Motorvakantie Tsjechië juli 2014

Zondag 6 juli

Om 7:10 rijden we op onze motoren de straat uit met als einddoel vandaag het Fair Resort Hotel in Jena, Duitsland.

Gisteren hebben we de motoren al beladen: Paulette heeft de topkoffer van haar BMW F650 GS vol en een grote waterdichte tas achterop haar buddyseat. Ik heb de zijkoffers en de topkoffer van mijn BMW R1200 GS vol en ook ik heb een grote waterdichte tas op mijn buddyseat liggen en daar bovenop nog een kleinere waterdichte zak.

Voor het eerst rijden we nu beiden met een navigatiesysteem. Paulette heeft, om te zien of ze het leuk vindt, een oude Garmin Quest als reisleider. Ik gebruik mijn Garmin Zumo 660 met de routes erin die ik al weken geleden gemaakt heb voor deze vakantie.

Op het moment dat we vertrekken is het net droog geworden met op de thermometer 19 graden en we kijken tegen een licht bewolkte hemel aan.

We rijden Barneveld uit, de A30 op, nemen vervolgens de A12 richting Oberhausen en vandaar over de Autobahn naar het oosten. Na ca. anderhalf uur verlaten we de snelweg bij Gelsenkirchen-Buer om te tanken. Bij het tankstation besluiten we om onze lichtgewicht stoeltjes in elkaar te zetten zodat we in de buitenlucht kunnen ontbijten. Paulette heeft een tas met een thermosfles, broodjes en beleg meegenomen zodat we niets tekort komen.

Om half tien hebben we alles weer in de koffers en op de motor en vervolgen we onze weg over de snelweg naar het oosten.

Voorbij Soest (D) verlaten we de snelweg en komen in Anröchte waar we een Cola drinken op het terras bij de plaatselijke shoarmazaak. Het is zodanig warm geworden dat we, voordat we aan de Cola gaan, eerst wat kledingstukken van ons lichaam halen en in de koffers proppen.

Om elf uur rijden we weer verder via de snelweg.

Net na Kassel pauzeren we in Esschentruth in een parkje in de zon. We rijden pas om half twee verder, want het is heerlijk op de rug in het gras met dit mooie weer. Ondertussen waardeer ik het beltegoed van mijn “Duitse” smartphone op met Aldi-Talk-tegoed en bepaal ik dat van dit beltegoed zeven euro gereserveerd wordt voor 300 MB internet gedurende maximaal 30 dagen. Dit zou voldoende moeten zijn om deze twee weken vakantie door te kunnen komen.

Voordat we weer op de Autobahn rijden, tanken we nog even de motoren vol met E10 brandstof.

Bij Wommen rijden we de snelweg naar Gera op om vervolgens bij Leina nog een keer te pauzeren op een bankje in de schaduw, want de temperatuur loopt nog steeds op. We hebben de 30 graden al aangetikt.

Om tien over drie rijden we weg uit Leina voor het laatste stuk naar Jena. Bij een “Baustelle” verliest een automobilist, net voor ons, een complete band van zijn bagagewagen. We zijn blij dat dit hier gebeurt bij een snelheidslimiet van 80 km/uur omdat we nu voldoende tijd hebben om er op te reageren en de band te ontwijken. De band rolt rokend van het wiel om midden op onze rijbaan tot stilstand te komen.

Om tien over vier tijden we het parkeerterrein van Fair Resort Hotel Jena op. Het is hier 33 graden, maar er staat een lekker briesje.

We checken in en krijgen de sleutel van kamer 325 op de derde verdieping. Het is een prachtige kamer met alles wat we nodig hebben. Gelukkig heeft men de airconditioning al aangezet zodat het redelijk koel is op de kamer.

Nadat we onze kamer geïnspecteerd en goed bevonden hebben, halen we onze bagage van de motoren om daarna ons luchtiger te kunnen kleden. Vervolgens zoeken we een geschikte parkeerplaats voor onze motoren en beveiligen ze met drie verschillende sloten.

Bij de receptie vragen we de toegangscode voor het draadloze internet, hier W-LAN geheten, zodat we goedkoop contact kunnen houden met het thuisfront.

We keren terug naar onze kamer en frissen ons op voor het diner. We willen op tijd eten want we lusten zo zoetjes aan wel weer wat.

Om even na zessen zitten we aan tafel. Er is een rijk gevuld buffet, zodat we voldoende keus hebben. Het is allemaal even lekker.

Rond acht uur is de honger weer gestild en lopen nog even over het terrein van het hotel om te zien waar alle faciliteiten zich bevinden. We ontdekken o.a. een praktisch lege parkeergarage. Paulette ziet het niet meer zitten maar ik zet de motoren daarna toch nog even overdekt weg.

Wanneer ik terug op onze kamer kom, ligt Paulette al in haar bed, ze is totaal “versleten”. Op deze momenten kun je toch wel merken wat het met haar doet nu ze nog maar weinig nierfunctie overheeft. Ik maak nog een kopje koffie voor ons met behulp van de reisdompelaar. Ze doet nog een spelletje op haar telefoon en valt dan al snel in slaap.

Ik lees de gegevens, die mijn navigatiesysteem vandaag opgeslagen heeft, uit en kopieer deze naar de laptop. Met behulp van deze gegevens en de tekst die ik gedurende de dag ingesproken heb op mijn memorecorder schrijf ik onze belevenissen van vandaag digitaal weg op de laptop.

Volgens de Zumo hebben we vandaag 559 km afgelegd en was de maximale hoogte 417 meter.

Om een uur of tien is het verhaal geschreven en ga ik mij gereed maken om het nachtschuitje in te gaan. Maar eerst vul ik onze blog: www.paulettemaartenopreis.punt.nl aan met het eerste deel van dit reisverhaal.

Maandag 7 juli

Halverwege de nacht doe ik het raam dicht vanwege het lawaai dat de wegen rondom ons hotel veroorzaken. Met het raam dicht is het goed te doen. De airco zorgt voor een aangename atmosfeer in de kamer.

Even na zeven uur ben ik mijn ochtendfitness aan het doen terwijl Paulette nog als een roosje ligt te slapen. Als ik bijna klaar ben met mijn oefeningen wordt zij ook wakker. Rond kwart over acht zijn we zover dat we naar het restaurant kunnen voor ons ontbijt. De keuze is weer reuze!

Om goed tien uur staan we buiten, op onze sandalen en ik in mijn korte broek met de rugzak vol met spullen voor als het eventueel gaat regenen. Klaar voor een wandeling naar Jena hier hemelsbreed zo’n 7 km vandaan. We kiezen ervoor om op de heenweg een paar heuvels te nemen met het idee dat die mooie wandelpaadjes geven en om op de terugweg de kortste weg terug te nemen.

Om elf uur staan we ca. 130 meter hoger dan ons hotel bij de ruïnes van een burcht met uitzicht op de dorpen in het dal. Af en toe pauzeren we om bij te komen van het klimmen over de leuke weinig gelopen paden en om te genieten van het mooie uitzicht. De temperatuur loopt gestaag op van 22 naar 25 graden, alhoewel het voornamelijk bewolkt is. Weer een uur later arriveren we in Wöllnitz, nadat we besloten hebben om de heuvels te vermijden omdat het te zwaar lijkt voor Paulette.

Om half één breekt de zon door, maar niet constant. Toch stuwt hij de temperatuur op, als hij zich laat zien, tot 28 graden. Via toch een leuke route evenwijdig aan de grote verkeersader naar Jena bereiken we om 13:00 uur ons einddoel.

Na even zoeken vinden we een geschikte eetgelegenheid om te lunchen. Daarna winkelen we nog wat in een overdekt winkelcentrum om daarna met onze nieuwe aankopen de weg terug te zoeken.

Dat terugzoeken is gelukkig niet moeilijk omdat we de Garmin GPSmap 62stc tot onze beschikking hebben: een wandel-gps met daarin de digitale topografische kaart van Duitsland en Tsjechië.

Om half drie lopen we langs de rivier de Saale die door Jena loopt, naar het zuiden. Even verderop steken we de rivier over en volgen een tijdje de rivier naar het zuiden. Lopen dan weer naar Wöllnitz maar blijven aan de oostelijke kant van de drukke verkeersader. Om drie uur zetten we onze stoeltjes in elkaar langs de kant van de weg om een Zero Cola te drinken die we gekoeld aangeschaft hebben in Jena.

