Turgutreis, Turkije mei 2015

Donderdag 7 mei

Om 13:00 uur rijdt mijn vader hun Ford Transit onze straat in en helpt bij het inladen van onze bagage. Ondanks dat de TomTom van Paulette het niet wil doen vinden we de parking van Cheap Parking zonder problemen omdat ik de TomTom gisteren de route al had laten voorbereiden.

Om 14:15 uur vertrekt het busje van Cheap Parking met ons naar Schiphol. De chauffeur zet ons een vijftal minuten later af bij vertrekhal 3. We hebben thuis al ingecheckt dus we hoeven alleen nog onze ruimbagage kwijt te raken. Dit lukt ons na enige tijd in de rij op onze beurt gewacht te hebben.

Om 15:00 uur zijn we alle vier “door de douane” en lopen we een rondje langs de winkels op Schiphol om even later een kop koffie te kopen. Na een half uurtje zoeken we de gate op: G2, waar we dit keer voor de verandering door zeer vriendelijke en behulpzame medewerkers door de veiligheidscontrole worden geloodst.

Dan nog even wachten tot het boarden begint. Om 17:00 uur stijgen we op van Schiphol om ruim drie uur later weer te landen op Bodrum International Airport. De visa hebben we thuis geregeld zodat we direct door kunnen naar de pascontrole. Dan de koffers van de bagageband halen en op zoek naar het busje van Corendon dat ons naar Turgutreis zal brengen.

Dit verloopt allemaal voorspoedig zodat we omstreeks 23:00 uur in hotel La Blanche arriveren. Daar zijn we nog niet aan de beurt, maar een half uur later hebben we de bagage in een familiekamer met gescheiden slaapkamers en badkamers op nummer 1419 in het hoofdgebouw op de vierde etage. Nu vinden paps en mams het tijd om iets te drinken te gaan halen.

We gaan naar het café bij het grote zwembad en nemen plaats buiten op het terras naast het zwembad. Omstreeks half een keren we terug naar onze kamer, pakken onze spullen uit en rond half twee liggen we dan echt op een oor.

Vrijdag 8 mei

Om half acht worden we wakker door het geluid dat de telefoon van Paulette voortbrengt als zijnde de wekker voor deze vakantie.

Paulette gaat alvast onder de douche, terwijl ik mijn ochtendfitness doe op het tapijt in de woonkamer van onze familiekamer. We hebben de deur naar het balkon vannacht open gehouden en daar komt nu heerlijke frisse lucht vandaan. De zon is nog niet helemaal op, dat wil zeggen dat het wel licht is, maar de zonnestralen laten zich nog niet zien.

Als de tussendeur van de beide kamers opengaat blijkt dat het bij paps en mams bloedheet geweest is vannacht. Doordat wij de deur naar het balkon opengezet hebben is de airconditioning uitgeschakeld in beide slaapvertrekken…

Om half negen begeven we ons naar het ontbijt dat geserveerd wordt in het restaurant precies onder onze familiekamer. Ook dit jaar is het weer zeer uitgebreid.

Na het ontbijt melden we bij de receptie dat onze safe al bij aankomst afgesloten was en we er dus geen gebruik van kunnen maken. Ook vragen en krijgen we de inlogcodes van het draadloze internet. Het blijkt dat je in moet loggen met je paspoortnummer.

De tanden moeten nog worden gepoetst en daarna melden we ons bij de gastvrouw van Corendon. De jongedame vraagt of we al bekend zijn in de omgeving en als ze hoort dat we hier al voor de derde keer zijn denkt ze niet dat ze nog iets nieuws voor ons heeft. We boeken de ferry naar Kos (Griekenland) voor aanstaande dinsdag en nemen dan weer afscheid van onze gastvrouw.

Vervolgens drinken we een kopje koffie bij paps en mams die aan het strand zitten, maar voor de koffie naar het terras boven het water verhuizen.

Na de koffie lopen Paulette en ik langs de hotels naar het westen om te zien hoever de boulevard aan die kant klaar is voor gebruik. Het blijkt dat ze sinds twee jaar geleden nog niet echt ver gekomen zijn. We lopen ruim een kwartier langs de hotels, slaan een keer rechts af over een bouwterrein voor een nieuw hotel en lopen dan parallel aan de boulevard door een straat richting Turgutreis terug naar het hotel.

We vinden paps en mams waar we ze achtergelaten hebben. We lezen en praten wat en dan is het al zo weer lunchtijd.

Na de lunch drinken we weer een bakje op het terras boven het water van de baai. Paulette wil attributen halen om een balletje te slaan op het tennisveld, maar de infodesk die die spullen uitleent is gesloten tot kwart voor drie. Gelukkig is het nog steeds mooi weer, dus vermaken we ons in de zon, en af en toe de schaduw opzoekend, op het terras.

Aangezien het voor Paulette d’r gezondheid beter is om zich niet in te spannen, spelen we slechts een half uur tennis op het, op het dak van de parkeergarage gelegen, tennisveld.

Nadat we de rackets en de ballen teruggebracht hebben, kleed ik me om om een paar banen te zwemmen in het enorm lange zwembad. Tegen de tijd dat ik uitgezwommen ben, vind ik de rest van de familie op het vertrouwde terras boven het water. We drinken daar koffie, die we daar vandaag toch wel erg sterk vinden.

