Niederraden (Duitsland 2013)

Zaterdag 6 juli

Om half acht worden we wakker omdat de wekkerradio begint te spelen. Ik ben vanmorgen al vaker wakker geweest maar kennelijk toch ook weer ingeslapen.

Vandaag begint onze vakantieweek, die we door willen brengen in Niederraden. Niederraden is een klein dorp ten noorden van Koblenz in Rheinland Pfalz, waar een Nederlands stel een hotel runt. In dit hotel hebben we een kamer besproken voor zes nachten, zodat we volgende week vrijdag weer thuis zijn.

De route voor de reis is gepland voor onze motoren die al klaar staan in de garage. Alleen de tassen moeten er nog op.

Eerst maar eens wassen, aankleden en ontbijten. Na het ontbijt gaan de laatste spullen in de tassen en kunnen ze naar beneden. Paps past op ons huis en heeft daarvoor de afstandbediening van de alarminstallatie nodig. Omdat hij dit apparaat niet kent is hij zojuist gekomen om de krant te halen en de afstandbediening uit te proberen. Na even oefenen is het duidelijk hoe het een en ander werkt en vertrekt hij naar huis met de krant.

Wij binden de tassen op de motoren en kleden ons dan om voor een motortocht die voornamelijk over de snelweg gaat maar waarvan het laatste stuk binnendoor gepland is. Het is prachtig weer vanmorgen, maar nog niet erg warm. Onder onze “doorwaai” motorkleding hebben we dan ook thermo-ondergoed en een windstopper.

Om half tien rijden we thuis weg, eerst op weg naar het tankstation, vervolgens via de A30 naar de A12 en dan naar het zuiden via de A50 richting Venlo. Anderhalf uur na het tanken rijden we Mönchengladbach binnen.

Vlakbij de binnenstad parkeren we de motoren en lopen dan verder op zoek naar een bakker, want we hebben een beetje trek gekregen. Even later zitten we lekker in het zonnetje op twee stoeltjes een broodje te eten met een kop koffie erbij. Daarna lopen we nog een rondje door het centrum voordat we omstreeks half een de motoren weer starten om een paar kilometer naar het zuiden van de stad te rijden. Maar eerst ontdoen we ons van het thermo-ondergoed en de windstopper. Die kledingstukken kunnen voorlopig in een van mijn motorkoffers, want het weer is nog steeds fantastisch. Met een temperatuur van rond de 25 graden is de doorwaai kleding meer dan voldoende.

In het zuiden van Mönchengladbach staat een filiaal van Louis. Dat is een zaak die o.a. motorkleding verkoopt, want we zijn namelijk nog steeds opzoek naar een lederen broek voor Paulette. We vinden een goede Vanucci broek die ook nog mooi zit. We noteren de gegevens om hem eventueel later via internet te kunnen bestellen en rijden dan verder naar het zuiden via Autobahn nummer 61.

Op de kruising met de 565 verlaten we de 61 en rijden binnendoor via Altenahr richting Adenau. In Leimbach tanken we de motoren weer vol met benzine (E10) en nemen we plaats op een zon overgoten terras. Daar drinken en eten we wat en gebruiken het toilet.

Vandaar rijden we via Adenau naar het oosten, pakken daar nog een stukje 61 mee en rijden bij Weissenthurm over de Rijn naar Neuwied en nog iets verder naar het noorden totdat we om vijf uur in Niederraden aankomen.

Zoals verwacht staat daar Hotel Pension Hubertus in de Bismarckstrasse. We parkeren voor de deur en maken kennis met de eigenaren Henk en Anna. Nog voordat we goed en wel onze motorjassen uit hebben heeft Paulette al een beet van een steekvlieg te pakken. De beet is al pijnlijk genoeg maar uit ervaring weten we ook dat haar lichaam er behoorlijk heftig op reageert.

We krijgen de sleutel van kamer 2 en wanneer we onze spullen daar hebben opgeborgen wijst Henk ons de garage die we mogen gebruiken voor onze motoren.

Dan is het tijd voor een biertje op het terras, kan nog net voor het douchen en omkleden voor het diner, want dat wordt hier om zeven uur geserveerd.

