Dubai, United Arab Emirates (UAE), januari 2015

Zondag 4 januari

Nog voor half zeven ‘s avonds staan mijn ouders al bij ons voor de deur met hun Ford Transit. Ze zijn zo lief om ons naar Schiphol te brengen vanavond. Onze bagage gaat met groot gemak in de laadruimte van de Ford en binnen het uur staan we bij vertrekhal 3 geparkeerd.

We nemen afscheid van paps en mams en begeven ons naar de “bagage drop off”. Thuis hadden we onze papieren al in orde gemaakt en we moeten alleen nog onze ruimbagage kwijt zien te raken. Precies om half acht gaat de desk open en lossen we onze bagage. Daarna volgt de pascontrole, die we zonder problemen doorstaan. Vervolgens moeten we nog twee uren volmaken voordat we ons bij de gate moeten melden om te boarden.

We lopen langs de winkels en kopen een kop koffie die we gezeten op een trap opdrinken. Dit gaat vergezeld met de broodjes die Paulette thuis al heeft klaargemaakt. Zo verstrijken de uren en, alweer precies, om half tien begint het boarden bij gate D2 door ArkeFly, maar eerst volgen nog de bagagecontrole en de full bodyscan.

Rond half elf krijgen we permissie om op te stijgen. De ruimte tussen de economy stoelen laat veel te wensen over, mijn knieën zitten exact klem tussen de stoelen.

We lezen wat en rond half twaalf kijken we samen op onze laptop een aflevering van Suits, een serie die al sinds enige tijd geleden draaide op TV.

De vlucht zou ruim zes uur gaan duren dus moeten we omstreeks half vijf morgenochtend in Dubai landen, maar aangezien het daar drie uur later is zullen we daar om half acht plaatselijke tijd aankomen.

De vlucht duurde 6 uur en 10 minuten hetgeen betekent dat het vliegtuig om tien over half acht de grond raakt op Al Mahktoum Dubai International Airport. Even later worden we met een bus van het toestel naar de aankomsthal gebracht. Voordat onze paspoorten gecontroleerd en gescand worden, wordt eerst onze handbagage gescand op verboden inhoud. Daarna moeten we nog geruime tijd op onze koffers wachten.

Wanneer we ten slotte met de koffers door de douane bij “Nothing to declare” willen lopen, worden we uit de rij gehaald voor een extra controle van de koffers. Zonder problemen mogen we echter de koffers weer van de band halen na de controle.

Mijn broer Peter zit aan de koffie bij Starbucks met zicht op de exit van de aankomsthal, zodat hij ons direct ziet op het moment dat we buiten komen. Nadat we elkaar hartelijk begroet hebben lopen we naar zijn “company car”, een grote Nissan Xterra 4-wheeldrive. Peter besluit om niet via de kortste route naar hun huis te rijden, maar via de leukste, zodat we al een idee hebben hoe Dubai er uitziet. Dit is al mijn derde bezoek aan Peter in Dubai, maar mijn laatste bezoek was al weer zes jaar geleden. Ik sta alweer versteld van het feit dat er in de stad zoveel is veranderd. Er zijn nu drie verschillende openbaarvervoerssystemen bijgekomen, te weten de metro, de tram en de monorail, allemaal met de bedoeling om de mensen uit de auto te krijgen. Dit is tot nu nog niet echt gelukt want op de 10-baans hoofdweg (5 heen, 5 terug) staat het nog steeds regelmatig stil vanwege de drukte.

De vorige keer woonde Peter met zijn van origine Nigeriaanse vrouw Tonton nog in het twee-benige appartementenhotel de Dusit. Nu woont hij met zijn vrouw en zoontje Brendon (5 jaar) in een twee-etageappartement boven de parkeergarage van de hoogbouw. Hij parkeert de Xterra op zijn privéparkeerplek en brengt ons naar hun appartement. Daar krijgen we de ruime logeerkamer met eigen badkamer toebedeeld. Nadat we uitgepakt, ons opgefrist en omgekleed hebben drinken we koffie met de laatste broodjes die we van thuis meegenomen hebben.

Dan krijgen we een rondleiding door het gebouw dat op de hoogste etage (28) een mooi zwembad heeft en op de 27ste een leuke fitnessruimte. In de Dusit hadden ze geen “buiten”, maar hier wel. Ze beschikken hier over een ruim overdekt balkon en daarna, iets lager nog over een betonnen “tuin” hier omheen. Deze tuin is nog niet ingericht, maar geeft Brendon wel de ruimte om buiten te spelen. Dan ontmoeten we Tonton die nog bezig was “toilet te maken”, zij voorziet ons van versgebakken tosti’s. Even later moeten we haar een halt toeroepen wat betreft het bakken, zulke grote eters zijn we nu ook weer niet.

Rond twaalf uur gaan we met ons vieren Dubai in om Brendon van school te gaan halen.

We zijn nog veel te vroeg, zijn school gaat pas om kwart over twee uit. Dus doen we nog een rondje in Dubai, het meeste met de auto en af en toe een stukje te voet. Het is prachtig weer bij een temperatuur van ca. 27 graden Celsius. Ik herken wel veel, maar er is toch wel weer heel veel bijgebouwd, vooral wat de wegen betreft.

