Turgutreis (Turkije 2012)

Mei 2012, Turgutreis op het schiereiland Bodrum in het westen van Turkije

Zaterdag 5 mei 2012

De dag begin zoals elke zaterdag met een klein beetje uitslapen, dit keer tot 7:30 uur. Maar vandaag hebben we het er nog beter voorstaan dan andere weekenden: Paulette en ik hebben aan het einde van de dag iets leuks in het verschiet. We gaan op vakantie met met mijn ouders naar Turkije.

De reis gaat dit jaar naar Turgutreis een dorp in de buurt van Bodrum-stad op het schiereiland Bodrum, in het westen van Turkije. We hopen vannacht in Hotel La Blanche Resort & Spa te slapen.

We vliegen pas in de avond dus hebben we alle tijd om de dag rustig door te komen met sporten, de buren onze net nieuwe alarminstallatie leren, de laatste boodschappen doen en de koffers inpakken. Het is vandaag koud en nat dus hebben we extra veel zin om Nederland te verruilen voor een warm land.

Om 16:15 uur staat de Ford Transit van paps al voor ons huis, vroeg genoeg, want we zouden om 16:30 uur vertrekken naar Schiphol. Een kwartiertje later hebben we onze bagage in de Ford geladen, het alarm ingeschakeld en zijn we op weg richting Amsterdam. Het verkeer zit ons niet in de weg en zo staan we een uur later op het terrein van Avia Parking, tussen Amsterdam en Schiphol, het parkeerterrein van Corendon, onze vliegmaatschappij.

Daar moeten we nog even wachten op de rest van de passagiers die met dezelfde vlucht gaat vertrekken. De Ford is te groot om binnen geparkeerd te mogen worden, dus krijgt hij een plekje buiten. Na een gratis kop koffie en een korte rit naar Schiphol worden we keurig bij de juiste vertrekhal op Schiphol afgeleverd. We zijn mooi op tijd en zijn één van de eersten die inchecken.

Voor het eerst gebruikt mams de rolstoel die ze speciaal voor deze vakantie aangeschaft hebben. Ze vindt het niet echt leuk om er in te “moeten” zitten, maar wij zijn er van overtuigd dat ze er heel veel plezier van zal hebben deze vakantie. Mams heeft namelijk al twee nieuwe heupen maar het lopen doet haar nog steeds pijn. Volgens ons kan ze nu makkelijker en beter genieten van de uitstapjes die we willen gaan maken.

We krijgen stoelen op rij 8, zetten onze koffers rond 18:30 uur op de band en lopen even later via de paspoortcontrole naar de Starbuck waar we koffie bestellen.

Paulette heeft thuis voor ons vieren lekkere broodjes klaar gemaakt, want we kennen de prijzen op Schiphol en “ons bin zunig”. De broodjes verorberen we met smaak en de koffie is heet en smaakt niet slecht. Daarna is het al snel weer tijd om ons naar gate G02 te begeven. De veiligheidscontrole levert gelukkig geen enkel probleem op en mams laat zich lekker rijden.

Het bijkomend voordeel van de rolstoel is dat we als eersten in het vliegtuig mogen. Niet dat we al snel vertrekken, want door een vertraging kiezen we pas om 21:21 uur het luchtruim.

De vlucht vind ik nooit een pretje: zeurende kinderen, krappe zitplaatsen, te warm, maar je moet wat over hebben om op een zonnige plaats een paar duizend kilometer in zuidoostelijke richting terecht te willen komen.

De tijd dood ik met lezen, luisteren naar mp3’s via mijn smartphone en het schrijven van het eerste deel van dit reisverhaal op de Asus Netbook met als tekstverwerker het gratis programma “OpenOffice 3.3”.

Om even na half twee plaatselijke tijd (één uur later dan in Nederland) landen we veilig op de luchthaven van Bodrum. Waarschijnlijk door de wind in de rug hebben we er in plaats van de gebruikelijke 3,5 uren maar drie uur en een kwartier over gedaan.

Het loopt een beetje vreemd met de rolstoel van mams, want die krijgt ze pas later terug. Ze moet zich maar zien te redden naar de shuttlebus en van de bus naar het loket voor haar visum á € 15,00 en langs de paspoortcontrole naar de bagageband.

Als we de koffers al van de bagageband hebben geplukt vinden we hem ineens terug bij de karretjes waarmee je je koffers kunt vervoeren, niet echt minder-valide-vriendelijk…

Vervolgens worden we buiten opgevangen door een jonge dame van onze reisorganisatie Corendon, die ons naar een luxe busje verwijst. Dit busje vertrekt even later naar Bodrum-stad waar een stel bij hun hotel afgeleverd wordt. Op dat moment zijn we blij dat de deur opengaat, want het is verstikkend warm in het vervoermiddel. Dan rijdt het busje door naar Turgutreis en slaat ten slotte de weg in naar het La Blanche Hotel Resort & Spa. Een stuk verder op de ingeslagen weg moet hij echter keren omdat de weg opengebroken is. Gelukkig kent de chauffeur de weg en arriveren we even later alsnog bij het hotel via een alternatieve weg. Het is dan al wel half vier in de ochtend geworden.

Het ontvangst is goed geregeld en zo zijn we een paar minuten later bij kamer 3301 en 3302 aangeland. Prachtige ruime kamers met alle denkbare voorzieningen. Wij besluiten om toch maar eerst de koffers uit te pakken, dan nog even het reisvuil van ons lichaam spoelen om ten slotte in bed te kruipen voor een paar uur slaap.

