Maandag 24 juni

Dag 15 van 17 (Roadtrip/ferry Corfu, 2024)
Derde deel van route terug naar huis

Vandaag geen ontbijt, maar wel ons ochtendritueel.
Omdat we bij de Migros willen ontbijten, zijn we al vroeg op pad met de auto. We parkeren de auto in de parkeergarage van de Migros (drie straten van het hotel) en lopen naar het restaurant van deze grote supermarkt. We mogen voor een ontbijt twee broodjes, kaas, zoet beleg, koffie of thee en boter uitzoeken uit het ontbijtbuffet. Als we alles op het dienblad aanbieden bij de mevrouw van de kassa, zegt ze dat we ook nog twee Gläseli mogen bij ons ontbijt. Ik denk dat ze twee glaasjes sap bedoelt, maar kan die niet vinden. De mevrouw wijst me de weg bij het buffet, maar omdat ik op zoek ben naar sapjes, begrijpt de mevrouw niet waarom ik de Gläsele niet pak. Nog een keer loopt ze met me mee en wijst dan de glaasjes met verse meloen aan. Ooooh bedoelde u dat! Zeg dat dan…

Even later zitten we lekker te eten van ons ontbijt, inclusief de glaasjes meloen. Zodra we het achter de kiezen hebben ruimen we de dienbladen op en lopen terug naar de auto. We hadden een kaartje getrokken uit de parkeerautomaat en bieden die bij de betaalautomaat aan. We mogen kosteloos de garage uit. Dat is nog eens gastvrij.

We verlaten Niederuzwil en rijden naar het westen, ten zuiden van Wintenthur, naar de grens met Duitsland. We volgen een leuke route over kleine wegen in een prachtige omgeving en ten slotte langs de Rhein die hier de scheiding vormt tussen Duitsland en Zwitserland. Nog voor de grens met Duitsland pauzeren we in Unter Embrach. Omdat we voor vandaag een iets langere reis te maken hebben, hadden we thuis hier al een snelle stop gepland. Bij de Mac kun je, wat ons betreft, prima koffie krijgen, ze hebben een schoon toilet en kun je er altijd fatsoenlijk parkeren.

De bedoeling was een korte stop dus rijden we al snel weer richting het noordwesten. We steken bij het Zwitserse Koblenz de rivier de Rhein over naar Duitsland. De douane heeft geen interesse in ons.
In Duitsland rijden we naar het noorden, hoofdzakelijk via de B500. Deze weg is lekker breed met mooie bochten, maar je mag er maar 70 km/u, dus wordt het op een gegeven moment een beetje saai. Dit wist ik al bij het plannen dus zitten er leuke afwisselingen in door af ten toe de B500 te verlaten. Zo rijden we met plezier het Zwarte Woud in en door.

In Schönwald parkeren we de auto bij een laadpaal en gaan op zoek naar een restaurant of bakker om te gaan lunchen. Er zijn diverse restaurants in dit dorp, maar er is er maar één open. We besluiten door te lopen naar de andere kant van het dorp, naar de supermarkt. Ook deze blijkt gesloten. Dan maar weer terug wandelen naar het enige restaurant dat open is. Maar eigenlijk heeft dit eethuis niet iets waar we blij van worden.
Dit dorp schijnt trouwens bekend te zijn omdat ze de bakermat is van de koekoeksklok

We hebben ondertussen drie kwartier heen en weer gelopen en halen dan toch maar een zak noten uit de auto en een fles water. Op een bankje in het park eten we de noten en drinken we de fles leeg als lunch. Toen we hier arriveerden was het prachtig weer, maar daarna zijn er steeds meer wolken verschenen aan de hemel, zodat het nu zelfs fris is. We koppelen de auto af en gaan weer op pad.

Vervolgens hoofdzakelijk naar het noorden rijdend over leuke wegen, ondanks dat we de bergen achter ons laten, belanden we bij hotel Linde in Oberachern. Het weer is weer beter geworden, de meeste wolken hebben de benen genomen hier, nog net in het Zwarte Woud.
Nog vóór vijf uur zetten de auto voor het hotel. De deur van de hoofdingang is nog dicht, maar er wordt een telefoonnummer vermeld dat we kunnen bellen.