Pas voorbij Wöllnitz steken we de weg over en kiezen dan steeds de wegen uit die de kortste route mogelijk maken terug naar het hotel, want het is wel duidelijk dat het eigenlijk te ver is geweest voor Paulette alhoewel ze dapper doorstapt. In Lobeda-oost drinken we op een muurtje langs de kant van de weg nog wat water. Daar vandaan is het nog slechts een half uur lopen naar het hotel.

Moe maar voldaan en blij dat het weer honderd procent is meegevallen als we naar de weersverwachting van vanmorgen kijken, keren we terug op onze kamer.

Voor Paulette maak ik het bad klaar, ikzelf chat daarna via WhatsApp met mijn zoon Ralf van wie ik verneem dat zijn relatie, vroeger heette dan gewoon “verkering”, net uit is geraakt.

Als Paulette uit bad komt spring ik onder de douche. Daarna breng ik de lichtgewicht stoeltjes terug naar de motoren. Ik reinig daar meteen de vizieren van onze valhelmen en druppel nog enkele centiliters motorolie in het motorblok van mijn GS.

Om half zeven zijn we allebei toe aan een lekkere avondmaaltijd. In het restaurant tappen we dit keer onze eigen glazen vol (2×1) met rode wijn en (2×1) mineraalwater en genieten van het heerlijke eten.

Anderhalf uur later hebben we meer dan voldoende gehad van alles en drinken dan nog een kopje koffie op onze kamer. Ondertussen lees ik de gegevens uit de wandel-gps. Het blijkt dat we vandaag ruim 21 km afgelegd hebben, waarbij we ook nog eens 447 hoogtemeters overwonnen hebben.

Ook hebben we ook vandaag weer een “leermoment” gehad: voor Paulette was dit net te veel van het goede, een volgende wandeling een dezer dagen mag niet langer worden dan 15 km.

We bekijken de route voor morgen en besluiten de wekker op 07:00 uur te zetten.

Als we morgen de motoren starten willen we eerst een stukje naar het noorden rijden om te tanken, daarna stuurt de route ons alleen nog maar naar het zuiden.

We maken het vanavond niet te laat, want we willen ook nog genieten van een mooie lange nacht(rust).

Dinsdag 8 juli

De wekker was gezet, maar niet nodig want we zijn al eerder wakker. Zo kunnen we alles vanmorgen op ons gemak doen.

Om half negen is de rekening vereffend, de motoren weer beladen en rijden we een stukje naar het noorden om het beoogde tankstation aan te doen. Na getankt te hebben pakken we terug naar het zuiden ,voorbij de A4, onze route weer op. Dit gaat echter niet lang goed want er volgt een wegomlegging. We kunnen slecht overweg met de wegomleggingen die we tegenkomen omdat we niet begrijpen hoe de omleidingen lopen. Ik kies een eigen weg die ten slotte weer uitkomt op onze route naar het zuiden. Helaas hebben we wel heel wat tijd verloren. Maar goed dat we vanmorgen vroeg zijn opgestaan.

De route is tot nu toe over het algemeen erg mooi, alleen zijn sommige stukjes weg erg slecht. Gelukkig wordt dit wel duidelijk middels borden aangekondigd. Wat het weer betreft: het is zwaar bewolkt en af en toe zelfs mistig.

Om half elf pauzeren we op het terrein van een tankstation in Schleiz met een kopje koffie dat we zelf maken met heet water uit de thermosfles. Het is nog steeds droog en zeker niet koud, kortom prima reisweer voor de motor. Terwijl we pauzeren probeer ik tevergeefs één van de lichtgewicht stoeltjes te repareren. We kunnen hem nog wel gebruiken, maar goed krijg ik hem niet.

Als we op het punt staan om weer verder te rijden is de mist weg en begint het een beetje te druppelen, maar het wordt gelukkig geen echte regen. De regenpakken laten we zitten.

Om kwart over twaalf zijn we in Cheb (Tsjechië). Daar parkeren we de motor bij een meneer die de kost verdient door op de geparkeerde voertuigen te letten. We mogen onze jassen en helmen bij hem in zijn kantoortje achterlaten. Het is hier goed weer, witte wolken in de blauwe lucht, en haast warm.

Allereerst gaan we op zoek naar een bank om Tsjechische Kronen te pinnen, zodat we straks iets te eten kunnen kopen. We pinnen 1500 TK wat ongeveer € 50,00 zou moeten zijn. Even later kopen we voor € 10,00 (kan dus ook) een nieuwe rugzak voor Paulette.

Na een poosje rond gelopen te hebben in het centrum strijken we neer op het terras van een restaurant en bestellen onze lunch in de vorm van een frisse salade met een cola.

We genieten van onze lunch en van het mensen kijken. Daarna lopen we nog een rondje door de stad en komen weer terug bij de motoren.

We betalen de meneer een bedrag van ongeveer € 2,50 en geven hem ook onze oude rugzak, die hij wel denkt te kunnen gebruiken. Om kwart over twee vervolgen we onze reis naar het zuiden.

In Rückersmühle doen we een vergeefse poging een terrasje te vinden waar we even kunnen verpozen. Op een gegeven moment vinden we wel een bankje en parkeren daar in de buurt onze motoren. We drinken wat uit onze eigen voorraad en als ik mijn e-mail lees zie ik dat ik onze gastheer voor de komende twee nachten moet verwittigen dat we er aan komen. Ik bel hem op en vertel hem dat hij ons over een half uur kan verwachten. Hij blijkt niet op het adres te wonen waar wij een bed gehuurd hebben, vandaar.

Om kwart over vier, breekt nog even de zon door. Wij rijden in een half uur naar ons onderkomen, terwijl we nog even een wegomlegging meepikken.

Herr Maier staat ons al in Ödpielmannsberg op te wachten wanneer we het terrein van het pension Domizil oprijden. Hij toont ons ons ruime onderkomen op de begane grond en wij beginnen met het ontladen van de motoren.

We frissen ons op en kleden ons om. Op dat moment vind ik een teek in mijn rechter bil/bovenbeen. Paulette neemt professioneel de tekentang ter hand en verwijdert het beest uit het lichaam van haar echtgenoot. Nu maar hopen dat het beest niet besmet was.

Om half zeven staan de motoren weer met drie sloten op slot en aan elkaar. Wij lopen naar Moosbach een dorpje ca. 2,5 km verderop om een restaurant te vinden.

Een half uur later zijn we via een leuke route (gevonden m.b.v. de wandel-gps) via de kortst mogelijke weg in Moosbach belandt. Even later vinden we een bakker, een buurtsuper en het betreffende restaurant.

We bestellen ons diner dat spotgoedkoop is, als we kijken wat zoiets in Nederland kost. Om half negen hebben we lekker gegeten (voor nog geen € 25,00 samen, inclusief drankjes) en willen we afrekenen om zo voor de reeds aangekondigde regen terug in ons pension te zijn.

Als we buiten komen staat het helaas al te regenen. Uit voorzorg hadden we onze regenjassen in de rugzak gedaan. Toch niet voor niets meegesleept moet je maar denken.

Ook nu lopen we er weer een half uur over, terwijl we bijna verkeerd lopen, maar de gps brengt net op tijd uitkomst. Ons bovenlichaam is droog gebleven, maar de rest is drijfnat doordat het flink is gaan regenen.

We trekken onze spullen uit en kruipen met een kop koffie in bed. Daarna ga ik aan de slag om de gegevens uit het navigatiesysteem over te zetten naar de laptop en mijn verhaal te schrijven. Ik ga pas tegen middernacht echt slapen, maar dan is Paulette al lang naar dromenland vertrokken.

Vandaag hebben we per motor 250 km afgelegd en zijn we tot op een hoogte van 812 meter gekomen.

Woensdag 9 juli

Zo te horen regent het nog steeds, als ik om zeven uur wakker word. Paulette ligt nog lekker te slapen en wordt pas wakker wanneer om half acht haar telefoon wekmuziek begint te spelen.