Een paar minuten over zeven schuiven we aan ons tafeltje voor twee in het restaurant van het hotel. Het restaurant is alleen geopend voor gasten van het hotel of pension, zodat er slechts drie tafels bezet zijn. Het eten smaakt ons uitstekend en we drinken nog wat na afloop op het terras waar de zon na acht uur nog steeds zijn warmte goed merkbaar afgeeft.

We hangen de sloten toch nog maar even op de motoren in de garage en dan is het alweer tijd voor Paulette om onder haar dekbed te kruipen. Ik zit nog even op bed mijn verhaal te schrijven over het gebeuren van vandaag.

Zondag 7 juli

Afgezien van de moderne muziek die vanwege een feest voor de jeugd, de hele avond tot in de kleine uurtjes luid door het dorp schalde, hebben we goed geslapen.

We kunnen vanaf acht uur aan het ontbijt, maar dat wordt een half uurtje later. Het ontbijt is keurig verzorgd en smaakt ons erg goed. Vanwege de stevige wandeling die we denken te gaan maken vandaag, nemen we het er goed van.

Om half tien zijn we gekleed in korte broek, hemd, T-shirt en bergschoenen klaar voor de route van vandaag. We zijn nog maar net op weg, direct al klimmende naar Oberraden en hebben het dan al zo warm dat onze T-shirts in de rugzak gaan. Vanaf Oberraden dalen we af naar het oosten en volgen een tijd een beekje. Daar maken we ook meteen hernieuwd kennis met de minder prettige insecten in deze omgeving: we worden constant omsingeld door meerdere steekvliegen die het vooral op onze benen gemunt hebben. Soms raken we ze een tijdje kwijt maar we kunnen niet voorkomen dat we beiden meerdere keren gestoken worden. Ik houd er slechts een beet van over, maar zoals gisteren al verteld, krijgt Paulette er enorme grote bladders van die gloeien of ze in brand staan.

De route voert ons met een boog onder Niederraden door naar het westen, door Strassenhaus en dan verder naar het westen richting Kurtscheid. We lopen voornamelijk door weilanden en bosgebieden. Wanneer we na ca. twee uur lopen even het pad kwijt zijn en door het bos lopen trappen we bijna een ree op zijn of haar staartje. Het prachtige beest koos pas het hazenpad toen we hem/haar op minder dan 25 meter genaderd waren. Even later verlaten we de geplande route om in Kurtscheid naar een terrasje of een bakker te zoeken. Het is vandaag zondag en we hebben naast een zak water en een zakje chips niet meer bij ons. We hebben pech, want in dit dorp is er helemaal niets open op zondag. Toch vinden we dat we wel even mogen uitrusten en vinden een leuk plekje aan de rand van een grote kinderspeelplaats. In de zon meten we dan met onze nieuwe temperatuursensor 31 graden. De censor krijgen we trouwens nu pas aan de praat. Aan het begin van de wandeling lukte het niet, maar nu we er de tijd voor nemen blijkt dat de censor even tijd nodig heeft om zich bij de wandel-gps te melden. Vanaf nu kunnen we op de display van de gps de temperatuur aflezen. Terloops verwijderen we ieder ook nog een paar teken die we in het bos opgelopen hebben.

We zoeken de route weer op en duiken vervolgens vanaf het hooggelegen dorp (400 m) in noordelijke richting af naar een beekje dat een paar honderd meter lager ligt.

Tot Fockenbachsmühle lopen we door de bossen en draaien dan weer naar het oosten. Fockenbachsmühle is maar een gehucht van een paar huizen en ook daar vinden we geen gelegenheid om ons proviand aan te vullen. Misschien was het ook niet zo handig om er van uit te gaan dat we wel iets zouden tegenkomen. We trekken het zakje chips open en lopen richting het noordwesten totdat we Autobahn nummer 3 kunnen horen. Dit is het eerste geluid van auto’s sinds Kurtscheid, want zo stil als deze wandeling hebben we nog niet veel meegemaakt, afgezien onze wandelingen boven de 2000 meter.

We arriveren in het plaatsje Gierend en keren dan naar het zuiden, lopen vervolgens door Oberbonnefeld-Gierend naar Ellingen en zijn ten slotte om kwart over drie weer in Strassenhaus. Hier moet een restaurant open zijn schat ik. We vinden een leuk terras aan de door motor- en cabriorijders druk bereden weg, zodat we voldoende te zien hebben. Gelukkig hebben ze hier alcoholvrij Bitburger Pils. De schoenen gaan uit en voorlopig krijgen ze ons hier niet meer weg.