Om even na twee uur staan we in de internationale school te wachten tot de klas van Brendon uit is. Het weerzien gaat ontzettend enthousiast, Brendon wist wel dat we zouden komen, maar niet dat we hem uit school zouden halen.

Omdat we nog lang niet voldoende gezien hebben van Dubai gaan we met ons vijven weer op pad en komen op een gegeven moment bij “Meat & Co” waar we wat te eten bestellen. Daarna weer verder sightseeing in Dubai met de beste gidsen van de stad.

Terug in het appartement van Peter en Tonton wordt het niet erg laat. Eigenlijk hebben we de afgelopen nacht niet geslapen dus is het na een paar glazen wijn met ons gedaan. Nog voor acht uur liggen we in bed en het duurt niet lang of we zijn naar dromenland vertrokken.

Dinsdag 6 januari

Alleen om mijn blaas te legen was ik er al eerder uit, maar pas omstreeks half acht hebben we de slaap uit. Na mijn ochtendfitness en een lekkere douche, dalen we af. Brendon is al naar school, maar Peter staat klaar om met ons te ontbijten. Het weer is prima, dus gebruiken we het terras om van de warmte van de zon te kunnen genieten.

Na het ontbijt gaan we met Peter en zijn grote Nissan Xterra een tourtje maken langs de kustzijde van Dubai. Te beginnen bij Jumeirah Beach. Een publiek toegankelijk strand dat al bijna helemaal gereed is voor de toeristen.

Eerst gaan we naar een stuk strand dat gebruikt wordt als een open-museum. De vorm van het gebied dat binnen de grenzen van het emiraat Dubai valt, is met een honderden meters lange schutting op een deel van het immense strand neergezet. Er zijn, op de verjaardag van het emiraat Dubai, tientallen graffiti-artiesten uitgenodigd die hun kunsten op delen van de schutting mochten tonen. Het gevolg is een fantastisch schouwspel van allerlei vormen en kleuren als graffiti.

We rijden daarna weer verder en parkeren dan langs een kilometers lange promenade bestaande een hout-uitziende-maar-kunststof vlonder om op te wandelen en een zachte “rubberen” hardloopbaan daar strak naast. De kiosken zijn nog niet bemenst, maar wel zijn er omkleedgelegenheden die ik geen kleedhokjes durf te noemen. Ook zijn er douches en toiletten, die vrij toegankelijk zijn. We lopen een stuk over de promenade, gebruiken het toilet en rijden dan verder naar het zuiden. Voorbij de beroemde Burj Al Arab, het hotel in de vorm van een zeilschip, naar de Souk Madinat Jumeirah. Bij deze overdekte “winkelstraat” in Arabische stijl nemen we plaats bij een restaurant waar we een kop koffie nuttigen.

Even later rijden we weer verder naar het zuiden en komen we aan bij één van de kunstmatig gevormde eilanden in de vorm van een palm: Palm Jumeirah. Dit eiland heeft Peter mee tot stand helpen komen, o.a. daarom rijden we via de “stam” van de palm naar de uiterste rand, die in de vorm van een cirkel de palm beschermd tegen zee-invloeden. In de top van de stam staat het gigantische hotel Atlantis, dat al van verre te zien is.

Boven in de palm in de cirkel aangekomen rijden we eerst naar het einde van de rechter/oostelijke zijde. Daar parkeren we de auto en terwijl we van het mooie weer genieten vertelt Peter hoe de palm tot stand is gekomen we wat we eigenlijk zien vanaf hier.

Daarna rijden we terug naar de top van de palm en arriveren even later aan het einde van de linker/westelijke zijde van cirkel. Ook daar kijken we even rond, maar al snel rijden we weer terug naar het vaste land om onze tour naar het zuiden te vervolgen.

Net op het vaste land terug, weet Peter een leuk restaurant waar hij kwam toen ze bezig waren de palm vorm te geven. Daar kiezen we een tafeltje half in de zon om wat te drinken. Eigenlijk hebben we geen grote honger, maar we lusten wel iets. We besluiten samen één pizza te bestellen. Dit idee blijkt goed uit te pakken: een heerlijke pizza waar we met ons drieën meer dan genoeg aan hebben voor nu.

Daarna rijden we verder en rijden via The Walk, een winkelstraat met diverse restaurants en bars, en de jachthaven van Dubai, de Dubai Marina, het centrum uit. Ondertussen hebben we Tonton aan de lijn, die met Brendon ook deze kant op komt. We spreken af op het bovenste dek van de parkeergarage van Ibn Battuta. Deze shoppingmall is genoemd naar de Arabische ontdekkingsreiziger Ibn Battuta, wiens geschiedenis op diverse plekken in de mall wordt verteld.

In deze mall koop ik een nieuw shirt, waarna we weer op weg gaan naar huis. Aan het feit dat het al begint te schemeren wanneer we onderweg zijn, merken we dat het winter moet zijn. De temperatuur lag vandaag toch boven de 25 graden. Mijn blote hoofd had vandaag niet meer zon kunnen verdragen.

