Turgutreis (Turkije 2013)

La Blanche Resort & Spa te Turgutreis op het schiereiland Bodrum in Turkije

Donderdag 9 mei

De dag begint op het moment dat de wekkerradio om 2:30 uur begint te spelen. Over drie kwartier komt mijn vader ons met zijn Ford Transit bus met dubbele cabine ophalen.

Volgens afspraak bel ik mijn ouders om 2:45 uur op om te controleren of ze op tijd wakker zijn geworden, want ze hebben geen wekker meer. Hoeft natuurlijk ook niet als je 79 en 82 jaar oud bent.

Vandaag vliegen we, als alles volgens plan verloopt, met ons vieren: mams, paps, Paulette en ik zelf naar Turkije.

Even opfrissen en aankleden. De laatste spullen worden in de koffers gestopt. De koffers worden nog even op de personenweegschaal gewogen en goed bevonden. De broodjes, die Paulette gisteravond heeft klaargemaakt worden van de koelkast naar de rugzak verplaatst. Het huis wordt tot slot nog even gecontroleerd op onnodige stroomverbruikers en de kranen van de vaat- en wasmachine worden dichtgedraaid.

Kortom om 3:15 uur kan onze bagage naar buiten en het anti-inbraak-alarm ingeschakeld worden. Natuurlijk staan paps en mams stipt om 3:15 uur met hun bus voor ons huis en rijden we enkele minuten later weg.

Als parkeerplaats voor de bus, gedurende onze vakantie, hebben we de aanbieding van dezelfde maatschappij als waarmee we vliegen gekozen: Corendon. Hun parkeerplaats ligt aan de A9, vlakbij Schiphol waar vandaan ons vliegtuig vertrekt.

Om even na 4:00 uur overhandigen we de parkeervoucher aan de medewerker van Corendon Parking en zetten we onze bagage over in de gereedstaande touringcar. Deze brengt ons in een tiental minuten naar Schiphol waar we onze koffers laten inchecken. Dan rest ons de tijd tot 6:15 uur door te brengen op de luchthaven, voordat we zelf kunnen boarden. Voor mams hebben we haar rolstoel meegenomen, zodat we een “rondje” kunnen lopen langs de winkels op Schiphol Airport.

Rond 5:30 uur kopen we allen een kop koffie voor het onzalige bedrag van €3,30 per beker en eten onze van thuis meegebrachte broodjes om de kosten weer wat te drukken.

Om 6:15 uur begint zoals beloofd het boarden en komen we zonder problemen door de veiligheidscontrole.

Het vliegtuig zou volgens schema om 7:15 uur moeten vertrekken, maar dat wordt 7:35 uur. De vlucht gaat volgens de gezagvoerder drie uur en vijfentwintig minuten duren. De geschatte landingstijd is dus 11:00 uur, en dat wordt dan 12:00 uur plaatselijke tijd.

Al vroeg in de ochtend zullen mijn broer Peter, zijn echtgenote Tonton en hun zoontje Brendon uit Dubai in Turkije arriveren. Ze landen echter in Istanbul en moeten zich dan nog met een binnenlandse vlucht naar Bodrum laten vervoeren. Waar wij vervolgens met een georganiseerde transfer naar ons hotel gebracht worden, zullen zij het zelf moeten regelen.

Peter woont met zijn gezin al jaren in de Verenigde Arabische Emiraten. Mijn ouders zien hen erg weinig aangezien mijn ouders het op hun leeftijd niet meer zien zitten om zelfstandig naar Dubai te vliegen. Het leek mij maanden geleden een leuk idee om de jaarlijkse meivakantie met mijn ouders in Turkije te gebruiken om hen elkaar te laten ontmoeten. Mede omdat ik het idee heb, dat Peter niet helemaal in de gaten heeft hoe oud ze zijn geworden. Ze zijn allebei nog redelijk gezond, maar vooral mams heeft last van suikerziekte en haar gewrichten.

Peter en zijn zoontje Brendon (3,5 jaar oud) zagen het eind vorig jaar wel zitten om ook in hetzelfde hotel te bivakkeren. Paulette boekte begin dit jaar onze vlucht en drie kamers, zodat Peter alleen hun eigen vervoer hoefde te regelen.

Een kleine week (!) geleden bleek dat Tonton het toch ook wel leuk zou vinden om mee te gaan. Deze wijziging in de boeking mogelijk maken, bleek nogal wat voeten in aarde te hebben. Corendon had nog niet eerder meegemaakt dat ze moesten regelen dat er een persoon extra aan een gezelschap toegevoegd moest worden.

Een kamer met een extra bed was niet meer beschikbaar, dus moest er geruild worden met een stel dat het extra bed niet nodig had. Daarna moest nog berekend worden wat acht nachten ultra all inclusive moest kosten voor de extra gast. Vervolgens kostte het Paulette nog zes telefoongesprekken (tijdens het lesgeven in haar autorijschool) met de benodigde wachttijden om de correcte voucher per e-mail te ontvangen voor de extra gast van het hotel. Maar het is geluk!

Met Peter hebben we afgesproken dat hij Paulette een Sms-bericht stuurt op het moment dat zij bij het hotel arriveren, zodat wij ze kunnen assisteren bij het inchecken. Dit is nodig omdat de hele boeking op Paulette d’r naam staat.

Tijdens de drieëneenhalfuur durende vlucht vermaken we onszelf met lezen, wegdommelen en muziek luisteren. Ik heb de notebook van Paulette weer meegenomen om mijn reisverhaal te schrijven, zoals ik de laatste jaren altijd doe wanneer we meer dan vijf nachten weg zijn van huis. Paulette gebruikt tegenwoordig trouwens meer haar android tablet dan haar notebook. Nu ik het begin van mijn verhaal zit te typen, bekijkt zij een film op haar Samsung Tab II.

Na precies drie uur en vijfentwintig minuten landen we op Bodrum Airport. Daar betaalt paps eerst per persoon € 15,00 voor een visum en vervolgens moeten we wachten op onze bagage.

Als een van de laatsten krijgen wij onze koffers aangeboden, zodat men op ons staat te wachten bij de touringcar die ons naar ons hotel moet brengen. Op dat moment regent het licht uit een zware bewolking bij een temperatuur van 21 graden Celsius. Er worden eerst nog twee andere hotels aan gedaan voordat wij bij La Blanche Resort & Spa arriveren.

Peter, Tonton en Brendon blijken een paar minuten geleden al met de taxi aangekomen te zijn. Na een hartelijke begroeting worden we door de medewerkers van de receptie bijna gedwongen eerst gebruik te maken van de lunch in het restaurant. Het restaurant blijkt namelijk over vijf minuten te sluiten. We kiezen er voor om de lunch de lunch te laten en eerst in te checken.

Wij krijgen kamer 7327 op de derde verdieping van het hotelgedeelte aan de andere kant van het zwembad, paps en mams kamer 7326 en Peter zit met zijn gezin een verdieping hoger in kamer 7426.

