Turkije, Bodrum/Gümbet, 2014

Maandag 5 mei

Na een goede nacht gemaakt te hebben kunnen we zelfs uitslapen tot 7:29 uur. 1 Minuut voordat het nieuwsoverzicht op Radio2 verteld wordt. Als we alle berichten gehoord hebben stappen we uit bed en gaan we ons op ons gemak voorbereiden voor de reis vandaag naar Turkije.

De koffers worden gepakt en gewogen, het huis wordt gecontroleerd, het inbraakalarm ingesteld en ten slotte de deur afgesloten.

Om even voor 9:30 uur brengen we onze bagage naar de weg waar stipt op tijd mijn ouders met hun Ford Transit aan komen rijden. We laden onze koffers in en worden uitgezwaaid door de familie Hol waar we de oprit mee delen.

De rit verloopt voorspoedig en om precies kwart voor elf arriveren we bij Allure Parking in Aalsmeer. Hier laten we de Ford achter om met een bus naar Schiphol gebracht te worden. Het is prachtig weer, uit de wind in de zon wachten we tot alle passagiers gearriveerd zijn en hun auto’s gestald hebben.

Voor mijn moeder (80 jaar) hebben we de rolstoel meegenomen omdat ze niet meer zo ver kan lopen, gelukkig is mijn vader (83 jaar) nog goed ter been dus is er altijd iemand die de stoel kan duwen. Als iedereen plaats genomen heeft in de touringcar wordt de rolstoel bij gebrek aan bagageruimte onder in de bus, in het gangpad gestald.

Een twintig minuten later worden we afgeleverd bij de vertrekhal van Schiphol en lopen we naar de incheckbalie. De stoelen hebben we thuis al gereserveerd, ook de vier koffers zijn via het internet aangemeld. De rekening voor beide voorzieningen is ook al voldaan dus zijn we in korte tijd door de paspoortcontrole. Ook mede doordat mams in een rolstoel wordt vervoerd, want dat zorgt voor voorrang bij sommige controles.

Op Schiphol koopt Paulette voor ons koffie terwijl wij vast een zitplaats zoeken. We hebben niet veel tijd voor onze koffie en ons van thuis meegenomen broodjes, want om kwart voor één moeten we ons al weer bij de gate melden. Daar ondergaan we het hele circus weer van de security-check. Het flesje water was niet gesealed in een plastic zak dus dat mag niet mee, ook al is het zegel van het flesje niet verbroken: “regels zijn regels”, volgens de vriendelijke mevrouw van de veiligheidscontrole.

Weer door de rolstoel, mogen we met voorrang het vliegtuig in dat om tien minuten over twee vertrekt. Aangezien verwacht wordt dat de vlucht zo’n drie uur en vijftig minuten zal gaan duren, hopen we rond zes uur Nederlandse tijd (19:00 uur plaatselijke tijd) te landen.

Iedereen vermaakt zich gedurende de reis op zijn eigen wijze, zoals dat altijd gaat. Je moet tenslotte de tijd uitzitten in de krappe zetels. Ik luister (via oordopjes) o.a. naar de twee uur durende podcast van OVT (van afgelopen zondag), een geschiedenisprogramma van Radio1. En natuurlijk begin ik op de laptop al aan het schrijven van mijn verhaal van onze belevenissen gedurende deze vakantie.

Rond 17:00 uur zetten we de daling in en we raken de grond al om 18:20 uur plaatselijke tijd. In tegenstelling tot vorig jaar hebben we al snel de rolstoel bij de uitgang van het vliegtuig. In Nederland hebben we al online onze visa geregeld, dat blijkt ons nu tijd en meer dan tien euro per persoon te schelen.

Nadat we de koffers terug hebben vervoegen we ons bij een minibus van Corendon die ons naar ons hotel World Of Wonders (WOW) in Gümbet, net voorbij Bodrum, brengt. Daar arriveren we om tien over acht. Inchecken en snel naar onze kamers want we willen ook nog dineren vanavond.

Op weg naar onze kamers komen we een manager tegen die vraagt naar onze kamernumers in verband met de rolstoel. Hij vindt onze kamers niet geschikt en stuurt ons terug naar de receptie. Hij belt met de receptie om ons een rolstoelvriendelijke kamer te verschaffen.

Mams en paps blijven achter op een van de terrassen waar een dansvoorstelling bezig is, wij zorgen voor nieuwe sleutels. Zo nemen we even voor negen uur intrek in onze nieuwe kamers, waarvan er één rolstoelvriendelijk is.

We pakken nog niets uit, maar gaan direct door naar het restaurant dat nog tot half tien open is. Er is nog voldoende om uit te kiezen, maar om half tien gaat het personeel toch echt opruimen en verlaten wij het restaurant. We keren terug naar het terras, waar de dansvoorstelling nog steeds bezig is en drinken daar nog een kop koffie.

Even later houden we het voor gezien en gaan naar onze kamers waar we de koffers uitpakken. Ik loop nog even naar de receptie voor de code van de wifi en schrijf dan mijn verhaal van vandaag af.

Paulette springt nog snel onder de douche en dan in bed.

Vandaag heeft het hier behoorlijk geregend, maar daar hebben wij niets van gezien afgezien van de plassen water op de weg. Morgen schijnt het mooi weer te worden, maar “we zullen wel zien” zei de blinde. Voorlopig gaan we niet verder dan naar dromenland.

Dinsdag 6 mei

De muren zijn hier van bordkarton dus de appartementen zijn erg gehorig. Maar desondanks hebben we goed geslapen. Om kwart over zeven heb ik de slaap uit en begin aan mijn ochtendgym. Paulette blijft nog lekker even liggen.

Om half negen melden we ons fris gedoucht en luchtig gekleed bij paps en mams op nummer 3114. Ze zitten al geheel gereed op hun terrasje in de ochtendzon op ons te wachten om naar het restaurant te gaan. Het ontbijt is overdadig, je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er. We houden ons in en gebruiken een goed ontbijt, waarbij een zelf geperst glaasje sinaasappelsap niet ontbreekt.

