Rhodos september 2014

Dinsdag 2 september

De dag begint vandaag wel errug vroeg: de wekkerradio begint al om 02:00 uur te spelen…

We luisteren nog even naar het nieuwsbericht op NPO-Radio2 en stappen dan uit bed. Wassen, aankleden en tanden poetsen. Daarna de toilettassen in de koffers en dan alles in de auto laden. Nog vóór half drie rijden we de straat uit richting Schiphol. De wegen zijn zo goed als leeg en aldus verloopt de rit zonder vertraging.

Een half uur voordat we bij Cheap-parking zullen arriveren stellen we ze (zoals afgesproken) telefonisch in kennis dat we er aan komen. Bijna rijden we nog verkeerd omdat het navigatiesysteem van onze Opel Astra de nieuwe situatie rond Schiphol/Rozenburg nog niet op de kaart heeft staan. Maar gelukkig had ik op GoogleMaps al gekeken waar we moeten zijn.

Nog voor half vier melden we ons, op dat moment als enigen, bij de vriendelijke jongeman van Cheap-parking die ons vrijwel direct naar Schiphol brengt. Een ritje van ca. vijf minuten, want Schiphol ligt om de hoek.

Thuis hadden we al ingecheckt dus nu alleen nog de koffers afgeven bij de “Bagage Drop off” van Transavia. Ook dit gaat van een leien dakje, dan zonder problemen door de veiligheidscontrole en zo staan we om tien voor vier al op Schiphol-Plaza. Dit betekent dat we ons nog ruim twee uur moeten vermaken voordat we daadwerkelijk vliegen.

Dat vermaken doen we al winkelend en wandelend. Om een uur of vijf drinken we wat en daarna begeven we ons naar de juiste gate. Ook daar moeten we nog een tijdje wachten, maar toch lukt het Transavia om op tijd, d.w.z. om tien over zes te vertrekken.

De drie uur en dertig minuten die de vlucht duurt brengen we door met lezen, podcast luisteren en dommelen.

Om kwart voor elf plaatselijke tijd staan we op onze koffers te wachten. Wanneer we ze beide uiteindelijk hebben, worden we in een grote touringcar, met nog enkele andere reizigers, in ongeveer een half uur naar ons hotel gebracht. Daar laten we onze koffers achter nadat we ons een heel beetje luchtiger gekleed hebben, want het is hier dik dertig graden Celsius.

Na twee uur vanmiddag zal onze kamer gereed zijn, zodoende lopen we om kwart over twaalf richting het strand om iets te drinken. Maar eerst eten we onze van thuis meegenomen appels op voordat we ze vergeten.

We kiezen een plekje uit, in de schaduw, van een restaurant aan zee en bestellen iets te drinken. Nadat de ergste dorst gelest is, gaan we op weg om brood en beleg te kopen om te lunchen. Daarvoor lopen we door het toeristische dorp Faliraki. Even later vinden we een buurtsuper waar we onze lunch kopen. Tegenover de buurtsuper nemen we plaats op een houten bankje en eten daar al mensenkijkend onze lunch.

Even voor twee uur lopen we terug naar ons appartementen-hotel Royal Rose. Daar krijgen we de sleutel van kamer 306 op de derde verdieping. Er is een lift, dus die wordt dit keer vanwege de koffers door mij gebruikt. Paulette zal hem vaker gebruiken want haar energieniveau staat drie verdiepingen traplopen niet toe.

Het appartement is prima: een kleine badkamer met bad, douche en toilet, verder een keukenblokje met een koelkast, dan een kamer met een tweepersoonsbed, bureautje en ten slotte nog een ruim balkon met helaas maar één stoel bij het tafeltje.

We pakken onze koffers uit, en trekken onze zwemkleding aan. Even later hebben we plaatsgenomen op ligstoelen aan het zwembad. Voorlopig zo veel mogelijk in de schaduw want we moeten nog even wennen aan de brandende zon.

Af en toe zwemmen, een beetje lezen en wat soezen in de warmte, zo houden we het vol tot kwart over vijf. Want dan steken we de straat over naar de supermarkt waar we drank en chips inslaan. De koude drankjes worden op ons balkon in de schaduw genuttigd met een chips en olijven en de rest gaat de koelkast in.

Om half zeven wordt er gedoucht en kleden we ons luchtig voor het diner dat hier van zeven tot negen geserveerd wordt.

Bij de receptie melden we nog even dat we een stoeltje missen op ons balkon en vragen de wificode.

Het eten is niet super, maar ook niet slecht en in ieder geval meer dan voldoende.

Na het eten haal ik de laptop op en proberen we het internet op te komen, maar zelfs met hulp van de eigenaresse krijgen we het niet voor elkaar. Terwijl het ten slotte wel lukt met mijn smartphone.

Terug op onze kamer lukt het ook met Paulette d’r tablet, dus ga ik nog even stoeien met de laptop tot ook die de verbinding maakt.

Ondertussen heeft Paulette al koffie gemaakt. Op het balkon is het heerlijk wat de temperatuur betreft, maar Paulette heeft het al helemaal gehad. Ondanks de hazenslaapjes aan het zwembad is ze “total loss” en kruipt in haar bed.

Ik ga aan de slag met het schrijven van onze belevenissen van vandaag.

Rond tien uur is het verhaal klaar en zet ik het online op onze blog. Daarna ga ook ik naar bed: het was een enerverende dag.

Woensdag 3 september

Het is ongeveer half acht wanneer we uit bed gaan. Nou ja uit bed, het is meer van bed, want het is hier zo warm dat je helemaal niets over je heen wilt hebben. Buiten is het iets koeler, zodat ik mijn ochtendfitness maar op het balkon doe.

Om even na achten zitten we aan ons ontbijt. Afgezien van het brood, dat niet echt vers is, is er voldoende keuze in het beleg. Ook staan er potten met koffie en thee. De sluiting van de koffiepot is zodanig dat je er niet direct uit kunt schenken, daar komt Paulette op een vervelende manier achter. De koffie komt er op een gegeven moment toch uit, maar dan in zo’n hoeveelheid dat het kopje het niet kan bolwerken, met als gevolg dat er een plas koffie op tafel ontstaat. De mevrouw van de bediening vindt het allemaal niet leuk, maar tja zulke dingen gebeuren nu eenmaal.

Om half tien zijn de tanden gepoetst en de rugzak gepakt. We gaan op weg om het dorp Faliraki en directe omgeving te bewandelen. We lopen eerst richting de weg die van noord naar zuid aan de oostkust van Rhodos de belangrijkste verbinding vormt. Dan slaan we af naar het zuiden en komen al snel bij een grote supermarkt waar we brood en beleg kopen voor onze lunch. Dan verder naar het zuiden tot we op een bordje zien dat we de weg volgen naar het nudistenstrand. Aangezien dat niet de bedoeling was lopen we een stukje terug en kiezen dan de eerste weg naar het strand. Deze weg volgen we tot we bij het haventje van Faliraki aankomen. We ronden de haven en komen zo bij een kerkje dat aan het einde van de pier is neergezet. In de schaduw van het kerkje nemen we plaats op een stenen muurtje en eten daar de laatste stukken fruit uit Nederland op.