Na een poosje merkt Paulette dat ze iets te eten nodig heeft, want ze heeft voor paps en mams koekjes gehaald maar heeft zelf toen niets genomen. Paulette en ik gaan samen op zoek naar een salade en vinden die bij het restaurant aan het zwembad.

Terug op het terras lezen we nog even en als Paulette zich terugtrekt om op onze kamer even te gaan liggen, genieten wij nog van de late middagzon tot half zeven in de vroege avond.

Dan vinden wij het ook tijd om terug naar onze kamer te gaan om ons op te gaan frissen voor het diner. Mams durft haar schoenen niet uit te trekken omdat ze dan bang is dat ze haar voeten er niet meer inkrijgt, zo opgezet zijn ze. Dus dat wordt opfrissen onder de kraan in plaats van onder de douche.

Het diner geeft ons voldoende keuze om iets te vinden dat we alle vier lekker vinden. De rode wijn daarbij smaakt ons ook goed. Na het diner zoeken we een tafel aan de rand van het zwembad waar we nog een kopje koffie drinken voordat we ieder om even na negen uur terugkeren op onze eigen kamer.

We horen dat paps en mams op hun kamer t.v. kijken, Paulette leest nog een paar bladzijden en ik schrijf nog een stukje aan mijn verhaal, maar al snel gaat ook bij ons het licht uit.

Zaterdag 9 mei

Ook vandaag worden we om half acht gewekt door de wekkerfunctie van de telefoon van Paulette, we werken ons ochtendritueel af en gaan dan om half negen samen met paps en mams naar het restaurant om te zien of ze iets hebben dat kan dienen als ontbijt.

Er zijn genoeg lekkere broodjes, beleg en andere versnaperingen te krijgen zodat het ook vanmorgen weer een opgave is om niet te veel te eten.

Het is vandaag markt in het centrum van Turgutreis en dat ligt hier slechts ongeveer een kilometer vandaan. Als iedereen uitgegeten is dan gaan we eerst terug naar onze kamer en vervolgens lopend via de boulevard langs het water naar de marinehaven van Turgutreis waarvan ik me herinneren kan dat zich hier een geldautomaat bevond. We vinden de flappentap, pinnen 150 Turkse Lira wat ongeveer neerkomt op € 50,00 en gaan dan richting de enorme toeristenmarkt van het dorp. Paps en ik kopen een paar shirts en mams een jurkje. Halverwege de markt keren we terug naar het haventje van Turgutreis en drinken daar op een terras een Cola light.

Het is nog steeds heerlijk weer alhoewel er wel wat sluierbewolking nadert vanuit het westen. Dit terras kennen we trouwens bijna niet meer terug, binnen in het restaurant is de oude keuken veranderd in een modernere uitvoering waar nu diverse personeelsleden aan het werk zijn.

Waar twee jaar geleden nog kleine vissersbootjes lagen, liggen nu de grote houten schepen die er speciaal liggen om toeristen te verleiden mee te gaan voor een tochtje over het water in de buurt. Zo is het zicht op het authentieke haventje van Turgutreis ingrijpend gewijzigd.

We gaan weer terug naar de markt voor het andere deel, dat na verloop van tijd uitmondt in het centrum van Turgutreis. We lopen door en komen zo op de uitgebreide groente- en fruitmarkt van het dorp. Daar kopen we aardbeien, tomaten, paprika’s en even later bij de supermarkt brood, kaas en worst. Dat moet onze lunch worden vandaag. We lopen het centrum uit en vinden een bankje langs de boulevard waar we bijna alles opeten wat we zojuist aangeschaft hebben.

Wanneer we terug zijn bij het hotel is het al bijna half twee. Eerst terug naar onze kamer waar we onze nieuwe kleding opbergen. Ik besluit daarna een stukje aan mijn verhaal te gaan schrijven. De rest van de familie gaat op weg naar het terras bij de baai.

Als ik mijn verhaal tot nu toe weer bijgewerkt heb zet het online en loop dan ook naar beneden op zoek naar mijn familie.

Zij hebben de koffie net op, maar Paulette haalt nog een kopje voor me. Ik heb de koffie nog niet op of Paulette vraagt wanneer we gaan tennissen. We kleden ons vervolgens in onze kamer om en halen dan de tennisrackets op. Een half uur op het tennisveld is genoeg voor Paulette.

We merken dat de sluierbewolking dikker is geworden en de wind harder is gaan waaien.

Op het terras drinken we om ons transpiratievocht weer aan te vullen en nemen dan wat te lezen. Nu en dan is het qua temperatuur niet prettig meer, de zon gaat dan te veel schuil achter de bewolking.

Om een uur of vijf gaan we nog op zoek naar een meer beschutte plek, maar vinden die eigenlijk niet echt. Om half zes zijn we terug in onze huiskamer, na een half uurtje blijken de wolken voor een groot deel door de wind te zijn weggeblazen… Paps dommelt op het piepkleine balkon in slaap op een van de twee kleine klapstoeltjes en mams d’r ogen vallen dicht terwijl ze op de bank binnen in het zonnetje zit.

Paulette is zittend op bed in haar boek verzonken en ik voeg nog een stukje toe aan mijn verhaal.

