Vrijdag 14 juni

Dag 5 van 17 (Roadtrip/ferry naar Corfu, 2024)
Vijfde deel van route naar Venetië

Hoewel ik al om zes uur wakker ben voor een bezoekje aan het toilet, dommel ik daarna weer in en sla aan het dromen, met de details zal ik mijn lezers niet lastig vallen. Om half zeven ben ik klaar wakker, maar blijf liggen totdat de wekker om half acht begin te spelen. Aangezien er hier geen ruimte is om mijn fitness te doen, sla ik die maar een keer over. In plaats daarvan pak ik mijn spullen vast in.
Zodra Wilma gereed is met douchen, spring ik er onder. Even later zijn we klaar om naar het restaurant te lopen voor ons ontbijt. Dit wordt niet in dit gebouw geserveerd, dus lopen we een paar honderd meter naar het andere deel van het hotel, het chiquere deel.
Dat is ook wel te zien aan het ontbijtbuffet. Maar eerst spreken we de leidinggevende dame aan, die zelf trouwens ook serveert. We melden de onmogelijkheid om met onze keycard in de parkeergarage te komen. Ze gaat er voor zorgen dat dat straks wel kan en wij gaan genieten van het uitgebreide luxe ontbijt.
Nog voordat we het ontbijt achter de kiezen hebben krijgen we de keycards terug met de mededeling dat het nu moet lukken.

We besluiten na het ontbijt eerst te controleren of de keycards echt werken, voordat we gaan sjouwen met al de tassen. We komen dit keer zonder problemen in de garage en koppelen alvast de auto los van de laadpaal. Ik schat dat we straks zo’n 40 á 45 euro moeten betalen voor de toeristenbelasting + parkeergeld + laadkosten. We lopen weer terug naar onze kamer, poetsen de tanden, gebruiken nog even het toilet en lopen dan weer met al onze bagage naar de parkeergarage. We laden alles in de auto en rijden de garage uit. Met de alarmlichten aan, laten we hem daar even achter, want we kunnen verder nergens parkeren in de buurt van het hotel.
Nog een keer lopen we terug naar de receptie van het hotel om onze keycards terug te brengen en de rekening te voldoen. Het blijkt dat ik de kosten aardig goed heb ingeschat. De rekening is net iets meer dan 40 euro (de overnachting met ontbijt had Booking.com al geïnd via mijn creditcard).

Voor de laatste keer lopen we terug naar de garage, onderweg komen we een taxibusje tegen uit Oostenrijk. In de auto gezeten stellen we het navigatiesysteem in en gaan op weg om de stad te verlaten. Helaas zien we een stukje verder het taxibusje midden op de smalle weg geparkeerd staan. De chauffeur is er niet meer bij. Een politieagent op de fiets vraagt aan ons of we hier willen blijven staan. Ik vertel hem dat we er langs willen maar dat de chauffeur niet aanwezig is. De agent gaat naar het ene hotel en ik naar het hotel aan de andere kant van de weg om te vragen of iemand een taxi besteld heeft. Beiden vangen bot. De agent en ik staan op het punt te overleggen wat we gaan doen, wanneer ik de chauffeur aan zie komen lopen. De agent gebaart hem dat hij snel weg moet wezen. Ik stap weer in de auto en even later kunnen we echt op weg.

Vanuit Brixen/Bressanone sturen we de Kia eerst een stukje terug naar het noorden langs de rivier Rienz/Rienza. Wanneer de rivier afbuigt naar het oosten volgen we de rivier tot Bruneck/Brunico. In de laatste tunnel voor Brunico komen we in de file te staan vanwege werken aan de weg. Het kost ons ruim een half uur.
Wij blijven naar het oosten rijden tot Toblach/Dobbiaco, vervolgens draaien we naar het zuiden richting de Dolomieten. Het hoogste punt van vandaag bereiken we op de Passo di Groci, 1803 m. De wateroverlast bij Lago di Landro veroorzaakt een tweede, korte file. Het water stroomt als een beek uit het meer over de weg naar beneden. Het is dus verstandig om heel rustig te rijden om aquaplaning te voorkomen. Af en toe regent het op onze route in de bergen licht.
Tijdens de afdaling remmen we zoveel op de motor dat we er tientallen kilometers reikwijdte bij krijgen!

In Cortina d’Ampezzo parkeren we de auto en vragen aan een mevrouw waar het centrum is, want ik blijk de kaart van Noord-Italië niet gedownload te hebben, zodat we geen digitale kaart van deze omgeving hebben. Het blijkt gelukkig niet heel erg ver lopen te zijn. We kiezen een leuk tentje, nemen binnen plaats en bestellen koffie met koek. Voordat we weg gaan nog even naar het toilet en dan weer terug naar de auto.