Nadat we weer iets afgekoeld zijn, want het is vandaag weer lekker warm, lopen we via een bruggetje over de haveningang naar het strand dat we een poosje volgen.

Faliraki valt Paulette een beetje tegen, veel toeristischer dan ze gedacht had, geen oude dorpskern meer te vinden. Zodoende besluiten we om naar Kalytiés te lopen. Dit dorp ligt meer van de kust af, dus wellicht daardoor minder toeristisch.

Het dorp blijkt inderdaad minder aangetast te zijn door de behoeften van ons toeristen. Net buiten het dorp kiezen we een plekje aan de kant van de weg: in de schaduw en in het beetje wind dat er zo nu en dan staat. Het is omstreeks half een dus tijd voor onze lunch. We halen onze pakketjes met stoelen uit de rugzak en al snel zitten we prinsheerlijk in onze lichtgewicht stoeltjes te lunchen.

Nadat we voldoende gehad hebben en uitgerust zijn lopen we een stukje via de weg, maar weldra via een onverharde weg weer terug naar Faliraki. Onderweg halen we de maximum temperatuur van vandaag: 36 graden. Terwijl het vandaag steeds zo rond de 32 graden was.

Bij ons appartement aangekomen, het is dan een uur of twee, drinken we een bakje koffie op ons balkon en kleden ons dan om voor het zwembad.

Ondanks dat de zon zich op het moment sporadisch laat zien, vanwege een plotseling opgekomen bewolking is het heerlijk in en rond het zwembad.

We houden het aardig vol aan het zwembad, maar wanneer het vijf uur geweest is, lopen we terug naar ons appartement. We drinken daar wat en ik activeer het internet op mijn telefoon met Duitse simkaart. 150 Mb voor de komende zeven dagen, dat moet toch lukken.

Na het douchen, naar het restaurant voor ons diner. Dit keer smaakt het uitstekend en hebben we niets te klagen.

Om half negen zijn we weer terug op ons balkon voor een kopje koffie. Aangezien het internet van het hotel op het moment te wensen over laat, maak ik van mijn ene telefoon een wifi-hotspot voor de andere. Een paar minuten later meldt de telefoon, die als wifi-hotspot fungeert zich met de mededeling dat er meer dan 150 Mb verbruikt is. Ik zet snel de internetverbinding uit, maar het leed is al geschied. Geen idee hoe dit nu kan, omdat ik alle automatische updates uitgezet had.

Behoorlijk chagrijnig leg ik mijn beide telefoons weg en ga achter de laptop zitten om mijn verhaal te schrijven. Daar word ik al niet vrolijker van, want de muggen weten me snel te vinden en steken me links en rechts voor de voeten weg, terwijl we daar gisteren helemaal geen last van hadden.

Paulette haakt om tien uur af en gaat slapen, misschien moet ik dat ook maar doen…

Donderdag 4 september

Aangezien we vandaag met de boot naar Rhodos-stad willen, moeten we er op tijd uit. Wanneer we om zeven uur van bed komen en gaan rekenen dan blijkt dat we eigenlijk een beetje krap in de tijd zitten om de boot te halen van vijf voor half tien.

We zorgen dat we om acht uur in het restaurant zijn, maar helaas zijn de dames nog niet zover dus moeten we een paar minuten wachten voordat we aan tafel kunnen. Tegen de tijd dat wij al zitten te eten zijn zij nog bezig met de koffie en de thee.

Voor de zekerheid hebben we de rugzak al bij ons, dit keer dus tegen alle regels in niet tandenpoetsen voordat we op weggaan.

Wanneer we daadwerkelijk op weg gaan is het nog geen kwart voor negen, dus moeten we het makkelijk redden om de boot te halen. Het is wel nog ruim twee kilometer lopen, maar we zijn ruim op tijd bij de haven van Faliraki.

Om even na half tien varen we het haventje uit en stomen op naar het noorden. We zitten bijna vooraan op het bovendek van de boot waar ongeveer een zestig mensen op kunnen. We doen onderweg nog twee plaatsen aan op het strand waar we mensen oppikken. De boot vaart dan op dat moment gewoon een stukje het strand op waar dan weer een op maat gemaakt stootblok dienst doet als opstapplaats. Als iedereen binnenboord is, gaat de boot in zijn achteruit en komt hij weer los van het strand en vaart weer verder.

Even na half elf arriveren we in de haven van Rhodos-stad. Waar de toeristische drukte wel eventjes overweldigend is na het gevoel van ruimte op de Egeïsche Zee.

We lopen de stad in en beraden ons dan op ons doel met behulp van het ANWB-boekje over Rhodos. We besluiten allereerst naar de oude stadskern te gaan. Deze kern blijkt geheel gerestaureerd te zijn of nog te worden en is erg indrukwekkend. De hele kern is omgeven door een hoge dikke stadsmuur en de straatjes ogen of we een paar eeuwen terug in de tijd zijn gegaan. Wanneer we met behulp van de wandel-gps in de minder bevolkte, dus met winkeltjes bezette, delen van de oude stadskern lopen valt het ons op dat er nog gewoon mensen wonen in de stad. Onder precies dezelfde omstandigheden als vele jaren geleden.

We lopen dwars door de oude stad en verlaten hem aan de zuidzijde. Paulette vindt dat ze nog niet voldoende gezien heeft van Rhodos-stad dus lopen we langs de westelijke stadsmuur terug naar de haven. Daar kopen we onze lunch bij een supermarkt en zoeken dan een plekje om te eten.

Op een muurtje in de schaduw, tegenover de kunstenaars die portretten tekenen en schilderen, zitten we lekker te genieten van onze lunch en het uitzicht.

Daarna lopen we door de oostelijke zijde van Rhodos-stad naar het zuiden. De weg buiten de stad is niet echt geschikt voor voetgangers, maar toch is er regelmatig iets van een voetpad langs aangelegd. Zo’n beetje elk uur pauzeren we om iets te drinken en te rusten want de temperatuur is nog steeds boven de dertig graden. Onderweg doen we ook nog een poging af te koelen door het kopen van een waterijsje. Na ongeveer vier uur lopen (inclusief pauzes) arriveren we weer in Faliraki bij ons appartement.

Voordat we naar binnen gaan, lopen we naar de overkant om bij de buurtsuper chips en olijven te kopen om te snacken. Dan nemen we plaats op ons balkon en mogen de sandalen uit, een koud glas drinken wil er dan wel in, zeker als die vergezeld wordt door wat chips.

Nadat de drank op is, gaat Paulette wat lezen en ik trek mijn zwembroek aan om nog wat baantjes te gaan trekken in het zwembad.

Zelfs nu, tegen zes uur, is de zon nog zo warm dat ik opdroog door de zon en ook nog even lekker kan genieten op een ligbed van het avondzonnetje nu die niet meer zo steekt.