Om kwart over zeven is iedereen klaar om naar het restaurant te gaan. Daar nemen we het er weer van en ten slotte besluiten we de maaltijd in het café met een kop koffie. Een uur later zijn we weer op onze eigen kamer. Paulette valt al snel in slaap en ik doe om elf uur het ligt uit.

Zondag 10 mei

Net als de afgelopen dagen staan we om half acht op en zitten we een uurtje later weer lekker te ontbijten. Vanwege Moederdag of zondag hebben we vandaag luxe broodjes en aangezien ik vandaag lekker actief wil bezig zijn kan een lekker broodje extra geen kwaad.

Paulette pakt nog twee Turkse krakelingen, “simits” voor me in voor onderweg. Op onze kamer kleden we ons om, ik voor een stevige wandeling door de heuvels de rest voor een wandeling naar het centrum op zoek naar een nieuwe handspiegel. Paulette heeft de “scheerspiegel” tijdens het epileren van haar wenkbrauwen van het balkon laten vallen…

Met ons vieren lopen we om tien uur naar Turgutreis centrum. Op de hoofdweg sla ik naar links af en de rest stopt bij de Migros Supermarkt. We nemen afscheid en ik volg de track die in van het internet gehaald heb richting Bodrum maar dan dwars door de heuvels. Aan de rand van het dorp kom ik bij een begraafplaats waar een behulpzame Turk vraagt of ik de weg kwijt ben. Ik vertel hem dat ik de wegenkaart in mijn GPS heb zitten en dat ik nog steeds “on track” ben. Even later houden de verharde wegen hier op en vervolg ik mijn wandeling over karrensporen.

Het is mooi weer en de thermometer geeft temperaturen aan tussen de 35 en 30 graden. Tot mijn verbazing kom ik via een grote boog aan de andere zijde van de restanten van drie oude molens die we vanaf het hotel in de verte kunnen zien staan. Twee jaar terug ben ik via een kortere weg aan de voorzijde (gezien vanaf het hotel) gekomen, maar deze route is ook leuk. De track wijst me nog een stukje verder naar een uitzichtspunt dat ik niet zo spectaculair vind. Ik loop weer terug naar het punt waar ik overstap op de andere van internet gedownloade track die me naar de Bodrumkant van het schiereiland moet brengen. Het eerste stuk achter de oude molens langs gaat nog goed. Ik probeer nog het hoogste punt in de buurt te beklimmen, maar als ik het in de verte hoor onweren, staak ik na een kwartier mijn poging en daal weer af van 367 meter hoogte.

Plotseling staak ik mijn afdaling want er ligt iets glinsterends op mijn weg: ik zie een stuk van ca. 60 cm lang en ca. 2 cm doorsnee. Ik heb geen verstand van wormen en slangen, dus houd ik maar afstand. Hij of zij beweegt niet en dat vind ik helemaal niet erg. Wel jammer dat ik niet goed kan zien hoe groot het werkelijk is, de kop en staart zijn verscholen onder het struikgewas.

Terug op de track gaat de weg op een gegeven moment naar rechts terug richting Turgutreis en links richting Bodrum, terwijl de track me rechtdoor wijst, richting de kust, de richting die ik op moet. Ik loop een stukje van de weg richting Bodrum maar die lijkt me toch te ver van mijn gewenste richting af te brengen. Ik zoek naar een pad dat mij hiervandaan naar beneden richting de kust zal brengen maar kan hem nog niet vinden. Ik probeer wat geitensporen totdat ik denk dat ik maar gewoon moet afdalen in de buurt van waar de track vindt dat er een pad is. Dit is niet echt een succesverhaal en ik ben blij dat ik mijn lage wandelschoenen aan heb gedaan in plaats van mijn sportschoenen of sandalen. Totdat ik bij de verharde weg terug ben heb ik geen pad kunnen vinden… Ik ben gewoon afgedaald zo goed en zo kwaad als dat ging. Het leverde me wel een heleboel krassen op mijn benen op van de mens onvriendelijke planten en rotsen hier op de hellingen. Op een gegeven moment heb ik maar de droge bedding van een klein riviertje gevolgd die de track leek te volgen. Van steen tot steen hoppend hobbel ik naar beneden. Het is verder dan ik dacht en duurt mij eigenlijk te lang, ik moet oppassen dat ik niet mijn concentratie verlies want dat kan me mijn enkels kosten, maar eindelijk bereik ik dan de verharde weg.

Deze weg leidt me door verschillend dorpjes rond de zuidzijde van het schiereiland, langs de kust in de richting van Turgutreis.

Even later is het twee uur en kies ik een plekje in de schaduw op een bankje van een bushalte. Ik eet hier mijn twee appels, kiwi en een van de twee simits die Paulette me mee gegeven heeft.

Een uur later, een paar kilometers verder, eet ik op zo’n zelfde plekje mijn laatste simit en drink ik mijn laatste restje water op. De rest van de wandeling moet ik kunnen halen zonder bijtanken.

Om half vijf voeg ik me bij de rest van de familie die zoals verwacht op het terras boven het water zit. De zon is een tien minuten geleden wel achter de wolken verdwenen. Van de familie krijg ik er van langs dat ik geen bericht heb gestuurd onderweg. Ik dacht dat dat alleen moest als het NIET goed ging… Sms had gekund, maar internet heb ik hier niet.

