Zomervakantie 2015 (motor/auto), Duitsland, Oostenrijk, Italië

Zondag 16 augustus

584 km

De wekker zou om 6:30 uur beginnen te spelen, maar daar krijgt hij de kans niet voor, net als altijd als we op vakantie gaan zijn we ruim voor de wektijd al wakker. Om kwart over zes stappen we uit bed en gaan aan het ontbijt.

Om kwart voor acht staat en ligt alles in de auto, de motor was gisteravond al klaar voor vertrek. Het is droog en 15 graden Celsius, we gaan op pad. Paulette voorop in de auto, ik er achteraan op mijn motor. Niet helemaal zoals we het, het liefst zouden doen, maar vanwege de gezondheid van Paulette nu de beste optie. Omdat we elkaar gedurende de dag willen blijven ontmoeten heb ik een strak schema en dus ook een strakke route gemaakt inclusief stop-, tank- en foerageringsplaatsen waar we elkaar zullen ontmoeten. Mochten we elkaar uit het ook verliezen dan zien we elkaar weer op de geplande plaatsen die zowel in de Garmin Zumo van Paulette als in mijn Zumo-navigatiesysteem staan.

We zijn nog maar net op weg of het begint te regenen. Ik had er al op gerekend, dus als het goed is wordt alleen de buitenkant nat…

De route moet ons vandaag naar Calw, een stadje onder Pforzheim in Duitsland, brengen. Tot Pforzheim geheel over de Duitse Autobahn.

Omstreeks half tien strijken we neer in Lintorf (D). Ik parkeer mijn motor onder een overkapping en kruip dan op de parkeerplaats daarnaast in de auto bij Paulette. Het is niet meer droog geworden en ook nu regent het lekker door. Paulette heeft een thermosfles met heet water van thuis meegenomen en heeft nu lekkere hete koffie. We hadden dit in een restaurant willen nuttigen, maar vanwege de regen hebben we geen zin om een restaurant te zoeken dat open is op dit uur.

Na een kwartiertje zoeken we de snelweg weer op, verder naar het zuiden om even later, te gaan tanken in Ittenbach (D) want mijn motor heeft alweer dorst. Om kwart over elf rijden we terug naar de snelweg.

Een anderhalf uur later rijden we de parkeerplaats op bij een bakker in Idstein (D). Daar schaffen we onze lunch aan en trek ik een extra shirt met lange mouwen aan, want de temperatuur wordt niet hoger, wel regent het aan een stuk door en begint de nattigheid onder de waterdichte lagen door te trekken. Ik houd het nog droog, maar het scheelt niet veel.

Daarna gaat het verder naar het zuiden over de snelweg. Even later gaat het mij het knooppunt Mönchhof Dreieck niet zoals het moet gaan. De Zumo van Paulette zegt niet dat we de “67” moeten nemen richting Basel (CH), maar houdt wel op te navigeren als ze de de “3” blijft volgen. Ik haal haar in en verbaas me er ondertussen over hoe laag de vliegtuigen van Frankfurt Airport hier over de snelweg komen. Ik neem de eerste afslag en keer aan de andere zijde van de “3” weer om, om voorbij het Mönchhof Dreieck hetzelfde te doen. Zo krijgen we een nieuwe kans die we dit keer grijpen om richting Basel (CH) te rijden.

In de buurt van Bruchsal (D) verlaten we de snelweg om te tanken en ik wil dan parkeren bij de Mac voor een kop koffie, maar helaas is er voor Paulette met de auto geen parkeerplaats. Zo komen we iets verder bij een Autohof in een restaurant, waar ze Coca Cola Light verkopen.

Rond kwart over vier rijden we daar weer weg voor het laatste stuk naar Calw (D). Afgezien van de regen en de vele “Baustellen” die af en toe voor oponthoud zorgen loopt het tot Pforzheim (D) goed. Daar aangekomen kunnen we onze geplande route niet volgen vanwege een wegomlegging. Het alternatief is redelijk snel gevonden maar, zorgt wel voor extra reistijd.

Om vijf uur wordt het droog ! We zien zelfs een paar seconden de zon !

Om even na half zes arriveren we in Calw (D) bij Hotel Alte Post. De motor en de auto krijgen een parkeerplaats en wij de sleutel van kamer 12. Klein maar fijn.

Nadat ik omgekleed ben en de kamer door Paulette wordt ingericht gaan we lopend op weg naar het centrum, hier vlakbij, om een restaurant te vinden voor ons diner.

Het is half zeven geweest dus we lusten zo zoetjes aan wel wat. We vinden bij de Asian Wok een tafeltje en genieten van een heerlijke maaltijd vergezeld door wijn (Paulette) en bier (ikzelf).

Om een uur of half tien zijn de tanden gepoetst en kruipt Paulette in bed om bijna direct daarna in slaap te vallen. Het is een goede beslissing geweest voor haar om de auto te nemen in plaats van haar motor. De reis is op deze manier al vermoeiend genoeg.

Ik pak mijn memorecorder, laptop en Zumo om mijn verhaal te schrijven.

Een uur later is het gebeurde opgetekend en zet ik het voor een ieder toegankelijk op onze blog.

Maandag 17 augustus

91 km

Omstreeks zeven uur stappen we uit bed, werken ons ochtendritueel af en kleden ons voor een frisse stadswandeling met een grote kans op regen.

Het is vanmorgen droog maar wel zwaarbewolkt en de regenradar laat grote plukken bewolking zien die langzaam deze kant op drijven. Maar eerst naar het ontbijt waar we rond acht uur worden verwacht.

Na een prima ontbijt nog even de tanden schrobben en de rugzak pakken. Omdat we verwachten dat het niet droog blijft, laten we de motor bij het hotel staan en gaan we met de auto naar Stuttgart (D). We navigeren met mijn Garmin Zumo naar “Louis Motorrad” op de Friedrichstrasse, vrijwel midden in de stad. Er is helaas geen parkeergelegenheid bij “Louis” zodat we genoodzaakt zijn om de auto in een parkeergarage te zetten. We neuzen wat in de altijd leuke motorkleding, –accessoires, -gereedschap, -helmen e.d. en komen ten slotte met een paar sokken bij de kassa. Dit omdat Paulette haar sokken vergeten is mee te nemen vanuit het hotel. Met de sokken aan zitten haar bergschoenen, die ze net als ik net aangetrokken heeft om de voeten droog te houden, gelukkig een stuk beter.

We lopen in vijf minuten naar het centrum van Stuttgart (D) en lopen verder winkelend door de straten. Ik koop een paar nieuwe schoenen en een paar teenslippers, Paulette kan helaas niets van haar gading vinden.

Ook een wandelboek van het Lechdal in Oostenrijk of een wandelboek van het gebied rond het Lago D’Iseo in Italië kunnen we niet vinden.

Bij een bakkerszaak aan de andere kant van het centrum kopen we onze lunch, doen daar en daarna een poosje aan “mensen kijken” op een bankje in het park op de weg terug naar de parkeergarage en komen dan tot de ontdekking dat parkeren in de stad heel erg duur is. Voor de uren die we hier geparkeerd hebben moeten we meer dan € 14 betalen. Volgens ons hebben we nog nooit zo duur geparkeerd tijdens onze vakantie. Wel is het nog steeds droog, dat dan weer wel.

De Zumo heeft even tijd nodig om de satellieten te vinden, maar wij rijden alvast naar het westen om de stad uit te komen. Zo gebeurt het dat tegen de tijd dat de Zumo begint met navigeren we op een totaal andere plek in de stad het centrum verlaten dan op de heenreis. De terugreis geschiedt dan ook over veel meer snel- en autosnelwegen dan op de heenweg.

Terug in Calw (D) vallen er toch nog een paar regenspetters. We stoppen bij de Aldi om voor Paulette tomaten en komkommer te kopen, voor morgenochtend bij het ontbijt. Ik koop weer beltegoed voor mijn telefoon met de Duitse simkaart om data te kunnen kopen voor in Oostenrijk en Italië.

We brengen onze aankopen naar onze kamer en vinden het dan wel even genoeg. We relaxen even op bed met een nootje, een sapje en iets te lezen.

Om een uur of halfzes gaan we naar het winkelgebied van Calw (D), waar nu in tegenstelling tot gisteren de winkels open zijn. Het is niet gaan regenen en de zon komt nu zelfs af en toe te voorschijn. Het klaart bijna helemaal op, zodat het vannacht wel behoorlijk zal afkoelen.

Paulette kan ook hier niet echt slagen al vindt ze wel Tamaris schoenen met typenummer 44011 die haar wel lijken. Aangezien ze denkt dat ze die ook wel via internet kan bestellen laat ze ze hier staan. De boekhandel van Calw (D) kan ons ook al niet helpen aan een wandelboek voor de twee hiervoor genoemde wandelgebieden.

Na zo’n beetje alle eetgelegenheden bekeken te hebben belanden we toch weer bij de Asian Wok. Na de goede ervaringen van gisteren en de dure parkeerticket van vandaag lijkt dit een logische keuze voor ons.

Dit keer eet ik niet ook nog het bord leeg van Paulette wanneer ze genoeg gegeten heeft, want gisteren was het toch wel iets te veel van het goede. Terug op onze kamer maken we koffie en bekijken we de route voor morgen. We stellen onze navigatiesystemen in op een route die nagenoeg geen snelwegkilometers heeft.

Paulette gaat nog een paar bladzijden lezen en ik vul mijn verhaal weer aan. Laat wordt het vanavond niet, want de wekker staat op 06:30 uur.

Dinsdag 18 augustus

341 km

Om 6:30 uur staan we naast het bed en beginnen we de dag met ieder ons eigen ritueel. Nog voor het ontbijt van half acht hebben we al het een en ander naar de auto gebracht. Een hotelgast heeft echter zijn/haar auto naast mijn motor geparkeerd, dit betekent dat ik door het steile verloop van de inrit niet meer achteruit weg kan.

Het enige dat ik doen kan is de motor op een paar vierkante meter tig keer heen en weer steken om hem te draaien. Dat lukt ten slotte, straks maar kijken of ik hem zonder de auto te raken van de inrit kan krijgen…

Na het ontbijt de tanden poetsen en dan nog betalen, wat hier contant moet gebeuren. Als ik de rekening krijg ben ik weer niet assertief genoeg (!), want volgens mij had ik € 114 afgesproken maar op de rekening staat € 120. Ik besluit in een splitsecond dan maar geen fooi te geven, omdat die 114 waarschijnlijk zonder “btw” was? Ik zoek het later wel uit hoe het nu echt zit, maar had natuurlijk direct om uitleg moeten vragen…

Om kwart over acht is de BMW met veel geduw door mij en aanwijzingen van Paulette langs de auto gemanoeuvreerd. Ik heb het er wel warm van gekregen alhoewel het nog fris is vanmorgen. Het is trouwens wel mooi weer: blauwe lucht met witte wolken.

We rijden weg in zuidelijke richting. We zijn nog niet zo lang onderweg of we hebben bij Neckarhausen al weer te maken met een omleiding. Daarna gaat er iets mis met de route, Paulette blijkt een andere route te hebben als ik. Dit meldt ze via de telefoon, dat werkt dan wel weer boven verwachting. Even later proberen we uit te vinden waar het in zit dat Paulette d’r Zumo met dezelfde kaart en dezelfde route toch andere aanwijzingen krijgt dan ik. We denken het gevonden te hebben en reizen verder.

Om kwart over tien staan we geparkeerd in Rotweil (D) en hebben dan al twee omleidingen gehad, die ons een half uur extra rijtijd kosten. In dit stadje genieten we op een terras van het prachtige weer. Ook proberen we een tankstation in de buurt te vinden en laten de Zumo er vast een route naar maken. Doordat we weer een omleiding krijgen kiezen we toch maar voor een ander tankstation. Om half twaalf rijden we daar weer weg, maar navigeren direct naar het volgende ontmoetingspunt aan de Bodensee, met als gevolg (maar dat zie ik pas nu ik mijn verhaal schrijf) dat mijn zorgvuldig uitgestippelde route zo genegeerd wordt…

Paulette heeft haar Zumo niet naar het tankstation laten navigeren dus krijgt zij de originele route voorgeschoteld, zij begrijpt het allemaal niet meer (achteraf niet vreemd), maar gelukkig volgt ze me trouw.