Om kwart over acht gaan we maar eens kijken hoe het ontbijt er hier uitziet. Herr Maier is al druk in de weer geweest, want alles staat op het aanrecht van de keuken klaar. We zijn de enige ontbijtgasten vandaag en zitten vandaar met ons tweeën in de grote kamer. Wanneer Herr Maier uitgelegd heeft hoe alles werkt, laat hij ons alleen. Wij eten in alle rust ons ontbijt, want haast hebben we zeker niet met dit weer.

Na het ontbijt gaan we terug naar onze kamer en ontspannen verder met de laptop, lezen, koffie drinken, spelletjes WordOn op de smartphone e.d.

Rond het middaguur lijkt het iets lichter te worden buiten. En aangezien ik alweer trek begin te krijgen gaan we lopend op pad naar Moosbach om daar brood en fruit te kopen. Broodbeleg hebben we nog in de rugzak. Het is vrijwel droog, nou ja, af en toe miezert het wat, wel is het fris met zo’n 12 graden op de thermometer.

Om kwart voor één staan we voor de dichte deuren van de bakker en de minimarkt. Pas om half twee gaan de zaken weer open. We besluiten dan maar een ommetje te doen, het is tenslotte zo goed als droog en we zijn in een mooie omgeving.

Om goed half twee kopen we onze lunch die we eten op een picknickbank in het centrum van het dorp. Een half uur later gaan we nog een iets langer ommetje doen, want het is zowaar droog geworden. Na een leuke wandeling komen we om kwart voor drie aan in Niederland. Niet meer dan een gehucht, maar wel op het laagste punt van de omgeving. Het is weer beginnen te miezeren, maar de temperatuur is gestegen tot wel 16 graden.

Hier vandaan kiezen we de kortste weg naar Ödspielmannsberg en doen er dan nog een half uur over om weer geheel droog binnen te zitten. Volgens de wandel-gps hebben we dan 11 horizontale kilometers en 240 hoogtemeters afgelegd.

Binnen is het tijd voor een kopje koffie. Ik stop de route voor morgen in het navigatiesysteem van Paulette en laat hem de route opnieuw berekenen, want gisteren bleek dat hij nog al afweek door het gebruik van iets ander kaartmateriaal dan waarvoor de route is gemaakt.

Aangezien ikzelf gisteren niet helemaal tevreden was over het melden van zo’n beetje elke bocht in de route, laat ik de route van mijn navigatiesysteem een keer helemaal doorrekenen en opschonen met behulp van het programma RTWtool van JaVaWa (freeware). Het resultaat ziet er veelbelovend uit, maar moet zich morgen bewijzen.

Na vijven vinden we het weer tijd worden om te gaan dineren in het dorp. Het is wel weer een half uur lopen, maar gelukkig is het droog. We stappen bij hetzelfde restaurant binnen als gisteren. De gastvrouw heeft onthouden wat we toen dronken en wij bestellen waar we trek in hebben.

De gastheer kwam gisteren al een beetje vreemd over, of hij had iets te veel gedronken om hij is gewoon wazig. Nu Paulette hem een beetje in de gaten houdt, blijkt hij elk kwartier een glas bier naar binnen te werken…

Ook dit keer valt de rekening alleszins mee. Helaas regent het licht en even later zelf behoorlijk wanneer we om kwart over zeven op weg gaan naar ons pension. Onderweg gaat het nog harder regenen en zo komen we half verzopen terug. De thermostaat van de verwarming iets hoger en alles te drogen hangen, zodat het morgen droog mee kan is het enige dat we kunnen doen.

We zetten een kopje koffie en Paulette heeft er dan voor mij nog een reep chocolade bij. Maar goed dat ik geen dessert genomen heb.

De rest van de avond wordt gevuld met het schrijven van mijn verhaal en wat lezen. Dit keer wordt het niet laat. De wekker wordt op 07:00 uur gezet, want we willen de motoren voor het ontbijt beladen en ons niet hoeven haasten.

Donderdag 10 juli

Zoals afgesproken staan we om zeven uur op, werken ons ochtendritueel af en beladen dan de motoren. Het is niet droog vanmorgen, maar echte regen is het ook niet wat naar beneden komt. Wel is het met 11 graden een beetje fris…

Om kwart over acht zitten we aan het ontbijt en om negen uur hebben we afgerekend en afscheid genomen van Herr Maier. Het is nog steeds niet echt droog, maar de regenpakken laten we voor alsnog in de tas.

We zijn nog niet lang weg (half uurtje slechts) maar toch stoppen we in Rötz, want Paulette heeft het koud gekregen. Ze trekt haar regenpak aan en hoopt het zo warmer te krijgen. Ik ben eigenwijs en houd het bij mijn huidige outfit ondanks de spetters die vallen.

Een drie kwartier later pauzeren we in een bushokje in Lederdorn met een kop zelfgemaakte warme koffie. Kunnen we even een beetje op temperatuur komen.

In Spiegelau stoppen we bij een bakker. We kopen daar een kop koffie met een bretzel. Paulette heeft het nog steeds koud en doet een poging weer een beetje op te warmen. Om tien over twaalf gaan we verder naar het oosten, richting de Duits-Tsjechische grens, die we net na het dorpje Marchhaüser passeren.

Om 13:00 uur stoppen we in Tsjechië om te tanken, want het is hier toch beduidend goedkoper dan in Duitsland. Een half uur later zien we voor het eerst het Lipnomeer. Het is een enorm uitgestrekt meer dat we bijna helemaal rond moeten rijden om bij onze eindbestemming van vandaag uit te komen.

Zodra we een geschikt restaurant vinden parkeren we de motoren en gaan we binnen zitten waar het lekker warm is. We drinken een cola en eten een Italiaanse salade.

We zijn nog maar net weggereden van het restaurant of we komen in het plaatsje Horni Plana. Aangezien men daar een Coop supermarkt heeft doen we daar alvast wat inkopen voor onderweg later in de week en kopen we een stuk chocolade voor vanavond bij de koffie. Bij een “winkelvansinkel” proberen we de eigenaar duidelijk te maken dat we een metalen pen nodig hebben om ons lichtgewicht stoeltje te repareren. Hij spreekt echter Tsjechisch en wij niet…

Even na drieën rijden we weer verder voor het laatste stuk naar ons hotel.

Om vier uur zijn we aan de andere kant van het meer bij Hotel U Privozu ,in Predni Vyton, ons onderkomen voor de komende vier nachten. We parkeren de motoren pal voor het hotelletje dat ook dienst doet als restaurant en melden ons dan bij de dames van het restaurant. Zij blijken eigenlijk naast Tsjechisch alleen Engels te spreken. Dat vinden wij geen probleem.

We krijgen de sleutel van kamer 21, op de derde etage gerekend vanaf de voorkant van het hotel en de tweede etage als je vanaf de achterkant rekent.

Terwijl Paulette onze kamer inruimt haal ik de spullen van de motor zodat ze iets heeft waarmee ze de kamer in kan ruimen.

Een half uur later zijn de motoren afgesloten met de bekende drie sloten alhoewel één van de dames mij vertelt dat ze hier veilig staan. Paulette heeft ondertussen al onze spullen een plekje gegeven. Het is tijd geworden om ons op te frissen.

Voordat we aan tafel gaan, lopen we naar de aanlegplaats van het veer dat ca. 100 meter vanaf het hotel om het uur aanmeert. Dit is de verbinding met de toeristische plaats Frymburk vanuit Predni Vyton. Het veer blijkt elke dag vanaf 8:05 tot 20:05 uur, en elk tussenliggend uur, te vertrekken vanaf deze kant.

Met deze kennis treden we even later het restaurant binnen dat eigenlijk meer op een kantine lijkt. De muziekzender die opstaat is zeker niet slecht, maar naar ons idee wel een tikje te hard afgesteld. We bestellen ons diner, wachten met spanning af wat we krijgen en genieten vast van een uitstekend glas rode wijn.

De mixed-grill smaakt ons prima, de glazen wijn ook, maar Paulette heeft het om acht uur wel gezien.

Paulette ziet op Facebook het bericht dat het niet lekker loopt met de ziekte van Peter, een collega van mij. Ik stuur hem een WhatsApp berichtje om hem een hart onder de riem te steken.

Het verzenden moet nu lukken want we hebben de wifi-code na het diner meegekregen en ik heb een Europa-internet-roaming pakket aangeschaft voor mijn “Duitse” telefoon.