Ondanks “geen bericht” haalt Paulette een glas Cola light en een schaaltje met koekjes voor me, die ik met smaak naar binnen werk.

We zitten nog niet lang, maar de zon komt vandaag niet meer terug en het wordt fris hier op het water, we besluiten terug naar onze kamer te gaan.

Ik spring onder de douche, want ik ben er niet schoner op geworden. Als ik weer fris en fruitig ben heeft mams liggend op bed de ogen dicht en even later ligt paps op de bank te slapen, terwijl de onweer, door de open deur naar het balkon goed hoorbaar, steeds dichterbij komt.

Rond kwart voor zeven begint het echt te regenen en is de familie bezig zich gereed te maken voor het diner. Ik heb ondertussen mijn belevenissen weer toevertrouwd aan de harde schijf van mijn computertje.

In het restaurant is het is drukker dan de afgelopen dagen, maar gelukkig is er voor iedereen voldoende. Vanwege de regen, worden de buitentafels en -stoelen naar binnen gehaald en tussen de opgestelde tafels gedekt. Het wordt wel iets voller maar als men iedereen tevreden wil houden dan moeten er wel voldoende zitplaatsen zijn natuurlijk.

Na het eten dalen we af naar de bar bij het zwembad waar we binnen nog een kop koffie drinken en een paar spelletjes Rummicub spelen, het is tenslotte Moederdag vandaag.

Op onze kamers kijken paps en mams nog t.v. maar bij ons gaat al heel snel het licht uit.

Maandag 11 mei

Als ik om half acht het verduisteringsgordijn aan de kant schuif zie ik dat het nu al prachtig weer is. Alleen wat sluierbewolking, maar daar lijkt de zon zich weinig van aan te trekken.

Vandaag willen we met de lokale bus, de dolmus, naar Bodrum, dus na het ontbijt gaan we lopend richting het centrum van Turgutreis.

Na de weg gevraagd te hebben, vinden we de verzamelplaats van de dolmussen en stappen we in de dolmus die vrijwel direct op weg gaat naar Bodrum.

In Bodrum lopen we via een niet toeristische weg naar het einde van de haven, waar Paulette denkt te weten dat er leuke kledingzaken zijn. Of de kledingzaken zijn bijna allemaal omgevormd tot restaurants en bars of we hadden toch nog verder richting Gümbet moeten lopen, want we vinden de winkels die Paulette bedoelde niet.

Bij een minimarkt kopen we blikjes cola die we op een bankje aan de haven nuttigen. Daarna begeven we ons in de toeristische massa tussen de vele toeristische winkeltjes in de straten rond de haven. Paulette scoort een leuk shirt en mams een lederen tas en jas. Zo’n beetje aan het einde van de haven in oostelijke richting laten we paps en mams achter op een bankje in de schaduw. Wij gaan op zoek naar een supermarkt voor onze lunch. We vinden al snel een kruidenier die alles heeft wat we nodig hebben: brood en beleg. Water hebben we meegenomen vanuit het hotel.

Terwijl we onze lunch opeten zien we de lucht betrekken, de zon wordt vanuit het oosten ingehaald door een zware wolkenpartij. Gisteren kwamen de wolken uit het westen, maar hoewel de wind nog steeds uit het westen waait komt de bui nu tegen de wind in.

We besluiten onze spullen te pakken en het busstation weer op te zoeken. Met behulp van de wandel-GPS is dat geen probleem. Ook hier vertrekt de dolmus al na een paar minuten na het instappen.

In Turgutreis lopen we vanaf het busstation terug naar de kust, terwijl ik wel de man maar niet zijn koffer, die achter hem aan komt, zie…

Bij het hotel nemen we plaats op het terras boven het water en kiezen wat te drinken. Lang kunnen we niet genieten van de zon, want ook hier hebben de wolken de zon na verloop van tijd bedekt.

We vertrekken dan ook naar het terras naast het zwembad want het is vier uur en mams heeft trek in een paar koekjes. Een tafeltje is wel vrij, maar de koekjes zijn nog niet gearriveerd. Paulette en ik gaan naar boven om onze zwemkleding aan te doen. Daarna halen we badhanddoeken en tegen de tijd dat we dan terug zijn bij paps en mams zijn de koekjes er ook.

De zon lijkt niet meer terug te komen, dus gaan paps en mams terug naar hun kamer. Wij trekken een paar banen in het zwembad dat nu zo goed als leeg is vanwege het weer.

Als we uitgezwommen zijn is de zon weer terug en liggen we nog even te genieten van de warmte van de late zon. Maar dan begint het te onweren en wordt de zon weer opgeslokt door de wolken.

Ook wij gaan naar boven, lekker douchen. Paps valt even later in slaap op de bank en mams lost naast hem een puzzel op. Paulette leest haar boek op bed en ik schrijf aan het bureau een stukje aan mijn verhaal.

Ik probeer nog telefonisch contact te maken met mijn dochter Bianca, maar ze neemt niet op. Waarschijnlijk te druk met haar nieuwe huis waar ze vandaag de sleutel van heeft gekregen.