Terwijl wij onze kamer bekijken en onze bagage in de kamer gebracht wordt, laat paps de elektronische sleutelkaart in hun kamer liggen en valt de deur in het slot. Wanneer hun bagage komt, zorgt de medewerker van het hotel ervoor dat er een nieuwe kaart komt. Zolang dat duurt gebruiken ze een zitplaats in onze kamer.

We spreken af dat we elkaar om een uur of vier zien bij het zwembad, niet om te zwemmen maar om wat te drinken, iets te eten en bij te praten. Wij pakken onze koffers uit en installeren ons in ons tijdelijk verblijf.

Paps en mams en wij zitten al een uur aan het zwembad onder de balkons, want af en toe vallen er toch weer wat spetters uit de hemel, als Peter en zijn gezin bij ons komen zitten.

We wisselen eerst cadeautjes uit, ik krijg van de twee Libanese broers uit Dubai een doos met koekjes. De lezer die mijn verhaal uit 2007 over mijn bezoek aan Dubai gelezen heeft weet over wie het gaat. Brendon krijgt van ons een grote opblaasbare strandbal en een opblaasbare krokodil. De krokodil blijft nog min of meer in de verpakking, de strandbal moet direct opgeblazen worden. Het is mooi om te zien hoe blij hij is met het cadeau: hij speelt er de rest van de middag mee.

Rond een uur of zes gaan we allen terug naar onze kamer om ons op te frissen voor het diner. We willen omstreeks half acht aanschuiven dus we hebben tijd genoeg.

Om half acht is Tonton nog niet helemaal uitgebadderd, maar wij wandelen alvast via de brug over het zwembad naar het restaurant. Vorig jaar waren we hier ook en daarom kunnen we nu concluderen dat men de indeling van het restaurant gewijzigd heeft.

Er is voldoende keus uit aller hande etenswaar, maar toch wel minder dan vorig jaar, hebben we het idee. Ook het aantal personeelsleden is minder dan vorig jaar, wat we merken aan de snelheid dat er afgeruimd wordt en aan de snelheid waarmee we worden voorzien van de gewenste drankjes.

Rond half tien houden we het in het restaurant voor gezien. Brendon is doodmoe en moet nodig naar zijn bed. Paps en mams drinken met ons nog een kopje koffie in een makkelijke stoel bij de bar, terwijl Peter, Tonton en Brendon naar hun kamer gaan. We spreken af dat we morgenochtend om half negen gaan ontbijten.

Na de koffie zoeken ook wij onze kamers op. Paulette gaat naar bed, waar ze enkele seconden later al in dromenland verzeilt raakt. Ik schrijf nog een stukje aan mijn verhaal.

Vrijdag 10 mei

Om half zeven word ik wakker van het geblaf van een hond hier vlakbij. Ik ga er dan maar even uit om gebruik te maken van het toilet. Het geblaf blijft aanhouden zodat ik niet meer slaap tot half acht.

Een uur verder in de tijd zitten we aan het ontbijt en even later voegen Peter, Tonton en Brendon zich ook bij ons.

Tonton wil een auto huren om naar het dorp te gaan, maar als ik haar duidelijk maak dat we dat normaal gezien te voet doen, vindt ze dat ook oké.

Paulette boekt om 10:00 uur nog stiekem snel in samenspraak met Peter een boottocht die we paps en mams voor Moederdag willen aanbieden. Daarna lopen we met ons allen via de boulevard naar het dorpscentrum van Turgutreis. Brendon vermaakt zich uitstekend door alle speeltuintjes onderweg naar het centrum uit te proberen.

In eerste instantie doen we een korte trip door het centrum en lopen dan naar de oude haven waar we net als vorig jaar vers geperste jus d’orange willen drinken. De eigenaar spreekt geen Engels maar een behulpzame Turk helpt met de vertaling.

Het weer is nog steeds niet erg zonnig, maar de temperatuur is goed en er komen steeds meer blauwe gaten in de bewolking. Nadat we een poos hebben zitten praten aan een tafeltje aan de haven en de drankjes genuttigd zijn, keren we terug naar het centrum, maar nu voor een wat uitgebreidere toer.

Tonton en Peter gaan tegen half een bij een Tattooshop naar binnen, want Tonton wil een lang gekoesterde wens in vervulling laten gaan: zelf ook een tattoo.

Aangezien mams in verband met haar “suiker” nodig weer wat moet eten, lopen wij terug naar het hotel. Brendon gaat zonder problemen met ons mee. Het enige probleem dat vooral mams heeft is de taal die Brendon spreekt: Engels.

In het hotel eten we wat en paps en mams nemen daarna hun positie in aan het zwembad op een ligstoel.

Wij nemen Brendon mee naar het pierenbadje, een speciaal zwembad voor jonge kinderen, waar de ouders met jonge kinderen omheen zitten. Het weer is nu, afgezien van een enkele wolk, zonnig te noemen en de temperatuur gaat met rasse schreden omhoog. We kleden Brendon tot op zijn onderbroek uit en ik ontdoe mij van alles wat mij kan beletten ook het water in te gaan.

Brendon vindt het heerlijk in het water en speelt naar hartenlust met het aanwezig speelgoed en met de andere kinderen. Alleen de waterglijbaan mag hij van mij niet op, omdat ik niet weet of zijn ouders dat goed vinden. Het ondiepe bad wordt al snel ingeruild voor het bad waar de waterglijbanen in uitmonden. Het is daar 90 cm diep, net ondiep genoeg zodat hij met zijn hoofd boven water blijft, maar ik blijf toch maar in de buurt.

Paulette ontvangt een telefoontje met de mededeling dat Peter en Tonton weer op het terrein van het hotel zijn. Even later komen ook zij bij het kinderzwembad, waarna Brendon vrij snel daar weggehaald wordt. Hij moet mee naar het strand.

Paulette en ik willen een balletje gaan slaan op het tennisveld, maar we moeten daarvoor nog een half uur wachten, want om 15:00 uur is er pas weer iemand van het animatieteam die ons de rackets kan verschaffen.

Na een uurtje tennis hebben we het warm genoeg gekregen en zoeken we de rest van de familie weer op, die op het terras bij het strand een plekje gevonden hebben. We halen wat koekjes en koeken, want we lusten wel weer wat en mams moet ook weer wat eten.

We drinken en praten wat totdat Brendon aangeeft dat hij de zee in wil. Aangezien ik onder mijn sportkleding mijn zwembroek aangedaan heb, ga ik met hem mee.

We vermaken ons geruime tijd in het water en ten slotte langs de kant met het scheren van steentjes over het water. Wanneer de zon wat vaker achter de wolken verdwijnt lopen we terug naar de familie.

Rond half zes keren we terug naar onze kamers. Paps en mams met de lift, de rest via de trap. Dan horen we hoe paps moeite doet om de deur van zijn kamer open te doen, maar het wil niet lukken. Wanneer we kijken wat er aan de hand is, vinden we hen op een verdieping lager. Ze hadden niet opgelet op welke verdieping ze waren uitgestapt.