Tonton maakt het eten klaar terwijl Brendon en ik zijn nieuwe Legospeeltjes in elkaar zetten. Ik laat hem zo veel mogelijk zelf doen door hem de bouwtekening te laten “lezen” en dat gaat behoorlijk goed voor een mannetje van vijf jaar.

Na het eten drinken we nog een glaasje rode wijn, maar dan slaat al snel de vermoeidheid toe en klimmen we een etage omhoog om te gaan slapen. Ik schrijf nog een stukje aan mijn verhaal, maar niet lang, zodat het er weer niet van komt om het online te zetten.

Woensdag 7 januari

Ook vanmorgen stappen we weer rond half acht uit bed, werken ons ochtendritueel af en melden ons bij Peter. Het weer is iets minder dan gisteren: er hangt zelfs een beetje mist, zodat we niet ver kunnen kijken. Toch is het weer goed genoeg om in korte broek en hemd buiten te kunnen ontbijten. Peter probeert een oude manier uit om koffie te maken uit gemalen koffiebonen, maar dat slaagt maar gedeeltelijk. De koffiemaling blijkt te fijn te zijn. Ik drink sap, maar Peter en Paulette stappen over op de gebruikelijke, prima smakende Nescafé.

Aangezien de alcoholische dranken van Peter en Tonton op beginnen te raken, besluiten we vandaag naar het noorden te reizen om in een ander emiraat drank in te slaan. Dit is niet toegestaan, maar is wel een stuk goedkoper dan de drank te kopen via een te kopen licentie in een drankenhandel van de staat, speciaal voor buitenlanders.

Rond een uur of tien rijden we de stad uit langs het emiraat Sharja en door het emiraat Umm Al Quwain naar het emiraat Ras Al Khaimah. Dan vinden we het tijd voor een kop koffie.

In de jachthaven, ruim voor het centrum van Ras Al Khaimah, vinden we een prima restaurant. We krijgen zelfs een koekje bij de koffie. Wanneer we het te warm vinden worden in de zon, ik heb de pijpen van mijn broek al tijdelijk afgeritst, rijden we terug naar het zuiden.

Op weg naar de bewuste drankenhandel, doen we eerst nog even een aflopend werkplek aan van Peter. Hij rijdt ons rond op en over een gigantische berg zand, die hij heeft helpen opspuiten vanuit de zee. Zijn enthousiasme over zijn werk is groot en maakt het leuk om te luisteren hoe de berg van duizenden kubieke meters zand tot stand komt. Nadat hij nog even heeft laten zien wat zijn fourwheeldrive kan in het zand, rijden we terug naar de weg.

We komen aan bij een gestrand vliegtuig dat volgens Peter na een noodlanding niet meer geborgen wordt en slaan daar af naar de drankenhandel.

Deze drankenhandel is in dit emiraat geheel legaal. Maar voor inwoners van andere emiraten is vervoer van de drank naar de andere emiraten niet toegestaan, toch blijkt iedereen het te doen… Wel worden de boodschappen verpakt in ondoorzichtige zakken.

Wanneer we de buit binnen hebben rijden we zoveel mogelijk langs de kust terug naar het zuiden. Dit keer dwars door het emiraat Sharja. In de wijk Deira, terug in het emiraat Dubai stoppen we nog even om te kijken naar het begin van de Palm Deira. Dit project is, net als vele andere projecten rond die tijd, gestopt toen de crisis ook Dubai trof. Het zand wat toentertijd is opgespoten, zal als er niets gedaan wordt langzaam weer in de zee verdwijnen.

Rond een uur of twee zijn we weer terug bij het appartement van Peter. Tonton is dan al op weg om Brendon van school te halen. Wij drinken een glaasje terwijl we op de familie wachten.

Het duurt toch langer dan we dachten, dus wanneer Tonton arriveert gaat zij aan het eten beginnen en gaat de rest lopend op weg naar de Dubai Mall om onze reservering voor de VIP-kaarten voor de Burj Khalifa om te zetten in tickets. Zo hoeven we morgen niet in de rij te staan wachten en weten we alvast waar we zijn moeten. Het is niet ver lopen, maar het is wel oppassen waar je loopt want niet overal is rekening gehouden met voetgangers. Hoewel de zon al behoorlijk laag staat is de temperatuur nog steeds prima om buiten te zijn.

Via de computerterminal ter plaatse lukt het ons niet om de reservering om te zetten naar tickets, zodat we ons vervoegen bij een “To the top of the sky”-official. Deze stuurt ons door naar de balie waar ik, na mijn paspoort overlegd te hebben, de tickets voor morgen 12:00 uur krijg overhandigd.

Op de heenweg zijn we om de Dubai Mall gelopen, nu op de terugweg lopen we dwars door de onderste verdieping. Omdat Brendon honger en dorst heeft koopt Peter voor hem een koek en even later koopt hij zelf een flesje water. De koek blijkt gember te bevatten en ik moet zeggen: ook ik vind hem niet erg lekker.

Dan is het weer tijd geworden om terug te gaan naar huis. Wanneer we daar aankomen is het eten nog niet klaar, maar dat komt Brendon goed uit, want dan kan ik mooi helpen zijn andere Legoproject in elkaar te zetten.