Om even voor één uur arriveren we in Sipplingen aan de Bodensee. We parkeren onze voertuigen op een parkeerterrein en lopen dan naar de rand van het meer waar we een tafeltje vinden op een terras aan het water. We zitten nog maar net of de wolken verstoppen de zon, helaas. Gelukkig hebben ze wel een heerlijke lunch voor ons. De enige ober van het terras heeft het zo druk dat we onze lunch snel moeten opeten om op tijd terug bij de auto te zijn vanwege de parkeertijd.

Om twee uur zetten we koers naar het oosten, verder langs de oever van de Bodensee. Bij Fischbach (D) komen we in een file die eindeloos duurt. Iets verder, in Bregenz (A) schiet het ook al niet op. Omdat ik niet afkoel door de rijwind in de files heb ik het zo warm gekregen dat ik de geplande tankstop achterwege laat, waarop Paulette naast me komt rijden met de vraag of ik niet vergeten ben om te tanken. Ik heb nog brandstof voldoende en meld dat we wel in Dornbin (A) gaan pauzeren. De route blijkt even later, helemaal niet door dit dorp te lopen…

Ik vind niet veel later in Albertschwende (A) een terras waar we fatsoenlijk kunnen parkeren. Daar drinken we een kop koffie voordat we verder gaan voor misschien wel het mooiste stuk van deze dagtocht.

Het is een mooi maar wel heftig stuk dat we nu rijden, we slingeren door de Alpen tot een hoogte van 1675 meter om zo in het Lechdal te komen. Was de zon in de bergen al verscholen achter de laaghangende bewolking, in het Lechdal regent het licht. Er is al wel behoorlijk veel gevallen als ik de weg zo bekijk. We passeren nog een paar wegwerkzaamheden met van die irritante “stoplichten” die een vaste tijd op rood staan, ook al is er van de andere zijde geen verkeer. We rijden dan voorzichtig verder vanwege de natte wegen en de modder van de werkzaamheden.

Wanneer we even voor zes uur arriveren bij Hotel Schönauer Hof in Holzgau heeft Paulette het helemaal gehad. Gelukkig heeft ze dit niet op de motor hoeven doen, maar ook in de auto was het voor haar net zwaar genoeg. Achteraf had ze me nog een keer moeten bellen om gewoon nog een pauze in te lassen… Maar het is allemaal gelukkig goed gegaan.

We zijn bekend met dit hotel, het is de derde keer dat we hier bivakkeren, dus parkeer ik mijn motor alvast in de immens grote ondergrondse garage, terwijl Paulette bovengronds een parkeerplekje zoekt.

We melden ons bij de receptie en krijgen dan de sleutel van kamer 304: op de derde verdieping en geen lift… De kamer is wel helemaal naar onze zin.

Ik sleep onze bagage uit de auto naar boven en Paulette ruimt alles op in de kasten. We blijken de elektrische tandenborstel van Paulette achter gelaten te hebben in Hotel Alte Post.

Paulette is zo moe dat ze er voor kiest om zich niet om te kleden voor het diner. Ik heb onderweg het water echter langs mijn rug en in mijn laarzen voelen lopen, dus is een douchebeurt voor mij wel net zo fris. Het diner is net als de vorige keren weer uitstekend al kan Paulette het bord spaghetti niet op.

Terug op onze kamer zet ik nog een kop koffie voor ons beiden. Paulette “speelt” nog even met haar telefoon, maar als de koffie op is, valt ze als een blok in slaap.

Allereerst schrijf ik een e-mail naar het hotel van vanmorgen. Ik vraag haar de 6 euro, die we ten onrechte betaald hebben in de fooienpot te stoppen. Ik ben benieuwd of ik daar nog een reactie op krijg.

Daarna ben ik nog geruime tijd bezig om uit te zoeken waarom Paulette d’r Zumo anders navigeerde dan de mijne. Het blijkt dus dat haar Zumo het bij het juiste eind had, zoals ik al schreef hier boven.

Daarna plak ik weer een stuk aan mijn verhaal. Zodoende is het nog net dinsdag wanneer bij ons het licht uit gaat.

Woensdag 19 augustus

Vanmorgen mogen we van onszelf uitslapen en het is dan ook al over achten als we uit bed stappen.

Helaas is het weer vanmorgen niet beter dan het weer van gisteren toen we aankwamen, het regent licht en verder hangen de wolken hier in het dal (1100 meter hoog) zo laag dat we de omringende bergen maar ten dele kunnen zien.

Tijdens het ontbijt maken we een plannetje voor vandaag. Het weer leent zich niet echt voor een motorrit of bergwandeling, dus zoeken we het in een stadswandeling. Ik zoek een plaatsje in de buurt van Füssen in Duitsland (daar zou het nog droog zijn) om de auto te parkeren.

In ruim een uur rijden naar het dorpje Horn (D) waar we de auto goed kunnen achterlaten en lopen dan in een half uur over een geasfalteerd voet-/fietspad naar de “Alt Stad” van Füssen (D). Daar bekijken we de schilderachtige straatjes en vinden ook nog een boekhandel die een wandelboek van het Lechdal in de omgeving van Holzgau (A) en omgeving heeft van de serie van het Rother Verlag. De wandelgidsen van deze uitgever bevallen ons zo goed dat we er thuis al een dozijn van hebben staan in onze boekenkast.

Ook gaan we nog op zoek naar een nieuwe elektrische tandenborstel voor Paulette maar slagen daar nog niet in. Wanneer we de Alt Stad verlaten vallen er spetters uit de hemel, tijd om het overdekte winkelcentrum op te zoeken. In dat winkelcentrumpje is een Rewe-supermarkt waar we onze lunch kopen. In de centrale hal van het winkelcentrum staan bankjes waar wij onze lunch opeten. Helaas smeer ik mijn shirt en broek onder, zodat Paulette vanavond weer mag proberen om de vlekken er uit te krijgen. Ze zegt dat ze dat met liefde zal doen…

Tegen de tijd dat we onze lunch ophebben en op het punt staan om weer naar buiten te lopen, wordt ik er op attent gemaakt dat ik mijn telefoon laat liggen. Ik ben vandaag leuk bezig…

Buiten staat het te gieten van de regen. We wachten een poosje onder de overkapping van het gebouw, maar als we het te lang vinden duren gaan we toch maar op weg terug naar de auto.

De wegen naar Füssen (D) zijn overvol, waarschijnlijk trekt iedereen uit de omgeving naar het stadje vanwege de weersomstandigheden. Wij denken daar geen last van te hebben, omdat we met een omweg om Füssen (D) heen willen rijden. We komen een heel eind, maar net voor de Alpensee is de weg, die ons langs dat meer had moeten leiden, afgezet en moeten we keren. We proberen nog een alternatieve weg, maar het enige dat dit oplevert is dat we iets korter in de file staan, ruim voor Füssen (D) terwijl we de betreffende weg na ca. 200 meter weer verlaten. Hierna kunnen we weer even doorrijden, maar ook in Reutte (A) is het druk. Nog steeds op zoek naar een tandenborstel, parkeren we de auto buiten het centrum en vinden bij de DM-drogist ten slotte een zelfde type Braun Plakcontrol als dat Paulette achtergelaten heeft in Calw (D).

Ook hier regent het, al is het minder dan in Füssen (D), dus keren we weer snel terug naar de auto om regelrecht terug te rijden naar het Lechdal. Hier regent het pas echt…

In onze kamer bekijk ik de nieuw aangeschafte wandelgids en de motorroutes inclusief de wegenkaart die we van het hotel gekregen hebben. Het hangt van het weer af wat we morgen willen gaan doen. Volgens de weersverwachting zal het vrijdag goed weer zijn, misschien dat ik dan een keer een bergwandeling ga maken. Het blijkt trouwens dat we vandaag nog ruim 10 km te voet hebben afgelegd.

Paulette doet ondertussen verwoede pogingen om de vlekken uit mijn kleding te krijgen…

Om een uur of zeven dalen we af voor ons diner. De gangen worden zo razend snel opgediend, dat we anderhalf uur later al weer op onze kamer zijn. Paulette gaat liggen lezen en ik neem de laptop op schoot om mijn verhaal te schrijven.

Wanneer mijn verhaal bijgewerkt is, kijk ik wat de voorspellers zeggen van het weer voor morgen. Het blijkt dat hoe verder we naar het westen gaan, hoe groter de kans is dat we mooi weer hebben.

Misschien samen op de motor terug naar de Bodensee?

Donderdag 20 augustus

182 km

De telefoon van Paulette laat niets van zich horen om half acht, maar we zijn toch al wakker en ik stap, nieuwsgierig naar het weer, het bed uit. De wolken hangen nog steeds laag in het dal, maar er zijn ook kleine stukje blauwe lucht te zien. Het ziet er allemaal veel vriendelijker uit dan gisteren. Het lijkt een mooie dag voor een motortocht te worden.

Ik begin maar eens met met mijn fitnessoefeningen en Paulette met een douche.

Om kwart over negen hebben we, na weer een prima ontbijt, alles bij ons voor een motorrit en rijden we met fris maar goed weer, richting het westen. Door het Lechdal naar Warth (A) waar we de Schröckenpass (1269 m) over gaan richting de Bodensee. In Bersbuch (A) slaan we af naar het westen terwijl de noordroute naar de Bodensee voert, maar eerst voorzie ik daar de BMW van nieuwe brandstof.

Om precies elf uur parkeren we de motor in het centrum van Dornbin waar het prachtig mooi weer is. Er zijn wel vriendelijke witte wolken, maar de zon laat zich goed gelden.

We doen een rondje door het stadje. In een openbaar toilet ontdoe ik mijn motorbroek van de waterdichte voering, want dat is nu wel echt te warm.

Bij de supermarkt kopen we onze lunch en zetten dan in het parkje onze stoeltjes in elkaar. Zo zitten we even later prinsheerlijk te lunchen in de zon.

Toeval of niet, maar wanneer we onze lunch achter de kiezen hebben, verdwijnt de zon achter een grote wolk. Waarschijnlijk tijd om weer verder te rijden. Toch haal ik ook de waterdichte voering uit mijn motorjas, want volgens mij is de temperatuur nog hoog genoeg.

Om één uur rijden we het stadje weer uit richting Bludenz (A), maar dan natuurlijk niet via de snelweg maar via de talloze bergdorpjes. In Bludenz (A) rijden we op een gegeven moment langs de Liebherr fabriek, bekend om zijn hijskranen e.d.

In Stuben (A) stoppen we even om Paulette op temperatuur te laten komen. In Dornbin (A) was het heerlijk warm weer, maar hoe verder we naar het oosten rijden hoe koeler het is geworden. Gelukkig hebben we kleding voldoende bij ons en ook ik trek een extra shirt aan.

Wanneer Paulette weer is opgewarmd gaan we de over de Flexenpass (1773 m) naar Lech (A). Daar parkeren we de motor bij de Spar supermarkt en kopen er broodbeleg voor Paulette. Vervolgens kijken we nog even op een marktje en belanden dan bij een banketbakker voor een kop koffie/thee.

We besluiten tijdens de koffie/thee om nog even terug te gaan naar de supermarkt om proviand in te slaan voor mij, voor als ik morgen de geplande bergwandeling ga maken.

Op een spandoek over de weg staat te lezen dat er hier in Lech (A) zaterdag 22 augustus een halve marathon gelopen wordt. Dit betekent waarschijnlijk dat het hier druk wordt. Misschien handig om de route voor zaterdag om te gooien en niet over Lech (A) te rijden?

Als we onze aankopen opgeborgen hebben in de motorkoffer rijden we naar Warth (A) waar we afslaan naar het Lechdal. Rond kwart over vier zijn we weer terug bij Hotel Schönauer Hof.

In onze kamer drinken we nog wat warms want Paulette heeft het nog steeds koud.

Ik begin met het schrijven van mijn verhaal nadat ik de Garmin uitgelezen heb, zodat ik precies kan zien waar we gereden hebben.

Wanneer ik het verhaal bijgewerkt heb, zet ik de geplande wandelroute voor morgen alvast in de wandelgps.

Van de eigenaresse van het vorige hotel, Hotel Alte Post, had ik tot nu toe niets meer gehoord, maar nu vind ik tussen de e-mailberichten er eentje van haar. Ze biedt haar excuses aan dat het verkeerd gegaan is wat betreft de berekening van het eindbedrag. Het blijkt gekomen te zijn doordat ze aan de medewerkster die voor de afrekening zorgt niet heeft laten weten dat we een speciale prijs afgesproken hadden. Om het goed te maken stuurt ze de elektrische tandenborstel van Paulette na zonder de verzendkosten te berekenen. Toch leuk dat ze reageert en het goed maakt.