Terwijl ik de gegevens van vandaag allemaal digitaal verwerk ligt Paulette al snel te slapen.

Volgens de Zumo hebben we vandaag 257 km afgelegd met als maximale hoogte 977 meter.

Om elf uur is het mooi geweest, ook ik ga slapen.

Vrijdag 11 juli

Om half acht zijn we klaar wakker. Het eerste wat we doen is naar buiten kijken hoe het er voor staat met het weer. Het is nog steeds bewolkt maar wel droog.

We zorgen dat we om half negen aan het ontbijt zitten, vroeger serveren ze hier niets. Het ontbijt bestaat uit donker brood met al het beleg dat je je kunt voorstellen, van zoet tot hartig, inclusief eieren en worstjes.

Het is zaak om het veer van 10:05 uur te halen, maar dat kan geen probleem zijn. We staan ruim voor die tijd al klaar aan de rand van het meer. Het weer is behoorlijk aan het opklaren, zodat ik zelfs de pijpen van mijn broek rits. Om stipt vijf over tien varen we in ca. 5 minuten naar Frymburk aan de overkant van het meer.

We doen een rondje door het dorp en lopen op een gegeven moment een zaak binnen met huishoudelijke artikelen. Daar vinden we een houten pollepel die mij gaat helpen mijn lichtgewicht stoeltje te repareren, hoop ik. Daarna gaan we de Coop supermarkt binnen om tomaten, brood en fruit te kopen voor de lunch. Als we weer buiten komen, regent het zachtjes, maar voldoende om de regenjasjes aan te trekken. Het is dan half twaalf, tijd voor een kop koffie in de hoop dat het daarna weer droog wordt. Ondertussen probeer ik met de pollepel het meegebrachte stangetje in het andere stangetje van het stoeltje weer op zijn plek te duwen, hetgeen wonder boven wonder, zonder problemen lukt. We nemen een tweede kop koffie want het regent nog steeds…

Om half een, het regent nog steeds, besluiten we om het veer van 13:00 uur terug naar ons hotel te nemen. Omdat we nog te vroeg aankomen bij het veer, schuilen we in het wachthokje, want het regent nu echt lekker door.

Als we met het veer het midden van het meer opvaren, regent het zo hard dat we het niet meer leuk vinden. Gelukkig zijn we niet de enigen. Het hele veer staat vol met sportievelingen die willen wandelen, fietsen of skeeleren.

Terug op onze kamer gaan we eerst maar eens lunchen. Daarna vermaken we ons met het navigatiesysteem en onze lectuur. Ook zet ik het stangetje weer tussen het geheel van stangetjes van het lichtgewicht stoeltje zodat we hem weer voor de volle honderd procent kunnen gebruiken.

Omstreeks half vijf wordt het droog. We besluiten om nog maar even een frisse neus te gaan nemen. We maken een ommetje van ruim een uur in de bossen rond het hotel en zijn dan op tijd terug voor het avondeten. We zijn nog maar net terug of de zon breekt goed door. De wolken wijken, de hemel kleurt blauw. Op weg naar het restaurant lopen we buitenom om even te genieten van de zonnestralen.

Rond acht uur zitten we nog even na te genieten met glas rode wijn. Het weer is omgeslagen, het is geheel bewolkt en de eerste bliksemstralen laten zich al zien. Nog geen half uur later is het noodweer met donder en bliksem. Wij kunnen gelukkig ook binnendoor naar onze kamer.

We zetten nog een kopje koffie en klimmen dan in bed met onze apparatuur en lectuur.

Ik maak alvast een route voor morgen, want we willen met de motoren een paar steden bezoeken.

Daarna nog wat lezen en dan de wekker op half acht en slapen.

Zaterdag 12 juli

Vandaag staan we om half acht op. Het weer ziet er om te beginnen goed uit. De zon schijnt tussen de witte wolken door.

Een uur later zitten we aan het ontbijt en weer een uur later rijden we weg op onze motoren. Voor de zekerheid met de regenpakken in de koffers.

De route leidt ons langs de zuidzijde van het Lipnomeer, vervolgens langs de dam verder naar het oosten tot de rivier de Vltava. Deze rivier volgen we vanaf Rozmberk nad Vltavou naar het noorden. De rivier wordt druk bevaren door schippers van kayaks, cano’s en rafts. Het is dat we onze ogen goed op de bochtige weg moeten houden, anders hadden we voldoende aan de aanblik op het water.

De weg langs de rivier brengt ons na een uur bij Cesky Krumlov. Wij parkeren de motoren nog voor de stad, want we vinden het niet erg om een stukje te lopen. Het is nog steeds prachtig weer, zodat er diverse kledingstukken achterblijven in de koffers van de motoren.

We lopen even later door het oude centrum van Cesky Krumlov en verbazen ons over de vele toeristen en de drukte op het water omdat veel van de genoemde schippers de rivier gebruiken om dwars door de stad te varen.

Hoewel super toeristisch is de stad de moeite waard om te bezichtigen. Het is nog steeds erg authentiek en daardoor leuk om doorheen te lopen. Met bussen tegelijk worden de toeristen aan de andere kant van de stad op het grote parkeerterrein gedropt en door gidsen door het oude stadscentrum geloodst.

Wij kiezen een terras om ons vochtgehalte weer op peil te brengen. Op dit terras hebben we prima zicht op de rivier met haar vele gebruikers.

Om twaalf uur verlaten we de stad en lopen terug naar de motoren. We rijden verder naar het noorden en arriveren een uur later bij de Lidl in Ceske Budejovice. Daar parkeren we de BMW’s en kopen onze lunch. Langs de kant van de weg in het gras zetten we onze stoeltjes in elkaar en eten daar onze lunch in het warme zonnetje.

Het bekende biermerk Budweiser is trouwens een verbastering van Budejovice. Het lijkt erop dat elke café hier standaard Budweiser schenkt.

Een half uur later hebben we onze trek gestild en lopen we naar het centrum van de stad. Tegen de tijd dat we daar aankomen, is het kwart voor twee en zijn de meeste winkels gesloten. Daar hadden we nu weer niet aan gedacht. Wij komen uit een 24/7 economie, maar daar hebben ze hier nog niet van gehoord.

We lopen door de stad, waar het afgezien van de terrassen, lekker rustig is…

Ook wij belanden op een gegeven moment op een terras aan het grote plein in het midden van de stad en bestellen een espresso lungo. We hebben voldoende te zien op het plein en het eerste kopje smaakt erg goed We bestellen een tweede espresso en genieten van wat er om ons heen gebeurt.

Omstreeks drie uur zijn we weer terug bij onze voertuigen en rijden terug naar het zuiden.

Op het industrieterrein van Cesky Krumlov zetten we de motoren stil op het grote parkeerterrein om nog wat winkels te bekijken die hier wel open zijn. We vinden echter niets van onze gading en rijden dan ook vrij snel weer verder.

In Frymburk parkeren we ze om half vijf bij de kerk, vlakbij de aanlegplaats van het veer en lopen langs het meer totdat ik een zeilscheepje wil filmen. Ik wil de camera uit de rugzak pakken, maar dan ontdek ik dat hij er niet in zit, terwijl ik zeker weet dat ik hem net nog gezien heb. Ik mijn gedachten zie ik hem op een van de zijkoffers liggen toen ik de rugzak aan het inpakken was na het parkeren. Als we geluk hebben ligt hij daar nog. Terwijl ik alles weer in de rugzak prop rent Paulette terug naar de motoren. Als alles weer in de rugzak zit, loop ook ik richting de motoren, maar doordat ik binnendoor loop ben ik er al eerder dan Paulette en pak de camera die nog keurig ligt waar ik hem neergelegd had en loop dan Paulette tegemoet. Als ik gebaar dat ik hem heb, is de snelheid eruit en gaat ze zitten langs de kant van de weg. Dit zijn dingen die ze niet meer kan en ook niet meer moet doen…

Gelukkig is ze even later weer op adem en lopen we verder door de stad op zoek naar een geschikte plek om ons avondeten te gebruiken. Als we het hele stadje doorgewerkt hebben, komen we tot de conclusie dat het terras direct aan het meer met de pizza’s onze voorkeur heeft.

