Woensdag 12 juni

Dag 3 van 17 (Roadtrip/ferry naar Corfu, 2024)
Derde deel van route naar Venetië

Net voordat de “wekker” van mijn telefoon begint te spelen, ben ik weer wakker. Ik was om 5:30 uur al wakker, ik hoorde een buurman/-vrouw, die waarschijnlijk al naar het werk moest. Daarna heb ik een tijdje wakker gelegen, maar ben toch ook weer ingeslapen.
Wilma blijkt ook al wakker te zijn, dus gaan we direct aan de slag: Wilma onder de douche, ik op de grond met mijn fitness, daarna ik onder de douche en Wilma de tafel dekkend voor ons ontbijt.
Even later zijn we beiden fris en fruitig en kunnen we ontbijten. Na het ontbijt de laatste spullen bij elkaar rapen en de tassen naar de auto brengen. Nog een laatste blik in de diverse kamers om te controleren of we alles hebben en dan kan de huissleutel weer in het kluisje bij de voordeur. Nog voor negen uur rijden we weg bij dit leuke en mooie huis met uitzicht over de stad.

Om te beginnen rijden we naar het oosten, kruisen al snel de A81, gaan dan verder naar het oosten om net ten noorden van Bütthard naar het zuiden te draaien. Het lijkt saai te worden, maar de wegen zijn alweer mooi en de omgeving ook. De wegen meanderen hier tussen de bergen en heuvels door. Via de kleine leuke wegen schieten we niet veel op, maar dat wordt weer goed gemaakt door de B-wegen die er mooi bijliggen en waar we vaak 100 km/uur mogen rijden. Na verloop van tijd kruisen we de A6, die hoog boven ons over het dal ligt en al snel rijden we Oberrot in. We rijden dan al wel bijna twee uren. In dit dorp willen we onze pauze gaan houden.
We parkeren de auto net buiten het centrum van het dorp op een grote parkeerplaats en gaan dan op zoek naar een geschikt restaurant of bakker waar we wat kunnen drinken en ook iets kunnen lozen.

Het is of de duvel er mee speelt, maar geen van de restaurants is open, óf ze hebben Ruhetag óf ze zijn op vakantie óf het niet niet duidelijk waarom ze niet open zijn. Aangezien we toch een plasje willen/moeten doen zoeken we een geschikte plek uit waar niemand last van ons of van ons gez**k heeft en doen ons ding in het wild. Dat lucht lekker op!
Vervolgens lopen we terug naar de auto. Het is trouwens hier lekker weer, niet warm maar wel vaak met een zonnetje. Bij de auto opent Wilma haar voorraadkast en even later drinken we een frisse limonade met een brownie erbij. Wanneer het ons gesmaakt heeft, stappen we weer in en vervolgen onze route.

Voorlopig gaat de route nu richting het zuidoosten, onderweg de A7 kruisend. In Neresheim willen we lunchen en eventueel laden. Maar daar voor kruisen we de A7 nog weer twee keer.
De route was weer de moeite waard. We vinden de geplande laadpaal zonder problemen en koppelen hem met de auto voordat we wandelend op weg gaan het dorp in. Het lijkt erop dat dit dorp geen bakker en geen slager meer heeft, waarschijnlijk zijn alle levensmiddelenzaken gecentreerd op het industrieterrein. We wandelen weer terug naar de auto en vinden daar een leuk pad, dat aan de rand van het dorp loopt en richting het industrieterrein loopt. Aan het begin van het pad, zien we tot twee keer toe een toiletgebouwtje, waarvan het tweede de deuren niet op slot heeft.
Ook zien we in de buitenlucht een tafelvoetbalspel maar dan zo groot dat het gespeeld moet worden met levende poppen! De poppen aan de stangen, dienen de personen te zijn die het spel normaal gesproken spelen door aan de stangen te draaien. In dit grote spel zijn de stangen gewoon aanwezig, de spelers zitten met hun handen aan de stangen verbonden en staan dus op het speelveld. Door aan dezelfde stang met meerdere mensen tegelijkertijd naar links of rechts te bewegen kan de bal gevolgd en/of geschoten worden. Een naar mijn idee unieke uitvoering van het bekende tafelvoetbal.

Dan “gaat” mijn telefoon, ik zie een nummer uit Rotterdam en neem op. Het blijkt de jurist van de vakbond LBV te zijn die mijn zaken behartigt richting mijn oud-werkgever. Zij bevestigt mijn vermoeden dat er diverse fouten zijn gemaakt. We bespreken wat wijsheid is, ik krijg huiswerk en zij zal een bericht sturen naar mijn oud-werkgever.
Daarna volgen we het pad verder en komen ter hoogte van het industrieterrein weer terug in de bebouwde kom. Het eerste etablissement dat we daar tegenkomen is een slagerij met zelfbediening en een restaurant. We besluiten om te kijken wat ze ons te bieden hebben. Het ziet er veelbelovend uit. We bestellen koffie en in plaats van een gewoon broodje kiezen we voor een broodje verse Bratwurst, uit de eigen slagerij.
Als je hier met pinpas wilt betalen moet het een EC-karte zijn. De pas van Wilma wordt niet geaccepteerd, en wanneer ze met cash wil betalen gaat dat “heel modern” via een betaalautomaat: je voert hem/haar met papiergeld en/of met munten en hij spuugt het wisselgeld er automatisch uit.
Wanneer ik de dame achter de toonbank vertel dat het er bij ons toch anders toegaat, dat wij eigenlijk alles met de pinpas kunnen betalen, reageert ze met de opmerking dat ze hier in Duitsland erg achterlopen met het digitaal betalen.