Na het ontbijt doen we een rondje over het terrein van het hotel dat tegen een helling gelegen is. Zo staan de appartementen op diverse, in hoogte verschillende, terrassen. Niet elke plek is eenvoudig te bereiken met de rolstoel, maar we komen wel bijna overal. Het hotel blijkt over twee liftschachten te beschikken. De eerste brengt ons vanaf de receptie op het hoogste niveau, naar niveau -1 waar het hoofdrestaurant zicht bevindt en nog verder naar beneden naar niveau -2 waar het zwembad en het grote terras gesitueerd zijn. Dit niveau wordt in de tweede liftschacht aangeduid met niveau Z. Vanaf dit niveau kan weer verder afgedaald worden naar niveau B1, waar onze appartementen staan. Er kan nog verder afgedaald worden naar B2, dan bevind je je op het niveau van het tennisveld, waar vandaan zonder lift nog verder afgedaald kan worden naar de zee en het strand.

Het duurt even voordat we dit mechanisme door hebben, vooral omdat je (zonder rolstoel) met hellingen en trapjes ook overal kunt komen.

We keren terug naar onze kamers om onze tanden te poetsen en ons nog luchtiger te kleden, want het is vandaag schitterend weer. Slechts enkele vriendelijke witte wolken zijn boven de heuvels ten noorden en ten oosten van ons te zien. Er staat wel een flinke bries wat betekent dat we vandaag op moeten passen niet te verbranden. Ik smeer mij in ieder geval bij voorbaat in met factor 20.

Even later zitten we op het grote terras bij het zwembad aan de koffie en laten daarna paps en mams daar samen achter om het hele terrein inclusief de eetgelegenheden te gaan verkennen. Er blijken diverse restaurants, bars en snackgelegenheden te zijn. Terug bij paps en mams drinken we nog wat en doen dan een paar pogingen om te gaan tafeltennissen, maar de tafel blijft steeds bezet.

Al snel is het tijd om te gaan lunchen. Weer erg veel voedsel om uit te kiezen, ik houd het maar bij een frisse salade en een stukje brood.

Met paps en mams doen we een verwoede poging om bij het strand te komen met de rolstoel, dat lukt ten slotte wel, maar er moet een eenvoudiger manier zijn. Mams kiest er toch voor om weer plaats te nemen op het grote terras en Paulette en ik vertrekken naar het dorp Günbet om te zien of daar wat te winkelen valt voor paps en mams.

Paulette past daar nog een paar korte broeken maar twijfelt over de juiste maat, dus de koop gaat niet door. Na een uur kunnen we melden dat er voldoende te koop is. Ik haal wat lectuur op uit onze kamer om ons bij mijn ouders te voegen en merk dan dat een van de twee sleutels van de kamer uit het zicht is.

Als de zon zich terugtrekt achter de gebouwen, keren we terug naar onze kamer waar we op zoek gaan naar de tweede sleutel. We vinden hem echter niet.

Dan maar onverrichter zake omkleden voor het diner. Voordat we naar het restaurant gaan vraag ik paps om na te gaan om hij de bewuste sleutel misschien heeft. Als ook hij hem niet heeft zit er niets anders meer op dan me te melden bij de receptie met de mededeling dat we de tweede sleutel niet meer hebben. Daar blijkt dat het geen wonder is dat ik hem niet kon vinden: hij blijkt ingeleverd te zijn bij de receptie. Waarschijnlijk toch op een tafel laten liggen, maar gelukkig is hij weer terecht.

Ook vanavond doen we ons weer tegoed aan de lekkernijen die voor ons uitgestald staan. Dit keer besluiten we de avond met koffie op onze kamers. Mams heeft zere voeten en wil met de beentjes omhoog zitten en Paulette is gewoon te moe om nog langer op te blijven.

Ik schrijf weer een stuk aan mijn verhaal. Helaas krijg ik het internet niet meer werkend op de laptop. Geen idee waarom het vanavond niet lukt en gisteren nog wel.

Tussendoor lees ik op mijn telefoon het artikel van mijn dochter Bianca dat ze geschreven heeft in het kader van haar opleiding tot projectmanager. Het heet “Wat is het verschil tussen het leiderschap van mannen en vrouwen in het projectmanagement?”

Dan is het voor mij ook tijd geworden en ga ik mij klaar maken voor het lange liggen.

Woensdag 7 mei

De zon schijnt weer volop wanneer ik om kwart over zeven vanachter de gordijnen naar buiten kijk. We werken ons ochtendritueel af en lopen dan om half negen met paps en mams richting het restaurant.

Na een goed ontbijt gaan we ons kleden voor een bezoek aan het dorp Gümbet, want de handtas van mams die ze twee jaar geleden in Turkije gekocht heeft is kapot gegaan.

We lopen met mams in de rolstoel de poort van het hotel uit en moeten dan direct op de rem en achteruit lopend de heuvel af omdat het te steil is om de rolstoel vooruit af te remmen. Beneden gekomen is er niets vlak, maar we komen verder zonder problemen in het centrum waar de winkeliers ons proberen te verleiden om in hun shops te komen kijken.

Paulette probeert nog een keer de korte broek van gisteren, maar ook nu besluit ze om hem toch niet te nemen. Mams vindt een mooie nieuwe handtas die na even afdingen aangeschaft wordt. Na een poos door het dorp geslenterd te hebben kiezen we voor een steile afdaling die ons terug moet brengen in de richting van ons hotel. De afdaling is eigenlijk veel te steil, zodat we met ons drieën aan de rolstoel moeten hangen om mams heelhuids beneden te krijgen.

Onder aan de afdaling nemen we plaats op een terras, nadat Paulette vijftig Turkse Lira gepind heeft voor zeventien euro vijftig.

