schijnt niet zo’n mensen mens te zijn. We begroeten Paulien die direct enthousiast haar huis laat zien, met de verhalen van alle verbouwingen.

Daarna is het tijd voor thee met koek en fruit. We zitten buiten op het terras in de schaduw van een grote boom. We moeten met stemverheffing praten om boven het getjirp van de tientallen krekels uit te komen.

Omdat we Paros in het geheel niet kennen krijgen we een rondleiding van Jan, Heleen en Paulien met de auto. Onderweg krijgen we nog een huis te zien dat Paulien gekocht heeft en aan het verbouwen is.

Voorbij de zuidpunt van het eiland stoppen we een keer om wat te drinken op een terrasje en dan is het al weer tijd om terug te keren naar Parosstad. In de stad nemen we afscheid van Paulien die weer thuis gebracht wordt door Jan. Bij Heleen eten we nog een kleinigheid voordat we ook van haar en Jan afscheid nemen. Om half zeven lopen we weer terug naar het centrum om daar nog wat te winkelen voordat we ons opstellen aan de kade voor de boot terug naar Naxos. De terugreis doen we met de High Speed Ferry, een dicht catamaranachtig schip. Hij zou om acht uur moeten vertrekken maar dat wordt dit keer niet gehaald. Wij zitten toch een beetje op hete kolen, omdat we graag nog op tijd terug willen zijn bij het hotel om gebruik te kunnen maken van het diner. Als hij nog voor negen uur aanlegt in Chora, zijn wij bijna als eersten in de stad, op weg naar de scooter. Het is lastig de weg te zien in het donker, maar het lukt en om kwart over negen melden we ons bij het restaurant. Het blijkt geen enkel punt te zijn dat we wat later zijn er zitten zelfs nog mensen te eten. Vandaag krijgen we een vast menu: Griekse salade met een blok gebakken ei met champignons en olijven, geserveerd met brood. Daarna een kippenpoot met gekookte aardappels van Naxos. Als dessert krijgen we een sponsachtig stuk koek dat doordrenkt is met honing. Ik krijg ze allebei voor en tussen mijn kiezen.

Om de bediening niet dwars te zitten, vertrekken we zodra we onze glazen Naxos Rosé leeg hebben, het is dan precies tien uur en het restaurant gaat dan ook dicht.

In onze studio drinken we nog een kopje koffie, lezen nog een paar bladzijden, maar al snel gaat het licht uit.

Maandag 22 augustus

Als Paulette na acht uur wakker wordt ben ik al drie kwartier wakker en heb mijn grondoefeningen al gedaan. We overleggen wat we vandaag zullen gaan doen. Het wordt wandeling 12: “Zwei Kirchen in Olivenhain”. We combineren wandeling A en B uit het boek tot een route van een kleine 10 kilometer met een hoogteverschil van ca. 140 meter.

Maar eerst douchen en ontbijten.

Mijn grote en enige broer is vandaag jarig en ook onze vriendin Anthoinette. Mijn broer stuur ik daarom, voordat we weggaan eerst maar eens een e-mail met verjaardagswensen.

Om even na tien uur vertrekken we, maar keren dan ook direct weer terug als we beseffen dat geen van ons de kluis dicht heeft gedaan…

Even later gaan we dan toch echt weg, via het dorp Ano Sagri (van de wandeling van zaterdag) rijden we door naar Chalkio. Daar parkeren we de motorscooter en gaan om kwart voor elf op pad, want we hebben al vrij snel het begin van de wandeling te pakken. We verlaten het dorp via een onverharde weg, dat al snel een pad wordt. Af en toe moeten we een hek openen of er langs schuifelen. Die hekjes die vaak uit betonijzer matten bestaan, komen niet voor in het wandelboekje, maar zijn er waarschijnlijk om de dieren op hun plek te houden. We lopen ten zuiden van het dorp en stijgen dan van 260 naar ruim 400 meter. Wanneer we het zadel van 400 meter bereiken, zien we aan de andere kant in de verte het dorp Filoti liggen dat uit tientallen witte huisjes bestaat die tegen de berghelling zijn geplakt. Van daar lopen we dalend naar het dorp tot op de hoofdweg. Langs de hoofdweg vinden we een bakker en een supermarkt, dus onze lunch geeft geen probleem. Wanneer we een rondje Filoti hebben gedaan lopen we het dorp weer uit en kiezen een schaduwrijk plekje op een parkeerplaats uit voor onze lunch. Zelfs in de schaduw is het daar om half een 29,6 graden. Er staat nog steeds een lekkere bries zodat we er weinig last hebben.

Na onze lunch lopen we een stuk dezelfde route als heen, terug in de richting van Chalkio. Wanneer we in de buurt van het dorp komen, worden we via een ander leuk pad naar het dorp geleid en komen we vlakbij de parkeerplaats van de scooter uit.

We laten hem nog even staan en lopen door naar het oude centrum van het dorp. Er zijn weer leuke straatjes en winkeltjes. We besluiten op een terras een koud drankje te nemen en kiezen een leuke uit waar ook nog wat van de wind te voelen is. We zitten geruime tijd te wachten tot we bediend worden, maar dat lijkt niet meer te gebeuren vandaag. We pakken onze spullen weer op en zoeken een ander terras. Helaas hebben de andere mensen dat ook al gedaan, zodat er geen vrije plek meer te vinden is. We lopen het centrum uit langs een kraampje dat gekoelde dranken verkoopt. De keus is snel gemaakt en zo zitten we even later op een muurtje onder een heel grote plataan onze koude verfrissing te drinken. Daarna vinden we het weer tijd worden om terug te keren naar ons vervoermiddel.

We rijden om kwart voor drie terug, de bergen uit, richting de kust. Ik moet ergens een afslag gemist hebben want we komen veel dichter bij Chora uit dan ik gepland had. Wel hebben ze er een tankstation dat één cent goedkoper is dan we tot nu toe gezien hebben. Volgens het verhuurbedrijf kunnen we ongeveer 125 km rijden met een volle tank, we hebben er nu ongeveer 100 opzitten. Dus laten we hem volgooien alhoewel de benzinemeter nog lang niet aangeeft dat dit nodig is. Er blijken slechts 3,31 liters in te kunnen, merken we tot onze verbazing. Dat zou betekenen dat we minstens 250 km met een volle tank zouden kunnen afleggen. We rijden verder en komen dan langs de grote Cash&Carry bij Chora. We halen daar weer 12 liter bronwater, zodat we er een poosje tegen kunnen.

Om half vier zijn we weer terug bij onze studio en snijden we een enorm grote nectarine uit Filoti in stukjes. Terwijl we de heerlijke smaak nog voelen wegebben, duikt Paulette in haar boek en ik kruip achter de notebook om weer een stukje te schrijven.

Ruim een uur later drinken we koffie en vertrekken dan naar het zwembad. Rond deze tijd kun je zonder angst genieten van de warmte van de zon.

We blijven daar tot half zeven, de zon is dan ook zo goed als weg bij het zwembad. Terug bij nummer 37 bedenk ik me dat ik een rondje wil joggen, ik denk dat het bij de huidige temperatuur wel verantwoord is. Ik loop het terrein van het hotel af en begin te rennen richting van Chora. Ik heb mij voorgenomen om 10 minuten heen te lopen, omdat dat voornamelijk bergafwaarts is en dan weer om te keren. Ruim 25 minuten later ben ik weer terug in onze studio. Het water gutst van mijn lichaam en voordat ik ga douchen besluit ik eerst maar eens op een redelijke temperatuur te komen.

Ik wacht toch niet lang genoeg, want na het douchen parelt het vocht nog uit alle poriën.

Om half acht gaan we ondanks het geparel toch maar naar het restaurant. We zitten weer buiten, maar dit keer is het windstil. Wel vreemd na al die dagen dat het stevig waaide.

Ook vandaag hebben we geen keuze, we krijgen een vast menu. Dit wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de grote groep die beneden, binnen, in het restaurant zitten. We krijgen prima te eten, alleen veel te veel voor Paulette. Ik besluit haar niet meer te helpen, want gisteravond, had ik er last van en dat kan niet de bedoeling zijn.

Aangezien ik opgegeten wordt door de muggen, gaan we om kwart voor negen al weer terug naar onze studio. De wind is weer opgestoken, zodat we alles weer open zetten om de temperatuur naar beneden te krijgen. Ik trek sokken en een lange broek aan, voordat we in onze nis nog een kop koffie drinken.

Paulette kiest een wandeling uit ons boekje en ik schrijf weer een stuk aan mijn verhaal. Nu ze mijn bloed bijna niet meer kunnen bereiken wordt Paulette het slachtoffer en besluit ze onder de dekens (!) nog wat te gaan liggen lezen.

Na het bijwerken van mijn verhaal pak ik mijn telefoon om te zien wie het geluidssignaal ervan geactiveerd heeft.

Vanmiddag heb ik de nieuwste vervanging van het al oude qwerty-toetsenbord voor de androidsystemen gedownload op mijn telefoon. Nu is het tijd om te zien wat het kan. Sinds dit toestel gebruik ik Swype in plaats van het originele qwerty-toetsenbord en dat bevalt eigenlijk best wel prima. Maar ik ben altijd in voor nieuwigheden, vandaar dat ik nieuwsgierig ben naar “The 8pen”. Tijdens het installeren van 8pen bedenk ik me dat ik Swype niet heb uitgeschakeld, dus dat doe ik alsnog. En ik denk dat het daar mis is gegaan, want nog The 8pen, nog Swype doet het nadien. Ik reset meerdere keren mijn telefoon, maar tot slot van rekening gooi ik The 8pen er weer af en installeer ik Swype opnieuw. Alles lijkt het dan weer als vanouds te doen, maar ik ben wel een anderhalf uur verder. Hoogste tijd om naar bed te gaan.

Dinsdag 23 augustus

Vanmorgen zijn we niet zo vroeg, alhoewel Paulette een wandeling heeft uitgezocht voor vandaag die minimaal vier uur duurt. Maar na alle ochtendbeslommeringen afgewerkt te hebben staan we toch om kwart voor tien klaar om weg te rijden. Wel heb ik het onbestemde gevoel dat ik iets vergeet, maar ik kan niet bevatten wat dat dan zou moeten zijn. We hebben water, geld, geroosterd brood, jam, honing, hazelnootpasta, filmcamera, fotocamera, wandelgps met twee digitale kaarten en een papieren landkaart bij ons.

We rijden weg en bereiken Melanes via Chora, maar niet via Agios Thaleleos, ik kies voor de weg die daar ten zuiden van ligt. Of dat nou zo’n slimme zet van mij is… We komen het dorp binnen via een stijl dalend, zeer smal weggetje en verlaten het eigenlijk ook weer direct om een goede parkeerplaats voor de scooter te vinden. De terugweg doen we anders, want ik denk niet dat we hier straks weer tegenop komen.

Om half elf gaan we lopend op weg naar het zuiden het dat van Potamia in, de wandeling heet niet voor niets “Das grüne Tal von Potamia”. We lopen alleen over onverharde weggetjes en paden en stuiten op een gegeven moment op de resten van het Jezuïeten klooster Kalamitsia dat sinds 1927 niet meer gebruikt wordt. Het schijnt daar al te staan vanaf de 17e eeuw. We betreden de vervallen ruimtes en zien hoe degelijk het toen toch gebouwd is.

We lopen er omheen en vervolgen onze route. Een half uur later schrikt Paulette van een blaffende hond in de angst dat deze los zal lopen. Het loopt echter wel los, want hij zit aan een touw vast. Even later, net voordat we bij de verharde weg aankomen, ontmoeten we een man die vijgen geoogst heeft. Hij staat er op dat we er beiden handen vol van meenemen en opeten. We bedanken hem en lopen al etend verder.

Al snel verlaten we de verharde weg weer om via een oud pad, een monopati in het dorpje Kato Potamia te komen. We volgen de monopati nu in oostelijke richting en komen in Mesi Potamia. Omdat het nu na de middag is, willen we zien of er hier ook iets van voedsel te koop is. We verlaten het pad en stijgen naar de verharde weg, het dorpje blijkt echter te klein te zijn voor een eigen winkeltje. Bij de eerste gelegenheid dalen we weer af naar het pad en vinden kort daarna een prachtig houten bankje in de schaduw. Perfect voor onze lunch. We hebben van alles bij ons, maar zijn dus de kaas en tomaat vergeten. We eten het geroosterde brood, dat nog het meest op hard scheepsbeschuit lijkt. Paulette houdt niet van zoet beleg, dus eet zij haar brood met een slokje water, ik gebruik het beleg.

Na een half uurtje vervolgen we onze weg en lopen dan even langs een beekje met mooi helder stromend water. In Ano Potamia verleggen we onze koers naar het noorden en kunnen dan ineens het vervolg van de route niet vinden. We keren terug naar de verharde weg en lopen zo een bochtje totdat we weer op het punt komen waar ons pad de weg zou moeten kruisen. Dat punt vinden we dan weer wel en lopen dan verder langs de begraafplaats verder naar het noorden. Dit pad blijkt een van de oudste ezelpaden van Naxos te zijn. Na een half uur verlaten we dit mooie pad en worden door de route van het wandelboek naar in heel smal pad gedirigeerd. Dat het smal is vinden we niet erg, maar dat er aan weerskanten van het pad van die planten staan die zo onvriendelijk zijn door ons met doornen te bewerken, dat vinden we toch minder. De allesknipper lig nog steeds in de koffer…

We keren naar het oosten en zien dan de opgraving van een van de Kouroi, beelden uit de oudheid. In de marmerbergen van Kinidaros wordt al tijden marmer gewonnen. Het verhaal wil dat hier tijden geleden, begonnen is met het vormen van een metershoge afbeelding van een godheid voor een heiligdom uit zo’n blok marmer. Dat het breuk ging vertonen en dat daarom het beeld dat nog niet af was maar achtergelaten is. We bekijken de culturele trekpleister en gaan op zoek naar de tweede Kouros die een paar honderd meter verder ligt. Ook hier betreft het een beeld dat nog niet af was toen er materiaalfouten in bleken te zitten.