Na een uur en vier Bitburgers lopen we nog even over de hoofdstraat om te zien waar we de komende dagen ons proviand in kunnen slaan, want dit dorp is het dichtstbijzijnde dorp met winkels gerekend vanaf Niederraden waar ons hotel staat.

Wanneer we alles gevonden hebben, besluiten we dat we het qua eten wel halen tot vanavond zeven uur en lopen we via de kortste weg terug naar ons hotel dat we om kwart voor vijf terugzien.

Nu gaan eerst de schoenen verruild worden voor sandalen, we grijpen wat te lezen en zetten ons voorlopig een uurtje op het terras met een glaasje fris.

Om een uur of zes besluiten we dat het tijd is geworden om het stof (en de rest) van de wandeling van ons af te spoelen en ons om te kleden voor het diner.

Na het diner, dat alweer lekker en meer dan voldoende was, nemen we onze wijnglazen mee naar buiten op het terras waar het nog goed toeven is. Wanneer de wijn op is lopen we naar onze kamer en drinken nog een kopje koffie op ons balkon waar de zon net weg is. Op het balkon maken we met behulp van de laptop een motorroute voor morgen en kruipen daarna in bed.

Daar wordt de route in het navigatiesysteem van de motor, de Zumo, overgezet. Tot slot schrijf ik nog een stukje aan mijn verhaal, maar wanneer het half elf is besluit ik dat de rest morgenochtend ook nog wel kan.

Maandag 8 juli

Het is pas kwart voor zeven, maar ik ben al wakker en besluit mijn verhaal van gisteren in de laptop af te schrijven. Daarna is het de hoogste tijd om me te douchen en aan te kleden. Rond half negen zitten we aan het ontbijt en ruim een uur later zitten we op de motor. Omdat we van plan zijn behalve een mooie rit te rijden ook nog te genieten van het mooie weer hebben we onder onze motorbroek een korte broek aan. Ook hebben we de sandalen meegenomen, zodat we ons luchtig kunnen kleden wanneer we van de motor stappen.

We rijden naar het noorden en steken de snelweg A3 over. In Puderbach draaien we naar het zuidoosten en bij Dierdorf naar het oosten. In Selters draaien we naar het zuiden, steken de A3 weer over en belanden dan in Montabauer. In deze stad parkeren we om kwart voor elf de motoren. We stoppen de jassen in de koffers en lopen in ons hemd, motorbroek en -laarzen door het centrum van het stadje. Bij een apotheek kopen we een spray waar de steekvliegen geen antwoord op weten (hopen we).

Wanneer we het centrum wel gezien denken te hebben, doen we inkopen voor onze lunch in de supermarkt. Daarna nemen we plaats op een terras bij de Italiaan voor een kop koffie.

Om kwart over twaalf stappen we weer op onze BMW’s en rijden dan in zuidelijke richting de stad weer uit, tot we bij Laurenburg bij de rivier de Lahn uitkomen. Deze rivier volgen we dan in westelijke richting. Net voor Lahnstein stroomt de Lahn in de Rijn en net voorbij Lahnstein steken we de Rijn over om verder naar het noorden te rijden. Bij Koblenz steken we de Moezel over en duiken dan bij het noordelijke industriegebied van Koblenz de snelweg B9 af.

Hier vinden we rond half twee onze twee favoriete motorzaken tegenover elkaar: Polo Motorrad en Louis Motorrad. In de schaduw van een paar bomen gebruiken we onze lunch op een muurtje op het parkeerterrein van Polo.

Daarna gaan we eerst naar Polo waar Paulette diverse lederen jassen en broeken past, maar niet slaagt. Vervolgens steken we de straat over om hetzelfde bij Louis te doen. Gelukkig slaagt zij hier wel. Een lederen Probiker jas en een Vanucci broek, die ze ook al in Mönchengladbach gezien en gepast heeft, worden aangeschaft.

Met de verkoopster wordt afgesproken dat de spullen opgestuurd worden naar Nederland. Waarschijnlijk is de kleding eerder op ons thuisadres dan wij zelf.