Even voor zeven uur begint het lekker te regenen, gelukkig verblijven we in het hoofdgebouw dus hoeven we niet naar buiten om in het restaurant te komen.

Na het eten nog een kopje koffie in de bar een etage lager en dan vroeg naar bed want morgen gaat de wekker al om zes uur vanwege onze geplande trip naar Kos (Griekenland).

Om half tien lukt het me om Bianca aan de lijn te krijgen. Daarna schrijf ik mijn verhaal voor vandaag.

Dinsdag 12 mei

Zoals gepland worden we om zes uur gewekt en zitten we om zeven uur aan het ontbijt met al de spullen die we vandaag mee willen nemen.

Om half acht willen we het gereedstaande busje instappen bij de hoofdingang van het hotel, maar dan blijkt dat we niet op de lijst staan. Er schijnt nog een tweede busje te komen die voor ons gepland is. Even later arriveert de wat oudere bus met een nog veel oudere chauffeur, hij spreekt geen Engels, maar we staan op zijn lijst dus neemt hij ons mee.

We gaan richting Bodrum, maar echt snel rijdt hij niet, hij lijkt super voorzichtig te doen met zijn oude bus. Ergens tussen Turgutreis en Bodrum stopt hij aan de kant van de weg en even later meldt hij “transfer” en er stopt een busje achter degene waar wij inzitten. Het blijkt dat het de bedoeling is dat wij uit deze bus stappen en verder gaan met het andere busje. Zo gezegd zo gedaan, inclusief de rolstoel van mams. De chauffeur rijdt heel wat progressiever. Na een paar minuten ligt mams al bijna in het gangpad vanwege een bruuske remactie van de chauffeur. Toch bereiken we op tijd de douane terminal van Bodrum. We verlaten straks Turkije om vervolgens Griekenland in te gaan, dus moet alles volgens voorschriften gebeuren, inclusief pas- en veiligheidscontrole. Nog voor negen uur zijn we door de douane en kunnen we aan boord van de ferry. De rolstoel parkeren we op het autodek en zelf gaan we een dek omhoog. Paps en mams blijven daar zitten, Paulette en ik gaan naar het bovenste dek, waar het nu lekker zonnig is. Dit ondanks de bewolking die vanmorgen nog boven het schiereiland Bodrum hing.

Als het goed negen uur is, vertrekt de ferry naar het zuiden. Al varend hebben we heel wat tegenwind, maar op de een op andere manier zitten wij uitstekend op het bovenste dek zonder last te hebben van de koude wind.

Het weer op Kos lijkt niet erg mooi, er hangen zware donkere wolken boven het eiland terwijl wij nog steeds in de zon varen.

De overtocht is nog geen 20 km en aangezien de ferry een kruissnelheid heeft van ruim 20 km per uur, doet hij er ongeveer 50 minuten over. Maar hoe dichter wij bij Kos komen hoe dunner de bewolking wordt.

Om een uur of tien lopen wij de haven van Kos rond en slaan dan aan het einde van de oostzijde af naar het noorden. Na een paar minuten daar gelopen te hebben kiezen we een restaurant met een terras aan het strand en bestellen wat te drinken. Terwijl we daar in de zon zitten lijkt de bewolking toch weer dikker te worden en de kant van Kos op te drijven. We besluiten het centrum op te zoeken zodat we tegen de tijd dat het misschien gaat regenen een ander restaurant vinden om al lunchend te schuilen. We lopen door een toeristisch straatje als het opeens begint te regenen en te onweren. Mams is net aan het kijken naar een vingerhoedje in een souvenirswinkeltje, dus schuilen we daar voorlopig maar even. Mams ziet nog meer leuke dingetjes en Paulette ook, maar op een gegeven moment hebben we daar al een half uur geschuild terwijl het er niet naar uitziet dat het spoedig droog wordt. Op de wandelGPS is te zien dat er iets verder twee restaurants moeten zijn. Paulette gaat op onderzoek uit en ze heeft er eentje geschikt bevonden. Even een stukje door de regen, maar daarna zitten we bij een authentiek Grieks restaurantje te lunchen.

Tegen de tijd dat we uitgegeten zijn is het droog geworden en even later komt zelfs de zon weer te voorschijn. We lopen verder door de nauwe straatjes van de oude stad Kos en kopen wat hoofddeksels die sterk lijken op de originele “Buff” in Nederland en omstreken. Paulette ziet nog een echte lammycoat met de lengte die ze graag zou willen hebben. Volgens de van origine Russische verkoopster moet hij eigenlijk € 950 opbrengen, maar als ik laat weten dat zoiets niet meer mag kosten dan € 500 belt ze haar baas of dat misschien ook kan. Even later heeft Paulette al besloten dat ze niet impulsief deze jas wil kopen, en weet de verkoopster dat haar baas het goed vindt dat we de jas aanschaffen voor € 500, mits contant betaald. We zeggen haar dat we er nog over willen nadenken en krijgen een folder van de zaak mee.

Om een uur of drie laten we paps en mams op een bankje aan de haven achter om wat te knabbelen en te drinken te kopen in de supermarkt. Het is nog steeds mooi weer en we genieten er nog even van want we zien de bewolking vanaf Turkije alweer deze kant op komen.

