Maandag 10 juni

Dag 1 van 17 (Roadtrip/ferry naar Corfu, 2024)
Eerste deel van route naar Venetië

Na om half acht opgestaan te zijn is het een kwestie van wassen, aankleden en ontbijten om daarna aan de slag te gaan met de auto. Gisteren heb ik de bandenspanning van de Kia nog gecontroleerd en heb ik besloten dat ik voor de zekerheid ook de “grannyloader” mee wil nemen. De grannyloader is de laadkabel met laadeenheid die ik thuis gebruik om via het “stopcontact” de accu van de auto op te laden.
Deze laadkabel zit echter vast aan de muur, zodat ik eerst een schroevendraaier op moet zoeken om hem los te maken. Even later ligt hij gebroederlijk naast de gewone laadkabel onder de laadvloer van de auto.

Nu is het zaak om voor 9:15 uur alles in gereedheid te brengen, want rond die tijd verwacht ik Wilma. Zij moet namelijk eerst haar hondjes vanmorgen nog naar het dierenpension brengen. Mijn bagage wordt ingeladen, waaronder de urn van Paulette, want die mag en kan ik natuurlijk niet vergeten!
Wanneer alles in de auto staat, rijd ik de auto van de oprit en zet hem voor het huis, zodat Wilma haar auto onder de carport kan zetten.

Om tien over negen zie ik de Panda van Wilma verschijnen. We begroeten elkaar en vertellen elkaar dat we er zin in hebben, vervolgens brengen we haar bagage over naar de Kia. Eigenlijk had ik mijn paps al verwacht, want die zou ons uitzwaaien. Ik bel naar mijn ouders en hoor van mijn mams dat paps onderweg is. We besluiten maar even te wachten. Even later kunnen we afscheid van hem nemen en kan hij ons uitzwaaien. Het is half tien wanneer we Barneveld verlaten.

De voor vandaag geplande route: via de A30 en de A12 richting het oosten, richting het Sauerland om ten slotte te overnachten in het AE Hotel in Rennertehausen.
In Duitsland, ter hoogte van Iselburg, verlaten we de Autobahn om verder binnendoor te rijden. We volgen de doorgaande weg naar het oosten, kruisen de A31 en de A43. Onderweg in een dorpje zien we dat we op het punt staan Corfu te passeren. Het blijkt een Grieks restaurant te zijn…
Verder regent het al sinds vanmorgen, de ene keer iets harder dan de andere keer, maar droog wil het nog niet worden. Na anderhalf uur rijden, parkeren we de auto in Dülmen.
Vervolgens gaan we op zoek naar een kop koffie. Die vinden we in een Italiaanse ijssalon. Ik zie daar een lekker uitziende Italiaanse specialiteit die ik niet ken, maar waarschijnlijk prima past bij de koffie. Wilma is verstandig en kiest de mini-uitvoering van hetzelfde soort gebak. Niet dat ik er spijt van heb, maar hij was net groot zat!

Daarna zoeken we de auto weer op en activeren we de elektromotor van de Kia e-Niro en vervolgen onze route naar het oosten. Onderweg kruisen we de A1 en de A2 en willen dan de auto, na weer ruim anderhalf uur rijden, aan de laadpaal in Bad Sassendorf zetten. De laadpalen hebben we van te voren uitgezocht en in de route gezet. We vinden echter op de bewuste plaats geen laadpaal, hetgeen op zich wel vreemd is! We vinden even later een andere laadpaal en koppelen de auto daaraan. In eerst instantie lijkt alles te werken en aangezien we onderhand wel trek hebben gekregen, lopen we het stadje in om te onderzoeken waar we hier een belegd broodje kunnen scoren. We vinden een bakker en bestellen broodjes en koffie.
Voor de zekerheid controleer ik laadsessie van de accu. Deze blijkt afgebroken te zijn en wel kort nadat ik hem gekoppeld had. Ik laat Wilma achter met de koffie en de broodjes en ren terug naar de auto. Die staat natuurlijk verder weg dan de plaats die we in de eerste plaats gepland hadden.