Ik lees nog wat in mijn favoriete tijdschrift de KIJK en dan is het al zo weer tijd om aan het avondeten te gaan beginnen.

Een tweetal uren later zitten we weer in onze kamer en drinken onze zelf gezette koffie. Paulette speelt met haar telefoon en ik schrijf mijn verhaal voor vandaag af.

Vrijdag 21 augustus

14,9 km horizontaal, 1195 m omhoog en weer naar beneden

De wekfunctie van Paulette haar telefoon begint om zeven uur geluid te maken, tijd om uit bed te gaan, we waren net een paar minuten wakker.

Ontbijten, met de auto naar de bakker om broodjes voor onderweg te kopen en dan start ik mijn wandeling om kwart voor negen. Zo’n beetje voor de deur van het hotel.

Het is nog maar 4 graden Celsius, maar na twintig minuten klimmen gaat mijn windstopper uit en tien minuten later ook mijn mouwloze t-shirt. Ik volg, in mijn hemd, steeds het gebaande pad, maar volgens de route moet ik op een gegeven moment van het brede pad af een smal paadje volgen. Het eerste stuk lukt dat nog wel, maar het paadje wordt weinig gebruikt en wordt even later totaal overwoekerd door de vegetatie ter plaatse. Met behulp van de gps volg ik het pad op het scherm van de gps terwijl het in werkelijkheid niet te zien is… Wel gaat het steil omhoog.

Na behoorlijk ploeteren, zijn de pijpen van mijn broek drijfnat van het hoge natte gras en ikzelf van het transpireren.

Om tien over tien bereik ik het eindstation van de berglift die iedereen gebruikt om hier boven op 1800 meter hoogte te komen, behalve ik. Ik vind dat als je een berg wilt “bedwingen” dat je dat dan vanaf het dal moet doen en niet moet “vals spelen” door met een stoeltjeslift te gaan.

Bij het eindstation film ik het uitzicht en kom een beetje op adem. Daarna ga ik weer veder, dit keer volgt de route gelukkig het (smalle) pad dat vaker gebruikt wordt.

Om vijf over half elf bereik ik de top van een “voorberg” de Lachkopf. Daarna weer door, verder naar boven, terwijl er steeds minder mensen over blijven die verder omhoog gaan vanaf de berglift.

Om kwart over elf ben ik bij het grote kruis bovenop de Jöchlspitze. Drijfnat van het zweet trek ik eerst mijn hemd maar eens uit en mijn droge shirt aan. Het is hier maar 12 graden, maar met af en toe het zonnetje best aangenaam.

Even later word ik vergezeld door een stel met een dochtertje van ongeveer negen jaar. Ik film het magnifieke uitzicht rondom en eet daarna een koek en een appel, voor mijn broodjes vind ik het nog te vroeg.

Om kwart voor twaalf begin ik aan de afdaling naar Holzgau (A). Doordat het de afgelopen dagen nogal vochtig was, zijn sommige stukken behoorlijk glad en heb ik dus veel baat bij mijn wandelstokken. Toch gaat het op een gegeven moment nog fout: ik glijd uit, haal mijn rechter arm licht, maar tot bloedens toe, open aan een steen en bezeer mijn rechter elleboog. Verder zit ik plaatselijk nogal onder de modder.

Ik vind het nu ook warm genoeg worden om mijn pijpen van mijn broek te ritsen.

Ik vind een mooi plekje in het bos boven Holzgau (A) om mijn lunch te gaan eten. Het is hier op 1460 meter hoogte 14 graden. Om kwart voor één daal ik verder af.

Twee jaar geleden hebben we voor het eerst hier de lange hangbrug gezien die hoog over een kloof loopt. De brug komt nu weer in het zicht. Hij ligt eigenlijk niet op de route, maar het is en blijft een mooie spectaculaire overtocht over de kloof. Het loopvlak van de brug bestaat namelijk uit roosters, zodat je dwars door de brug, tientallen meters onder je, de rivier ziet lopen. Sommige mensen durven daarom al niet over de wiebelende brug te lopen.

Ik besluit de brug en het halve uur extra voor lief te nemen, ik ben toch nog vroeg. Het blijft een leuke oversteek!

Om kwart over twee arriveer ik in de straten van Holzgau (A). Ik loop achter het dorp langs en benader Hotel Schönauer Hof zodoende van de achterkant, de kant waar wij onze kamer hebben. Wanneer ik bijna bij het hotel ben, stuur ik een berichtje naar Paulette die op het balkon zit te genieten van de spaarzaam aanwezige zon. Zodra ze het berichtje ontvangt en leest, staat ze op en kan ik haar filmen vanaf de weg.

Paulette is naar Steeg (A) en Holzgau (A) gewandeld om haar lunch te gaan kopen, maar heeft verder gerelaxt op het balkon.

We drinken een bakje koffie en komen dat tot de ontdekking dat er nog maar voor twee kopjes koffie is na deze ronde.

Even later rits ik mijn pijpen weer aan mijn broek, verruil mijn hoge bergschoenen voor mijn lage wandelschoenen en loop samen met Paulette weer een keer naar Holzgau (A) via dezelfde weg als ik net gekomen ben. In het dorp vinden we al snel de koffie en zoeken dan een terras want ik heb dorst gekregen.

Daarna weer terug naar het hotel waar ik lekker lang ga douchen om al de viezigheid en vermoeidheid van me af te spoelen.

Vervolgens lees ik mijn wandel-gps uit en begin met het aanvullen van mijn verhaal.

Om half zeven dalen we af naar het grote terras aan de achterzijde van het hotel, want daar gaat de grill-avond plaatsvinden. De zon schijnt nu onder de wolken door en zo lang hij niet achter de bergen verdwijnt is het heerlijk toeven op het terras. Wanneer de zon echter weg is, eten wij onze borden leeg en verhuizen dan naar binnen: het wordt te fris voor Paulette die de laatste tijd moeite heeft met het op temperatuur houden van haar lijf.

Binnen legen we onze glazen en rond half negen nemen we afscheid van Ziggi: de altijd vrolijke en vriendelijke ober. Hij heeft morgen namelijk vrij.

Terug op onze kamer drinken we nog een kop koffie. Paulette leest een boek en ik schrijf verder aan mijn verhaal.

Tegen de tijd dat Paulette gaat slapen, nemen we nog even de route voor morgen door. In ieder geval moeten we nog in Oostenrijk stoppen om broodjes voor de lunch te kopen. We rijden morgen namelijk door Zwitserland. Franken hebben we niet en verder vinden we het daar veel te duur. Pas later op de de dag rijden we namelijk Italië binnen.

De wekker wordt op half zeven gezet. We willen vroeg weg om onderweg voldoende tijd te hebben om eventueel op een terras van het mooie weer te genieten.

Zaterdag 22 augustus

344 km

Om 7:00 uur staan we op en maken een begin aan de dag. Na het ontbijt rekenen we af en nemen we afscheid. Om 8:15 uur rijden we de oprit van het hotel af, richting het oosten vanwege de marathon van Lech (A) op de westelijke route. We weten niet of we daar last van zouden hebben gehad, maar we kiezen het zekere voor het onzekere.

Na een paar kilometer gereden te hebben, slaan we af naar het zuiden om de Hahntenjoch (pas op 1895 m) te nemen om in Imst (A) te komen. Daar vandaan rijden we naar Landeck (A) en komen dan op een gegeven moment in Ried in Oberinntal terecht. Daar tanken we nog een keer “goedkope” Oostenrijkse benzine en diesel en kopen dan alvast onze lunch in het dorp. Op een pleintje drinken we koffie en genieten van het heerlijke weer. Zo kan Paulette een beetje bijkomen, want door het rijden van de pas is ze knap misselijk geworden.

Om tien voor elf keren we weer terug op onze route, verder naar het zuiden, de rivier de Inn volgend. Bij Vinadi (CH) rijden we Zwitserland binnen en volgen dan verder de Inn.

We rijden ook nog door Susch (CH) waar we enkele jaren geleden met vakantie geweest zijn. Toen met de auto en de wandelschoenen en sportfietsen mee.

Bij Zernez (CH) volgen we de “27” en daarmee nog steeds de Inn. Maar niet lang meer, want even later volgen we de rivier de Flaz. Ik rijd Pontestrina (CH) aan de Flaz voorbij met het idee dat de Zumo me voor niets door dat dorp laat rijden. Ik heb niet door dat ik al anderhalf uur rijd na de laatste stop. Iets verderop twijfel ik toch of deze stop de laatste stop was voor de Italiaanse grens. Dan hadden we dus moeten tanken. We keren om en zien geen tankstation, Paulette vraagt nog of we iets verderop gaan pauzeren, maar ik ben in de veronderstelling dat de volgende stop niet ver meer kan zijn en stel voor dat we die afwachten of na de komende pas inlassen.

De pas had ik even onderschat. Het blijkt de Bernina pas, 2329 m hoog! Ontzettend mooi, geen erg in dat we al veel te lang rijden, ook nauwelijks mogelijkheden om te stoppen, kortom ik rijd lekker door, niet doorhebbende dat Paulette toe is aan een pauze.

Paulette belt me op wanneer we aan de andere zijde van de pas beneden zijn. Ik zeg haar dan dat we over 12 km een pauzeplaats hebben, nog steeds niet in de gaten dat we al drie uur achterelkaar rijden. De pauzeplaats blijkt de tankplek te zijn die ik anderhalf uur hiervoor al verwachtte. Paulette heeft het even helemaal gehad met me. Ze rijdt nu voorop om zo snel mogelijk een geschikte plaats te vinden voor een lunch.

Even later strijken we neer in Campocologno (CH), het is daar heerlijk weer om onze verlate lunch te gebruiken. We zetten onze stoeltjes in elkaar en in het gras, met achter ons het kabbelende riviertje de Poschiavino, eten we ons brood. Wanneer we de route nog een keer bekijkrn, komen we tot de conclusie dat onze voorbereiding van deze etappe beter had gekund. Dan hadden we de gemiste pauzeplaats niet overgeslagen…

In Bertolino (I) stoppen we nog een keer om wat te drinken want de temperatuur is gestegen tot boven de 25 graden. Hier vandaan is het nog ongeveer een uur tot het hotel.

Om kwart over vijf rijden we Fonteno (I) binnen en vinden dan een paar honderd meter verder Hotel Panoramico aan onze linkerhand.

Ik rijd over de parkeerplaats (met grind !) tot ik voor een soort partytent op een betonnen plaat kan parkeren. Zo weet ik zeker dat ik straks/later normaal weg kan rijden door het grind.

We melden ons bij de receptie, maar tot een van de andere gasten iemand opzoekt die ons kan helpen lukt dat niet echt. Een heel oude mevrouw, die drie woorden Duits spreekt, begrijpt in eerste instantie onze voucher van “Vrij-uit” niet en denkt dat we alleen komen slapen. Wanneer ze door heeft wie we zijn en dat we halfpension hebben wijst ze ons de richting van kamer 12. De sleutel die we meekrijgen past echter beter op het slot van kamer 11, dus nemen we die maar.

Ik laad de auto uit en Paulette probeert voor alle bagage een goede plek te vinden.

We bellen even met mijn broer om hem te feliciteren met zijn verjaardag, bijna vergeten…

Om kwart voor zeven zijn we fris gedoucht en gereed voor het diner. De douche was eerst niet helemaal naar het zin van Paulette: waterbesparende douchekop! “Ik kan mijn haar niet eens uitspoelen!” Ik pak mijn Zwitsers zakmes en pulk het waterbesparende filter uit de douchekop. Paulette weer helemaal blij.

We zoeken we het restaurant op. Daar treffen we een zeer goed Engels sprekende juffrouw die ons vraagt nog tien minuten geduld te hebben.

We doen maar eens een verkennend rondje in en rond het hotel. Het blijkt dat men over een garage beschikt voor motoren. Tenminste dat staat op een bord buiten. Daar moet ik het mijne van weten, dus loop ik terug naar de juffrouw en vraag waar de garage zich bevindt. Het blijkt dat de tent waar ik de motorfiets voor neergezet heb, de “garage” is.

Ik haal mijn motorsleutels weer op, die we zojuist net in de kluis gelegd hebben en zet mijn motor in de tent in plaats van er voor.

Daarna lopen we wat over het terrein van het hotel en lezen dat er ook nog een fitnessruimte moet zijn. Morgen maar eens kijken, want het restaurant is nu open.