Na de pauze rijden we naar het zuid-oosten tot Monte Ricco, eerst nog met wat regen, maar ten slotte wordt het toch nog droog. Onder deze berg langs rijden we weer naar het zuiden de rivier de Piave volgend. In Ponte nelle Alpi hadden we gepland te gaan lunchen en laden. We hebben nog zoveel reikwijdte over dat we het laden laten zitten. Wanneer we de sportzaak Decathlon zien, parkeren we daar de auto en nemen binnen een kijkje. Aangezien ze daar ook een toilet hebben komt het mooi uit en hoeven we niet verder op zoek naar een plek om te lunchen.
Buiten op een picknickbank eten we een bak kersen leeg als lunch en vervolgen daarna onze weg.

Tijdens de laatste etappe van vandaag rijden we verder naar het zuiden. We rijden de Passo di Sambolo (706 m.) met erg veel haarspeldbochten en erg smalle korte tunnels. De tunnels zijn zo smal dat er geen twee auto’s langs elkaar kunnen. Het verkeer wordt er geregeld met verkeerslichten. We staan bij de eerste van die tunnels te wachten voor het rode licht, nadat we door een meneer met een oude tractor met een aanhanger vol takken, voor gelaten werden. Zodra we het groene licht krijgen, rijd ik de smalle tunnel in. Hij is echter zo smal en zo slecht verlicht dat ik bijzonder langzaam door de tunnel manoeuvreer om de wanden van de tunnel niet te raken.

Nadat we de Dolomieten uitgereden zijn, wordt de route wat saaier zo zonder bergen. Toch wordt het nog even spannend want er moet een urinaire stop gemaakt worden. Dat valt niet mee op deze smalle tweebaansweg. Ik stop de auto bij een tankstation, maar daar blijkt geen toilet te zijn. Iets verder is een wasplaats voor trucks en Wilma vindt daar een oud en vies toilet zonder pot, maar nood breekt wet.
We rijden verder richting Venetië om ten slotte bij ons onderkomen in Treviso te arriveren. We slapen vandaag in een kamer van het huis met de schitterende naam: Il Nido-Villetta in posizione strategica.

Il Nido blijkt in het Nederlands “het nest” te zijn. Voordat we daar voor de deur parkeren, rijden we nog langs de laadpaal die we morgen misschien willen gebruiken.
De instructies om Il Nido binnen te komen blijken duidelijk te zijn. We hebben de eerste verdieping tot onze beschikking: een tweepersoons slaapkamer en een ruime moderne badkamer. De zitkamer en de keuken op de begane grond moeten we delen met de andere bewoners van Il Nido.
In de keuken zijn voldoende ingrediënten aanwezig om morgenochtend als ontbijt te dienen en worden door de eigenaar Paolo aangeprezen om vooral te gebruiken. We nemen intrek in onze eerste verdieping en besluiten dan naar de stad te lopen om te gaan dineren.

Het is ca. tien minuten lopen naar het mooie oude centrum van de stad. In het centrum lopen we een uurtje de stad te bewonderen, terwijl we de diverse restaurants beoordelen op hun geschiktheid voor ons diner. We nemen daarna een besluit en nemen plaats op het terras van het gekozen restaurant. We bestellen de drankjes en ons eten en even later zitten we in de avondzon te genieten van ons diner.
Na het diner gaan we op zoek naar een supermarkt. Dat lukt nu wel want ik heb met behulp van de wifi in ons huis voor vannacht, de kaart van Noord-Italië gedownload.
Wanneer we onze inkopen gedaan hebben, lopen we via een andere route terug naar Il Nido. Op het moment dat we de deur van de woning openen, stopt er een taxi die onze benedenburen aflevert. Wij gaan de avond zitten op ons bed in, net als de afgelopen avonden. Op eens wordt de deur van onze kamer open gedaan en verschijnt er een Aziatisch uitziende mevrouw, die zich direct verontschuldigt. Voor de zekerheid doen we nu direct de deur op slot.

Er wordt een plan gemaakt voor morgen, een Franse les wordt gemaakt en daarna sla ik aan het schrijven van het verhaal van vandaag. De wifi is niet erg stabiel, zodat ik weer de hotspot van mijn telefoon gebruik. Onze kamer blijkt helaas een stel muggen te herbergen die zich één voor één komen melden om te kijken of ze wat bloed kunnen aftappen. Gelukkig heb ik de elektrische vliegenmepper van thuis meegebracht en daarmee vang ik in de loop van de avond zeven (!) muggen. Nu maar hopen dat ze dat allemaal waren. We hebben het badkamerraam open staan, maar daar zit gelukkig een hor in.

Wanneer het verhaal geschreven is, is het toch weer laat geworden. Net voor middernacht zet ik het online.