Het is vandaag net zo mooi weer, maar een stuk warmer dan gisteren en we zitten dan ook voornamelijk in de schaduw. De vers geperste sinaasappelsap smaakt ons uitstekend en we houden het wel even uit op het terras.

Daarna vervolgen we onze weg terug naar het hotel, maar het laatste stuk moeten we nu omhoog. Dat gaat niet eenvoudig maar voor mij is het direct een goede training voor de beenspieren. In ons hotel begeven we ons eerst naar het grote terras waar we een drankje nuttigen, dan is het al weer tijd voor de lunch. Daar doen we ons dit keer o.a. tegoed aan de kersen en de aardbeien.

Na de lunch besluiten Paulette en ik om te kijken of er ligstoelen vrij zijn bij het kleine zwembad dat er speciaal is voor mensen die alleen maar rust willen. We vinden niet-gereserveerde ligstoelen en ik ga terug om paps en mams op te halen. Paulette heeft drie stoelen bezet gehouden en ik vind er nog een. We nemen het er even goed van met een boek, een tijdschrift, de krant en een puzzel in de zon. Paulette haalt later onze badkleding op en we plonzen even in het water om af te koelen.

We proberen paps later nog over te halen mee te gaan zwemmen in de zee, maar hij laat zich niet verleiden. Dus gaan Paulette en ik samen naar het strand waar we schrikken van de temperatuur van het zeewater. Maar als we gaan zwemmen valt de temperatuur toch nog mee.

Terug bij paps en mams drinken we een kop koffie en dan besluit ik nog even een uurtje in de fitnessruimte door te gaan brengen. Ik trek in onze kamer mijn sportkleding aan en werk me in het zweet in de fitness. Na daar een uur onderzocht te hebben of het lichaam nog doet wat de geest wil is het kwart over zes geworden. De hoogste tijd om me te gaan douchen en kleden voor het avondeten.

Even na zevenen gaan we aan het diner. De desserttafel is dan nog “ongeschonden” zodat we kunnen zien wat een vakwerk de bakkers er dit keer weer van gemaakt hebben. Ik begin vanavond met een colaatje want nu een alcoholhoudende drank gebruiken is vragen om moeilijkheden. Het eten is ook vanavond weer overdadig en iedereen vindt voldoende van zijn of haar gading. Vanwege het uurtje sporten en het duw- en trekwerk met de rolstoel neem ik een extra stukje koek als dessert.

Op weg terug naar onze kamer stranden we op het grote terras waar een band speelt en mensen gezellig op de muziek staan te dansen. We blijven een tijdje op de muziek meebewegend kijken totdat mams het te fris vindt geworden. Het is ook mooi geweest voor vanavond we lopen terug naar onze kamers. We wensen paps en mams welterusten en na onze tandjes gepoetst te hebben kruipen we op bed met de buitendeur open, zodat we mee kunnen luisteren naar het optreden boven ons en onze kamer iets kan afkoelen.

Paulette leest haar boek, ik doe nog een tevergeefse poging om met de laptop op het internet te komen via het wifi-signaal van het hotel en ga dan mijn verhaal schrijven.

Rond elf uur is mijn verhaal geschreven en voordat ik nog een paar bladzijden lees ik probeer ik nog één keer om op het internet te komen. Het lukt dit keer wel, zodat ik mijn verhaal weer op de site www.paulettemaartenopreis.punt.nl kan zetten.

Donderdag 8 mei

Het wordt ‘s morgens alweer een vast ritme en zo melden we ons om half negen bij paps en mams drie deuren verderop. Tijdens het ontbijt ontstaat het plan om vandaag met de Dolmus naar Bodrum te gaan. We hebben geen haast dus staan we omstreeks tien uur met de rugzak op bij paps en mams die panne hebben met de rolstoel. Één van de kleine voorbanden is erg zacht, er is een technicus van het hotel onderweg om te zien hoe dit op te lossen. Een paar minuten later neemt hij de rolstoel mee en weer een vijftal minuten later retourneert hij hem. Hij spreekt alleen Turks, maar we begrijpen en bemerken dat hij niets voor ons heeft kunnen doen.

Het bandje is nog niet helemaal plat dus gaan we maar gewoon op pad met het idee dat we het onderweg wel bij een garage oplossen. Ik duw mams de poort uit en we dalen al remmend af naar het kruispunt waar de Dolmus voorbij moet komen. We lopen nog geen tien minuten of er meldt zich al een Dolmus. Voor twaalf Lira (ca. vierenhalve euro) brengt hij ons vieren een vijftal kilometers verderop in Bodrum centrum. Daar aangekomen lopen we naar een autobandencentrum waar we de band op laten pompen en dan constateren dat waarschijnlijk het ventiel stuk is. Ik kan de bandenboer niet duidelijk maken dat we een ander ventiel nodig hebben. Maar aangezien hij de bandenboer is en toch ook moet weten wat er mis is met de band en toch niets onderneemt, laten we het hierbij en besluiten we verder te zoeken naar een andere reparateur.

Even later lopen we in de stralende zon midden in Bodrum langs de hoofdweg, die ons net iets te druk is. We slaan een zijweg in die ons langs gewone (lees: niet-toeristische) winkels leidt. Paulette ziet een korte broek, die dit keer wel past voor twintig Lira. Ik betaal met zeven euro vijftig en daar neemt de dame van de kledingwinkel genoegen mee.

Van al dat gewinkel krijgen we zodanig dorst dat we een paar blikjes drinken kopen die we al lopende opdrinken.

Wanneer de weg omhoog begint te lopen buigen wij af naar het zuiden waar we vanzelf bij de boulevard uitkomen. Tegen enen moet er weer wat gegeten worden, gelukkig kennen we hier een beetje de weg. We laten paps en mams plaatsnemen bij de moskee aan de boulevard en gaan dan op weg om water, brood, beleg en fruit te kopen dat als lunch moet gaan dienen. Al snel hebben we brood, beleg en water ingeslagen. Even later kopen we aardbeien en tomaten.