We keren nog een keer terug naar Polo om een flacon kettingolie te gaan halen en iets te drinken, want Polo heeft een leuk terras in de schaduw.

Om tien over half vier verlaten we het industriegebied en zetten koers naar het meer bij Maria Laach. Daar komen we ruim een half uur later aan en vinden een parkeerplek langs de kant van de weg, vlakbij de ingang naar een camping.

We zorgen nu dat al onze motorkleding in de koffers zit zodat we in korte broek en op sandalen op zoek gaan naar het meer. Dit blijkt alleen te bereiken via de camping, maar om voor maximaal een uurtje daarvoor te gaan betalen zien we niet zitten. We kiezen voor een korte wandeling langs het meer en eten op een bankje in de zon onze laatste paprika op.

Om kwart over vijf zijn we weer terug bij onze motoren waar mijn thermometer het niet meer aankan, het is voor hem te heet geworden: hij staat alleen nog maar te knipperen. Wij zoeken een plekje in de schaduw op om onze motorkleding weer aan te trekken.

We rijden vervolgens naar het noorden en vinden bij Kripp de Rijn weer op ons pad. We denken dat daar een brug over de rivier ligt, maar dat blijkt een veerpontje te zijn. Voor € 2,20 per motor brengt hij ons naar de overkant. Daarna rijden we naar het oosten tot Willroth, steken een paar keer de A3 over er arriveren dan om half zeven bij het hotel.

De motoren gaan weer de garage in en wij snel onder de douche. Zo zitten we een paar minuten over zeven toch weer aan het diner, dat we na het dessert buiten afsluiten met nog een glas wijn. Op het terras stellen we een route samen voor de wandeling van morgen.

Ten slotte gaan we naar onze kamer waar Paulette nog een kop koffie maakt terwijl ik ruzie maak met de computer. De beelschermadapter heeft kuren en dat lijkt te maken te hebben met het routeprogramma. Wanneer ik dat door heb, stuur ik de geplande route voor morgen snel naar de gps en start dan de tekstverwerker op. Het is al laat wanneer ik mijn verhaal opgetekend heb en de buurman heeft al die tijd de douche aanstaan. Was zeker erg vies…

Dinsdag 9 juli

Vanmorgen zijn we op tijd wakker, werken ons ochtendritueel af en zitten dan al voor half negen aan het ontbijt. Om kwart over negen gaan we lopend op pad. Eerst naar Strassenhaus om proviand in te slaan voor onderweg.

Bij de supermarkt kopen we brood, appels, tomaten, hartige crackers en een bekertje yoghurt en keren dan weer terug naar het zuiden. Al snel komen we weer in aanraking met de steekvliegen, de hoogste tijd om ons in te smeren met het anti-steekvliegen-spul. Dit lijkt te helpen, want ze zwermen nog wel om ons heen maar worden niet meer gebeten.

Rond elf uur kiest een haas, op zijn vlucht voor ons, zijn pad. De steekvliegen blijven vervelend en Paulette heeft al een beet te pakken.

We doorkruisen het dorpje Anhausen, waar we een tankstation zien die we moeten onthouden vanwege de literprijs van de E10 benzine. Een uur later, weer in het bos, kruist een konijntje onze route en zijn we beiden alweer een paar keer gestoken door onze favoriete vliegende insecten.

Rond half een nemen we plaats op een bankje waar we dit keer geen last hebben van de steekvliegen en eten onze lunch. Ruim een half uur later vertrekken we voor de andere helft van de wandeling. We ronden een heel klein stuwmeertje en keren dan weer terug naar het noorden. We zijn dan gedaald tot 140 meter hoogte en klimmen vanaf hier alleen nog maar. Even voor tweeën lopen we een ree voor de voeten, die er als een hazewind vandoor gaat.

Alleen nog maar klimmen, dat wil zeggen we dalen nog een keer een stukje af naar het dorpje Hardert voordat we om even voor half vier op het terras van Strassenhaus belanden. We bestellen dit keer een halve liter alcoholvrij Erdinger bier. De schoenen en de sokken gaan uit en wij komen bij.

Om vier uur stoppen we de voeten weer met sokken en al in de schoenen en gaan op pad voor het laatste stukje naar het hotel in Niederraden. Wanneer we daar een kwartier later aankomen hebben we 27,9 km op de teller staan en blijken we 588 hoogtemeters overwonnen te hebben.

