Dinsdag 25 juni

Dag 16 van 17 (Roadtrip/ferry Corfu, 2024)
Vierde deel van route terug naar huis

Voordat de telefoon ons probeert te wekken ben ik al een uur wakker, geen idee waarom, want ik lig nog steeds lekker op dit goede bed. We doen ons ochtendding en lopen dan naar de Edeka supermarkt.
Daar kopen we eerst verse broodjes bij de bakker en in de supermarkt beleg, bekertjes yoghurt en bananen. Dit alles eten we in onze hotelkamer met een kopje koffie/thee.

Zo zijn we al voor negen uur op weg. We verlaten Achern in westelijke richting het Rijndal in. Dit dal heb ik al op diverse plaatsen overgestoken en het blijft altijd een saai stuk vol met bebouwing en industrie, zo ook nu, al is het een nieuwe route. Even later steken we daadwerkelijk de rivier over naar Frankrijk, waarbij we geen moment het idee hebben dat de douane van plan was een controle uit te voeren.

In Frankrijk rijden we in noordwestelijke richting richting Duitsland. Het eerste uurtje over saaie rechte wegen, maar daarna gaat het landschap glooien en worden de wegen leuker en leuker.

Aan de Duitse kant van de grens arriveren we op een gegeven moment in het plaatsje Hinterweidenthal, waar we het weer tijd vinden om te pauzeren. We parkeren de auto bij de kerk en lopen het dorpje in. Ons oog valt op een bord “Windbeutel !” dat bij een bakkerij voor de deur staat. Ze hebben een terras en binnen ook tafels en stoelen dus waarschijnlijk ook een toilet.
Om te beginnen vragen we wat een Windbeutel is. Dat blijkt een soort soes te zijn waarvan de bodem gevuld is met verse vruchten, daar slagroom op, dan daar het “deksel” weer bovenop en daar weer bovenop slagroom. Dat alles op een bordje met daarnaast een behoorlijke toef slagroom en weer verse vruchten. Wilma kies een Windbeutel met kersen ik eentje met aardbeien. Wilma kan hem niet op! Maar gelukkig kan ik haar helpen 😉
Alleen denk ik niet dat we voorlopig hoeven te lunchen.

Gisteravond heb ik een e-mail gestuurd naar Bike-Barn om te informeren wanneer het anti-diefstal-systeem geïnstalleerd kan worden. Marcel heeft al teruggebeld en heeft mijn voicemail ingesproken om hem even terug te bellen. Ik bel hem terug en hoor dan dat ik vrijdagmiddag bij hun terecht kan. Nu nog bij vriend Ton informeren of dat nog uitmaakt in de verzekeringspremie.

Onze route vervolgend, rijden we een stukje naar het westen om ten noorden van Pirmasens naar het noorden te draaien tot Kaiserslautern. Dit zijn weer de wegen en weggetjes waar we van houden. We krijgen de bochten om onze oren. Vervolgens draaien we weer naar het noordwesten om in Birkenfeld te gaan lunchen en laden.
De auto gaat aan de laadpaal en terloops spreken we een Vlaams stel dat informeert hoe het laden in het buitenland verloopt. Daarna lopen we het dorp in en drinken een Cola op een miniterras bij een modern restaurant. Hier hebben ze een bordje bij de toiletten met de, naar onze mening originele, tekst “Getränke rückgabe”.
We lopen een rondje door het dorp, om de auto de gelegenheid te geven wat kW te laden. Zodra de auto een uur geladen heeft keren we naar hem terug en koppelen we hem af.

Na de lunch rijden we verder naar het noordwesten, soms over smalle weggetjes, dan weer over mooie brede wegen, maar steeds met goed asfalt en bochtig. Op een gegeven moment heb ik er kennelijk een stukje Autobahn van 7,5 km in verwerkt bij de planning, want daar staat een routepunt op, dus niet te vermijden. Waarschijnlijk om wat tijd te winnen, want vandaag moeten we meer dan vijf uren sturen.

De route is weer prachtig en het weer werkt ook mee. Zo naderen we de rivier de Mosel, om later bij Mehring deze waterweg over te steken. Aan de andere zijde van de rivier koersen we naar het noorden. We hadden nog een pauze gepland op een uur rijden van het komende hotel, maar het rijdt lekker door, dus slaan we die pauze over. Als het een beetje meezit dan zijn we rond kwart voor vijf bij het hotel voor vannacht.

Het laatste deel van de route van vandaag loopt weer voornamelijk naar het noordwesten. Op een gegeven moment zie ik dat er gemeld wordt dat een spoorwegovergang geblokkeerd is en er wordt een Umleitung aangegeven. We hebben geen idee of we daar last van hebben, omdat we niet weten waar we het spoor gaan oversteken, dus rijden we door. Dat gaat een kilometer goed, maar dan staan we achter een auto die voor gesloten spoorbomen staat te wachten. Aan de andere kant van het spoor staan ook voertuigen te wachten. Ik heb er geen goed gevoel over en spreek met Wilma af dat ik een paar minuten blijf wachten, maar dat ik waarschijnlijk ga keren en kies voor de Umleitung. Achter ons komt een bus staan. Die zal het toch wel weten, meent Wilma.