Ik neem plaats op het balkon, waar de zon nu net begint te schijnen. Ik probeer een paar bladzijden te lezen, maar mijn ogen vallen steeds dicht. Op het laatst laat ik het maar gebeuren tot Paulette me om 19:00 uur wakker maakt…

Om half acht gaan we fris gedoucht en correct gekleed samen met paps en mams naar het restaurant. Peter heeft bericht dat Tonton en Brendon in diepe slaap zijn en dat hij wel ziet wanneer ze komen.

Mams wil vanavond vanaf haar tafeltje zelf lopen om haar eten uit te kiezen, dus kiezen we een tafeltje niet ver van het buffet. Er is dit keer live muziek, gezellig al is het geluid wel aan de harde kant.

Na een half uur verschijnt Peter ook aan tafel. De andere twee kon hij niet wakker krijgen.

Tegen half tien doen we nog een poging om ons bij het gezelschap op de dansvloer te voegen, maar het blijkt ook meteen het laatste nummer te zijn geweest. Peter is dan al teruggekeerd naar zijn gezin.

Dan blijkt het koffieapparaat aan de bar ook nog een storing te hebben zodat we beneden aan het zwembad terecht komen met koffie uit een kartonnen bekertje.

Na daar nog uitgebreid de dag doorgenomen te hebben, keren we terug naar onze kamers. Paps belooft voortaan op te letten op welke verdieping hij uitstapt als hij de lift verlaat…

Paulette kruipt in bed om naar muziek uit haar MP3-speler te luisteren en ik ga achter mijn computertje zitten om de belevenissen van vandaag op te tekenen.

Zaterdag 11 mei

Vanwege de suiker van mams, zitten we om goed half negen met ons vieren aan het ontbijt. Peter, Tonton en Brendon volgen later.

Paps stelt tijdens het ontbijt voor om vandaag een langere wandeling te maken. Iedereen voelt daar wel wat voor en ook schijnt er in het dorp een markt te zijn.

Om een uur of tien lopen we in plaats van langs de kust naar het dorp, de andere kant op langs het water. Vorig jaar kon dat niet ver, maar nu is er weer heel wat bijgebouwd en komen we veel verder, tot we op een gegeven moment het strand op moeten om nog verder te kunnen. Dat is echter geen goed idee met een rolstoel. We keren om en kiezen de eerste de beste weg haaks op de kust. Via een omweg komen we op een weg die ons door een industrieterreintje naar het centrum leidt.

Zodra we een geldautomaat tegen komen wordt er gepind, want de de euro is ca. 2,3 Turkse lira waard, maar hier rekenen ze één euro op twee lira.

Dan zien we opeens waar de markt is en aangezien mams graag nog wat wil kopen mengen we ons tussen de overige toeristen. Mams koopt verschillende kledingstukken, door Tonton geholpen met afdingen. Paps ziet “echte” Prada schoenen en wil ze graag hebben. De verkoper vraagt echter 150 lira wat paps veel te veel vindt en hij loopt weg met het idee dat dit niets gaat worden. Tonton blijft en praat net zo lang tot ze ze meekrijgt voor 70 lira.

De markt is zo lang dat we vandaag niet aan het einde raken. Om een uur of een besluiten we terug te keren naar het hotel omdat mams zo zoetjes aan weer wat moet gaan eten en er verschillende mensen zijn die het toilet willen gebruiken. Peter en Brendon zijn dan al uit het zicht, maar worden telefonisch op de hoogte gebracht wat we gaan doen. Even later verliezen we Tonton uit het oog, die bij een supermarkt naar binnen is gegaan.

Wanneer wij onze lunch op hebben en nog na zitten te tafelen, verschijnen Peter en Brendon ten tonele en een fractie later ook Tonton.

Omstreeks kwart over twee vinden wij het getafel welletjes en halen de tennisrackets op. We kleden ons om en spelen ons spelletje op het tennisveld boven de parkeergarage, heerlijk in een briesje wind. Het is vandaag schitterend weer met af en toe een vriendelijke witte wolk. We slaan tot vier uur onze balletjes en hebben het idee dat het elke keer iets beter gaat.

De rest van de familie vinden we aan het strand. Ze staan net op het punt om het terras op te zoeken om wat te drinken. Ik ben zo verhit door het spelletje dat ik eerst in de zee ga zwemmen. Paulette volgt me enkele minuten later. Daarna voegen we ons bij de familie op het terras.

Paulette stelt voor maar te verklappen wat we morgen gaan doen, omdat we nogal vroeg moeten opstaan om het allemaal mogelijk te maken. Aangezien iedereen het met haar eens is, hoort mams nu al dat ze morgen een boottocht aangeboden krijgt voor Moederdag.

Wanneer we koek gehaald hebben, zie ik dat Brendon zich verveelt. Dat kan ook niet anders met allemaal volwassenen. Ik vraag of hij meegaat een wandeling maken. Hij gaat mee en we lopen eerst over de pier naar de witte vlag en daarna over het andere deel van de pier naar de rode vlag. Brendon is een leuk gezellig joch, zodat ik me goed kan voorstellen dat opa’s trots zijn op hun kleinkind en daar meer tijd aan besteden dan vroeger aan hun eigen kinderen.

We houden het tot een uur of zes uit op het terras en gaan ons dan opfrissen voor het diner om half acht.

Het smaakt ons weer uitstekend, behalve dan het schroefje dat mams in haar spinazie vindt. Wanneer paps dit aanhangig maakt bij de chef van de bediening, haalt deze de gastheer van het hotel en de chef van de keuken erbij. Er wordt hevig geëxcuseerd, maar ze hebben de oorzaak gevonden: het schroefje komt uit het scharnier van de deksel van de schaal waarin de spinazie ligt. Als goedmaker zullen ze zorgen dat er morgen een presentje afgeleverd wordt.

Peter, Tonton en Brendon verschijnen pas even na negenen. Brendon is wakker gemaakt door zijn moeder, want hij moest eten van haar. Het joch is slaapdronken en valt in de armen van zijn vader zo weer in slaap. Paulette neemt het over zodat Peter wat te eten kan gaan halen. Even later heeft Tonton een bord pasta voor hem gehaald die Brendon moet opeten. De jongeman laat iets in zijn mond stoppen maar is te moe om te kauwen. Even later tuft hij het op een servetje uit. Paulette knuffelt en kriebelt hem in slaap zodat hij niet verder hoeft te eten.

Om half tien sluit het restaurant en verplaatsen we ons naar de bar. Aangezien Brendon niet wakker wordt, draagt Peter hem terug naar zijn kamer, gevolgd door Tonton.

Bij de bar wordt er gedanst en aangezien Paulette had beloofd dat ze zou rolstoeldansen met mams moet dat nu gebeuren.

Even later zitten we buiten op het terras onder het genot van een kop koffie te kijken naar een bruiloftsfeest dat zich voltrekt aan de rand van het zwembad.

We spreken af dat we morgen om kwart voor acht naar het ontbijt gaan, want we worden dan om kwart voor negen voor het hotel opgehaald met een bus die ons naar Bodrum brengt. Daar vandaan vertrekt de boot.