Het is al half zeven wanneer we aan tafel gaan. Tonton heeft weer haar best gedaan, dit keer eten we Nigeriaans, wat bij iedereen erg in de smaak valt. Het is al snel weer bedtijd voor Brendon, want morgen moet hij weer gewoon naar school. Peter brengt hem naar bed en wij tafelen na met Tonton die nog een kop koffie serveert. We bespreken het plan van Tonton om overmorgen naar de Spa van Lulu te gaan. Lulu is de vriendin van Tonton en Peter, zij runt de Spa en heeft mij de vorige keer dat ik in Dubai was, tot mijn tevredenheid, een grondige massage gegeven. Dus ik ben er wel voor in. Paulette heeft zo haar reserves, vanwege haar (gebrek aan) gezondheid. Maar Tonton verzekert haar dat alles goed geregeld zal worden.

Rond half tien trekken we ons terug op onze kamer, waar Paulette gaat liggen lezen terwijl ik de achterstand in het schrijven van mijn verhaal probeer in te lopen.

Het lukt vanavond om mijn verhaal online te zetten en daarna ga ook ik slapen.

Donderdag 8 januari

Hoewel ik nog lekker lig te dommelen is het volgens Paulette al weer tijd (half acht) om uit uit bed te komen. Zo zijn we een uurtje later weer helemaal toonbaar beneden waar Tonton en Peter op ons zitten te wachten om te ontbijten. Brendon is naar school zoals elke dag tot nu toe.

Het is te hopen dat het weer nog beter wordt, want het is nu zo mistig dat we de wegen rondom niet eens kunnen zien. Volgens Peter stijgt de Burj met gemak boven de mist uit, maar het lijkt ons toch leuker om straks meer te kunnen zien dan de laaghangende bewolking boven Dubai.

We nemen alle tijd voor het ontbijt en het is dan ook al over tienen wanneer we door Peter naar de Dubai Mall gebracht worden. We mogen van Tonton niet te voet, omdat we dan niet meer fris en fruitig bij de Burj Khalifa aan zullen komen.

Het weer is helemaal opgeklaard en de mist heeft er voor gezorgd dat het meeste stof uit de atmosfeer is boven Dubai, dat lijkt te betekenen dat we straks goed zicht zullen hebben. Met Peter lopen we de Dubai Mall in met als doel het gigantisch grote aquarium te gaan bekijken. Wanneer we daar aankomen vindt Paulette het al fantastisch, maar ze ziet dan alleen nog de zijkant. Om de hoek staan al wel wat mensen het aquarium te bewonderen maar het zijn er nog niet zoveel dat je er last van hebt. Peter weet nog een route waardoor je aan de andere zijde van het aquarium kunt komen, zodat je letterlijk met je neus tegen het glas naar de vissen kunt staren. Hier vandaan, kun je de vissen van echt dichtbij bekijken. Zelfs kun je dwars door het aquarium heen kijken naar de mensen die aan de voorkant staan te kijken. Het aquarium had ik zes jaar geleden al gezien, maar deze plek kende ik ook nog niet.

We lopen nog een poosje door de mall en zoeken dan een restaurant op met een tafeltje in de zon buiten, waar we een kop koffie drinken. Rond half twaalf gaan we op zoek naar de ingang van de Burj in de Dubai Mall. Peter laat ons daar achter bij de VIP-ruimte en gaat op weg om Brendon van school te halen, die vandaag eerder uit is vanwege het begin van het weekend.

Het weekend van de internationale school is aangepast aan het weekend van de Islamitische omgeving: vrijdag en zaterdag.

Wij melden ons in de VIP-ruimte waar we Arabische koffie en zoetigheden kunnen krijgen. Wij slaan echter beide af. Al een paar minuten later gaan we op pad met de groep van ca. dertig mensen. We moeten, net als bij de douane, door een veiligheidscontrole. Wij en onze tassen zullen worden gecontroleerd op verboden middelen. Doordat ik niet wist dat dit zou plaatsvinden heb ik gewoon mijn Zwitserse zakmes op zak. Ik stop het zakmes van mijn zak in mijn rugzak, die met alle spullen door de scanner gaat. Ik word na het detectiepoortje wel extra gescand met een handscanner, maar mijn rugzak met het zakmes geeft geen problemen.

We lopen, via zelflopende loopbanden, want we zouden anders wellicht te ver zelf moeten lopen (?), naar de liften die ons omhoog moeten brengen. Deze liften zijn de snelste liften ter wereld, in slechts enkele minuten worden we gelanceerd naar de 148ste verdieping van het 162 verdiepingen tellende gebouw. Terwijl we in de lift omhoog geschoten worden, worden we bezig gehouden door projecties op de wanden van de lift, die de verhouding weergeven van hoge gebouwen in de wereld ten opzichte van de Burj Khalifa.

Op verdieping 148 worden we verwelkomd met sapjes en bonbons en daarna kunnen we op ons gemak rondkijken, fotograferen en/of filmen. Wanneer we alles gefilmd en gefotografeerd hebben, dalen we af naar verdieping 125. Daar hebben we een letterlijke 360-graden-uitzicht op Dubai. Ook daar filmen en fotograferen we alles wat we zien. Met speciale kijkers mogen we 2,5 minuut per keer naar de omgeving kijken, we kunnen dan kiezen tussen dag-, nacht-, live- en historisch-zicht. Vooral de verschillen tussen historisch en live zijn enorm.