Het zijn niet de eerste de beste klanten die men hier over de vloer krijgt om te eten. Het is behoorlijk chique, maar we denken dat we het hier wel volhouden.

Het eten is erg goed, maar Paulette haar energie is nu zo’n beetje op. In onze kamer nog een kop koffie, onze vriendin Antoinette bellen om haar te feliciteren met haar verjaardag en dan gaat het licht bij Paulette uit.

Ik lees de Garmin uit en schrijf mijn verhaal. Tegen elf uur ben ik ook zo ver om plat te gaan.

Zondag 23 augustus

Vandaag slapen we uit. Tegen de tijd dat we uit bed gaan schijnt de zon, na het openen van de louvre deuren, waterig de kamer in. Helaas is dat van korte duur want nog voordat we aan het ontbijt gaan regent het licht.

Het ontbijt is goed verzorgd, dat wil zeggen er is voldoende te halen, met de nadruk op halen, want het is allemaal doe-het-zelf. Geen punt, want er zijn zelfs tomaten en daar wordt Paulette vrolijk van.

Gisteravond heeft Paulette een aangepaste maaltijd gekregen en we moesten bij het ontbijt al doorgeven wat Paulette niet zou kunnen eten van het menu. Maar vanmorgen hangt alleen het menu van gisteren er nog.

Na het ontbijt, het is dan al tien uur, doen we een rondje Fonteno (I), het dorp waar het hotel staat, om te zien of we hier broodjes kunnen kopen voor de lunch. Het regent niet meer en het is totaal niet koud.

Het hotel staat aan de rand van het dorp, dus is het een stukje lopen, maar niet meer dan twee kilometer. In het centrumpje bij de kerk is een minimarkt en daar wil men ons wel broodjes verkopen. We lopen nog wat door het dorp, maar veel te doen is er niet. We keren terug naar het hotel, steken daar ons beleg voor op de broodjes in de rugzak en trekken onze wandelschoenen aan.

Met de auto rijden we eerst naar Riva di Solto (I) het dorpje dat zo’n beetje onder ons aan het meer ligt, want Fonteno (I) ligt ca. 300 meter hoger dan het meer. Er blijkt echter een triatlon plaats te vinden. We mogen aan de rand van het dorp (boven aan dus) niet verder met de auto dus parkeren we hem en lopen dan verder. Even later beseffen we ons dat het meer ca. 300 meter lager ligt en dat Paulette straks dus ook weer 300 meter klimmen moet. We keren op onze schreden terug en rijden dan via een alternatieve weg naar het meer waar we de auto kunnen parkeren. We lopen op de boulevard langs het water richting het noorden. We denken er nog aan om door te lopen naar Lovere (I), dat op de kaart een groter dorp aan het meer is, maar volgens mij is dat te ver voor Paulette, we keren om en vinden om één uur een picknickbank voor onze lunch. Heel even komt de zon er nog door, maar daarna verdwijnt hij weer achter de dikke bewolking.

Na de lunch lopen we terug naar de auto, die toch al weer verder weg staat dan we dachten. Dan maar met de auto naar Lovere (I), want hier in Riva di Solto (I) is weinig te beleven. Maar de triatlon blijkt ook door dit dorp te lopen. Via een omweg komen toch het dorp in en parkeren de auto op een plek dat nog wel ca. 100 meter hoger ligt dan het meer. Het is hier een drukte van belang doordat de start en finish zich hier bevinden.

We lopen naar de kust en denken een gezellige boulevard aan te treffen, maar buiten het sportgeweld is er eigenlijk niets. Daar komt ook nog bij dat het weer is beginnen te regenen. We hebben wel onze regenjassen bij ons, maar met die jassen aan is het weer te warm want het is rond de 22 graden. We lopen terug naar de auto, maar dan moeten we dus wel 100 meter hoger zijn. We doen het rustig aan, maar aan Paulette is te merken dat het net zwaar genoeg is. Tijd om terug naar het hotel te gaan, maar we hebben nog steeds niets gedronken. Onderweg naar het hotel rijden we een dorpje binnen waar een ijssalon open is. We parkeren de auto kopen twee stuks CocaColaZero en gaan buiten onder de luifel zitten, want hoewel het regent is het buiten prettiger dan binnen.

Rond vier uur zijn we weer terug bij het hotel waar ik me tot vijf uur uit ga sloven in de fitnessruimte terwijl Paulette gaat relaxen.

Wanneer ik terug kom op onze kamer, is Paulette dik aangekleed omdat ze het koud gekregen heeft. Ik drink een kop koffie in mijn sportkleren op ons balkon om af te koelen. Vervolgens trim ik mijn baard en vraag Paulette om mijn haar te trimmen, want het is tenslotte zondag. Daarna neem ik een reinigende douche en begin met het beschrijven van onze belevenissen tot nu toe. Vervolgens is Paulette aan de beurt en zitten we even later allebei schoon en netjes gekleed op ons bed, klaar om te gaan dineren. Aangezien het diner hier vanaf zeven uur geserveerd wordt moeten we nog een kwartiertje geduld hebben.

Even over zeven uur zitten we aan het diner. Het is duidelijk veel minder druk dan gisteravond. Wij gaan aan ons “eigen” tafeltje zitten, maar we mogen overal zitten waar we willen. Wel haal ik voor Paulette nog even haar windstopper, want ze vindt het wel te fris.

Het diner is weer erg goed, maar het dessert is werkelijk een kunststukje dat ook nog eens fantastisch smaakt en precies groot genoeg.

Wanneer we terug op onze kamer zijn, maak ik twee koppen koffie die we gezeten in/op ons bed drinken terwijl we allebei lekker bezig zijn. Paulette met de smartphone en ikzelf met de laptop.

Morgen schijnt het de hele dag te regenen, dus is het plan geboren om dan met de auto naar Bergamo (I) te rijden om een beetje te gaan shoppen. Ik zet alvast een paar digitale punaises op de digitale kaart van het Garmin Zumo navigatiesysteem.

Daarna lees ik nog een paar bladzijde voordat ik het licht uitdoe.

Maandag 24 augustus

Het heeft vannacht flink geregend, maar als we uit bed gaan is het droog. Wel hangt er één grote wolk boven het water die het zicht op de overkant wegneemt.

Wij gaan eerst maar eens ontbijten, daarna zien we wel weer. In het restaurant was het gisteravond al niet warm, waarschijnlijk was het nu echt te koud, want de heaters staan aan en zorgen voor een weldadige warmte.

Tijdens het ontbijt lijkt het weer iets op te knappen, soms komt de zon door een klein gaatje in het wolkendek zo fel te voorschijn dat het lijkt of er vanuit de hemel met een laserstraal op het meer geschenen wordt.

Toch besluiten we om met de auto naar Bergamo (I) te rijden om te shoppen, want de wolken houden de overhand en men voorspelt nog meer regen.

Om kwart voor tien rijden we via Solto Collina (I) en Zorzino (I) naar het meer. Het is toch weer gaan regenen. We rijden langs de oever naar het zuiden tot Sarnico (I), daar verlaten we het meer en rijden naar het westen.

Om kwart over elf hebben we de auto aan de noordrand van Bergamo (I) geparkeerd en lopen we het centrum in. Het is droog en ca. 20 graden. De jassen blijven in de auto en we nemen voor de zekerheid alleen de paraplu mee.

We dwalen door de grote stad, maar Paulette kan niet echt iets vinden. We zien dat er ook nog een “oude stad” is. Hoewel de oude stad een honderd meter hoger ligt dan de moderne lopen we op ons gemak omhoog en bewonderen de gigantische stadsmuren van de oude stad.

Het uitzicht vanaf de stadsmuur is prachtig. De oude stad moet haast onaantastbaar zijn geweest.

Via de zuidelijke poort zijn we binnen gekomen, via de westelijke poort verlaten we de oude stad weer. Onze shirts gaan in de rugzak, want het is 23 graden geworden en zo lopen we in onze hemden naar beneden.

We dalen af via een oud pad dat op een bord aangeduid wordt. Na een tijdje dalen kan men kiezen tussen route 1 of route 2, omdat route 2 verder afdaalt kiezen deze. Helaas houdt dit pad na een paar minuten op !?! Er zit niets anders op dan weer omhoog te klimmen en bij de splitsing voor route 1 te kiezen, maar dan heeft Paulette d’r energie al verspeelt.

In de moderne stad gaan we op zoek naar een bakker of supermarkt. We vinden een supermarkt waar we onze lunch kopen. Op een muurtje zittend eten we onze lunch terwijl we de mensheid gade slaan.

Na onze lunch, het is dan al half drie, lopen we nog steeds zoekend naar iets van onze gading door de stad. In een schoenenzaak waar alle schoenen € 15 per paar kosten, koop ik één paar. Paulette kan helaas weer niet slagen. Na nog een paar schoenenzaken aangedaan te hebben, houdt Paulette het voor gezien. We gaan terug naar onze auto.

Om half vier heb ik de bestemming “Fonteno” ingetikt in ons navigatiesysteem en rijden we de stad uit. Juist op dat moment barst er een hevige regenbui los boven de stad. Het komt met bakken de hemel uit. Wij hebben gelukkig weinig last van het water en volgen op ons gemak de Garmin. Wel valt het me op dat de route meer noordelijk is dan ik verwacht had.

Tegen de tijd dat we het meer voorbij zijn gereden, ca. 15 kilometer noordwestelijker in Clusone (I) zet ik de auto aan de kant en kijk wat er aan de hand is. Er blijken twee Fonteno’s te zijn vlakbij elkaar! Eentje bij Clusone (I) en eentje aan het meer. De Zumo wordt opnieuw ingesteld en een half uurtje later, het is dan al vijf uur geweest rijden we het correcte Fonteno (I) binnen. Het is ondertussen wel weer droog geworden.

Op onze kamer drinken we een kop koffie, waarna Paulette gaat lezen en ik ga schrijven.

Wanneer we om zes uur vanaf ons balkon kijken ligt er weer één grote wolk over het meer en is de overkant weer niet meer te zien.

Als het weer meezit willen we morgen met de motor een rondje Lago D’Iseo doen met Brescia als uitstapje om eventueel te shoppen. Ik maak alvast een route met behulp van het programma Basecamp.

Om even na zeven uur moeten we geduld hebben, want het restaurant is nog niet open. Even later is het drukker dan gisteren, maar niet zo druk als afgelopen zaterdag. Wij zijn weer erg tevreden over wat we voorgeschoteld krijgen.

Om kwart over negen is de wijn op en keren we terug naar onze kamer voor een kop koffie. Paulette pakt haar boek en ik mijn laptop.

Even later slaapt Paulette en zet ik de route voor morgen in de Zumo. Daarna nog wat lezen, maar ook vanavond wordt het niet laat.

Dinsdag 25 augustus

137 km

Hoe laat is het als de klok veertig (40) keer slaat? Het is hier dan kwart over acht, blijkt na een blik op mijn horloge. Buiten is het diepe droefenis, regen en laag hangende bewolking, zodat de overkant van het meer niet eens te zien is. Waarschijnlijk is door dit alles de klok van de kerk op hol geslagen…

Dan eerst maar eens zien dat we zo ver komen dat we met goed fatsoen aan het ontbijt mogen deelnemen.

Na het ontbijt regent het nog steeds en wel zo dat de tuin onder ons niet eens te zien is, laat staan het meer. We besluiten om het weer maar even af te wachten, het zou vandaag mooier weer worden, alleen hoe laat?

Om half elf hakken we de knoop door: we gaan toch maar met de motor. We gaan er vanuit, nu het niet meer constant regent, dat het alleen maar beter wordt. We trekken onze doorwaai-motorkleding aan met daar overheen de regenjassen. In het ergste geval worden onze broeken nat.

Om elf uur rijden we weg en wonder boven wonder is het dan geheel droog, wel is er weinig zicht door de laaghangende bewolking boven het meer. We rijden dus kalm aan, via Zorzina (I) waar we al een paar keer langs het centrumpje gereden zijn. De Zumo dirigeert ons nu door het centrum, maar dat blijkt niet zo’n heel leuk idee. De straten zijn ontzettend smal, zelfs voor een motorfiets en waanzinnig steil. Ik voel aan hoe Paulette me vasthoudt dat ze het ook spannend vindt om hier te rijden. We zijn wel direct warm met zo’n route, pfff.

Gelukkig kan ik de motor goed in bedwang houden en stuur ik hem even later volgens de route naar de oever van het meer. Daar vandaan gaat de route naar het zuiden, constant de oever volgend. De weg is eerst kletsnat, maar later steeds droger terwijl de temperatuur ook oploopt naar een heerlijke 23 graden.