Zondag 6 mei

De zoemer van mijn horloge doet zijn dienst en laat ons om 8:00 uur weten dat het tijd wordt dat we uit bed komen, willen we op de afgesproken tijd present zijn. Als ik de gordijnen opzij schuif zie ik dat het behoorlijk bewolkt is. Ik kan me nog niet echt oriënteren en heb dan ook nog geen idee uit welke richting de wolken komen.

We zijn op tijd fris gedoucht en aangekleed zodat we nog even tijd hebben om vanaf het balkon en vanaf het tennisvelden-platform, dat een paar treden hoger dan onze verdieping ligt, de omgeving te bekijken. Zoals we vannacht al gemerkt hebben tijdens onze transfer is het hier heuvelachtig en daar houden wij wel van. Het wolkendek begint al te breken, ik heb goede hoop dat het vandaag wel goed komt met het weer.

Omstreeks 9:00 uur zijn paps en mams ook fris, fruitig en aangekleed en gaan we samen op weg naar het restaurant voor ons ontbijt. Ook bij dit hotel komen we weer niets te kort, je kunt het niet bedenken of het is er. Kortom wij houden het hier wat betreft het eten wel een weekje vol.

Na het ontbijt doen we een rondje over het terrein van het hotel. Het terrein is niet erg groot, wat betekent dat we na een paar minuutjes lopen op het strand staan. Het zwembad is tussen de twee delen van het hotel aangelegd. Dat houdt in dat je een erg lang stuk kunt zwemmen voordat je aan de overkant bent beland. Er zijn verscheidene bruggetjes over het zwembad gebouwd, die het ene deel van het hotel verbinden met het andere.

Binnen zijn natuurlijk nog een fitnessruimte en een zwembad, en ook de winkeltjes ontbreken niet. Als we een idee hebben hoe het hotel in elkaar steekt, zoeken we onze kamers weer op. Dat valt met de lift nog niet helemaal mee. Het hotel is gebouwd in het heuvelachtige terrein en zo is de ingang aan de voorzijde van het hotel de tweede verdieping als je dat vanaf het zwembad bekijkt. Wanneer paps en mams de ligging van het hotel en de liften in hun hoofden hebben, gaan we terug naar onze kamers om ons te kleden voor het zwembad.

Even later zijn de tanden gepoetst en zijn paps en mams gesetteld aan het zwembad. Even op zoek naar de badhanddoeken en dan kan het relaxen beginnen. Paulette en ik besluiten nog even een rondje rond het hotel te maken om te zien hoe de directe omgeving er uitziet. Een klein half uurtje later voegen we ons bij mijn ouders aan het zwembad en genieten we van de overdadige zon, want de wolken zijn in geen velden of wegen meer te bekennen. Af en toe halen we wat te drinken, lunchen gezond met brood en salade (terwijl er genoeg andere minder gezonde levensmiddelen te halen zijn), lezen, zwemmen, praten en dan is het al zo weer bijna half drie.

Terwijl paps en mams bij het zwembad blijven gaan wij kennis maken met onze gastheer van Corendon. Hij vertelt ons het een en ander over de mogelijkheden op het schiereiland Bodrum. Gelukkig houdt hij het kort en bondig en even later melden we ons weer aan het zwembad. We bespreken de gehoorde mogelijkheden met mijn ouders en maken al wat voorzichtige plannetjes voor de rest van de week.

Na nog flink ingespannen gezwommen en ontspannen gelezen te hebben vinden we het om half zes tijd om ons om te gaan kleden voor het avondeten.

Op onze kamer proberen we het gratis wifi-signaal voor het internet uit door ons kamernummer en ons paspoortnummer te gebruiken om in te loggen. Het is gratis, maar zo verschrikkelijk traag dat ik toch maar kies voor de 3G-verbinding. Tenslotte kan ik voor €2,00 per dag hier tot 35 Mb aan data verbruiken.

Om half acht zijn we er alle vier weer helemaal klaar voor: lekkere luchten op, gepaste kleding aan en licht gebruind gaan we op weg naar het restaurant, benieuwd hoe dat er vanavond uitziet.

De kok en zijn/haar mensen hebben weer goed hun best gedaan. Er is een overvloed van keuze en van alles meer dan genoeg. We vinden een plekje in de half open ruimte met zicht op de zee, zodat we de zon in de zee kunnen zien zakken. Het blijft elke keer weer een mooi gezicht.

Wanneer we gegeten hebben wat we wilden, of eigenlijk nadat we iets meer gegeten hebben dan we van plan waren, nemen we nog een ijsje voor onderweg naar onze kamer. We stranden echter in de comfortabele lederen zetels bij de receptie. Daar praten we nog even, spreken een tijd af dat we morgen gaan ontbijten en gaan dan echt naar onze kamers. Paulette is zo moe dat ze direct het bed in kruipt terwijl het nog maar tien uur is. Ik schrijf nog een stukje aan mijn vakantieverhaal en ga daarna nog een poosje lezen.

Hoewel ik dacht dat ik goed in de gaten hield dat ik niet zou verbranden, hebben mijn schouders toch meer zon gehad dan ik wilde. Ik heb er geen last van, maar ze zijn wel een beetje rood. Morgen beter smeren dus.

Maandag 7 mei

Na een heerlijke nacht geslapen te hebben word ik een paar minuten voordat om 7:30 uur mijn horloge begint te piepen, wakker. Paulette wordt pas wakker als ik uit bed stap.

In een uur lukt het ons om alle ochtendzaken weer zodanig uit te voeren dat we fit, gewassen, gekleed en met voldoende trek met paps en mams naar het restaurant kunnen om te genieten van een uitgebreid ontbijt.