Paulette valt ongeveer drie seconden nadat ze in bed is gekropen in slaap. Ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal en plaats het op mijn blog op het internet.

Zondag 12 mei

Vandaag moeten we op tijd op: 7:00 uur. Alhoewel we beiden een poging hebben gedaan om onze smartphone te gebruiken als wekker, gaf geen van beide apparaten ons om 7:00 uur een teken. Gelukkig ben ik meestal even voordat de wekker afgaat wakker, zo ook vandaag.

Tot onze verbazing zitten Peter, Tonton en Brendon al in het restaurant wanneer wij daar binnen lopen. Tonton heeft de tafel al ingericht met brood, kaas, vleeswaren, pannenkoeken en gebakken eieren, zodat we alle zeilen bij moeten zetten om alles op te eten onder het mom van “beter de buik gebarsten dan de spijzen vergaan”…

Om kwart voor negen komt de minibus voorrijden die ons naar de haven van Bodrum moet brengen. We halen nog een paar mensen op bij Hotel Yelken en gaan dan de grote weg op richting Bodrum. Wanneer we een kwartiertje weg zijn uit Turgutreis krijgt de chauffeur een telefoontje en keert hij om. Hij moet nog twee mensen ophalen bij Hotel Yelken…

Met een half uur vertraging arriveren we in Bodrum waar we ook nog twee mensen ophalen. Zo komen we om kwart over tien in de haven aan. Daar liggen diverse mooie schepen te wachten op passagiers, waaronder een groot schip dat helemaal omgebouwd is tot piratenschip. Dat juist dit schip op ons ligt te wachten is dan toch wel weer een leuke bijkomstigheid.

Direct wanneer alle gasten uit de minibus op het schip gestapt zijn, vertrekt het piratenschip. Het doet verschillende baaien aan, waar gezwommen kan worden. Van de familie Silvius heeft niemand echter trek om het water in te gaan.

Er staat behoorlijk wat wind en het is niet helemaal helder. Soms verdwijnt de zon zelfs even achter een witte wolk. Op het dek is het te fris, maar in het schip is weinig te zien. Wanneer we ons op het bovenste dek wagen, waar bijna niemand zit, valt het ons op dat als je je daar laag houdt door te gaan zitten of liggen, je heerlijk uit de wind zit. De rest van de trip blijft dat ons plekje, dat zelfs af en toe heet wordt als de wind in zo’n baai helemaal weg valt.

De organisatie op het schip is perfect, drinken is er voldoende en in de prijs inbegrepen. Omstreeks 13:00 uur krijgen we (voor dezelfde prijs) macaroni met kip en salade geserveerd en als dessert krijgen we vers fruit aangereikt.

Het enige minpunt zijn de steile trappen, zo ook naar het toilet, zodat het voor mams niet meevalt om daar te komen en weer terug te moeten klauteren naar het bovenste dek. Maar met hulp lukt het zonder ongelukken.

Om kwart voor vier zijn we licht rood, hoewel toch goed ingesmeerd met factor 20, terug in de haven, waar onze transfer klaarstaat. Dit keer hebben we een betere bus met een andere chauffeur.

Eerst worden de gasten van hotel Yelken afgeleverd, daarna rijdt hij richting het centrum. Ik vind het al wel vreemd dat hij niet de korste weg naar La Blanche neemt, sterker nog, op een gegeven moment rijdt hij naar het andere eind van Turgutreis en blijkt dat hij niet weet waar het hotel is gesitueerd. Hij pleegt een telefoontje en krijgt aanwijzingen door, maar ook dan komt hij er niet uit. Dan lijkt het ons handig om hem te helpen door hem de juiste wegen in te laten slaan. Even later staan we dan toch nog voor de hoofdingang van La Blanche.

Het is 16:30 uur geworden, tijd voor een urinaire stop en daarna door naar het terras aan het zwembad voor koffie met koek. Daar bestelt Brendon voor zichzelf “chips and chicken with ketchup” en brengen wij onze tijd door met praten. Een uurtje later wordt het te fris op het terras, want de wolken beginnen de overhand te krijgen. Iedereen gaat naar hun kamer, ik besluit me nog even drie kwartier uit te leven in de fitnessruimte.

Dan douchen en omkleden voor het diner. De hele dag al krijg is van die vreemde Sms’jes: er staan alleen nummer in. Het waren er vandaag 16, ik verwijder ze ongeopend. We brengen dan de surprise naar paps en mams die we gekregen hebben als goedmakertje voor het schroefje van gisteren in de spinazie. Het bord met fruit en een schaal met zoetigheid wordt door hen een vreemde surprise genoemd. Wij vinden het een leuk gebaar om aan te geven dat ze het goed willen maken met ons.

We zien Peter en zijn gezin vandaag niet meer terug, hoewel we wel een tafel voor zes bezet gehouden hebben.

Na het diner nog een kop koffie bij de bar. Vanavond is het Turkse avond en diverse mensen hebben in de buurt van de bar kunstzinnige artikelen uitgestald die in het teken van Turkije staan. Mams en Paulette gaan daar kijken en even later komt mams met een handgeschilderd dienblad terug.

Na de koffie vindt iedereen het mooi geweest voor vandaag. We gaan terug naar onze kamers.

Paulette doet nog een poging om naar muziek te luisteren, maar al heel snel heeft ze door dat dat niet gaat lukken. Ze legt haar MP3-speler weg en valt enkele ogenblikken later in slaap.

Zoals elke avond schrijf ik weer een stukje aan mijn reisverslag.

Maandag 13 mei

Ook vandaag zitten we weer even na half negen in de ontbijtzaal. Peter en de zijnen zijn daar zo’n drie kwartier later.

Vandaag is het de 20^ste trouwdag van Peter en Tonton dus worden ze door ons allen gefeliciteerd.

Ik ga straks proberen hoe ver ik de bergen rond het hotel in kan komen. Volgens de digitale kaart moet ik tot ongeveer 300 meter hoog kunnen komen, in de directe omgeving dan. Ik heb besloten om naar het oosten te lopen. Maar eerst moet mijn rugzak nog gepakt worden.

Ik kleed me in korte broek, sportschoenen en hemd. In de rugzak gaan mijn lichtgewicht regenjas, shirt, filmcamera, wandel-gps, telefoon, water en twee appels die we nog hebben vanuit Nederland.

Even na tien uur ga ik op weg, dwars door het centrum richting het oosten. Na het centrum begint de route langzaam te stijgen en hoe verder van het centrum hoe steiler het wordt. De route op de GPS loopt dood, dus volg ik de weg die het langst wordt weergegeven op de GPS. Op een gegeven moment loopt de weg die ik gekozen heb dood, maar een vriendelijke man wil me wel de weg naar de oude windmolens wijzen. Niet dat ik wist dat ik op weg naar die molens was, maar dat is kennelijk wel de juiste weg nog verder naar boven. Na enige tijd sla ik van de verharde weg af naar links, nog verder naar boven, nu dus via een onverharde weg.

De oude windmolens bestaan uit drie ruïnes, nog slechts ronde torens zonder wieken, maar als je weet wat je moet zien kun je ze vanuit het dorp zien staan. Ze bevinden zich op de bergrug, zodat ze vroeger perfect wind konden vangen.