We frissen ons een beetje op en nemen dan, met wat te lezen, plaats in de tuin van het hotel. Dit houden we vol tot even voor zes uur en gaan ons dan wassen en omkleden.

Het diner is ook dit weer lekker en meer dan voldoende. Op het terras drinken we onze glazen leeg en gaan dan naar boven om de motorroute voor morgen samen te stellen.

Paulette maakt nog een kopje koffie die ze serveert met een heerlijk stukje chocolade. Daarna valt ze al snel in slaap, terwijl in mijn verhaal weer in de laptop tik.

Om kwart voor elf vind ik het ook welletje en doe ik het licht uit.

Woensdag 10 juli

Het begint al een aardig vast ritme te worden: opstaan, fitness oefeningen, douchen, aankleden, ontbijten en kleden voor de activiteit van de dag en rond half negen aan het ontbijt.

Vandaag staat er een motorrit op het menu. We zitten voor tien uur op de motor, het is weer prachtig weer met vriendelijke witte wolkjes. Voordat we echt op weg gaan tanken we de BMW’s vol met E10 benzine. Dan sturen we ze richting het noordwesten. Via een mooie route arriveren we nog voor elf uur in Hennef. Daar lopen we een uurtje rond, doen wat inkopen en drinken een kop koffie op een terras. Vervolgens rijden we naar het oosten richting Siegen via een leuke slingerende route. Zo’n beetje halverwege, in Betzdorf parkeren we bij de Lidl en kopen daar onze lunch, die we gezeten op een muurtje in de zon opeten. Om twee uur rijden we verder naar Siegen waar we een drie kwartier later bij de “bovenstad” parkeren. We stoppen de shirts, de laarzen en sokken in de koffers en lopen verder op onze sandalen. Mijn broekspijpen heb ik er afgeritst, Paulette had een korte broek onder haar motorbroek aangedaan. De motorbroek zit nu ook in één van de koffers.

In Siegen kopen we wat te drinken en voor Paulette nieuwe schoenen. We bekijken slechts een deel van de binnenstad, want om uiterlijk half vijf moeten we terug om op tijd voor het diner in Niederraden te zijn.

Om vijf voor half vijf rijden we weg uit Siegen, dit keer via de snellere, maar minder mooie stuurwegen. Net buiten Siegen lopen we vertraging op door een verkeerslicht bij wegwerkzaamheden, dat slecht is afgesteld. Omstreeks zes uur tanken we de motoren weer vol met E10, dit keer in Anhausen. Een kwartier later staan de motoren weer in de garage bij hotel Hubertus.

Douchen en omkleden lukt voor zeven uur, want dan wordt de soep opgediend. Het weer is vanavond iets minder: meer bewolking en meer wind. Vandaar dat we onze glazen binnen aan tafel ledigen, terwijl we met behulp van de laptop een wandelroute uitstippelen.

Daarna gaan we naar boven, drinken nog een kopje koffie en dan zet ik mij aan het schrijven. Na de koffie valt Paulette al snel in slaap.

Ik wacht nog even tot de laptop de nieuwe update voor de Zumo heeft binnengehaald en kruip dan ook onder het dekbed.

Donderdag 11 juli

Na het ontbijt maken we ons gereed voor de wandeling die we gisteren uitgestippeld hebben. In verband met de lange reisdag van morgen, dit keer geen heel lange route.

Om half tien vertrekken we, wel in korte broek, maar ook met shirt en windstopper want het is nog fris deze morgen. De zon piept af en toe door de zware bewolking heen, maar de temperatuur komt nu niet boven de 16 graden uit.

We lopen richting Strassenhaus maar hoeven daar geen inkopen te doen omdat we verwachten dat in Rengsdorf te kunnen. Net voorbij Strassenhaus komen we rond half elf uit een veldweg op weg naar het dorpje Bonefeld wanneer Paulette een teek ontdekt op haar been. Gelukkig heeft hij zich nog niet echt ingegraven, zodat we hem met een pincet eenvoudig kunnen verwijderen.

Door het klimmen zijn we al zo warm geworden ondanks dat de omgevingstemperatuur nog niet erg hoog is (18 graden) dat de windstoppers in de rugzak opgeborgen worden.

