Vrijdag 23 mei 2025

Gisteravond ontdekte ik dat deze kamer rolluiken heeft. Perfect voor mij om goed te kunnen slapen, doordat ze al het licht van buiten uitsluiten. Omstreeks 6:00 uur er uit geweest om te plassen en toen weer ingedommeld.

Net voordat de telefoon van zich laat horen ben ik wakker en zodra ik hem hoor zet ik hem uit en ga uit bed. Een half uur later sta ik op de binnenplaats bij de motor. De stekkers worden afgekoppeld, want alle accu’s zijn vol. Ook mijn reistas gaat op de motor gebonden worden, dan is bijna alles klaar voor vertrek.

Voor de zekerheid heb ik een extra shirt aangetrokken, want de weersverwachting is niet erg rooskleurig, al ziet het er vanmorgen stralend uit, maar wel fris: 11 graden. Ook heb ik mijn regenjasje verplaatst van de reistas naar de rugzak en heb ik een Buff om mijn nek. Volgens de weerapps krijg ik diverse kleine buien te verwerken, dus denk ik dat het extra jasje voldoende is voor vandaag.

Even na achten zit ik te smullen van een paar broodjes, een bekertje yoghurt en een thee. Dan de laatste handelingen verrichten op mijn kamer. Met mijn rugzak op de rug, ga ik op zoek naar mijn gastvrouw voor de rekening. De hoogte van de rekening valt binnen de perken, dus betaal ik graag € 5,00 extra voor het laden en de mooie stalling. Iedereen blij.

Het is net half negen geweest wanneer ik het pand rijdend verlaat. Ik ben nog maar net op pad, bij Bad Blankenburg, of de eerste omleiding wordt aangekondigd. Ik volg dit keer gedwee de aanwijzing van de borden, maar rijd dan wel een mooie bochtige weg mis. Er zullen nog wel wat bochten komen vandaag, schat ik zo in.

Even later schiet ik bij Bücheloh Autobahn nummer 4 op voor een stuk of twaalf kilometers naar het westen. Dit was gepland vanwege de afstand (rond de 315 km) die dit keer tussen de onderkomens zit.

Vanaf de snelweg voert de route me naar het noordwesten om ten slotte in Tabarz mijn motor bij de geplande laadpaal stil te zetten. De laadpaal ziet er vreemd uit met een display die niet goed te lezen is en met een ledstrip, waar de functie van de verschillende kleuren niet duidelijk is voor mij. Ik probeer meerdere laadpasjes en -apps. Soms lijkt het laden te beginnen, maar komt er toch geen stroom binnen. Ik download nog een app via de QR-code op de laadpaal, geef wanhopig toestemming om mijn creditcard te belasten (! , maar of dat goed komt…), het helpt allemaal niet voldoende om het laden echt te starten. Op een gegeven moment geef ik het op en zoek in de buurt en andere laadpaal via de diverse apps. Die zou zo’n 16 km verder in Wutha-Farnroda moeten staan, niet op de route, maar wel in de goede richting.

Dus even verder, in tijd en plaats, vind ik de benodigde laadpaal. Ik heb bij dit type een laadpas nodig om de afgesloten ingang voor de laadstekker te openen. Het openen lukt direct, maar ik heb daarna een app van een ander nodig om het laden te starten. In het ergste geval berekenen ze het beide, het voornaamste is dat de kans nu groter is dat ik voldoende reikwijdte bereik om de volgende pauzeplaats te bereiken.

Ik ga een eindje lopen, want het duurt nog wel even tot de reikwijdte groeit. Ik zie een bord met reclame voor een Conditorei, daar hebben ze waarschijnlijk wel koffie. Prima koffie maar geen broodjes, dan maar een stuk taart/koek er bij. Helaas hebben ze ook geen klantentoilet. Dat wordt straks een boom opzoeken vrees ik.