Bij het plaatsje Iseo (I) ronden we het meer aan de zuidzijde en verlaten we de oever om richting Brescia (I) te rijden.

In Brescia (I) parkeren we de motor om half een op een van de speciale motorparkeervakken. Daarna kleden we ons ter plekke om in korte broek, sandalen en hemd en proppen de overige kledingstukken in de koffers. De helmen binden we met een staalkabel aan de motor, want daar is in de koffers nu geen plaats meer voor.

We lopen de stad in en genieten direct van het mooie weer, het is hier overwegend zonnig met een temperatuur van 25 graden. Bij een supermarkt kopen we onze lunch die we voorlopig nog in de rugzak opbergen. Paulette is nog steeds op zoek naar schoenen, maar ook hier kan ze niet slagen.

Op een gegeven moment komen we op een plein, waar we op de trappen naar een oud paleis onze lunch eten. Dit keer hebben we geen wandelgps meegenomen, maar dat betekent dat we ook niet meer precies weten waar we de motor achtergelaten hebben. We zijn zo gewend geraakt aan de hulp van de wandelgps in een stad, dat we nu de Zumo gebruiken om ons te oriënteren. We zaten er niet ver naast en waarschijnlijk hadden we hem ook wel zonder Zumo teruggevonden, maar het is toch prettig om niet lang te hoeven zoeken.

Om twee uur zijn we weer omgekleed er rijden we de stad door, richting Iseo (I), maar dan via de bergpas bij Zoadello (I) op 675 meter. Na een uur dalen we af in het dorp Iseo (I) en parkeren ook daar op een speciale motorparkeervak. We kleden ons dit keer niet om, ondanks de dikke 27 graden, alleen de jassen worden in de koffers gedaan. De helmen slepen we nu maar even met ons mee.

Paulette koopt ansichtkaarten en ik goedkope zomer handschoenen. Daarna zoeken we een tafeltje op een terras in de zon en nemen het er van.

Om half vijf stappen we pas weer op de motor om de route rond het meer af te maken. Wanneer we aan de noordzijde komen, zien we dat Lovere (I) wel een levendig centrum heeft. De vorige keer zijn we door de triatlon naar de verkeerde kant van de stad gelokt.

In Zorzino (I) nemen we toch maar de route via de haarspeldbochten in plaats van de route door het centrum. In Solto Collina (I) stoppen we bij de supermarkt, waar we proviand inslaan voor de beoogde wandeltocht van morgen.

Terug bij het hotel zet ik de motor weer in de tent die prima voldoet als motorgarage. We nemen een douche, kleden ons voor het diner en dan kunnen we weer plaatsnemen aan “ons” tafeltje.

Het is vanavond weer behoorlijk druk met gasten die hier alleen komen dineren. Het is te merken dat de meesten hier zeker ook komen voor het schitterende uitzicht over het meer. Het uitzicht is vooral met de avondzon op de bergen aan de overkant magnifiek. Er wordt driftig gefilmd en gefotografeerd met de smartphones.

Na ons diner drinken we standaard een kop koffie op onze kamer en vullen dan de rest van de avond met lezen, schrijven en een wandelroute plannen voor morgen.

Woensdag 26 augustus

21,3 km horizontaal, 1055 m stijgen en dalen

Vanmorgen horen we de kerkklokken 38 keer slaan en het is dan half acht. We kunnen er niet echt grip op krijgen, op de tijdsaanduiding van de Italiaanse klokken.

Wanneer ik de louvredeuren open doe, schijnt de zon uitbundig naar binnen, het is prachtig weer met in de verte wat witte wolken. Ik doe mijn fitnessoefeningen vanmorgen op het douchematje op het balkon, heerlijk in de buitenlucht.

Omdat ik voor vandaag een stevige wandeling gepland heb, mag ik van mezelf ook stevig ontbijten en dat lukt hier wel. Toch laat ik de taart en de koeken maar liggen…

Om kwart over negen neem ik afscheid van Paulette en ga op weg naar Fonteno (I). Zeven dagen geleden heb ik voor zeven dagen internetdata gekocht en die optie zou nu opnieuw te boeken moeten zijn, maar dat lukte vanmorgen nog niet. Paulette zal het in de loop van de morgen proberen “aan te zetten” op de site mijnaldi.de.

Ik loop dus van het hotel op 540 meter hoogte naar Fonteno (I) en koop dat bij het minimarktje drie broodjes, het beleg en een zak met water heb ik al in de rugzak zitten. Vanaf het dorp gaat het direct stevig noordwaarts omhoog, om tien uur zit ik op 1000 m. Daar vandaan loop ik naar het westen, weg van het meer het binnenland in.

De route gaat voor het eerste deel over geasfalteerde weggetjes, later over onverharde weggetjes en dan over smalle rotsachtige bospaden. Op de onverharde weggetjes en op de bospaden wordt ik door mijn bezwete lijf danig lastig gevallen door van die gemene steekvliegen. Door met mijn zakdoek constant van me af te slaan weet ik te voorkomen dat ik gestoken word.

Ik passeer zonder het te merken Colle di Luen en om tien over half elf op ruim 1217 m ben ik op de Monte Boario, wel een groot houten kruis, maar helaas weinig uitzicht vanwege de begroeiing hier. Vanaf dit hoogtepunt loop ik over een ruggengraat van bergen op ongeveer 1200 meter naar de Monte Torezzo het hoogste punt van deze trip. Om tien voor twaalf sta ik op de ronde top van de berg, na eerst nog een stukje verkeerd te zijn gelopen. Toch prettig om een wandelgps bij je te hebben die aangeeft waar je bent, zodat je ook zien kunt als je niet de route volgt.

Met Paulette houd ik contact via de SMS, omdat kennelijk de internetoptie nog niet beschikbaar is. Misschien loopt de “oude” optie nog tot en met vandaag in plaats van tot?

Vanaf de top van de Monte Torezzo kom ik terug op een andere graat en begin dan aan de afdaling weer richting Fonteno (I) via een Mulattiera del Torrès, dat is een oud muilezelpad dat misschien al eeuwen dienst doet als verbindingsweg. Deels is het nog intact, deels is het in beton gegoten, en deels half weggesleten en geërodeerd.

Om kwart over een lunch ik op 900 meter bij een temperatuur van 27 graden. Daarna weer verder over de Mulattiera del Torrès naar Fonteno (I). Daar gearriveerd, volg ik niet de gewone weg terug naar het hotel, maar blijf hoog in het dorp en volg een oud pad dat boven langs het hotel zal lopen. Ter hoogte van het hotel moet ik dan af kunnen dalen naar de gewone weg en ben ik terug op het beginpunt.

Maar als ik ter hoogte van het hotel kom, ik kan het hotel niet zien, maar ik zie op de wandelgps dat ik er boven ben, dan kan ik het pad naar beneden niet vinden. Het enige wat ik zie is een veld vol braamstruiken, waaronder waarschijnlijk ooit een pad heeft gelopen. Ik heb geen zin in krassen op mijn benen, dus loop ik verder.

Bij het bord bebouwde kom van “Solto Colina” kan ik pas afdalen naar de weg en moet dan teruglopen naar het hotel.

Om kwart voor drie ben ik moe maar voldaan terug bij het hotel en vind Paulette op het balkon van onze kamer. Paulette is al druk in de weer geweest met het inpakken van onze spullen: de grootste tas kan al in de auto.

We luisteren naar elkaars belevenissen, drinken een kop koffie en besluiten dan om met de auto naar de oever van het meer te rijden om daar nog een terrasje te pakken. Ik fris me eerst een beetje provisorisch op en trek een schone korte broek en hemd aan, anders mag ik niet mee met Paulette.

Aan het water is het heerlijk in de late middagzon maar na een uur rijden we weer terug. We stoppen nog even bij de supermarkt van Solto Colina (I) om te zien hoe laat hij morgenochtend opengaat. Half negen, dat is te laat voor ons.

Op ons balkon bekijken we de route voor morgen en bespreken we de tankstops. Paulette redt het makkelijk om zonder bij te tanken in Oostenrijk te komen. Ik niet, dus tank ik morgenochtend hier in de buurt en daarna weer in Oostenrijk waar het toch wel een stuk minder duur is.

Nu vind ik het tijd worden om eens lekker lang te douchen om te zien of ik daar weer een beetje opgefrist onder vandaan kan komen. Wanneer dat is gelukt, begin ik aan het schrijven van het verhaal van vandaag.

Omstreeks zeven uur kleden we ons voor het diner en gaan we naar het restaurant, helaas al weer het laatste avondmaal in Italië tijdens deze vakantie.

Na weer een heerlijke avond proberen we alvast af te rekenen, maar daarvoor moeten we wachten tot morgen. Op onze kamer drinken we nog een kop koffie en zetten de wekker op half zeven, zodat we morgen voor acht uur al alles in de auto hebben en direct na het ontbijt kunnen afrekenen en wegrijden.

Ik schrijf mijn verhaal af en ga nog wat lezen, Paulette is weer druk met haar telefoon in de weer.

Donderdag 27 augustus

328 km

Wanneer om half zeven de telefoon van Paulette begint te spelen zijn wij al wakker. De zon is nog niet over de bergen, maar het ziet er goed uit voor vandaag.

Om half acht is bijna alle bagage al in de auto gezet en staat de motor startklaar. Het ontbijt is hier vanaf acht uur, dus nog even wat lezen. Iets voor achten gaan we maar eens kijken hoe strikt ze hier zijn met het ontbijt.

Het valt mee, nog voor acht uur zitten we aan tafel. En nog ruim voor half negen kunnen we afrekenen en de sleutel inleveren, zodat we het redden om om half negen weg te rijden. We rijden tot het volgende dorp en daar laat ik mijn tank volgooien. Ja, ze bestaan hier nog de ouderwetse tankbedienden.

Daarna rijden we door tot Edolo (I). We parkeren op een pleintje en Paulette koopt broodjes voor de lunch. Om tien uur rijden we daar weer weg.

Een uur later verlaten we de route om even in Sondalo (I) van onze eigen koffie te genieten die we gezeten op de stoeprand bij de parkeerplaats drinken. Daar vandaan rijden we de beroemde Stelviopas op, maar net voor het hoogste punt draaien we naar het noorden en rijden via de Umbrailpas Zwitserland binnen op 2500 meter hoogte. We rijden een stukje naar beneden en vinden dan om half een een prima plaats om te lunchen. We zetten onze stoeltjes in elkaar en zitten daar meer dan een uur vanwege het schitterende weer en het prachtige uitzicht. Wel moet ik weer, net als in Tsjechië, met behulp van de houten Tsjechische pollepel een van de stoeltjes bijstellen om er fatsoenlijk in te kunnen zitten.

Om kwart voor twee gaan we weer verder, richting het noorden. Na Val Müstair (CH) rijden we Zwitserland weer uit en rijden we weer in Italië. Langs het Lago della Muta en het Lago di Resia verder naar het noorden Oostenrijk in via de Reschenpass (1508). Om kwart voor drie staan we bij de Mpreis supermarkt in Nauders (A) geparkeerd. We kopen wat kouds te drinken, dat we op een hekje van de parkeerplaats opdrinken. Een half uur later rijden we daar weg en tanken onze vervoersmiddelen iets verderop weer tot de nok toe vol, want we zijn weer in Oostenrijk!

Net voor Imst (A) stoppen we nog een keer op een parkeerplaatsje langs de route, waar we goed zicht hebben op de Zugspitze. We drinken nog wat fris want het is hier 31 graden. Ik trek mijn shirt met lange mouwen en mijn shirt zonder mouwen uit en vervolgens beginnen we aan het laatste uur, tenminste, volgens de Zumo.

Om half vijf rijden we weer door, maar op de Fernpass rijdt het niet lekker door, teveel vrachtwagens en ontzettend veel campers. Paulette belt me op en laat we er vandoor gaan. Met de motor kan ik veel makkelijker inhalen en hoef ik niet achter vrachtwagens te blijven zitten. Ik mag me vast melden bij Gästehaus Hosp in Höfen (A). Wanneer ik echter Reutte (A) uitrijd zie ik de rode Astra van Paulette alweer in mijn spiegels.

Om half zes arriveren we bij de familie Hosp. We worden alleraardigst ontvangen en krijgen de sleutel van kamer 2 op de eerste verdieping. Het ziet er allemaal keurig verzorgd uit. We krijgen ook nog twee toeristenkaartjes waarmee we voor van alles en nog wat hier korting krijgen.

