Dinsdag 11 juni

Dag 2 van 17 (Roadtrip/ferry naar Corfu, 2024)
Tweede deel van reis naar Venetië

De nacht zijn we goed doorgekomen, de bedden zijn zéker niet slecht, maar ik ben thuis verwend met mijn waterbed. Het is nu ruim vier weken geleden dat ik een salto-mortale gemaakt heb over het stuur van mijn fiets en waarschijnlijk een rib heb gebroken of gekneusd. Dit werd veroorzaakt door een jonge man die meer oog had voor zijn mobiel dan voor het overige verkeer. Maar goed, ik dacht dat ik er bijna geen last meer van had, maar zodra ik in een gewoon bed op mijn zij draai, geeft mijn rib mij de waarschuwing dat hij nog niet de oude is.

Om half acht begint de wekkerfunctie van mijn telefoon te spelen. We zijn dan beiden al wakker en stappen dan ook direct uit bed. De zon schijnt af en toe tussen de wolken door naar binnen, dus het lijkt beter weer te zijn/worden dan gisteren. Wilma gaat onder de douche en ik gebruik mijn dekbed als fitnessmat om mijn ochtendritueel uit te voeren. Voor het eerst sinds de salto-mortale doe ik weer mijn push-ups en dat geeft geen problemen!

Wanneer Wilma klaar is met badderen is het mijn beurt om de regendouche uit te proberen in de prachtige badkamer. Ondertussen is Wilma aangekleed en al begonnen met het klaarzetten van het ontbijt: een broodje met kaas met een kop thee of koffie. Het tweede broodje bewaren we voor de lunch want we zitten beiden nog vol van de avondmaaltijd van gisteren. Daarna zijn onze spullen snel ingepakt, poetsen we nog de tanden en laden dan alles in de auto. Nog voor negen uur zijn we onderweg.

Vandaag gaat de route een stukje naar het oosten en daarna vrijwel geheel zuidwaarts. Het zou Duitsland niet zijn als we niet te maken zouden krijgen met een fikse Umleitung. Maar ook de omleiding is geen straf. Het weer is veel beter dan gisteren. Slechts een paar keer krijgen we een klein buitje regen.
De omgeving en de route is mooi en zo komen we na ruim anderhalf uur rijden in het plaatsje Homberg (Ohm). Vanwege de strubbelingen met het laden gisteren parkeren we de auto ook tijdens de eerste pauze bij een laadpaal. Dit keer sluiten we hem zonder problemen aan met het pasje van Ecotap. Via Ecotap omdat we een pasje met RFID nodig hebben om het klepje van de ingang voor de laadkabel te openen.
Daarna lopen we het plaatsje door op zoek naar een zaak die iets te drinken heeft voor ons. Die blijken we niet te kunnen vinden. Wel bezoeken we het slot/kasteel dat op het hoogste punt van het dorp staat met een mooi uitzicht over de omgeving. We komen onderweg naar de auto een soort fitnessbaan tegen, waarvan we de evenwicht-oefeningen doen om toch maar zoveel mogelijk te bewegen op een rij-dag zoals vandaag. Ook hebben ze een keurig openbaar toilet waar we dankbaar gebruik van maken.
Wilma tovert uit haar tas twee repen “Snelle Jelle”. Uit eigen oude voorraad drinken we bij de auto het flesje van gisteren leeg.

We koppelen de laadkabel weer af, wat goed gaat met het pasje van Ecotap, maar de kabel uit de auto halen lukt nog steeds niet zonder de motorkap te moeten openen. Een kleine moeite, maar het zou toch eigenlijk automatisch moeten gaan.

We rijden even later via onze geplande route het dorp uit. Later kruisen de de A5 om verder naar het zuiden te koersen. We rijden nu weer ruim anderhalf uur, en weer in een prachtige omgeving met bergen en dalen en over in het algemeen mooie wegen. Soms zijn de wegen wat aan de smalle kant, zonder midden streep en daar wil ik mijn snelheid wel op aanpassen, ondanks dat je daar 100 km/uur mag rijden.