Nog voor vier uur zijn we bij de terminal waar de ferry vertrekt en krijgen we voorrang vanwege de rolstoel. De ferry vertrekt echter niet voor half vijf en de zon is dan al verdwenen achter de wolken.

Op de heenweg was er op het autodek slechts een personenwagen, nu past er precies een oude camper op.

Boven Bodrum zien we de bliksemschichten oplichten.

Ook de terugweg doet de ferry in minder dan een uur. “Door de douane” vanaf deze kant is slechts een controle van de paspoorten, de bagage wordt ongemoeid gelaten. Ons busje staat al gereed en zodra iedereen zit gaan we op weg naar het westen en begint het prompt te regenen. Halverwege stopt ook deze chauffeur en we denken dat we weer een transfer hebben, maar er hoeft slechts één passagier uit te stappen. De rest wordt bij verschillende hotels rondom Turgutreis gedropt. De chauffeur rijdt nog steeds stevig en opeens blijkt hij iets geraakt te hebben en wordt er abrupt geremd. Hij opent wel zijn deur en schreeuwt iets naar achteren, maar stapt niet uit. Hij rijdt door zonder te kijken naar de schade.

Om zeven uur stappen wij bij de hoofdingang van La Blanche uit. We brengen onze spullen naar onze kamer, kleden ons gedeeltelijk om zodat we aan tafel kunnen en zoeken dan in het restaurant een vrije tafel voor vier personen.

Het blijkt dat ze deze dag allebei wel een leuk moederdagcadeau gevonden hebben, dus was onze opzet geslaagd.

Hoewel het eten weer prima smaakt is de sfeer een beetje gespannen. Paps en mams zijn beiden moe na deze lange dag vol indrukken en dat maakt dat het peil van vriendelijkheid tussen beiden niet meer omhoog gaat, zelfs niet met behulp van een paar glazen wijn.

We eten tot we voldaan zijn en nemen tot slot nog een kopje koffie in de bar. Daar staat al het meubilair al opgesteld om gebruikt te worden voor het kijken van één of andere belangrijke (?) voetbalwedstrijd op t.v. Kortom het wordt vanavond niet laat.

Terug op onze kamer kijkt paps nog t.v., mams kruipt in bed, Paulette beantwoordt haar zakelijke e-mail en ik vertrouw wat belevenissen toe aan mijn blog op het internet.

Woensdag 13 mei

Vandaag staan we weer gewoon om half acht op en gaan na het ontbijt in Turgutreis op zoek naar het soort Buffs waar we er diverse van in Kos gekocht hebben. Het blijkt dat vriend Rob er ook wel een paar wil hebben voor die prijs. We doorkruisen het centrum van het dorp maar vinden ze niet. Daarna gaan we naar de duurdere kledingwinkels aan de jachthaven en bij een van de laatste winkels zie ik ze liggen. Ze zijn niet van dezelfde merkloze type als in Kos en kosten dáárom waarschijnlijk omgerekend € 10,00 per stuk.

We kopen er (nog) geen een, eerst maar eens bij Rob informeren wat hij van deze prijs vindt.

Even later zitten we op een terras in de zon aan een heerlijk glas vers geperst sinaasappelsap. Paulette aan de Cola Light, want zij mag vanwege haar dieet zo min mogelijk oxaalzuur en laat dat nou net volop in sinaasappelsap zitten.

We lopen weer terug naar ons hotel waar ik besluit om een uurtje door te brengen in de fitnessruimte. De rest van de familie vind ik een uur later terug op het terras boven het water.

Het is dan al een uur geweest dus tijd voor onze lunch. Na de lunch zoeken we voor paps en mams een plekje op dat meer beschut ligt tegen de wind, want het waait vandaag uitbundig. We vinden een paar lege ligstoelen op de westelijke arm van de pier die de baai vormt. De westenwind wordt daar door de kademuur omgeleid zodat je, als je er precies achter zit, uit de wind zit.

Paulette en ik gaan daarna op zoek naar de lijst van Corendon om te zien hoe laat we morgen opgehaald worden om naar de luchthaven gebracht te worden. Corendon meldt dat we om 18:20 uur opgehaald worden. Wij gaan ons omkleden voor een potje tennis.

Als we ruim een half uur de ballen over het net geslagen hebben is het mooi geweest en brengen we de rackets en ballen terug. We frissen ons op en kleden ons maar direct om, want met dit weer wil het vocht wel uit alle poriën komen.

We zoeken paps en mams op en brengen koek en sodawater voor hen mee. We pakken ook een ligbed en genieten al lezend nog ruim een uur van de late middagzon voordat we terug naar onze kamer gaan om ons om te kleden voor het diner.

Een paar minuten na zeven uur staan er al tientallen gasten te wachten tot de deur van het restaurant open wordt gedaan. Wanneer wij daar arriveren duurt het nog geen minuut of de deur gaat open en de gasten stromen naar binnen.