Na een verfrissende douche lopen we het dorp in, op zoek naar een restaurant. We vinden er twee en kiezen degene die net wat verder weg ligt.

We eten er prima, maar we hebben in tijden niet zo duur gegeten. Morgen die andere maar eens proberen.

We lopen in een klein kwartier terug naar onze kamer. Ik maak nog twee koppen koffie en begin dan aan mijn verhaal. Paulette heeft nog even mijn wifihotspot nodig, want de wifi van de familie Hosp en Paulette d’r Vodafone hebben hier in tegenstelling tot mijn “Aldi-talk” geen bereik.

Tegen de tijd dat ik mijn verhaal heb bijgewerkt slaapt Paulette al lang.

Vrijdag 28 augustus

12,5 km

Om half acht staan we op, we waren al vroeger wakker maar dat kan ook haast niet anders want het enige minpuntje van dit onderkomen zijn de gordijnen. De vitrage en de gordijnen zijn allemaal te smal om een raam volledig te bedekken. Dus zodra het licht is, is het ook licht in alle kamers, inclusief de slaapkamer.

Om half negen lopen we buitenom naar de kamer waar het ontbijt voor ons klaarstaat. Het ziet er allemaal erg goed uit en er is keuze genoeg. We eten onze broodjes en keren dan terug naar onze kamer, waar we nu het draadloze signaal van het internet kunnen ontvangen.

Het weer is prima, dus kleden we ons in hemd en korte broek en lopen we om tien uur op onze sandalen richting Reutte (A). Ik gebruik de wandelgps om te zien of er nog een leukere route is dan de hoofdweg die het gemotoriseerde verkeer gebruikt. Die blijkt er te zijn in de vorm van leuke wandelpaden langs beide zijden van de rivier de Lech. We lopen langs het vliegveld voor de kleine (zweef)vliegtuigen en steken iets verder via een voetgangersbrug de Lech over.

Waren we net boven de Lech nu zijn we van de Lech af 🙂

Weer iets verder steken we bij de stuw het kanaal over. De Lech wordt gekanaliseerd om te zorgen dat er hier energie gehaald kan worden uit het stromende water. Op de beboste landtong tussen de Lech en het kanaal van de Lech loopt een leuk pad in noordwaartse richting dat we even volgen. Daarna lopen we de buitenwijken van Reutte (A) in en bereiken al snel het centrum. Bij het politiebureau staan bankjes die we gebruiken, zodat Paulette even kan rusten. Daarna lopen we al winkelende door het centrum richting Fernpass. Aan het einde van het dorp staat onder andere een Lidl waar we brood en beleg kopen voor onze lunch. Daarna lopen we terug naar het centrum waar we op een bankje langs de kant van de weg onze lunch eten.

Na de lunch lopen we via de hoofdweg door het centrum naar de grote brug over de Lech.

Onderweg koop ik nog twee prikbloksets, van die zachte blokken die je vroeger gebruikte om met je prikpen figuren uit een stuk karton te prikken. Ik denk dat ik die zachte blokken kan gebruiken om mijn navigatiesysteem te beschermen als hij niet op de motor maar in het tasje zit dat we enkele dagen geleden gekocht hebben.

Net voor de Lech lopen we ook nog de Intersport binnen. Paulette vindt er een lange broek. De pijpen kunnen er afgeritst, het is er eentje van het goede merk en hij past ook nog eens uitstekend. Ze vindt hem eigenlijk te duur, dus koop ik hem maar voor haar.

Bij een soort Wibra kopen we nog een broekriem voor Paulette en slippers voor mij voor een zeer zacht prijsje.

Daarna steken we de Lech over op zoek naar een plaats waar we de deels droge bedding van de Lech op kunnen. Even later geeft de wandelgps aan dat we midden in de Lech lopen. Het water is ijskoud dus hoewel het vandaag lekker warm is, nodigt dat niet tot pootjebaden. We houden het bij het zitten (op een stuk plastic, tegen optrekkend water) aan de rand van een van de vele stroompjes die overgebleven zijn na het kanaliseren van de rivier. We kunnen hier vandaan zien dat het kanaal zijn water net voor de brug weer in de bedding laat stromen, vandaar dat er in dit gebied weinig water meer over is.

Na een poosje daar gezeten te hebben, zoeken we de oever weer op en lopen verder over een bospaadje langs de Lech. Dit lukt tot Buchenort (A), daar lopen we verder over de straten via Graben (A) naar Höfen (A). Hier kopen we bij de Mpreis supermarkt beiden een koud flesje cola en arriveren dan om half vier weer bij ons pension.

We pakken wat te lezen en nemen dan plaats op het riante terras met lounchset en parasol. Die parasol kan ik wel gebruiken, Paulette zit liever in de zon.

Ik fröbel een van de gekochte prikblokken in het tasje en ga dan beginnen met het schrijven van mijn verhaal.

Rond half zes gaat Paulette de douche opzoeken, ik schrijf nog even door tot al onze belevenissen tot nu toe opgetekend zijn. Dan pak ook ik mijn spullen en loop terug naar onze kamer, want ook ik kan wel een schrobbeurt gebruiken.

Om ca. half zeven rijden we met de auto naar Reutte (A). We hebben vanmiddag een Aziatisch restaurant gezien dat ons wel aanstond. Paulette rijdt er in één keer heen en vindt een parkeerplaats aan de achterzijde van het etablissement. Het is een wat vreemde zaak vergeleken bij “de chinees” in Nederland. Als je niet uitkijkt, kun je bijvoorbeeld zo maar terechtkomen in het rokersgedeelte van het restaurant. Het zicht op de asbakken, deed bij ons de alarmbellen rinkelen. Toch maar in het andere gedeelte gaan zitten.

Het eten smaakt ons uitstekend. Sinds Paulette thuis met zo min mogelijk zout kookt, valt het ons wel op dat men tijdens het bereiden van de maaltijden buitenshuis behoorlijk met zout strooit.

Omstreeks half negen rijden we weer terug naar ons pension en drinken daar nog een kop koffie op onze kamer. We overleggen wat we morgen gaan doen. Het wordt een motorrit met voldoende mogelijkheden om te genieten van het mooie weer dat voorspeld wordt. Ik sla dus aan het plannen en zet de route ten slotte over in de Zumo. Dan niet vergeten onze communicatieapparatuur op te laden en vervolgens mijn verhaal afschrijven.

Paulette doet een poging om haar voorlaatste boek uit te lezen.

Zaterdag 29 augustus

176 km

Om zeven uur zijn we al wakker, maar om half acht stappen we uit bed. We zitten een uur later aan het ontbijt en weer een uur later rijden we op de motor naar het zuidwesten om ter hoogte van Weissenbach (A) de Lech over te steken. Aan de andere kant rijden we terug naar het noorden, richting Reutte (A). We rijden niet de hoofdweg, de B179 maar een weg parallel daaraan. Bij Unterpinswang (A) steken we de B179 over en koersen naar Füssen (D). We laten Füssen (D) links liggen en rijden langs de Bannwaldsee verder naar het noordoosten. Net voor Steingaden (D) slaan we af naar het westen. Steken de Lech weer over, rijden een stukje naar het noorden om dan bijna weer om te keren richting het zuidwesten. Na de Langenwalderweiher, een meertje, slaan we af naar het zuiden, langs de Forggensee terug naar Füssen (D).

Net voor de bebouwde kom gaan we de Lidl binnen om onze lunch te kopen. We rijden dan weer een stukje terug om de B310 te nemen die ons naar het industrieterrein “West” brengt. Paulette heeft namelijk haar korte broek vergeten en misschien kan ze er eentje aanschaffen bij de sportzaak die al ruim voor Füssen (D) aangekondigd wordt.

Het is even zoeken, maar dan komen we op een terrein waar alle bekende sportmerken een outletwinkel hebben. Wanneer we daar parkeren, gaat Paulette op zoek naar een korte broek. Ik pak de handleiding van de BMW R1200GS om te leren hoe ik het dimlicht kan vervangen. Vanmorgen kreeg ik een melding op mijn dashboard “Lampfe !”. Volgens de manual betekent dit dat er een groot- of dimlicht stuk is. Het dimlicht lijkt relatief eenvoudig te vervangen en ik probeer het dus maar uit zonder nieuwe lamp. In ieder geval lukt dat en ik weet nu dat ik op zoek moet gaan naar een H7 gloeilamp.

Mijn GS is uitgerust met breedtestralers die ik altijd aan heb, zodat ik nu overdag het licht niet mis. Straks bij het tanken maar eens kijken of ze ook een H7 voor me hebben.

Even later komt Paulette terug met een sportbroekje. Het is dat het weer vandaag te mooi is om te shoppen, maar ze heeft voldoende mooie merkkleding gezien die voor spotprijzen wegmogen.

We rijden terug naar onze route en een paar minuten later arriveren we bij de Weissensee. Daar mogen we voor € 2,00 de motor parkeren en lopen dan zo de ligweide op aan het grote meer. Paulette vertelt dat ze, jaren geleden, hier in een winter nog op dit meer heeft geschaatst.

Nu is het 28 graden met een heerlijk windje, dus is het goed toeven op de ligweide. Tenminste als we de motorkleding uitgetrokken hebben. Paulette is met dit mooie weer in haar bikini helemaal in haar sas. Ik houd het maar bij een korte broek, hemd en blote voeten. Bij het strandwinkeltje haalt Paulette twee flesjes koude Cola Light. Die kunnen we wel gebruiken met dit weer.

Om een uur of een lunchen we prinsheerlijk in onze stoeltjes aan het meer.

Om kwart voor twee, moeten we of gaan smeren of verder rijden. We kiezen voor verder rijden, want Sonthofen (D) staat ook nog op het programma.

We rijden verder naar het westen tot Nesselwang (D). Daar vandaan knikken we naar het zuidwesten en komen langs het hotel waar ik in het voorjaar met mijn paps een nacht gelogeerd heb. Na Rettenberg (D) duiken we naar het zuiden en parkeren een paar minuten later de motor aan de rand van het centrum van Sonthofen (D). Dan realiseer ik me dat het vandaag zaterdag is, dus zullen niet veel winkels meer open zijn.

Eerst kleden we ons om, want het is hier tegen de 30 graden. Het aantal winkels dat open is valt nog mee dus hebben we genoeg te zien. Tegen de tijd dat we uitgeshopt zijn (Paulette heeft nog steeds geen schoenen gevonden) kopen we weer twee flesjes koude Cola bij de supermarkt en drinken die op een bankje in de schaduw leeg. Daarna zoeken we de motor weer op, kleden ons weer om en rijden dan naar het oosten de bergen in. Bij Oberjoch (D) gaan we de pas over naar Oostenrijk op 1160 meter hoogte. Even later rijden we Weissenbach am Lech (A) binnen en slaan dan links af in het Lechdal om vervolgens Höfen (A) voorbij te rijden, want ik wil nog even tanken.

Bij het tankstation, net voorbij Höfen (A) gooi ik de GS nog één keer vol voor een redelijke lage prijs en koop gelijk een nieuwe H7 gloeilamp. Helaas is hier het pinapparaat stuk, dus moet ik contant betalen.

Vervolgens rijden we terug naar de kleine supermarkt in het dorp waar we alvast inkopen doen voor morgen, zodat we morgen alleen nog aan brood moeten zien te komen. Ten slotte rijden we omstreeks kwart voor vijf het parkeerterrein van Gasthaus Hosp op.

Paulette gaat zich omkleden, ik trek voorlopig alleen mijn motorkleding uit en ga slechts gekleed in mijn korte broek, die ik onder mijn lange broek droeg, aan de slag om de lamp te verwisselen. Dit lukt gelukkig zonder problemen.

Even later zitten we in de lounchset op het terras met een glas koude drank bij te komen van de hitte van vandaag. Om half zes gaan we ons douchen en omkleden voor het diner.

Een uur later lopen we naar Gasthof Lilie in het dorp, hopende dat er nog een tafeltje voor twee vrij is. Dat hebben ze wel, maar dan in de wintertuin. Die wintertuin, zal in de winter fantastisch zijn, maar aangezien het een soort kas is, is de temperatuur hier om 19:00 uur nog erg hoog.

Als alternatief kunnen we terug lopen en de auto pakken om een ander restaurant te zoeken. We vermoeden dat het alleen nog maar kan afkoelen, dus we accepteren de hitte.