Paps en mams hebben het toilet en een bankje gevonden. We eten daar onze lunch en geven de overgebleven aardbeien aan een mevrouw met kind die naast ons zitten.

We lopen via een omweg terug naar het centrale parkeerterrein van de Dolmus bussen en vinden al snel de bus die ons naar Gümbet terug moet brengen. Hij staat op het punt om te vertrekken dus een betere timing was niet mogelijk geweest.

Een twintig minuten later staan we weer op de kruising in Gümbet, waar ons nog een laatste klim naar de ingang van het hotel rest.

We gaan op het terras zitten bij het zwembad en nemen een glas tegen de dorst. Het weer begint nu wel te betrekken: er komt een lichte nevel opzetten die de zonnestralen danig filtert. We verkassen naar een tafeltje bij de patisserie, dat we via omwegen met de rolstoel bereiken. Niet zonder moeite, want er moeten diverse hellinkjes genomen worden. We bestellen koffie en Paulette en ik lopen naar boven om wat zoetigheid voor bij de koffie te halen.

Als de koffie en koek op is, hebben paps en mams nog wel trek in een ijsje. Paps en ik sluiten ons boven, aan in de rij die voor het gebak en het ijs staat te wachten. Als troost voor het lange (ach wat, we hebben toch vakantie) wachten krijgen we een extra grote ijsco. Beneden overhandig ik mams haar ijsje dat veel groter is dan ze had willen hebben. Maar gelukkig heeft ze geen moeite met het verorberen van het koude spul.

Wanneer het goed vier uur is, trekken paps en mams zich terug op hun kamer, Paulette gaat lezen en ik besluit wat baantjes te gaan trekken in het zwembad.

Na een drie kwartier onafgebroken gezwommen te hebben in het bijna lege zwembad ga ik direct bij terugkomst in onze kamer onder de warme douche en kleed me daarna alvast voor het diner. In de tussen liggende tijd pak ik mijn favoriete tijdschrift de “KIJK”.

Ook vanavond zitten we even na zeven uur aan het diner. Halverwege de avond komt de sympathieke medewerker van het animatieteam voor de tweede keer deze week, bij ons aan tafel zitten. Hij heeft niet veel tijd om te eten, maar tussen de happen door maken we een praatje met hem.

Als we voldoende gegeten en gedronken hebben gaan we naar het terras van het zwembad waar vanavond karaoke is. Zoals te verwachten is, is het aanbod zeer divers. We genieten meer of minder van het schouwspel en na een uurtje dalen we af naar onze kamers en wensen elkaar goedenacht. Paulette kruipt direct onder de wol en ik neem plaats naast haar met de laptop om mijn verhaal te schrijven. Het blijkt dat wanneer we beiden onze telefoons van de wifi halen, de laptop op het internet toegelaten wordt.

Ik zet het verhaal nog op mijn blog en lees daarna nog wat voordat ook bij mij de luiken dichtgaan.

Vrijdag 9 mei

Het is zoals de weersverwachting gisteren al zei, geheel bewolkt wanneer we vanmorgen buiten kijken. De temperatuur uit de wind is goed, maar we missen de zonnestralen wel.

Tijdens het ontbijt besluiten we een auto te huren om daarmee wat dorpjes in de omgeving aan te doen.

Paulette en ik lopen naar de autoverhuurder, althans naar zijn desk, want zelf is hij er nog niet. Hij wordt door de receptie gebeld en hij meldt dat hij er over een kwartiertje zal zijn. Wij gaan dan eerst maar eens de tanden poetsen en de rugzak inpakken. Als we weer terug zijn bij de desk is de autoverhuurder nog steeds niet ter plaatse. Ik laat een visitekaartje van Paulette achter met daarop het verzoek om haar te bellen wanneer hij is gearriveerd.

Wij gaan weer terug naar paps en mams om te melden dat het nog wel even kan duren. Om de tijd te doden lezen we wat totdat er gebeld wordt: de autoverhuurder is nu aanwezig.

We lopen naar zijn desk en verlaten deze even later met de sleutels van een witte Fiat Linea. We hebben € 42 betaald voor één dag autohuur met volledige garantie.

Paps en mams worden opgehaald en even later rijden we de poort uit richting de hoofdweg om een tankstation te vinden, want de tank is zo goed als leeg. Ik heb ons motornavigatiesysteem met autosteun uit Nederland meegenomen en die komt ons nu goed van pas.

Langs de hoofdweg laten we tien liter dieselolie in de tank gooien voor 430 Lira, dat moet voldoende zijn voor vandaag. We rijden naar Ortokent, waar we de auto parkeren en een rondje doen door het dorp. Er is niet veel te beleven merken we, zodoende rijden we even later verder, dwars door de bergen naar het noorden richting Yalikavak. Hier parkeren we de auto en lopen het licht toeristische centrum in. Vervolgens wandelen we over de boulevard met zicht op de kapitale jachten die hier voor anker liggen, totdat we een bankje vinden. Daar laten we paps en mams achter, wij gaan op zoek naar onze lunch.

In het dorp kopen we brood, water, paprika’s en tomaten en keren dan weer terug naar paps en mams die al op weg zijn naar een meer beschut plekje, want de wind maakt het koud aan de westkust.

Samen vinden we een bankje uit de wind waar nu en dan de zon eventjes tussen de bewolking door piept. We eten onze lunch en daarna halen we de auto op. In het dorp pikken we paps en mams op en dan gaan we door naar het dorp Turgutreis dat we kennen van de afgelopen twee jaren. Zodoende weten we dat er voldoende kans is dat mams daar wat van haar gading vindt.

We parkeren de auto vlakbij het toeristische centrum van het dorp en gaan dan lopend op weg. Mams vindt ten slotte een kledingstuk naar wens, daarna zoeken we de auto weer op.