Ik krijg de eigenaar aan de lijn, die vertelt dat het klopt dat de deur nog dicht is, want om vijf uur komt zijn personeel pas naar het hotel zoals vermeld bij Booking.com… We moeten nog een kleine twintig minuten wachten. Terwijl we dat doen, zie ik dat het hotel twee laadpalen heeft. Omdat mij dat wel lijkt haal ik de auto op van zijn parkeerplek, rijd hem achter het hotel en plaats hem bij één van de twee laadpunten, klaar om aangesloten te worden.

Om even voor vijf uur komt een dame die ons kan helpen inchecken. Voor de laadpaal moeten we wachten op de baas, daar weet zij niets van. Alleen weet ze dat het vijftien euro kost om hem te gebruiken. Dat is wel een beetje duur, want we hebben maar ca. 22 kW nodig om hem tot de nok te vullen, maar het is wel makkelijk.

We krijgen een tag voor kamer 1 en brengen onze spullen er heen. Het is een prima kamer met een mooi en lekker bed. Een kleine maar volledige badkamer en voldoende opbergruimte.
Omdat mijn deodorant op is, gaan we eerst op zoek naar de supermarkt die hier vlakbij moet zijn. Hij blijkt zo’n beetje om de hoek te staan. Er is ook een inpandige bakkerij, dus morgenochtend gaan we hier ons ontbijt halen.
We kopen de deodorant, twee bananen, wat worstjes en twee flesje 0.0 limonade en lopen dan terug naar onze kamer. Ondertussen eten we de bananen op.

Omstreeks half zeven gaan we naar het restaurant van het hotel. De eigenaar blijkt er ook te zijn, dus eerst maar eens zien of we de auto aan de laadunit kunnen krijgen. Na enkele pogingen lukt het de eigenaar toch nog. Hij lijkt er nog niet handig in te zijn, want ik moet hem daarbij helpen. De auto krijgt weer energie, nu wij nog.

We bestellen ons eten en drinken. Tijdens het wachten luisteren we mijn voicemail af. Een nicht van Paulette is in Griekenland en wilde telefonisch voor over een paar weken een afspraak maken met me om bij te praten. Ik stuur haar een WhatsApp-bericht dat we onderweg naar huis zijn en wat wij net gedaan hebben in Griekenland. De afspraak gaan we nog maken.

Daarna schrijf ik een e-mail naar de hr-manager van mijn oude werkgever om te vragen om de loonspecificaties van januari 2018 tot en met januari 2024, want ik blijk deze zelf maar te kun opvragen vanaf 2021. Dit alles voor de jurist van de LBV die ze nodig heeft om een goed overzicht te krijgen van de fouten die gemaakt zijn met mijn pensioen.

De maaltijden die ze hier serveren zijn de moeite waard, zelfs als ik Wilma help, krijgen we niet alle borden leeg. We bestellen nog een kop koffie en daarna gaat Wilma afrekenen.
De rekening blijkt nogal hoog, dus ik zeg dat dat waarschijnlijk komt door de vijftien euro die er bij opstaat voor het laden. Volgens haar is dit exclusief de kosten van het laden.
We wachten af of ze er op terugkomen, want ik had afgesproken dat we het laden tegelijkertijd zouden afrekenen met het diner.

Op onze kamer ga ik mijn baard trimmen en met de tondeuse mijn hoofdhaar bewerken. Wilma is met haar tablet op bed gekropen. Nu mijn baard en hoofdhaar weer op orde zijn, spring ik maar even onder de douche. Daarna klim ik ook op het bed en ga mijn Franse les doen.

Zodra de auto het bericht stuurt dat de accu vol is, kleed ik me weer aan en loop naar de auto om hem af te koppelen. Morgenochtend is er namelijk niemand van het hotel aanwezig hebben we gehoord. Stel je voor dat ik een tag nodig heb om de kabel te kunnen ontkoppelen.
Nadat ik de kabel heb ontkoppeld bij de auto, geeft de laadunit gelukkig de kabel vrij en kan ik hem opbergen in de auto. Daar hebben we morgen in ieder geval geen omkijken naar.

Terug op bed ga ik aan de slag met het schrijven van het verhaal. We gaan de tanden poetsen en een poging doen om te slapen.