We eten er lekker en besluiten dat we hier morgen weer willen eten, maar dan buiten. Nadat we afgerekend hebben reserveer ik een tafel buiten voor morgen.

We lopen terug naar het pension, drinken nog een kop koffie en dan vertrekt Paulette naar dromenland. Ik maak een route voor de wandeling van morgen, lees de Garmin Zumo uit en schrijf mijn verhaal, maar dan gaan bij mij ook de oogjes dicht.

Zondag 30 augustus

10,7 km horizontaal, 910 meter verticaal

We ontbijten vandaag weer om half negen en doen dat met een ander stel waarvan de dame van oorsprong Italiaanse is. Zij vindt het Gardatmeer mooier dan het Lago D’Iseo, maar misschien komt dat omdat ze bij het Lago di Garda geboren is. Aan mevrouw Hosp vragen we of we morgen om acht uur mogen ontbijten. Ze vindt het geen probleem, dus kunnen we morgen op tijd afreizen naar het noorden. Het schijnt morgen nog warmer te worden dan vandaag.

Voor vandaag heb ik Wandeling 19 uit ons Rother Verlag wandelboek gekozen. Het is een zwarte wandeling, dat wil zeggen dat hij heftig is. De kleuren hebben namelijk dezelfde waardering als bij skipistes.

Even voor tien uur wordt ik door Paulette bij het begin van de wandeling afgezet. Daarvoor hebben we nog bij de Mpreis supermarkt broodjes gekocht, zodat ik bepakt en bezakt met een gerust hart aan de wandeling kan beginnen. In mijn rugzak heb ik onder andere ook nog anderhalve liter koel water, waarvan ik kan drinken door middel van een slangetje waarvan het mondstuk dan weer aan een draagband van mijn rugzak bevestigd is.

Het zou vandaag erg warm worden, tot ca. 30 graden, dus ik ben op alles voorbereid.

De wandeling begint gemoedelijk over een smal bergpad, maar al snel stijgt het hellingspercentage. Hoe hoger ik kom des te onvriendelijker het bergpad wordt. Op een gegeven moment liggen er diverse bomen op de route die via omwegen omzeilt moeten worden. Ook zijn er steeds vaker kleine aardverschuivingen op de route, zodat je met handen en voeten weer terug op het pad moet zien te komen. Kortom het is heftig onderweg, zodat ik vreselijk transpireer. Mijn hemd is doornat en ook mijn broek begint meer natte dan droge plekken te krijgen.

Om half twaalf bereik ik de eerste top met een groot kruis. Er zitten nog meer mensen te genieten van het waanzinnig mooie uitzicht. Het weer zorgt er voor dat je rondom mijlen ver kunt zien.

Ik kom even op adem en vraag me af waarom iedereen hier zit, terwijl de wandeling nog horizontaal gezien 500 meter doorloopt. Een halve kilometer verder staat namelijk nog een groot kruis. De top waar dat kruis staat is de hoofdtop en ligt op 1841 meter, 30 meter hoger dan waar ik nu sta dus. Tussen de twee toppen ligt een zadel dat hier vandaan niet te overzien is door de ruigheid van de rotsen daarop.

Ik wil de wandeling graag helemaal lopen dus volg ik het paadje van deze top naar beneden, maar al snel is niet duidelijk waar het pad heen loopt. Ik probeer het een en ander en beland op een gegeven moment bovenop een vrijstaande hoge rots. Ik voel me even net Koning Aap op de hoogste apenrots, maar daarna voel ik me als ooit op Corsica toen ik samen met Paulette de Monte D’Oro beklom. Toen waren we enthousiast op de top gekomen, maar hadden daarna geen idee hoe weer naar beneden af te dalen. De angst slaat me om de hals wanneer ik naar beneden kijk: het is vreselijk steil en vallen is niet je bezeren, maar naar de eeuwige jachtvelden vertrekken. Ik besef dan dat angst een slechte leermeester is, dus verman ik me en begin voorzichtig schuifelend aan de afdaling met handen en voeten.

Nadat ik heelhuids van de alleenstaande rots gekomen ben zoek ik nog naar een alternatieve route om op het zadel te komen dat tussen de twee toppen ligt. Het enige dat ik zie zijn steile afgronden, ik kan er geen pad in ontdekken. Ik keer terug naar de eerste top en vertel aan de man die er net ook al zat dat ik het te gevaarlijk vind. Hij reageert nauwelijks, duidelijk alleen op pad en niet van plan om contact te maken met iemand.

Een stel van mijn leeftijd vertrekt van de eerste top en gaat op zoek naar de route naar het zadel. Ze hebben mij misschien zien ploeteren, maar misschien kennen zij de route gewoon. Ik aarzel om te vragen of zij de weg weten, maar zij lopen natuurlijk verder en ik kijk ze na. Het gaat zeer langzaam en even later zijn ze, al dalende, uit het zicht. Ik blijf nog een poosje op de top en film het uitzicht, maar ik zie ze niet verschijnen op het zadel. Als ze de route al gevonden hebben, dan is dat dus geen eenvoudige. Ik vind het jammer dat ik de wandeling niet kan voltooien, maar aan de andere kant heb ik ook geen zin om grote risico’s te nemen. Ik hak de knoop door: ik houd het bij deze hoogte als hoogste punt van vandaag, 1810 meter, en begin om half een aan de afdaling.

Het afdalen is soms makkelijker dan klimmen, maar doordat het zo steil is, is het niet erg eenvoudig wil je heelhuids beneden komen. Rond één uur vind ik een leuk plekje in de schaduw van een struik en eet mijn brood. Een kwartier later, want ik zit toch niet heel comfortabel, vervolg ik de route naar beneden. Om twee uur ben ik terug op de weg, waar Paulette me afgezet heeft. Ik heb onderweg wel contact met haar gehad, maar ik denk dat haar telefoon hier geen internetbereik heeft, want ze heeft op mijn laatste bericht niet meer gereageerd.

Ik besluit richting het meer, de Plansee, te lopen. Na een kwartier zie ik Paulette d’r auto staan en vermoed dat ze lopend verder is gegaan richting het meer. Nadat ik het meer heb bereikt maar geen Paulette heb gezien, besluit ik haar op te bellen. Ze blijkt inderdaad geen internetbereik te hebben en staat bij haar auto !

Zij is op een weggetje parallel aan de weg die ik gelopen heb teruggelopen naar haar auto. We hebben elkaar dus misgelopen. Ik loop weer terug en even later ontmoeten we elkaar weer. Paulette heeft een leuk plekje aan de brede beek gevonden en stelt voor om daar even te gaan zwemmen.

We kleden ons aan de oever om en ik laat me in het water glijden. Het is eventjes heerlijk afkoelen, maar de beek blijkt behoorlijk diep te zijn en daar ook erg koud. Alleen aan de oever is het water lekker van temperatuur.

Ik kruip terug op de oever en wacht tot ik opgedroogd ben. Dan kleden we ons weer om en lopen terug naar de auto. We willen vanmiddag nog gaan kijken bij de langste Tibet-stijl-hangbrug ter wereld, hier vlak in de buurt. Hij is 406 meter lang en hangt ongeveer 114 meter boven de vallei. Het is een brug van dezelfde stijl als de brug in het Lechdal bij Holzgau (A).

We rijden naar Burgenwelt Ehrenberg en mogen daar de auto voor € 3,00 laten staan. Bij het infocenter kopen we kaartjes voor de hangbrug die we al 114 meter boven ons zien hangen: € 8,00 per stuk. Daarna lopen we naar de ingang van de brug, tenminste dat dachten we. Helaas is er geen lift, maar moeten we via een zigzag bospad zelf omhoog lopen. Voor Paulette is dit eigenlijk alweer te zwaar en ik heb er net 910 hoogtemeters opzitten. Het komt er op neer, dat we niet goed nagedacht hebben over waar de brug begint. We lopen het zigzag pad, maar dan heel rustig en rusten af en toe even uit.

De brug is wel sensationeel. 406 Meter is toch wel behoorlijk ver om maar niet te spreken van de 114 meter hoogte. De hoogte wordt net als bij de brug bij Holzgau (A) versterkt doordat je dwars door het loopvlak van de brug kunt kijken.

We lopen de brug heen en weer, net als tientallen andere mensen trouwens en lopen daarna de zigzag weg weer terug naar beneden. Het kost wat maar dan heb je ook wat.

Beneden kopen we twee flesjes ijskoude Cola, die hebben we wel verdiend vinden we, maar ook is de temperatuur nog zo hoog dat we weer nodig wat moeten drinken.

We rijden terug naar Höfen (A), pinnen in het dorp, want we moeten mevrouw Hosp morgen contant betalen en parkeren onze auto dan bij het pension.

Het is vandaag zondag, dus scheert Paulette mijn hoofdhaar op lengte en ik mijn baard. Daarna snel douchen, want het is al kwart voor zes en om half zeven worden we verwacht bij Lilie aan een tafeltje buiten op het terras. Ik eet nog even mijn bekertje yoghurt leeg, die eigenlijk voor vandaag onderweg bedoeld was en dan gaan we lopend op weg naar het restaurant van Lilie.

Om één minuut over half zeven stappen we de trappen op van het restaurant en zitten even later heerlijk buiten te eten.

Twee uur later rekenen we af en lopen we terug naar het pension. We laden de auto vast met tassen die we niet meer nodig hebben en drinken dan nog een kop koffie op onze kamer.

Paulette probeert nog te lezen, maar dat lukt niet meer, ze gaat dan toch maar slapen. Ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal.

Maandag 31 augustus

345 km

Zoals ingesteld, worden we er om kwart voor zeven aan herinnerd dat we op dit tijdstip uit bed moeten. Aangezien we gisteren al het een en ander in de auto gezet hebben, zijn we ruim voor half acht klaar met inpakken. Nu wachten op het ontbijt. Omdat we nog tijd over hebben, haal ik de ketting tussen de spaken het achterwiel van de motor vandaan en draai ik de motor vast om, met de neus in de goede richting.

Om half acht kunnen we aan het ontbijt en afrekenen, daarna nog even de tanden poetsen en als laatste de toilettassen in de auto. Om even na half negen rijden we weg uit Höfen (A) richting Weissenbach (A) waar we de Oberjoch nemen om in Duitsland te komen.

In Lindenberg (D) is onze eerste stop. We vinden al snel een parkeerplaats maar hebben meer moeite met het vinden van het centrum. Op een gegeven moment nemen we plaats op het terras van een bakkerij met café, kopen daar koffie die helaas totaal niet smaakt. Maar het plekje in de ochtendzon is wel heerlijk en ze hebben een wc.

Om kwart over elf vertrekken we weer uit het stadje. Terwijl we op weg zijn zien we pas hoe groot het centrum eigenlijk is…

De route gaat verder noord-noord-west en we laten de hoge bergen achter ons. Onder andere via Ravensburg (D), bekend van de spelletjes, rijden we naar Ertingen (D) onze tweede stop. Om kwart voor één rijden we daar de parkeerplaats van de Netto supermarkt op.

Terwijl Paulette daar onze lunch koopt, zet ik de stoeltjes in elkaar. Helaas moet er gereedschap aan te pas komen, want een van de buizen heeft zich spontaan teruggetrokken. Gelukkig heb ik een tangetje in mijn motor-vakantie-gereedschapset en is het euvel snel verholpen. Tegen de tijd dat Paulette terug is, is het stoeltje weer als nieuw. We zitten even later heerlijk te lunchen. Paulette vol in de zon, ik heb het warm genoeg en kies voor de schaduw een meter verderop.

Om tien over half twee hebben we alles weer ingepakt en rijden we verder. (Nu ik het verhaal schrijf zie ik dat de Zumo me, vanaf hier een compleet andere route voorgeschoteld heeft dan ik gepland had, Paulette blijkt wel de goede route gekregen te hebben in haar Garmin.) Dwars door de stad Reutlingen (D) (terwijl dat dus totaal niet gepland was).

We missen de tankstop bij de Aral in Neckartenzlingen (D) (vanwege de andere route dan gepland), maar hebben dit niet in de gaten.