In Rengsdorf zoeken we naar een bakker, die we in eerste instantie niet kunnen vinden. Wanneer we iemand de weg vragen, blijken we hem al bijna zelf gevonden te hebben: we staan er vlakbij. We kopen een baguette en vervolgen dan onze route die ons naar Ehlscheid leidt.

Even voor Ehlscheid is men bezig met de weg en moeten we ons een weg banen langs de werkzaamheden aan een viaduct, over en langs zandbergen van de wegenbouw. Gelukkig vinden we , ondanks de gewijzigde omstandigheden ons pad dat ons naar Ehlscheid brengt. In een parkje daar, rond kwart over twaalf, eten we onze lunch. Jammer van de Philadelphia smeerkaas, die beschimmeld is, maar het brood is zo lekker dat het eigenlijk helemaal geen beleg nodig heeft.

Voorbij Ehlscheid gaan we het bos in richting Wolfenacker en zien dan een machine die gezekerd aan een boom via een stalen kabel, met een soort sneeuwkettingen om alle banden op de ontzettend steile helling naar beneden aan het werk is. De machine is van een Nederlandse maatschappij uit Elspeet en verwerkt gekapte bomen tot hapklare brokken die ontdaan zijn van alle zijtakken. De machine stript en zaagt dus in één handeling, indrukwekkend gezicht.

Wij kruipen onder de staalkabel en onder het rood-witte lint door met het bordje dat in het Nederlands aangeeft dat men op moet passen omdat er bosbouwwerkzaamheden uitgevoerd worden. Het alternatief zou zijn geweest: teruglopen naar Ehlscheid.

Kort na de machine gaat het fout met de route, we zien dat we niet goed gaan maar hebben ook geen zijpad gezien dat we hadden moeten nemen. Zodra we iets van een pad ontdekken, keren we via dit drassige pad terug op de route. Langs het pad waarvan we aannemen dat het, het geplande pad is staat een hoog hek, waar we langs lopen. Maar op een gegeven moment zouden we een beekje over moeten steken om via de andere helling van het beekdal terug te lopen. Echter daar staat nog steeds het hek. We besluiten om het pad te blijven volgen totdat we een gelegenheid vinden om op de andere oever te komen.

Die gelegenheid krijgen we pas veel verder, we zijn dan zo goed als in Datzeroth, een paar kilometer verder dan we eigenlijk wilden… Ook zijn we hier gedaald tot op 98 meter… Dat betekent alleen nog maar stijgen vanaf hier: ook de shirts gaan in de rugzak.

Met frisse moed nemen we hier de andere oever om terug te keren richting Wolfenacker.

Dan hebben de steekvliegen het opeens op ons gemunt. Waarschijnlijk vinden ze het nu een behaaglijke temperatuur om voedsel te zoeken. We worden genoodzaakt om ons in te smeren met het anti-muggen spul. Dit helpt gelukkig vrijwel direct, zodat we iets rustiger kunnen lopen.

Voor het plaatsje Kurtscheid is de route zo onduidelijk dat we ten slotte toch maar de aanwijzingen op de bordjes volgen en zo in het dorp zelf uitkomen. Daar nemen we om drie uur een pauze van een kwartier. Hier vandaan zou het nog ongeveer een uur zijn naar Strassenhaus en daar willen we nog zo’n halve liter Erdinger alcoholvrij bier kopen.

Tijdens het laatste stuk naar Strassenhaus, missen we nog even een pad, zodat we nog een stukje om moeten lopen, maar dan komen we ten slotte toch nog op het terras in Strassenhaus. Het is alleen jammer dat het terras vandaag pas om vijf uur open gaat. We lopen dan maar direct door naar het hotel, waar we om kwart voor vijf terug zijn. We hebben er dan zo goed als 30 km opzitten, tijdens dit record van ons tegen wil en dank, hebben we 797 hoogtemeters overwonnen en dat voelen we nu nog. Het hoogste punt van vandaag lag op precies 400 meter.

In de tuin van het hotel is het nu heerlijk, de zon schijnt al een tijdje uitbundig en de late middagzon is precies goed om er voluit van te kunnen genieten. We drinken nog een glas fris en na een half uurtje zijn we zover bijgekomen dat we naar boven, naar onze kamer kunnen. Daar zitten we nog een half uurtje in de zon op ons balkon, maar dit keer met blote voeten en dat vinden ze fijn!

