Dinsdag 18 juni

Dag 9 van 17 (Roadtrip/ferry Corfu, 2024)
Derde dag op Corfu

Vanmorgen gaat wel de “wekker” maar we blijven lekker nog een uurtje liggen. We hebben beiden een goede nacht gemaakt, na de nacht op de ferry, is dat pure luxe.
De zon doet al zo danig goed zijn best dat de metalen schuifdeur, die dient als zonwering aan de binnenzijde al bloedheet is. We houden de deur dus dicht en de airco gaat aan.
Na het douchen kleden we ons luchtig voor het ontbijt en gaan op zoek naar een tafeltje buiten in de schaduw. Het ontbijt is nog steeds overweldigend, dus nemen we het er weer van. We merken nu al dat het warm is en het is nog niet eens elf uur.

Na het ontbijt kleden we ons om voor een “verplichte” wandeling met de rugzak. Dus er gaat in ieder geval water mee voor onderweg. Verplicht, omdat we met 18% acculading bij ons hotel op Corfu aangekomen zijn en dus willen laden. De laadpaal is bekend bij de app van de ANWB. We gaan kijken of hij er ook echt staat.
Een paar minuten rijden richting Kerkyra vinden we hem op de parkeerplaats van een supermarkt. Beide zijden van de paal zijn beschikbaar. We koppelen de auto en dat gaat al met een zekere routine. We berekenen dat er ongeveer 10% geladen zal worden in een uur. Voordat we gaan wandelen, gaan we eerst onze lunch kopen in de supermarkt en lopen dan naar het buurdorp van Gouvia: Kontokaly. Het dorp begint zo ongeveer aan het einde van de marinehaven waar we gisteren wandelden. Het valt op dat er veel winkels zijn waar scheepsartikelen te koop zijn.
Op een gegeven moment zitten we op een muurtje in de schaduw aan het strand en zien te veel, veel te dikke mensen, waarvan sommigen zich in bikini durven te vertonen. We eten onze bananen die we in de supermarkt gekocht hebben en zien dan dat een man in een witte BMW aan het manoeuvreren is om te keren. Hij rijdt daarbij tegen een auto aan, het gaat niet hard maar ik zie de andere auto wel bewegen. Daarna rijdt de chauffeur van de BMW weg zonder te kijken naar schade. Ik loop naar de achter gebleven auto en zie goed waar hij hem in de zijkant geraakt heeft, doordat de nog nette auto vies is. Ik vermoed dat de schade nog wel weg te poetsen is…

Na een uur keren we terug naar de auto en blijkt de teller op 29% te staan, we mogen dus nog een uurtje ons vermaken om de teller op minimaal 40% te krijgen. Wanneer we een uur later terug zijn staat hij op 42%. We koppelen hem af en rijden dan door langs de kust naar het noorden naar Pyrgi. We parkeren de auto aan de kant van de weg en zoeken het strand op. Wanneer we daar komen en in zuidelijke richting kijken vinden we het veel te druk met badgasten. We gaan, ondanks dat het strand hier ophoudt, via een soort steiger richting het noorden en zien dan een lieflijk klein standje dat via stenen traptreden te bereiken is.
We eten daar ons brood met een salamiworst en drinken daarbij een heel lekkere citroenlimodade 0.0, want gezoet met de plant Stevia. Tijdens deze lunch bedenk ik me dat dit een mooie plek is om de as van Paulette achter te laten: Ik heb de vorige keer op Corfu de hoogste berg beklommen van zeeniveau tot op de top 906 m. Paulette heeft me toen in Pyrgi afgezet en ook weer opgehaald met de huurauto. Én het is een mooi idyllisch plekje om Paulette d’r laatste wens in vervulling te laten gaan.
Wanneer we deze plek verlaten, overvalt de emotie mij wel, ik ben blij dat ik dit niet in m’n eentje doe. Die fout heb ik al gemaakt bij het ophalen van de urn bij het crematorium…

Na de lunch, steken we ons afval in de rugzak en ook nog een viertal achtergelaten plastic flesjes en rijden we terug naar het hotel, kleden ons om en nemen plaats op de luxe ligbedden die we wel even in de schaduw positioneren. We trekken een paar baantjes, pakken dan onze lectuur en doen stiekem af en toe de ogen toe.

Wanneer ik als eerste terugloop naar onze kamer (omstreeks half zeven) valt me de hitte op die de zon nog op dit tijdstip naar dit eiland straalt!
Ik douche me dit keer uitgebreid en kleed me voor het diner. Daarna stuur ik Wilma een berichtje via WhatsApp maar dat lijkt niet aan te komen. Ik wacht een poosje en zie dan dat ik nog steeds geen tweede “vinkje” heb gekregen. Ik besluit haar te bellen. Verbaast neemt ze op en op dat moment komt pas mijn berichtje bij haar aan.
Ik ga op het bed nog wat lezen en doe alvast mijn Franse les. Ondertussen is Wilma ook terug en is het haar beurt om zich te schrobben onder de douche.

Daarna gaan we beiden schoon en lekker ruikend op pad naar het centrum van Gouvia. Gisteren heeft Wilma het restaurant mogen uitzoeken. Vandaag wil ik graag naar het Indiaas restaurant waar ik goede herinneringen aan heb. We eten er heerlijk en de prijs die we moeten betalen is allerzins redelijk.
We lopen dezelfde weg terug naar het hotel en onderweg bespreken we de plannen voor morgen. Ik heb bedacht dat we het toch anders gaan doen dan in eerste instantie bedacht. We gaan eerst naar de hoofdstad Kerkyra om te shoppen, daarna naar de voetgangersbrug die zo’n 150 meter voor/na de landings-/startbaan in het water ligt. Tegen die tijd is het siësta op het eiland en rijden wij naar Pyrgi om de inhoud van de urn op het gekozen plekje achter te laten. We kunnen daarna vast nog wel even naar het zwembad. Gelukkig vindt Wilma dit plan ook goed, anders hadden we nog een robbertje moeten vechten.

Terug op onze hotelkamer zet ik nog een bakje koffie die we zittend op het bed nuttigen. Wilma is in de weer met haar tablet en ik probeer het verhaal te schrijven. Ik word daar danig in gestoord door Miya. Miya is waarschijnlijk een man en een Roemeense crimineel, maar ik kreeg van haar een WhatsApp berichtje dat ogenschijnlijk niet aan mij was gericht, maar aan ene John. Ik berichtte haar dat ze een verkeerd nummer had en toen begon de chatsessie. Ze wil graag vrienden worden! Ik heb gezegd dat ik een oude man ben (zij is Koreaans en zo te zien rond de 25 jaar, als de afzender van het bericht inderdaad Miya is), maar ze vindt het interessant om met oude wijze mensen contact te hebben. Wilma denkt dat ze op mijn geld uit is…
Zou het? Ik krijg zelfs haar privénummer naast het zakelijke nummer dat ze tot nu toe gebruikte 🙂

Ten slotte vind ik toch nog tijd om het verhaal te schrijven, zodat het vandaag nog online komt te staan. Wel drinken we nog zo’n lekkere citroenlimonade, morgen maar weer nieuwe halen…