We lopen een kofferbakhandelaar in de armen, hij verkoopt fruit. Hij prijst zijn druiven aan, maar ik ga voor de tomaten. Ik pak twee mooie tomaten en laat me overtroeven door de man, hij vraagt of ik er ook geen “tomatines”, van die snoeptomaatjes bij wil. Als ik instemmend antwoord, kiept hij alles in een plastic tas. Hij weegt het geheel: anderhalve kilo, Paulette rekent vierenhalve euro af . We hebben in ieder geval het idee dat we de Griekse economie weer een beetje geholpen hebben.

Paulette begint moe te worden merk ik, dus kies ik ervoor om niet verder de route van het boek te volgen maar een kortere weg terug naar de scooter te zoeken. Met meer geluk dan wijsheid dirigeer ik ons zonder al te veel klimmen en dalen, op het laatst door de smalle straatjes van Melanes, tot precies het punt waar de scooter staat.

Om tien over drie wisselen we de topografische kaart weer in de wandelgps voor de zelf getekende digitale kaart. Deze kaart is veel minder gedetailleerd en is dus beter geschikt om mee te navigeren op de scooter.

We rijden terug tot bijna in Chora en kiezen dan de weg naar Agios Prokopios, want we hebben de scooter nu vijf dagen en het schijnt dat er gecheckt moet worden of er olie bij moet.

Het verhuurbedrijf doet er een drupje olie bij en wij rijden terug naar het hotel. We nemen om half vier plaats in ons nisje en schenken ons een glas fris in. Daarna gaat Paulette liggen lezen en ik pak de notebook.

Een anderhalf uur later vertrekken we naar het zwembad. Eerst een paar baantjes zwemmen, nog even in de jacuzzi en dan op de ligstoel in de avondzon. Weer anderhalf uur later is de zon verdwenen van het terras en gaan we ons opfrissen voor het diner.

Ook vanavond hebben we een vast menu, niet helemaal vast want we mogen de salade zelf kiezen. Paulette vraagt of het ook mogelijk is om vooraf soep te krijgen en als hoofdgerecht een Griekse salade. Dat blijkt allemaal te kunnen.

Na het diner probeer ik via de wifi nog even de nieuwste versie van Swype voor mijn smartphone te downloaden. Dat heeft nog wat voeten in aarde maar lukt ten slotte wel.

Terug bij onze studio drinken we nog een bakje koffie met een stukje chocolade, dan gaat Paulette naar bed met een boek en ik schrijf nog even aan mijn verhaal. Tussendoor regel ik ook nog wat bankzaken, want ik heb nog een klein beetje bereik wat betreft de wifi van de receptie.

Als ik zie dat Paulette al slaapt besluit ik nog wat informatie over alternatief toetsenbord-invoer te bekijken voor op een smartphone en stuit ik op “Blindtype”, door twee Grieken (!) uitgevonden en nu gekocht door Google (who else). De demo laat zien dat je helemaal niet accuraat hoeft te kunnen typen om toch tekst te kunnen produceren. Het is zelfs mogelijk om zonder zichtbaar toetsenbord te typen op je schermpje.

Alle ideeën komen er op neer dat het qwerty-toetsenbord is ontwikkeld voor een schrijfmachine en niet voor het inimini toetsenbord op het schermpje van een smartphone. En dan is het ook nog zo dat het qwerty-toetsenbord expres voor traag typen gemaakt is, dat wil zeggen dat de letters expres zodanig gepositioneerd zijn, dat er NIET snel mee getypt kan worden. Toen de letters nog logisch geplaatst waren konden mensen namelijk sneller typen dat dat het mechanisme van de eerste schrijfmachines aan kon.

Maar goed, het wordt dan al gauw later dan ik gepland had. Dus deksel dicht en toch maar naar bed.

Oh ja, Paulette had voordat ze naar bed ging gezegd dat het toilet niet meer wilde spoelen. Ik onderzoek de oorzaak en zie dan dat er een blauw apparaat in de stortbak de drijver van het kraanmechanisme blokkeert. Ik haal het blauwe ding er tussenuit, maar laat het achter in de stortbak. Ik sluit de stortbak en hoor het water weer stromen. Ik ga tandenpoetsen, maar merk dan dat de stortbak overloopt! Gelukkig is er een afvoerputje waar het water keurig naar toe loopt. Nu blijkt dat het blauwe ding voorkomt dat de drijver naar boven komt, dus stopt de watertoevoer nooit. Ik verwijder het blauwe ding uit de stortbak en controleer de werking.

Het lijkt nu goed te gaan, eindelijk slapen.

Woensdag 24 augustus

Ik word wakker van de zon, die door een kiertje van de buitendeuren van de slaapkamer in mijn gezicht prikt. Het is dan half acht en ik check alvast de Twitterberichten, post er ook een en ga dan uit bed.

Het toilet werkt gelukkig nog steeds goed. Paulette wordt er wakker van. We voeren ons ochtendritueel uit en zitten dan om negen uur aan het ontbijt.

We hebben voor vandaag een kleine wandeling uit het boekje gekozen: “Die Burg Ypsilis”, maar dan aangepast naar onze wensen. We rijden vanaf het hotel naar Chora, waar we nu eens dwars doorheen rijden, dan naar de haven om via de kustweg naar het noorden te rijden.

De kustweg gaat al snel omhoog met onvervalste haarspeldbochten. Komt mijn bergervaring per motor toch nog van pas. Na een half uurtje rijden komen we in Galini. We parkeren de scooter bij de ingang van het dorp en gaan om half elf lopend verder. Nou ja, verder, eigenlijk lopen we een anderhalve kilometer terug in de richting als we met de scooter gekomen zijn. Zoals ik al vertelde, doen we deze wandeling op onze manier… Door eerst de anderhalve kilometer over de gewone asfaltweg te lopen is de rest van de wandeling alleen maar binnendoor.

Hoewel de wandeling bedoeld was om langs de burcht van Ypsilis te komen, missen we deze door onze eigen route. We lopen zoveel mogelijk de westelijkste route en worden gedurende ongeveer een uur begeleid door een loslopende hond. Hij heeft zo te zien honger en dorst en verwacht van ons het een en ander. We zijn echter niet van plan hem iets te geven omdat we bang zijn dat we dan helemaal niet meer van hem af komen. Het is wel een beetje zielig, maar mee terug naar huis nemen kan ook niet.

We lopen tussen boerenbedrijven die tomaten, olijven, aardappels, vijgen en dergelijke verbouwen. Een heel andere omgeving dan dat we tot nu toe gezien hebben. Hier is echte boerenbedrijvigheid.

We lopen door naar het noorden tot we om twaalf uur bij het strand van de Amiti baai aankomen. De wind staat pal op het strand, wat grote golven veroorzaakt. De weinige mensen die hier aan zee verblijven hebben er duidelijk schik in.

We lopen een stukje langs het strand en keren dan via een boerenweggetje terug naar het zuiden. De hond zijn we voor het strand al kwijtgeraakt omdat hij bij een boerderij dacht dat hij daar beter af was. De weg duikt hele stukken als het ware onder het riet. We lopen dan in een half donkere tunnel doordat het hoge riet naar de weg ombuigt en weerskanten elkaar boven ons tegenkomen. Na verloop van tijd zien we het dorp Galini al weer liggen. We doen geen moeite om een winkeltje te vinden, want we zijn toch van plan om terug nog even Chora aan te doen.

De route van het strand tot het dorp doen we in precies een uur en rijden dan weer terug naar Naxosstad. Net binnen de bebouwde kom van de stad ziet Paulette een bakker, ik in de ankers, want er gaat niets boven brood van de warme bakker. Paulette haalt een bruin brood terwijl ik de scooter keer. Even later hebben we de scooter geparkeerd op het publieke parkeerterrein aan de rand van de stad en zitten we op een muurtje in de schaduw te lunchen.

Wat mij betreft kunnen we daar de hele dag zitten. De bedrijvigheid daar is een lust voor het oog. Vooral als, zoals nu, er een groot schip de haven aandoet en vele mensen het eiland op komen. Per motor, scooter, auto en lopend. Als je op Naxos bij de politie wilt komen dan moet je volgens mij eerst een blaastest afleggen. De politie doet hier namelijk alles met een fluitje in de mond. Het is een gefluit van je welste. Het gefluit moet er voor zorgen dat al het verkeer versneld van de boot zijn weg op het eiland vindt, weg uit de stad. De motoren en scooters rijden kriskras door het overige verkeer, de voetgangers velen rollende koffers met zich meeslepend, zoeken een weg daar door heen. En wij hebben het genoegen daar al etend naar te mogen kijken.

Na onze lunch doen we nog een rondje door de stad, pikken nog een terrasje, kopen een petje zodat niet alleen Paulette d’r valhelm redelijk zit met mijn pet, maar ook mijn helm. Wij schijnen namelijk een te klein hoofd te hebben voor de lokale kleinste maat valhelm.

We halen de scooter weer op en rijden via de Koutelieris supermarkt terug naar Stelida waar ons hotel staat.

Bij onze studio drinken we koffie. Paulette gaat dan een wasje doen en vervolgens lezen. Ik schrijf weer een deel van onze belevenissen op de notebook. Na een uur besluiten we nog even naar het zwembad te gaan. In het bereik van de wifi probeer ik voor Paulette DirectOffice op haar tablet te krijgen, nadat we eerst nog een paar baantjes gezwommen hebben. Van vijf tot half zeven liggen we aan het bad, waarvan ik zeker een drie kwartier bezig ben met DirectOffice. Het lukt me ten slotte wel, maar ondertussen had ik wel betaald met mijn visakaart en kreeg ik het steeds warmer zolang het niet lukte.

Om kwart voor zeven ga ik nog even weg voor een rondje joggen. Na een half uur ben ik uitgerend maar transpireer ik nog vrij lang na. Ik wacht dus nog even voordat ik ga douchen en zo is het al weer acht uur voordat we aan het diner zitten. Vanavond mogen we weer van de kaart eten. Zoals gewoonlijk smaakt het weer uitstekend.

Een tafeltje verder zitten twee jonge dames te eten, waarvan we zitten te raden waar ze vandaan komen. De taal die ze spreken: Slavisch, Scandinavisch we komen er niet uit. Wanneer ze opstaan om het restaurant te verlaten vraag ik of ze ons helpen kunnen met een bepaalde kwestie. Dat willen ze, en als we onze vraag voorleggen willen ze eerst weten waar wij vandaan komen. Zij dachten zelf aan Duitsland en als Paulette zegt dat zij aan Bulgaars dacht, vertellen ze dat ze uit Noorwegen komen. Toch grappig dat we dat allemaal doen, ons afvragen waar de ander vandaan komt als je de taal niet direct thuis kan brengen.

Ook wij blijven niet lang meer zitten, want de wind is gaan liggen en dat betekent: MUGGEN ! Nu ben ik er op gekleed: lange broek, sokken en schoenen. Paulette is helaas minder bedekt gekleed en wordt dus opgevreten. We gaan bij onze studio in de nis zitten voor de koffie met chocolade, maar aangezien ik het daar nog te warm vind, vertrekken we even later naar het miniterrasje voor de voordeur. Daar staat een klein beetje wind, zo koelt het tenminste iets af en hebben we iets minder last van de muggen. Dat denk ik althans.

Voor morgen heeft Paulette al weer een wandeling uitgekozen. De wandelingen in het boekje die we nog niet gedaan hebben zijn eigenlijk allemaal te heftig voor haar. Maar als we de wandelingen die van A naar B lopen (dus niet de rondwandelingen) zelf inkorten dan moeten het ook voor haar te doen zijn.

Paulette wordt toch nog weer gestoken en kiest voor de slaapkamer, haar bed en de dekens om haar te beschermen tegen de bloedprikkers.

Ik schrijf mijn verhaal voor vandaag af, schrijf nog een e-mail naar het thuisfront en ook ik kruip dan onder het laken.

Donderdag 25 augustus

Vanmorgen al weer te vroeg wakker geworden van een mug, spuitbus gepakt, drie muggenbulten rijker maar wel weer slapen.

We zitten om een uur of negen aan het ontbijt en een uur later zijn we onderweg naar Chalkio voor een aangepaste versie van wandeling 10: “Zwei alte Jünglinge”. Deze wandeling brengt ons normaal gesproken van Chalkio naar de Kouros beelden. Voor Paulette is deze wandeling te zwaar omdat de heen route ook de terugreis is. Daar komt nog bij dat we beide beelden al gezien hebben.

We hebben tomaten en smeerkaas bij ons, alleen brood moeten we nog aanschaffen. Dat doen we in de grote supermarkt van Chalkio.

Om kwart voor elf lopen we in de richting van Melanes. Eigenlijk vrij snel van de doorgaande weg af, via een ezelspad naar het dorpje Tsjikkalario. Dit dorp heeft huizen met dakpannen, omdat het naar verhouding hier veel schijnt te regenen. Na het dorpje doorkruist te hebben, naderen we een muur van op elkaar gestapelde natuurstenen. Ik heb gelezen dat links om de muur een begraafplaats uit 750 voor Christus moet liggen met een nog staande steen, een soort menhir dus. Ik stuur Paulette verder over het pad naar het eerste kapelletje Agios Panteleinmon. Ik ga op zoek naar naar de menhir. Aangezien het niet direct duidelijk is waar het precies is, behalve dan dat het op een rotsplateau moet liggen, klim ik heel wat rotsen op om te kijken. Op een gegeven moment zie ik de menhir in de verte, ik heb naar mijn idee al te lang gezocht, dus film ik het geheel en ga dan terug naar het kapelletje waar ik Paulette ongerust verwacht. Ze heeft namelijk haar telefoon niet bij zich…

Even later arriveer ik bij het kapelletje, maar zie Paulette niet. Ik klim wat hoger zodat ik wat kan overzien. Ik zie haar dan net zoals ik verwachtte en zet haar zonder dat ze het merkt op de film. Als ze mij ten slotte ziet, begint ze te mopperen en mij te vertellen dat we dat nooit meer zo moeten doen, zo zonder telefoon en zij niet wetende of dit kapelletje wel de juiste is, want er staat een ander naam bij. Die naam blijkt Apano Kastro te zijn, de naam van de burcht hier boven ons.

Maar goed, we gaan als Paulette uitgeraasd is weer met frisse moed verder. De route dirigeert ons nu padloos van het bereikte zadel het dal in. Normaal is dat geen probleem, maar hier is de vegetatie niet echt mensvriendelijk. Als je een stap verkeerd zet dan wordt dat direct bestraft door de planten die je venijnig prikken en krassen in je benen. We proberen een stukje en zien dan dat dit lastig wordt en dat het al half een is.

