Zwarte Woud (Duitsland 2012)

Motorvakantie juni/juli 2012 Zwarte Woud Duitsland

Vrijdag 29 juni

De wekkerradio had ik op 5:59 uur gezet, maar als het zes uur journaal zich meldt ben ik al beneden en hoor ik de nieuwsberichten in de eetkamer. Het was gisteravond benauwd warm en ik had het dakraam wagenwijd open gezet met als resultaat dat het iets koeler werd, maar ook dat ik er om een uur of vijf uit ben gegaan om hem weer wat meer dicht te doen. Er vielen namelijk opeens van die grote hagelstenen naar beneden en die wilde ik niet in onze slaapkamer zien smelten.

Het gevolg was dat ik daarna nog naar het toilet ben gegaan, maar later de slaap niet meer heb kunnen vatten. Paulette bleek ook al wakker te liggen, dus zijn we er om kwart voor zes maar uit gegaan.

De motoren stonden sinds gisteravond al bepakt en bezakt klaar om op weg te rijden, maar de laatste zaken moeten er nu nog even in en op. Daarna nog een laatste controle door het huis en dan kan het feest beginnen.

Paulette rijdt op een eencilinder BMW 650 GS en ik op een machine van dezelfde fabriek en hetzelfde type maar dan de tweecilinder 1150 cc uitvoering. Om alle zaken mee te nemen die we denken nodig te hebben de komende acht dagen heeft Paulette een topkoffer en een grote tas op haar buddyseat vol gepakt. Voor mij heeft ze een topkoffer, twee zijkoffers en een nog grotere tas vol gepakt met spullen.

Beide dragen we een Schuberth C3 systeemvalhelm met het Cardo G4 bluetooth intercomsysteem, zodat we onderweg met elkaar kunnen communiceren. Dit in combinatie met een Garmin Zumo 660 navigatiesysteem. De hele combinatie hebben we eigenlijk nog niet zo lang en het is ook nog niet helemaal uit getest door ons. Wel was het bij Paulette al snel duidelijk dat ze het niet prettig vindt als de mevrouw van de navigatie haar “weg duwt” als ze mij de wegwijst. Aangezien deze vorm van “priority” niet naar eigen inzicht ingesteld kan worden, heb ik gekozen voor een draadloze bluetooth verbinding tussen de beide intercomsystemen en de navigatie via een draadje naar mijn helm.

Om half zeven rijden we uit onze straat en even later het dorp uit, richting het zuiden. Al snel blijkt de intercom van Paulette niet te functioneren en stoppen we nog voordat we de snelweg op rijden. Hij blijkt niet (meer) aan te staan. Ze zet hem (weer) aan en het functioneert zelfs op de snelweg bij 120 km per uur naar behoren, al moet ik hem dan wel wat harder zetten.

Zoals altijd tijdens lange ritten rijden we niet meer dan anderhalf uur achter elkaar. Wel had ik berekend dat we tijdens onze eerste stop zouden moeten tanken. Aangezien de benzine in Duitsland goedkoper is dan in Nederland stoppen we pas over de grens bij Venlo in Kaldenkirchen. Om acht uur hebben we de motoren afgetankt voor € 1,619 per liter en maken we een kopje koffie voor onszelf. Het is nog steeds goed weer. Toen we wegreden was het rond de 20 graden nu is het hier al 23 graden. Wel ziet het weer er uit alsof het elk moment kan gaan regenen. Als de thermosfles weer is vastgesnoerd tussen de bagage, gaan we op weg naar snelweg A61 die we volgen naar het zuiden.

Om tien uur staan we geparkeerd op het dorpsplein van Winningen langs de A61 en de Moezel. Aan het plein bevindt zich een Stehcafe en daar hebben we goede ervaringen mee. We kopen een kop koffie en ieder een belegd broodje dat we binnen opeten. Vervolgens maken we een wandelingetje door het dorp, waar het 28 graden blijkt te zijn, dus de jassen kunnen uit. Weer terug bij de motoren bergen we onze windstoppers die we onder onze zomerse “doorwaai” motorjassen dragen op in de koffers en vervolgen we onze weg op de A61.

In de buurt van Alzey verlaten we de snelweg om een gelegenheid te zoeken waar we iets kunnen eten, alhoewel drinken op dit moment belangrijker is. Ik kan haast niet meer tuffen. De eerste dorpjes waar we doorheen rijden lijken niet te kunnen bieden wat we zoeken. Even later komen we in Morschheim terecht. Net voordat we ook dit dorp willen verlaten omdat we niets kunnen vinden passeren we een Pizzeria met een terras in de schaduw.

We parkeren de motoren en nemen plaats op het terras, eerst wat drinken want het is onderhand al 32 graden geworden. Even later zitten we allebei te genieten van een groot glas drinken en een maaltijdsalade. Wanneer we nog lekker zitten na te genieten horen we gedonder en als we omhoog kijken zien we dat het niet lang meer kan duren of onweer zal ons bereiken. Ik check op mijn smartphone de app “RainyDays” en zie dat er een onweersbui recht op ons af komt. Hij trekt echter van west naar oost, dus als we snel zijn dan voorkomen we dat we er in terecht komen.

Terug op de motor zoek ik met behulp van de Zumo het dichtstbijzijnde tankstation op, want ook de motoren zijn dorstig. Een tiental minuten later zijn de brommers weer tot de nok toe vol met benzine en probeer ik de 26,41 liters met mijn Visa creditcard te betalen. Deze “Freie Tankstelle” accepteert echter geen creditcards, dan maar de hulp van Paulette ingeroepen. Zij heeft gelukkig haar Rabobankpas bij de hand en voldoet de rekening van de benzine die hier € 1,594 per liter kost.

We halen toch maar vast de regenpakken te voorschijn uit een zijkoffer en pakken die met behulp van een bagagenet voorlopig nog maar even op de bagage zodat we er eventueel snel bij kunnen.

Even later scheuren we al weer verder op de A61 naar het zuiden, weg van de onweersbui en dat lukt, we krijgen zelfs geen spetter.

We rijden het laatste stukje naar ons hotel in Neustadt an der Weinstrasse binnendoor en rijden dan om even voor drie uur het Ramada hotel voorbij. We parkeren de motoren langs de weg in de stad als de Zumo aangeeft dat we er al zijn, want op dat moment hebben nog niet door dat we al te ver zijn gereden en zoeken lopend het hotel.

Wanneer we het ontdekken halen we de motoren op en melden we ons bij de receptie.