Een uur later, met iets meer dan normaal in mijn maag moet ik het voorlopig wel even uit kunnen houden, gaan we lopend op weg naar het centrum van het dorp Turgutreis. Mams heeft haar rolstoel meegenomen, maar wil graag eerst zelf een stukje lopen. We lopen eerst naar de zeezijde van het hotel om daar het verhoogde pad te nemen dat ons helemaal langs de zee naar de haven van het dorp brengt. Het is ongeveer 2,5 km dus dat is voor geen van ons een probleem. We struinen door de straatjes van het dorp dat helemaal ingericht lijkt voor ons toeristen. Overal probeert men ons hun waar te verkopen, maar we merken al snel dat grof afdingen hier geen indruk maakt. Volgens hen hebben ze geen goedkope spullen, alleen kwaliteit en dat kost geld. Mams in de rolstoel is een succes, ze kan overal mee naar toe zonder moe te worden of pijn te hebben. Wel valt het ons op dat Turgutreis niet echt ingesteld is op de mindervalide medemens. De trottoirs zijn zeker 40 cm hoog en vaak zonder “oprit”. Paps probeert nog een paar keer mijn enkels aan te rijden maar dat lukt hem steeds net niet omdat mams op “le moment suprême” een gil geeft om hem te waarschuwen. Eén keer raust hij met het linker wiel langs een hoge stoeprand, maar dat kost alleen maar wat verf van de rolstoel, oh ja en een scheldkanonnade van mams.

Op een gegeven moment zien we een fietsverhuurbedrijf en informeren daar naar fietsen en de huurprijs. Als we ze gezien hebben, concluderen we dat er mooie maar ook heel oude tussen staan. Wanneer we weer verder lopen, denkt Paulette dat ze 15 euro per dag kosten en ik 15 Lira. Een euro is ongeveer 2,3 Lira, maar men rekent hier naar zich toe door de Lira gewoon door twee te delen. We merken later in de week wel wie gelijk heeft, maar ik ben bang dat dat Paulette wordt.

We vinden een Migros supermarkt die herinneringen boven brengt van de Migros vroeger in Zwitserland en we besluiten even binnen te gaan kijken. Er is maar één probleem, met de rolstoel kun je de barricade van zware bloembakken niet passeren. De enige ruimte tussen de bloembakken die breed genoeg is, is opgevulde door een pallet met planten. Paulette en ik gaan dus maar even binnen kijken terwijl paps en mams buiten blijven. Wat ik van te voren al had kunnen weten: het interieur lijkt totaal niet op de Migros van 35 jaar (!) geleden in Zwitserland.

Even later pinnen we 50 Lira waar paps en mams ons mee trakteren op een groot glas verst geperst sinaasappelsap. En dat terwijl we prins heerlijk aan de waterkant zitten in het nog steeds prettig schijnende zonnetje.

Wanneer we om 12:30 uur weer terug in ons hotel zijn, is het al weer tijd om te gaan lunchen. Na de lunch lopen we terug naar onze kamers om ons om te kleden voor het zwemmen. Wanneer paps en mams een plekje gekozen hebben, dit keer aan het strand, gaan wij op zoek naar de tafeltennisbats. De uitgever van de bats is helaas nog lunchen, dus keren we onverrichter zake terug naar het strand. We besluiten dan nog een keer naar Turgutreis te lopen om te zien waar we morgen de bus kunnen nemen naar Bodrum-stad. We melden dit aan mijn ouders en gaan op pad. Het lijkt of het een stuk warmer is dan gisteren, terwijl er wel wat lichte sluierbewolking aanwezig is.

We doorkruisen het dorp en vinden een bushalte, waar we met behulp van een buschauffeur doorkrijgen dat de lijnbus om 10:00 en om 12:30 uur naar Bodrum-stad vertrekt. De chauffeur stuurt ons echter naar het busstation iets verderop waar de Dolmus bussen staan die af en aan rijden, zonder vaste dienstregeling. Bij het busstation worden we door een Engels sprekende buschauffeur geholpen, die vertelt dat er ongeveer elke 10 minuten wel een Dolmus richting Bodrum-stad vertrekt. We lopen nog wat verder en merken dat hoe verder we ons van de kust verwijderen hoe authentieker de omgeving wordt. We lopen met een boog om het dorp heen en zien dan weer een fietsverhuurbedrijf. Als we daar gaan informeren, blijkt het van dezelfde eigenaar te zijn als degene waar we vanmorgen waren.

We lopen terug naar de haven, dit keer zien we ook de ingang van de moderne jachthaven en lopen langs de jachthaven met de kapitale jachten die daar aan de kade liggen.

Terug bij mijn ouders hebben we het warm genoeg om in de zee te gaan zwemmen. Maar eerst wordt er wat te drinken gehaald, want dorst hebben we alle vier wel gekregen.

Mams vindt het water net te koud en bedenkt zich. Met ons drieën zwemmen we een poosje in het frisse zoute water van de Egeïsche Zee tot we voldoende afgekoeld zijn.

De ligstoelen aan het strand zijn van een slechtere kwaliteit dan de stoelen bij het zwembad, vandaar dat we een plekje zoeken aan het zwembad. Nu we toch nog bezig zijn gaan Paulette en ik nog maar een paar banen zwemmen in het bad. De temperatuur van het zwembadwater is ook wel aangenamer dan dat van de zee.

Wanneer we uit het water komen is het net na vieren, tijd voor koffie met koek en daarna lekker relaxen in de namiddagzon met iets te lezen.

Tegen zes uur lopen we terug naar onze kamer om ons op te knappen voor het diner. Terwijl Paulette onder de douche staat en zich daarna opmaakt, tik ik vast weer een stukje van mijn verhaal in de computer.