Dan is het tijd geworden om alvast wat voorbereidingen te treffen voor de terugreis van morgen. Paulette gaat alles inpakken en ik bekommer me om de motoren. Ik maak de viziers schoon van de valhelmen, bevestig de bagagebanden en vul het automatische kettingsmeersysteem van Paulette d’r BMW met verse olie.

Wanneer ik weer boven kom, staat Paulette al onder de douche en kan ik er direct achter aan. Om stipt zeven uur zitten we weer fris en fruitig aan het diner.

Na het diner maken we samen binnen in het restaurant met de laptop een route voor de terugreis en begeven ons dan naar boven.

Paulette leest haar boek en ik breng de gemaakte route over naar de Zumo en het gelopen spoor vanuit de wandel-gps naar het programma Basecamp in de laptop.

Daarna rest me nog al onze belevenissen van vandaag op te tekenen en online te zetten. Het wordt vandaag weer laat.

Vrijdag 12 juli

Vanmorgen zijn we al vroeg wakker, om zeven uur hebben we de slaap al uit. Op ons gemak lopen we ons ochtendritueel af en brengen dan al vast een tas naar beneden en binden die op de motor. Vervolgens genieten we nog een keer van het uitgebreide ontbijt en kunnen dan na het tanden poetsen de ander tas ook dichtdoen. Dan is het slechts nog zaak om onze drankrekening te vereffenen en afscheid te nemen van Henk en Anna van Hotel Pension Hubertus.

Om kwart over negen vertrekken we uit het dorp en zetten koers naar het westen om bij Kripp de Rijn over te steken met de veerpont. Net voordat we de veerpont bereiken, rond tien uur, staan we plotseling in een file. Een paar honderd meter voor ons is een ongeluk gebeurd en we wachten een tijdje totdat we er langs mogen. Wanneer het mij te lang gaat duren zoek ik een alternatieve route. Het blijkt dat we via een dorpje, zo’n honderd meter terug, parallel aan deze weg kunnen rijden. Na overleg met Paulette, we weten niet hoe lang we nog moeten blijven staan, draaien we om en nemen de alternatieve route. Net wanneer we parallel rijden aan de file, mag er daar weer gereden worden. Nou ja het was het proberen waard, al heeft het niets geholpen.

Om kwart over tien worden we samen weer voor € 4,40 door de veerboot naar de overkant van de Rijn gebracht. Dan verder naar het westen via de B267 naar Altenahr vervolgens naar het noordwesten richting Bad Münstereifel. Tegen de tijd dat we in Bad Münstereifel aankomen zitten we al zo’n twee uur op de motor, geheel tegen onze gewoonte in. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het wachten in de file en op de veerboot niet meegerekend heb, ik dacht al wat voel ik mijn k*nt.

In Bad Münstereifel moeten we betalen voor het parkeren van onze motoren en omdat dat helemaal tegen onze principes is, rijden we naar het volgende dorp: Iversheim. Daar parkeren we de motoren gratis bij een buurtsupertje dat ons koffie verkoopt voor € 1,00 per kop en dat mogen we dan ook nog opdrinken aan een tafeltje buiten in de zon.

Rond twaalf uur rijden we daar weer weg, maar helaas blijkt onze route geblokkeerd door wegwerkzaamheden, we laten de Zumo een alternatieve route uitrekenen en rijden dan via de B51 naar Euskirchen. Voorbij Euskirchen nemen we de A1 die ons even later op de A61 brengt. Via de A61 belanden we rond half twee in Viersen waar we door de winkelstraten lopen om te zien of er nog wat van onze gading te vinden is. Paulette vindt een leuke driekwart-broek en zoekt (nog steeds) leuke gouden oorbellen. Bij een pizzeria bestellen we naast een pizza wat te drinken en kopen ten slotte voor thuis nog brood bij de bakker voordat we om drie uur onze motoren weer bestijgen.

In Viersen tanken we de BMW’s nog even vol met, vergeleken met Nederland, goedkope E10 benzine en zoeken dan de snelweg weer op voor het laatste stuk naar huis.

Om kwart voor vijf arriveren we weer in Barneveld, het is ons weer gelukt om zonder kleerscheuren 1076 km op onze motoren af te leggen.