We krijgen de sleutel van kamer 333 en parkeren de brommers in de parkeergarage van het hotel. Kamer 333 bevindt zich op de derde etage en is voorzien van alle gemakken. De TV staat al aan met op het beeld een tekst waarmee we met naam en toenaam genoemd worden. Verder kunnen we via de TV alle informatie van het hotel bekijken.

We springen even onder de douche, want het is hier bijzonder warm. Het wolkendek hebben we achter ons gelaten, hier brandt de zon waar af en toe een vriendelijke witte wolk voor schuift.

Wanneer Paulette onder de douche vandaan komt blijkt dat ze haar borstel vergeten is, dus nu moet ze haar haar met de föhn in model brengen.

Aangezien we toch nog de stad in hadden willen gaan, hebben we nu een goede reden: op zoek naar een borstel en ook nog op zoek naar batterijen voor onze thermometer annex hoogtemeter.

In korte broek, hemd en sandalen trotseren we de 32 graden hitte die ons tegemoet komt zodra we buiten komen. Neustadt blijkt een leuke oude stad te zijn, met veel leuke straten, straatjes en stegen. We schaffen de zaken aan die we nog misten en belanden dan op een terras bij een leuke fontein dat omgeven wordt door spelende kinderen in alle leeftijden. Het water van de fontein deert niet is zelfs prettig als het zo warm is. Wij bestellen beiden een halve liter alcoholvrij witbier en aanschouwen het tafereel rond de fontein. Als het tijd wordt om terug te keren naar ons hotel rekenen we af zoeken de weg terug.

In het hotel frissen we ons op, lezen nog een half uurtje, waarbij de ogen ook nog even dichtvallen en gaan dan op weg naar het restaurant van het hotel want we hebben “halfpension”. In het restaurant is het bloedheet zodat we al snel niet meer fris zijn, maar het eten in buffetvorm en de dranken smaken ons goed.

Om negen uur zijn we weer terug op onze kamer. De ramen gaan open, maar komen uit op de terrastuin van het hotel waar nog vele gasten drinken en vrolijk zijn. Dus met een klein zuchtje wind komt er ook een bak herrie onze kamer binnen. Paulette probeert nog een stuk e-book te lezen op haar tablet, maar al snel vallen haar oogjes toe. Ik schrijf nog een uur aan mijn verhaal op de kleine laptop die Paulette normaal gesproken voor haar autorijschool gebruikt. Dat verhaal is dus zo geworden zoals u, gewaardeerde lezer, nu leest.

Als ik geschreven heb wat ik wilde schrijven zet ik een kopie op onze vakantieblog op het internet dat te vinden is via www.paulettemaartenopreis. punt.nl

Om wat lezers te trekken meld ik dit ook nog maar even op Twitter.

Zaterdag 30 juni

Geen wekker gezet, maar wel omstreeks half acht wakker, een mooie tijd om uit bed te stappen. Ik begin de dag met een twintig minuten durende grondfitness op de vloerbedekking van onze hotelkamer om het lichaam een beetje wakker te schudden, dan douchen, aankleden en op naar het ontbijt.

Om half negen krijgen we een tafeltje voor twee aangewezen waar we ons Frühstück mogen nuttigen. Er blijkt heerlijk vers gebakken brood te zijn en voldoende om het mee te beleggen. Een eitje, glas vruchtensap, kopje thee, goed gezelschap wat wil een mens nog meer?

Tot slot nog wat verse vruchten en dan kan ik er vandaag wel weer tegen aan.

Om tien uur gaan we op weg, buiten is het vooral zonnig met een enkel klein wit wolkje. Het is al warm 29,9 graden en ik krijg het nog warmer want ik kan de route die ik in de wandelgps gezet zou hebben niet vinden in het apparaat. Ik begin te twijfelen of ik dat wel gedaan heb. We besluiten niet luk raak de stad uit te lopen voor een eigen route maar terug te gaan naar de motoren om de juiste kabel te halen die de gps met de laptop moet verbinden. In onze kamer start ik de laptop op en zoek naar de bewuste route, die ik helaas zelfs niet kan vinden op de laptop. Zou ik zo dom geweest zijn dat ik de route op de andere computer heb gezet? Het lijkt van wel…

Dan toch maar een eigen route maken. Hij begint net buiten het hotel op 157 meter hoogte en loopt naar het westen de stad uit. Onderweg kopen we bij een Turkse winkel paprika’s en tomaten en bij de bakker van de Lidl broodjes. Zo moeten we het wel gaan redden vandaag.

Al aan de rand van de stad gaan we omhoog de heuvels in. Om elf uur bereiken we de bosrand en lopen we onder het verkoelende bladerdak met een temperatuur van 24,5 graden verder omhoog. Onze route verloopt zo veel mogelijk via steile smalle paadjes naar het hoogste punt in de directie omgeving van de stad. Om half een zitten we op een rotspartij op 630 meter en weten dan dat we niet meer hoger kunnen.

We besluiten hier te lunchen, het is een leuk plekje, hoog boven het pad dat rond de rotspartij aan de andere kant weer afdaalt.

Na de lunch dalen we via een gemarkeerde route naar Neustadt, een andere route als we gekomen zijn. De route voert ons naar het kasteel Hamberg, wat een toeristische trekpleister blijkt te zijn. Het ligt op ongeveer 330 meter hoogte en kijkt uit over de vallei. Er staan veel auto’s geparkeerd en de mensen worden zelfs met touringcars aangevoerd. Wij maken een wandeling om het kasteel, slechts aan één zijde kan het kasteel van dichtbij bewonderd worden. Die zijde die grenst aan de vallei, zodat we ook nog mooi zicht hebben op Neustadt en de plaatsen daar omheen.

Wanneer we het kasteel gerond hebben wijst het routebordje ons weer omhoog de heuvel op. Daar hadden we niet helemaal meer op gerekend om kwart over twee ‘s middags.

We klimmen weer tot 489 meter, maar vandaar af gaat het gelukkig alleen nog maar naar beneden, zodat we tenslotte bij de bovenste heuvelbebouwing van de stad arriveren. Om even na half vier bereiken we de stad zelf, waar we een temperatuur meten van meer dan 31 graden. Eerst op zoek naar dat terras van gisteren waar ze zo’n ontzettend lekker alcoholvrij witbier schenken.

Dat terras vinden we gelukkig al snel, blijkt geen tafeltje meer vrij te hebben, dus kijken we even aan de overkant van het pleintje. Deze uitbater heeft niet hetzelfde aanbod, we wachten toch maar even tot er een tafeltje bij de overbuurman vrijkomt. Dat lukt al heel snel en dan kunnen de voeten bevrijdt worden van sokken en schoenen.

