Donderdag 13 juni

Dag 4 van 17 (Roadtrip/ferry naar Corfu, 2024)
Vierde deel van route naar Venetië

Nadat we om 7:30 uur aan ons ochtendritueel begonnen zijn, zitten we omstreeks 8:15 uur aan het ontbijt op onze kamer. Hoewel de broodjes van gisteren zijn, smaken ze uitstekend. Daarna tanden poetsen en een deel van onze bagage naar de auto. Ten slotte de keycard inleveren bij de receptie en de rekening voldoen.
Nog voor negen uur rijden we weg, helaas is het al wel beginnen te spetteren. De route brengt ons via leuke slingerende wegen naar het zuidoosten. Om half elf doemen in de verte de Alpen donker grijs op in de laag hangende haast zwarte bewolking. Wij houden het redelijk droog, maar het is wel fris, zo’n 11 graden.
Na ruim anderhalf uur rijden, parkeren we in Murnau am Staffelsee de auto bij de Rewe-getränkenmarkt en doen een rondje door het dorp. Bij een Italiaans café drinken we koffie en gebruiken we het toilet. Terwijl Wilma naar het toilet is, zie ik een sms-bericht binnenkomen van Anek, de firma van de ferry. De ferry zal in plaats van ‘s middags om 13:00 uur pas ‘s avonds om 21.00 uur vertrekken. Het houdt ook in dat we in plaats van de volgende dag omstreeks 15:00 uur, pas rond 23:15 uur op Corfu zullen arriveren. Dat moeten we nog wel aan ons hotel op Corfu laten weten, zodat ze iemand regelen die ons rond middernacht binnenlaat in onze hotelkamer…
Tegen de tijd dat we terug bij de auto zijn, begint het te regenen.

De route stuurt ons nog steeds naar het zuidoosten tot Kochel am See. Daar draaien we naar het zuiden en rijden bij Mittenwald de grens over naar Oostenrijk. Wij rijden afwisselend in de regen en dan weer even droog, maar in de bergen stort het van de regen en daalt de temperatuur naar 8 graden. Pas als we in het Inndal uit de bergen komen, klaart het op. De temperatuur stijgt gelukkig gestaag.

In Innsbruck parkeren we de auto bij een geplande laadpaal, koppelen de auto en gaan dan lopend op zoek naar een plek om te lunchen. We zien eerst alleen etablissementen die gesloten zijn…
Bij de EuroSpar supermarkt halen we kersen en bananen voor de broodnodige vitamientjes. Bij de kassa gaat het mis: er is een dame voor ons. Zij geeft elk artikel handmatig aan de cassier die deze vervolgens scant. Dan gaat het artikel weer in de winkelwagen en komt het volgende artikel aan de beurt. Aangezien de hele winkelwagen vol ligt, besluiten wij een andere kassa te kiezen. Wanneer wij al lang en breed buiten zijn, komt mevrouw begeleid door een jonge man naar buiten. De jongeman stond zojuist nog de daklozenkrant te verkopen, dus verwacht hij waarschijnlijk een financiële tegemoetkoming als hij de mevrouw helpt om haar boodschappen in de auto te laden. Dat inladen heeft ook nog wel wat voeten in aarde. Zij haalt zo’n beetje alles uit de originele verpakking en stopt dat vervolgens in plastic zakjes.
Dit alles slaan wij gade terwijl wij onze broodjes van gisteren verorberen gezeten op een muurtje bij de EuroSpar.

Wanneer de mevrouw eindelijk met haar auto vertrekt, heeft de jongeman een euro verdient en gaan wij verder op zoek naar een koffietent met toilet. Die vinden we even later, drinken prima koffie en lopen dan in het zonnetje terug naar de auto. Deze heeft weer voor een kleine 100 km stroom getankt, dus kunnen we met een gerust hart onze route vervolgen richting Italië.

We rijden naar het oosten van Innsbruck om aan de oostzijde van de rivier de Sill te komen. De Sill stroomt rechtstreeks naar Italië en heeft het dal gevormd waar de Brenner Autobahn ligt. Wij gebruiken de Brenner Autobahn niet, maar rijden de pas aan de oostzijde van de Sill tot Matrei am Brenner. Daar steken we de Sill over en slingeren onder de Brenner Autobahn naar Brenner. Na dat stadje gaan we de grens over naar Italië.
Na Vipiteno bereikt te hebben rijden we naar het zuidoosten tot we ten slotte in Bressanone arriveren.