Toch draai ik de auto na een paar minuten de korte file uit en rijd terug totdat ik denk dat ik via de Umleitung rijd. Gelukkig pakt MyRouteApp de route snel op en rijden we naar het volgende routepunt. Helaas is dit niet echt een doorgaande route, want alhoewel het asfalt prima is, is de weg erg smal en bochtig en draait omhoog de helling op. Zodra ik een tegenligger zie, krijg ik een hartverzakking. Zolang we beiden adequaat reageren gaat het goed, maar als er eentje tussen zit die nonchalant rijdt, zijn we de Sjaak. Op de motor zijn dat toch leukere weggetjes. Ik ben blij wanneer we ten slotte weer op bredere wegen komen en daarna ook zien dat we weer op de originele route rijden.

Aan het einde van de geplande route, die over mooie wegen loopt, arriveren we net voor de stad Prüm in het onderkomen Hofgut Held waar we de auto parkeren achter het hotel. We blijken door de gesloten spoorwegovergang wel een kwartier verspeeld te zijn, want het is precies vijf uur.

Dit hotel heeft geen receptie, maar ik weet dat ik een bericht heb gekregen van het hotel met een tweetal zes-cijferige codes. Eén om het hotel binnen te komen en één om de hotelkamer in te kunnen. Ik heb gisteravond uitgebreid gezocht naar dit bericht, maar kon me niet herinneren hoe ik het bericht ontvangen had. Noch via mijn e-mail, noch via mijn sms, noch via de app Booking.com heb ik het bericht terug kunnen vinden. Er is een telefoonnummer genoteerd bij de ingang van het hotel dat ik bel voor uitkomst. Mevrouw Monika Müller beantwoord de oproep en ik vertel dat ik wel bericht van haar ontvangen heb maar dat ik het dom genoeg kwijt ben. Ze zal het bericht opnieuw versturen naar het nummer dat ze van me heeft.

Een meneer ziet ons met onze bagage staan bij de ingang van het hotel en vraagt om hij ons kan helpen. Het blijkt meneer Müller te zijn. Hij vertelt dat zijn vrouw het bericht in principe per WhatsApp verstuurt. Dat blijkt ook enkele ogenblikken te gebeuren. Nu zie ik wat ik fout heb gedaan. Op het moment dat het appje binnenkomt is de afzender niet bekend bij mijn contacten, als ik de afzender niet toevoeg aan mijn contacten, wordt het bericht inclusief afzender niet bewaard…

We blijken een luxe kamer met balkon geboekt te hebben. In de kamer een eethoek, een zithoek, een kitchenette en een badkamer. Hier kunnen we het wel drie weken uithouden, maar helaas is het maar voor één nacht.
We droppen onze spullen in de kamer en gaan dan met de auto door naar het centrum van Prün om te laden en dineren. Terwijl de auto aan de laadpaal staat gaan we aan de wandel om een geschikt restaurant voor ons diner te vinden. Er zijn restaurants genoeg, maar ze zijn dicht wegens vakantie of hebben Ruhetag vandaag. Na een wandeling door de halve stad, komen we uit op het centrale plein waar een Grieks restaurant een leuk terras heeft.
Een tafeltje is al snel gevonden, maar wanneer een dame van de bediening bij ons komt waarschuwt ze dat we wel geduld moeten hebben met hetgeen we bestellen want het is eigenlijk veel te druk voor de keuken. We hebben tijd genoeg, en krijgen redelijk snel al de bestelde drankjes. Ook de salade komt daarna vrij vlot, maar vervolgens moeten we meer dan drie kwartier wachten op ons eten. Maar ja, ze had ons gewaarschuwd. Het smaakt ons in ieder geval uitstekend.

Zodra we voldoende gegeten hebben, gaat Wilma afrekenen, want we willen ook nog naar de Lidl om ons ontbijt voor morgen te gaan regelen. Het ontbijt bij dit hotel vonden we namelijk te duur…
De Lidl heeft alles wat we nodig hebben en zo wandelen we even later weer terug naar de auto. Die heeft voldoende kW gedronken om ons helemaal thuis te kunnen brengen, dus dat is voor elkaar.

Het is maar een klein stukje rijden terug naar het hotel, waar we nog net een parkeerplek vinden achter het hotel. In onze kamer zetten we een bakje koffie waarna Wilma onder de douche gaat. Ik doe een korte Franse les en begin dan aan mijn verhaal van vandaag.
Zodra de douche vrij is, ben ik aan de beurt om het onfrisse lijf weer schoon te poetsen. Daarna situeren we ons, zo als de laatste dagen, op het bed om nog wat te lezen, maar eerst het verhaal afschrijven en online zetten. Tot slot van deze dag nog tanden poetsen, licht uit en ogen dicht.