De pizza tonno is reusachtig en smaakt mij uitstekend. Paulette d’r koolsoep is ook erg lekker alleen moeten we wel achter haar Griekse salade aan want die waren ze even vergeten. Het was misschien beter geweest als ook wij de salade vergeten waren, want de kaas in de salade is zo zout dat zelfs Paulette het niet weggekaand krijgt. De rest is gelukkig goed te eten.

De wijn moet achterwege blijven want het is nog wel een stukje rijden over bochtige wegen langs het meer voordat we bij ons hotel aan de overkant zijn. Maar een koude cola light smaakt ook goed, vooral als je dorst hebt.

Om half zeven rijden we weg uit Frymburk. We doen er twintig minuten over om terug te komen bij het hotel. Het loont dus niet echt de moeite om met de motor het veer te nemen, die maar één keer in het uur vaart.

We parkeren de motoren, ook de drie sloten worden weer gebruikt, en lopen dan naar boven om onze spullen terug te brengen. Daarna nemen we nog even plaats op het terras waar de laatste zonnestralen lange schaduwen maken. We bestellen beiden een glas rode wijn om de maaltijd aan deze kant van het meer af te sluiten. Ondertussen doe ik nog een poging om mijn ouders telefonisch te bereiken, maar net als vanmorgen neemt niemand de telefoon aan de andere kant van de lijn op.

Als de wind komt opzetten en het fris wordt pakken wij onze biezen.

Paulette had een vette smeervlek opgelopen op haar broek en ik gooide net een deel van mijn wijn over mijn broek. Zodoende probeer ik de motorbroeken iets schoner te krijgen door ze in de wasbak met de hand te wassen met Biotex.

Paulette staat onder de douche en spoelt ze in dezelfde moeite even uit. Daarna over de elektrisch verwarmde design radiator en misschien zijn ze morgen dan wel weer droog.

Ook ik spring even onder de douche en Paulette maakt de koffie, die we op bed drinken terwijl we samen op de laptop kijken hoe we vandaag gereden hebben.

Het blijkt dat we er vandaag weer 139 km bij op kunnen tellen, de motoren hebben vandaag 1760 hoogtemeters te verstouwen gehad.

Paulette houdt het na de koffie voor gezien en ik schrijf nog aan mijn verhaal.

Zondag 13 juli

Het ziet er niet zo mooi uit qua weer, als ik om zeven uur uit het raam kijk. Donkere wolken, witte wolken en kleine stukjes blauwe lucht. Het is wel droog.

Om half negen zitten we aan het ontbijt, zodat we zonder te haasten het veer van 10:05 uur naar Frymburk kunnen halen. De rugzak is gepakt met daarin: 2 lichtgewicht stoeltjes, een liter water, een stuk brood van gisteren, wat tomaten, de lichtgewicht regenjasjes, mijn pet, twee telefoons en wc-papier. Ik loop in korte broek, Paulette in haar spijkerbroek. Beiden wel onze bergschoenen aan.

In Frymburk lopen we eerst naar de Spar-supermarkt waar we brood, knakworstjes en een paprika kopen, die ook allemaal een plekje in de rugzak krijgen. Dan gaan we op weg om het pad over de berg naar Lipno nad Vltavou te vinden. Dit pad begint aan de overkant van de weg die rond het meer loopt en is dus met de wandel-gps eenvoudig te vinden. We zijn begonnen op 685 meter hoogte, het niveau van het Lipnomeer, maar nu loopt het alleen nog maar omhoog. Het weer is nog steeds goed, 22 graden, af en toe zon. Het is zelfs zo warm tijdens het klimmen dat onze shirts al snel in de rugzak moeten.

Rond half twaalf begint het eerst zachtjes te regenen, maar al snel moeten we schuilen onder de bomen want dan zijn de kleine druppeltjes op. Als we denken dat het bijna droog is, moeten we opnieuw schuilen voor de nattigheid. Daarna lopen we verder, maar als er weer druppels naar beneden komen, trekken we onze regenjassen aan. Het hoogste punt halen we vandaag op 970 meter. Daarna dalen we af richting het meer.

Met onze jassen nog aan komen we in Lipno nad Vltavou. Daar breekt ineens de zon door, zodat we gezeten op een bankje de jassen uit kunnen trekken. We besluiten om daar maar direct ook onze lunch te gaan gebruiken. Het is tenslotte een mooi punt om om ons heen te kunnen kijken terwijl we eten. Hoewel het vandaag zondag is, zijn hier de meeste winkels open en is het een drukte van belang met het meest sportieve fietsers.

Als we onze lunch achter de kiezen hebben, het is dan kwart over één, hebben we het plan gesmeed terug te lopen via het voet-/fietspad dat langs de oever van het meer naar Frymburk loopt. Het eerste plan om überhaupt geen dorpje aan te doen omdat we dan te veel kilometers zouden maken hadden we onderweg al overboord gegooid. Nu kiezen we voor de minst inspannende route terug, dus niet de kortere weg via de bergen.

Rond drie uur zetten we de stoeltjes in elkaar en bezien dan het sportieve verkeer dat zich over het voet-/fietspad begeeft. We eten de paprika op en wachten even tot zon weer doorbreekt maar die laat op zich wachten dus breken we maar op.

Ruim voor het veer om vier uur naar de overkant vertrekt arriveren we in Frymburk. Het is de laatste kilometers toch nog zonnig geworden en zo is het wachten op de vertrektijd van het veer geen straf.

Terug bij ons hotel aan de overkant, nemen we plaats op het terras en bestellen een cola. We bellen naar huis naar mijn ouders en dit keer wordt er wel opgenomen, in tegenstelling tot de vorige twee pogingen. We praten even bij, maar er zijn geen bijzonderheden.

Daarna gaan we ons voorbereiden op het verlaten van dit mooie stukje Tsjechië. Paulette gaat inpakken en ik bereid de motoren e.d. voor om morgen te kunnen vertrekken.

Daarna is het tijd geworden om mijn hoofdhaar op lengte te brengen wat Paulette altijd trouw op zondag doet. Vervolgens onder de douche en ons kleden voor het diner.

Rond acht uur zijn we weer terug op onze kamer waar we de gegevens van het tweede kwartaal van de Autorijschool opsturen naar de boekhouder (waren we vergeten). Gelukkig kan dat helemaal digitaal ook vanaf deze locatie.

Vandaag hebben we toch nog lopend, winkelend en twee keer met het veer varend, 20,1 km afgelegd. Meer dan we hadden gepland, maar Paulette is dit keer gelukkig niet zo moe, de route terug via het pad langs het meer is een goede keus geweest.

Daarna sla ik aan het schrijven terwijl Paulette druk is met haar tablet.

Maandag 14 juli

Door de wekker worden we om 7:00 uur wakker. Doen onze ochtendzaken en zorgen dat het meeste van onze bagage op de motoren zit voordat we om half negen aan het ontbijt kunnen.

Na het ontbijt vraag ik de eindafrekening en dat wordt nog even moeilijk omdat ik met mijn Visa-creditcard wil betalen. De eigenaresse heeft het eindbedrag uitgerekend in euro’s terwijl het pinapparaat het bedrag in Tsjechische kronen wil hebben. Daar komt nog bij dat ik 250 kronen cash wil betalen om van ons Tsjechisch geld af te komen. Dan blijkt ook nog dat het pinapparaat op haar kantoortje staat, waarvan ze de sleutel even niet kan vinden… Na een poosje rekenen moet ik volgens mij te veel kronen betalen, want ze rekent met een koers van 27 kronen terwijl wij van de bank er maar 25 krijgen voor één euro. Maar goed we hebben het naar ons zin gehad en het was toch niet duur. De afrekening van Visa zal te zijner tijd uitsluitsel geven. Onze laatste 250 kronen geven we als fooi, nemen afscheid en vertrekken dan om half tien naar Oostenrijk.

De route is prachtig, het is mooi weer bij nog maar 16 graden, we hebben het naar ons zin.

Na een half uur gereden te hebben, tanken we de machines maar weer eens vol in Haslach an der Mühl, in Oostenrijk dus. Daarna rijden we weer verder door het prachtige landschap naar het noordwesten. We passeren bij Schwarzenberg am Böhmerwald de Oostenrijk-Duitse grens en rijden dan naar het westen. Na een uurtje komen we in het dorpje Prag, het is ook daar mooi weer en een mooie omgeving. Dus parkeren we de motoren langs de kant van de weg, zetten onze stoeltjes in elkaar en maken een kop koffie met het hete water uit de thermosfles. We kijken uit over een dal en vanwege het mooie weer houden we het wel even vol.