Even later zitten we beiden achter een halve liter van het gewenste vocht. Als dat op is, en dat duurt even want het is een leuk punt om “mensen te kijken”, wandelen we weer terug naar het hotel, waar we om kwart over vijf aankomen.

Eerst de kleren uit en onder de douche voor een verkwikkende schrobbeurt, want schoner word je niet van een klimmende boswandeling met een temperatuur van rond de 25 graden.

Wanneer al het vuil weer van mijn lichaam is gespoeld zet ik me achter het bureau en schrijf ik weer een stukje aan mijn verhaal.

Om kwart voor zeven dalen we af naar het restaurant. We zijn de eersten en mogen zelf een tafeltje kiezen. Aangezien het nog steeds erg warm is in het restaurant, kiezen we degene dat pal onder de plafondventilator staat.

We zaten als eerste en om kwart voor negen zijn we nog de enigen die aan tafel zitten, de rest heeft het restaurant al verlaten, waarschijnlijk op zoek naar wat afkoeling.

Wanneer we als laatste overblijven, ledigen we onze glazen en nemen net als anders, toch maar weer de trap naar de derde verdieping.

In onze kamer ontdoe ik mij van de kledingstukken die afkoeling in de weg staan en zet mij achter het bureau. Eerst stel ik het Cardo-communicatiesysteem bij door de gevoeligheid voor het ontvangen van spraak hoger te zetten, daarna hang ik ze allebei aan 220 Volt, zodat ze morgen weer boordevol energie zitten.

Wat ik me nu bedenk is, dat ik nog geen melding had gemaakt van het falen van dit systeem. De hele weg door is het systeem dat Paulette aan haar helm heeft hangen, regelmatig uitgevallen. Ze moet hem dan weer handmatig inschakelen omdat het lijkt dat hij gewoon uit zichzelf uitgaat. We zullen morgen zien of hij dat nog steeds doet.

Nu, om kwart over negen is het nog steeds bijna 27 graden in de kamer en net als gisteren komt er maar weinig frisse lucht en des te meer lawaai van buiten.

Nadat ik het bijgewerkte verhaal weer online gezet heb, sluit ik de computer af en ga nog wat lezen. We zien wel hoe laat we morgen wakker worden.

Zondag 1 juli

Volgens Paulette is het vannacht nood weer geweest, zwaar onweer met stormachtige wind, zelfs het glaswerk in de terrastuin moest er aan geloven. Ik heb echter alleen vaag meegekregen dat het buiten regende…

Om acht uur zijn we allebei wakker en moeten helaas constateren dat het nog steeds regent. Dat maakt straks de keuze voor wel of niet het regenpak aan een stuk makkelijker.

Na het ontbijt lopen we een paar keer naar beneden naar de parkeergarage om al onze bagage weer op de motoren te binden. Dan betalen we onze rekening en checken uit. De helmen en regenpakken laten we nog even bij de receptie liggen, eerst halen we de motoren uit de garage en zetten ze buiten op het trottoir onder de overkapping bij de ingang van het hotel. Het regent dan wel maar de temperatuur binnen is nog steeds behoorlijk hoog. Ik heb alleen een hemd aan onder mijn motorjas en daar gaat de regenjas overheen, dat doen we buiten waar het 22 graden is.

Om even over half tien rijden we weg naar het zuiden op weg naar de snelweg. Om uit te vinden waarom de ene Cardo-communicatie-set steeds uitvalt heb ik ze omgewisseld. Ik heb nu degene die vrijdag steeds uitviel. Bij het wegrijden valt direct op dat de mevrouw van het Zumo-navigatiesysteem niet tegen me praat. Heeft dat te maken met de Cardo? Ik besluit gewoon door te rijden, maar de Cardo is al weer uitgevallen. Een paar kilometer verder, stoppen we even langs de kant van de weg. Ik zet de Cardo weer aan, controleer de bedrading van de Zumo naar de Cardo, maar kan niets vreemds vinden. We gaan verder, de Cardo blijft het voorlopig doen, de mevrouw van de Zumo blijft zwijgen.

Onderweg zien we de gevolgen van het nood weer dat hier vannacht langs getrokken is, afgerukte takken en ontwortelde bomen liggen overal langs de wegen.

Op de snelweg begint het steeds harder te regenen, gelukkig hebben we dit keer goede helmen, beide met het Pinlock-anti-fog-vizier, zodat ze niet beslaan. De regenpakken hebben zich al eerder bewezen. Met een snelheid van ongeveer 110 km, door het verminderde zicht, suizen we richting Karlsruhe. Ter hoogte van deze stad verlaten we de snelweg en rijden verder binnendoor naar het zuiden.

Om half twaalf arriveren we in Gaggenau, het weer is iets beter geworden, d.w.z. geen constante regen en hier is het zelfs droog. We parkeren de motoren bij een kerk en lopen een stukje verder naar het dorpsplein waar we onder een grote parasol op een terras een kop koffie bestellen. Terwijl we daar zitten komt Paulette tot de conclusie dat haar splinternieuwe waterdichte motorlaarzen dat predicaat niet hadden mogen krijgen. D.w.z. wel nieuw maar ze heeft kletsnatte voeten… Bij mij blijkt mijn regenjas niet goed te hebben gezeten en zodoende is mijn hemd nat, net boven mijn regenbroek, maar dat is mijn eigen schuld had ik maar moeten opletten.

Als we het welletjes vinden, stappen we weer op onder begeleiding van het gebeier van de kerkklokken. We rijden het dorp uit en vervolgen onze weg op zoek naar een tankstation, want het schijnt dat er lang niet overal benzine te krijgen is hier in het Zwarte Woud. Voor de zekerheid houden we een honderd kilometer aan benzine in reserve, maar die gaan we nu aanbreken.

Na nog weer ruim dertig kilometer, geef ik al rijdende de Zumo opdracht om te zoeken naar een tankstation, hij vindt er eentje op nog geen zeven kilometer afstand.

In Wolfach tanken we de motoren vol met E10, de superbenzine met 10% bio-ethanol. Die kost hier € 1,539 per liter. Dan vervolgen wij onze route, terwijl nog maar een enkele keer de Cardo opnieuw aangezet moet worden, praat de mevrouw van de Zumo weer tegen me. Niet dat ik er iets aan heb, het is zo zachtjes dat ik alleen hoor dat ze wat zegt, niet wat ze zegt.

In Gutachtal vinden we een leuk restaurant waar we soep met brood eten, een beetje laat, maar het is zondag en lang niet alle zaken blijken open te zijn. Het is kwart voor drie als we daar weer wegrijden voor het laatste stuk naar Notschrei waar hotel “Waldhotel” een kamer voor ons heeft.