Het is ongeveer een half uur rijden naar Gümbet en er komen steeds meer blauwe plekken aan de hemel. Als de zon doorkomt is het ook direct warm.

Terug in het hotel, leveren we de sleutel van de auto weer in en nemen plaats op het terras bij het zwembad waar nu af en toe de zon schijnt. We gebruiken eerst een kop koffie met koek en daarna gaan paps en mams aan het bier en wij aan de frisdrank.

Het einde van de middag is al snel bereikt en dus trekken we ons terug naar onze kamer om ons op te frissen voor het diner.

Voordat we aan het diner kunnen, worden we opgewacht door de fotograaf die enige in scene gezette foto’s maakt. Na het diner gaan we terug naar het terras van het zwembad om de foto’s op de computer te bekijken. We bestellen er vijf die we morgen zullen ophalen.

Mams past ondertussen nog enkele van de kledingstukken die te koop worden aangeboden in één van de winkeltjes op het hotelterrein, maar helaas zit haar maat er niet bij.

We drinken nog een kop koffie en kijken even naar de show van het animatieteam, maar vertrekken al snel naar onze kamers om daar de dag te besluiten met schrijven en lezen.

Zaterdag 10 mei

Het staat warempel te regenen vanmorgen om half acht. Nou ja regen, het is niet droog, het druppelt wat uit de compleet bewolkte lucht.

Wel in korte broek en op sandalen, maar met jassen aan gaan we om half negen op weg naar het restaurant. Het gedruppel wordt niet minder maar lijkt ook niet meer te worden wanneer we een uurtje later ontbeten hebben.

We besluiten nog een keer naar het centrum van Gümbet te lopen, ook al omdat mams d’r nieuwe tas problemen geeft wat betreft de rits.

Bij de verkoper aangekomen, blijkt hij niet meer exact dezelfde tas te hebben. Gelukkig heeft hij iets dergelijks met een goede rits, die mams accepteert als vervanger. We lopen dit keer verder het dorp in, weg van de toeristische winkeltjes die eigenlijk allemaal dezelfde namaak merkartikelen verkopen.

Op een gegeven moment ziet paps een soort garagebedrijfje en hij vraagt aan de man die daar een auto staat te wassen of hij niet even naar het voorbandje van de rolstoel wil kijken omdat deze niet op spanning blijft. De man pompt hem op, maar de lucht komt er net zo snel weer uit. Hij geeft aan dat we een tweetal kilometer verder het moeten proberen bij de medische dienst.

Onderweg kopen we nog een paar flesjes water, want het weer is beter en warmer geworden en af en toe piept zelfs de zon tussen de wolken door. Ik loop alweer met zweet op de rug met de rugzak op en achter de rolstoel vanwege de hoogteverschillen in het heuvelachtige dorp.

Wij lopen weer door totdat we later een bandenbedrijfje zien waar twee jonge medewerkers bezig zijn. Het idee was dat het ventiel stuk is, maar de oudste heeft al snel door wat er aan de hand is en hij haalt het wieltje van de rolstoel. Even later is hij hem al aan het plakken. Er blijkt een scheurtje in de binnenband te zitten, net naast het ventiel. Een kwartiertje later zit de band weer onder de rolstoel. Paps duwt de reparateur tien euro in de hand, zo is iedereen weer gelukkig.

We lopen door totdat we vlak onder de heuvel zijn die ons scheidt van Bodrum. Daar keren we en lopen dan zo evenwijdig aan de kust terug naar het hotel. Althans dat was de bedoeling, maar net voordat we de heuvel op moeten lopen om bij de poort van het hotel te komen, slaan we een weggetje naar het strand in, met het idee dat we zo bij het haventje van Gümbet uit komen dat we nog niet gezien hebben. Wanneer we echter bij het strand uitkomen, zien we dat we via dit strand op het terrein van het hotel kunnen komen.

We vergeten het haventje en melden ons bij de veiligheidsbeambte van het hotel die ons na het tonen van onze kamersleutels vriendelijk toelaat op het terrein.

We komen uit bij het volleybalveld en paps vindt het nodig tijd worden om er even bij te gaan zitten. Als iedereen weer bijgekomen is, lopen we naar de fotograaf om de foto’s op te halen. Ik heb mijn usb-stick bij de hand in het geval dat we de digitale files ook kunnen kopen. Aangezien hij vijfenvijftig euro vraagt voor de gevraagde bestanden laten we het bij de vijf foto’s die er trouwens erg goed uitzien. De digitale bestanden mag hij vernietigen, zonder dat hij er nog een cent voor krijgt.

Het is onderhand alweer tijd geworden om te gaan lunchen. Dus zitten we enkele ogenblikken later buiten op het terras te eten. Paulette is niet helemaal fit want ze heeft het koud, terwijl de temperatuur nog steeds oploopt omdat de zon zich steeds vaker laat zien.

Na de lunch nemen we plaats op het terras van het zwembad en bestellen een drankje. Als Paulette ziet dat de tafeltennistafel niet bezet is, word ik uitgedaagd voor een potje.

We spelen geruime tijd tafeltennis, totdat de wind zo hard gaat waaien dat het balletje echt een speelbal van de wind wordt in plaats van van ons.

We halen koffie met koek die we heerlijk in de zon op het terras gebruiken. Daarna slaan we aan het lezen tot kwart voor vijf. Ik ga me omkleden voor het werk in de fitnessruimte. Na me een uur in het zweet gewerkt te hebben keer ik weer terug bij onze kamer waar Paulette nog aan het lezen is en op het punt staat om onder de douche te gaan.