Wanneer het bijna zeven uur is, gaan we ons maar eens gereed maken voor het diner. Ook vanavond krijgen we weer iets typisch Grieks te eten. Het smaakt zeker niet slecht, al vindt Paulette het wat te zoet, zij houdt meer van iets pittiger eten. Als we aan ons nagerecht toe zijn is er ineens consternatie bij de dames van het restaurant die samen ook eigenaar blijken te zijn. Er is een klant die een klacht heeft, kennelijk is er iets niet goed schoongemaakt. Het hoofd van de schoonmaak wordt er bijgehaald en later op de avond ook het meisje dat daadwerkelijk schoonmaakt. Er is een hoop herrie onderling, maar mijn Grieks is zeker niet goed genoeg om te verstaan wat ze zeggen. Duidelijk is dat ze niet blij zijn met de situatie.

Het gevolg is dat de tafels niet afgeruimd worden en we niet de kans krijgen om nog een flesje wijn te bestellen. Pas wanneer de gemoederen wat bedaard zijn kan ik nog meer wijn krijgen en volgt ook ons nagerecht in de vorm van een tros heerlijke druiven.

Om een uur of negen hebben we alles op en keren we terug naar ons balkon voor een kop koffie. Terwijl Paulette met haar telefoon aan het spelen is, schrijf ik mijn verhaal. Daarna gaat ze naar bed om nog wat te lezen. Ik doe nog een poging om mijn verhaal online te krijgen.

Het internetsignaal is hier niet echt standvastig dus ik zie wel wanneer dat lukt.

Als ik de wandel-gps uitgelezen heb blijken we gisteren toch nog bijna 13 km afgelegd te hebben. Vandaag komen we op ‘s morgens ruim 2 km lopen naar de haven, met de boot ongeveer 16 km en de route terug van de rand van de stad in het zuiden naar Faliraki ongeveer 15 km. De “kilometers” winkelen en de oude stadskern bezoeken rekenen we dan niet mee.

Vrijdag 5 september

Om kwart voor zeven ben ik al uit bed en doe mijn ochtendgym op het balkon terwijl Paulette nog lekker ligt te slapen. Een uur later ontwaakt ook zij uit haar dromen en beginnen we aan het wegspoelen van onze slaapluchten.

Vandaag willen we naar Afandou want daar heeft Paulette over gelezen dat het een gezellig dorpje is. We ontbijten op ons gemak want heen willen we lopend doen, hemelsbreed zo’n 7 km hier vandaan en terug met de bus. Gisteravond had ik een vreemde pijn in mijn rechtervoet en ik hoopte dat het vanmorgen geheel weg zou zijn, maar niet dus. Het lijkt op overbelasting van een middenvoetsbeentje.

Eerst willen we bij de grote supermarkt nog proviand inslaan voor de komende dagen. Om te zien hoe mijn voet het vanmorgen doet, gaan we lopend op weg naar de supermarkt, heen en weer ongeveer 2 km. Ik heb al snel door dat mijn voet het nog niet goed doet, lopend naar Afandou gaat het niet worden.

Terug in ons appartement vullen we onze koelkast weer met cola light en Amstel radler. Daarna trek ik mijn lage Lowa wandelschoenen aan compleet met mijn Falke wandelsokken en doen een testrondje in het dorp. Wat ik al hoopte komt uit: mijn voet wordt kennelijk niet goed ondersteund in mijn sandaal en wel in de stevige wandelschoen. Ik durf het wel aan om zo op pad te gaan.

Het is al half elf als we bepakt en bezakt (o.a. met anderhalve liter water en twee stoeltjes) op weg gaan naar het zuiden. Halverwege de route verlaten we de doorgaande weg en kiezen een onverharde weg richting het strand. Bij het strand lassen we een pauze in, we zetten onze stoeltjes in elkaar en op de rand van de branding met de rug naar de zee en de neus in de zon en wind genieten we van het weer. Mijn uitgetrokken, drijfnatte hemd droogt in deze situatie zeer snel en zo hoef ik mijn schone droge hemd nog niet uit de rugzak te halen.

Na een half uurtje pakken we de route weer op en lopen via de strandweg naar Afandou. Aan de rand van het dorp aangekomen stappen we de supermarkt binnen en kopen daar onze lunch. Daarna lopen we omhoog om via een heuvel het centrum van het dorp in te lopen. Midden op de heuvelrug staat een behoorlijke bries en er is een plekje in de schaduw bij een wegopbreking. De kunststof wegafzetting doet hier prima dienst als zitplaats. Het is nog steeds rond de 33 graden, dus hier in de schaduw en wind is het goed lunchen.

Na de lunch dalen we af naar het dorps-centrum, dat wel iets tegenvalt. Veel winkels zijn leeg en andere winkels zijn tot een uur of vijf gesloten. Toch doen we een rondje door het dorp tot we bij den bushalte aankomen. Het is dan half drie en we hebben geen idee hoe laat de bus hier aankomt, dan wel weer vertrekt richting Rhodos-stad. Na een half uur komt wel de bus uit Rhodos-stad. De bankjes in de schaduw waarvan wij er al enige tijd een gebruiken raken steeds voller. Na ruim drie kwartier wachten, arriveert de bus uit de goede richting en kunnen we instappen. De bus is echter eigenlijk al vol terwijl er nog ruim twintig mensen mee willen. Een begeleider laat iedereen die staat verder inschikken zodat toch iedereen mee kan. Ook de mensen die we op de volgende haltes nog oppikken worden zonder problemen (door nog verder in te schikken) meegenomen.

Een kwartiertje later stappen we alweer uit in Faliraki, nadat we ons door de staande mensenmenigte gewurmd hebben met diverse keren “excuse me, sorry, sorry, excuse me” als enige remedie tegen het duwen, wringen en tenentrappen om buiten te komen voordat de bus weer verder rijdt.

We lopen de laatste twee kilometer terug naar ons appartement en nemen dan eerst een koel glas drinken op ons balkon. Wanneer we weer een beetje bij getankt hebben, kleden we ons om en in onze zwemoutfit verhuizen we naar het zwembad. Hoewel het nu al wel half vijf is, is net nog steeds heerlijk aan en in het water. De wind waait al de hele dag stevig, maar met een temperatuur van constant boven de dertig is dat niet erg.

Een anderhalf uur later zijn we uitgezwommen en hebben we meer dan voldoende zonnestralen gehad, we keren terug naar ons appartement om nog een glaasje te drinken.

Na verloop van tijd is het weer tijd om ons te gaan douchen en om te kleden voor het diner. Even na zeven uur zitten we weer als eersten in het restaurant en genieten van een dit keer echt lekkere maaltijd.

Om een uur of half negen drinken we op ons balkon een kop koffie, telefoneren nog even met het thuisfront waarna Paulette met haar telefoon gaat spelen en ik mijn verhaal schrijf.

Voordat het verhaal geschreven is, nuttig ik een halve liter alcohol houdende drank en gaat Paulette nog aan de wijn. Het is tenslotte vrij dorstig weer…

Als ik de gegevens uit de wandel-gps uitgelezen heb, blijken we vandaag, inclusief het boodschappentochtje, toch nog een kleine 15 km al lopende afgelegd te hebben.