Wij kiezen een tafeltje voor vier en wachten tot de ober de glazen water vult, iets waar elke avond mee begint. Daarna vraagt hij wat we willen drinken, maar hij vult het zelf al in: “Four red wine, like useall?” Wij beamen zijn voorstel en even later zien we een nieuwe medewerkster de wijnglazen vullen en op een dienblad zetten. De jongedame begint de wijn uit te delen bij paps en daarna wil ze een glas bij Paulette neerzetten die naast mij zit. De ober die haar begeleidt wil ingrijpen door de correcte volgorde aan te geven. Ze wordt onzeker en ik voel dat het dienblad op mijn schouder rust terwijl ze Paulette haar wijn aanreikt. Op dat moment schuiven de twee andere glazen van het dienblad op mijn rug. Mijn overhemd is aan de achterzijde doorweekt met wijn en ook Paulette heeft diverse rode druppels op haar witte lange broek. We staan op zonder stennis te maken en lopen naar boven om ons om te kleden. Op onze kamer stop ik de besmeurde kleding in de wasbak en gooi er een flesje shampoo bij. Wat warm water en dan maar hopen dat het hotel de rest doet. Ik wil de natte kleding mee naar beneden nemen om het personeel het maar uit te laten zoeken hoe ze dit op denken te lossen. Maar Paulette wil eerst vragen hoe dit verder moet voordat we de kleding overhandigen.

Even later zitten we weer bij paps en mams aan tafel en kunnen we een eerste slok nemen van onze rode wijn. De ober heeft een chef gewaarschuwd en deze komt namens het hotel zijn excuses aanbieden. Hij vraagt ons de kleding te overhandigen zodat hij kan zorgen dat het op de juiste manier gereinigd wordt.

Paulette haalt het overhemd en de broek en geeft het in een plastic zak aan de ober. Ze maakt nog even een praatje met de jongedame. Het blijkt dat ze hier stage loopt en dit is haar eerste avond. Wij maken duidelijk dat ongelukken nu eenmaal gebeuren en dat we er op rekenen dat alles voor morgenavond weer schoon in de koffer ligt.

De chef komt even later nog vragen hoe laat we morgen vertrekken en wat ons kamernummer is.

Daarna kan de maaltijd beginnen.

Na het diner nog een kop koffie en dan zijn we om kwart voor tien al weer op onze kamer. Paps en mams houden het voor gezien en gaan naar bed. Paulette ook, maar dan om te lezen en ik, ik voeg onze laatste belevenissen toe aan mijn vakantieverhaal.

Donderdag 14 mei

Wanneer we wakker worden is dat door het weksignaal van Paulette d’r telefoon op hetzelfde tijdstip als gisteren. Vandaag is onze laatste dag in Turkije, zo’n laatste dag is altijd een beetje “hangen en wurgen”.

We zitten een uur later aan het ontbijt en maken een plan voor vandaag. Eerst gaan we informeren of we de kamer langer dan tot 12:00 uur mogen gebruiken, als dat mogelijk is kunnen we straks naar Turgutreis om te zien of we nog twee Buffs kunnen bemachtigen voor onze vriend Rob. Als dat niet kan dan zullen we de kamer zo lang mogelijk aanhouden en gaan we pas vanmiddag naar het dorp.

Na het ontbijt lopen we naar de receptie en horen daar dat het €40,00 kost om de kamer tot 17:00 uur te mogen gebruiken. Wanneer we zeggen dat we dat te duur vinden en vragen hoe het staat met onze te reinigen kleding, krijgen we per direct onze kleding keurig schoon retour en belooft de receptionist dat hij zijn chef zal vragen of het aanhouden van de kamer goedkoper kan. We moeten over een uur maar komen informeren.

Dan gaan we maar even genieten van het stralende weer van vandaag. Er is voor het eerst deze vakantie geen wolkje te bekennen. Na een uurtje informeren we bij de receptionist of hij al iets meer weet over de prijs van de kamer. Het lijkt erop dat hij ons niet eens meer herkent en dat hij vergeten is wat hij ons toegezegd heeft, namelijk zijn chef vragen of het voor minder kan. Wij vertellen hem dat we de kamer om 12:00 uur zullen verlaten.

Paps en mams zoeken een plaatsje in de zon en maken een puzzel, Paulette en ik maken een wandelingetje op het terrein van het hotel. Na een tijdje komen we elkaar op het terras boven het water weer tegen en drinken we wat.

Om half twaalf gaan we naar boven naar onze kamer en pakken onze spullen in. Daarna leveren we onze keycards bij de receptie in en plaatsen onze bagage in de “luggage room”.

Vervolgens proberen we nog een terras uit, waar we tot nu toe niet gekomen zijn. Het hoogste terras van het hotel, zodat je over alles heen kunt kijken. Dan is het ook zo weer een uur, tijd om te gaan lunchen.

Na de lunch gaan we op weg naar de jachthaven van het dorp. We vinden zonder problemen de winkel waar we gisteren de Buffs hebben gezien. Er is nog steeds voldoende keus, dus kiezen we er twee waarvan we verwachten dat Rob ze ook wel mooi zal vinden. Missie geslaagd.

We lopen terug naar het hotel. Bij de ingang aan de kant van de boulevard vraagt de beveiliger “aan de poort” of hij onze keycards mag zien. Die hebben we natuurlijk niet meer, maar het tonen van het mapje met daarin de handdoekenkaartjes blijkt voldoende te zijn.

We drinken samen nog wat en daarna halen Paulette en ik badhanddoeken want we willen nog een paar banen zwemmen en daarna even droog gestoomd worden in de volop aanwezig zon.