Vanaf de windmolens heb ik een prachtig zicht op het dal waar Turgutreis in ligt. Ik heb tot nu toe goed weer gehad zodat ik nat van het zweet boven ben gekomen. Maar als ik naar beneden kijk dan zie ik hoe de donkere wolken het dal bezetten en in de verte onweert het. De wind staat gelukkig de andere kant op zodat ik verwacht dat ik aan de goede kant zit van het dal.

Ik heb nu de keus om nog verder naar het oosten te lopen, over een onverharde weg die niet op de kaart staat en misschien alleen naar de twee boerderijen loopt die ik in de verte zie, of terug naar de verharde weg. Deze laatste staat ook niet op de kaart, maar lijkt naar het zuiden te lopen en verdwijnt al spoedig uit het zicht over de bergkam. Ik bevind me nu trouwens op ongeveer 290 meter hoogte.

Om Paulette niet ongerust te maken stuur ik een berichtje waar ik ben en wat ik ga doen.

Ik besluit een stukje terug naar beneden te lopen en de weg naar het zuiden te nemen. Weer op de bergkam, nu op het verharde weggetje, kijk ik op het dorpje aan de kust in het zuiden, ten oosten van Turgutreis. Ik zie ook de enorm grote Turkse vlag die hoog op een heuveltop staat. Dat wordt mijn volgende doel.

Halverwege wijk ik van mijn pad af omdat ik een verhoging zie, vanwaar ik waarschijnlijk over Turgutreis kan kijken. Er loopt een pad naar toe dat ik alleen maar hoef te volgen om op de rand van de top van de heuvel te kunnen gaan staan, zodat ik het uitzicht kan filmen. Het weer wordt er zeker niet beter op. Het hele dal is in donkere wolken gehuld, de zee ziet er onheilspellend uit en het onweert in het dal. De wind staat nog steeds goed, dus terug het dal in ga ik voorlopig niet.

Nadat ik het gebeuren gade geslagen heb, keer ik via hetzelfde pad weer terug naar het betonnen weggetje. Rond 12:00 uur sta onder de enorme stalen paal waaraan de grote vlag hevig staat te wapperen, want de wind is behoorlijk aangetrokken. Terwijl ik nog even sta te filmen, wordt het onweer heviger en heviger en besluit ik zo snel mogelijk verder naar het zuiden te lopen om het slechte weer te ontlopen. Maar zodra ik de camera weer opgeborgen heb, draait de wind langzaam van oost naar west en nog voordat ik goed en wel op weg ben naar het zuiden vallen de eerste druppels. Ik stop om mijn regenjasje te voorschijn te halen en stuur nog een berichtje naar Paulette. De regenjas heb ik niet voor niets uit de rugzak gehaald, de regen wordt heftiger, maar wat minder prettig is: het onweer ook. De wind is nu compleet gedraaid en ik krijg de onweersbui precies over me heen. Niet fijn als je op een berg loopt en er eigenlijk geen plek is waar ik kan schuilen.

Aangezien de kans dat de bliksem mij treft, statistisch gezien, niet erg groot is besluit ik om het minst risicovolle korste pad naar beneden te kiezen. Net op het moment dat het giet van de regen en de donder mij links en rechts om de oren slaat krijg ik een telefoontje van Paulette: Of ik wel voorzichtig doe en dat ik moet schuilen als het te gevaarlijk wordt…

In de stromende regen daal ik zo snel als ik kan af naar het dorp dat aan de kust ligt. Wanneer ik het dorp bereik, zijn de straten veranderd in kleine beekjes die het water uit de bergen naar de kust vervoeren. In eerste instantie probeer ik het water nog te omzeilen maar mijn schoenen en sokken zijn al snel doorweekt, dus dan maakt het allemaal niets meer uit.

Ik daal af tot de weg langs de kust en wandel dan terug naar het westen. Op een gegeven moment regent het zo hard dat ik besluit te schuilen in een telefooncel. Na een kwartiertje lijkt de regen minder te worden, in de verte boven zee zijn de eilanden weer beter zichtbaar en ga ik weer op weg. Via de kust bereik ik Turgutreis en even na half twee bericht ik Paulette dat ik weer in het hotel ben. Ik trek mijn natte spullen uit en ga op weg naar het restaurant, waar de rest van de familie nog steeds zit. Aangezien de eetzaal tot half drie open is voor de lunch heb ik tijd genoeg om nog wat lekkers uit te kiezen. Heb ik wel verdiend na dit hachelijke avontuur, vind ik zelf.

Wanneer we uit de eetzaal komen is het droog geworden en doet de zon een poging om door de wolken te breken, wat hem/haar helaas niet lukt.

We nemen plaats op het terras bij het strand, uit de wind is de temperatuur goed en drinken nog maar een glaasje. Nadat we daar een uurtje gezeten hebben gaan Paulette en ik ons omkleden om wat te gaan doen in de fitnessruimte. Paulette mag vanwege de gezondheid van haar nieren geen zware inspanning meer verrichten, dus gaat ze fietsen op een van de apparaten. Ik leef me uit op de fiets en de apparatuur met de gewichten.

Na een uurtje hebben we ons toch weer in het zweet gewerkt en keren we terug naar onze hotelkamer om ons op te frissen.

We lezen nog wat en daarna is het alweer tijd om ons naar het diner te begeven. Zoals elke avond zitten we daar met ons vieren om even na half acht. Om ongeveer kwart over negen komen Peter en Brendon ons vergezellen. Tonton heeft last van haar keel en blijft op haar kamer.

Na het diner nog een kopje koffie en dan gaan ook wij ons bed opzoeken.

Dinsdag 14 mei

Afgelopen nacht ben ik rond 04:00 uur nog uit bed geweest omdat de deur stond te rammelen doordat de harde wind aan de balkonzijde door de openstaande balkondeur naar binnen blies.

Het rammelen werd veroorzaakt door speling van het slot in het slotgat van het deurkozijn. Ik pakte een krant en propte dat met mijn zakmes tussen de deur en het kozijn. Toen dat niet afdoende bleek te helpen, stak ik mijn mes er in en liet het zitten, dat voldeed: de deur zat vast.

Even na half negen zitten we met ons vieren in de ontbijtzaal waar we Peter, Tonton en Brendon verwachten aan te treffen, want we vertrekken rond half tien naar Bodrum.

Dit keer niet met de Dolmus, want dat vindt Tonton maar niets. Ze heeft ander vervoer geregeld.

Het is al wel tien uur geweest wanneer we in de tot limo omgebouwde Mercedes Vito plaatsnemen. Tonton vindt de auto eerst nog niet goed genoeg, maar hij wordt ten slotte toch goedgekeurd.

De chauffeur stopt eerst aan de rand van Bodrum bij een sjieke juwelen- en goudhandel. We krijgen allemaal een nummer opgespeld en vervolgens een korte rondleiding door een Nederlands sprekende Turk. Wij hebben het al snel gezien, allemaal erg mooi, maar wij hebben er niet zoveel geld voor over en daar komt nog bij dat we niet op zoek zijn naar iets speciaals.