Zaterdag 6 september

De dag begint vroeg voor mij: ik ben al om kwart voor zeven wakker en heb het wel gehad op dit harde bed. Ik ga naar het koele balkon en geniet van het uitzicht: het lijkt alweer stralend weer te worden. De zon komt steeds hoger, nauwelijks wolken en het waait lekker door.

Wanneer ik mijn oefeningen er al op heb zitten hoor ik dat Paulette ook wakker geworden is.

Omdat we vandaag de bus van tien voor half tien willen halen zonder ons te hoeven haasten, zitten we om kwart over acht aan het ontbijt en staan we in minder dan een uur later op de bus te wachten. De buschauffeur stelt ons geduld danig op de proef, pas even na half tien komt hij in beeld.

Wel brengt hij ons daarna in een prima airconditioned bus in ongeveer een uur naar Lindos. En dat voor slechts € 4,00 per persoon.

Het verschil in temperatuur is op het moment van uitstappen wel erg groot. We lopen even te kijken en zien dan de supermarkt waar we onze lunch aanschaffen. Daarna pakken we direct de route op die we gepland hadden te lopen. De route (nr. 7) komt uit het boek “Walking on Rhodes” van Paul van Bodegraven en Marco Barten. We klimmen vanaf het busstation naar een hoogte van 222 meter, maar niet voordat we twee keer gepauzeerd hebben, want het is ook hier ver over de 30 graden en zo goed als geen schaduw. In de zon meten we al lopende een temperatuur van 42 graden!

De route leidt ons tussen twee toppen door: Marmari en Sata. Gelukkig niet naar een van beide toppen, want onder deze omstandigheden is het voor Paulette zo genoeg.

Omstreeks half een vinden we plekje in de schaduw van een paar boompjes en eten daar onze lunch. Daarna gaat het voornamelijk nog naar beneden, tot we weer bij de weg van Rhodes naar Lindos uit komen. Daar vandaan gaat de route eigenlijk nog verder naar beneden tot op het strand van Vlicha om daarna ter hoogte van Lindos weer naar de weg te klimmen, maar we kiezen ervoor om hier via de asfaltweg terug te lopen naar het beginpunt van de wandeling. Ook laten we Lindos voorlopig letterlijk links liggen en besluiten het dorp dat veel lager dan de weg ligt te bewaren voor een volgende keer.

Nu is het zaak op tijd bij de bus terug naar Faliraki te zijn. Dat lukt want die blijkt pas over een half uur te vertrekken. Het nog steeds koude water uit onze rugzak zijn we wel zat, dus kopen we bij de supermarkt beiden een Cola light, die we op een muurtje onder een boom opdrinken.

Wanneer het bijna tijd is om te vertrekken melden we ons bij de buschauffeur die zijn bus al enige tijd geleden geparkeerd heeft bij de bushalte. De chauffeur stuurt ons door naar een andere bus, waarvan de chauffeur ons doorstuurt naar de ticketverkoop. Hoewel we op de heenreis gewoon aan de chauffeur betaald hebben, moeten we nu bij een klein kantoortje een ticket kopen. Gelukkig hebben we nog steeds tijd over en even later zitten we weer in de bus terug naar ons appartement.

Dit keer lukt het om binnen drie kwartier terug in Faliraki te zijn. We stappen bij de eerste halte uit en lopen de laatste kilometers, zodat we nog een ijsje kunnen kopen.

Om een uur of vier zijn we weer terug in ons appartement en drinken een glaasje koel vocht. Dan slaat de vermoeidheid toe en laten ons verleiden even op bed te gaan liggen. Een drie kwartier later trekken we onze zwemkleding aan en begeven we ons naar het zwembad. Eerst even een paar baantjes trekken in het verder lege zwembad en daarna genieten van de late middagzon. Ik lees een paar artikelen in mijn favoriete tijdschrift KIJK en luister daarna naar een podcast van het geschiedenisprogramma OVT van de VPRO totdat Paulette om zes uur aangeeft terug naar ons appartement te willen om zich te gaan douchen.

Maar eerst drinken we nog wat en eten de perziken op die we een paar dagen geleden al gekocht hebben.

Het diner verloopt wat rommelig doordat er verscheidene mensen het appartementenhotel verlaten om weer terug naar huis te gaan. De dames zijn er druk mee tussen het bedienen van de etende gasten. Onze Griekse salade mist even de kaas, maar dat wordt later weer goedgemaakt. De spaghetti mist een lepeltje voor de geraspte kaas en ook dat komt goed.

Ons dessert laat op zich wachten omdat twee gasten voor wie de bus al staat te wachten nog opgezocht moeten worden in het appartementencomplex. Wanneer ze gevonden worden moeten er nog uitgebreid de laatste foto’s gemaakt worden.

Ons dessert komt dus iets later en daarna keren wij terug naar ons balkon waar we nog een kop koffie drinken. De internetverbinding wil niet echt stabiel worden vanavond, maar het lukt me nog wel om een WhatsApp te sturen naar een vriendin die net geopereerd is. Een spelletje WordOn op mijn smartphone wil echter niet lukken.

Dan schrijf ik maar mijn verhaal. Paulette kruipt om tien uur in haar bed en gaat nog wat lezen.

Zondag 7 september

Deze dag begint zo’n beetje om 03.30 uur. Er lijken nieuwe gasten aangekomen te zijn, zo te horen Duitsers. Ze praten voluit, waarschijnlijk gewoon buiten terwijl het in de hele omgeving muisstil is.

Wanneer ik een kwartiertje gewacht heb, loop ik het balkon op om te zien waar de herrie vandaan komt. Ik zie dat er meerdere mensen over hun balkon gebogen staan om hetzelfde te bereiken.

Het blijkt van de eerste etage te komen. De mensen zitten lekker buiten op het balkon en hebben kennelijk niet in de gaten dat er nog mensen zijn die op dit tijdstip willen slapen.

Ik twijfel nog even, maar dan roep ik met luide stem, of ze niet iets rustiger aan willen doen, of ze niet weten hoe laat het is en daarna bedank ik hen bij voorbaat.

Het werkt, een paar minuten later vertrekken ze naar binnen en nog enkele minuten later wordt het helemaal stil.

Ik ga weer naar bed en zet de voordeur met een schoen op een kier in de hoop dat het een beetje doortocht zodat het iets koeler wordt in ons appartement. Ik val in slaap, maar even later vind ik het licht dat van de gang komt toch te veel van het goede. Ik haal de schoen weer weg, de deur gaat dicht.

Ik slaap tot kwart voor zeven en heb het dan alweer erg warm, ik ga er uit, naar het balkon waar een lekker briesje staat. De zon is al op en er hangen relatief veel witte wolken in de lucht.

Ik sta zo een poosje te genieten van de rust van het ochtendgloren op deze zondagmorgen en besluit dan mijn fitness te gaan doen op het balkon.

Tegen de tijd dat ik alweer helemaal wakker ben, ontwaakt Paulette ook.

Om even na achten zien we dat de deuren van het restaurant open gaan. Wij begeven ons naar beneden en gebruiken het ontbijt.