Nadat we lekker sportief bezig zijn geweest is het al weer vier uur: tijd voor de koekjes. We halen een schaaltje met koekjes en gaan paps en mams opzoeken die we vinden op het terras boven het water. Vanmorgen hebben we de koffie hier geprobeerd, maar die is hier niet te drinken. Het lijkt wel of ze er een scheutje chloor in gedaan hadden. We halen de koffie dus maar weer bij de bar aan het zwembad. We zitten net allemaal en dan maait paps een bekertje koffie omver. Gelukkig wordt niemand geraakt door de hete koffie, maar een bende is het wel. Paulette haalt iets om het schoon te maken en ik loop naar het zwembad om nieuwe koffie te halen.

De zon is vandaag nog zo heet, dat we het niet aangenaam vinden om er in te zitten, zelfs niet na vier uur in de middag. We lezen een paar bladzijden tot kwart voor zes en gaan dan naar de “luggage room” om ons om te kleden. Het is toch vreemd dat we met vier man de kamer in kunnen en ons daar kunnen omkleden zonder dat er iemand komt controleren wat we daar aan het doen zijn.

Om goed zes uur staan wij gereed om te vertrekken. De bus van Corendon is ruim op tijd en even later vertrekken we om langs nog een ander hotel in Turgutreis te rijden om andere passagiers op te pikken. Dan kiest de chauffeur een in eerste instantie niet voor de hand liggende route richting Bodrum. Hij rijdt langs de kust, dezelfde weg als die ik gelopen heb in tegengestelde richting toen ik zondag de lange tocht gemaakt heb. Toch wel leuk om te kunnen laten zien welke weg ik gelopen heb. We pikken bij een hotel onderweg nog een paar passagiers op en keren dan weer terug naar de hoofdweg die loopt van Turgutreis naar Bodrum. Twee uur later stopt de bus bij het vliegveld en hebben we nog precies twee uren de tijd voordat het vliegtuig vertrekt.

Toen we vanuit La Blanche vertrokken moesten de wielen van de rolstoel gehaald worden om hem passend in het laadruim van de bus te krijgen. Nu moeten ze er weer op, maar dat lukt maar met een wiel, het andere wiel lijkt niet meer te passen. We proberen de wielen om te wisselen maar dat helpt niet. Dan zie ik het euvel, de handel van de rem staat zodanig dat “de rem erop staat” dus is er niet voldoende ruimte om het wiel te plaatsen. Rem er af en het wiel past. Wel blijkt nu dat een van de voorbanden lek is. Het bandje is gelukkig zo stug dat er nog steeds redelijk mee te rijden valt.

Dan door naar de veiligheidscontrole en daarna inchecken. Even later door de pascontrole en tot slot nog een keer door een veiligheidscontrole. Dit keer komen paps en mams niet weg met hun pakjes drinken, flesje water en fles zonnebrandolie. Ze mogen alles zelf weggooien. Ze hadden er niet meer aan gedacht dat er geen vloeistoffen mee het vliegtuig mogen in de handbagage. Jammer maar helaas…

Na de veiligheidscontrole kopen we in een “duty free” winkel water en softdrinks.

Bij de gate eten we ons brood op dat we tijdens de lunch ingepakt hebben en zo is het al snel weer tijd dat we kunnen gaan boarden. Het vliegtuig vertrekt om vijf over half elf in plaats van kwart over tien dus zullen we wel omstreeks een uur Nederlandse tijd aankomen op Schiphol.

De moeder en haar ongeveer driejarige dochter achter ons zijn een ramp. Het kind wil alleen wat ze zelf wil. Op het moment dat ze de veiligheidsgordel om moet schreeuwt ze moord en brand. Haar moeder heeft kennelijk geen idee hoe ze moet ingrijpen.

Vrijdag 15 mei

Dezelfde toestand ontstaat bij de landing, zodat we ze beiden het liefst direct door het raampje naar buiten willen proppen.

Het is kwart over een als we daadwerkelijk landen op Schiphol. De rolstoel wordt na even wachten in de “slurf” daar afgeleverd. Bij het instappen hadden we door dat de rolstoel geen bagagelabel had, de stewardess beloofde toen dat ze zou zorgen dat hij mee aan boord zou gaan en dat heeft ze dus goed gedaan.

De koffers daarentegen laten erg lang op zich wachten. De eerste paar koffers zijn er al voor twee uur maar dan stopt de aanvoer op de lopende band en de aanvoer wordt pas vervolgd om kwart over twee.

Het busje van Cheap Parking laat gelukkig niet lang op zich wachten, want het is slechts 5 graden Celsius deze nacht.

Even later zitten we in de Ford Transit van paps met de verwarming op levensgevaarlijk, de wegen zijn bijna leeg dus hebben we onderweg geen enkel oponthoud. Om half vier draai ik onze straat in, we laden onze bagage uit, nemen afscheid van paps en mams en gaan dan op weg naar ons eigen vertrouwde waterbed.

Het is precies vier uur, als ik de wekker op negen uur instel, met als reden de afspraak straks, voor mij bij de tandarts om half elf voor de halfjaarlijkse controle. Nog vijf uur om wat te slapen…