Na een uur vinden we dat we waar voor ons geld hebben gekregen en keren we terug naar moeder aarde.

Op het plein van de fonteinen tussen de Dubai Mall en de Burj Khalifa proberen we een foto te maken van de burj in zijn geheel maar dat lukt niet. We lopen ze ver terug dat we nog net de hele toren kunnen zien en maken dan een paar foto’s. Het blijkt een schot in de roos: van voet tot spits met een redelijk mooie omgeving wordt hij vastgelegd.

We lopen terug naar het appartement: Windsor Manor, waar alleen Tonton thuis is. Peter is nog niet terug met Brendon.

Wanneer iedereen weer thuis is, zitten we op het terras dat zojuist geheel gereinigd is door een ingehuurde Indiër. Brendon klaagt erover dat hij sterft van de honger, vandaar dat Tonton pizza laat bezorgen.

Als de ergste honger is gestild ga ik met Brendon in zijn speelhoek, Peter met zijn computer en Paulette met haar tablet spelen. Een uurtje later is iedereen met zijn/haar elektronische apparatuur bezig en gaat Tonton aan de slag om weer een Nigeriaans gerecht op tafel te toveren.

Ook dit keer smaakt het uitstekend! We sluiten af met een kop koffie en daarna zijn Paulette en ik al vrij snel verdwenen naar onze kamer. Paulette houdt haar sociale contacten bij op haar telefoon en ik schrijf verder aan mijn verhaal.

Vrijdag 9 januari

Het is vandaag de eerste dag van het weekend, Brendon hoeft niet naar school, dus krijgt hij van zijn vader om half acht toestemming om naar onze kamer te komen. Wij zijn vandaag om kwart over zeven al wakker, dus komt zijn bezoek niet geheel als verrassing.

Hij komt niet om te slapen, maar heeft meer zin in stoeien. Het valt me steeds op dat hij behoorlijk sterk is voor een 5-jarige.

Op een gegeven moment wordt het Paulette iets te wild en gaat zij alvast onder de douche. Tegen de tijd dat zij klaar is, gaat Brendon naar beneden en begin ik aan mijn ochtendfitness.

Wanneer ik nog met mijn oefeningen bezig ben is Paulette al klaar voor het ontbijt. Ik maak mijn ritueel af en wanneer ik beneden kom zit Paulette al aan de ontbijttafel met Peter en Brendon. Peter is pannenkoeken aan het bakken voor Brendon en aangezien ze er goed uitzien wil ik er ook wel eentje. Het worden er ten slotte een stuk of vier…

Na het ontbijt verschijnt Tonton ook beneden. Wij gaan onze tanden poetsen en kleden voor een dagje buiten, het weer is niet schitterend: een beetje bewolking en nevelig. Ons wordt aangeraden om een jasje mee te nemen en dichte schoenen te dragen. Daarna wachten we al lezend tot iedereen gereed is om te vertrekken.

We gaan vandaag namelijk naar Hatta, een dorp een uur rijden hier vandaan. We moeten daarvoor twee keer de grens met Oman over, vanwege de ligging van het dorp. De paspoorten moeten dus mee. Toen ik hier in 2008 was, lag de grens er natuurlijk ook al, maar was er geen grenscontrole. De verschuiving in het terroristengedrag in de omgeving heeft er toe geleid dat er nu zelfs een strenge grenscontrole is. Inclusief een hek met prikkeldraad dat de twee landen, UAE en Oman, nu van elkaar scheidt.

We rijden om een uur of elf naar het oosten, we verlaten al vrij snel de stad en rijden dan door de woestijn eerst vlak, maar later door de woestijn zoals de meeste mensen zich een woestijn voorstellen: zandheuvels die kriskras liggend en nog steeds door de wind worden ge- en vervormd. Wanneer we verder rijden worden de heuvels hoger en moeten we het stuk Oman door dat bijna geheel ingesloten ligt door UAE. De hele weg is trouwens een prima snelweg die niet onderdoet van een autoweg in Nederland.

Wij passeren de grens zonder problemen, wel worden onze paspoorten grondig gecontroleerd.

In Oman zien we de eerste echte bergen, het gebergte is rotsachtig met scherpe puntige toppen. Na ruim een uur rijden zijn we in Hatta. Peter parkeert de auto bij de Hatta Heritage Village, een soort mini openlucht museum zoals bij Arnhem. Het blijkt echter dat we nog ca. tweeënhalf uur moeten wachten voordat we naar binnen mogen. We rijden een stukje verder naar het kleine stuwmeer waar we uitstappen en naar het water lopen. Brendon vindt het eerst nog een beetje eng, maar al snel heeft hij het helemaal naar zijn zin bij het water en tussen de rotsblokken.

Omdat we zo zoetjes aan wel trek hebben in koffie of iets dergelijks, rijden we daarna naar Hatta Fort, een hotel-restaurant dat weliswaar nog vrij laag, maar erg mooi tegen de berghelling ligt.