Om zeven uur is iedereen weer op en top gekleed voor het diner. Ca. twee uur later nemen we plaats op het terras van het zwembad waar om half tien weer iets muzikaals gepresenteerd gaat wordt. We drinken er koffie, maar aangezien het buiten is en we onder een diepe overkapping zitten, mag er gerookt worden hoewel we toch voornamelijk binnen zitten. De rook, de harde muziek en het feit dat Paulette het gehad heeft voor vandaag, doet ons besluiten terug te gaan naar onze kamer. Paps en mams blijven nog even zitten om af te wachten wat er straks om half tien komen gaat.

Paulette leest nog een paar bladzijden maar valt dan al snel in slaap. Ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal en lees dan ook nog even.

Zondag 11 mei

Het ziet er vanmorgen om half acht goed uit: blauwe lucht met witte wolkjes. Het is vandaag Moederdag en zodoende krijgen alle vrouwen een kaart en een bloem op hun kamer.

Tijdens het ontbijt ontvouwen wij ons plan voor vandaag. Paulette en ik willen te voet naar Bodrum. Paps voelt zijn kuiten nog, dus hij vindt het prima, zij houden het vandaag rustig en zullen zich op het terrein van het hotel vermaken.

Na het ontbijt pakken we de rugzak in en gaan in hemd en op sandalen, goed ingesmeerd tegen zonnebrand op pad. We kiezen het pad langs het strand en kijken hoe ver we langs het strand kunnen lopen. Dat blijkt een heel eind. Er loopt eerst een zanderig pad achter de hotels langs, direct grenzend aan de zee. Een paar honderd meter verder wordt het pad een boulevard dat helemaal tot onder de helling naar Bodrum loopt.

Bij de helling aangekomen verlaten we de boulevard en nemen de helling richting Bodrum. Aan de andere zijde dalen we weer een paar meter om net voor Bodrum weer een helling te nemen. Daarna dalen we af naar Bodrum en komen, de weg volgend, bij de haven in het centrum. Alles bij elkaar nog geen vijf kilometer vanaf ons hotel.

Onderweg hebben we bedacht dat we nog een kleinigheidje voor mams gaan kopen vanwege Moederdag. Mams had hier vrolijk gekleurde huisnummers gezien die we al snel terugvinden en voor haar kopen.

Paulette vindt bij Mark&Spencer een paar leuke shirts die ik voor haar koop, ze is dan wel geen moeder maar toch. Dan is ze ook nog op zoek naar een brede witte lederen riem. We gaan dus op zoek naar een zaak die echte lederen riemen verkoopt en bij voorkeur geen riem van een of ander nagemaakt merk. Even later vinden we de gewenste riem, die we voor tien euro aanschaffen. Voor die prijs wordt hij dan wel op maat gesneden en voorzien van het juiste aantal gaatjes.

Nu we de toeristische winkels niet meer nodig hebben verlaten we dat deel van de stad en lopen dan verder door de straatjes met de meer gewone winkels. In een van de winkels vinden we een paar mooie shirts. Aangezien ze me goed passen en staan koop ik ze.

Al winkelend lopen we weer richting de moskee, want we moeten zo zoetjes aan wel een keer gebruik maken van een toilet. Gelukkig kan dat bij de moskee voor drie Lira met ons tweeën.

Vlakbij de moskee kopen we ook nog een sleutelhanger in de vorm van een gehaakt beertje voor mams.

Vervolgens besluiten we om via dezelfde route als de heenweg terug naar ons hotel te lopen. Boven op de helling buiten Bodrum is een vliegerfeest bezig. Het is op de grond druk met geparkeerde auto’s en in de lucht met allerlei kleuren en formaten vliegers.

Als we terug zijn bij ons hotel is het omstreeks half twee dus waarschijnlijk zitten paps en mams in het restaurant. We gaan naar hen op zoek in het restaurant, want ook wij lusten wel weer wat.

Ze zijn makkelijk te vinden en voordat we gaan eten praten we elkaar bij.

Na de lunch gaan we met ons vieren naar het strand, want we zouden nog zwemmen en misschien is er wel een kano vrij.

We ruilen de handdoekenkaartjes in voor handdoeken en nemen plaats op drie ligbedden. Mams zit beter in haar rolstoel. Ik ga eerst maar eens informeren of ik een kano mag gebruiken van het hotel. De kano’s blijken aan de andere kant van het strand te liggen.

De meneer die er over gaat heeft gelukkig nog voldoende kano’s liggen. Ik krijg er eentje mee, inclusief reddingsvesten en peddels. Ik vaar de kano naar de kant van het strand waar de familie zit en ligt en wacht af wie er met me mee gaat het water op. Paps wil het wel eens proberen. Na een paar minuten op het water te zijn, valt het zitten hem zwaar. Er is geen rugleuning aanwezig in de kano en hij zit zonder niet makkelijk. We doen een kort rondje en varen dan weer terug om te zien of Paulette meegaat. Paulette heeft geen zin dus ga ik in mijn eentje op pad. Ik vaar ons hotel voorbij en nog vele anderen totdat ik aan het einde van de hotelreeks ben beland. Daarna peddel ik weer terug naar de familie. We drinken een cola en daarna vaar ik de kano weer terug naar de andere kant van het strand.

Terug op het ligbed lees ik nog een paar bladzijde, maar de rest vindt het te fris worden nu af en toe de zon achter de wolkjes verdwijnt en er een frisse wind staat. We kijken nog even in de verte naar de helling aan overkant van de baai, waar men een uit de hand gelopen vuurtje blust. Wanneer het vuur gedoofd is blijkt er toch wel een oppervlakte ter grootte van een voetbalveld afgebrand te zijn.

We lopen terug naar het terras van het zwembad waar we blijven zitten totdat de zon achter het hoofdgebouw verdwijnt. Het is tijd geworden om te douchen.

Om stipt zeven uur staan we klaar om naar het restaurant te lopen voor ons diner. Na het diner moeten we nog een kwartier wachten totdat de liveband om half tien gaat beginnen met spelen.