Eerst maar eens een geschikt plekje vinden om te eten. We vinden een plek in de wind in de schaduw van een grote rots. Na de lunch bekijken we de route en de kaart. We kiezen ervoor om niet verder het dal in te gaan, maar doen een rondje om de burcht van Apano. Zo gezegd zo gedaan, al is het makkelijker gezegd. Het pad is onduidelijk en vaak overgroeid. Aan de andere kant hebben we wel een prachtig vergezicht over het eiland tot over Stelida naar Paros. Het waait hier wel waanzinnig hard. We komen bij een kapelletje, dat we dit keer openen om te bekijken. Zo’n kapelletje in zo’n afgelegen gebied daar zijn we nieuwsgierig naar. Het blijkt nog steeds bezocht en onderhouden te worden. Aan de tekeningen op de binnenmuur is af te leiden dat het al een heel oud gebouwtje moet zijn. Om dit kapelletje te bereiken moesten we afwijken van het pad dat de burcht rondt, dus nu weer op zoek naar het pad. Dit blijkt toch nog een stuk hoger te liggen dan waar we op gerekend hadden. Ik zie aan Paulette dat het niet lekker gaat, dus lassen we een filmpauze in en doen het daarna rustiger aan.

Aan de andere zijde bereiken we het pad van de heenweg door verschillende muurtjes over te klimmen en professorische deurtjes te openen. Aan deze kant van de burcht is het een heel stuk warmer merken we.

Om drie uur bereiken we Chalkio weer en hebben we allebei trek in een koud drankje onder de grote boom net als de vorige keer in dit stadje. Er zijn nog meer mensen die hetzelfde idee hebben, maar gelukkig is het bladerdak van deze boom erg groot, plaats voor iedereen.

Om half vier meten we in de schaduw van de boom 31,8 graden, we hadden al zo’n idee dat het vandaag behoorlijk warm is.

Op weg terug naar de scooter kopen we nog wat bier en rijden dan weer via Vivlos, Ano Sagri, Agios Prokopios terug naar Stelida, waarbij het opvalt dat vooral in de bergen de wind aanvoelt als een warme föhn.

Na ruim een half uur rijden terug op onze basis, kiest Paulette voor een kop thee met een leesblad en ik voor een koud biertje en de notebook.

Tegen een uur of vijf lopen we naar het zwembad en ook deze keer zijn er weer twee ligstoelen vrij voor ons. Eerst even zwemmen dan luieren in de zon, Paulette met haar blaadje ik met haar tablet.

De zon is om half zeven achter de berg van Stelida verdwenen en ook wij verdwijnen dan naar onze studio om ons te douchen en te kleden voor het diner.

Een uurtje later zitten we als enigen op het terras van het restaurant. Even later krijgen we toch nog gezelschap van twee andere stellen. Niet dat we contact hebben, want elk stel is hier nogal op zichzelf. Misschien heeft dat te maken met de diversiteit van landen die hier vertegenwoordigd zijn.

Het enige stel met kind waarvan wij dachten dat ze Nederlanders zijn, blijken een Vlaamse opa en oma te zijn met hun kleinkind.

Tot slot van het diner gebruiken we in onze eigen nis een kop koffie. Ik zet vast de waypoints (de geografische tussenpunten) van de route van morgen in de wandelgps. Voor morgen heb ik wandeling 13 gepland: “Bei Zeus!”. Het hoogste punt van Naxos is de top van de berg Zeus of Zas, aangezien dit geen tocht is voor Paulette gaat zij niet mee. Mijn tocht begint morgen in Filoti op 345 meter en brengt me dan volgens het boek in vier uur naar de top op 1001 meter en weer terug. Alles bij elkaar zal ik ongeveer zes uur onderweg zijn. Loopt alles zoals de afgelopen dagen dan betekent dit dat ik om een uur of tien vertrek en dan tussen vier en vijf uur weer terug ben bij het hotel.

Om tien uur is het verhaal weer helemaal up-to-date en kan de back-up op de usb-stick gemaakt worden. Nog wat lezen en dan lekker slapen.

Vrijdag 26 augustus

Vanmorgen vroeg weer extra gespoten met het “muggendood” want ik wilde nog even slapen. Om half acht zijn we alsnog wakker en gaan er dan ook maar uit. We doen onze dingen die we ‘s ochtends doen en zitten daarna weer gezellig te ontbijten. Daarna ga ik mijn spullen pakken die ik denk nodig te hebben voor de tocht van vandaag.

Ik ga op reis en ik neem mee:

2 liter water, zakmes, filmcamera, pet, geld, horloge, schoon mouwloos-t-shirt, sos-armband, zaklamp, fluitje, kompas, wandelboekje, wandelgps, reserve batterijen voor de wandelgps, telefoon, lage wandelschoenen en wandelsokken.

Om half tien neem ik afscheid van Paulette. Ik moet haar beloven veel te drinken, mijn pet op te houden, geen gevaarlijke dingen te doen en haar door middel van sms-berichten op de hoogte te houden. Ik rijd weg en merk direct dat de scooter het nu makkelijker doet dan wanneer we er met ons tweeën op zitten.

In Chalkio parkeer ik de scooter bij de supermarkt aan het einde van het stadje en doe mijn inkopen voor de lunch van vandaag.

Na drie kwartier vanaf het hotel gerekend, heb ik nu de scooter geparkeerd in Filoti op de plek waar we een paar dagen geleden geluncht hebben. Ik verruil mijn sandalen voor mijn wandelschoenen en -sokken. Even later ga ik lopend op pad, eerst de hoofdstraat van Filoti naar het zuiden volgend. Dan met een omtrekkende beweging naar het oosten, naar de flanken van de berg Zeus of Zas. Voorbij het dorp loop ik via leuke ezelspaden omhoog, die me na verloop van tijd naar de grot van Zeus leiden. Volgens het verhaal heeft Zeus voordat hij zijn gedaante als godheid aannam, hier zijn kinderjaren in doorgebracht. Ik hoop wel dat zijn zaklamp het deed, want het is daar echt pikkedonker.

Er lopen hier meer mensen, maar dat komt omdat er ongeveer honderd hoogtemeters geleden met de auto geparkeerd kon worden. Ik heb er dan al wel een bochtje opzitten en heb het al lekker warm. Ik dwing mezelf tot het elk half uur drinken, want ik ken mezelf, als het te laat is, dat wil zeggen, als ik hoofdpijn begin te krijgen, ga ik pas drinken.

Na de grot van Zeus gaat het verder steil omhoog, het doet me denken aan een wandeling van een paar jaar geleden: El Scala (of zoiets), in ieder geval: “De ladder”. Het voordeel van een steile beklimming is dat ik wel goed opschiet. Net als ik denk, nu wordt het toch wel gevaarlijk om hier door te blijven klimmen, stuurt de route me naar het noorden en benader ik de top vanuit het noord-westen. Ik kom een paar wandelaars tegen maar bereik de top op 1007 meter (volgens mijn wandelgps) en ben daar geruime tijd in mijn eentje. Op hoeveel meter de top van Zeus/Zas ligt is niet helemaal duidelijk, de ene omschrijving heeft het over 1001 en de volgende over 1004, maar ik heb er ook een gelezen die het over 1008 meter heeft. Maakt allemaal niet uit, ik sta er. Mijn hemd hang ik te drogen net als mijn pet, allebei drijfnat. Er staat hier nauwelijks wind en dat is toch vreemd met de straffe wind die hier al dagen rond het eiland waait. Mijn droge shirt gebruik ik alleen om de vliegen van mijn vochtige rug af te houden. En toch lukt het een insect nog om me in mijn rug te steken.

Zolang ik hier helemaal alleen op de top sta, neem ik mijn kans waar om het een en ander van het uitzicht te filmen. Zo kan ik aan Paulette laten zien wat ze helaas heeft moeten missen. Maar gelukkig is ze niet meegegaan want dit was in haar huidige gesteldheid toch echt veel te zwaar.

Na het filmen zie ik de volgende bergwandelaars al aankomen, dus ga ik aan mijn lunch beginnen. Na een drie kwartier op de top doorgebracht te hebben, zijn mijn spullen weer droog en mijn rugzak een stuk lichter. Natuurlijk heb ik Paulette een berichtje gestuurd en ook de Twittergemeenschap is nu op de hoogte. Om kwart voor een ga ik aan de terugweg beginnen. Het boek beschrijft een route naar het noorden via Agia Marina en aangezien het dan een rondwandeling wordt, lijkt me dat wel wat. Tijdens de afdaling verstap ik me een keer en val achterover terug tegen een rotsblok. Gelukkig slechts een grote schaafwond op mijn linkerarm, de rest van de afdaling dus beter uitkijken.

Ik bereik zonder problemen het kapelletje Agia Marina en steek dan de haarspeldbochten af om zo neer te dalen in de richting van het dorp Filoti. Even later verlaat ik de weg en daal verder af door middel van een soort wenteltrap, uitgehouwen lijkt het wel, in marmer. Het witte marmer is oogverblindend in de zon, maar brengt me wel lekker snel tot boven in het dorp. Het dorp ligt tegen de bergwand geplakt, dus als ik de eerste huizen bereik, moet ik nog door het doolhof van straten en straatjes met treden naar beneden tot op de hoofdstraat. Het is kwart over twee als ik de hoofdstraat bereik.

Ik kom vlak bij de supermarkt uit waar we pas ook zijn geweest, maar ik kies nu voor het kleine kruideniertje om daar mijn koude sapje te halen. Het zijn daar helaas niet echt vriendelijke mensen, maar goed het sapje is koud en ik loop al drinkend naar de parkeerplaats van de scooter.

Ik stuur Paulette nog een berichtje dat ik er aan kom en rijd dan in een half uur terug naar Stelida.

Om kwart over drie zit ik aan een koud biertje (-tje want 0,25 cl) in onze nis en praten we elkaar bij over onze belevenissen. Paulette heeft zich ook prima vermaakt, ze is naar Agios Prokopios gelopen, mensen gekeken, wat spulletjes gekocht, terug gelopen en gaan zwemmen in de zee bij het strand hier onder het hotel.

Het is nog vroeg, maar het is nu toch te heet aan het zwembad dus ga ik eerst maar eens aan de slag om mijn belevenissen op te tekenen in de notebook. Paulette leest een boek via haar tablet.

Om kwart voor vijf zitten we aan de koffie en is het verhaal weer bijgewerkt. Nog even naar het zwembad tot de zon verdwijnt achter de heuvel in het westen. Vandaag is dat vijf voor half zeven.

Na het douchen en omkleden mag het diner vandaag volledig gebruikt worden, dat wil zeggen inclusief het dessert. Maar aangezien men dat van ons niet gewend is moeten we er om vragen, niet dat dat een probleem is want we zitten toch nog aan de locale rosé. Het is al na negenen als ik zit te genieten van het aardbeienijs.

Terug in onze nis een kop koffie, nog wat lezen en dan slapen.

Zaterdag 27 augustus

Ik heb vannacht heerlijk geslapen, dit keer geen muggen. Ik heb het gisteravond namelijk eens een keer anders gedaan. Wij buiten in de nis, alle buitendeuren dicht, binnen spuiten met “muggendood” en de airco aan. Toen wij naar bed gingen heb ik, tegen de zin van Paulette in, alle deuren en ramen dicht gehouden. Het resultaat: Als ik er vanmorgen om acht uur uitga, ligt Paulette nog heerlijk te dromen. Pas als ik een half uur later onder de douche sta, wordt ze wakker.

Om een uur of negen zitten we aan het ontbijt en zien dan dat het ‘s morgens rond half tien het drukst is in het restaurant. Tijd dat wij ons gereed gaan maken voor de geplande wandeling.

Het weer is iets anders dan anders, het waait nog steeds en de zon schijnt ook nog uitbundig, maar in de verte zijn wat wolken te zien. Niet dat we daar last van hebben, maar toch.

In ons boek staat nog steeds wandeling 3: “Zu den Dünen von Plaka”. Een wandeling van 6 km, met een hoogteverschil van 140 meter, te beginnen in Vivlos. Wij lopen minimaal het dubbele, want we willen ook nog terug naar het hotel met de scooter.

Om tien uur rijden we weg naar Vivlos, een ritje van twintig minuten, we kopen daar brood voor de lunch en zoeken het begin van de wandeling. Dat is bij deze wandeling makkelijk te vinden en zo slingeren we langs de vele kapelletjes en de resten van een wachttoren uit de oudheid naar beneden door de vallei richting het strand. De vallei is vruchtbaar en daar wordt goed gebruik van gemaakt. De boeren verbouwen hier druiven, groenten, maar vooral aardappels die volgens de kenners van uitmuntende kwaliteit zijn.

Na anderhalf uur lopen over voornamelijk onverharde weggetjes arriveren we op het strand van Plaka. We gaan op zoek naar een winkeltje dat tomaten verkoopt, want die ben ik vergeten in de rugzak te stoppen. We trekken de sandalen uit en lopen in het verkoelende water langs het strand in de richting van het dorpje Plaka. Aan de rand van het dorpje bevindt zich een camping en die blijkt te beschikken over een supermarkt(je). We kopen een paar tomaten en zoeken dan een geschikte plek om te gaan lunchen. We hebben allebei onze zwemspullen bij ons, maar zijn geen van tweeën echt gek op al dat zand wat zo’n strand er toch gratis bij geeft. We hebben het ook niet warm genoeg om te gaan zwemmen vanwege de harde wind. We vinden een plekje op de treden van de trap van een huis in aanbouw. Die zie je hier erg veel, of dat nou met de crisis te maken heeft? Overal verspreid over het eiland zijn bouwplaatsen te zien, maar bijna nergens wordt ook daadwerkelijk gebouwd.

Na de lunch lopen we via de helling aan de andere zijde van de vallei terug naar Vivlos. Dit keer natuurlijk alleen naar boven, maar deze route heeft betonnen wegen, dus dat loopt wat makkelijker omhoog. Op de koop toe krijgen we nog de ruïne te zien van een Paleopyrgos. Een Hellenistische woontoren met muren van een meter dik, die weerstand moesten bieden aan roofovervallers.

In Vivlos aangekomen, ziet Paulette nog een plant langs de kant van de weg waar ze wat zaden van plukt voor thuis. Even later zijn we al weer op weg naar Stelida.