Het stuk tekst tot vandaag zet ik alvast op onze blog: www.paulettemaartenopreis.punt.nl en meldt dit op Twitter. Eens kijken of er iemand is die het al lezen wil…

Om 19:30 uur mogen we weer een tafeltje uitkiezen in het restaurant, waar alles er weer erg lekker uitziet. Paulette slikt helaas bijna haar 3-delige brug in, die los gekomen is. Ik wikkel hem in een servetje en steek hem in mijn zak.

Net voordat het diner afgesloten wordt om 21:30 uur verlaten we het restaurant met een voldaan gevoel en nemen nog een kop koffie bij de bar. Een half uurtje later hebben we het wel gezien en trekken we ons terug op onze kamer.

De brug wordt schoongemaakt en teruggeplaatst op de stompjes in Paulette d’r mond. Maar kijken hoe lang hij blijft zitten. Het is een brug van drie kiezen, dus al is hij uit haar mond dan valt het nog niet echt op. Paulette vindt het gevoel zonder brug in haar mond niet echt prettig, dus hopen we maar dat hij nog een weekje blijft zitten tot we weer in Nederland zijn.

Ik schrijf vervolgens onze belevenissen weer aan het bestaande verhaal, Paulette duikt direct haar bedje in en is al snel naar dromenland vertrokken.

Dinsdag 8 mei

Half acht opstaan is iedereen gisteren goed bevallen, dus houden we dat voorlopig maar even aan. Een uur later zijn we gereed om aan het ontbijt te gaan en weer een uur later gaan we lopend op weg naar het busstation van Turgutreis. Wanneer we bijna het terrein van La Blanche af lopen zien we bij het hek een stel mountainbikes staan, zo te zien voor de verhuur en ze staan er nog niet lang. We vragen het de meneer van de beveiliging en hij verwijst ons naar de receptie. Op de terugweg maar eens informeren.

Het busstation is met behulp van de GPS snel gevonden. Voor 4,5 Lira per persoon brengt de chauffeur ons in ongeveer een half uur naar het busstation van Bodrum-stad zo’n twintig kilometer naar het oosten.

Het busstation in Bodrum-stad ligt pal naast de overdekte textielmarkt die hier dinsdags gehouden wordt. De markt ligt op de eerste verdieping (raar woord eigenlijk, zou verhoging niet logischer zijn geweest?), dus moeten we mams anders dan via de trap boven zien te krijgen. Aan de andere zijde van de trap blijkt dat te kunnen als is het wel even duwen op de steile oprit. Op de markt is het weer lekker druk door de vele toeristen en wij worstelen ons er door.

Natuurlijk steunen we alle vier de Turkse economie door hemden, shirts, jurkjes schoenen en een tas aan te schaffen tegen waarschijnlijk toch te hoge prijzen. Maar ja, het is vakantie, we hebben afgedongen en we hadden het er kennelijk voor over.

Om een uur of een hebben we het daar wel gezien en zetten we koers naar de haven van Bodrum-stad. Onderweg kopen we kersen, aardbeien, tomaten, een komkommer, brood en water dat straks moet dienen als lunch. Alleen blijken de kersen wel wat duur: €10,00 per kilo, maar ja hoe zat het ook al weer: het is vakantie. Vlakbij de haven arriveren we in een klein parkje waar we in de schaduw een mooi plekje vinden om de lunch te gebruiken. De kersen vallen qua smaak een beetje tegen (toch een kopersmaak ?), maar de aardbeien zijn geweldig lekker.

Van de kilo kersen blijft nog wat over, de rest gaat helemaal op. Als iedereen voldoende heeft gegeten lopen we via de haven nog wat door het stadje en komen om een uur of half drie weer bij het busstation aan. We kunnen nog net voordat een Dolmus naar Turgutreis vertrekt instappen.

De chauffeur is wel wat driftiger dan de chauffeur van de heenreis. Het lijkt er op dat hij nogal haast heeft. In tegenstelling tot de heenreis “moet” ik staan om de aanwezige dames een zitplaats te geven en heb ik nu en dan moeite om mezelf staande te houden. Het is drukkend warm in deze Dolmus. Het busje heeft helaas niet de mogelijkheid een raampje open te zetten zoals de vorige bus en de airconditioning slaat dan ook pas aan als de temperatuur boven de 40 graden Celsius is gekomen, althans zo voelt het.

Voordat we het in de gaten hebben, ik kan sowieso niets zien omdat ik staande niet door de ramen kan kijken, zijn we al weer terug. Als we stoppen en ik op de GPS kijk, zie ik dat we vlakbij het centrum zijn en stappen we maar uit.

We lopen via de weg die de shuttlebus in de nacht dat we aankwamen ook nam, maar door de wegopbreking niet kon nemen, langs het opgebroken gedeelte van de weg naar ons hotel.

Bij het hotel aangekomen gaan we ons eerst maar eens omkleden, want we vinden het tijd geworden om te gaan zwemmen. We kiezen een plekje bij het zwembad en halen maar eens een kop koffie. Daarna lopen we naar de receptie om te horen wat de huur per fiets moet bedragen. De prijs van een uur fietshuur is € 5,00 en dat valt tegen. Wanneer ik vraag wat de prijs is van een hele dag huur, moet de jonge dame het navragen. Voor € 15,00 kunnen we een hele dag gebruik maken van een fiets. Reserveren is niet nodig, dus ziet ze ons morgenochtend weer.

Terug naar paps en mams, het 16:00 uur geweest dus staat de koek weer klaar. We nemen een bordje mee en halen ook meteen maar wat te drinken.

