Donderdag 26 september

Dag 3 van 5, de geplande route:

Na een prima nacht in het grote bed, ga ik in 7:00 uur uit bed. Bezie de buienradar en kom tot de conclusie dat het pas na 9:00 uur enigszins droog wordt. Ik hoef me dus niet te haasten.

Maar nu is het even droog… Ik schiet wat kleding aan en koppel de kabels los bij de motor en berg ze op in de koffers. Dan begin ik daarna toch maar met het dagelijkse ochtendgebeuren. Omstreeks half negen zit ik aan het ontbijt in de eetkamer, daarna de tanden poetsen en dan de bagage op en in mijn voertuig.

Het regent niet echt, maar het is ook niet droog. Ik besluit weg te rijden zonder regenoverall aan. De sleutel hang ik terug in het kluisje. Na het starten van de motor krijg ik een foutmelding over de accu. Nogmaals starten helpt niet, maar de motor doet gewoon wat hij moet doen. Dus ga ik op weg en meld het straks bij de dealer.

Ik was even de omleiding naar dit stadje vergeten, dus nog maar net weg, of ik moet weer keren na gekeken te hebben welke weg te nemen. Het blijft constant spetteren, maar gaat niet over in regen. Wel lijkt het wegdek, dat hier beter is dan de menige wegen van gisteren, spiegel glad door het water dat er op ligt. Ik pas mijn snelheid aan, zeker in de bochten. Ook zijn sommige stukken weg door de landbouwvoertuigen behoorlijk modderig geworden.

De route is mooi en zo rijd ik voornamelijk naar het noorden. In principe weg van de buien, maar het wordt pas in Duderstadt droog. Hier vind ik de laadpaal die ik gisteren nog in de route heb gezet. Na het aankoppelen loop ik de stad in en vind in het gemeentehuis en toiletgebouw waar je middels vijftig eurocent in de automaat, naar binnen kunt. Keurig geregeld, naar mijn mening.

Bij een bakker haal ik onbelegde broodjes voor straks en een kop koffie voor nu. Ik schrijf een stukje aan de tekst van vandaag en meld de foutmelding van de accu bij Bike-Barn.

Na een uur gepauzeerd te hebben vervolg ik mijn route. Het is een prachtige route door o.a. het natuurpark De Harz. Maar wat is het aanzicht van de natuur verschrikkelijk: werkelijk duizenden dode bomen! Overal waar je kijkt, een enkele overlevende daar gelaten. Het is een droevig gezicht.

Het spettert af en toe, maar de regen blijft weg en zo arriveer op den duur in Clausthal-Zellerfeld bij een laadpaal aan de rand van het centrum. Na het aankoppelen wandel ik het centrum in een geraak op een gegeven moment in een parkje, waar ik mijn broodjes beleg met de restjes van vanmorgen. Ze smaken nog prima.

Helaas hebben ze hier geen openbaar toilet, dus ga ik een Eiscafé binnen voor een Cola Zero, zodat ik gebruik mag maken van een professorisch maar keurig toilet. Ik bestudeer de buienradar, maar zoals ik het kan zien, moet ik wel heel veel geluk hebben als ik het droog houd de komende uren.

Maar misschien heb ik dat geluk, dus terug bij de motor trek ik niet de regenoverall aan. Wel zie ik één zwarte wolk, maar dan moet je echt pech hebben als je door die getroffen wordt. Nou, die pech krijg ik. Of je een paar emmers water over je heen krijgt. Zodra het kan schiet ik de weg af het fietspad op onder een paar bomen. Het regent echter zo hard dat de bladeren weinig tegen houden. Zo snel als mogelijk wurm ik me in de regenoverall en rijd dan verder, want nu maakt het niet meer uit of het regent of niet. Natuurlijk wordt wel het weggedrag aangepast aan de weersomstandigheden.

Na ongeveer een half uur wordt het droog en zie ik af en toe in de verte stukjes blauwe lucht. De route die ik rijd blijft over het algemeen leuk. Wel jammer dat hier en daar de snelheid eruit moet vanwege “Strassen Schäden”. Ik rijd vandaag regelmatig over de oude scheidingslijn tussen het vroeger Duitsland en de DDR. Dit is duidelijk een minder welvarend deel van het huidige Duitsland. Dat zal ook zijn weerslag hebben op het onderhoud van de binnenwegen.

Wanneer ik in Holzminden arriveer, rijd ik eerst naar het hotel, maar stop daar niet. Ik keer om en rijd eerst naar de snellader, want ik de Experia heeft nog maar 30% acculading en ik mag niet laden bij het hotel.

De snellader is net nieuw, maar de ANWB-app kent hem al. Na de handleiding op het apparaat gevolgd te hebben gevolgd, laadt hij de accu met 50 Ampère. Dat is wat anders dan de lullige 15 Ampère bij een gewone laadpaal. Normaal gesproken laadt je met een snellader tot 80% omdat de laatste 20% het langst duurt, maar ik neem de tijd en ik sta niemand in de weg. Na een klein uur is de accu tot de nok vol en heeft de lader hem ook nog uitgebalanceerd. Ondertussen had ik de regenoverall uitgetrokken en ben ik gereed om weer op te stappen.

Enkele minuten later meld ik me bij de receptie van Hotel Schleifmühle. Ik krijg de sleutel van kamer 5 en mag de motor in de fietsen-garage zetten. Fijn, want er komt nog meer regen aan en dan begin ik morgenochtend in ieder geval droog.

Ik ruil mijn motorjas voor een regenjas met pet en ga op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Het is al halfacht en het is verder lopen dan ik dacht. Half Holzminden blijkt namelijk te bestaan uit een groot fabriekscomplex van Symrise. Geen idee wat ze er maken, maar het is gigantisch en ik moet er omheen. Helaas vind ik geen restaurant waar ik iets kan eten. Het zijn kroegen geworden of ze zijn al niet meer bemenst.

Na een half uurtje houd ik het voor gezien en loop terug. Het begint ook nog te regenen, dus de regenjas met pet komen goed van pas. De Edeka is nog open, zie ik wanneer ik de supermarkt nader. Ik koop daar een lekkere salade en een paar wraps. Zo kom ik de avond wel door, denk ik.

Het valt me, tijdens het lopen hier, op dat de verlichting van de lantaarnpalen reageert op een voorbijganger: de verlichting gaat sterker branden als je in de buurt komt! Nog een stuk lopen door de regen, maar dan kan ik op mijn kamer me tegoed doen aan het gekochte voedsel.

Vervolgens nestel ik me op het bed en schrijf aan mijn verhaal tot het tijd is voor “Dit was het nieuws” op tv, altijd leuk. Helaas is de internetverbinding hier niet goed genoeg om het te kunnen volgen. Dan eerst een Franse les en daarna ga ik de route voor morgen maar eens goed bestuderen. In de route wijzig ik de eerste pauzeplaats naar een plek waar een laadpaal staat.

Tot slot van deze dag zet ik het verhaal online en zorg dat ik in bed kom.