Aangezien ik me vies voel door het stuifzand dat aan me is gaan plakken, spoel ik me af onder de buitendouche en trek een paar baantjes in het zwembad. Paulette heeft al koffie gezet voor me als ik een paar minuten later terugkom.

Vandaag is mijn enige en dus ook liefste schoonzus jarig. Ze woont met mijn broer en hun zoontje in Dubai, dus even langsrijden is geen optie al zijn we al wel een eindje in hun richting gereisd. Ze krijgt dit keer een e-mail voor haar verjaardag.

Even later zit Paulette een boek te lezen op haar tablet en ik te typen op de notebook. Waar zouden we zijn zonder de LithiumIon accu…

Rond vijf uur zijn we “altijd” bij het zwembad te vinden omdat het avondzonnetje niet zo schadelijk maar wel lekker warm is. Zo ook vandaag liggen we te luisteren naar muziek, wat apps voor de smartphone downloaden via het wifi-signaal, filmpjes van zoonlief die hij geregisseerd heeft van theatergezelschap NoFake bekijken op YouTube en dan gaat de zon al weer onder. Steeds eerder op de avond, vandaag al om tien voor half zeven. Paulette vindt het dan al snel te koud worden en dus vertrekken we naar onze studio.

‘s Avonds weer dineren op het terras van het restaurant, waar het vanavond behoorlijk druk is. Veel bleke mensen, die vandaag hun eerste dag op Naxos hebben. Het valt op dat er op het ogenblik veel Scandinaviërs zijn.

Tijdens het diner gaf mijn telefoon met een waarschuwingstoontje aan dat ik een nieuwe e-mail gekregen had. Op dat moment heb ik alleen gekeken van wie en nu we nog aan het natafelen zijn, gebruiken we het wifi-signaal om het bericht van paps en mams te lezen en een e-mail terug te schrijven.

Na het diner zijn we weer te vinden in onze nis met een kop koffie. We bespreken daar wat we morgen willen gaan doen. Het valt niet mee om uit ons wandelboek nog een geschikte wandeling te vinden. Ze zijn of te lang of gaan de bergen in en geven dus een veel te groot hoogteverschil op. Na veel wikken en wegen besluiten we morgen naar Kinidaros te rijden. Ten eerste zijn we daar nog nooit geweest en ten tweede moet het daar mogelijk zijn om een zelf geplande wandeling te lopen zonder dat hij al te heftig wordt. Althans als we de kaart 1:60.000 met hoogtelijnen om de 50 meter bezien.

Weer een signaal van mijn telefoon, een e-mail van mijn broer die ons bedankt voor de felicitaties aan zijn lief.

Ik ga mijn verhaal schrijven, Paulette kruipt met een digitaal boek op haar tablet in bed. Als mijn verhaal bijgewerkt is ga ik ook nog een paar bladzijden lezen.

Zondag 28 augustus

Vannacht weer prima geslapen, nog even geprobeerd met de terrasdeuren open, maar dat was geen succes, in een mum van tijd zoemden ze me om de oren. Remedie: alles dicht, “muggendood” en even de airco aan.

Rond acht uur zijn we allebei wakker en stappen we ook maar uit bed. De wind giert om ons huisje en als ik de deuren openzet, zie ik dat er nu echt serieuze wolken het eiland op komen drijven.

Eerst maar eens aan het werk om een beetje fris aan het ontbijt te verschijnen. Aangezien het vandaag zondag is moet mijn huiskapper weer aan het werk. Paulette scheert mijn haar altijd op stand 4 van de baardtrimmer, maar nu scheert ze me zonder naar de stand te kijken. Hij stond nog op stand 3, zoals ik hem gisteren gebruikt heb voor mijn baard, met als gevolg dat ik nu een lekker kort koppie heb. Ik vind het niet erg, maar Paulette vindt het eigenlijk te.

We hebben het tot nu toe nog niet zo druk meegemaakt in de ontbijtzaal, bijna alle tafeltjes zijn bezet. Wij nemen het er goed van en pakken dan iets zorgvuldiger dan gisteren de rugzak in.

Om kwart voor tien gaan we op weg. De scooter heeft even kuren, hij start wel, maar als ik gas geef dan slaat hij weer af. Ik ben een paar minuten aan het starten en dan doet hij het opeens.

We rijden via de buitenwijken van Chora, langs Agios Thaleleos, door Kourounochori naar Kinidaros. De wind was op sommige plekken echt heel lastig, ik had af en toe het idee dat we van de weg zouden waaien. Paulette is totaal verkleumd en zoekt zo gauw ze afgestapt is een plekje op in de zon om weer op temperatuur te komen. Drie kwartier stil achterop zitten met harde wind, daar word je ook niet warm van.

Al snel hebben we de scooter geparkeerd en lopen we een stukje terug waar we het supermarktje gezien hebben. Vers brood hebben ze er niet, maar wel van die harde gedroogde broodschuitjes, smeerkaas er bij en wij zijn er klaar voor.

Na de omgeving geïnspecteerd te hebben, kiezen we voor een deel van wandeling zoals die beschreven is in het wandelboek onder nummer 20: “Die Marmorberge von Kinidaros”. Wij lopen echter het stuk van Kinidaros naar de kapel Stavros-Keramoti. Het loopt langzaam omhoog van 400 naar 670 meter. Geen klauterwerk, alleen gestaag hellend vlak op voornamelijk onverharde weg.

Net buiten het bergdorpje komen we langs een marmerslijpbedrijf. Hier worden de grote marmerblokken in plakken geslepen. De afgekeurde delen worden gebruikt als erfafzetting. De afgekeurde hele blokken van 2 bij 1 bij 1 meter zijn achter het bedrijf gedumpt. Van daar af lopen we op een onverharde weg, af en toe langs een afgelegen huisje, naar het oosten. Wanneer we Keramoti in het noorden in een diep dal zien liggen krijgen we weer ruw asfalt onder de sandalen. En even later bereiken we de kapel Stavros-Keramoti. Ook daar waaien we bijna uit ons hemd, maar gelukkig is aan de oostzijde van de kapel een richel gemaakt, een paar meter lager dan de weg, met marmeren bankjes waar we een prachtig uitzicht hebben op een noord-oostelijke deel van het eiland. Na één uur en drie kwartier lopen is het tijd voor de lunch. Na de lunch lukt het ons eindelijk om de splinter uit de vinger van Paulette te krijgen. Ze loopt daar al drie dagen mee rond, en hij begon nu echt vervelend te doen.

Nadat we een uur gerust en gegeten hebben, lopen we dezelfde weg weer terug naar Kinidaros. Het is dezelfde weg, maar toch zien we weer andere dingen dan op de heenweg. Nu naar beneden lopend doen we er vijf kwartier over. De rit met de scooter terug gaat ook veel sneller, alhoewel ik met mijn meisje achterop voorzichtig in de bochten ben, “vallen” we toch lekker naar beneden zonder veel brandstof te gebruiken. Na een half uur staan we weer voor de poort van het hotel.

Het is tijd voor een glas fris in onze nis. Ik sla aan het “WhatsApp-en” met mijn zoon Ralf. Hij is zijn huisje aan het opruimen want binnen afzienbare tijd krijgt hij gezelschap van zijn vriendin. Zij woont sinds maart van dit jaar in Portugal, maar nu zij met hem een relatie heeft, sinds hij haar in zijn zomervakantie opzocht, wil ze graag terugkomen naar Nederland. En het lijkt er op dat ze dan voorlopig (?) bij hem in trekt.

Nadat we weer helemaal op de hoogte zijn van elkaars wel en wee, gaat hij verder met opruimen en ga ik mijn vakantieverhaal uitbreiden. Paulette heeft haar digitale boek weer gevonden, maar zorgt tussendoor voor een bakje koffie.

Tegen vijf uur zoeken we het zwembad weer op. Het is er helemaal leeg, waarschijnlijk door de wolkjes die de zon af en toe verbergen. Het is toch nog heerlijk in de avondzon, maar we gaan dit keer niet zwemmen. We blijven tot Paulette het te koud vindt worden, de aarde is dan ook al zodanig gedraaid dat de zon geen kans meer ziet zijn stralen over de heuvel te laten schijnen. De dagen worden al korter, gisteren konden we nog zeker twee minuten langer genieten van de warmte van de zon.

Nu douchen en omkleden voor het diner. Als we naar het terras van het restaurant lopen voelen we al dat het een stuk frisser is dan de andere avonden tot nu toe. Wanneer de voorgerechten al worden opgediend, ga ik Paulette d’r vest halen en neem voor de zekerheid ook maar mijn eigen vest mee.

Dit keer zijn er meerdere stellen die komen eten, zodat de bediening vanavond een beetje meer werk heeft.

Later op de avond tijdens het diner is het zodanig afgekoeld dat ook ik mijn vest aantrek.

Om negen uur hebben we beiden lekker gegeten en lopen we terug naar onze studio voor de koffie met chocolade. Tijdens de koffie bespreken we hoe het nu verder moet met Paulette d’r autorijschool zolang zij niet “de oude” is. Ze wordt al moe als ze er alleen maar denkt aan hoe ze straks haar leerlingen weer in moet delen voor hun rijlessen. Gelukkig hebben we nog een week vakantie en daarna moet ze “gewoon” nog niet full-time gaan werken.

Paulette heeft vandaag genoeg gedaan ze kruipt onder de dekens met haar net opgeladen tablet. Ik ga haar achterna zodra ik het verhaal van vandaag gecompleteerd heb.

Maandag 29 augustus

Om kwart voor acht waait de wind hoorbaar rond onze studio, als ik de deuren open doe, zie ik dikke donkere wolken het eiland opdrijven, het lijkt er op dat we er vandaag meer last van krijgen dan gisteren. Dit wordt een mindere dag, qua weer dan, dat kan niet missen. Ik denk niet dat ik het erg vind, want ik zou vandaag gaan fietsen.

Even later wordt ook Paulette wakker en voeren we de benodigde activiteiten uit die nodig zijn om aan het ontbijt te mogen zitten.

Na het ontbijt ga ik me gereed maken voor de geplande fietstocht. Paulette blijft thuis, want het fietsen is hier voor haar op dit moment te heftig. Ik trek mijn korte broek met zeemleren kruis aan, zodat ik zo min mogelijk last van mijn achterste krijg. Ik gebruik Paulette d’r wandelbuidel of hoe noem je een riem waar je twee bidons en nog een heleboel andere spullen in kunt stoppen en die je dan achter op je heupen draagt? Mijn portemonnee, zakmes, paspoort, telefoon, wandelgps, kaart van het eiland en dus twee bidons met water gaan er in.

Om half tien rijd ik weg uit Stelida en meld me even later bij het fietsverhuurbedrijf van de mooie ATB’s in Chora. Voor acht euro mag ik er eentje vierentwintig uur gebruiken. Over de verzekering is hij heel duidelijk: die is er niet. Mijn paspoort moet ik inleveren als borg. Ik krijgt een goed uitziende ATB mee, met reserveband, pomp en slot. Ook is dit nog eens de goede maat en remmen zal hij prima met de twee schijfremmen. Kortom heel wat anders dan de fietsen die we dit voorjaar in Turkije gehuurd hebben. Ik denk dat ik vandaag de fiets in ieder geval niet de schuld kan geven als het niet wil. De verhuurder vindt het leuk om voor mij de houder van mijn gps op het stuur te bevestigen, want hij vindt de wandelgps een intrigerend apparaat. Ik laat zien hoe hij werkt en wat hij allemaal opslaat tijdens een rit. Om even na tien uur rijd ik weg en vijf minuten later sta ik stil langs de kant van de weg om mijn zadel iets hoger te zetten. Ik heb al wel in de gaten dat hij prima schakelt en remt.

De route gaat de stad uit naar het oosten, richting Agios Thaleleos, dan langs Melanes, door Kourounochori naar Kinidaros. Na Kinidaros sla ik niet de onverharde weg in die we gisteren gelopen hebben maar rijd door richting Moni. Net voor Moni sla ik af naar het noorden en kom na precies twee uur fietsen op het hoogste punt van vandaag 691 meter. Het klimmen is mij niet in de koude kleren gaan zitten. Ik ben nat van de inspanning en ben blij dat ik elk half uur even mag bijkomen om wat te drinken. Een kwartier later arriveer ik bij het kapelletje Stavros-Keramoti, net als gisteren. Vanaf hier zet ik koers naar het zuiden, naar Aperathos een bergdorp op ongeveer 600 meter. In dit dorp koop ik om half een brood, beleg en water, zodat ik de avond wel zal gaan halen. Dan daal ik af naar Filoti op ongeveer 400 meter en dan naar Chalkio op ongeveer 260 meter. Het helpt natuurlijk wel dat dit voornamelijk naar beneden gaat, maar de harde wind speelt me wel parten.

In Chalkio neem ik de tijd om te gaan lunchen op een muurtje langs de kant van de weg. Hier komt voor het eerst vandaag de zon weer een beetje te voorschijn. Wanneer ik om kwart voor twee weer richting Chora verder rijd merk ik na driehonderd (lengte-)meter dat ik verkeerd rijd. Jammer, zeker omdat ik die driehonderd meter ook weer omhoog moet. Ik had namelijk gepland om via Mesi Potamia, Ano Potamia en Kato Potamia te rijden. Vanaf de laatste Potamia draait de route naar het noorden en krijg ik de wind vol tegen en daar word ik niet vrolijk van. Maar goed, het is nog maar een paar kilometer naar Chora. Er vallen ondertussen een paar spetters uit de bewolking, maar regen mogen we dit niet noemen.

Om half drie zet ik moe maar voldaan de fiets op zijn standaard bij het fietsenverhuurbedrijf. Ik laat de verhuurder, die nog steeds nieuwsgierig is naar de wandelgps, mijn routetrack zien met alle cijfers over snelheid en hoogtes die daar bij horen, afstand 59,2 km, maximum snelheid 50,5 km per uur, gemiddelde snelheid 13,1 km per uur, maximum hoogte 691 meter.

Hij krijgt zijn reserveband, slot en fietspomp terug en ik mijn paspoort zodat we elkaar tevreden de hand kunnen drukken. Het was een mooie tocht.

Onderweg terug naar het hotel koop ik bij de supermarkt nog 12 liter water zodat we de rest van de week waarschijnlijk genoeg hebben. Om drie uur sta ik voor nummer 37 en gelukkig is Paulette daar ook aanwezig want sinds Chalkio hebben we geen sms-contact meer gehad.