Ten slotte bij de auto aangekomen, koppel ik hem opnieuw aan, maar het systeem blijft weigeren. Wat is wijsheid? Ik besluit een andere laadpaal te gaan zoeken. Ik rijd in de richting van het centrum en zie dan op de plaats die we in eerste instantie gepland hadden om te laden, maar de palen niet konden vinden, dat ze er wel staan. Ze zien er alleen heel anders uit dan bij ons in Nederland, veel onopvallender dus, maar van deze kant er naar toe gereden zijn ze beter zichtbaar. Ik koppel de auto aan een van de zes(!) laadpalen, het lijkt te werken. Maar nu geeft de auto niet thuis. Hij geeft met een luid piep-signaal aan dat hij niet wil dat de deuren op slot gaan. Geen idee wat dit nu weer is. Ik start en stop de motor een paar keer en op een gegeven moment gaat toch de auto op het slot.
Ondertussen heeft Wilma mij gebeld om te vragen waar ik blijf. Ik kan haar nu gelukkig melden dat ik er aan kom. De koffie is niet meer heet, zal ik maar zeggen, maar het broodje smaakt mij prima, zeker na al het “gedoe”. We vinden het beiden wel vreemd dat we de laadpalen eerst niet hebben gezien, terwijl we er langs zijn gereden. Misschien moeten we in het vervolg ook achterom kijken, want dan hadden we ze zeker gezien. Het zou trouwens ook helpen als er een verkeersbord zou staan dat aangeeft dat er laadplaatsen zijn op deze parkeerplaats.

Wanneer de accu van de Niro weer een stukje opgeladen is, vervolgen we onze route. We kruisen al direct de A44 en rijden dan ten noorden van Warstein om voorbij de stad naar het zuiden af te buigen. Nadat we de A46 gekruist hebben, zijn we ondertussen in het Sauerland aangekomen en kunnen genieten van de mooie bochtige wegen door de heuvels/bergen.
Helaas rijden we op een gegeven moment achter een heel oude camper met achter op (in het Duits) de tekst: “Ik heb geen tijd om haast te hebben”. Dat wordt ook snel duidelijk, hij rijdt niet sneller dan 65 km/uur, remt voor elke bocht en heeft bij elke stijging moeite om boven te komen. Dat is ook te ruiken, zijn motor rookt en stinkt een uur in de wind. Zo te ruiken zal de motor van de camper er elk moment mee op kunnen houden. Op het moment dat ik er zonder al te veel risico langs kan, geef ik de Niro de sporen en spuiten we er langs. Veel ruimte op deze bochtige weg zouden we ook niet meer krijgen, maar we zijn hem kwijt!

Aan het einde van de geplande route vinden we ons hotel “AE Hotel by WMM Hotels” op een industrieterrein tussen de plaatsen Allendorf en Battenfeld. Via SMS hebben we twee codes gekregen van het hotel om in onze kamer te geraken. Het is namelijk een onbemenst hotel. De eerste code blijkt te zijn om ons aan te melden, de tweede om de deur van kamer 105 binnen te kunnen gaan. Het lukt ons wonderwel in één keer om binnen te komen.
We brengen onze bagage naar binnen en verbazen ons over de mooie inrichting van deze kamer. Het ziet er super uit, zeker als je weet wat we voor deze overnachting betaald hebben.

Er is gelegenheid om te koken, maar wij gaan naar het dorp om ons ontbijt voor morgenochtend te kopen en te zien of we hier ook nog iets te eten kunnen vinden voor vanavond. Het is gelukkig eindelijk droog geworden. De route naar de laadpaal blijkt via een “eigen weg” te verlopen, dus kiezen wij er maar voor om een stukje om te rijden. Het koppelen gaat dit keer zonder problemen en ook de auto sluit keurig af. Waarschijnlijk had het één met het ander te maken?
De laadpaal staat bij een Edeka supermarkt, dus kopen we daar broodjes, beleg en wat te drinken. Dat brengen we naar de auto en gaan dan lopend op weg naar het “centrum” van dit dorpje om te kijken of we hier kunnen dineren. Helaas begint het weer te spetteren…

In het dorp zien we onderweg een Turkse pizzeria, maar we willen liever bij een gewoon restaurant iets eten. We lopen dus verder omhoog naar het centrum tot het spetteren omslaat in hevige regen. We schuilen onder een boom, waar Wilma een voorbijganger vraagt naar waar je hier kan dineren. Op maandag blijken hier bijna alle eetgelegenheden “Ruhetag” te hebben…
Nadat de regen iets minder hevig is geworden, lopen we terug naar de pizzeria en nemen daar plaats aan een tafeltje. Ondanks dat het niet het meest gezellige eethuis is dat we ons kunnen voorstellen, gebruiken we hier een prima avondmaaltijd.

Terwijl we zitten te eten wordt het toch nog droog en we zien zelfs weer stukjes blauwe lucht! Nadat we lekker gegeten hebben, rekenen we af en lopen terug naar de Edeka. We koppelen de auto af en het enige probleempje dat we nu hebben is dat de stekker niet automatisch uit de auto loskomt. Dat is eenvoudig op te lossen door het handmatig onder de motorkap te doen.

Terug bij het hotel, komen we met de code weer in onze kamer en klimmen we op het bed. Wilma met haar tablet, ik met mijn laptop. Ik schrijf onze belevenissen van vandaag en zet het verhaal met behulp van de hot-spot van mijn telefoon op het internet, want de wifi werkt hier helaas niet.
Daarna lezen we nog wat en gaan dan op zoek naar het dromenland.