Het is steeds langer droog en de weg is zelfs op sommige stukken al helemaal droog, wat toch wel prettig is als we door verschillende haarspeldbochten moeten. Net voordat we het hotel bereiken begint het weer te storten van de regen. Boven op de berg, op 1121 meter hoogte, staat het hotel er triest bij met al die nattigheid. We parkeren voor de deur en melden ons bij de receptie. We krijgen de sleutel van kamer 204 en de sleutel van garage nummer 2 die we huren voor € 8,00 per dag, even duur als bij het Ramada hotel. Tja, het kost wel wat om rustig te kunnen slapen…

We parkeren de motoren in de garage en halen de bagage er af, ook de koffers maken we dit keer leeg. Als we om ons heen kijken op de parkeerplaats valt het ons op dat er veel auto’s met een Belgisch kenteken staan. Geen Nederlanders dus, maar wellicht wel Vlamingen.

Met al onze spullen nemen we daarna intrek in kamer 204, die er keurig verzorgd uitziet.

Wanneer alles zijn plek heeft, scheert Paulette mijn hoofdhaar weer op de lengte die het normaal gesproken elke zondagmorgen krijgt en kortwiek ik zelf mijn baard. Daarna onder de douche en kleden voor het diner, zodat we daar om kwart voor zeven, fris gewassen en met lekkere luchten op verschijnen.

Het “half pension” dat we hier hebben bestaat uit een vier-gangen-diner, waar voor het hoofdgerecht gekozen kan worden uit drie verschillende typen: vlees, vis of vegetarisch.

Het smaakt ons uitstekend, maar om half negen hebben we echt alles op en doen we nog een verkenningsronde door het hotel. Bij de receptie blijkt gratis draadloos internet te ontvangen, morgen maar eens vragen naar het wachtwoord, want nu is er niemand aanwezig.

Op onze kamer maakt Paulette nog een kopje koffie m.b.v. van een dompelaar en koffiepoeder en ga ik verder met het aanvullen van mijn vakantieverhaal.

Halverwege schiet het me te binnen dat ik nog zou zorgen voor droge laarzen voor Paulette. Ik leg de laarzen op de vloer en zet de föhn er op. Tijdens mijn motorweek met zoon Ralf enkele jaren geleden, is dat toen ook zo gelukt.

Aangezien de weersverwachting voor morgen niet al te best is, lijkt het ons leuk om naar Freiburg te rijden, hier nog geen dertig kilometer vandaan. Misschien hebben ze daar een Polo-winkel, dan kunnen we direct verhaal halen. De laarzen van Paulette hebben we namelijk vorige maand in Dortmund bij Polo gekocht.

Maar al hebben ze er geen Polo, we zijn nog nooit in Freiburg geweest dus moeten we daar even kijken.

Maandag 2 juli

Vanmorgen horen we omstreeks acht uur een harde donderslag, het regent pijpenstelen en de wolken hangen op de weg. Een half uur later zitten we aan het ontbijt. We maken een plannetje voor vandaag. Naar Freiburg met de motor, alhoewel we vrij kunnen reizen met het openbaar vervoer middels de toeristenkaart van het hotel. We willen verhaal halen wat betreft de motorlaarzen van Paulette al hebben natuurlijk geen aankoopbon bij ons.

Nadat de tanden gepoetst zijn, begeven we ons naar de garage waar onze brommers een prettige ruime plek hebben. De regenpakken moeten aan al lijkt het droog te worden. Het is wel fris, ruim 14 graden.

De Polo Motorrad winkel bevindt zich achter het Hauptbahnhof (treinstation) van Freiburg en we willen via een mooie route daar komen. In een uur rijden we door de bergen naar Polo Freiburg, niet via de route die ik gezien had in de Zumo. Ik had het navigatiesysteem namelijk ingesteld op de zogenaamde “motorkaart”. De motorkaart is een digitale wegenkaart waar alleen de wegen die leuk zijn om met de motor te rijden routeerbaar zijn. Maar als we een tiental minuten onderweg zijn, blijkt een weg die we hadden moeten nemen afgesloten te zijn. In de bergen is het dan niet zo dat je een stukje er om heen rijdt om weer goed terecht te komen. We komen helemaal westelijk van Freiburg uit, wel via een mooie route.

Bij Polo parkeren we de motoren met het idee ze hier voorlopig te laten staan.

In de zaak staan verschillende mensen te wachten op de enige verkoopster, die enthousiast haar klanten helpt en daar ook de tijd voor neemt. Prettig voor de klant die geholpen wordt maar niet voor ons, want het is bloedheet hier binnen. Als we aan de beurt zijn en ik in mijn beste Duits mijn verhaal vertel, heeft ze alle begrip voor de situatie. Ze kent het probleem van het lekke membraan PoloTex (een surrogaat GoreTex) niet en kan ook niets voor ons doen zonder aankoopbon. Wel vraagt ze ons over een uur terug te komen en het bij de filiaalchef te proberen.

Wij kleden ons bij de motoren om, maar houden de regenjassen aan want het is hier weer beginnen te regenen terwijl het onderweg droog geworden was.

De rugzak met regenhoes, wij met pet en regenjas, de voeten in onze Lowa wandelschoenen MET GoreTex, zo moeten we het droog houden terwijl we de weg naar het centrum zoeken.

Het centrum ligt zoals verwacht direct achter het Hauptbahnhof, we drinken een kop koffie buiten aan een statafel, waar het ons opvalt dat bijna iedereen hier in Duitsland nog rookt. Dat betekent dat wij van tafel naar tafel schuiven om niet in de directe sigarettenrook te staan.

Wanneer de koffie gedronken is, is het ook weer tijd om terug te lopen naar Polo.

Bij Polo treffen we direct de filiaalchef, die helaas nog niet het verhaal van zijn medewerkster gehoord heeft. Ik vertel nogmaals het hele verhaal van de aankoop door ons Nederlanders op 1 juni j.l. in Dortmund, de reis door de regen van Neustadt an der Weinstrasse naar Todtnau en de natte voeten van Paulette. En ook hij vraagt ons naar de aankoopbon. Nadat ik verteld heb dat we hier op vakantie zijn en dus geen administratie bij ons hebben, vraag ik hem wat er geregistreerd wordt met de Klantenkaart van Polo. Ik heb een klantenkaart en volgens mij moet met behulp van die kaart de aankoop te bewijzen zijn. Hij klimt in de computer en doet zijn best om de bewijsstukken boven water te krijgen. Hij vindt twee (!) accounts van mij, waarvan er een sinds 2010 niet meer is gebruikt. Via het andere account wordt het bewijs geleverd dat we op 1 juni 2012 in Polo Dortmund de gewraakte laarzen hebben gekocht.