Paps en mams zijn niet onder de indruk van de muziek en gaan na een paar nummers aangehoord te hebben naar hun kamer. Paulette besteld nog een wijntje en wij blijven swingen op de muziek van de band totdat ze gaan pauzeren. Tijdens de pauze zoeken wij onze kamer op. Paulette gaat liggen lezen en ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal.

Maandag 12 mei

Het lijkt er op dat het vandaag mooi weer wordt, de lucht is blauw met slechts een paar wolkjes. Wanneer we om half negen naar het restaurant lopen en voor het eerst vandaag in de zonnestralen lopen, voelen we al de overdadige warmte van de zon.

Na het ontbijt gaan Paulette en ik naar de receptie om een lunchpakket te regelen voor morgen. De receptioniste maakt ons echter duidelijk dat dat helemaal niet nodig is omdat we pas om 15:05 uur opgehaald worden en we tot 14:30 uur gebruik kunnen maken van de lunch. Het was natuurlijk eigenlijk de bedoeling om het pakket te bewaren als avondeten in plaats van het vliegtuigvoedsel, maar dan hadden we het anders aan moeten pakken. We besluiten om morgen vanuit het restaurant zelf maar wat brood e.d. mee te nemen voor de avondmaaltijd.

Paulette en ik gaan na het poetsen der tanden, zonder rugzak een stukje wandelen, we willen zien hoe ver we kunnen lopen aan de andere kant van de baai. Paps en mams gaan op het terras bij het zwembad zitten om “mensen te gaan kijken”.

Zoals gepland lopen we onder langs het hotel, via het zandpad dat even later een boulevard wordt, langs de vele hotels aan de kust van Gümbet. Als we bij het punt komen waar we de vorige keer rechtdoor gingen naar Bodrum, buigen we nu met het pad mee naar het andere einde van de baai. We blijken tot helemaal het uiterste puntje te kunnen lopen van de landtong die de baai aan deze zijde vormgeeft. Klimmen daar een paar meter omhoog en kunnen dan het prachtige uitzicht op de Egeïsche Zee en de heuvelachtige eilanden er in bewonderen.

Na dit punt volgen we een paadje dat ons naar de andere zijde van de heuvel voert. We komen dan aan de Bodrumzijde met zicht op de stad. Dit paadje wordt niet breder dan ca. 30 cm, maar daar houden wij wel van. Het pad loopt via een gat in de omheining via de kustlijn naar een andere uitstulping van deze landtong. Wij buigen echter af naar het hoogste punt, daar waar de oude windmolens staan. Het blijkt dat de toeristen hier met bussen tegelijk gedropt worden om de molens te kunnen bekijken. Wij lopen via de weg weer naar beneden tot de T-kruising. Rechtsaf ga je naar Bodrum, dus gaan wij linksaf en komen even later weer op de boulevard uit waar we daarnet ook liepen. We kijken vanaf welk punt we met de rolstoel hier zouden kunnen lopen en kopen ondertussen een krant voor paps.

Als we terug zijn bij ons hotel vinden we paps en mams op het terras. We bestellen wat te drinken en relaxen in de uitbundig stralende zon.

Even later is het alweer lunchtijd. Er is een tafel buiten onder de overkapping vrij, die wij in beslag nemen.

Paulette moet voor de autorijschool nog de planning rond maken voor komende woensdag en de rest van de week, zij blijft in onze kamer. Paps, mams en ik gaan naar het strand. Daar vermaak ik me met mijn lectuur. Als het me te warm wordt ga ik ook nog even zwemmen in het zoute water van de Egeïsche Zee.

Ik ben net weer aan het lezen als Paulette op het strand verschijnt. Zij stelt voor om wat koek te halen bij de patisserie van het hotel. Ik loop met haar mee, en verrassen paps en mams dan met de zoetigheid. We halen er voor ons vieren nog een stuk of wat “diet-coke’s” bij, zodat we niet omkomen van de dorst.

Paps en mams hebben deze vakantie überhaupt nog niet gezwommen en omdat hij met deze wetenschap niet thuis kan komen besluit paps het water in te gaan. Ik vergezel hem op zijn zwemtochtje. De temperatuur van het zeewater valt hem mee en ook hoe licht het zwemt door het zoutgehalte.

Als we uit het water komen wordt de zon zwaar gefilterd door sluierbewolking die is opkomen zetten. We worden nog wel droog door de zonnewarmte, maar door de wind is het even later niet meer aangenaam op het strand. We gaan terug naar onze kamers, het is toch al bijna tijd om ons op te frissen voor het diner.

Om goed zeven uur zoeken we weer een tafel in het restaurant. Na alweer lekker gegeten te hebben, wil mams nog even kijken bij de kraampjes met sieraden, daarna drinken we nog wat op het terras van het zwembad dat nu bijna geheel verlaten is. De actie van vanavond vindt namelijk plaats in het amfitheater. Wanneer wij omstreeks tien uur naar onze kamers gaan, gaat het volume in het amfitheater omhoog, zodat we binnen volop mee kunnen genieten van de show in het theater. Paulette deert dat allemaal niets, zij slaapt binnen enkele ogenblikken.

Ik schrijf mijn verhaal en lees nog wat artikelen in de KIJK voordat ik mijn ogen sluit.

Dinsdag 13 mei

De dag begint bewolkt, dus dat maakt het makkelijker om vandaag afscheid te nemen van dit zonnige vakantieland.

Tijdens het ontbijt nodigen we paps en mams uit om nog een wandeling te maken vandaag. We hebben tot 12:00 uur de tijd, want daarna moeten de kamersleutels ingeleverd worden.

Ik beschrijf de wandeling die ik in gedachten heb: via het volleybalveld naar het strand, om de camping van Gümbet heen en dan weer over de boulevard tot de helling naar Bodrum. Het lijkt ze wel wat, dus lopen we even later met een zwaar gefilterde zon het terrein van het hotel af. De temperatuur is goed al is het niet zonnig. Zoals ik al verwachtte vinden paps en mams de boulevard wel leuk: er is voldoende te zien op en rond het water.