Tonton wil een edelsteen, maar zelfs zij schrikt van de prijzen die ze hier vragen. Kortom binnen twintig minuten staan we weer buiten. Alleen Brendon heeft zich vermaakt, hij zat namelijk met andere kinderen in de aanwezige ballenbak.

Na nog een klein stukje verder gereden te hebben, worden we in het centrum van Bodrum afgezet. Het is daar gezellig druk met toeristen en het weer is heerlijk om te shoppen: zon met vriendelijke witte wolken.

Ik markeer de parkeerplaats op de wandel-gps, want daar haalt de chauffeur ons na oproep van Tonton ook weer op, en gaan op jacht naar koopjes.

Na enige tijd arriveren we aan de haven en we besluiten om eerst maar eens langs de kade de boten te gaan bekijken. Aangezien we daar dorstig van worden, trekken we een terras op en snacken en drinken het een en ander.

Daarna wordt er serieus geshopt en zaken gedaan, maar Paulette, Peter en ik kopen niets voor onszelf.

Wanneer we het shoppen zat zijn, keren we terug in de richting van de parkeerplaats, maar eerst bezetten we nog een terrasje bij een bakker waar we weer wat drinken en het toilet gebruiken. Daarna lopen we verder naar het afgesproken punt en wordt de chauffeur gebeld.

Na enige tijd verschijnt de Mercedes Vito en worden we keurig weer voor ons hotel afgezet.

Het is dan ongeveer half vier en we zijn nog steeds dorstig. We kiezen voor het terras aan het strand en het valt ons op dat er hier veel minder wolken zijn dan in Bodrum. Om vier uur is het weer koektijd en een half uurtje later besluiten Paulette en ik nog een balletje te gaan slaan op het tennisveld, want we zijn wel een beetje sloom geworden van het shoppen.

Het heen en weer meppen van het balletje over het net houden we vol tot kwart over zes, dan vinden we het tijd worden om terug te keren naar onze kamer.

Stipt om half acht staan we weer klaar om te gaan dineren. Peter en Brendon komen vijf kwartier later, Brendon is wakker gemaakt maar slaapt nog half en wil eigenlijk helemaal niet eten.

Na het eten gaan we de bar in voor een kop koffie en wordt Brendon toch nog wakker, want hij mag van zijn vader een ritje maken met de enorm grote plastic, elektrisch aangedreven, speelgoed Jeep. Zijn ogen glinsteren en zijn hele gezicht glundert als hij in de auto langs komt rijden.

Tijdens de koffie maakt Brendon kennis met Akim, een Marokkaans uitziend jongetje van exact dezelfde leeftijd dat hoort bij een groepje Engels sprekende dames.

Een half uurtje later zijn we op weg weg naar onze kamer, waar Paulette al snel in slaap valt en ik nog een stukje aan mijn verhaal schrijf voordat ook ik mijn hoofd ten ruste leg.

Woensdag 15 mei

Om kwart voor acht stappen we uit bed en doen ons ochtendritueel. Drie kwartier later zijn we met paps en mams op weg naar het restaurant. We willen vandaag een behoorlijk lange wandeling maken, dus als Peter en Brendon een half uur later verschijnen verlaten wij de eetzaal alweer.

Om kwart voor tien gaan we op weg. Het is prachtig weer met nauwelijks een wolkje aan de staal blauwe hemel. We lopen allebei op onze Teva sandalen, maar voor de zekerheid heb ik mijn sportschoenen en -sokken in de rugzak gestoken. De afstand tussen Turgutreis en Bodrum zal toch zeker een twintig kilometer bedragen en als ik halverwege blaren oploop wil ik toch verder kunnen.

We lopen eerst in noordoostelijke richting het dorp uit, we kiezen volgens de wandel-gps de kortste weg naar de hoofdweg die naar Bodrum loopt. Deze weg willen we echter zo kort mogelijk volgen, want dit is een vierbaans weg waar behoorlijk hard op gereden wordt. Niet echt prettig om daar langs te lopen dus. Voor het volgende dorp, net buiten het dorp Turgutreis kiezen we een weg in zuidoostelijke richting om richting het dorp Bitez te lopen dat aan de zuidkust ligt van het schiereiland Bodrum. We lopen weinig vlak, want de omgeving is heuvelachtig, dat betekent dat we constant enkele tientallen meters stijgen en even later weer afdalen.

Nog voor we aan de kust arriveren heeft Paulette al een blaar op haar voet en geen andere schoenen mee. Ze denkt dat ze het wel volhoudt, maar we zijn nog niet eens op de helft.

Om ongeveer half een kopen we voor 2,75 lira een brood en twee Simits (broodringen met sesamzaadjes). Even later besluit ze mijn sokken aan te doen in haar sandalen. Zo moet het lukken.

Om een uur of één zijn we net buiten Bitez en moeten we weer een heuvel over. Net voordat we op het hoogste punt zijn vinden we langs de weg een aantal picknickbankjes. Dit is te mooi om te laten schieten. We nemen plaats op een bankje in de schaduw, want we zoeken nu graag de schaduw op in verband met de temperatuur.

Het uitzicht op de zee onder ons is prachtig. We eten hier ons brood en drinken water dat we in de Platypus (waterzak) vanuit het hotel hebben meegebracht.

Na een half uur zijn de voeten wat afgekoeld en de magen weer gevuld en gaan we verder naar oosten via Bitez Yali naar Gümbet. In dit plaatsje kopen we twee blikjes koude Cola, dat we al lopend opdrinken. Na Gümbet nog een heuvelrug over en dan zien we Bodrum liggen dat we om even na drie uur bereiken. Hier lopen we langs de haven waar we gisteren wat gesnackt hebben, pinnen nog even 30 lira en kopen dan in het centrum vers geperst sinaasappelsap dat we op een muurtje opdrinken.

Daarna lopen we door naar het busstation dat we feilloos weten te vinden met onze GPS. Net voor we de bus instappen koopt Paulette nog een kilo aardbeien voor 5,00 lira, voor mams en paps want zelf kan ze ze niet eten vanwege een allergische reactie op de haartjes van de aardbeien.

Om half vier rijden we in een zo goed als nieuwe Dolmus weg uit Bodrum. Het wordt niet zo druk als andere keren in het busje, zodat we beiden de hele rit kunnen blijven zitten en dat voor € 5,00 samen.

Om kwart over vier bereiken we Turgutreis. We lopen vanaf het busstation naar de kustweg en nog voordat we die bereiken zien we Peter, Tonton en Brendon. We maken even een praatje en lopen dan door naar het hotel dat we een half uurtje later bereiken.

We vinden paps en mams op het terras langs het zwembad. Eerst maar eens de voeten bevrijden en dan wat te drinken. Op een paar honderd meter na hebben we vandaag toch 25 km lopend afgelegd. We hebben genoeg om te praten en zo zijn we al snel een uur verder in de tijd en dan verschijnen Peter en Brendon ten tonele. Tonton is nog verder aan het shoppen. Brendon is druk met zijn nieuwe speeltjes die hij gekregen heeft bij zijn “Happy Meal” van de McDonald’s waar ze net vandaan komen.