Volgens Peter kon je eerder gewoon het terrein op rijden, maar nu worden we tegengehouden aan de poort. Als we binnen willen moeten we per volwassene 50 Dirham (ca. € 12) betalen, dit bedrag wordt omgezet in een voucher die we kunnen gebruiken bij onze besteding in het restaurant. Dit lijkt ons redelijk, dus gaan we ermee akkoord.

Even later zitten we in het restaurant en bestellen daar onze lunch. Tonton heeft last van de vliegen, die daar ook binnen nog te vinden zijn en laat kaarsen komen. De kaarsen moeten zorgen dat de vliegen wegblijven van onze tafel.

Wanneer we uitgegeten zijn, lopen we naar het uitzichtpunt op een heuvel op het hotelterrein. Brendon begint het klimmen naar een hoger gelegen punt leuk te vinden merk ik.

Nadat we alles gezien hebben, vindt Brendon het tijd geworden om bellen te blazen. Hij heeft alles van thuis meegenomen omdat hij het thuis niet mag. Maar nu op het gazon van het hotel-restaurant mag het dan gaan gebeuren.

Vervolgens rijden we voor de tweede keer naar Hatta Heritage Village. Dit keer is het al wel open. Het is van de staat om de geschiedenis levend te houden en dus gratis toegankelijk. Alhoewel ik het al een vorige keer gezien heb, is het toch wel weer leuk om te zien. Ook Brendon vindt het leuk om alles te bekijken, maar als hij zijn vader aan de voet van een van de hoog gelegen uitkijktorens ziet staan, bedenkt hij zich geen seconde: hij moet er ook heen. Hoe bang en voorzichtig hij eerst was zo onverschrokken is hij nu, zodat we hem goed in de gaten moeten houden. Hij is tenslotte pas vijf.

Om een uur of vier rijden we weer terug naar Windsor Manor en ook nu doen we er ruim een uur over. Terug in huis drinken we wat en Tonton gaat een licht avondgerecht maken. Peter kijkt naar CNN, Brendon kijkt een film op de laptop, Paulette is bezig met haar smartphone en ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal tot we aan tafel kunnen.

Na het eten brengt Peter Brendon naar bed en valt er kennelijk zelf bij in slaap. Wij raken in gesprek met Tonton over familiekwesties en drinken er nog een kop koffie bij.

Nog voor negen uur vertrekken wij naar onze kamer, waar ik mijn verhaal voor vandaag afschrijf en online breng.

Daarna lees ik nog een paar bladzijden in mijn favoriete tijdschrift de KIJK, tegenwoordig als e-book op de Ipad.

Zaterdag 10 januari

Net als alle dagen hier staan we om half acht op en ontbijten we met Peter en Brendon op het terras.

Brendon gaat om 12:00 naar karate en wij hebben het plan opgevat om mee te gaan, want we mogen in de sportzaal om zijn les te zien.

In de tussentijd vermaken we ons met het aanvegen van het terras, want de vele bovenburen hebben de nare gewoonte om hun terras of balkon zodanig schoon te vegen dat de rommel op het grootste terras beneden terecht komt. En laat dat dan de vijfde verdieping zijn, vanwege de ligging op de parkeergarage. Daarna lezen we nog wat totdat het tijd is om naar karate te gaan.

Het is leuk om Brendon te zien oefenen, hij is de jongste van het stel en moet nog veel leren, maar dat gaat hem goed af. Na een uur is de les over, maar Brendon heeft nog energie genoeg over.

We rijden vanaf de karateschool naar de Mall of the Emirates, de mall met de skipiste: Dubai Ski genaamd. Had de Dubai Mall het aquarium, deze mall heeft een echte skipiste. We hoeven de Dubai Ski niet te betreden om een goede indruk te krijgen van wat dit is. Door de dikke dubbele ruiten die de Dubai Ski en de mall scheiden, zie je hoe iedereen met een temperatuur van -4 graden wintersportplezier heeft. Er wordt gesleed, geskied en sneeuwballen gegooid. Een Nederlands bedrijf zorgt er iedere nacht voor dat er ‘s morgens weer verse sneeuw ligt. Om twee uur is er een pinguinshow gepland, maar dat gaan wij niet redden, want we worden om 14:15 uur in de Spa bij Lulu verwacht.

Op de weg terug de mall uit kopen we namens opa en oma voor Brendon nog een Lego sneeuwschuivertruck. Brendon mocht zelf uit even dure pakketten kiezen, maar hij koos voor de sneeuw. Vanwege Dubai Ski?

De Spa waar Lulu bedrijfsleider is, is er eentje met alles er op en eraan: van sauna tot zeer uitgebreide sportschool, massagemogelijkheden, zwembad, restaurant en zonneweide aan toe. Dit alles verdeeld over meerdere verdiepingen en zeer luxueus. Wanneer we daar aankomen is Tonton er al en ontvangt ons samen met Lulu. We schrijven ons in en daarna worden Paulette en ik gescheiden, want deze spa houdt de mannen strikt gescheiden van de vrouwen. Mannen behandelen heren en vrouwelijke behandelaars doen de dames. Tonton heeft bedacht dat ik voor de Haman ga, Paulette krijgt een aangepaste massage vanwege haar “breekbare” gestel.