Ter hoogte van de luchthaven bij Filderstadt (D) gaan we de snelweg A8 op richting het westen (dit was weer wel gepland) en bij Leonberg (D) nemen we snelweg A81 richting het noordoosten (ook volgens plan). Paulette mist deze afslag door het weggedrag van een onverlaat dit mij van de weg probeert te drukken en is dan even de weg kwijt. Ik denk dat ze nog achter mij aankomt en rijdt tussen de vrachtwagens met een snelheid van ongeveer 80 km per uur door, zodat ze weer bij kan komen. Tegen de tijd dat ik door heb dat ze er niet aankomt probeert ze me te telefonisch te bereiken, maar op een of andere manier krijgen we geen contact. Bij Münchingen (D) verlaat ik de A81 en neem de B10 naar het noordwesten om er weer snel bij Schieberdingen (D) af te gaan, want ik heb al meer dan 300 km na de laatste tankbeurt in Oostenrijk gereden. Ik stop bij een Aral tankstation en bel met Paulette. Die blijkt in Aichtal (D) richting Reutlingen (D) te staan. Ze heeft namelijk haar Garmin opnieuw opgestart nadat ze de afslag gemist had. Aangezien we, door het gedrag van mijn Garmin, beiden de tankstop “Aral” gemist hebben dacht ze er goed aan te doen om naar dat punt te navigeren met het idee dat we daar dan wel op elkaar zouden wachten.

Nadat ik haar vertel dat ze naar Oberderdingen (D) moet navigeren, omdat we de tankstop gemist hebben, rijdt ze helaas bij Stuttgart op de A8 de file in.

Ik tank de BMW en koop voor mezelf een flesje koude Cola want de temperatuur is opgelopen tot 36 graden hier. Ik rijd door richting Gästehaus Kern in Oberderdingen (D). Een half uurtje later zet ik de motor toch nog maar eens langs de kant van de weg stil en bel nog een keer met Paulette om te vragen of ze de route heeft gevonden. Ze blijkt haar TomTom aangesloten te hebben (!?!) en rijdt nu volgens de snelste route naar het hotel.

Ik rijd daarna verder en krijg om half vijf de sleutel van kamer 6 op de derde verdieping. Nadat ik mijn spullen op de kamer gezet heb, trek ik mijn motorkleding en -laarzen uit. Op mijn blote voeten en in mijn fietsbroek, die ik onder mijn motorbroek aan had, loop ik daarna naar de weg. Ik bel nog een keer met Paulette en die blijkt rond tien over vijf hier aan te komen. Door een wegomlegging ontmoeten we elkaar vijf minuten later.

Nadat ik mijn sandalen heb gekregen, gaan we eerst maar eens aan een tafeltje zitten en drinken beiden een groot glas Cola. We wisselen onze belevenissen sinds de gemiste afslag uit en halen dan de bagage uit de auto.

Het is nog steeds erg warm. Paulette frist zich op en kleedt zich om. Ik denk dat dit met deze temperatuur weinig zin heeft en kies er voor om eerst te gaan eten. We gaan op het terras zitten en laten ons bedienen door een niet al te snel (en snugger ?) meisje. We zien het terras steeds drukker worden en merken dat het meisje het nu zeker niet in de hand heeft. Ze weet niet wat men besteld heeft en vergeet bestellingen door te geven, kortom: ze bakt er niets van. Misschien haar eerste werkdag hier?

Het wordt een droevige vertoning door de serveerster, het hele terras moppert en ziet met plaatsvervangende schaamte hoe er nog steeds van alles misgaat. Dan krijgt ze hulp van een professionele kracht. Deze dame probeert het een en ander recht te zetten en de gasten weer tevreden te stellen. De andere dame gaat gewoon door met fouten maken…

Het is nog steeds heerlijk hier buiten, binnen is het bloedheet, dus drinken we een keer koffie op het terras. Om half negen leg ik mijn motor aan de ketting en bevestig en activeer de GPS-tracker. Tien minuten later meldt de tracker zich en kan ik via Google Maps controleren of het werkt zoals het zou moeten. Alles blijkt oké.

Wij verkassen naar onze kamer. Ik neem nu mijn verfrissende douche en Paulette speelt nog wat met haar telefoon. Voor tien uur is zij naar dromenland vertrokken en ik schrijf nog even door tot al onze belevenissen weer opgetekend zijn.

Dinsdag 1 september

Wanneer we vanmorgen rond half acht uit ons raam kijken ziet het er niet eens zo slecht uit. De zon schijnt onze kamer binnen en in de verte zijn wat wolken te zien.

Na ons ochtendritueel gaan we naar beneden, naar de ruimte waar het ontbijt wordt geserveerd. Het ziet er allemaal weer prima uit.

We lezen, op weg terug naar onze kamer, dat het vandaag “Ruhetag” is. Ik stel de retorische vraag of dit betekent dat we zelf een restaurant moeten zoeken voor vanavond. De mevrouw van de ontbijtverzorging antwoordt dat dat inderdaad het geval is. Wel heeft ze de code van de wifi of Wlan zoals dat hier heet.

Vandaag willen we gaan shoppen in Pforzheim (D), hier niet ver vandaan. Vanwege de weersvoorspelling: regen maar met een relatief hoge temperatuur, gaan we met de auto. Van de eigenaar van Gästehaus Kern mag ik de motor onder een overkapping op het terrein zetten. Niet dat hij niet tegen regen kan, maar ik vind het toch prettiger om morgen met droge machine te vertrekken.

Wanneer we wegrijden is de lucht al compleet betrokken, maar het is nog wel droog.

We rijden naar een willekeurig punt in Pforzheim (D) achter het spoorwegstation. Een half uurtje later staan we daar in de buurt geparkeerd, nog net in de zone waar we niet hoeven te betalen. De veertien euro parkeergeld van Stuttgart (D) staat nog in ons geheugen gegrift.

Binnen tien minuten lopen we vandaar naar het centrum van de stad. Wel loop ik nog even terug om de paraplu op te halen. We lopen dan wel in hemd en korte broek met sandalen, maar het dreigt binnenkort te gaan regenen.

We lopen de hele ochtend te winkelen, kopen onze lunch bij Camps Bäckerei en ik twee shirts bij Fritz. Na de middag begint het te regenen en wel zo hard dat het behoorlijk afkoelt. Ik trek een van mijn nieuwe shirts aan en rits mijn pijpen weer aan mijn broek.

Rond half drie denken we de stad gezien te hebben, maar Paulette heeft nog steeds geen schoenen. We rijden naar Bretten (D). Daar parkeren we ook achter het spoorwegstation en inderdaad: gratis. Via een leuke route langs een stuk oude stadsmuur met toren, lopen we het oude centrum van het stadje in. Het is hier zo warm, de zon is net doorgebroken, dat het shirt weer uit kan. Na een uurtje lopen we weer terug naar de auto, want het kan elk moment beginnen te regenen en dit keer ligt de paraplu nog in de auto.

Net een vijftal minuten voordat we terug zijn bij de auto begint het weer te regenen. Vervolgens rijden we het stadje uit naar Oberderdingen (D) om een restaurant te vinden voor vanavond.

In het centrum vinden we een kleine parkeergarage waar we drie uur gratis mogen parkeren. Vanmorgen moesten we al omrijden vanwege een markt in het centrum en die staat er nu nog. We lopen er doorheen en bekijken ondertussen de restaurants in het dorp. Dan begint het zo hard te regenen dat zelfs de paraplu weinig bescherming meer biedt. We schuilen even en lopen dan terug naar de auto.

Naast Gästehaus Kern staan de Pennymarkt en Rossmann. Paulette heeft in het begin van deze vakantie goede ervaringen opgedaan met een product van Rossmann dus halen we daar nog meer van. Daarna parkeren we weer bij Kern voor de deur en drinken op onze kamer een kop koffie.

We besluiten om vanavond in het dorp bij Asia Wok te gaan eten. Dat kan niet al te laat want ze zijn maar tot acht uur vanavond open.

Om een uur of zes lopen we met de paraplu in de aanslag naar het dorp, het regent niet echt maar constant droog is het ook niet. De Asia Wok vinden we zonder problemen terug. We bestellen eten en drinken, dat binnen een oogwenk voor ons klaar staat, vers gewokt, dus loei heet. Deze zaak heeft originele Chinese eetstokjes, dus gebruiken we die ook, behalve dan voor de soep.

De hele bestelling kost nog geen twee tientjes en is qua hoeveelheid nog te veel ook. Ik help Paulette waar ik kan, vooral bij het eten van de kip uit haar soep, om het eiwitgehalte voor haar een beetje binnen de perken te houden, maar lang niet alles gaat op. Ik ben al “blij” dat ik mijn eigen bestelling op kan.

Om even na zeven uur stappen we weer naar buiten en lopen terug naar Kern die nu de deur op slot heeft gedaan. Onze kamersleutel is ook de sleutel van de voordeur, dus zitten we even later weer aan onze eigen koffie. Ik bel nog even met paps om aan te geven dat we morgen aan het einde van de middag thuiskomen, tenminste, als alles volgens planning verloopt. Hij vindt het een goed idee als ik voorstel om morgenavond bij hun te komen eten en wij de Barneveldse Chinees eten laten bezorgen.

We nemen de route voor morgen door en wijzigen hem direct omdat we allebei met een volle tank willen beginnen. Met de Duitse app CleverTanken heb ik in Bruchsal (D) een goedkoop tankstation gevonden. Morgenochtend rijden we eerst daarheen en volgen vanaf daar onze route via A(utobahn)5 richting Mannheim (D).

De laatste stop/pauze is Dinslaken (D) gepland. We tanken er in ieder geval nog even en Paulette wil daar ook op zoek naar een bakker voor het kopen van een zuurdesem brood.

Dan is het weer tijd voor het bijwerken van mijn verhaal. Het internet van Kern werkt niet op deze etage, dus gebruik ik mijn Duitse Aldi Talk telefoon als wifi-hotspot om zo contact te maken met de website www.paulettemaartenopreis.punt.nl . Zo zet ik dit verhaal weer online en sla dan nog aan het lezen in mijn favoriete maandblad KIJK.

Woensdag 2 september

517 km

Onze laatste dag op vakantie begint om kwart voor zeven. Alles loopt deze morgen volgens de planning, na het ontbijt en het voldoen van de rekening rijden we om tien over acht weg uit Oberderdingen (D). Eerst rijden we naar Bruchshal (D) om te tanken. Wanneer we daar arriveren blijk ik nog zo weinig kilometers gereden te hebben na de laatste tankbeurt dat ik deze beurt oversla. Paulette tankt de Opel wel vol. Daar vandaan rijden we naar de A3 die we pas rond tien uur bij Rüsselsheim (D) verlaten. We parkeren onze voertuigen achter het spoorwegstation en lopen de stad in. Bij een bakker drinken we koffie, kopen we zuurdesembrood voor Paulette en mogen we ook nog toiletteren.

Daarna terug naar de Autobahn, het gaat een tijd goed, maar dan komen we in een lange file terecht. Er blijkt een aanrijding te zijn geweest in een “Baustelle”: een vrachtwagen is ingereden op de achterzijde van een andere vrachtwagen.

Om kwart voor een rijden we Neustadt (Wied) (D) binnen, parkeren bij de kerk en gaan dan opzoek naar een zaak waar we wat kunnen eten. We zien niet veel restaurants maar ten slotte komen we bij een pizzeria terecht. We bestellen geen pizza, maar broodjes en soep, want vanavond eten we al warm bij mijn paps en mams.

Om kwart voor twee rijden we daar weer weg, nadat ik getankt heb, want mijn boordcomputer gaf aan dat ik nog maar voor 50 km brandstof had.

Helaas komen we weer in een file en ik krijg ook nog een flinke bui regen over me heen. Ik ben blij dat ik mijn andere pak aangetrokken heb, zodat ik nu alleen van buiten nat wordt.

Bij Dinslaken Süd (D) verlaten we de A3 nog een keer om te tanken. Daarna rijden we al snel Nederland weer binnen, waar we direct weer een file in rijden. Om nu in Nederland in de file te blijven staan, terwijl ik daar tussen de file door mag rijden? Ik rijd dus Paulette voorbij en zie dan dat ze illegaal bezig is met haar telefoon!

Ook al rijd ik tussen de file door schiet ik toch niet echt op. Op het moment dat ik bij ons de oprit oprijd, mijn helm afzet en op zoek ga naar de sleutels van het huis, komt Paulette ook de oprit op.

Het eerste wat ze doet als ze me ziet is me duidelijk maken dat ze het niet leuk vond dat ik er vandoor ging tijdens de file, “samen uit samen thuis” had ze leuker gevonden.

De illegale bezigheid met haar telefoon was een poging mij te bellen om me welkom te heten in Nederland…

Kortom, om kwart voor vijf zijn we beiden weer thuis. Na het uitlezen van de Zumo blijkt dat we minimaal 3045 km onder de banden door hebben laten rollen. Wanneer gaan we weer?