Met minder kleding aan dan voor deze stop rijden we weer verder. De temperatuur is gestegen van 16 naar 24,5 graden.

Voordat we in Regen aankomen krijgen we nog te maken met een omleiding waarvoor ik een alternatief probeer te vinden. We rijden ons echter vast in een dorpje en moeten dan weer keren.

Om kwart over één hebben we onze lunch gekocht bij de Aldi in Regen, die ook verse broodjes levert. We lunchen op de parkeerplaats in het zonnetje en gaan dan weer verder naar het noordwesten.

In Cham kruisen we de route die we op de heenweg gereden hebben, en rijden nog steeds naar het noordwesten. Iets verder dan Cham, om kwart voor drie, arriveren we in Stamsried bij een pizzeria waar we iets willen drinken op het zonnige terras. De pizzeria blijkt echter gesloten. Gelukkig heeft Paulette een drankvoorraad in haar topkoffer. Op het terras van de pizzeria drinken we onze eigen cola die nog lekker koel gebleven is. Omdat we niet weten wat er nog meer gesloten is op maandag vult Paulette onze drankvoorraad direct weer aan bij de plaatselijke Spar buurtsuper.

We moeten weer verder, dus starten we onze BMW’s weer en sturen ze naar het westen.

Even later zien we de lucht betrekken, het wordt donkerder en donkerder, de hemel kleurt van donkerblauw naar zwart en we zien zelfs bliksemschichten de lucht doorklieven. Gelukkig is het onweer iets verder naar het noorden, maar de wind trekt aan en het lijkt erop dat we het niet droog gaan houden, hoewel de kern van de bui langs ons heen lijkt te gaan.

Op een gegeven moment willen we het lot niet verder tarten, de wind gaat nu behoorlijk te keer en ook bij ons is de zon nu verdwenen. We stoppen om onze regenkleding te voorschijn te halen en aan te trekken. Een mevrouw wijst ons op het noodweer in de verte. De regenkleding blijkt even later geen overbodige luxe. We krijgen de staart van de onweersbui over ons heen. Geen reusachtige valregens, maar wel blij dat we de regenpakken aangetrokken hebben.

We hebben de grote onweersbui in ieder geval mis gereden. Even later is het alweer droog, al krijgen we al rijdende af en toe nog een paar spetters te verduren.

In Sulzbach-Rosenberg tanken we de motoren weer vol en geven de voorband van Paulette iets meer lucht, want die was wat spanning kwijt.

Hier vandaan is het nog een drie kwartier rijden en dan staan we voor Landgasthof Schatz’n Hof in Haselbruhn voorbij Pottenstein.

We worden om kwart over vijf enthousiast ontvangen door een echtpaar dat eigenaar blijkt te zijn van de Hof. De motoren mogen in de in aanbouw zijnde dependance waar ook nog een auto staat geparkeerd.

We zullen nog te horen krijgen hoe laat we ontbijten, want er komt een groep van 30 stuks jongelui, maar die zijn nog niet gearriveerd.

Ik ontpak de motoren en terwijl Paulette onze kamer inricht, stal ik ze daarna in de dependance. Vervolgens nemen we een douche en kleden ons dan voor een wandeling van ca. 2 km naar het dorp Pottenstein, want alle restaurants in Haselbruhn zijn vandaag gesloten. Het is gelukkig weer mooi weer geworden, de windstoppers nemen we mee maar doen ze nog niet aan.

Rond half zeven lopen we door een kloof, want we worden aan weerszijden ingesloten door hoge rotsen. We lopen langs een beekje en de weg die door de kloof slingeren ,stroomafwaarts naar Pottenstein. Dit blijkt een lieflijk stadje te zijn, met mooie vakwerkhuizen die tegen de rotsen geplakt zijn.

Ook in dit stadje hebben de meeste restaurants “Ruhetag” en degene die open zijn hebben het druk. Wij nemen plaats aan het laatste tafeltje op het terras van een restaurant aan de hoofdstraat. De zon kan niet meer tot op de bodem van de kloof komen maar met 20 graden is het nog steeds prima om buiten te zitten.

Na lekker gegeten te hebben rekenen we af en lopen nu met onze windstoppers aan, want het is wel flink afgekoeld, terug naar ons onderkomen voor de komende twee nachten.

Omstreeks negen uur zijn we terug in onze kamer en ga ik opzoek naar het navigatiesysteem van Paulette. Ik weet dat ik hem van haar motor gehaald heb, maar ik kan me niet herinneren waar ik hem gelaten heb. Het laatste dat ik me kan bedenken is dat ik hem op een van de terrastafeltjes heb neergelegd net voordat ik de motoren naar de dependance gereden heb.

Ik loop er toch nog maar even heen en ja hoor, niet alleen het navigatiesysteem maar ook onze beide Cardo’s (motor-tot-motor communicatiesysteem) liggen nog op het tafeltje.

Terug op onze kamer zet ik nog een kop koffie, neem er een stukje chocolade bij en begin met het verwerken van de digitale gegevens in de vorm van de afgelegde route en het verhaal.

We blijken 337 km afgelegd te hebben vandaag, daarbij hebben we al rijdende ook nog meer dan 5000 hoogtemeters gemaakt.

Ten slotte maak ik een route voor morgen, want dan willen we naar een motorzaak in Nürnberg en ook nog shoppen in de stad.

Het is ongeveer tien uur wanneer de (30 !) jongelui arriveren. Tegen de tijd dat ik ga slapen, rond middernacht, hoor ik ze nog lachen. Ik ben benieuwd hoe laat we morgen ontbijten.

Dinsdag 15 juli

Nog voordat het halfacht is zijn we uit bed. Om kwart over acht ontbijten we met de 30 jongelui die het vannacht wel heel bont gemaakt hebben. Tot diep in de nacht hadden ze plezier en wij dus minder. Vooral Paulette had er last van, ik ben na middernacht gaan slapen en heb ze niet meer bewust gehoord. Ze schijnen tot na tweeën wakker geweest te zijn.

Het ontbijt is eenvoudig maar goed genoeg voor ons. Onze gastvrouw komt informeren of we veel last gehad hebben van de andere logees. Als we bevestigend antwoorden, blijkt dat ze er zelf ook last van gehad heeft. Ze stelt voor om voor oordopjes te zorgen, die gebruikt ze zelf ook wanneer er luidruchtige groepen zijn…

Om goed negen uur rijden we weg uit Haselbrunn/Pottenstein, op weg naar Nürnberg. Een vijf kwartier later zijn we bij Louis Motorrad in Nürnberg aangekomen. We hebben een prachtige route gereden met schitterend mooi weer. Toen we wegreden was het 16 graden en nu is het al 23 graden.

We kopen bij Louis een nieuwe tanktas (die ik cadeau krijg van Paulette), omdat mijn huidige motor geen stalen tank meer heeft en de oude tanktas daar niet op hecht.

Na ons bezoek aan Louis, kleden we ons buiten om. We hebben onze korte broek aan onder onze motorbroek, stoppen onze jassen, broeken en laarzen in de koffers van de motoren en lopen even later op onze Teva sandalen richting het centrum van Nürnberg. Het is dan ongeveer kwart over elf en we doen er een dik uur over om bij de oude stad te komen.

De Alt Stadt is indrukwekkend om te zien. Het is verbazingwekkend hoeveel er nog intact is of is gerestaureerd van de oude stadsmuur en oude gebouwen.

Na brood en koffie gekocht te hebben, drinken we op het terras van de bakker de koffie in de zon. We verlaten even later de Alt Stadt in het oosten en lopen dan rond de stadsmuur naar het zuiden. Daar buigen we verder af naar het zuiden om dan naar het noordwesten te lopen om weer bij Louis uit te komen. Daar komen we rond vier uur aan en blijken dan toch nog ruim 16 km gewandeld te hebben door de stad.

Dan kleden we ons weer voor een motorrit in mooi weer, want af en toe hebben we temperaturen gemeten van 28 graden.

De route de stad uit is in ieder geval beter dan de route die we genomen hebben de stad in. We zijn nu in korte tijd de stad met zijn vele verkeerslichten uit.