Dan is het toch echt tijd om te gaan zwemmen. Na weer een paar honderd meter gezwommen te hebben gaan we het er van nemen. Een boekje, een ligstoel en het avondzonnetje, wat willen we nog meer. Het is dat de handdoeken om 18:00 uur terug moeten zijn en de dames ruim de tijd willen hebben om zich voor te bereiden op het diner, maar anders…

Anderhalf uur later zijn we op weg naar het diner, dat ons alweer heel goed smaakt. Na het diner nemen paps en mams nog een ijsje en we besluiten de avond met een kop koffie in de comfortabele stoelen bij de receptie terwijl we “mensen kijken”. Om kwart voor tien geeft Paulette aan dat het voor haar bedtijd is en we besluiten dan maar allemaal naar boven te gaan.

Paulette heeft last van haar linkerkuit, waarvan ik de pijn met mijn magische handen probeer weg te masseren. Baat het niet dan schaadt het ook niet, moet je maar denken.

Tot slot van de avond zet ik mij aan het bureau om mijn verhaal van vandaag af te schrijven en op de internetblog te plaatsen.

Woensdag 9 mei

Wanneer ik om half acht uit het raam kijk, is het weer niet slecht, er was bewolking voorspeld, maar dat valt nogal mee. Een uur later gaan we met ons vieren naar het restaurant om weer eens te kijken of ze wat lekkers voor ons hebben. Paulette en en moeten flink ontbijten, want vandaag hebben we een fietstochtje in de planning.

Om even na tien uur, hebben we de fietshuur betaald en de sleutels van de sloten gekregen. Ik monteer de GPS-steun op het stuur en er vallen regendruppels! In een licht regenbuitje wegrijdend worden we door paps en mams uitgezwaaid. We stoppen naar het eerste tankstation dat we tegenkomen in Turgutreis, want de banden zijn zo zacht dat we nog net niet op de velgen rijden. Wanneer de banden op spanning zijn, worden de zadels nog even op hoogte gecorrigeerd en kan de tocht beginnen.

Alhoewel de ketting en tandwielen netjes geolied zijn, schakelen ze niet al te best. De achterwielen staan trouwens ook niet recht in het frame, maar ja we zullen wel zien hoever we er mee komen.

We kiezen eerst voor een route die ons dwars door het schiereiland Bodrum moet leiden. De weg die we moeten hebben, lijkt er in het echt niet te zijn. We kiezen nog een alternatieve weg die op de kaart doodloopt, maar die blijkt in het echt ook dood te lopen. Aangezien ik nog een andere digitale kaart bij me heb voor de GPS, wissel ik van micro-SD-kaart. Ook op die kaart zou de bewuste weg er moeten zijn, maar wij zien hem in elk geval niet.

Het is gelukkig droog geworden, maar we zijn al behoorlijk met de opspattende modder besmeurd. Als alles droog is maar eens kijken of we weer een beetje toonbaar kunnen worden.

Bij gebrek aan een goede weg, zetten we dan maar koers naar Gümüslük, een klein vissersplaatsje. We dalen in het bewuste dorp af tot aan het water en lopen verder het dorpje door tot we aan de andere kant via een onverharde weg weer boven bij de asfaltweg kunnen komen. Als ik terugschakel op een groter tandwiel achter, loopt de ketting van het tandwiel tussen de tandwielen en de spaken. Een duidelijk geval van verkeerde afstelling van de versnelling. Hoewel ik eigenlijk mijn handen niet vuil wil maken, lukt het niet zonder mijn handen te gebruiken. Als de ketting weer op de tandwielen ligt, maak ik mijn handen schoon met de reinigingsdoekjes uit het vliegtuig en het hotel op Naxos, onder het mom van wie wat bewaart die heeft wat.

Met volle moed rijden we verder, oppassen met schakelen dus…, naar Yalikavak. Onderweg loopt de weg niet echt vlak, we krijgen een pukkeltje van 91 meter hoog voor onze kiezen, die we dapper nemen. Op de hoofdweg naar Bodrum-stad komen we een geldautomaat en een Migros supermarkt tegen. We pinnen wat Lira’sn kopen omstreeks 13:00 uur onze lunch bij de supermarkt. Een half uur verder, we klimmen dan al geruime tijd, zien we een houten stellage aan de kant van de weg die prima dienst kan doen als zitbank om te lunchen.

Paulette vergeet dat haar brug nog steeds los zit en heeft hem even later in haar handen in plaats van in haar mond. We maken hem schoon en ik plaats hem weer terug waar hij hoort.

Na onze lunch denken we dat we er wel weer even tegen kunnen en dat moeten we ook want de weg stijgt nog steeds. Op het hoogste punt tot nu toe en wat ons betreft van vandaag, maken we foto’s van de omgeving vanaf 266 meter boven de zeespiegel. Aan de andere kant laten we ons als het ware naar beneden vallen en halen we een maximum snelheid van 63,1 km/uur volgens de GPS. Even later komen we op de doorgaande weg van Bodrum-stad naar Turgutreis en we merken dat er veel meer verkeer is dan op de heenweg. Nadat we gedaald zijn tot 26 meter hoogte klimmen we op een gegeven moment weer naar 144 meter. Gelukkig gaat het daarna bijna alleen nog maar naar beneden tot we in Turgutreis aankomen. In het dorp rijden we ons nog een keer vast op een wegafzetting zodat we, bijna bij ons hotel, nog een alternatieve weg moeten zoeken. Gelukkig hebben we de GPS die ons al jaren uit zo’n situatie haalt.