Volgens de “time-table” van de buslijn vertrekt de bus in het dorp om 9:20 uur richting Lindos en wij willen daar in zitten, omdat we naar Archangelos willen om daar een wandeling te gaan doen.

Uit ons wandelboek hebben we voor vandaag wandeling 13 gekozen: “Around Archangelos”.

De bus vertrekt pas om 9:45 uur uit Faliraki en rijdt niet regelrecht naar Lindos, maar doet ook de tussenliggende dorpjes aan. Zo arriveren we om 10:15 uur in Archangelos dat op 149 meter hoogte ligt. We kopen bij de supermarkt onze lunch en gaan dan op pad.

Met behulp van de wandel-gps vinden we de route die we niet vanaf het begin lopen. We vallen er halverwege in, omdat we niet zoals voorgesteld de auto hoeven te parkeren in Stegna.

De route brengt ons dwars door het dorp, richting de kust. Daar tussen ligt echter nog een heuvel in de weg die we passeren via een leuk smal bergpaadje. Aan de andere kant weer naar beneden (het hoogste punt lag hier op 172 meter) tot 35 m hoogte in de buurt van Stegna.

Nu vinden we het de hoogste tijd worden om te gaan pauzeren. Onder een olijfboom zitten we even later prinsheerlijk in onze stoeltjes uit te puffen, want ook vandaag gaat de temperatuur tot 32 graden in de schaduw.

Daar vandaan klimmen we direct weer, langs de St. George kapel, door een olijvenboomgaard. Daar is de grootste stijging eruit en opnieuw pauzeren we onder een olijfboom hoewel de zon af en toe verscholen gaat onder een dikke zwarte wolk. We eten daar onze lunch en gaan dan op weg terug naar Archangelos. Aan de rand van het dorp blijft Paulette op een stenen muurtje zitten terwijl ik de laatste meters omhoog klim naar de ruïnes van de burcht van het dorp: “Kastello Archangelos” op 212 m.

Nadat ik wat gefilmd heb daal ik weer af naar Paulette en lopen dan samen naar het centrum waar de bushalte is.

Zo rond half drie nemen kopen we nog een blikje fris en gaan dan op de stoeprand bij de bushalte zitten wachten tot er een bus komt die ons mee wil nemen naar Faliraki. Dat duurt ruim een half uur en nog een half uur later stappen we uit in Faliraki. De zwarte wolk die al steeds boven Rhodes hing, liet onderweg wat druppels vallen, maar zo te zien heeft het in Faliraki echt geregend.

Om een uur of vier zitten we aan een koel glas drinken op ons balkon en komt de zon in volle hevigheid terug van achter de wolken.

Ik ga daarna nog even een paar baantjes trekken in het zwembad, Paulette blijft op het balkon, ze vindt dat ze genoeg bewogen heeft voor vandaag. Ik geniet nog van de laatste zonnestralen en ben dan rond zes uur weer op ons balkon.

We drinken nog wat en daarna laat ik Paulette mijn hoofdhaar weer op lengte brengen. Vervolgens douchen en naar beneden voor het diner.

Eén van de dames is druk in de weer met de barbecue en het is gezellig druk in het restaurant. Dit keer krijgen we een behoorlijke lap vlees, van de barbecue en gegarneerd met patat. Natuurlijk hebben we er ook een Griekse salade met tzatziki en brood bij, zoals elke avond. Dit alles vergezeld met een Mythos biertje en/of een glas rode wijn.

Het dessert bestaat vandaag uit een tros druiven en wij besluiten ons diner weer met een kop koffie op ons balkon.

Na de koffie probeer ik verbinding te krijgen met de wifi, maar dat lukt vanavond niet. Dan ga ik mijn verhaal schrijven dat ik waarschijnlijk vanavond niet meer online ga krijgen. Paulette gaat naar bed en leest nog wat.

De wind is gaan liggen, dat is geen goed teken voor de muggenoverlast vannacht…

Maandag 8 september

Om kwart over zes steekt een mug me in mijn elleboog en probeert het nog een paar keer op andere plaatsen. Ik ben er al weer helemaal klaar mee. Ik houd het nog een kwartiertje uit, maar het is benauwd warm binnen, ik stap uit bed en ga op het balkon zitten.

Ik probeer nog maar eens contact te leggen met de wifi van het appartementenhotel, maar helaas dat lukt nog steeds niet. Dan ga ik maar wat oefeningen doen op mijn matje dat bestaat uit de douchemat met daarover het laken waar ik in bed onder kan kruipen als ik het te koud heb…

Paulette heeft ook al last van de mug en kan daardoor ook niet meer slapen.

Dan maar douchen en wat lezen op het balkon totdat de deuren van het restaurant opengeklapt worden. Na het eten direct de tanden poetsen en de rugzak pakken, die al geheel met alle benodigdheden klaar staat. We hebben gelukkig tijd genoeg om de boot van vijf voor half tien te halen.

We lopen naar de haven, althans dat was de bedoeling, maar Paulette krijgt opeens zo’n pijn in haar buik dat we teruglopen om te zien of er iets aan gedaan kan worden. Ze gaat naar het toilet, maar ook dat blijkt niet te helpen. Ze wil het nog een keer proberen, dus gaan we dit keer heel rustig lopend op weg naar de haven van Faliraki. Na een half uur rustig wandelen, Paulette vindt dat het redelijk gaat, arriveren we bij de haven. Na een tijdje gewacht te hebben op de boot, horen we dat er zoveel animo voor de tocht naar Rhodos-stad is dat er nog een boot ingezet wordt. Wij zitten op de eerste boot, op het bovendek. Na ruim een half uur varen, want de opstapplaatsen worden verdeeld over de boten, komen we aan in Rhodos-stad waar we vrijwel direct doorlopen naar de oude stadskern. De pijn in haar buik is gelukkig minder geworden, dus nu maar afwachten wat het is/was.

We lopen zigzaggend door het oude stadsdeel dat deels heel toeristisch is met allemaal winkeltjes die hetzelfde verkopen en deels heel mooi authentiek is gebleven. Door zo zigzaggend te lopen, gecontroleerd door de wandel-gps, missen we nauwelijks iets van de oude stadskern.

Op een gegeven moment zie ik voor Paulette een leuk blauw hemdje met de vlag van Griekenland er vaag op geprint. Het hemdje past en ik koop het voor Paulette. Even later vindt ze zelf nog een blauw jurkje met witte stipjes, ook die past en staat haar goed. Deze aankoop verricht ze zelf.

Tegen half een vinden we een supermarkt en kopen daar onze lunch. Iets verder staat er een bankje onder een grote boom op een pleintje: de ultieme plek voor onze lunch. De uitbaters van de restaurants tegenover ons, zien ons waarschijnlijk liever in hun zaak zitten dan dat we uitgebreid picknicken voor hun eettenten. Wij eten echter lekker en goedkoop, zodat we ons geld kunnen besteden aan andere zaken dan uit eten.

Tegen de tijd dat we het idee hebben dat we de hele kern van de oude stad gezien hebben is het twee uur en moeten we ons nog anderhalf uur zien te vermaken voordat de boot terugvaart.