We praten elkaar even bij en drinken een glas fris.

Paulette doet haar bankzaken en ik type weer een stuk aan mijn verhaal. We drinken nog wat en vertrekken dan naar het zwembad, niet op te zwemmen, maar om te zien of we nog wat straaltjes avondzon mee kunnen pikken. Er drijven nu vriendelijke witte wolken boven het eiland, met ruimte voor af en toe de zon.

Na een uurtje bij het zwembad stelt Paulette voor om te gaan kijken hoe ver je boven het hotel langs kunt lopen. We brengen onze spullen naar onze studio en lopen het terrein af naar boven. Boven ons hotel is een hotel (in aanbouw?) dat heet “Dream View” en daar loopt een weg naar toe en langs. Die willen we gaan volgen en kijken of we rond de heuvel waar ons hotel tegen gebouwd is, kunnen lopen. Voorbij Dream View komen we bij een hek, waar ook in het Engels op staat dat het levensgevaarlijk is om verder te lopen. Er zijn afgravingen gaande, dus waarschijnlijk is dat de reden. We willen niet eigenwijs zijn, dus keren om.

Dan zien we opeens een klein vliegtuig opstijgen van het verlaten vliegveld van Naxos. Het wordt dus af en toe toch gebruikt. Nu snappen we ook de verkeerslichten op de weg naar Chora. Die springen op rood als er een vliegtuig opstijgt, want hij moet vrij laag over de weg komen vliegen, vanwege de korte “landings” baan.

Op Paros doen ze het toch anders, daar hebben ze een vliegveld dat gebruikt wordt en sommige mensen hebben gewoon een helikopter in de achtertuin staan zoals we zelf gezien hebben.

We lopen nog even naar Dream View en krijgen niet het idee dat het al gebruikt wordt, alles is gloednieuw, maar nog net niet af. Gestopt door de crisis?

Terug naar het eigen hotel om te douchen, omkleden en dineren. Daarna nog een kopje koffie, maar zin om mijn verhaal af te schrijven heb ik niet meer. Ik duik in bed met wat te lezen. Toch wel heftig zo’n fietstochtje in de bergen. Nog voor tien uur lig ik op een oor.

Dinsdag 30 augustus

Het is doodstil als ik om half acht voor het eerst wakker wordt. Geen hotelgasten die ik hoor, geen wind die om onze studio blaast. Om Paulette niet wakker te maken door het licht, kijk ik door het sleutelgat naar buiten. Het lijkt prachtig weer te zijn. Ik kruip nog even terug in bed, het is tenslotte nog geen acht uur.

Wanneer ik een half uurtje later wel uit bed stap, merk ik al snel dat we geen stroom hebben. Het licht in de koelkast doet het niet en de lader van mijn telefoon ook niet. Dan maar de deuren wagen wijd open, de zon schijnt uitbundig naar binnen en inderdaad nauwelijks wind. Het is heel ander weer dan gisteren.

Wanneer Paulette klaar is met douchen loopt ze (al wel aangekleed!) naar de receptie om te informeren wat er loos is met het elektriciteitsgebeuren. Ze krijgt te horen dat de hele omgeving zonder stroom zit. Er zit dus niets anders op dan te wachten tot we weer stroom hebben.

Net voordat we naar het restaurant willen lopen merk ik dat de koelkast aanslaat en dat er dus weer elektriciteit voorhanden is. Ik heb mijn telefoon al aan een noodstroom accuutje gelegd, dus daar laat ik hem maar even aan liggen. Kijken of dat echt werkt.

Na het ontbijt maken we ons weer gereed voor een wandeling. Gisteren hebben we wandeling 6 “Venezianische Pyrgi” uitgezocht voor vandaag. We passen hem zelf aan onze wensen aan, want het is nu een wandeling van Kato Sagri naar Filoti en wij willen graag een rondwandeling.

Om kwart voor tien, hebben we de scooter weer aan de praat gekregen, iets dat steeds lastiger lijkt te gaan. We rijden naar via Ano Sagri naar Kato Sagri en stallen daar de scooter.

Daar blijkt dat het noodstroomaccuutje niet echt iets heeft gedaan. Gelukkig heb ik ook nog mijn zonnecelaccu dus die bindt Paulette op mijn rugzak en aangesloten op mijn telefoon zou daar dan ook weer iets van stroom in moeten komen.

Een Pyrgos is een woontoren die de Veneziaanse adellijke grondbezitters vroeger lieten bouwen. Er zijn er nog ongeveer 30 van bewaard gebleven op Naxos. Sommige in verval andere weer hersteld en bewoond. Sommige in de oude originele roodachtige kleur andere geheel wit gekalkt.

Vanaf Kato Sagri lopen we een stukje over de asfaltweg naar het oosten om vrij snel een onverharde weg in te lopen, dat later een monopati wordt. Onderweg twee Pyrgi passerend. Het voetpad wordt niet veel meer gebruikt wat te merken is aan de gemene stekelstruiken die het pad overwoekeren. Gelukkig heb ik nu wel de allesknipper bij me. Net voor het dorpje Damalas komen we weer op de verharde weg en lopen dan om het dorp heen in de richting van Damarionas, maar dan via gedeeltelijk onverharde wegen en betonstraatjes.

In Damarionas vinden we al snel het leuke dorpsplein, geheel in de schaduw. We gebruiken het plein om onze lunch te nuttigen het is tenslotte al weer half een geworden.

Tijdens onze lunch maken we een plannetje voor de terugweg, want doorlopen naar Filoti, zoals de originele route aangeeft, vinden we te ver. Ik bekijk de topografische kaart in de wandelgps en denk dat ik wel een leuke weg kan vinden. Na drie kwartier gerust en gegeten te hebben keren we terug in de richting van Damalas. Een stukje buiten het dorp Damarionas slaan we een weggetje in naar het zuiden. Het blijkt een goed te lopen ezelspad te zijn dat we lopen tot op een akker. Daar zien we een nog-net-niet-dood schaap overgeleverd aan de andere beesten van het dierenrijk. Aangezien we niet weten wat we moeten doen: ik zie mezelf nog niet met mijn Zwitserse zakmes het beest uit zijn lijden verlossen, laten we de natuur de natuur. We lopen iets verder tot ik ontdek dat dit weggetje volgens de wandelgps doodloopt. Iets terug moet de route lopen die wij moeten hebben. Die route loopt dwars door een boerenerf, blijkt nu.

Twee boeren zijn hooibalen aan het laden op een pick-up-truck en als we voorbij lopen en ontdekken dat de weg op de wandelgps er gewoon niet is, gebaren zij ons dat we terug moeten lopen in de richting waar we net vandaan komen. We bedanken ze vriendelijk voor hun aanwijzing, maar hebben geen trek in het creperende schaap en kiezen dus voor het weggetje dat dood zou moeten lopen, maar dat waarschijnlijk de enige weg is voor de pick-up-truck om in de bewoonde wereld terug te komen. We blijken het bij het juiste eind te hebben. Het weggetje loopt niet dood maar brengt ons na verloop van tijd bij een asfaltweg die weer uitkomt op de weg naar Ano Sagri.

Het valt ons elke keer weer op dat er zo weinig gebruik gemaakt wordt van zonnepanelen en warmtewisselaars op dit Griekse eiland. Vooral de warmtewisselaars zie je in Turkije op bijna elk huis of het gebrek hier aan in heel Griekenland het geval is…

Voorbij het dorp Ano Sagri lopen we in de bocht de weg naar Kato Sagri in en vinden omstreeks drie uur daar de scooter weer terug.

We rijden terug, eerst naar Agios Prokopios, om onze voorraad aan drankjes weer aan te vullen. Om half vier zijn we weer terug bij ons hotel en nemen plaats in onze nis voor een glas water en een koud biertje (ik beide).

Tegen een uur of vijf is het weer tijd voor het zwembad. Ook vanavond brengen we daar de tijd door met zwemmen, luieren, internetten, e-mails schrijven en vandaag telefoneert Paulette met een leerling die niet helemaal begrijpt hoe het nu moet zolang Paulette op vakantie is.

Wanneer de zon zich niet meer laat zien, gaan wij onder de douche en daarna dineren.

Het diner verloopt een beetje vreemd. Omdat Paulette niet zo veel eet, bestelt ze twee voorgerechten, waarvan ze er een als hoofdgerecht wil hebben. Dat doet ze de afgelopen twee weken bijna dagelijks en tot nu toe verliep dat ook goed. Vanavond dus niet. Ik heb mijn Griekse salade al gekregen, maar Paulette krijgt niets, terwijl zij als voorgerecht de kaas van Naxos had besteld. We wachten een tijdje, mijn voorgerecht kan toch niet koud worden, maar dan vraag ik toch maar eens waar haar kaas blijft. Nog geen vijf minuten later komen ze met de kaas en Paulette d’r Griekse salade (die ze als hoofdgerecht had besteld) en met mijn steak. Om het niet ingewikkelder te maken dan het al is, accepteer ik de steak en eet ik de salade naast mijn hoofdgerecht. We drinken er de Naxos rosé bij die we gelukkig wel vooraf gekregen hebben.

Om een uur of negen drinken we in onze nis nog een bakje koffie, het begint nu lekker af te koelen. Het was vandaag een prachtige dag, de enkele wolkjes van vanmorgen waren al snel opgelost. Morgen schijnt het nog warmer te worden. We plannen een wandelingetje voor morgen in de buurt van Chora, zodat we door Chora wandelen. Paulette wil daar nog wat cadeautjes kopen voor het thuisfront.

Om half tien gaat Paulette naar bed met haar tablet en ik blijf schrijven in onze nis tot het verhaal weer helemaal bijgewerkt is.

Woensdag 31 augustus

Om half acht staan we op, het lijkt weer een mooie dag te worden, maar wel weinig wind dus warm.

De ochtend verloopt zoals de laatste dagen en kwart voor tien rijden we weg op de scooter.

Dat wegrijden ging niet helemaal zoals we gepland hadden. De scooter had de laatste paar dagen al weinig zin om ‘s morgens te beginnen en nu start ik de hele accu leeg en nog wil hij niet aanslaan. Dan zet ik hem “op de bok” en probeer de kickstarter. Eén keer trappen en hij loopt. Het zou kunnen dat er zo weinig benzine in zit, dat hij door de schuine parkeerstand geen benzine krijgt tijdens het starten. We zullen het morgen zien.

Zoals gepland gaan we vandaag naar Chora, maar dan via een kleine omweg. We rijden richting de grote stad, maar net daarvoor buigen we af naar het oosten. We laten nog voor €5,00 benzine in de tank gooien, dat hier trouwens “maar” €1,66 per liter kost. Een klein stukje verder is de afslag naar Agidia. Het is een smalle asfaltweg die parallel aan de grote weg loopt maar dan iets hoger. Het weggetje leidt ons naar het midden van het dorp (centrum is een te hoog gegrepen woord), waar we de scooter parkeren bij de bushalte.

Om tien uur lopen we naar de stad, die we een half uurtje later vanuit het noord-oosten binnenlopen.

Onderweg zien we nog een scooter ”begraafplaats”. Nu we het verhaal van Heleen gehoord hebben, hoe ze weken allerlei instanties af heeft moeten lopen om haar oude scooter legaal zodanig kwijt te raken, dat hij niet meer de weg op komt, begrijpen we het bestaan van deze “opslagplaatsen”. Ook de vele autowrakken die je overal langs de weg tegenkomt en er zo te zien al jaren staan, moeten het resultaat zijn van de bureaucratie die er nodig is om het legaal te doen.

In Chora lopen we zo’n beetje alle winkeltjes af om inkopen te doen voor de mensen thuis. Omstreeks half een strijken we neer in het parkje aan de haven. In de schaduw eten we daar onze meegebrachte toast. Aan de drukte die er ontstaat richting de aanlegplaats van de ferry, maken we op dat de Blue Star binnenkort binnen zal lopen. Aangezien we de menigte die van de boot komt graag gadeslaan, verplaatsen we ons naar een bankje in de schaduw dicht langs de straat waar het allemaal gebeurt. De temperatuur is boven de 31 graden in de schaduw, dus dat verklaart misschien de lichte irritatie en vakantiestress die we bij verschillende mensen zien optreden.

Nadat de boot weer leeggelopen is en de stad weer terug is op haar normale “drukte” zoeken we het toilet op waar Paulette al eerder deze vakantie terecht kon voor een euro.

Nadat de nood weer tot normale stand omgezet is, lopen we verder langs de winkeltjes, maar nu door de “Old Town”, nog steeds op zoek naar snuisterijen voor het thuisfront en een ketting voor Paulette. De ketting vinden we niet, wel slagen we voor thuis.

Op weg terug naar de scooter, kopen we nog een kilo druiven en een halve liter water. Die halve liter water zijn we volgens mij alweer kwijt tegen de tijd dat we bij de scooter arriveren, want het is vandaag echt snoeiheet.

Het ritje terug naar de rand van de stad is heerlijk, de rijwind koelt ons namelijk weer enigszins af. We doen de cash&carry van Koutelieris aan de rand nog even aan voor wat boodschappen en rijden dan weer terug naar het hotel.

Om kwart over drie zitten we in onze nis aan de druiven. Bijna de hele kilo gaat op. Toch hebben we nog dorst, ook nog maar aan de frisdrank.

Even later zit Paulette op bed een boek te lezen en ik zit in de nis aan tafel te typen.

Tegen vijf uur is het verhaal weer geschreven en vind ik het tijd voor het zwembad. Paulette gaat mee, want even zwemmen is met deze temperatuur wel prettig.

Als de zon ondergaat, gaan wij ook de trappen af naar beneden naar onze studio en trek ik een shirt en sportschoenen aan, voor een rondje joggen. Dit keer ren ik vanaf het hotel tot de afslag naar Chora en weer terug omhoog natuurlijk. Als ik de route op de kaart bekijk, denk ik dat de afstand een kleine zes kilometer bedraagt. Ik doe er ruim een half uur over.

Terug bij het zwembad gaat het shirt en de schoenen snel uit en spoel ik het ergste transpiratievocht van me af onder de buitendouche. Dan even afkoelen in het zwembad dat nu geheel leeg is wat mensen betreft dan.