Het is bijna 16:00 uur als we de fietsen weer inleveren. Volgens de GPS hebben we dan 50,6 km afgelegd. Het eerste wat we doen is iets te drinken bestellen voor onszelf. Daarna zoeken paps en mams op die aan het zwemmen blijken te zijn. Als we even kort ons verhaal hebben gedaan, lopen we naar boven om ons een beetje op te frissen en om ons om te kleden. Weer beneden halen we koffie met koek en voegen ons bij mijn ouders. Om even af te koelen dippen we ons even in het koele water van het zwembad en gaan dan lekker liggen lezen op de ligstoel.

Zo is het al snel weer 18:00 uur, tijd om de handdoeken weer in te leveren en te gaan douchen en omkleden voor het diner.

Het is vandaag Turkse avond, dus veel keuze uit echte Turkse gerechten. Ook vanavond doen we ons tegoed aan al het lekkers en besluiten we de avond met een kop koffie. Terwijl we koffiedrinken stel ik de smartphone van mams zodanig in dat ze ook gebruik kan maken van het draadloze internet van het hotel. Zo kan ze “WhatsApp” gebruiken en een potje “Wordfeud” spelen.

Paulette geeft op een gegeven moment aan dat ze het welletjes vindt. De fietstocht was net zwaar zat voor haar en nu verlangt ze alleen nog naar haar bed.

Terug op onze kamer, type ik nog een stukje aan mijn verhaal en check ik nog even mijn e-mail, maar daarna stap ik ook in bed.

Donderdag 10 mei

Het is al weer mooi weer al zou het tegen het einde van de week iets minder worden. Er zijn wel wat van die uit elkaar gewaaide wolkenflarden, die ander weer aankondigen.

We zitten weer helemaal in een ritme, 7:30 uur op, 8:30 uur ontbijt, 9:30 uur plan voor vandaag bespreken en ons er op kleden, 10:00 uur op pad.

Vandaag moet het voor Paulette een rustdag worden, want zoals gezegd: gisteren was net zwaar zat voor haar. We besluiten om het vandaag te laten bij een wandeling met ons vieren naar het zuiden. Paps zal aangeven hoever hij wil gaan, want mams laat zich rijden in haar rolstoel. We lopen langs de kust naar Turgutreis en proberen om bij de jachthaven te komen, maar volgens Paulette mag je daar alleen komen als je er een boot hebt liggen. De beveiliging is in ieder geval optimaal, hoge hekken, slagbomen en veiligheidspersoneel. Kortom we lopen langs de jachthaven in plaats van langs de boten. De jachthaven is zelfs voorzien van een helikopter platform.

We lopen verder naar het zuiden langs de kust totdat we een paar zitbanken tegenkomen aan de kant van de weg met zicht op een strandje. We zetten de rolstoel op de handrem en genieten geruime tijd van het uitzicht over zee. Daarna kiezen we een weg terug parallel aan de kustweg, deze weg loopt dwars door het centrum. Terug bij de oude haven laten we ons verleiden door de advertentie van verst geperst sinaasappelsap voor €2,00 per glas. Het is een mooi plekje in zon en in de wind, de glazen zijn niet erg groot, maar de smaak van het sap is uitstekend.

De uitbater probeert ons nog over te halen om een keer bij hem te komen eten alhoewel hij gehoord heeft dat we in La Blanche verblijven. Hij noemt het “het beste hotel van Turgutreis”, maar dat neemt niet weg dat zijn moeder traditioneel Turks kookt in zijn restaurant en dat “moeten” we een keer proberen. Hij laat ons zelfs gratis ophalen en weer terugbrengen als we dat willen.

Na verloop van tijd vinden we het mooi geweest en lopen we terug naar La Blanche. Daar arriveren we even na 13:30 uur, lunchtijd. Het restaurant is echter nog gesloten, dus nemen we eerst maar eens wat te drinken aan de bar. Even later kunnen we weer kiezen uit een veelvoud van lekker eten.

Een uurtje later kleden we ons om voor een zwempartij, zoeken een paar ligstoelen uit aan het zwembad, laten mams daar achter om dan naar de zee te gaan om te zwemmen. We hadden eerst het idee opgevat om te gaan tennissen maar het personeel van de uitleen is tot 15:00 uur afwezig.

Het water van de zee voelt een stuk kouder aan dan eerder in de week, maar dat zal wel psychisch zijn: het waait op het ogenblik behoorlijk en de zon wordt gefilterd door een dunne wolk.

Terug bij het zwembad, blijkt paps een behoorlijke blaar op één van zijn voeten over gehouden te hebben aan de wandeling. Hij dacht dat er een steentje in zijn sandaal zat.

Ik laat mij nog nat van het zeewater in het zwembad zakken en trek weer een paar honderd meter baantjes. Het mooie van dit zwembad is, dat er maar weinig mensen zwemmen en dat je lange banen kunt maken door de vorm van het zwembad. Rugzwemmen is ook geen probleem, weinig kans dat je iemand raakt.

Als ik uit het water kom heeft Paulette al geïnformeerd wat het huren van een racket en dergelijke kost. Alleen een borg van € 50,00 blijkt voldoende te zijn. Eerst nog even wat drinken en daarna kleden we ons om voor een partijtje tennis. Nou ja tennis, we doen allebei ons best om de bal over het net en binnen de lijnen te houden.

Nadat we een uur bezig zijn geweest, wordt er een verdieping lager de barbecue aangemaakt en is ons zicht op de baan gehinderd door de zwarte rook. Wanneer we naar de tijd kijken, blijkt het al bijna 16:30 uur te zijn. Tijd voor koffie met koek. We retourneren de tennisspullen, innen het deposito en zorgen voor koffie en koek voor ons vieren.