Eerst verlaten we de stadskern aan de oostzijde en drinken een cola met zicht op de haven met de vele grote dure jachten. Daarna lopen we het moderne Rhodos in op zoek naar een paar zwarte schoenen voor Paulette, maar ze vindt helaas niets van haar gading.

Rond drie uur lopen we terug naar de aanlegplaats, waar onze boot al klaarligt, maar pas over een half uur (volgens het schema) zal vertrekken. Er staan al tientallen mensen te wachten, overduidelijk meer mensen dan de boot aankan. Om tien minuten voor half vier vertelt de jonge dame van het bedrijf dat iedereen die naar de haven van Faliraki wil meekan en ook iedereen die uit wil stappen bij hotel Colossus. Voor de andere afleveradressen aan het strand zal de andere boot komen. Wij vinden even later een plekje op de trap naar het bovendek, heerlijk in de wind, want ook vandaag is het weer erg warm.

De andere boot arriveert en wanneer deze is vertrokken, mag ook onze boot de haven uit. Na een kwartier komen we aan bij hotel Colossus waar diverse mensen uitstappen. Wanneer de boot weer in zijn achteruit gezet wordt om te gaan draaien komen er nog vier mensen aan die nog van boord willen. De boot draait echter al en vaart terug de zee op om de koers naar de haven weer op te pakken. Maar niet voor lang, want even later mindert hij vaart en ja hoor, hij draait weer om. De vier mensen hebben kennelijk gevraagd om een tweede kans. Dit keer lukt het ze wel om op tijd van boord te gaan. De boot verlaat voor de tweede keer het strand en stoomt nu zonder oponthoud op naar de haven waar hij om half vijf aankomt.

In een half uurtje wandelen we terug naar ons appartement. Op ons balkon drinken we eerst een koel glas met één of ander vocht weg voordat we ons naar het zwembad begeven om nog wat te zwemmen. Veel gezwommen wordt er niet meer want we willen ook nog even in het late middagzonnetje wat liggen lezen.

Om zes uur kunnen de zonnestralen ons niet meer bereiken en gaan we terug naar boven, tijd om te douchen en om te kleden.

Het diner smaakt ons ook vanavond weer goed. De salade is nog steeds Grieks, de tzatziki wordt weer met brood geserveerd, het hoofdgerecht is een stoofpotje en het nagerecht zoete witte druiven.

We drinken hier al dagen standaard een Mythos bier en een klein flesje rode wijn bij.

Terug op ons balkon waait het heerlijk, dus hopelijk blijven de muggen weg. We drinken nog een kop koffie waarna Paulette haar bed opzoekt om nog wat te gaan lezen.

Aangezien ik een werkend wifi-signaal heb zet ik eerst het verhaal van gisteren online, daarna plak ik de belevenissen van vandaag er digitaal aan en ontdek dan dat de wifi alweer verleden tijd is.

Ook ik ga er een lange nacht van proberen te maken. Het waait lekker door dus is het vanavond niet meer zo warm in ons appartement.

Dinsdag 9 september

Het is vannacht inderdaad niet zo warm geweest als de afgelopen nachten. Ik kan zo maar doorslapen tot een mug mij in de hand steekt. Het is dan even na vier uur en aangezien ik het licht niet wil aan doen om de mug te vangen omdat Paulette dan wakker wordt, zit er maar één ding op: accepteren dat de mug vaker gaat steken en gewoon verder slapen. Op de achtergrond hoor ik het stampen van de technomuziek, waarschijnlijk van de feestende jongelui in het centrum.

Tegen zeven uur stap ik uit bed en haal een frisse neus op het balkon. We hoeven ons vanmorgen niet te haasten want we hoeven pas de bus van tien voor half tien naar Lindos te hebben.

We doen onze ochtenddingen en zorgen dan dat we ons ontbijt krijgen. Daarna pakken we de rugzak in, lezen nog wat en om iets na negenen wandelen we naar de bushalte.

Zoals elke morgen dat wij met de bus gaan, komt de bus pas twintig minuten later dan volgens de “time-table”. Maar het is ons opgevallen dat deze “time-table” bij elke bushalte staat, zonder dat de vertrektijden aangepast zijn. Dus het lijkt er op dat deze tijden de vertrektijden zijn vanuit Rhodos-stad, want dan zou het ongeveer kloppen.

In ruim een half uur brengt de buschauffeur ons in Lindos. Bij de supermarkt aan de bushalte kopen we voor de zekerheid eerst maar onze lunch, voordat we op pad gaan.

Wanneer ik het pad in sla dat ons naar de Tombe van Kleoboulos moet brengen is Paulette teleurgesteld. Zij was er van overtuigd dat we naar de acropolis van Lindos zouden gaan. De acropolis is echter boven de stad gesitueerd en wij lopen ten noordwesten van de stad op een grillige landtong. De acropolis kunnen we altijd nog bezoeken na de wandeling, want we willen toch ook nog in Lindos zelf kijken.

De wandeling verloopt via smalle geitenpaden en het is soms moeilijk te zien welke we moeten volgen, maar met behulp van de wandel-gps lukt het prima. In een uur bereiken we de tombe en zo te zien zijn we er voorlopig het eerste uur alleen, want we kunnen vanaf deze verhoogde plek over de hele route kijken.

Wanneer we staan te genieten van het uitzicht en de boten beneden langs zien komen op weg naar Lindos, ziet men vanaf één van de boten ons staan en wordt er enthousiast gezwaaid en gefloten. We zwaaien maar terug, misschien ziet het er wel vreemd uit: twee mensjes op het puntje van de klif hoog boven het water en redelijk ver van de bewoonde wereld af.

Na een half uurtje aanvaarden we de terugweg met het idee om aan de noordzijde van de landtong wat te gaan pootjebaden in de baai die daar ligt. De baai is geheel verlaten, vanaf land is dat ook te begrijpen want er loopt zelfs geen geitenpad naar de baai. De onvriendelijk prikkende droge struiken maken het ons niet makkelijk om er te komen. Na enkele pogingen haken we af en zoeken de originele route terug weer op.

Bijna in de stad is het half één, tijd voor onze lunch. Op een muurtje in de schaduw bij één van de parkeerterreinen eten we onze lunch terwijl we druk zijn met het mensen-kijken die zich naar en van de parkeerplaats begeven.

Na de lunch voegen we ons in de kleine stroom toeristen die de stad in lopen. De grote stroom gaat richting de parkeerterreinen. Het blijkt dat een bezoekje aan de acropolis zes euro kost, ik kies ervoor om niet naar binnen te gaan. Paulette gaat met het filmtoestel en haar smartphone/fototoestel de acropolis binnen en ik blijf aan de poort op de muur zitten mensen-kijken.

Een half uur later is Paulette terug en enthousiast over wat ze allemaal gezien heeft. Wel was het er bloedheet. Het was me al opgevallen dat iedereen die naar beneden kwam drijfnat van de transpiratie was.