Ik geef aan dat we geen ander laarzen van hetzelfde type en merk willen, ons vertrouwen daarin is weg. Helaas was dat de enige vrouwenlaars. Wel heeft hij nog het merk Rausch met het Rauschmembraan en een Daytona met het befaamde GoreTexmembraan. De Daytona laarzen heeft hij niet in haar maat maar laat hij overkomen. De goede maat in de Rausch laarzen laten we apart zetten. Woensdag aan het einde van de middag spreken we af terug te komen om de laarzen om te ruilen. Voor de zekerheid koop ik voor Paulette plastic hoezen voor haar laarzen, zodat wat er nu ook nog gebeurd, ze droge voeten houdt.

Met een goed gevoel verlaten we Polo en gaan we voor de tweede keer op weg naar het centrum van Freiburg, het is onderhand al wel 13:15 uur geworden.

In de stad kopen we een lekkere baguette die we al “mensen kijkend” opeten onder een overkapping, want het regent nog steeds maar wel met 24 graden Celsius.

We struinen door de oude stad, die zelfs nu op maandag gezellig druk is. Om drie uur zitten we onder een luifel, want regen en 19 graden, aan de Cola light. Het is een leuk punt om te blijven zitten, maar aangezien het nog zeker een half uur lopen naar de motoren is gaan we weer op weg.

Onderweg keren we nog een keer terug naar de stad om inkopen te doen voor morgen, want dan willen we een bergwandeling gaan doen. Om vier uur vinden we de motoren weer terug en kleden ons voorbereid op regen, alhoewel het nu droog is.

Ik kies een punt uit ten zuiden van Freiburg als navigatiepunt voor de Zumo. Maar als we de stad proberen te verlaten, dreigen we in de file van de spits terecht te komen. We hebben dan wel tijd genoeg, maar geen zin om die door te brengen in een file. Ik kies mijn eigen weg de stad uit, we komen iets meer westelijk dan gepland uit. Van daar laat ik de Zumo naar het Waldhotel navigeren. We komen door smalle bergstraatjes, allemaal heel leuk totdat we weer terug zijn bij een punt dat ik al eerder heb gezien… Het blijkt dat we een rondje hebben gereden. Wanneer ik uitzoek waar het fout is gegaan, zet ik de motorkaart uit en navigeren we verder op gewone kaart. Totdat ik het idee heb dat als we verder rijden we een tweede rondje gaan rijden. Op een gegeven moment zouden we rechtdoor moeten op een kruispunt, maar dat lijkt een onverharde weg. Ik besluit er dan toch maar in te rijden, want ik heb geen zin in nog meer rondjes. Paulette rijdt trouw achter me aan, maar de weg loopt dood en ik keer weer om. Het keren lukt Paulette niet en ze vraagt via ons communicatiesysteem om hulp. Ik laat mijn motor aan het einde van de onverharde weg achter en loop terug om Paulette te helpen. Op dat moment kom ik een bestelbus tegen, die dus straks niet verder kan, want mijn motor staat in de weg. Ik spring op Paulette d’r motor en rijdt terug naar het einde van de weg. Zet hem daar op de standaard en spring weer op mijn motor om die zo snel mogelijk van de weg te halen.

Door dit alles blijk ik lichtelijk geïrriteerd te zijn, wat Paulette me niet in dank afneemt… We hebben het allebei zo warm gekregen dat eerst de niet ademende regenjassen uitgaan.

Maar goed, wat is wijsheid? Doorrijden betekent nog een zelfde rondje, dus moet er een fout in de beide kaarten zitten. We rijden een klein stukje verder en zien dan waar het op de kaart fout zit. We slaan links af en direct weer rechts en dan zitten we “back on track” alhoewel dat volgens de kaart niet kan.

Om half zes parkeren we de motoren weer in de garage.

We nemen een douche en kleden ons voor het diner. Dit keer volgen de gangen elkaar aardig snel op, maar dat vind ik niet erg, want ik zit niet lekker. Ik heb een opgeblazen gevoel, dat alleen maar erger wordt. Mijn darmen beginnen ook op te spelen. En nog voordat we aan het dessert zijn toegekomen, melden we ons af en sprint ik naar onze kamer, de badkamer in.

Voor de gevoelige zielen: het begin van dinsdag 3 juli kun je misschien beter overslaan

Dinsdag 3 juli

Vanaf gisteravond zit ik meer wel dan niet de hele nacht op het toilet. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, niet misselijk maar wel van onderen leeglopen. Durchfall heet dat in het Duits.

Om 3:30 uur denk ik dat ik uit elkaar spat. Mijn buik is zo hard dat je er wel een spijker op krom kunt slaan. Op het toilet zitten geeft geen verlichting meer, maar dan opeens begin ik te boeren. En ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo blij ben geweest dat ik dat kon. De grootste druk gaat van mijn buik af, het lijkt wel of ik aan het gisten ben geweest.

Tot een uur of zes zit ik nog een paar keer de laatste restjes in de pot te deponeren, maar daarna lijkt het allemaal iets rustiger te worden.

Gevoelige zielen: vanaf hier is het weer veilig verder lezen.

Om een uur of acht gaan we uit bed, ik ben een stuk lichter geworden, dat kan niet anders, maar voel me redelijk.

Douchen, aankleden en naar het ontbijt. Ik houd het bij een broodje met honing en twee koppen thee, op weg terug naar onze kamer moet ik me nog haasten om op tijd het toilet te halen.

Tot kwart voor twee breng ik door met lezen, een ommetje van een kwartiertje rond het hotel, de bedrading van de Zumo controleren i.v.m. het stemvolume van mevrouw Zumo, een toastjes eten en een paar kopjes thee nuttigen.

Wanneer Paulette voor een wandeling haar bergschoenen aantrekt kruip ik onder de wol. Ik word pas wakker op het moment dat zij vijf kwartier later de kamer weer binnenstapt. Ze heeft een leuke wandeling gemaakt in de buurt van het hotel. Het weer is nog steeds niet best, af en toe regen en de temperatuur ligt rond de 18 graden.

Samen drinken we nog een kop thee en pakken dan weer iets te lezen. Als ik het zat word, ga ik naar beneden om het draadloze internetsignaal op te pikken. Zet ik mijn verhaal weer online en haal ik een update voor mijn smartphone binnen.

Mijn darmen en buik houden zich voorlopig nog rustig, zo meteen nog maar eens een toastje eten voordat we aan het diner gaan.

De toastjes en de appelsap vallen goed, op naar het diner.