Als ik na een paar baantjes zwemmen bij Paulette terug ben, heeft ze al een glas koud water voor me klaar staan. Daarna nog een bekertjes yoghurt en ik ben klaar om onder de eigen douche te gaan.

Het diner loopt ook vanavond niet helemaal volgens het boekje. Ik bestel als hoofdgerecht een varkensspies, maar krijg een rundersteak met de vraag of ik dit besteld had. Ik zeg dat ik wat anders besteld had, maar dat ik er geen punt van maak. De rundersteak van gisteren smaakte namelijk ook prima, dus dan vanavond maar weer.

De wind die de hele vakantie al uit het noorden komt is nu trouwens gedraaid naar het zuiden. Het wordt een zwoele avond. Kleine fruitvliegjes hebben het vanavond voorzien op onze Naxos rosé, met hun allen storten ze zich in de wijn, zodat we de halve avond aan het vissen zijn.

Help, de notebook geeft aan dat er geen stroom meer is. Snel naar binnen om hem aan een powerlijntje te leggen. Op het aanrecht type ik de laatste regels van vandaag.

Morgen willen we weer een aangepaste wandeling uit ons boekje gaan doen. Volgens weeronline.nl wordt het morgen iets minder heet, door een aantrekkende wind. We zullen zien of ze gelijk krijgen.

Nu nog een paar bladzijden lezen en dan lekker slapen.

Donderdag 1 september

Het is half acht als we vanmorgen uit bed stappen. Het weer ziet er prima uit, geen wolkje te zien en een beetje wind.

Het ritueel afwerken en naar het ontbijt. Na bijna drie weken in hetzelfde hotel hoort het ontbijt zo zoetjes aan ook bij het ochtendritueel. Het is vanmorgen rustig in de eetzaal, er is nog maar één ander stel. Wij hebben geprobeerd om een trend te zetten door stug iedere morgen vrij luid “Good Morning !” te roepen bij het binnenkomen. Het was ons namelijk opgevallen dat men elkaar hier niets zegt ter begroeting. Nu lijkt de trend aan te slaan, er zijn terwijl wij zitten te eten, diverse mensen die ons goede morgen terug wensen.

Om half tien zitten wij op de scooter en rijden richting Ano Sagri. We stoppen in Agios Prokopios om brood te kopen en rijden dan een half uurtje later door Ano Sagri tot het punt waar de wandeling zou moeten beginnen. Net voorbij de afslag naar Agiassos. We parkeren de scooter en gaan op pad. Wanneer we een paar honderd meter gevorderd zijn, besef ik dat ik de sleutels in het zadelslot van de scooter heb laten zitten. Ik zet mijn rugzak op de grond, laat Paulette even alleen (moet toch kunnen) en loop terug om de sleutel te gaan halen.

We lopen vandaag de (aangepaste) wandeling uit ons boekje: “Die Byzantinische Burg Apalirou”. Met dien verstande dat de burcht te hoog ligt voor Paulette en dat we die dus rechts laten liggen.

Wij lopen wel tegen de wijzers van de klok om het rotsmassief “Elias”. Dus vanaf de scooter naar het zuiden. We lopen deze richting tot een waterpompinstallatie in het dal.

Het is tot hier een boerengebied met veeteelt. Nu zijn we niet erg gecharmeerd van de Griekse omgang met dieren. Marianne Thieme heeft hier nog wel wat werk te doen. De geiten die hier “los” lopen, zijn met twee poten (een voor- en achterpoot) aan elkaar gebonden, met een touw dat zo lang is dat ze nog net kunnen lopen, maar niet erg hard, wat natuurlijk ook de bedoeling is. We zien koeien die of aan een stuk touw van een meter of vier, vijf gebonden zijn. Hun leefruimte is hierdoor beperkt, meestal kunnen ze zo ook niet in de schaduw komen. Andere koeien lopen wel los, maar beperkt in hun lopen net als de geiten, met dit verschil dat een voorpoot met een touw verbonden is met hun horens. Net te kort om de kop op te kunnen heffen.

Aangezien ik daar zie dat het wel een hele korte wandeling gaat worden als we hier alleen om het rotsmassief lopen, draaien we nu nog niet om het massief heen, maar lopen door haar het zuiden. Liepen we tot nu toe over een onverharde weg, vanaf hier wordt onze route een pad zoals we ze graag zien (afgezien van de agressieve prikplanten dan), ca. 40 cm breed en slingerend tussen de rotsen en de vegetatie. Dit pad volgen we tot het zo’n zelfde pad kruist. We stappen over op dit pad dat ons naar het noord-oosten leidt.

Paulette heeft al sinds eergisteren op een vreemde onlogische plaats, links voor op haar teen een blaar, die vandaag alleen maar groter lijkt te worden. Tot een verdroogde scherpe grasstengel hem open rijt (klinkt dit heftig genoeg?) tijdens het lopen. Het sap loopt er uit en daarna wordt het lopen er niet makkelijker op.

Even later loop ik, zoals zo vaak, door een spinnenweb. Deze keer schrik ik echter want de spin heeft zo’n sterk rag gespannen dat het lijkt of ik er tegen aan loop. De spin die daar bij hoort is echt heel groot, zo één die je hoort lopen weet je wel, en die loopt nu over mijn been. Ik vond de spinnenrag al vrij sterk, maar begrijp nu waarom. Ik schud de spin van me af, weg met dat ding. Paulette maakt een foto als hij op de grond staat. Het blijkt een exemplaar te zijn van minstens 5 cm, oké inclusief de poten dan, maar toch.

We vervolgen onze route over het pad. Op een gegeven moment komt dit pad weer uit op een onverharde weg, dat we naar het noorden volgen.

We filmen een kwartier later de moderne wijze van het opbouwen van een natuurstenen erfafscheiding. Er is een nieuw huis tegen de heuvel gebouwd en daar zijn twee mannen nu bezig een grote muur omheen te bouwen met behulp van een graafmachine.

Een stukje verder gaan we van de onverharde weg af naar beneden, naar de bedding van de droogstaande rivier. Steken hem over en aan de andere zijde begroeten we twee wat oudere mannen die in de schaduw staan te praten. De oudste gebaart ons dat we moeten drinken en wijst ons de bron. Ik bedank hem en maak hem duidelijk dat we voldoende water bij ons hebben. Wij vervolgen ons ezelspad naar boven nu in noord-westelijke richting. Dit betekent dat we het rotsmassief bijna gerond hebben. Om half een arriveren we bij het kleine kapelletje: Agios Petros. Ik denk daar een mooie plek gevonden te hebben om te lunchen, maar dat valt tegen: geen schaduw te vinden. We lopen een kwartiertje door en merken dat we hier eergisteren ook al hebben gelopen. Toen kwamen we langs het stervende schaap, maar alhoewel Paulette bang is daar weer langs te moeten komen, heb ik het idee dat we nu iets verder op die route zijn. Even later komen we bij de boerderij waar we de vorige keer de weg terug aan het zoeken waren, dus dat hoeft nu niet meer.

Ik zie een boomstronk onder een boom in de schaduw van diezelfde boom en stel voor om hier te gaan zitten. Als we net goed en wel zitten komt er een grote stofwolk aan. Het blijkt een four-wheel-drive-pickup te zijn die bestuurd wordt door iemand die door bot gas te geven zijn voertuig daar brengt waar het wezen moet.

Als het stof is neergedaald kunnen wij verder eten. Wij zitten daar prima, een beetje wind, schaduw, lekker brood, tomaten, Philadelphia en La Vache Qui Rit als beleg.

Na een drie kwartier kunnen we er wel weer even tegen en als de pickup weer weg gestoven is gaan wij achter hem aan. Nog een half uurtje en we zijn weer terug bij de scooter.

Het is nu twee uur en dat vinden we nog te vroeg om terug naar het hotel te rijden. We besluiten om naar Agios Prokopios te rijden en daar een terrasje te pikken, zoals dat zo mooi heet.

Een half uurtje later is de scooter geparkeerd op het parkeerterrein want hoewel iedereen zijn voertuig maar neerzet waar hij of zij denkt dat het goed uitkomt, geldt er overal een stop- dan wel parkeerverbod.

We kiezen een terras uit met veel schaduw en een beetje wind en genieten van een koel drankje. Als we de drankenkaart bekijken valt het ons op dat de prijzen hier ongeveer de helft zijn van de prijzen bij ons in het hotel. De mevrouw die ons bedient reageert naar ons idee alleen wat overdreven vriendelijk op ons. Zij doet ons denken aan de Engelse mevrouw van een paar jaar geleden op de Griekse Sporaden, die ons elke dag weer lijzig vroeg, als we terugkwamen van een wandeling: “How was your day today?”

Om kwart voor vier zijn we weer terug in onze studio. We drinken nog wat en daarna pakt Paulette haar boek, ik de notebook.

Rond vijf uur denken we dat we wel weer wat zon kunnen verdragen en vertrekken naar het zwembad. Om tien over zes is de zon achter de heuvel verdwenen en dat is net het tijdstip dat een Noor van plan is om te gaan zwemmen. Hij vraagt ons of dit elke avond zo gaat. Zo raken we aan de praat en komt er van zijn zwemmen niets meer. Hij komt uit Bergen (N) en is hier maar een paar dagen, tot zaterdag. Hij heeft vandaag een boottocht gemaakt en gaat morgen met een huurauto op pad. Hij rijdt ook motor, maar zijn vrouw durft niet, die vindt het te gevaarlijk.

Als hij weer trek krijgt in een halve liter bier, verhuizen wij naar nummer 37. Douchen en omkleden.

Ik bekijk alvast de route van morgen naar het begin van de wandeling die ik gepland heb. Ik wil morgen naar de top van de op een na hoogste berg. Die ligt ten westen van het dorp Koronos en dat ligt dan weer ten noord-oosten van Kinidaros.

Ik heb op het internet gelezen dat een stel Fransen er ongeveer een uur over deed om vanaf de Agios Stavros-Keramoti op de top van (volgens de kaart) 999 meter te komen. Ik ga deze wandeling/beklimming in m’n eentje doen, want de rustige wandeling van vandaag was genoeg voor Paulette.

Rond half acht zitten we aan het diner, er waait een lekker briesje dat ik wel lekker vind, want dan koelt het mooi af en is de kans op muggen kleiner. Paulette vindt het maar zo zo. Na het voorgerecht, dit keer hebben ze voor mij wel een rodebietensalade, heeft ze het kippenvel op haar armen staan dus haal ik alsnog haar vest. Terwijl ik op sta, stoot ik en passant mijn wijnglas om, gelukkig zit er nog genoeg in de karaf.

Om een uur of negen is mijn souvlaki en Paulette d’r verse vis met smaak verorberd en gaan we terug naar onze studio voor een kopje koffie met een stukje chocolade.

Paulette is moe en gaat naar bed met haar boek, ik zet de airco aan, doe de deuren dicht en ga dan nog even in onze nis mijn verhaal afschrijven. Wanneer de airco aanslaat blaast hij zijn adem uit in de nis, zodat de muggen wegblijven, maar als hij afslaat komen ze direct weer aangevlogen.

Als er weer een nieuw stuk aan het verhaal toegevoegd is, ga ik ook naar binnen en lees nog een paar artikelen voordat ik het licht uit doe.

Vrijdag 2 september

Vannacht om kwart over twaalf kwamen onze bovenburen weer thuis. Ze gedroegen zich niet echt sociaal, de kleine kinderen schreeuwden en de ouders daar weer overheen. Er werd met tafels, stoelen en bedden geschoven. Kortom, een herrie van jewelste die pas na een half uur verstomde.

Om zeven uur ben ik weer wakker en kan de slaap niet meer vatten, even later merk ik dat Paulette ook al wakker is. Zij heeft gelukkig niets gemerkt van het lawaai deze nacht.

We houden het nog een half uurtje uit en gaan dan uit bed. Een uur later zitten we aan het ontbijt en weer drie kwartier later heb ik de scooter aan de praat gekregen en ga zonder Paulette op pad.

Ik rijd de zelfde route als met de fiets naar Kinidaros. Bij het kruideniertje koop ik een zak met een soort beschuitjes, want vers brood heeft hij nog steeds niet, en een grote tomaat. Dan door naar Agios Stavros-Keramoti. Bij het kapelletje parkeer ik de scooter en verwissel mijn sandalen voor lage wandelschoenen en sokken. Het is kwart over tien als ik in de richting van Koronos loop. Tegen de tijd dat ik door heb dat het pad links van de weg zou moeten beginnen ben ik er al voorbij, maar zie op de wandelgps dat ik er een paar honderd meter verder alsnog op kan komen. Het pad, wordt al snel een onverharde weg dat langs een tweetal schapenboerderijen loopt, gestaag omhoog.

De weg loopt met een boog naar het westen in de richting van de top, eigenlijk zijn er drie toppen die in aanmerking komen voor “op één na hoogste”.

Als de weg ophoudt vind ik het pas leuk worden. Nu manoeuvreer ik mijn voeten tussen de rotsblokken, steeds verder omhoog tot het klauteren wordt met handen en voeten. Tot ik ca. 15 meter onder de top van de enorme rotsblokken sta en op de wandelgps zie dat ik op 967 meter ben. Dat betekent dat dit dus niet de hoogste van de drie is zoals ik gedacht had. Als ik nu om me heen kijk dan zie ik de twee andere toppen, die er lang niet zo spectaculair uitzien als deze top, maar ja als die hoger zijn…

Het blijkt dat ik over de weg onder de hoogste top door gelopen ben. Dan maar weer naar beneden, padloos tot op het zadel van twee toppen, vervolgens terug naar de weg. Het is ongeveer een kleine kilometer terug tot onder de top die nou toch echt de hoogste zou moeten zijn. Ik vind een soort van pad dat ik klauterend naar boven volg. Het laatste stuk lijkt kunstmatig hoog gemaakt te zijn en ook daar klim ik bovenop. Als ik dan op mijn wandelgps kijk zie ik dat hij een hoogte van 1003 meter aangeeft, terwijl het er 999 zouden moeten zijn, althans volgens mijn papieren kaart.