Tot 18:00 uur blijven we heerlijk relaxen in het zonnetje. Met een koekje en aardbeien en af en toe wat te drinken houden we het daar makkelijk vol.

We gaan toch maar terug naar onze kamer om het stof van de wandeling van ons af te spoelen.

Een paar minuten na half acht zitten we al weer met ons vieren aan het diner. Dit keer komen niet Peter en Brendon, maar om kwart over negen verschijnt Tonton bij ons aan tafel. Ze wil niets eten maar alleen even gezellig praten. Wij hebben het eten op dus verkassen we naar de bar voor een kop koffie en een later gaan we aan de wijn. Tonton is aan het bier en verbaast zich er over dat dit bier veel lekkerder is dan het bier dat ze aan het zwembad in plastic bekers serveren.

Om half elf keert een ieder terug naar zijn eigen kamer. Paulette wacht in bed op me en luistert daar naar haar muziek terwijl ik onze belevenissen opteken. Wanneer ik bijna klaar ben met het typen, valt ze alsnog in slaap.

Maar schrikt wakker door de SMS die ik ontvang van Vodafone. Mijn daglimiet is bereikt! En voor ik de verbinding kan verbreken is de limiet met 30% overschreden. Ik had de telefoon alvast ingesteld als wifi-hotspot, maar dat komt me nu op hoge kosten te staan. Waarschijnlijk is de notebook een update aan het binnen halen en dat had ik even niet in de gaten.

Ik zet het verhaal morgen wel online, nu ga ook ik slapen.

Donderdag 16 mei

Vandaag gaan we met het hele stel na het ontbijt naar het centrum van het dorp (Turgutreis). Onderweg moeten we natuurlijk af en toe stoppen wanneer Brendon wil spelen op een van de speelplaatsen. Zijn speeltje Timi, gekregen bij een Happy Meal van McDonald’s, moet overal mee en moet ook glijden, klimmen en klauteren.

Op een gegeven moment zijn Paulette en ik met hem bij een speelplaats terwijl de rest van de familie doorloopt, even later zijn ze uit het zicht en kunnen we ze niet meer terugvinden. Wij lopen een beetje doelloos door het dorp want echt iets nodig hebben we niet. Vandaar dat we regelmatig Brendon zijn gang laten gaan wanneer hij bij iets van speelgoed wil bekijken.

Hij moet zijn speeltje Timi daar ergens hebben laten liggen, want ik merk dat hij hem niet meer heeft bij de grote speelplaats vlakbij de haven. Zelf heeft hij het nog niet door en ik laat dat ook maar zo. Het is in ieder geval geen doen om het speeltje te gaan zoeken.

Voor onze buren, die op ons huis passen kopen we handdoeken en ontvangen dan een SMS van Peter dat ze op een terras bij de marinehaven zitten. Wanneer wij daar arriveren, zitten alleen paps en mams er. Peter en Tonton zijn nog aan het shoppen in de normale, niet-toeristische winkels.

Brendon heeft het door het ravotten op de speelplaatsen zo warm gekregen dat hij nat is van de transpiratie. Ook heeft hij behoorlijke dorst want hij drinkt in de tijd dat wij ook jus d’orange bestellen de nog halve glazen leeg van opa en oma. Daarna drinkt hij ook nog mijn glas leeg.

Wanneer Peter weer verschijnt, zijn de glazen leeg en lopen wij met paps en mams terug naar het centrum. Brendon en Peter wachten tot Tonton weer verschijnt.

In het dorp gaan mams en Paulette op zoek naar sjaals voor mams die ze als een soort stola om kan doen op haar nieuwe zomerse jurken. Wanneer ze de sjaals vinden, begint het spel van afdingen. Hij wil niet verder zakken met zijn prijs dan €20,00 voor twee sjaals. Paps is toch van plan om ze te kopen maar wil toch proberen om nog lager te gaan. De verkoper zegt dat hij niet lager kan gaan, maar dat hij wel nog een mooi shirt er bij wil verkopen. Aangezien Paulette nog wel een shirt wil hebben, zoekt ze er een uit. Paps betaalt €20,00 en we willen de zaak verlaten. Maar dat hadden we dus verkeerd begrepen. Het shirt van Paulette moet nog extra op de prijs van de sjaals betaald worden. Hij vraagt iets van €15,00 maar ik geef hem er 10 en zeg dat dat alles is wat hij krijgt. Ik geef hem een hand en hij stemt toe.

Vervolgens lopen we weer terug naar het hotel, waar we gaan lunchen. Na de lunch keren we terug naar onze kamers om ons om te kleden. Paps en mams in hun badkleding, wij in onze sportkleding.

We begeleiden paps en mams naar het strand, zodat we straks weten waar ze zich bevinden. Wij halen de tennisrackets op bij het animatieteam en leven ons ruim een uur uit op het tennisveld.

Helaas moet ik daarna melden dat ik niet alle tennisballen kan retourneren omdat ik er eentje vakkundig over het hek heb geslagen. We hebben nog gekeken of we hem konden vinden, maar aangezien het tennisveld op het parkeerdek gelegen is, viel de bal zo ver naar beneden dat we hem niet meer terug gezien hebben.

Terug bij paps en mams zijn we met paps de zee in gegaan om te zwemmen. Even later verschijn de rest van de familie met de opblaasbare krokodil. Paps vindt de temperatuur van het water te laag en gaat eruit, maar wij blijven spelen met Peter, Brendon en de krokodil.

Wanneer we uitgespeeld zijn nemen we plaats op het terras bij het strand en halen maar weer eens wat te eten en te drinken. Ik ben dit al snel zat en vertrek naar de fitnessruimte.

Paulette gaat bij de receptie informeren of er al iets bekend is over de tijd dat we morgen opgehaald worden om naar de luchthaven te gaan.

Even later komt Paulette mij gezelschap houden in de fitnessruimte. Ze doet alleen lichte oefeningen, zoals de artsen haar ook aangeraden hebben. Na een uur ben ik drijfnat en toe aan een douchebeurt.

Terwijl we ons gereedmaken voor het diner komt er een berichtje binnen van mijn jongste dochter Bianca. Ze heeft, zoals afgesproken, een verjaardagscadeau gekocht voor haarzelf namens ons. Ze stuurt ons een foto: het is een balkontafeltje geworden. Kunnen we eindelijk geld overmaken, want ze is al in januari jarig geweest.

Wij zitten met paps en mams om even na half acht in het restaurant. Peter en Brendon komen even voor negen uur. Brendon is boos: hij wil perse rijden in de rode elektrisch aangedreven kinderauto, maar zijn vader vindt dat niet goed. Hij probeert het nog bij ons, maar als wij aangeven dat als zijn vader het niet goed vindt dat wij het dan ook niet goedvinden, wordt hij alleen maar bozer.