Het diner smaakt me goed en valt niet verkeerd, al voelt het wel onwennig. De griesmeelpudding, als dessert laten we wel achterwege. Paulette drinkt nog een kop koffie en ik heb mijn vochtgehalte weer aardig op peil gebracht door een halve liter appelsap tijdens het eten weg te drinken.

Om half negen halen we de motorlaarzen van Paulette uit de garage, want morgen gaan we een motorritje maken, dat is althans het plan.

Het is aan het einde van de middag droog geworden en nu zien we voor het eerst hier in Notschrei blauwe stukken hemel. Zou het morgen dan toch nog een mooie dag worden qua weer?

Op onze kamer zetten we samen een route in elkaar met behulp van een papieren wegenkaart, het programma Mapsource van Garmin en onze wensen, waaronder een bezoek aan Polo in Freiburg om de laarzen om te ruilen.

Daarna lezen we nog wat, maar laat wordt het niet, want na de afgelopen nacht kunnen we allebei wel wat extra slaap gebruiken.

Woensdag 4 juli

Vannacht heb ik goed geslapen, maar het rommelt nog wel een beetje in mijn darmen. Ik hoop dat alles zo ver is genormaliseerd dat we op weg kunnen zonder om het halve uur een toilet te moeten aandoen.

Eerst maar eens even rustig beginnen, dus voorlopig mijn dagelijkse grondoefeningen maar achterwege laten.

Om kwart over acht begeven we ons naar het ontbijt. Ook hier doe ik rustig aan alhoewel het me prima smaakt. Ik houd het bij twee broodjes een glaasje vruchtensap en twee koppen thee.

Terug op onze kamer, naar het toilet, nog steeds geen normale stoelgang. Aangezien ik me wel goed voel, gaan we straks gewoon op weg. Wel neem ik voor de zekerheid een schone onderbroek mee…

Om half tien rijden we weg van het hotel, richting Todtnau om eerst een tankstation te bezoeken die ik gisteravond op de kaart al had opgezocht.

Dan vervolgen we onze route in het zuidelijkste zuiden van Duitsland door o.a. het dorpje Todtmoos om vervolgens af te buigen naar het noorden, langs de Schluchtsee en de Titisee naar (Titisee-) Neustadt . In het centrum vinden we niet direct een geschikte parkeerplaats, maar tijdens een tweede rondje zie ik ineens een parkeerplaats speciaal voor motoren. Het is dan ongeveer half een.

Ik plaats nu voor het eerst mijn nieuwste gadget, de GPS-tracker. Dit apparaatje verberg je in je voertuig. Het ontvangt GPS-signalen zodat hij weet waar hij is. Ook bevat het een sim-kaartje, net als in een GSM. Wil je weten waar je voertuig is dan stuur je de tracker een SMS-bericht en je ontvangt dan een SMS terug met daarin de geografische coördinaten van de tracker. Heb je een smartphone, dan gebruik je de weergegeven link naar GoogleMaps, zodat je kunt zien op de digitale kaart waar hij is.

Om geen risico te lopen dat “het” misgaat, zoeken we een restaurant waar we wat kunnen drinken, maar nog belangrijker: waar we het toilet kunnen gebruiken.

We vinden een leuk terras, waar we een tafeltje kiezen dat af en toe in de zon staat. Het is wisselend bewolkt, maar als de zon zich laat zien is het ook direct warm. Terwijl we wachten op de koffie, stuur ik de tracker een SMS en wacht op reactie. Ten slotte gebruik ik het toilet. Wanneer ik na controle gerust gesteld ben rekenen we af en lopen we naar de winkelstraat.

We zijn nog maar net in het centrum of we lopen tegen een juwelier aan die leuke horloges in zijn etalage heeft liggen. Paulette en ik vinden er eentje heel speciaal en mooi. Een zwarte Casio met sateliet gestuurde tijd. Loopt dus altijd precies gelijk. Paulette heeft al snel besloten dat ze die voor mij gaat kopen. Zo heb ik even later een prachtig cadeau terwijl ik nog niet eens jarig ben! Terloops repareert de juwelier de armband van Paulette d’r horloge, waar een pinnetje van is los geschoten.

Terwijl we teruglopen naar de motoren, vraag ik me af waar de SMS blijft van de tracker. Als ik mijn telefoon controleer, zie ik dat hij allang binnen is, maar aangezien hij op “trillen” staat heb ik het gemist.

Op GoogleMaps is keurig tot op enkele meters nauwkeurig te zien waar de tracker zich bevindt. Als we bij de BMW’s arriveren, blijkt de tracker ook nog in mijn motor te zitten, want ze staan daar waar de tracker zich bevindt.

We stappen weer op en rijden verder naar het noorden om een uur later in Triberg aan te komen. Daar zien we een Lidl supermarkt in de zon liggen. Aangezien het al lunchtijd is geworden halen we daar wat te eten en te drinken. Op een muurtje in de zon eten we onze broodjes, bij een temperatuur van 29 graden Celsius.

Wanneer de inwendige mens weer versterkt is, rijden we verder, maar nu naar het westen en even later naar het zuidwesten op in Freiburg uit te komen. Om kwart voor vier staan we weer geparkeerd bij motorzaak Polo aan de Egonstrasse. De bestelde hoge Daytona laarzen zijn gearriveerd, maar zijn helaas toch nog te groot. Dan de Rausch laarzen nog maar een keer passen. Die zitten qua maat goed, maar Paulette vindt ze niet mooi… Na passen, meten, wikken en wegen komt ze toch uit op de lage Daytona laarzen, wel met een GoreTex membraan maar misschien aan de lage kant. Paulette neemt het risico, want ze heeft nu toch ook de overtrek-laarzen.

Om vier uur zoekt Zumo voor ons een weg uit Freiburg naar het Waldhotel, waar we een half uur later al weer de motoren in de garage stallen.

Het weer is nog steeds redelijk, wel behoorlijk wat wolken maar toch af en toe een waterig zonnetje. We nemen voor het eerst hier plaats op het terras en bestellen wat te drinken, daarna film ik het hotel nog even om vervolgens een begin te maken met het verlaten van het hotel. Paulette pakt de tassen in zover dat kan. Ik reinig de viziers van de helmen en de cockpitruitjes.

Terwijl ik daar bezig ben, komt het andere Nederlandse motorrijderstel terug van hun rit. Ik maak even een praatje dat uitgebreider wordt dan ik ingeschat had. Paulette is al gedoucht als ik boven kom.

Na mijn douchebeurt is het half zeven geworden, hoog tijd om ons naar het diner te begeven, dat vandaag als buffet wordt aangeboden.