Het waait hier behoorlijk, maar wat spijtiger is: het uitzicht is niet echt spectaculair. De top is vrij afgevlakt, afgezien dan van het punt waar ik nu sta, en de andere toppen beletten het uitzicht in de verte. Ik blijk er twee uur over gedaan te hebben, maar dat had veel korter kunnen zijn als ik direct de goede top had uitgekozen. Het betekent nu wel dat ik de top-3 van de hoogste punten van Naxos heb gehaald…

Ik loop aan de andere kant de berg af, met een grote boog naar een onverharde weg, die weer uitkomt op de weg waarmee ik gekomen ben. Als ik bijna bij de weg ben, is het wel zo’n beetje tijd om wat te eten. Gezeten op een grote steen eet ik mijn beschuit met tomaat en smeerkaas die ik uit onze studio meegenomen heb.

Na een half uurtje pak ik de draad weer op en vergeet dan bijna mijn wandelgps. Die had ik op een steen gelegd, maar het is vreemd hoe elke steen dan op de andere lijkt als je net tien meter er van weggelopen bent. Natuurlijk vind ik hem weer en loop dan verder naar beneden. Bij de eerste schapenboerderij die ik tegenkom staan net als op de heenweg een paar honden naar me te blaffen. Alleen komen ze dit keer op me af. Als ze me op zo’n tien meter genaderd zijn, blijken ze geen van drieën echt vriendjes met me te willen worden. Ze blaffen en grommen naar me. “Aanval is de beste verdediging” denk ik dan en ik storm op ze af onder het uiten van een vreselijke brul. Daar hebben ze niet van terug, ze blijken nu banger voor mij te zijn dan ik voor hun. Als ik verder loop komen ze toch weer achter me aan, maar als ik me omkeer en op hun afloop, kiezen ze het hazenpad.

Ik loop weer verder en kom even later langs de tweede schapenboerderij. Ook daar blaft weer een hond naar me. “Ik lust je rauw” denk ik, maar dat is niet nodig want het hek is dicht en hij doet geen moeite om er overheen te klimmen. Ik loop verder naar beneden en passeer het pad waar ik vanaf de asfaltweg omhoog ben gekomen, dit keer loop ik het pad af tot bij het kapelletje.

Om kwart voor twee verwissel ik daar mijn schoeisel weer. Wat vinden die voeten het fijn dat ze weer in de buitenlucht mogen. Ik start de scooter en rijd via dezelfde weg terug als ik gekomen ben. Terug in Chora, stop ik bij de supermarkt van Koutelieris en wil dan een liter of zes water kopen. Dat moet voldoende zijn voor de tijd dat we hier nog zijn. Normaal kochten we hier 12 liter water, in 2-literverpakking voor €2,50. Als ik met een 6-pack water, totaal 6x een liter water bij de kassa kom, moet ik €5,40 afrekenen. Dit moet wel speciaal water zijn er zit dan ook extra calcium en magnesium in.

Een kwartiertje later, het is dan half drie zet ik de scooter stil op de weg die boven het hotel langs loopt. En even later zie ik hoe Paulette druk in de weer is en is geweest om de boekhouding van haar autorijschool op orde te brengen.

Eerst al die kleren uit, een zwembroek is meer dan genoeg, want er staat hier geen zuchtje wind. Paulette schenkt een glas sap voor me in en we luisteren naar elkaars verhalen. Paulette is naar Agios Prokopios gelopen, heeft wat boodschappen gedaan en is toen achter de notebook gekropen. Ze wilde niet de zee in, omdat ze bang is dat haar teen dat niet fijn zou vinden.

Als we beiden weer helemaal zijn bijgepraat rondt zij haar werkzaamheden af en krijg ik de notebook om mijn verhaal te schrijven, zelf pakt ze haar boek weer.

Om vier uur zijn mijn belevenissen digitale verwerkt en kan de notebook aan zijn broodnodige stroom.

Het is nog vroeg, maar we gaan naar het zwembad. In eerste instantie naar het terras aan een tafeltje in de schaduw, om met behulp van de notebook gegevens in “Dropbox” te zetten die dan via de tablet-computer van Paulette benaderd kunnen worden. Dropbox is een gratis dienst die via het internet wordt aangeboden. Op je computer wordt een map aangemaakt en alles wat je in die map stopt wordt ook in jouw map in Dropbox op het internet gezet, gesynchroniseerd dus. Doe je dat op al jouw computers dan heb je via Dropbox altijd de bijgewerkte bestanden te pakken.

Het is even puzzelen maar na verloop van tijd werkt het zoals het zou moeten.

Dan betrekken we een paar ligstoelen aan het zwembad, trekken een paar baantjes en genieten van de avondzon. Het is de afgelopen tweeënhalve week rustig geweest in het zwembad, maar nu niet meer. Er zijn twee Griekse gezinnen gekomen met kinderen van ca. 2 tot 6 jaar. Als je ze ziet dan gillen ze. Volgens mij zijn dat dezelfde gezinnen die afgelopen nacht zo’n herrie maakten.

Als de zon zich niet meer laat zien, vertrekken wij naar onze studio.

Om een uur of half acht kiezen we een tafeltje uit op het terras van het restaurant. Maar omdat het terras direct aan het zwembad grenst is ons geen rustig diner gegund. Dezelfde Grieken zijn daar nog steeds aanwezig, het ene stel zit te eten, terwijl het andere stel op de kinderen past. Ze zijn nu niet meer in het zwembad maar spelen met een strandbal op het terras, nog steeds met veel geschreeuw en gegil. De strandbal belandt regelmatig tussen de tafeltjes van het restaurant en wij zijn blij dat we helemaal aan de andere kant zijn gaan zitten.

Na het diner zoeken wij onze nis wel weer op. Als we daar net aan de rust gewend zijn, moet natuurlijk het hele stel ook nog naar bed. Zo rond negen uur weer een hele heisa, maar ten slotte wordt het rustig in de buurt, het is dan al wel drie kwartier later.

Ik struin nog wat websites af en ga me dan ook gereedmaken voor de nacht.

Zaterdag 3 september

We rijden om kwart voor tien bij het hotel weg met de scooter, dan moet het dus ongeveer kwart voor acht zijn geweest dat we uit bed gingen vanmorgen…

Vandaag moeten we de scooter weer inleveren en aangezien de tank zo goed als leeg is, gaan we hem zo ook inleveren. We huurden hem met een minimale hoeveelheid benzine dus ook retour met dezelfde milliliters. We rijden nog een rondje rond de “puist” waar hotel Naxos Beach II tegenaan gebouwd is en zien dan dat er aan de andere kant tot bijna bovenaan huizen / appartementen gebouwd zijn. We rijden terug naar Agios Prokopios en parkeren daar de scooter op het openbare parkeerterrein. Want Paulette wil hem geen dag te vroeg inleveren.

Voordat we lopend op weg gaan kopen we brood en tomaten bij een minimarkt. Het is half elf als we langs de kust naar het zuiden lopen. We verlaten Agios Prokopios en lopen later door het dorpje Maragas. Dan door Plaka, waar we enkele dagen geleden ook gelopen hebben, toen vanaf Vivlos. Buiten Plaka verlaten we de weg en lopen een stuk langs de waterlijn. Het water is lekker verkoelend, maar het loopt via de weg toch makkelijker. Een stuk strand, lang voorbij Plaka, wordt kennelijk algemeen gezien als naaktstrand want we komen alleen zonaanbidders tegen zonder de gebruikelijke badkleding.

Na twee uur wandelen komen we aan op het strand van Mikri Vigla: Orkos Beach. Dit strand wordt voornamelijk bezet door kitesurfers, die hier een perfecte wind schijnen te hebben. Een enkele windsurfer waagt zich tussen de kitesurfers, maar bijna iedereen verplaatst zich hier op het water op een plankje dat voortgetrokken wordt door een enorme vlieger. Het is een ontzettend mooi gezicht om al die mensen met allemaal verschillende kleuren vliegers over het water te zien scheren. We lopen al weer op de weg, maar als we ons hier weer op het strand wagen, merken we dat het zand hier heel anders is dan daarnet. Het zand is veel grover, eigenlijk zijn het geen zandkorrels maar heel fijn grind waar we op lopen.

Aan het einde van het Orkos Beach gaan we aan de waterlijn op een stel stenen zitten en aanschouwen het spektakel voor ons. We maken van de gelegenheid gebruik om te gaan lunchen. We eten ons brood met de tomaten en maken het Philadelphia smeersel ook op. Doordat we vol in de wind zitten aan het water hebben we totaal geen last van de warmte. Die voelen we pas weer als we onze spullen bij elkaar grijpen en teruglopen naar waar we vandaan kwamen.

De terugweg lopen we grotendeels over de weg, maar ook weer een heel stuk langs het water. Opeens horen we het geluid van een naderend vliegtuig. Het blijkt zo’n klein vliegtuig te zijn dat we al eerder hebben zien opstijgen van Naxos Airport en nu net de daling ingezet heeft.

Wanneer we in Agios Prokopios aankomen, kiezen we het kleine terras dat we op de heenweg al gezien hadden. Het is gesitueerd op een puntje van de kustweg, pal aan het water en erg klein. Het hoort bij restaurant Ofotis. Er is schaduw, wind en er is nog een tafeltje vrij. Na net twee uur gewandeld te hebben is dit wel een verademing.

Wanneer we weer een beetje afgekoeld zijn, lopen we verder naar de parkeerplaats en rijden de scooter terug naar Nikos Bikes, een paar honderd meter verderop. In ruil voor de huurovereenkomst krijg ik mijn rijbewijs weer terug.

Het stukje terug naar het hotel valt nu toch nog tegen, het is nog steeds warm, we moeten omhoog en lopen uit de wind.

Rond vier uur zitten we aan een koel glas drank in onze nis. Een drie kwartier later zijn we naar het zwembad verhuist dat nog totaal leeg is. We zwemmen eerst een paar baantjes en gaan dan een poosje in de jacuzzi zitten. Ik vind het al snel te warm, maar Paulette vindt het heerlijk.

Daarna tot de zon achter de heuvel verdwijnt op de ligstoel aan het bad. We ontvangen een e-mail van paps en mams die ik direct beantwoord via mijn telefoon. Ik kan al aardig overweg met Swype, zodat het nog best een aardig lang verhaaltje wordt.

Rond half acht zijn we al weer gereed voor het diner. Er zijn weer diverse nieuwe gasten binnengekomen, die ook willen dineren, dus de bediening heeft het druk, nou ja, vergeleken met andere avonden.

Anderhalf uur later nog een bakje koffie met een stuk chocolade bij nummer 37, waarna Paulette met een dik boek haar bed in kruipt. Ze heeft last van een te volle buik, terwijl ze naar mijn idee niet veel gegeten heeft: een bord soep, twee schijfjes stokbrood en een Griekse salade. We dronken de rosé van Naxos, maar het meeste daarvan heb ik opgedronken.

Ik schrijf mijn verhaal van vandaag en ga nog even op Twitter kijken voordat ik naar bed ga.

Zondag 4 september

Paulette heeft een slechte nacht gehad, het eten van gisteravond viel al niet goed en haar nier speelde ook de hele nacht op. Het een zal wel met het ander te maken hebben. We kunnen er ook niet meer aan doen dan hopen dat het bij haar genezingsproces hoort.

Vandaag wordt het een relaxte dag, het enige plan dat we hebben is een wandeling naar Chora om daar in ieder geval nog dat ene hemdje voor Paulette te gaan kopen.

Eerst maar eens zien dat we aan het ontbijt komen. Het is al kwart over negen als we in de ontbijtzaal verschijnen, we zien weer nieuwe gezichten. Wat dat betreft loopt dit hotel wel goed, althans zo’n idee hebben wij.

Onze beoogde trend om “Goede Morgen!” te roepen als we het restaurant binnenkomen heeft weinig navolging. Sommigen kijken ons aan of we van Mars komen, maar wij houden dit vol tot morgenochtend, ons laatste ontbijt hier in Naxos Beach II.

Na het ontbijt nemen we water mee voor onderweg en gaan dan via de “achteruitgang” van het hotel naar beneden en lopen via de weg in een uur naar de rand van Naxosstad/Chora. Vanaf daar volgen we de kustlijn en komen zo bijna direct op de boulevard uit. Onderweg hebben we een nog goed uitziende BMW personenwagen tot de assen in het zand zien staan bij het surfstrand. Heeft zich gisteravond zeker vastgereden.

Eerst op weg naar de winkel waar Paulette het hemdje heeft gezien. Zij vindt haar hemdje, ik zie nog een leuke en ik reken er twee af voordat Paulette er erg in heeft.

We wandelen nog wat door de stad en nemen nog even pauze door aan de kade van de kleine jachthaven te gaan zitten.

Hier aan de haven in de wind merken we niets van de warmte, maar dat is voor menigeen levensgevaarlijk, in verband met verbrandingsverschijnselen van de blanke huid. Gelukkig zijn wij al bruin gebrand en smeren we met factor 20.

We besluiten nog een rondje te doen door de oude stad. Ik heb gisteren zitten kijken op www.budwrap.com een site van een ontwikkelaar die een armband ontwikkeld heeft, waar je oordopjes en snoer van je mp3-speler handig mee opgeborgen kan worden. De armband komt pas op zijn vroegst in 2012 op de markt, maar dat duurt me te lang. Ik koop een brede lederen armband met lusjes, waar de plug van de oordopjes in past. De rest moet ik nog verder passend maken.

Als we weer terug aan de boulevard komen is het half een dus tijd om wat te eten. We kopen dit keer belegde broodjes aan de boulevard.

In het parkje in de schaduw eten we ze met smaak op, terwijl het ons opvalt dat er weer meer mensen met koffers de boulevard op komen. Dit moet betekenen dat er een ferry binnen gaat lopen. Als we ons brood op hebben, lopen we naar de aanlegplaats waar de Blue Star net begonnen is met lossen. We vinden een bankje in de schaduw op de eerste rij.

Het is alweer een prachtig schouwspel om al die mensen te zien aankomen en vertrekken. De politieagenten blazen zich weer suf op hun fluitjes. Zelfs als het verkeer verder op in de stad vast staat, zodat fluiten helemaal geen zin heeft.

Als de rust is wedergekeerd in de stad, gaan wij op weg terug naar het hotel. Dit keer zo veel en ver mogelijk langs de waterlijn. Het water is lekker koel en ook de wind doet weer goed zijn best. De windsurfers vinden het heerlijk, te zien aan de vele zeilen die op het water zijn. Na een half uur komen we langs de BMW die nog steeds diep in het zand staat. Het ziet er niet naar uit dat er al pogingen zijn gedaan om hem er uit te krijgen.