Na onze bijzondere, maar lekkere lunch lopen we terug naar de auto, ontkoppelen hem weer van de laadpaal en rijden het dorp uit tot we weer op de route zijn. Deze gaat weer verder naar het zuiden. We steken tussen Lauingen en Dillingen de rivier de Donau over en kruisen daarna de A8 ter hoogte van Augsburg. In Mindelheim, ter hoogte van München, hopen we Hotel Kunstmühle, ons hotel voor vannacht, te vinden maar ook een laadpaal.

We rijden het schilderachtige centrum van Mindelheim in, maar vinden de laadpaal niet. We rijden door naar het hotel en zoeken straks wel op ons gemak naar een laadpaal. Er is geen parkeerplaats meer vrij bij het hotel, maar met de alarmlichten aan, parkeren we “dubbel” om in te checken en onze bagage naar onze kamer te brengen. Bij het inchecken blijkt dat het ontbijt niet inclusief is. We kiezen ervoor om zelf voor ons ontbijt te zorgen zoals de afgelopen dagen.

Om de laadpaal te vinden die we gepland hadden, rijden we terug naar het centrum. De plaats van de laadpaal die we op het oog hadden blijkt niet juist aangegeven te zijn. Er blijkt wel een uithangbord te hangen die verwijst naar de laadplek die te bereiken is via een smalle steeg. We rijden dus het steegje in en parkeren de auto bij de laadpaal. Met behulp van de ANWB-app starten we de laadsessie en alles lijkt te werken. Nog voordat we de auto achterlaten, krijg ik een melding van de ANWB-app dat er iets fout is gegaan en dat de laadsessie is afgebroken. Wij kunnen echter alleen constateren dat de accu gewoon aan het laden is door de display van de laadpaal en de display van de auto te raadplegen.

We gaan een wandeling maken door het centrum om de auto tijd te geven om te laden, want hij kan hier vannacht helaas niet blijven staan (tenzij we 6 eurocent per minuut willen betalen…) en om te besluiten waar we vanavond willen dineren. We proppen onze jassen in de rugzak want het is hier mooi weer aan het einde van de dag. Het was al niet slecht vandaag, we hebben slechts één keer een buitje gehad, maar nu is de temperatuur ook nog goed (20 graden Celsius). Er liggen overal in het centrum nog zandzakken vanwege de overstromingen een week geleden.

Tijdens het verkennen van het centrum, kopen we bij een bakker broodjes, die we morgenochtend als ontbijt willen eten. We zien diverse restaurants die allemaal vandaag geopend zijn, maar toch besluiten we om straks in het restaurant van het hotel onze avondmaaltijd te gebruiken.
Nadat er ongeveer een uur verstreken is sinds de aankoppeling van de auto, halen we hem weer op en gaan op zoek naar een alternatieve parkeerplaats voor vannacht. Ik heb op de digitale kaart een parkeerplaats aan de achterkant van het hotel gezien. Ik zet het punt in de navigatie en volg de aanwijzingen om er heen te rijden. Ik mis echter een zijstraat en rijd de volgende in. Deze weg brengt ons helaas helemaal buiten het stadje en via een ruime omweg rijden we even later toch nog naar de beoogde parkeerplaats. We hebben pech, de parkeerplaats is alleen bestemd voor de leerkrachten van een school. We proberen nog een alternatieve parkeerplaats, maar daar staat de auto dan te ver op de rijbaan, dus wordt het deze ook niet.
Ten slotte parkeren we de auto in het straatje bij het hotel. Het lijkt niet verboden en er staat nog een auto waar de onze precies achter past.

In het restaurant, dat binnen bijna geen tafeltje meer vrij heeft, vinden ze toch nog een tafeltje voor twee voor ons. We bestellen wat te drinken en beiden een Jägerschnitzel met een salade.
Het gerecht wordt al heel snel geserveerd en smaakt ons beiden uitstekend. Wilma rekent af en we keren terug naar onze kamer. Daar maken we met behulp van ons waterkokertje en oploskoffie nog een kopje koffie en nemen plaats op bed. Wilma pakt haar tablet, ik doe mijn dagelijkse Franse les en begin dan aan het schrijven van onze belevenissen, die ik even later online zet.