Verder lopend zie ik een supermarkt waar ik een banaan en gedroogde abrikozen koop. De banaan eet ik al lopende naar de motor op. Er vallen spetters, ik schuil onder de overkapping van een sporthal naast de laadplaats. Als ik de regenradar en de app Rainy Days raadpleeg, zie ik dat er heel veel kleine buien uit het westen komen. De spetters zijn ondertussen vervangen door zo’n bui: kort maar hevig. Preventief trek ik mijn regenjasje alvast aan. Ik zie dan opeens een geschikt hoekje om te gaan wild plassen. Die kans laat ik niet lopen! Terug bij de motor heeft hij voldoende geladen om verder te kunnen, dus stap ik weer op.

Op een gegeven moment zie ik vier motoren in de verte, ik haal ze op den duur in, want ze rijden erg rustig. Ik besluit om aan te sluiten, dus pas ik mijn tempo aan. Na geruime tijd samen op gereden te hebben gaat het regenen en schieten zij de weg af een parkeerplaats op. Geen regenkleding aan waarschijnlijk. Ik rijd door, er volgen nog meer buien, maar ik heb meer last van de (te) harde wind.

Op de plek om te pauzeren staat ook de beoogde laadpaal. Ik kies voor de snellader en die gaat voor de wind! In een kwartier zal hij de accu voor 80% vol gooien. Maar eerst haal ik de capuchon van mijn motorjas, want door het regenjasje vangt de capuchon wind tijdens het rijden en ik ben het getrek aan mijn nek zat. Ondertussen sta ik 25 meter verder, bij een Imbiss, die mij wel een Currywurst mit Brödchen wil verkopen.

Om het laden te stoppen heb ik de app nodig, waarmee ik hem ook gestart heb, maar ik blijk op dit moment geen internetverbinding te hebben. Dan maar met behulp van de computer in de motor het laden proberen te beëindigen. Tegen de tijd dat ik door heb hoe dat ook alweer moest, stop ik het laden op 84%. Niet erg, maar ook niet nodig, want over ruim honderd km ben ik bij het onderkomen voor vannacht.

Het begint te regenen maar ik zie in de richting dat ik rijd de zon alweer schijnen. Tijdens zo’n bui daalt de temperatuur zomaar naar de 10 graden, dus ik ben blij met mijn extra shirt en het regenjasje. De route door het Sauerland is eigenlijk altijd mooi. Wanneer ik door Willingen rijd, herken ik het direct, maar zie ook dat er nog volop gebouwd wordt voor de toeristen. Zoals gewoonlijk struikel je bijna over de auto’s met Nederlands kenteken.

In de buurt van Brilon laat de navigatie me een extra rondje rijden, niet gepland, geen idee waarom hij dat doet, maar ik volg de aanwijzingen maar op.

Even later arriveer ik bij het Gästehaus voor vannacht. Ik parkeer de motor op het trottoir en meld me binnen. De motor mag op de binnenplaats waar de gastheer een haspel met 25 meter kabel uitrolt. Ik sluit daar de thuislader en de lader voor de andere accu’s op aan en het werkt zoals het moet. Terwijl ik het slot op de motor zet, houdt de lader er opeens mee op. Ik haal de gastheer erbij en hij ziet dat de zekering van de kabelhaspel het niet prettig vindt. Ik stel het laden naar beneden bij in de hoop dat hij het nu wel houdt. Straks maar een keer gaan kijken.

Ik ga naar mijn kamer en even later loop ik in burgerkleding naar buiten om foto’s te maken voor o.a. Polarsteps. Terug op mijn kamer begin ik alvast te schrijven aan het reisverslag onder het genot van een colaatje uit eigen voorraad.

Om even voor half zeven ga ik naar het inpandige restaurant, waar ik een Griekse schnitzel en een alcoholvrij witbier bestel. Na de uitstekend smakende maaltijd schrijf ik verder op de tablet tot mijn bier op is.

Daarna loop ik naar de motor om te kijken of alles nog doet wat het zou moeten doen. Het blijkt tergend langzaam te gaan, want vannacht omstreeks 3:00 uur zou de accu pas vol moeten zijn, volgens de computer van de motor. Lukt het niet dan moet ik, op de route, over maximaal 100 km een laadpaal zien te vinden.

Volgens de planning heb ik morgen de eerste pauze een laadpaal op 95 km van hier, zonder rekening te houden met een eventuele omleiding. Dus in principe zou ik die moeten kunnen halen zonder een extra laadmoment.