In Bressanone rijden we eerst naar de laadpaal die we uitgekozen hebben in de hoop dat we daar ook de auto voor een langere tijd kunnen laten staan op loopafstand van Hotel das alte Slachthaus. Dit hotel staat namelijk midden in het toeristische, maar prachtige centrum van de stad en daar heeft de auto geen toegang. De laadpaal is aan twee kanten bezet, dus ons plan valt in duigen.
Vervolgens rijden we op de aanwijzingen van het hotel naar de andere zijde van de rivier Isarco. Daar schijnen we de auto een kwartier te mogen parkeren om in te kunnen checken aan deze kant van de rivier, waar de laadpaal staat. We kunnen dus niet met de auto in de buurt van het hotel komen. Er is een voetgangersbrug over de Isarco, dus dat moet haast lukken. Ware het niet dat de twee tijdelijke laad-/losplaatsen bezet zijn. We keren de auto en zetten hem brutaal en illegaal met de alarmlichten aan voor de twee laad-/losplaatsen. We lopen dan via de voetgangersbrug naar de overzijde van de rivier naar de receptie van het hotel dat zich weer in een ander hotel bevindt!
Bij de receptie krijgen we de keycards van onze kamer in Hotel das Alte Slachthaus en horen van de receptionist dat we tegen betaling de auto in hun parkeergarage aan de overkant van de rivier kunnen zetten, waar hij nog opgeladen kan worden ook. Met de keycards lopen we terug naar de auto. Keren de auto weer en rijden naar de parkeergarage. Deze opent automatisch doordat de receptionist ons kenteken doorgegeven heeft aan het systeem.

De auto parkeren we in de garage en doen dan een poging om de auto te koppelen aan een van de vele laadpalen aldaar. Het lukt ons in eerste instantie niet, omdat we pas later begrijpen dat we het laden moeten starten met een van onze keycards in plaats van onze eigen laadkaarten. Dan halen we zoveel mogelijk bagage uit de auto en sjouwen de diverse tassen de garage uit, de brug over naar onze kamer. Een ober wijst ons de weg en even later vallen onze monden open van verbazing vanwege de inrichting van onze hotelkamer.
We hebben nog nooit zo’n aparte hotelkamer gezien: de ruimte is geheel opgebouwd met onbewerkt hout (spaanplaat). Direct bij binnenkomst loop je tegen een grote zinken teil met een douchegordijn er omheen, daarnaast een kleinere zinken wasteil op pootjes met een kraan en spiegel er boven. Naast de kleinere wasteil is een wc-ruimte getimmerd met het spaanplaat en daarnaast kan je via een trapleertje anderhalve meter omhoog om in het bed te kunnen duiken. We liggen dan direct onder het schuine dak, waar wel twee dakramen in zijn gemaakt.

Omdat het nog steeds mooi weer is, besluiten we een wandeling door het centrum te maken, op zoek naar een restaurant. Na een leuke wandeling gemaakt te hebben, kiezen we toch het restaurant van ons hotel om te dineren. De temperatuur is nog goed, vandaar dat we een tafeltje buiten kiezen.
We doen ons tegoed aan ons avondeten en willen dan nog terug naar de auto om wat zaken er uit te halen.
Helaas lukt het ons niet om met de keycards in de garage te komen. We lopen terug naar de receptie, die echter al gesloten is. Aan de bar vinden we de receptionist van vanmiddag, van hem lenen we zijn keycard, waarmee het even later wel lukt om in de garage te komen. De keycard wordt weer teruggebracht, maar dat neemt niet weg dat we morgenochtend met hetzelfde probleem zitten. We leggen het probleem voor aan de receptionist aan de bar. Hij adviseert ons om bij het ontbijt aan een medewerkster een werkende keycard te vragen.

Wij keren terug naar onze kamer. Ik trim mijn baard en hoofdhaar en probeer daarna de vreemd vormgegeven doucheruimte uit. Dit bevalt uitstekend!
Wilma is al met haar tablet op het bed neergestreken en ik volg haar zodra ik weer ordentelijk gekleed ben.
Eerst schrijven we een e-mail naar het hotel op Corfu om de vertraging van de ferry te melden en te vragen of zij een oplossing hebben voor het verkrijgen van toegang tot onze hotelkamer rond middernacht.
Vervolgens doe ik een korte Franse les en ga dan aan de slag met het verhaal van vandaag. Even na 23:00 uur is het verhaal gereed en kan het online gezet worden. Het is dan ook tijd geworden om ons gereed te maken voor de nacht.