We doen er nog wel een dikke vijf kwartier over om weer bij ons hotelletje in Haselbrunn aan te komen. Ook deze route was weer erg mooi, mooi vanwege de omgeving met zijn hoogteverschillen en mooi vanwege de goede wegen met mooie bochten.

Terug bij ons hotel bereid ik de motoren weer voor voor de tocht van morgen. Paulette begint alvast met het inpakken van onze spullen. Op onze kamer staat een bord met fruit klaar en een set oordopjes voor ons beiden. Waarschijnlijk voelt onze gastvrouw zich een beetje schuldig vanwege onze verstoorde nachtrust.

We gaan douchen en ons omkleden voor het avondeten. Als we beneden komen is het niet helemaal duidelijk hoe de barbecueavond precies vormgegeven wordt. De jongelui hebben alle stoelen en tafeltjes buiten bij de barbecue bezet en zitten al driftig aan het bier. Wij gaan maar eens binnen kijken of we iets te drinken kunnen krijgen.

We besluiten om binnen te blijven. Wel zo rustig. De jongelui beginnen aan het saladebuffet dat minder snel aangevuld dan er afgenomen wordt.

Onze gastvrouw komt vertellen dat onze gastheer speciaal vlees voor ons achter zal houden en dat zij al gebakken aardappels apart heeft gelegd voor ons. Ze is duidelijk bezig met een charme offensief. Haar plan lukt, dat wil zeggen dat we meer dan voldoende vlees krijgen van zeer goede kwaliteit, terwijl de jongelui het op het laatst moeten stellen met eenvoudige braadworsten.

Wij drinken onze glazen leeg en vragen dan om de rekening omdat we morgenochtend op tijd en zonder ontbijt willen vertrekken. Voordat we begonnen met eten, hebben we samen de route nog doorgenomen en hem iets gewijzigd zodat de rijtijd iets verkort is geworden.

Omdat onze gastvrouw zo haar best heeft gedaan het ons toch naar het zin te maken ondanks de nachtelijke onrust geven we de fooi, die we achterwegen hadden willen laten, toch maar weg.

Wij verlaten het restaurantgedeelte en keren terug naar onze kamer, waar de nieuwe route in de twee navigatiesystemen overgedragen wordt. Ondertussen drinken we nog een kop koffie, met een stukje chocolade want het is tenslotte vakantie.

Daarna lezen we de gegevens die onze navigatiesystemen verzameld hebben in de laptop en blijkt dat we ook nog 122 km met de motoren hebben afgelegd vandaag.

Dan rest mij nog het beschrijven van onze belevenissen.

Onder ons raam zitten de jongelui nog te praten en te lachten. Ze zijn niet zo luidruchtig als gisteren, maar voordat ik ga slapen doe ik toch het raam maar dicht. De oordopjes worden nog niet gebruikt. Paulette is al een tijdje geleden in slaap gevallen.

Woensdag 16 juli

Nog voordat het wekmelodietje van Paulette d’r telefoon om zeven uur zich laat horen, zijn wij al uit bed. Ontbijten doen we onderweg dus kunnen we ons helemaal toeleggen op de voorbereiding van het vertrek. Na ons ochtendgebeuren, de tassen afvullen met de laatste dingetjes, dicht maken, naar de motoren en daar met de “snelbinders” vastmaken.

Om acht uur nemen we afscheid van onze gastvrouw en rijden we weg naar Pottenstein en vandaar verder naar het westen. Het is mooi weer alhoewel het nu nog maar een graad of zestien is.

Het weer wordt ter hoogte van Bamberg iets minder door het wolkendek dat daar scherp afgebakend hangt.

Als we iets verder, bij Ebern langs de B279 pauzeren bij de Lidl is het half tien en ook weer mooi weer geworden. We kopen ons ontbijt bij de super en zitten te eten in de zon met de rug tegen de muur van de Lidl als we een auto hevig horen remmen op de B279 en een vrachtwagen zien afslaan. Het lijkt er op dat de chauffeur van de vrachtwagen zijn tegenligger niet gezien heeft en gewoon afgeslagen is. De personenwagen heeft geremd, is om de vrachtwagen geslipt en daarna van de weggeraakt en in de greppel daarnaast beland. Ik loop erheen, maar tegen de tijd dat ik in de buurt ben, zijn er al voldoende mensen die een helpende hand bieden. Ik loop terug naar onze ontbijtplek en ik zit nog maar net of de ambulance komt al met gillende sirenes aanzetten. Iets later een politiewagen en nog later een wagen met “Notartzt” er op en een tweede politieauto.

De vrachtwagen chauffeur heeft zijn truck stilgezet voor de Lidl en stapt nu pas uit. Hij is waarschijnlijk waanzinnig geschrokken. De politiebeambte komt foto’s van de vrachtwagen maken, maar ik kan geen beschadiging vinden, volgens mij hebben ze elkaar niet geraakt.

Wij gaan verder met ons ontbijt en rijden daarna om kwart over tien verder naar het noordwesten.

In Bad Köningshofen geven we onze dorstige machines weer wat te drinken en rijden dan door naar Fulda. Op het industrieterrein ten zuiden van Fulda parkeren we onze motoren bij een winkelcentrum waar we een kop koffie drinken en gebruik maken van het toilet. Bij een super kopen we twee appels voor vanmiddag. Daarna zoeken we om half een de route naar het noordwesten weer op.

We zijn nog maar net Fulda uit of ik zie dat het oliekannetje op mijn dashboard afgebeeld wordt. We stoppen zodra dat verantwoord is en ik vul de olie bij. Dat gaat nog niet zonder slag of stoot, want daarvoor heb ik het sleuteltje van de oliedop nodig die zich onder het zadel bevindt. Op het zadel bevinden zich twee tassen en een kettingslot.

Kortom het is kwart over één als we weer verder rijden zonder oliekannetje op mijn dashboard.

Even later willen we de B254 bij Schwalmtal volgens de route verlaten, maar we stuiten direct op een omleiding, dus rijden we terug naar de B254 om die verder te volgen bij gebrek aan een duidelijk alternatief. In Alsfeld rijden we naar het westen om de route bij Kirtorf op de B62 weer op te pakken.

Bij Bürgeln verlaten we de B62 om even van de motorfietsen te stappen om wat te drinken, want het is behoorlijk warm geworden. Onderweg heeft de thermometer al 28 graden aangegeven.

In Bürgeln is eigenlijk helemaal niets dus zetten we de BMW’s aan de kant van een weiland stil en drinken wat uit eigen voorraad. Paulette eet nog een appeltje tegen de dorst en ik eet nog een restje studentenhaver, ook uit eigen voorraad. Hier vandaan moet het nog ongeveer een uur rijden zijn.

Om kwart over drie rijden we het dorpje uit richting het Sauerland.

Door weer een omleiding, rijden we via Winterberg, een stukje verder zet ik de motor even stil langs de kant van de weg om te zien waar we heen moeten om de geplande route weer op te pakken.

Het lukt allemaal en zo staan we om vijf uur voor hotel Die Welt in Bad Fredeburg. We worden verwelkomt door de Nederlandse eigenaresse. Daar zijn we blij mee, want het hotel ziet er aan de buitenkant gesloten uit en we waren al bang dat er niemand zou zijn.

Van onze gastvrouw krijgen we een glas drinken en ondertussen vertelt ze van alles over het hotel, zodat we een aangenaam verblijf zullen hebben.

We krijgen de sleutel van kamer 4 en daarna halen we onze tassen van de motoren. Ik zet ze op slot en Paulette is al weer bezig onze kamer in te richten.

Dan is het tijd om te douchen en ons om te kleden, op zoek naar een restaurant voor ons avondeten. Onze gastvrouw heeft ons gewaarschuwd dat er overal cash betaald moet worden, ook ons verblijf bij haar in het hotel. Eerst dus op zoek naar een pinapparaat dat we al snel vinden.

Daarna maken we een keuze uit de restaurants en zitten dan net voor zeven uur buiten op het terras te eten. Na het eten dit keer een korte wandeling terug naar het hotel. Daar komen we om half negen aan.

We drinken nog een kop koffie op onze kamer en maken een plan voor morgen. Daarna kruipt Paulette onder haar dekbed en valt in slaap terwijl ik mijn verhaal schrijf.