Een stuk verder moeten we het strand af, want dit loopt dood tegen de rotsen. Het laatste stuk naar het hotel is behoorlijk warm. We lopen daar aan de leizijde van de rotsen waar de weg omhoog gaat. Maar om een uur of drie zijn we terug. Bij de receptie controleren we nog even hoe laat we morgen uit ons huisje moeten. We worden om kwart voor twaalf morgenochtend door een bus opgepikt en naar de haven gebracht, waar de Blue Star volgens plan om kwart voor een naar Santorini op het eiland Thira vertrekt. Onze studio moeten we uiterlijk om twaalf uur uit, dus dat geeft geen problemen.

Terug in onze nis drinken we een glaasje fris, waarna Paulette begint met inpakken van de koffers en ik met het modificeren van mijn nieuwe armband. Ik heb nog een stuk schoenveter en een stukje ijzerdraad, waarmee ik de grote lus in elkaar en aan de armband zet die de oordopjes moet vasthouden. Na een kwartiertje is het helemaal naar mijn zin. Niet zo mooi als de originele Budwrap, maar ik denk dat hij voor mij zo goed functioneert.

Daarna ga ik verder met het typen van mijn verhaal.

Voordat we naar het zwembad gaan, drinken we nog een kopje koffie met een groot stuk chocoladereep, want die moet ook op.

Bij het zwembad haal ik via de Android-Market (een verzamelplaats van applicaties (Apps) voor de telefoons met het Android besturingssysteem) eerst eens een nieuwe app. Bestemd voor het afspelen van de mp3’s op de microgeheugenkaart (micro-sd) kaart in mijn telefoon. De mp3-speler die er bij geleverd is, werkt niet zoals ik het prettig vind. Ik ontdek een leuke gratis app die lijkt te doen wat ik wil. Ik haal ook maar meteen een app die werkt op een manier van “bestandsbeheer” van Windows, zodat ik eindelijk eens goed kan zien wat er nu precies in mijn telefoon en op de sd-kaart staat.

Terwijl ik nog lekker aan het prutsen ben met mijn telefoon, presteert de zon het om gauw achter de heuvel te duiken. Paulette vindt het dan al gauw weer te fris worden en we gaan terug naar onze studio. Aangezien ik mezelf verteld had dat ik vandaag mijn rondje zou joggen, trek ik mijn sportschoenen, -sokken en -shirt aan en loop een kwartier naar beneden tot het einde van de weg naar Chora en ongeveer dezelfde tijd ook weer terug naar boven. De BMW die tot zijn assen in het zand stond heb ik trouwens niet meer aangetroffen.

Het was me de vorige keer goed bevallen om na het joggen direct te gaan zwemmen om zo af te koelen, dus trek ik een paar baantjes zodra ik terug ben.

Paulette is al gedoucht en gekleed voor het diner, ze ziet er weer stralend uit. Ze is vandaag gelukkig weer een beetje bijgekomen van de slechte nacht. Ik eet nog een bekertje yoghurt leeg en spring dan onder de douche.

Om half acht zitten we als enigen op het terras van het restaurant. De verse vis die Paulette gisteren besteld had, is er niet vanwege “bad weather”!?!. Waarschijnlijk zijn ze de vis gaan vangen in de buurt van Schotland?

We kiezen als voorgerecht beiden een salade, drinken de Naxos rosé en als hoofdgerecht nemen we allebei de Naxos spaghetti, die nog steeds meer lijkt op een Griekse salade, maar dan warm met warme canelloni pasta. Maar waar is waar, de smaak is erg goed.

Na het diner nemen we afscheid van de bediening en lopen naar de receptie om ons gelag te gaan betalen. De baas zelf zit achter de balie en die ziet het kennelijk niet zitten om van drie weken al de bonnetjes op te tellen. Als we morgenochtend om kwart voor twaalf opgepikt worden, hebben nog genoeg tijd om te komen betalen, zegt hij.

We drinken nog een kopje koffie bij nummer 37 en daarna stapt Paulette met een boek haar bed in. Ik blijf in de nis en schrijf weer een stuk aan mijn verhaal. Nog een e-mailtje schrijven en dan kruip ik onder het laken met mijn tijdschrift.

Maandag 5 september

Als we wakker worden beseffen we maar al te goed dat dit de laatste nacht hier op Naxos was. Het was mooi en fijn, maar aan alles komt een einde.

We lopen ons ochtendritueel af en doen ons te goed aan het ontbijt.

Om half tien lopen we nog een keer naar Agios Prokopios om nog wat eten te komen voor de lunch straks op de boot. Het is alweer heerlijk weer, lekker warm met een beetje wind.

Om half elf gaan we naar de receptie om onze drankrekening te betalen. Er is alleen een probleem met de lijn van het pinapparaat. We laten ze even proberen, maar als het te lang gaat duren gaan we eerst terug naar onze studio om de koffers vol te stouwen. Een half uurtje later breng ik een voor een de koffers naar de receptie. Een voor een, want ik moet nogal wat treden overwinnen voordat ik op het niveau van de receptie ben. Ik ga voor de laatste keer terug en haal mijn rugzak en de zak met benodigdheden voor de lunch op. Paulette sluit de deur en we melden ons voor de tweede keer bij de receptie. Dit keer werkt het naar behoren en kunnen we het geheel financieel afsluiten.

Ik zet de koffers vast boven aan de poort van het hotel, zelf blijven we nog even zitten op het terras in de schaduw met een klein zuchtje wind.

Paulette zit toch niet rustig, want stel dat de bus al komt…

Even later staan we in de zon en wind op de weg die bovenlangs het hotel loopt. Het is hier doordat de wind meer merkbaar is, nog lekkerder dan op het terras. De bus zou ons vanaf kwart voor twaalf moeten komen halen en is slechts een kleine tien minuten later. Weer een twintig minuten later staan we aan de haven te wachten op Femke van Tui-reizen. Van haar krijgen we een half uurtje later de tickets voor de Blue Star naar Santorini.

De Blue Star is vandaag niet op tijd, hij vertrekt kwart over een in plaats van vijf voor een. Het is een mooie tocht naar het zuiden langs het eiland Naxos, Irakleia en Ios en hij legt ten slotte om half vier aan in Santorini op het eiland Thira. (Na de discussie of het eiland nu Santorini, Thera of Thira heet, heb ik Wikipedia maar laten beslissen.) De bus staat al gereed en daarna volgt een spectaculaire rit van zeeniveau naar 300 meter over de weg die met vele haarspeldbochten tegen de steile rotsen is aangelegd. Drie kwartier later zitten we in hotel Aegean Plaza in kamer 107, pal aan het zwembad.

Het hotel oogt een stuk professioneler en grootschaliger, maar mist daardoor waarschijnlijk de rust die Naxos Beach II over het algemeen had. (Afgezien van de aanwezigheid van de gillende Griekse zusjes Georgina en Victoria.)

We besluiten niet te gaan zwemmen vandaag, maar zoveel mogelijk van de boulevard te gaan zien. De belangrijke papieren en apparatuur stoppen we in een koffer en sluiten deze af. Zo zijn we straks of alles of niets kwijt.

Even later vinden we de boulevard en kijken onze ogen uit. De straat langs het kiezelstrand schijnt ongeveer anderhalve kilometer lang te zijn en wij staan aan het begin. Tussen de vele bars en restaurants bevinden zich ook nog leuke winkeltjes. In een van die winkeltjes, die meer weg heeft van een expositieruimte met gepaste muziek, worden halssieraden verkocht. Paulette wil nog steeds graag een sieraad met een blauwe hanger. Ze vindt er één, maar die is niet meer te koop. Ik heb hem namelijk al gekocht, dus is ze er toch nog blij mee.

We lopen de hele boulevard af, dat is geen straf want er is genoeg te zien: aan de ene kant de tientallen strandstoelen met hun gebruikers, aan de andere kant de winkeltjes en de winkeltjes in de zijstraten. Aan het einde keren we weer om en lopen op ons gemak terug naar het hotel.

We zien nog een massageaanbieding op het strand: “20 minuten voor 10 euro, 40 minuten voor 25 euro” (!?!).

Terug bij het hotel nemen we plaats op het terras in de schaduw terwijl hier iedereen zijn en haar best doet om nog de laatste straaltjes van de avondzon op te vangen. Maar ja, waarschijnlijk kunnen ze niet allemaal drie weken genieten van het mooie weer.

Als iedereen het terras en het zwembad heeft verlaten, omdat de zon zich niet meer laat zien, is er voor ons ook niet meer veel te zien, dus vertrekken we naar onze kamer.

We hebben hier wel de beschikking over een bad, maar gebruiken toch alleen de douche.

Het diner wordt hier als buffet aangeboden. We proberen zo’n beetje alles, in kleine beetjes, maar de kok kan ons niet overtuigen van zijn/haar kookkunsten. Paulette vindt alleen de rode wijn prettig te drinken omdat deze niet zo “zwaar” is.

We betalen onze drankrekening en gaan dan naar onze kamer waar we nog een kopje koffie zetten om de avond af te sluiten.

Morgen moeten we om een uur of zeven op willen we nog enigszins de gelegenheid krijgen om te ontbijten. Volgens de planning worden we om tien voor half negen opgehaald bij het hotel en naar de luchthaven gebracht. De ontbijtzaal is hier pas om acht uur geopend, dus dat wordt op tijd aanwezig zijn en snel eten.

Paulette ligt voor half elf op bed, zonder boek, dus slaapt al snel. Ik type nog de indrukken van vandaag in mijn verhaal.

Aangezien ik hier geen bruikbaar wifi-signaal heb, maak ik op de geheugenstick de dagelijkse back-up van het bestand van de tekstverwerker, in plaats van online met Dropbox.

Dinsdag 6 september

We vonden het eten hier al niet zo bijzonder, daar komt ook nog bij dat het bij ons allebei in de nacht opspeelt. Niet dat we de hele nacht wakker liggen, maar het geeft gewoon een onprettig gevoel.

Al voordat de wekker van mijn horloge om zeven uur begint te piepen zijn we wakker. Het is al mooi weer en het begint ook al zodanig warm te worden in de kamer dat ik de de airco aanzet.

Douchen en aankleden, de lange broek, sokken en schoenen aan. Een shirt uit de koffer en ook een vest. Dan de koffers dicht en maar hopen dat ze niet te streng zijn qua gewicht op de luchthaven.

Hoewel vermeld stond dat het ontbijt pas vanaf acht uur kon worden gebruikt. Kunnen we om kwart voor acht al terecht. We hebben de sleutel van onze kamer al ingeleverd dus zijn we na het ontbijt al direct klaar om opgehaald te worden.

De bus ik keurig op tijd en een kwartiertje later staan we al op de luchthaven. Het gaat hier iets anders dan op een doorsnee luchthaven. Eerst laat je je koffer wegen, is het gewicht oké dan krijg je je plaatsbewijs en moet je je koffer zelf naar de veiligheidscontrole voor de ruimbagage brengen. Wordt dat oké bevonden dan moet je weer naar de andere zijde van de incheckbalie’s om door de persoonlijke veiligheidscontrole te kunnen.

Waar we al bang voor waren: onze koffers zijn te zwaar. We reizen in tegenstelling tot de heenreis “economy” en daar mogen we samen maximaal 40 kg. aan ruimbagage hebben. Onze koffers wegen samen 42,7 kg. dat kost ons, ze ronden naar beneden af, zestien euro. We krijgen een briefje en met dat briefje moeten we naar een ander loket om onze boete te voldoen. Daar krijgen we dan een betalingsbewijs dat we bij de incheckbalie moeten laten zien om onze plaatsbewijzen te krijgen.

Het laatste water van Naxos gieten we in de wasbak voordat we door de persoonlijke controle moeten. Al de spullen die er voor zouden kunnen zorgen dat het alarm van het veiligheidspoortje afgaat stoppen we van te voren in een zak. Zo zijn we er bijna van verzekerd dat die controle geen probleem geeft. Het werkt.

Dan begint het wachten voordat we vertrekken, nog ruim een uur. Om de tijd te doden, bekijken we op het schermpje van de filmcamera naar de beelden die we de afgelopen drie weken vastgelegd hebben.

Eerder dan we gerekend hadden mogen we onze instapkaarten laten afscheuren en worden we met de bus de vijftig meter naar het vliegtuig gebracht. Ongeveer een half uur eerder dan gepland stijgen we op. Het is ongeveer half elf, half tien Nederlandse tijd. Dus als de vlucht drieënhalf uur duurt dan zouden we rond een uur op Schiphol moeten landen.

Als het teken “stoelriemen vast” is gedoofd pak ik de tablet om een film te gaan kijken. Ik heb speciaal hiervoor een audiojack-splitter gekocht zodat we samen kunnen kijken en luisteren. De eerste film is geen succes, het geluid is verre van synchroon met het beeld. De tweede film is een wat zoetsappige film, waar we na een half uurtje al van dachten te weten hoe hij zou eindigen, de derde is een soort documentaire over een speelfilm heen, erg ingewikkeld om naar te kijken. Kortom, van te voren hadden we enkele speelfilms gedownloaded en als AVI-bestand op de tablet gezet, maar dat heeft niet geresulteerd in kijkplezier.

Ik pak de notebook en schrijf een stukje aan mijn verhaal. Als dat weer bijgewerkt is ga ik over tot het corrigeren van de tekst vanaf bladzijde 1 tot ik dat zat ben.

De landing wordt ingezet terwijl ik mijn maandblad zit te lezen. De gezagvoerder heeft al gewaarschuwd dat er behoorlijk wat wind staat. Even later meldt hij dat er een koerswijziging volgt vanwege de harde wind. Paulette waarschuwt me: “Dit gaat geen zachte landing worden!”. Dan valt het vliegtuig als het ware een paar meter uit de lucht en raakt met een grote klap de landingsbaan. Even later biedt de gezagvoerder zijn excuses aan, maar legt uit dat het niet anders kon vanwege de wind.

Het is tien over een als hij naar de gate taxiet, een uur later staan we op het perron van de NS te wachten op onze trein naar Amersfoort, die een kwartier later arriveert. In Amersfoort stappen we over op de Valleilijn naar Barneveld centrum.

Om half vier staat onze vriend Bertus ons met zijn auto in Barneveld op te wachten en even later zijn we weer thuis. Het lijkt wel herfst, 15 graden, winderig en af en toe regen.