Donderdag 22 mei 2025

Vannacht heb ik het tikken van de regen gehoord tegen het raam, vanmorgen is het droog, maar nog te vroeg om op te staan.

Om 7:00 uur, gaat de wekker en stap ik uit bed. Ik loop mijn ochtendgebeuren af en ga dan op zoek naar de ontbijtruimte. De koffer met de LiFePo-accu’s voor de accessoires breng ik meteen maar naar beneden en bevestig hem alvast aan de motor.

Ik zoek een tafeltje uit, niet moeilijk want er staan er voldoende die nog vrij zijn. Daarna haal ik thee en een paar broodjes met beleg. Even later nog een schaaltje vruchtenyoghurt en dan kan ik er wel weer even tegen.

Terug naar mijn kamer om de tanden te poetsen en dan meld ik me af bij de receptie. Ik blijk alleen nog de toeristenbelasting te moeten betalen, de rest is al van mijn creditcard gehaald.

Ik bind al mijn spullen in en op de motor en vertrek dan net voor half negen. Er werd geen regen verwacht voor vandaag, dus al is het zwaar bewolkt, ik gok dat het droog blijft. Als ik de buienradar bekijk valt er waarschijnlijk niet veel. Mijn motorjas is wel tegen iets bestand denk ik en zo ook de lederen broek. Het is wel fris, nog maar 11 graden. Ik ben blij dat ik handvatverwarming heb, want die kan ik nu wel gebruiken. Gelukkig loopt de temperatuur iets op: 13 graden, want hij daalde ook even naar 10 graden en daarvoor ben ik eigenlijk te zomers gekleed.

Ik weet het, ik scheld op de werkzaamheden aan de weg die voor een “Umleitung” zorgen. Ook dit keer bij Mariënberg, na ca. een rijden is het weer zover. Maar ik scheld ook op het slecht opgelapte asfalt waar ik overheen stuiter. Dus het is het een of het ander, dus blij zijn met de omleidingen omdat dat betekent dat er volgende keer beter asfalt ligt.

In Mariënberg gok ik verkeerd op een kruispunt en zo ben ik een kwartier bezig voordat ik weer het idee heb dat ik goed rijd. Het begint ook nog te spetteren en dat is nog niet het ergste, want daarna gaat het echt regenen. Het komt niet met bakken uit de lucht, maar het regent wel lekker door.

Maar hopen dat mijn kleding voldoende tegen gaat houden. Ik pas wel mijn snelheid aan, want een glijer maken op glad asfalt, wil ik voorkomen. Ik hoorde pas: “Hoop is een slechte raadgever maar een goede reisgenoot” en zelf zeg ik vaak: “Hoop is uitgestelde teleurstelling”. We gaan zien wat het wordt. In Mildenau heb ik een pauze gepland. De laadpaal is een snellader, die aan de linkerkant niet blijkt te werken, gelukkig aan de andere zijde wel. Hij staat op een verregend parkeerterrein van een supermarkt en ik nu onder de overkapping daarvan, wachtend tot de motor weer 80% acculading heeft. Na een half uur na aankomst rijd ik weer verder. De 80% kan ik goed gebruiken, want het is hard gaan waaien en de temperatuur schommelt tussen de 10 en 13 graden. (Hoe kouder hoe minder capaciteit de accu geeft).

Nog maar net op weg of ik krijg na Tannenberg weer een omleiding. Dit keer volg ik de borden maar… Een heel stuk verder kom ik bij Schwarzenberg pas weer op de geplande route. Wel allemaal door een mooie omgeving, maar alles ziet er anders uit als de zon niet schijnt en ik durf niet voluit te rijden door de regen.

Ten slotte beland ik op een klein industrieterrein bij een lader die met de app Maingau zou moeten werken. Bij het vorige hotel lukte dat niet, maar hier wel. Ook is het zowaar droog geworden om kwart voor een! Ik laat de motor achter en ga voor een fikse wandeling, want hij mag van mij wel ruim een uur laden met deze harde tegenwind.

Achter het industrieterrein ligt een bos en daar zou een eettent moeten staan. Het bos is idyllisch, de eettent gesloten. Dan loop ik gewoon door naar het gigantisch grote wintersport hotel. Daar vandaan zie ik het dorp liggen tegen de berg en besluit daar naartoe te lopen. Ondertussen breekt af en toe de zon door de wolken. Naar beneden naar de rand van het dorp gaat makkelijk. Voor naar het centrum van het dorp, moet ik toch echt omhoog. Het blijkt nog te vroeg, of te vroeg in het seizoen, want zo’n beetje alles is hier gesloten.

Al wandelend terug naar de motor passeer ik een tankstation. Die laat ik tegenwoordig links liggen, maar ik heb eigenlijk toch wel trek gekregen. Ik ga kijken of ze belegde broodjes hebben. Helaas, die hebben ze daar niet, maar wel een broodje met een soort bockworst. Laat die nou ook prima smaken.

Bij de motor aangekomen, maak ik alles gereed om weer verder te rijden. Maingau besluit op een gegeven moment zelf dat het genoeg is geweest (of zo), want hij schakelt het laden uit. De accu blijkt voor 76% vol te zijn, eigenlijk geen reden voor Maingau op te stoppen met laden. Maar goed nog een uur en vijfenveertig minuten naar mijn onderkomen voor vannacht, dus ik vertrek met 76%. Het is dan wel droog, het dreigt ook en de harde wind wordt niet minder.

De route blijft mooi met snelle wegen afgewisseld door het rijden door kleine dorpjes. Bij Bad Lobenstein volgt er een omleiding, echt? Ja echt! Het is een vrij lange omweg en op een gegeven moment denk ik dat ik wel terug kan komen op de originele route door binnendoor te rijden. Dat stuk kan ik dus twee keer rijden, want het was te vroeg.

Het weer wordt iets vriendelijker: af en toe komt de zon weer iets langer te voorschijn. Er rijdt plotseling een jonge man op een bromfiets achter me. Hij rijdt aardig met me mee, alleen als ik harder rijd dan 80 km/u loop ik op hem uit. Maar zodra ik door de verkeersomstandigheid snelheid minderen moet, zit hij meteen weer in mijn achterwiel. Pas wanneer ik afsla naar het dorp Eichicht, waar het pension staat, raak ik hem kwijt.

Ik parkeer de motor achter het pension en loop dan naar de voordeur om me te melden. Ik krijg de sleutel van kamer 25 in dit prachtige pension.

De motor mag via een grote deur, die de gastvrouw voor me openmaakt, op de binnenplaats staan met stopcontact. Dus en de accu van de motor en de accu voor de accessoires worden daar geladen. Ik haal mijn reistas van de motor en neem mijn intrek in kamer 25.

Eerst me maar eens douchen, scheren (hoofdhaar) en trimmen (baard). Omgekleed doe ik een rondje door het dorpje en ga om even na zes uur kijken of ik al wat te eten kan bestellen. Dat blijkt geen probleem.

Er zijn nog drie andere gasten, maar die hebben zich nog niet in het restaurant gemeld. Daardoor staat het door mij bestelde al heel snel voor mijn neus. Na het eten schrijf ik op de tablet wat ik vandaag beleefd heb. Als ik uitgeschreven ben en het glas leeg is, ga ik terug naar mijn kamer.