Ik word door een behandelaar opgehaald en naar de kleedkamer geleid. Daar krijg ik een badjas en een soort papieren korte broek, want naakt kan hier niet. Eerst wordt ik afgespoeld en daarna ga ik door naar de eenpersoonssauna, er staat een stenen bank waar ik op wil gaan zitten, maar dat red ik niet vanwege de temperatuur daarvan. Na vier minuten wordt ik uitgenodigd om op een grote stenen tafel te gaan liggen en word ik grondig gewassen. Daarna weer terug in de sauna, die naar mijn idee nog hoger opgestookt wordt dan de eerste keer. Ook dit keer probeer ik, tevergeefs, te gaan zitten.

Hierna mag ik weer op de stenen tafel en wordt ik gescrubt. Hij gaat met een grove handschoen behoorlijk aan de gang. Ik heb het gevoel dat mijn rug geschaafd wordt, maar het is goed uit te houden en zelfs prettig. Daarna smeert hij me nog in met een paar lagen van een bepaald goedje, waarbij ik tussen de lagen door steeds afgespoeld word.

Na een uur is het helaas gebeurd en moet ik weer terug naar de kleedkamer. Ik transpireer nog steeds wanneer ik weer bij de balie plaatsneem, wachtend op Paulette. Na een paar minuten krijg ik te horen dat het nog even duurt, maar dat blijkt mee te vallen.

Peter wordt opgebeld om hem te melden dat we klaarstaan om opgehaald te worden. Tonton en Lulu gaan met de Hummer naar huis. Peter, Brendon en wij gaan nog even kijken bij de Dubai Ski-dive Club. Het is indrukwekkend met welke snelheid ze uit de lucht komen vallen met hun parachute en dan op het laatste moment net boven het grasveld hun snelheid eruit halen om perfect te landen. Er is een live-optreden van artiesten op een podium ter ere van Tim Hortons. Het koffiemerk dat de concurrentie aangaat met Starbucks. Tim Hortons geeft van alles weg vandaag, we krijgen een zak met een Tim Hortons sleutelhanger, twee Tim Hortons koffie-tegoedbonnen en een grote koek die wel wat wegheeft van gevulde speculaas. Aangezien we sinds vanmorgen niet meer gegeten hebben komt die als geroepen.

Dan vinden we het weer tijd om naar huis te gaan. Daar breng ik de tijd door met Brendon die zijn Lego sneeuwschuiver is elkaar wil zien. Later arriveren Tonton en Lulu. Tonton kon de vis niet vinden die ze in gedachten ons had willen voorschotelen, dus eten we vanavond wat anders.

Lulu blijft eten nadat ze haar keurige werkkleding heeft verruild voor iets meer casual. Wanneer Brendon naar bed wordt gebracht door Peter, blijven de dames met mij achter en we praten over van alles tot het tijd wordt om naar bed te gaan. Lulu slaapt bij Tonton, terwijl Peter bij Brendon ligt. Wij trekken ons terug in onze eigen kamer.

Zondag 11 september

Vanmorgen gaat de wekker al om 06:00 uur. Paulette wil met Peter mee Brendon naar school brengen. Ik blijf liggen tot half acht en doe dan mijn ochtendding.

Tegen de tijd dat ik beneden kom, zit iedereen op mij te wachten dus kunnen we direct aan het ontbijt dat helaas binnen klaarstaat. Het is niet zulk prachtig weer, maar voor mij binnen toch zo warm dat wanneer ik op sta, ik er een kletsnatte korte broek aan overhoud.

Het plan voor vandaag is een bezoek aan de stad en het emiraat Abu Dhabi, zo’n 150 kilometer naar het zuiden. Na het ontbijt pakken we de spullen die we denken nodig te hebben en rijden weg uit Dubai. Rond twaalf uur bereiken we de rand van Abu Dhabi. De stad is gebouwd op verschillende eilanden, het eerste eiland dat we bereiken is Yas. Yas Island heeft een mall, heel treffend Yas Mall genaamd. Het is zo nieuw dat zelfs Peter of Tonton er nog niet is geweest. Wij gaan er kijken, voornamelijk omdat we alle drie wel trek hebben in koffie na deze rit. Bij de ingang van de mall is vermeld dat schouders en knieën geacht worden bedekt te zijn als je je binnen vertoont.

We zien op een gegeven moment een stand van LG waar diverse hypermoderne TV’s gedemonstreerd worden, waaronder een paar met een gebogen scherm. Toch gaat onze aandacht naar een enorm groot super scherp beeldscherm. Wanneer er een vertegenwoordiger op ons afkomt laten we ons informeren naar de bijzonderheden van dit apparaat. Het is een 4K beeldscherm met Harman Kardon audio, niet gebogen maar wel dus superscherp. De vertegenwoordiger zet ons 3D-brillen op en we vallen haast om van verbazing vanwege de fantastisch goede 3D-weergave. Het beeld lijkt al op 5 cm van je neus te beginnen, dat betekent dat de objecten die jouw kant op komen verbazingwekkend dichtbij komen zodat je onwillekeurig wegduikt.

Indrukwekkend ! Maar helaas ook de prijs Dirham 50.000,00. Maar als je er 60.000 hebt houd je nog over, toch?