Het is vandaag zo goed gegaan met mijn lijf dat ik het aan durf om een halve liter Weizen Bier te bestellen, Paulette houdt het bij haar Rot Wein, halbtrocken.

Tijdens het diner komt een in klederdracht gestoken accordeonist ons met live-muziek vermaken. Na het diner, lopen we nog even langs de vitrines waar diverse sieraden uitgestald staan. Paulette heeft een set dat bestaat uit een collier, een armband en oorbellen gezien die ze graag wil kopen. Ik voorkom dat door ze voor haar te kopen. Wat is het (soms) toch eenvoudig om iemand blij te maken.

Op onze kamer moet ik al mijn kleren uit…, omdat Paulette ze in wil pakken, tja soms zit het tegen. We drinken nog een kop koffie. Ik schrijf ondertussen mijn verhaal en Paulette luistert naar muziek via haar MP3-speler.

Het verhaal gaat nog even online en dan kan de laptop ook ingepakt worden. Nog een paar bladzijden lezen en dan lekker slapen want morgen willen we op tijd weg.

Donderdag 5 juli

Al ver voor de wekker van Paulette d’r telefoon zich meldt, zijn we allebei wakker. Buiten schijnt de zon, het lijkt een mooie dag te worden. Om zeven uur zijn we al zover dat we kunnen gaan ontbijten, maar besluiten eerst de bagage op de motoren te binden. Met het nieuwe bindsysteem is dat een fluitje van een cent.

Om half acht zijn we twee van de eersten die het ontbijt gebruiken. Pas als we bijna klaar zijn heeft de koffiejuf ons in de gaten en is dan blij dat we thee drinken. Nog de tanden poetsen en dan met de laatste spullen naar de receptie om te gaan afrekenen. De rekening valt ons erg mee, want we wisten niet dat de kosten van het gebruik van de garage (€ 8,00 per dag) al bij de boeking van Vrijuit was inbegrepen.

Om half negen hebben we alles voor elkaar en gaan we het Cardosysteem uitproberen zoals de andere motorrijders, die ik gisteren gesproken heb, het gebruiken. Zij hebben een ouder systeem maar wel van Cardo en bij dat systeem kun je er voor kiezen om de intercom constant aan te laten. Ik heb gelukkig de gebruiksaanwijzing van het systeem als pdf in mijn smartphone staan en weet dus nu hoe dat zou moeten.

We rijden met constante intercom weg van het hotel naar Kirchzarten, een kilometer of 10 hier vandaan om de benzinetanks weer te vullen.

Na het tanken, blijkt de nieuwe instelling van de Cardo’s goed te bevallen. De ene valt nog wel steeds uit, en moet dan handmatig weer aangezet worden.

De mevrouw van de Zumo praat weer niet tegen me, dus schakel ik de navigatie toch maar via de bluetoothverbinding in plaats van via het draadje.

Met volle tanks rijden we in de richting van de snelweg naar Freiburg, vervolgens dwars door de stad. De route door de stad schiet niet echt op door de vele verkeerslichten die allemaal eerst op groen schijnen gezet te moeten worden voordat we verder mogen rijden.

Na Freiburg rijden we via de snelweg richting Karlruhe. Het is echter zo warm geworden, de thermometer geeft op de snelweg temperaturen van meer dan 30 graden aan, dat we om tien uur al een parkeerplaats zoeken om de windstopper en shirt onder onze jas uit te halen. Een stuk koeler gekleed scheuren we verder naar het noorden.

Om half twaalf verlaten we de snelweg bij Godramstein. We parkeren de BMW’s bij de kerk en lopen naar de bakker. Deze bakker verkoopt wel koffie maar geen belegde broodjes. Niet getreurd want hij heeft wel lekkere grote koeken. Paulette kiest een kaascroissant en ik een appelcremecarré.

Al dit lekkers eten we binnen op en lopen dan door naar het plein achter de kerk waar we nog even wat filmen en van het zonnetje genieten voordat we weer opstappen. De thermometer van de motor kan de buitentemperatuur hier niet meten, dat betekent dat het in de zon meer dan 50 graden is. Het openbare vrouwentoilet bij de kerk zat op slot dus moeten we straks een betere plek kiezen om wat te drinken.

We vervolgen onze weg naar het noorden. We worden door de weergoden tot twee keer toe getrakteerd op een regenbui. De eerste bui was haast nog lekker, omdat het nog steeds erg warm is. De tweede was echter zo hevig dat we echt kletsnat regenden. Paulette heeft dan wel haar nieuwe waterdichte motorlaarzen aan, maar als het water via je niet waterdichte broek van boven in je laarzen loopt heb je nog natte voeten.

Om kwart over twee arriveren we in Birkenfeld waar we onze dorstige motoren eerst te drinken geven en vervolgens een terras opzoeken dat ook gelegenheid geeft om te toiletteren.

Het is hier droog, maar de lucht betrekt al snel, net voordat ik denk “ik ga nu toch maar eerst de regenpakken uit de koffers halen” barst de bui los. Wij zitten onder een enorme parasol, want we hadden de bui al zien hangen, anderen vluchten naar binnen, of onder andere in de haast opgezette parasols. Terwijl de bui zijn werk doet, drinken en eten we wat, gebruiken het toilet en wachten we tot het voldoende droog wordt om überhaupt de regenpakken te kunnen pakken. Dat duurt wel even, maar het aantrekken doen we niet voor niets. Het regent al weer als we om drie uur uit Birkenfeld wegrijden voor de laatste etappe van ongeveer een uur naar Minheim aan de Moezel.

De regenpakken brengen hun geld wel op: we krijgen zo veel regen te verwerken dat we regelmatig de snelheid naar beneden moeten aanpassen om nog te zien waar we rijden. De laatste ca. 10 kilometer wordt het toch nog droog. We komen precies om vier uur aan bij Hotel zur Brücke dat gerund wordt door de Nederlanders Marc en Suzan met hun zoontje van nog geen twee jaar Kevin. Suzan ziet ons komen en wijst ons de garage die ze voor ons open gaat doen. Wij trekken eerst de regenpakken uit, want hier schijnt de zon nog volop en is het nog bijzonder warm.

De garage is lekker ruim en het hotel keurig verzorgd. We krijgen de sleutel van kamer nummer 1, waar we ons omkleden in wat luchtigers dan onze motoroutfit. Paulette d’r laarzen stop ik vol met handdoekjes, die het water mogen absorberen.

In korte broek en hemd verschijnen we even later op het terras van het hotel voor een glas bier. Die hebben we wel verdiend vinden we.

Om een uur of zes begeven we ons naar boven om ons te gaan douchen en om te kleden. Terwijl Paulette onder de douche staat, föhn ik haar laarzen verder droog. Zo zitten we een half uurtje later op hetzelfde terras weer aan de drank.