Na 17:00 uur vind ik het zonnetje het prettigst, dus nu is het voor mij tijd om te relaxen op een ligstoel met wat te lezen.

Als paps net op tijd, want voor 18:00 uur, de handdoeken terug gaat brengen, zijn de handdoekenkaartjes op en krijgt hij daarvoor in de plaats vier schone handdoeken. Er is kennelijk iets fout gegaan in de levering van de kaartjes.

Om half acht gaan we alle vier opgedoft naar het restaurant en net als de afgelopen dagen doen we eerst een rondje om te zien wat voor lekkers er allemaal is en gaan dan pas een tafeltje zoeken. Mams ziet een een plateau met gerookte zalm en wil er meteen wat van meenemen. Wij vinden dat we eerst rustig een tafeltje moeten zoeken, die zalm zal niet weglopen en gewoon weer aangevuld worden als het op is.

We drinken een lekker glaasje rode wijn en we wisselen nog een keer van tafel, omdat de wind net verkeerd staat. Dit keer zitten we binnen en kunnen vanaf hier de zalm zien. Dat wil zeggen, konden de zalm zien, want het is op dit moment op. In de verwachting dat het wel weer aangevuld zal worden, blijven we nog even zitten. Maar op een gegeven moment moeten we ons er bij neerleggen: de zalm is op en wordt niet aangevuld. Mams is “not amused”.

Gelukkig hebben ze nog veel meer lekkere dingen voor ons klaarstaan. Het is trouwens de eerste avond hier dat het zo druk is dat we in de rij moeten staan om ons bord te vullen.

De hele avond houden we het plateau van de zalm in de gaten, maar helaas.

Tot slot van de avond samen drinken we nog een kop koffie bij de bar en geven nu onze ogen de kost, want er is voldoende te zien aan nieuwe mensen die af en aan komen lopen.

Tegen een uur of tien gaan we naar onze kamer. Paulette gaat met haar boek naar bed en ik schrijf weer een stukje aan mijn verhaal.

Vrijdag 11 mei

Aan het ontbijt komt naar voren dat paps en mams nog wel zo’n wandeling als gisteren zouden willen maken. Er zijn een paar voorwaarden: nu naar het noorden en paps moet aangeven hoe het met zijn voet gaat. Als suikerpatiënt mag hij namelijk geen risico’s nemen met zijn voet. De blaar is nu nog dicht en het zou mooi zijn als dat zo blijft.

Om een uur of tien gaan we op pad langs de kust, maar ver komen we niet, want ze zijn nog steeds bezig om die weg opnieuw te bestraten. We lopen een stukje terug en kiezen dan een weg parallel aan de kustweg. De weg naar het noorden blijkt er eigenlijk helemaal niet te zijn dus lopen we via deze weg naar het centrum. Al vrij snel geeft paps aan dat het gevoel aan zijn voet toch tegenvalt. We besluiten om dan maar naar de oude haven te lopen, die nu niet ver meer is, om een groot glas vers geperst sinaasappelsap te gaan kopen.

We vinden het zelf-service-restaurant van een paar dagen geleden en betalen nu 4 Lira per glas in plaats van de 4,5 van toen… Wel nog steeds in van die grote glazen. We zitten gezellig te praten op het terras met uitzicht op de haven en de zee en zo vliegt de tijd.

Tegen de tijd dat we weer teruggelopen zijn naar het hotel, de rolstoel weer boven hebben afgeleverd en de handdoeken hebben gepakt is het tijd om te lunchen.

Na de lunch een paar van die enorm mooie lange banen zwemmen, even opdrogen en wat lezen. Om 15:00 uur halen we de tennisrackets en -ballen en proberen de ballen weer zodanig te raken dat het in ieder geval lijkt op tennis. Na een uur hebben we toch wel weer dorst gekregen en halen wat te drinken dat we ter plekke nuttigen. We nemen koffie met koek mee en voegen ons bij paps en mams aan het zwembad.

Net voor 18:00 uur ruilen we de handdoeken weer in voor handdoekkaartjes en gaan we terug naar onze hotelkamers. De koffers worden al zoveel mogelijk gepakt, nog voordat we gaan douchen.

Volgens de papieren van Corendon komen ze ons namelijk morgen om 13:50 uur ophalen voor onze terugvlucht. De vlucht zal, indien volgens plan, vertrekken om 17:10 uur, dat betekent dus dat we zaterdag rond 22:30 uur thuis zullen zijn.

Om 19:30 uur wandelen we voor de laatste keer deze meivakantie naar het diner, iedereen heeft weer zijn/haar best gedaan om er goed uit te zien. Mooie kleding aan en lekker luchten op.

Het is vanavond niet zo druk in het restaurant als gisteren, dus geen wachtrij voor het buffet. Het eten smaakt ons weer voortreffelijk. We gebruiken nog een kop koffie bij de bar en sluiten de avond af met een glaasje wijn.

Op onze kamer is alles al voorbereid voor de terugreis, nog even het verhaal bijgewerkt, maar niet online gezet, want ik zit al over mijn data-daglimiet.

De apparatuur die ik in het vliegtuig nodig denk te hebben wordt vannacht nog opgeladen.

Een paar bladzijden lezen en dan gaat het licht uit.

Zaterdag 12 mei

Vandaag gaat het voor een deel zoals de afgelopen dagen. Maar na het ontbijt moet het helaas anders. De koffers gaan voorlopig dicht en worden naar de bagageruimte gebracht. Daar zijn zelfs kluisjes die we mogen gebruiken. We mogen van alle faciliteiten gebruik maken zolang we in het hotel aanwezig zijn, maar de kamer moet uiterlijk om 12:00 uur leeg “opgeleverd” worden.