We zoeken de auto weer op en rijden naar de haven van Abu Dhabi. Daar eten we een lichte maaltijd in de Marina Mall voor we het centrum van de stad opzoeken. Abu Dhabi heeft veel meer wolkenkrabbers dan Dubai is het eerste wat opvalt, maar zeker ook veel meer verkeerslichten, zodat het geen pretje is om door de stad te rijden. Wat dat betreft heeft men in Dubai beter nagedacht over het verkeer.

Wanneer we het centrum weer hebben verlaten, rijden we via het Al Maktoum International Airport terug naar Dubai. Nu hebben we direct een idee hoe lang het duurt om morgen naar het vliegveld te rijden.

Terug bij Windsor Manor zijn Tonton en Brendon nog niet thuis. Ik ga verder met het schrijven aan mijn verhaal. Wanneer Brendon en Tonton thuiskomen eten we eerst een snack in de vorm van een wrap gevuld met kip en patat. Daarna gaan Brendon en zijn vader met zijn huiswerk aan de gang.

Het huiswerk blijkt voorspoedig te gaan, voor het eten is er nog tijd om het Legobouwwerk af te maken.

Na het eten moet Brendon al naar bed. Peter brengt hem weg en wij blijven nog even natafelen. Tijdens het gesprek blijkt dat Tonton haar hoofddoek is kwijtgeraakt in de Spa van Lulu. Wanneer wij begrijpen wat ze als vervanging in de stad aan het zoeken is geweest samen met Lulu, haalt Paulette onze Buff’s uit de al ingepakte koffers. Tonton is helemaal door het dolle heen, dit is wat ze al die tijd al zocht. Ze krijgt onze beide Buff’s met het idee dat we zelf eenvoudig nieuwe kunnen kopen in Nederland.

Even later krijgen we zoveel parfum en deodorant van haar (een deel voor opa en oma) dat we blij mogen zijn als we morgen zonder overgewicht onze koffers in kunnen checken.

We drinken nog een kop koffie en gaan dan naar onze kamer voor de laatste nacht in Dubai. De wekker wordt op 06:00 uur gezet.

Maandag 12 januari

Gelukkig! Het werkt, de wekker doet wat hij moet doen, het is 06:00 uur, tijd om op te staan.

Om even na half zeven zijn we beneden waar Brendon al aan zijn ontbijt zit. Wij voegen ons bij hem en eten een paar sneetjes van het speciale brood dat Tonton gisteren voor ons heeft gekocht. Een kop koffie erbij en het ontbijt is compleet. We maken nog een soort lunchpakket, met brood, fruit en gedroogd vlees. Alles gaat in een speciale plastic tas voor onderweg.

Dan nog slechts de tanden poetsen en de toilettassen kunnen in de koffers. Peter brengt vast een koffer naar de auto en in de tussentijd zijn wij reisklaar. Met ons vijven en de rest van onze bagage lopen we naar de auto om eerst Brendon op school af te leveren.

Het is voor Brendon de makkelijkste manier om afscheid te nemen, hij is na een knuffel van ons beiden direct afgeleid door zijn klasgenoten. Wij stappen weer in de auto en zetten koers naar het zuiden, richting Al Maktoum Dubai International Airport.

Onderweg belt Lulu nog even om ons persoonlijk een goed reis te wensen.

Na een drie kwartier worden we om 08:05 uur afgeleverd bij de vertrekhal van de luchthaven. We nemen afscheid en Tonton loopt nog mee tot aan de paspoortcontrole.

De paspoort- en even later de veiligheidscontrole geven geen problemen, in no time staan we even later al te kijken wat we kunnen kopen voor onze laatste 42 Dirhams. Het worden nootjes en chips voor onderweg.

We zitten nog maar een paar minuten of we mogen al in de bussen die ons naar ons vliegtuig brengen. Om 10:20 uur Dubai tijd en dus 07:20 Nederlandse tijd kiest het toestel het luchtruim. De vlucht zal vijf uren duren. We landen dan in Bourgas, Bulgarije, om te tanken, dat neemt ruim een kwartier in beslag. Daarna zal het nog ongeveer drie uur en een kwartier duren voordat we op Schiphol landen. In de tussentijd kijken we samen een aflevering van de Tv-serie Suits en afzonderlijk zien we nog een paar speelfilms op onze tablets. Verder hebben we nog wat te lezen bij ons, maar het blijft een hele zit.

Gelukkig hebben we andere stoelen dan op de heenvlucht, hoewel de ruimte tussen de stoelen niet groter is, zijn deze stoelen wel zachter, dus geen last van beurse knieën.

Volgens schema landen we op Schiphol waar we de koffers al op de bagageband zien liggen, nog voordat we er goed en wel bij kunnen. We lopen dan met onze bagage door naar de treinen en begrijpen niet wat we moeten scannen met onze e-tickets die we thuis al hebben uitgeprint. Een NS-conducteur vertelt desgevraagd dat dat scannen alleen eventueel nodig is om door de gesloten poortjes van een stationsgebouw te komen.

Onderweg bellen we met paps en mams die ons in Amersfoort zullen ophalen. Daar kopen we bij de AH-to-go het diner voor straks thuis en zorgen dan dat we klaar staan.

Even later komen paps en mams er al aan en worden we weer keurig thuis afgeleverd.