Het onweer kondigt het slechte weer aan en al snel regent het hier ook pijpenstelen.

Om een uur of zeven krijgen we de eerste gang van ons diner voorgeschoteld. Alle vier de gangen smaken ons uitstekend. We drinken samen nog een wijntje terwijl we de dag doornemen. We zijn het nog niet eens over de natte voeten van Paulette. Ik stel voor de overschoenen die we bij Polo gekocht hebben te vermaken, zodat ze functioneler worden. Ik overtuig Paulette al snel dat de voet van de overschoen er af moet, zodat ze een soort manchet overhoudt. Dat manchet moet er dan voor zorgen dat er geen water meer van boven in haar laarzen kan komen. Zo gezegd zo gedaan, de voet gaat er af, morgen zullen we zien of het echt werkt…

Om een uur of negen is het wel droog geworden maar is het zodanig afgekoeld dat Paulette het koud krijgt. We gaan naar onze kamer. We vragen nog even hoe de garage open gaat en krijgen dan te zien waar de garagedeuropener ligt. Dat is wel zo handig als we morgen voordat we om acht uur aan het ontbijt kunnen de motoren vast willen optuigen.

Op onze kamer leggen we de Cardo’s aan het infuus van 220 Volt en föhn ik de natte sokken van Paulette droog. Paulette kruipt in bed en valt spoedig in slaap. Ik pak de laptop en schrijf in bed weer een stuk aan mijn verhaal dat daarna weer online gezet wordt.

De wekker is gezet op zeven uur.

Vrijdag 6 juli

Vanmorgen staan we om zeven uur op. Zoals gewoonlijk zijn we al een paar minuten eerder wakker. Om half acht lopen we vast naar beneden om de tassen op de motoren te binden. Een verdieping lager komen we Marc al tegen die voor ons de garagedeur open doet. Terloops complimenteren we hem met de fantastische bedden in onze kamer. Dit zijn de beste bedden die we ooit in een hotel tegengekomen zijn. Bijna net zo goed als ons eigen waterbed.

Wanneer alles naar wens vastgesjord is, kunnen we aan het ontbijt. Het ziet er allemaal fantastisch uit. We nemen het er nog maar een keer goed van.

Nog even de tanden poetsen, afrekenen, afscheid nemen van Marc en Suzan en dan kunnen de toilettassen in de topkoffer. Het ziet er erg bewolkt uit, voor de zekerheid hijsen we ons in ons regenpak, Paulette dus met de gemodificeerde beenstukken. Om negen uur rijden we uit het Moezeldal omhoog, richting de snelweg. We zijn het dal nog maar net uit of we krijgen de eerste regendruppels al te pakken. De regen varieert van licht tot zware stortregens, die ons dwingen het rustiger aan te doen.

Ik mis door het slechte weer helaas de afslag van Malmedy, we kennen daar een leuk plein, waar we koffie zouden gaan drinken, maar ja het weer is toch bagger.

Om een uur of tien rijden we in de buurt van Verviers, België, de file in die ontstaan is door een ongeluk bij wegwerkzaamheden. Ik ben door de zijkoffers te breed om er tussendoor te rijden, eigenlijk weten we niet eens of dat hier gedoogd wordt zoals in Nederland.

Terwijl we stil staan en af en toe een stukje rijden, wordt het droog. Na geruime tijd voetje voor voetje een paar honderden meters gevorderd te zijn, houdt de motor van Paulette er ineens mee op. We hebben in het verleden al meer problemen gehad met het beperkte vermogen van haar accu, dus vermoed ik dat de accu door het stationair draaien toch leeg getrokken is. We zetten beide motoren op de vluchtstrook en haal mijn gereedschapkoffer te voorschijn. Ik heb een speciaal apparaat bij me dat er voor zorgt dat een voertuig met een lege accu verbonden met een voertuig met een volle accu zijn stroom direct “zuigt” uit de volle accu tot ze dezelfde hoeveelheid spanning hebben. Mijn motor laten we stationair draaien gedurende een tiental minuten en daarna koppelen we de bedrading weer los en probeer ik hem te starten. Stroom genoeg maar hij wil toch niet aanslaan. Dan is er iets anders aan de hand. Gelukkig ziet Paulette op dat moment dat de “dodemansknop” omgezet is. Dat is de hoofdschakelaar die omgezet moet worden mocht er met de motor een ongeluk gebeurd zijn.

Waarschijnlijk heeft Paulette hem zelf per ongeluk tijdens het optrekken en weer stoppen, optrekken en weer stoppen, aangeraakt en is dus de motor stilgezet…

Aangezien dit mij jaren geleden ook een keer is overkomen, ik kwam er toen pas de volgende dag achter, kan ik niet boos op haar worden. We ruimen alles weer op en kunnen dan ook vrijwel direct gewoon verder rijden, want de file lost op dat moment op. We hebben dus weinig tijd verloren, alhoewel het nu wel al elf uur is geworden.

Een stukje verder rijden we de snelweg af om te tanken. In Henri-Chapelle, nog steeds in België, tanken we voor € 1,64 per liter. Daar vandaan kiezen we ervoor om niet terug naar de snelweg te gaan, maar binnendoor naar het noorwesten te rijden. Zo komen we via echte Belgische asfaltweggetjes, met gaten wel en niet gerepareerd, in Slenaken Nederlands Limburg uit.

Op het verlaten terras van een hotel-restaurant nemen we plaats en bestellen een broodje en koffie. Paulette heeft nog steeds droge voeten, dus werken de gemodificeerde beenstukken zoals ik verwacht had.

Het heeft niet meer geregend, maar het is nog steeds bewolkt met af en toe een klein beetje blauwe lucht. We houden het regenpak aan en rijden naar de bakker in Slenaken waar we bijna elk jaar vlaaien kopen. Wanneer we daar wegrijden is het om kwart voor één 24 graden. We hebben nog even oponthoud op de A2 door de aanleg van de tunnel door de stad, maar daarna vliegen we naar het noorden. Het wordt wel steeds warmer en eigenlijk kan het regenpak allang uit.

We rijden door tot een tankstation langs de A73 ergens voorbij Venlo. Daar gaat eerst het regenpak uit en dan wat cola er in, want we zijn behoorlijk dorstig geworden.

Om half drie vervolgen we onze weg naar huis. Een uur later rijden we onze oprit in Barneveld op. Heelhuids thuis, na 1783 km gereden te hebben sinds we hier een week geleden wegreden.

Alles bij elkaar blijken we voor € 235,50 aan benzine verstookt te hebben.