Na het diner begeven we ons naar de bar, met ons allen, want Tonton heeft zich ten slotte ook gemeld. Tonton heeft ontdekt dat het bier dat ze in de bar schenken echt bier is en heel anders en beter smaakt dat het evenementen bier dat ze schenken aan het zwembad en strand.

Van Tonton krijg ik een plastic tas, met daarin kleding van Hannah en haar partner. Hannah is een oude vriendin van Tonton en Peter en ik ben in mijn vrijgezellentijd een paar keer met haar uit geweest. Tonton zal haar berichten dat ze haar spullen die ze heeft vergeten toen ze bij Peter en Tonton verbleef in Dubai, bij mij op kan gaan halen.

Wij beginnen met een kop koffie en sluiten de avond af met nog een glas wijn. Vanavond is het te laat geworden om nog een stuk aan mijn verhaal te schrijven, maar Paulette speelt het klaar om nog voordat ik goed en wel in bed lig, in slaap te vallen.

Vrijdag 17 mei

Onze laatste dag alweer van deze meivakantie. Vannacht hebben de Nederlandse dames onder ons rond 03:00 uur behoorlijk wat herrie gemaakt. Pas toen paps uit bed ging en de dames vermanend toesprak werd het stil.

Vanmorgen zitten wij weer om half negen aan het ontbijt, Peter en Brendon kwamen we op de trap naar beneden al tegen. Tonton komt een drie kwartier later, maar om half tien heb ik het in de ontbijtzaal wel gezien. Peter en zijn gezin blijven zitten de rest gaat de koffers inpakken.

Paulette heeft ontdekt dat we rond dezelfde tijd als Peter vliegen vanaf Bodrum Airport. Dit betekent dat we met ons allen omstreeks 15:00 uur opgehaald worden en Peter en zijn gezin dus gewoon gebruik kunnen maken van de transfer naar de luchthaven.

We hoeven pas om 12:00 uur onze kamers te verlaten, dus hebben we nog tijd genoeg om even naar de supermarkt te lopen voor brood en beleg voor vanavond. Paulette en ik lopen naar de Migros supermarkt, doen onze inkopen en vinden paps en mams dan terug op het terras aan het strand. Ik haal de doos met koekjes die ik van de Libanese broers gekregen heb en we proeven of ze wel lekker zijn. De doos is eigenlijk behoorlijk zwaar, zodat het geen kwaad kan om er wat uit op te eten. De zon is verdwenen achter een dicht wolkendek maar de temperatuur is nog steeds ver boven de 20 graden, zodat het nog steeds aangenaam is om buiten te zijn.

Peter en Tonton hebben hun bagage al uit hun kamer gehaald, zodat ze pas om 15:00 uur een tijdslimiet hebben. Dat geeft Tonton de ruimte om nog wat te gaan shoppen. Wij begeven ons om kwart voor twaalf naar onze kamers om onze bagage te pakken en op te slaan bij de receptie. Daarna gaan we weer naar het terras tot het tijd wordt om te lunchen. Brendon is ondertussen op twee stoelen in slaap gevallen en wordt door Peter al slapende meegenomen. We doen ons voor de laatste keer deze vakantie te goed aan de diverse lekkere gerechten en keren daarna terug naar het terras. Brendon slaapt gewoon door op twee stoelen in het restaurant.

Wanneer hij wakker wordt is Tonton ook weer terug en heeft ze nog tijd om wat te eten.

Om even na drieën worden we opgehaald door een touringcar. Voorbij Bodrum halen we nog een paar stellen op bij een sjiek hotel. Al met al zijn we pas om half vijf op de luchthaven. Hier moeten we helaas afscheid nemen van Peter, Tonton en Brendon. Zij moeten via een binnenlandse vlucht naar Istanbul, wij via een internationale vlucht direct naar Amsterdam.

Het is altijd lastig om afscheid te nemen, we hebben het samen heel erg leuk gehad en we weten niet wanneer we elkaar weer zullen zien.

Wanneer we in de rij staan om in te checken worden we vanwege de rolstoel van mams uit de rij gehaald en krijgen we een voorkeursbehandeling. Dit valt niet bij iedereen van onze reisgenoten in de smaak…

Het is nog even spannend of we bij moeten betalen, maar de zwaarste koffer (die van mij met Libanese koekjes en kleding van Hannah) weegt 20,3 kg. Dan volgt het gedoe van de veiligheidscontrole. Dit keer gaat het er streng aan toe, mams haar tas moet geheel leeg, want ze hebben haar insulinespuit gezien. Paulette wordt er van beticht dat ze een schaar bij zich heeft, maar die kunnen ze bij nader inzien toch niet vinden. Gelukkig loopt alles toch weer goed af op een beschadiging aan de voering van mams d’r tas na dan. We moeten boarden bij gate 501, maar even later toch bij 506 waar we weer als eersten in het vliegtuig mogen vanwege de rolstoel.

Het vliegtuig vertrekt zo goed als op tijd: om 18:37 uur i.p.v. 18:35 uur en zal er drie uur en 10 minuten over doen. Dat betekent dat we, als alles volgens plan verloopt, we nog voor negen uur vanavond weer op Nederlandse bodem zijn.

Precies om 20:48 uur, Nederlandse tijd, landt het vliegtuig op Schiphol. Paps en mams zijn eerder uit het vliegtuig dan dat de rolstoel klaar staat en daar zijn ze nogal verontwaardigd over. Alles wordt echter keurig opgevangen door een grondsteward. Hij zorgt voor een vervangende stoel op wieltjes, zolang de rolstoel van mams nog niet boven is gebracht.

Bij de paspoortcontrole krijgen we ook voorrang vanwege de rolstoel, zodat we weer een beetje inlopen op onze mede reizigers. Zodra we de koffers van de bagageband gehaald hebben, lopen we naar de uitgang van Schiphol Plaza, want Paulette heeft Corendon Parking ondertussen aan de lijn gehad: de bus staat al klaar.

De mensen die al in de bus zitten, zijn blij dat we er eindelijk ook zijn, want nu kunnen we vertrekken. Bij de parking aangekomen, werkt de afstandsbediening van paps zijn bus niet, wat voor enige consternatie zorgt. Zoals verteld, is het een busje met een dubbele cabine. Met de sleutel komen we wel in de cabine, maar niet in de laadruimte, maar de koffers willen we wel graag meenemen.

Ik prop de koffers dan maar op de achterbank. De rolstoel wordt voor zover mogelijk gedemonteerd en in hoeken en gaten gestoken tussen ons in.

Dan kunnen we vertrekken, ware het niet dat het omdraaien van de sleutel in het contactslot geen enkele reactie teweeg brengt bij de auto. De accu is zo dood als een pier. Paps gaat op zoek naar een portable starthulp die hier natuurlijk aanwezig is. Het duurt toch nog even voordat we de juiste aansluitpunten van de starthulp aangesloten hebben en de motor van de bus zonder problemen start en aanslaat.

Het is ondertussen al half elf geweest, maar we rijden nu naar huis. Een uurtje later arriveren we bij ons thuis, waar we afscheid nemen en elkaar bedanken voor de heerlijke vakantie.