In Flörsbachtal hebben we een lunchpauze gepland. We vinden al snel de geplande laadpaal en koppelen zonder problemen de auto. Daarna gaan we in dit dorp op zoek naar een onderkomen waar we kunnen lunchen. We wandelen o.a. ca. 2 km naar “Keiler Stübchen” aan de andere kant van het dorp door de bordjes te volgen. Helaas is ook dit Stübchen op dinsdag gesloten. We wandelen terug en gebruiken het schattige openbare toilet in het dorp. Er zit geen slot op de deur, we moeten zelf het bordje “Frei” omdraaien naar “Besetzt” om aan te geven of hij gebruikt kan worden of niet.
Bij de auto eten we ons broodje dat we vanmorgen niet gegeten hebben en Wilma haalt uit haar voorraad twee pakje drinken te voorschijn. Zo overleven we deze dag toch nog!

Na deze bijzondere lunchpauze rijden we ten westen van Würzburg verder naar het zuiden. Het wordt een herhaling van zetten, want ook hier krijgen we weer tientallen bochten over bergen en door dalen voor onze kiezen. Soms afgeremd door een landbouwvoertuig dat niet sneller mag dan 50 km/uur. Dan is het zaak om geen risico te nemen en een geschikt moment af te wachten totdat het voertuig veilig is in te halen.
Op een gegeven moment, ergens in een bosrijk gebied zien we aan de kant van de weg een vos. In onze spiegels zien we hem daarna de weg oversteken, mooi gezicht!
Zo meanderen we door het landschap tot we in Tauberbischofsheim bij ons onderkomen voor vannacht arriveren: “Wohnung mit Ausblick”. Van te voren hebben we aanwijzingen gekregen hoe binnen te komen en waar we de auto kunnen parkeren. Vol verwachting openen we de deur van een appartementencomplex met de bemachtigde sleutel en nemen de trappen naar de bovenste verdieping. We treffen een prachtige woonruimte aan met kleine badkamer, volledig ingerichte keuken, slaapkamer, ruime woonkamer en een breed balkon met uitzicht over het stadje.

We laten onze spullen achter in de woning en gaan met de auto het centrum van de stad in om hem weer aan het infuus te kunnen leggen. Dat lukt even later aan de rand van het oude centrum en wij gaan dan op zoek naar de Rewe supermarkt om ons ontbijt voor morgen te kopen. Zodra dat voor elkaar is gaan we het oude centrum verkennen.
Het blijkt dat het oude centrum omgeven is door een soort rondweg en daarbinnen is het autoluw gemaakt. We doorkruisen een deel van het centrum op zoek naar een gelegenheid om vanavond te eten. We kiezen voor een Aziatisch restaurant met aantrekkelijk gerechten op de menukaart. Ze blijken geen tafeltje binnen meer vrij te hebben en buiten vinden we het toch te fris.
Een stel van onze leeftijd blijkt aan een zes-persoonstafel te zitten en vindt het niet erg als wij daar tegenover gaan zitten. Zo gezegd zo gedaan en we raken eigenlijk al direct met ze aan de praat. Natuurlijk horen ze aan ons accent dat we geen Duitsers zijn. Ze gokken er op dat we Zwitsers zijn en wij kunnen dan lachend vertellen dat we uit “Die Niederlande” komen.

We praten honderd uit over onze vakanties, hij blijkt ook motorrijder te zijn, dus we hebben voldoende stof om over te praten. Ondertussen bestellen we een groot glas Hefe Weizen Alkoholfrei en een witte wijn. Even later weten we ook welk gerecht we willen eten. Wanneer wij halverwege onze maaltijd zijn is het voor hen tijd om af te rekenen en kunnen wij nog nagenieten van deze heerlijke maaltijd met een kopje koffie.

Nadat Wilma als penningmeester de rekening voldaan heeft, besluiten we nog verder de binnenstad te verkennen, want het is een heerlijke avond met weinig wind en een avondzonnetje. De binnenstad is niet zo groot, maar er is voldoende te zien en vooral de delen van de oude stadsmuur maken indruk. Op een gegeven moment hebben we zo’n beetje alle straatjes en stegen van de binnenstad gezien en lopen dan terug naar de auto.
We laten de navigatie ons terugsturen naar onze woning voor vannacht en maken het ons binnen gemakkelijk op de bank. Wilma met haar tablet en ik om te beginnen met mijn telefoon om een dagelijkse Franse les te doen via DuoLingo. Daarna ga ik aan de slag om het verhaal van vandaag op te tekenen en online te zetten. Gelukkig hebben ze hier een prima functionerende wifi.

Als alle geplande zaken gedaan zijn, lezen we nog een paar bladzijden in bed en doen dan de ogen voor een tijdje dicht.