Het is nu twee uur, dus normaal gesproken zouden we de bus van half drie moeten kunnen halen. We lopen de stad uit naar beneden en klimmen dan weer omhoog naar de parkeerplaats van de bussen. Paulette d’r benen willen niet helemaal meer wat Paulette zelf zou willen, dus moeten we het tempo verlagen. Boven haalt Paulette twee tickets naar Faliraki en ik twee koude halve liters Cola light.

Even later zitten we in een bus met goede airco op weg naar “huis”. Het laatste stukje lopen we langs de “grote weg” van Lindos naar Rhodos-stad en koop ik een waterijsje, Paulette heeft nog bubbles in haar buik van de halve liter Cola.

Om half vier zijn we weer in ons appartement en drinken een glas fris op ons balkon, waar het nog behoorlijk warm is. We kleden ons om en gaan een poosje zwemmen, daarna blijven we aan het zwembad liggen lezen tot half zes en zitten daarna weer op een afgekoeld balkon aan de drank.

Even na zevenen zijn we weer fris gedoucht, klaar om aan het diner te gaan.

Het diner smaakt ons goed, al vindt Paulette de vis wat aan de vette kant. Maar aangezien men hier alles in olijfolie bakt (toch?) kan dat geen kwaad.

Een twee uur later sluiten we onze maaltijd af op ons balkon met een kop koffie en een stuk chocolade. Daarna gaat Paulette met haar telefoon spelen en schrijf ik mijn verhaal.

Woensdag 10 september

Vanmorgen heb ik pas om half zeven in de gaten dat ik lek geprikt wordt door de muggen. Ik krijg er direct eentje te pakken, maar de andere niet. Ik blijf nog een half uurtje liggen en ga dan aan het werk op mijn douchematje op het frisse balkon.

Het is al aardig routine zo ‘s morgens. Ontbijten, tanden poetsen, rugzak inpakken en op weg naar de bushalte waarvan we weten dat de bus hoogstwaarschijnlijk minimaal 15 minuten later arriveert dan tien voor half tien, de vertrektijd volgens de “time-table”.

Dit keer vertrekt de bus om tien over half tien. De buschauffeur vertelt ons dat hij niet naar het centrum van Archangelos rijdt, maar dat hij wel op de “grote weg” wil stoppen, de rest moeten we dan lopen. Wij gaan akkoord, want wie weet wanneer de volgende bus komt.

Om even over tien arriveren we in Archangelos, we lopen het dorp in naar de supermarkt om onze lunch te kopen en beginnen dan aan de wandeling naar Septa Piges (de zeven bronnen). We wandelen van 150 meter hoogte in het dorp omhoog naar de grote weg, steken die over en klimmen dan in ongeveer een uur tijd naar ongeveer 190 meter. De route verloopt eerst over asfalt, daarna over beton en later onverhard.

Dan arriveren we bij de Septa Piges, want we horen de toeristen al van verre. Hoewel we twee wandelaars zijn tegengekomen en er drie hebben ingehaald is de rest met auto’s en bussen gekomen. De Septa Piges blijken verantwoordelijk te zijn (samen met het regenwater) voor behoorlijk wat water. In de vroege twintigste eeuw bouwden de Italiaanse bezetters een 186 meter lange tunnel en een kleine dam om het water te kunnen gebruiken voor hun abrikozenplantage. Deze bronnen, dam en tunnel hebben nu nog geen gebrek aan belangstelling, want de plek is een toeristische trekpleister geworden.

Het pad dat we volgen, verliep bij de tunnel ooit via een bruggetje naar beneden. Maar nu zijn alleen de zijbalken nog intact. Het is dus niet verantwoord om hier gebruik van te maken. We lopen door op het pad langs de tunnel, maar het is dat we niet terug willen lopen… Eigenlijk is hier helemaal geen pad (op ca. 200 meter hoogte) alleen een eigen manier om beneden op de weg te komen.

Via de weg komen we bij de ingang waar de auto’s en bussen staan. Voor de wandelaars is er een pad dat naar de bronnen leidt en naar het restaurant natuurlijk. Wij lopen langs het restaurant, steken het riviertje over, filmen het en zoeken het juiste pad dat ons weer omhoog de kloof uit moet brengen. Het eerste stuk gaat goed, maar dan lijkt er een groot deel van de kloofwand ingestort te zijn en lopen er diverse alternatieve paden. We proberen er een, maar na een tiental minuten moeten we constateren dat dit pad ons niet boven brengt. We lopen een stuk terug en proberen een ander pad. Ook dat gaat niet van een leien dakje, maar we zien wel de rand van de kloof boven ons die ook zonder pad wel te bereiken lijkt. Even later staan we op de rand en lopen dan met behulp van de wandel-gps naar de onverharde weg die volgens de digitalekaart een kleine tweehonderd meter verder loopt.

Het loopt nu tegen half een, dus op het moment dat we een geschikte picknickplaats vinden, d.w.z. in wind en schaduw, monteren we onze stoeltjes en gebruiken onze lunch.

Na een half uur breken we op en zoeken de terugweg. We zijn nu wel uit de kloof, maar nog steeds in de rivierbedding. Via een leuk paadje stijgen we het laatste tiental meters naar de rand van de rivierbedding. De onverharde weg waar we daarna op uitkomen stijgt nog een tijdje, maar op een gegeven moment wandelen we door grote olijfgaarden, dalend naar Archangelos. Daar komen we omstreeks kwart over twee aan. We vinden dat we wel een frisse cola verdient hebben. Aangezien de bus om half drie uit Lindos vertrekt en er ongeveer tussen de twintig en dertig minuten overdoet om hier te zijn, hebben we tijd genoeg om onze halve liters fris bij de supermarkt te kopen. Op de rand van het trottoir in de schaduw, vlakbij de bushalte die zich pal in de zon bevindt, wachten we al drinkende op onze bus.

Om tien voor drie rijdt hij voor en om half vier lopen we de grote supermarkt in Faliraki binnen om onze drankvoorraad aan te vullen. Bij de buurtsuper tegenover ons appartement haalt Paulette nog twee zakken olijven, om mee te nemen naar huis.

Op ons balkon brengen we ons vochtpeil weer op orde en gaan dan naar beneden om even te zwemmen. Na het zwemmen gaat Paulette terug naar het balkon, ze heeft voldoende zon gezien voor vandaag. Ik blijf bij het zwembad, lees mijn Kijk uit en ga daarna een podcast van het programma OVT beluisteren.

Wanneer ook ik voldoende zon heb gezien, is het zes uur geworden. Ik ga douchen en daarna nog even op bed liggen: de halve liter Mythos is volgens mij de oorzaak. Ik ben even naar dromenland en kan daarna de avond weer aan.

Voor we aan tafel gaan, controleren we of onze ophaaltijd voor morgen naar de luchthaven al bekend is. We worden morgen om kwart voor zes bij ons appartement opgehaald, als alles volgens plan verloopt.

Het laatste avondmaal is weer prima verzorgd. De temperatuur is vanavond erg prettig door de frisse wind koelt het redelijk af.

Terug op ons balkon drinken we koffie met het laatste stukje chocola, waarna ik mijn verhaal ga schrijven.