Na bijna drie kwartier zijn we bij de genoemde helling en gaan we op de kademuur zitten kijken naar de bootjes in de baai. De zon komt af en toe door de bewolking en steekt dan ook direct.

Na een kwartiertje gerust te hebben keren we weer om en lopen dezelfde weg terug naar het hotel.

Bijna bij het hotel koopt Paulette van haar laatste Turkse Lira’s een krant voor paps en nootjes voor mij.

Als we, bij het hotel, onze sleutel aan de meneer van de beveiliging laten zien, mogen we het terrein op en zien dan een sleuteltje van een kluisje liggen in het zand. We overhandigen het sleuteltje aan de beveiliger die direct contact zoekt met de receptie. Er is ons verteld dat een verloren sleutel €50,00 kost, dus wellicht hebben we iemand gered van een financiële tegenslag.

We lopen naar het terras van het zwembad waar we wat te drinken bestellen, want de zon komt er nu redelijk goed door waardoor we dorstig worden.

Omstreeks half twaalf pakken we de koffers en willen ze naar de luggageroom bij de receptie brengen. Dan blijkt het sleuteltje van de safe van paps en mams even uit het zicht. Aangezien paps hem bij het vinden van het andere sleuteltje in het zand nog had, kan hij niet ver weg zijn. Paps heeft zich omgekleed, vandaar dat we het sleuteltje even later in zijn korte broek in de koffer vinden. We leveren de sleutels in maar mogen de kaartjes voor de handdoeken nog even houden.

Terug naar het terras om nog wat te drinken voordat we gaan lunchen. Bij het zwembad wordt zoveel gezellig lawaai gemaakt dat Paulette en ik gaan kijken wat er aan de hand is. Zo kijken we naar een wedstrijd “wie vanaf de kant op een surfplank in het water stappend een bal in een emmer kan gooien die vastgehouden wordt door iemand in het zwembad”. Simpel idee maar wel leuk om te zien hoe men het er van afbrengt.

Wanneer de winnaar bekend is, keren wij terug naar paps en mams, zitten nog even maar dan is het al weer tijd om naar het restaurant te gaan. In het restaurant pakken we eerst brood en beleg dat we mee willen nemen voor in het vliegtuig. We hebben plastic zakjes die we vullen met brood, tomaten, kaas en worst. Zo moeten we de avond wel door kunnen komen.

Na de lunch zitten we tot half drie nog in de zon, die er nu lekker doorkomt alhoewel er toch nog sluierbewolking blijft hangen.

Paulette en ik moeten ons nog omkleden. Ik ruil de handdoekenkaartjes voor handdoeken en we begeven ons naar het toiletgedeelte waar ook de douches zijn. Paulette heeft kleding apart gehouden zodat we ons na het douchen direct kunnen kleden voor de terugreis.

Nadat we weer fris en gepast gekleed zijn brengen we de handdoeken terug, leveren de handdoekenkaartjes bij de receptie in en zorgen dan dat onze spullen goed verdeeld zijn over handbagage en koffers.

We worden nog voor 15:00 uur opgehaald door een busje van Corendon. In Gümbet doen we nog twee hotels aan waar we gasten oppikken om naar de luchthaven gebracht te worden. Bij het laatste hotel blijkt er nog een rolstoel mee te moeten. De chauffeur kan nu de koffers niet goed kwijt en stapelt ze op tot het dak van het busje. Paps zit op de een na laatste rij achterin en geeft aan dat hij deze manier van beladen niet verantwoord vindt. Als de bus moet remmen dan hebben paps en mams een stel koffers in hun nek. De chauffeur ziet dat paps gelijk heeft en begint dan maar de koffers naar beneden te halen om in het gangpad te stallen. Ook niet echt veilig, maar een betere oplossing is er niet.

In een drie kwartier rijden we naar de luchthaven. Daar aangekomen helpt paps de chauffeur met het lossen van de bagage. Daarna begint het hele gedoe met de veiligheidscontrole weer. Dan de koffers inchecken, daarna weer een veiligheidscontrole waarbij nu ook de flesjes water moeten achterblijven. We maken ze dan eerst maar even leeg, want we hebben toch net een urinaire stop gemaakt.

Als we bij de juiste gate gaan zitten duurt het nog een uur voordat we daadwerkelijk aan boord mogen. Gelukkig krijgen we voorrang vanwege de rolstoel.

Even na half zeven Turkse tijd kiest ons vliegtuig het luchtruim. We schijnen tegenwind te hebben, vandaar dat de piloot verwacht dat we rond 21:10 uur Nederlandse tijd zullen landen op Schiphol.

De tijd tijdens de vlucht wordt door mij besteed met lezen, mijn verhaal schrijven en het beluisteren van een podcast van het programma OVT van afgelopen zondag.

Het is 21:15 uur wanneer we landen op Schiphol, toch nog meer tegenwind dat ze al dachten?

Als we de koffers terug hebben en langs de douane willen lopen worden we er uit gehaald om nog een extra controle te ondergaan. Onze bagage wordt gescand op illegale artikelen. Nadat men niets gevonden heeft dat niet door de beugel kan mogen we onze reis voortzetten.

Paulette heeft ondertussen al gebeld met Corendon om aan te geven dat we weer opgehaald willen worden om ons naar de parkeerplaats te brengen waar de Ford van paps en mams staat.

Wanneer we Schiphol uit lopen, het is droog maar wel lekker fris met 12 graden, staat de bus al klaar.

Op de parkeerplaats is het voor paps even zoeken waar de Ford staat, dan nog wachten tot de andere reizigers hun auto uit de weg hebben gezet. Ik rijd de Ford terug naar huis waar we een paar minuten voor middernacht aankomen. We nemen afscheid van paps en mams, stoppen de wasmachine nog even vol en duiken dan in ons eigen vertrouwde waterbed.