We checken uit en leveren alle pasjes in die we hebben, we zijn benieuwd of we straks weer het terrein van het hotel op mogen zonder keycards.

Wij nemen onze handbagage en de rolstoel en lopen naar het centrum van Turgutreis.

Zaterdagmorgen schijnt daar markt te zijn, dus “moeten” we daar heen. Wanneer we om 09:45 uur op pad gaan begint het licht te regenen. Het was vanmorgen ook zwaarbewolkt, dus zo vreemd is dat niet. Ik heb wel twee nood-regencapes bij me. Na een vijftal minuten regen gevoeld en omhoog gekeken te hebben haal ik ze te voorschijn en trek ze over paps en mams heen. Ik heb mijn pet en Paulette is nog jong…

Als we op de markt in het centrum aankomen is het al weer droog geworden en kunnen de capes weer in de rugzak. De markt is een gewone Turkse weekmarkt met voornamelijk groenten, kruiden en noten. Het is een leuk gezicht hoe men hier zijn waren uitstalt. We zien zelfs een kraam waarvan de eigenaar zijn aardappels een voor een netjes opgestapeld heeft.

Na een tijdje gekeken en rondgelopen te hebben, keren we terug naar het toeristische centrum, want mams heeft haar zinnen gezet op een “bloot” hemdje.

Na wat straatjes gezien te hebben, ziet ze ineens een hemdje dat haar wel lijkt. Paps voelt zich vandaag niet helemaal lekker, een beetje verkouden en een zwaar hoofd en daar heeft de verkoper geluk mee. Paps vindt het loven en bieden al gauw goed en koopt twee hemdjes voor mams. De verkoper geeft in ieder geval minimaal een jaar garantie. Dus als het toch niet goed blijkt te zijn kunnen we volgend jaar gewoon terugkomen. Hij verkoopt niet van dat goedkope slechte spul, zegt hij zelf.

Bij een ander winkeltje koopt mams nog een paar kleine tasjes om bijvoorbeeld een mobiele telefoon in op te bergen.

Vervolgens gaan we op zoek naar de Migros supermarkt, die hier naar mijn idee vlak in de buurt moet zijn. Dat blijkt hij ook te zijn. Nog steeds kunnen mensen met een rolstoel niet naar binnen, dus wachten paps en mams buiten terwijl wij onze inkopen doen. We kopen koekjes, brood, fruit en wat van die kleine snoeptomaatjes. Samen met de smeerkaas die we nog hebben van onze fietstochtlunch moet dat een avondmaaltijd opleveren.

Nadat we alles afgerekend hebben blijken we voldoende Lira over te hebben om nog vier van die grote glazen vers geperst sinaasappelsap te kopen. We gaan dus nog even naar de oude haven en bestellen het sap bij de zelf-service.

Nu, twee uur, nadat het vanmorgen ging regenen breekt de zon weer door. Het slechte weer was van korte duur. Een half uurtje later keren we terug naar het hotel voor onze lunch.

Zonder problemen passeren we de veiligheidsbeambte door het tonen van het hoesje waar de keycard in zat.

Voor de laatste keer gebruiken we de lunch in dit hotel. Iets uitgebreider dan we de afgelopen dagen gedaan hebben, want we moeten er tot vanavond in het vliegtuig mee doen…

Om 13:50 uur komen ze ons ophalen, dus hebben we nog even tijd om de pijpen aan de broeken te ritsen en de sandalen om te ruilen voor schoenen.

Slecht een paar minuten later dan afgesproken komt het busje voorrijden en worden we direct naar de luchthaven van Bodrum gebracht. Hoe verder we echter het binnenland van Turkije in rijden, hoe slechter het weer wordt. Het begint op een gegeven moment te regenen en het regent nog als we op de luchthaven aankomen.

We komen zonder problemen door de veiligheidscontrole en dan begint het wachten tot we aan boord van het vliegtuig mogen. Het is flink warm in de vertrekhal, dus loop ik op een gegeven moment weer in mijn hemd.

We hadden gedacht hier koffie te drinken maar de prijzen rijzen hier de pan uit: € 4,00 voor een kop koffie. Dan maar wachten tot we in het vliegtuig zitten.

De geplande vertrektijd is 17:15 uur en een half uurtje daarvoor worden de rolstoelers, inclusief paps en mams, met een speciale liftwagen opgehaald en naar het vliegtuig gebracht. Wij moeten nog even wachten maar dan mogen ook wij lopend vanaf de vertrekhal naar ons vliegtuig. Het aan boord liften van de rolstoelers neemt zoveel tijd in beslag dat wij nog eerder in onze stoelen zitten dan paps en mams.

Een paar minuten later dan gepland vertrekt het vliegtuig richting Schiphol waar we om 20:15 uur landen. Het was een onrustig stel passagiers: schreeuwende kinderen, snurkende oude mannen een zenuwachtige man naast mij.

Paulette moest ook nog een half uur voor de landing achter haar wisselgeld van de koffie aan, dat ze nog tegoed had van het bedienend personeel, maar verder ging alles goed. En natuurlijk smaakte ons avondmaal fantastisch.

Wanneer Paulette bij de bagageband de parkeerservice belt dat we geland zijn, krijgt ze een bandje te horen met de mededeling dat ze al onderweg zijn. Op de afgesproken plek aangekomen, staat er echter geen busje van Corendon. Paulette belt nog een keer en hoort dan dat ze er over een tiental minuten zullen zijn. Natuurlijk halen ze dat niet, om 21:05 uur worden we opgehaald en zien we de Ford Transit van paps weer terug. Ik mag de auto thuisbrengen en dat lukt omstreeks 22:15 uur.