Het blijkt dat we vandaag 366 horizontaal en ongeveer 3,8 km verticaal hebben afgelegd.

Donderdag 17 juli

Vandaag staan we om half acht op en zitten om half negen aan een uitgebreid ontbijt. We zijn nog steeds de enige gasten, dus is het erg rustig in het restaurant.

Om half tien stappen we dit keer met ons tweeën op mijn motor. Paulette heeft er voor gekozen om vandaag niet te rijden om energie te sparen voor morgen.

De route leidt ons dwars door het zuidwesten van het Sauerland. Een deel dat ik nog niet kende, maar dat erg mooi is door de iets grillerige ligging van de bergen/heuvels. Zeker de moeite waard om er met de motor te rijden en waarschijnlijk erg leuk om er te bergwandelen.

Na een uur staan we bij de Lidl in Siegen geparkeerd. We kopen daar fruit en water en kleden ons dan bij de motor om. In korte broek, hemdje en sandalen lopen we even later de stad in, de rest van onze kleding in de koffers, de helmen aan een staaldraad op de motor. Het is prachtig weer en de thermometer geeft al een temperatuur aan van 23 graden.

Paulette doet inkopen en ook ik moet er aan geloven. Ik schijn een nieuwe korte broek, maar dan eentje met iets langere pijpen, nodig te hebben.

Nadat we gekocht hebben waar we voor naar de grote stad moesten, bestellen we een kop koffie die we op het terras van het etablissement drinken. Daarna koop ik bij een Aziaat een bak “noodles to go” en Paulette doet het met een broodje en haar al eerder gekocht fruit.

Daarna zoeken we de motor weer op, wat geen kunst is met behulp van de wandel-gps.

Bij de motor aangekomen kleden we ons in die mate om dat het verantwoord is dat we op de motor met redelijke snelheid over bochtige wegen rijden.

Met een app op mijn smartphone zoek ik een tankstation in de buurt, dat goedkopere E10 brandstof levert. We voeren de gevonden adresgegevens in de Zumo in en even later tanken we mijn motor weer vol tegen een redelijke prijs. Daarna rijden we om half drie zodanig dat we de route terug weer oppikken. In Bad Fredeburg arriveren we een uur later.

Bij het hotel kleden we ons eerst snel weer om, want vandaag raken de temperaturen de 30 graden, dus als we niet op de motor zitten, zijn een korte broek en een hemd meer dan voldoende.

Ik heb gezien dat we vanaf ons balkon op een heuvel uitkijken, dus wil ik graag vanaf die heuvel het hotel op de film zetten. Paulette vindt het ook een goed idee om nog even lekker in de late middagzon een wandeling te maken.

We lopen onder de toegangsweg naar het dorp door en komen aan de voet van de heuvel. We vinden het bewuste punt, zodat ik mijn beelden kan vastleggen. Helaas zijn hier weer van die vervelende steekvliegen/dazen waar Paulette zo gevoelig voor is. Voordat we het in de gaten hebben heeft één van die beesten zijn gif al in de schouder van Paulette gepompt. Gelukkig blijft het bij die ene beet.

Na een uurtje hebben we een leuk rondje gemaakt op de heuvel tegenover het hotel en zijn we weer terug in de Gartenstrasse. Het is nog steeds behoorlijk warm en we hebben er dorst van gekregen.

Ik haal een halve liter witbier uit de koelkast van onze gastvrouw en schrijf mijn aankoop op het daarvoor klaargelegde formulier.

We gaan op ons balkon zitten, maar dan wel in de schaduw, want het is daar ook erg warm. Als we ons vochtgehalte weer op peil gebracht hebben, Paulette met water ik met het bier, gaan we ons voorbereiden op de terugreis. Paulette begint met inpakken, ik met het gereed maken van de motoren.

Daarna zijn we wel toe aan een douchebeurt. We kleden ons dit keer erg luchtig voor ons diner, want de temperatuur is nog hoog vanavond. Rond zeven uur lopen we het centrum in, eerst op zoek naar de Lidl die ik gezien heb toen we op de top van de heuvel liepen.

Ik blijk toch niet goed gekeken te hebben, want als ik, aan het einde van de straat, aan een voorbijganger vraag waar de Lidl zich bevindt, blijkt hij aan een andere straat te staan. Wel van hier vandaan te lopen, maar te ver voor vanavond.

Even later strijken we weer neer op hetzelfde terras als gisteren. Ook vanavond eten we er weer lekker, tegenover het stadhuis.

Tegen negen uur lopen we weer terug naar ons hotel en zetten nog een kop koffie met het laatste stukje chocolade.

Ik bereid de navigatiesystemen voor op onze terugreis en zoek bij Soest (D) nog één van de goedkopere tankstations waar we zeker voor Paulette d’r motor nog moeten tanken.

Uit de uitgelezen gegevens blijkt dat we vandaag 118 km gereden hebben en gestegen/gedaald hebben we er per motor 2,1 km.

Om een uur of half twaalf is alles klaar voor morgen en kan het licht uit.

Vrijdag 18 juli

Om zeven uur staan we op, want we willen de motoren beladen hebben voor het ontbijt. Het is 7:55 uur als de sloten van de motoren, de motoren bepakt en bezakt en de navigatiesystemen ingesteld zijn.

Na het uitstekende ontbijt moeten we nog afrekenen, tanden poetsen, tandenborstels opbergen en opstappen voor de laatste etappe deze vakantie. Het is half negen wanneer we wegrijden naar het noorden.

De route loopt via Meschede, kruist dan Autobahn A46, nog even langs de Möhnesee, één van de vele stuwmeren in het Sauerland en weer verder naar het noorden de A44 kruisend.

In Soest (D) tanken we aan de rand van de stad en drinken dan ook een kopje handmade koffie op de stoeprand aan de zijkant van het terrein van het tankstation, maar wel nog in de schaduw van de overkapping want het is al lekker warm vanmorgen (27 graden).

Een mevrouw met een dikke Jaguar komt ons vertellen dat het niet de bedoeling is dat we daar parkeren, dat daar de parkeerplaatsen voor zijn. We bedanken haar vriendelijk voor de goede raad en blijven lekker in de schaduw zitten.

Even na tien uur, trekken we onze shirts uit en rijden met onder onze motorjassen alleen een hemdje verder naar het noordwesten. Even later kruisen de de A2.

Bij Ahlen buigen we af naar het westen, kruisen de A1, en komen zo in Lüdinghausen terecht. Daar lopen we een rondje door het centrum en kopen dan broodjes en een kop koffie. Om twaalf uur rijden we naar weer weg, verder naar het westen. Ik doe mijn koelvest aan want de thermometer reikt hier tot de 30 graden. Een koelvest is een speciaal vest dat ik in Bad Fredeburg al heb ondergedompeld in koud water. Het zuigt zich dan vol en zo neem je het dan ook in een plastic zak mee tot je hem nodig hebt. Je moet wel zorgen dat je een nylon hemd of shirt aan hebt voordat je het natte vest aandoet. Wanneer je rijdt, wil het water verdampen, het heeft daarvoor warmte nodig en die haalt hij dan weer uit jouw lichaam. Met als gevolg koelte om je heen, speciaal vanaf 30 graden een verademing op de motor.

Om twaalf uur rijden we het stadje uit richting Bocholt. In Bocholt had ik een tankpauze ingepland omdat we dan al vrij dicht bij Nederland zijn. Maar eerst kruisen we nog de A43 en de A31. Na het tanken parkeren we de motor op een schaduwrijke plek bij het tankstation en eten daar onze broodjes. Wanneer we om kwart voor twee daar weer wegrijden heeft ook Paulette haar koelvest aangedaan. Onderweg heb ik al 34,5 graden op de boordcomputer van mijn BMW zien staan, dus al ze het nu niet had gedaan dan had ze haar vest beter kunnen verkopen. Na Bocholt zoeken we voor het eerst sinds zondag bij Heelden de autosnelweg A3 weer op.

Ook het laatste stuk verloopt voorspoedig. Om kwart voor drie staan we weer geparkeerd op de oprit van ons huis in Barneveld.

Na het uitlezen van de gegevens van de Garmin Zumo blijkt dat we precies 2449 km gereden hebben de afgelopen twee weken.