Wanneer we aan de drank gaan, maakt Paulette een zak olijven open. We kopen morgen wel een nieuwe. Als de drank op is en er voldoende olijven geconsumeerd zijn gaat Paulette op bed liggen luisteren naar haar mp3-collectie op haar smartphone.

Donderdag 11 september

Geen last van de muggen gehad, maar wel weer nieuwe muggenbulten…

Om zeven uur stap ik uit bed en begin met mijn ochtendritueel. We hebben voor vandaag niet echt een plan gemaakt. Eigenlijk moeten we voor twaalf uur onze kamer uit, maar we mogen hem nog tot vijf uur vanmiddag gebruiken. Vanmiddag om kwart voor zes moeten we klaarstaan om opgehaald te worden voor de rit naar de luchthaven.

Als de deuren van het restaurant opengaan lopen we naar beneden en zitten als eersten aan het ontbijt.

We besluiten wat langs het strand en door het dorp te wandelen en misschien in de zee te gaan zwemmen. We doen alvast onze zwemkleding aan en gaan om half tien met de rugzak op pad. Het is nog steeds prachtig weer met af en toe een vriendelijk wit wolkje, maar warm genoeg om vooral in de schaduw te lopen als we daar de kans toe krijgen. Bijna bij de haven van Faliraki hebben we al dorst en kopen een flesje water.

We lopen richting het nudistenstrand, maar aangezien we zelf niet echt uit de kleren willen, gaan we dat strand niet op maar klimmen naar een rots ervoor met uitzicht over het dorp. Er staat hier een heerlijk frisse wind, maar het is niet echt gezellig om hier te gaan zitten.

We lopen terug naar het centrum en pakken een terrasje om wat te drinken, want het is dorstig weer. Vervolgens keren we terug naar het strand en zoeken een plekje aan het water in de schaduw. Als we dat na lang zoeken gevonden hebben, wordt het net in beslag genomen door iemand die hetzelfde zocht. Jammer, maar helaas.

We keren terug naar de weg, het is al twaalf uur geweest en we hebben zin in een pizza. De pizzeria die we al eerder gezien hebben is gesloten en ook andere eettentjes gaan pas om twee uur open. We lopen verder en even na half een hebben we aan de grote weg een eetgelegenheid gevonden die open is en waarvan de kok voor ons een pizza wil bakken.

Vooral nemen we een knoflookbroodje, dus hebben we straks wellicht meer ruimte om ons heen…

Na ons middagmaal lopen we naar de supermarkt waar we brood en beleg kopen voor vanavond. Daarna gaan we terug naar ons appartementenhotel Royal Rose. Op ons balkon drinken we een koel glas Radler en nemen dan plaats op de ligstoelen aan het zwembad.

Wanneer we aan het zwemmen zijn zien we dat één van de eigenaressen de handdoeken van de ligstoelen haalt van de gasten die zo hun stoelen willen reserveren terwijl ze helemaal niet bij het zwembad zijn. Dat zullen ze niet leuk vinden.

Wij brengen de tijd aan het zwembad van twee tot half vijf door met lezen, zonnen, en zwemmen. Ook slaan we de reactie gade van de dame die haar handdoek aan het zoeken is die ze op een ligstoel had laten liggen. Ze gaat behoorlijk te keer tegen een van de eigenaresse als ze hoort dat zij hem weg heeft gehaald. De eigenaresse maakt haar echter duidelijk dat het reserveren van stoelen, terwijl je er niet bent, niet getolereerd wordt bij dit hotel.

Nadat we gedoucht en omgekleed zijn, kunnen de koffers dicht en naar beneden. We voldoen de eindnota bij de receptie en leveren de sleutel in.

Het gebruik van onze kamer van twaalf tot vijf kost ons tien euro extra, maar dat was het ons wel waard. Zo hadden we nog een douche en een koelkast.

Terwijl we zitten te wachten op onze bus, drinken we onze laatste gekoelde cola en Radler buiten het restaurant op. Daarna zetten we onze koffers bij de ingang van het hotelterrein. We hebben nog maar net een makkelijke stoel in het restaurant opgezocht of de bus komt al aanrijden. Het is even over half zes, dus nog geen afscheid genomen van de eigenaressen. Dan moet de bus maar even wachten.

Nadat onze bagage in de bus is gezet, komt één van de dames nog met verse vijgen aangelopen. Die moeten mee voor onderweg, ook al moet de bus dan nog even wachten voordat we in kunnen stappen.

De bus rijdt vervolgens nog diverse hotels langs waar mensen opgepikt worden om naar de luchthaven gebracht te worden. Als we dachten dat men al even op ons had moeten wachten: er zijn hotels waar de mensen nog gezocht moeten worden. Maar gelukkig staan de mensen bij de meeste hotels al buiten te wachten.

Om kwart voor zeven arriveren we op de luchthaven van Rhodos en worden we door de medewerksters van Sunweb begeleid bij de afhandeling van de bagage. Terwijl we in de rij staan zie ik een oude bekende van me in de rij naast ons staan, ook zij kijkt verbaasd als ze mij herkent.

Het gedoe bij de veiligheidscontrole valt dit keer reuze mee. Om kwart over zeven staan we al bij de gate, waar we in ieder geval nog minimaal een uur moeten wachten voordat we kunnen boarden.

We bekijken eerste wat winkels, kopen dan wat te drinken en kiezen vervolgens een plekje om ons brood op te eten. Daar spreek ik nog even de oude bekende, een fitnessmaatje van vroeger.

Hoewel we om half negen zouden boarden, komt er pas om tien voor negen een mevrouw aangerend die ons met spoed het vliegtuig in wil hebben… We vertrekken natuurlijk niet volgens planning maar dat was te verwachten.

Tijdens de vlucht lees ik eerst wat en ga dan een film zitten kijken (The Hunger Games) die ik thuis op de micro-SD-kaart van mijn smartphone heb gezet. Een film kijken op je smartphone met behulp van oordopjes is een prima manier om de tijd door te komen is mijn conclusie. Gelukkig hoor ik zo ook slechts vaag op de achtergrond het schreeuwende kind dat het, tot ongenoegen van de mensen zonder oordopjes, wel erg lang volhoudt.

Om kwart voor twaalf, Nederlandse tijd, landen op Schiphol. Terwijl Paulette belt met Cheap Parking, wacht ik tot ik de koffers van de bagageband kan halen. Buiten gekomen bij de vertrekhal zien we al een busje van Cheap Parking. De koffers schuif ik achterin en dan blijkt met het controleren van de achternamen dat we niet de klanten zijn waar deze chauffeur op wacht. Er blijken twee locaties te zijn waar Cheap Parking laat parkeren, dus kunnen de koffers er weer uit.

Enkele minuten later arriveert het busje van Cheap Parking van de locatie Kruisweg 415 te Rozendaal, die wij moeten hebben.

Nog geen tien minuten later laden we de koffers van het busje in onze Astra die al klaar staat bij de uitgang. Om kwart voor twee rijden we onze straat in, we kunnen nog net een paar uur slapen voordat het licht wordt.