Woensdag 19 juni

Dag 10 van 17 (Roadtrip/ferry Corfu, 2024)
Vierde dag op Corfu

De telefoon maakt ons er op attent dat het half acht in de morgen is. Het eerste wat ik doe is de schuifdeur van onze kamer naar het balkon sluiten, want er komt me toch een partij warmte binnen.
Zodra de deur dicht is springt de airco aan, geen overbodige luxe. En ik spring weer in bed, want we zouden het vandaag rustig aan doen in verband met de te verwachten hitte.

Even na achten gaat Wilma de badkamer in en ik op de grond met mijn badhanddoek als fitnessmat.

Vandaag nemen we voor alles de tijd, dus ten slotte zitten we aan een tafeltje buiten in de schaduw aan ons ontbijt. We merken al dat het vandaag flink warm gaat worden.

Wanneer de tanden gepoetst zijn, kleden we ons zo luchtig mogelijk en gaan met de auto naar de hoofdstad van Corfu, Kerkyra. We laten ons met MyRouteApp naar de rand van het oude centrum brengen. Het blijkt erg druk te zijn in de stad, dus heeft MyRouteApp een alternatieve route gevonden. Die route brengt ons via vele smalle weggetjes wel waar we zijn moeten. Dan is het zoeken naar een parkeerplaats en dat valt niet mee. Opeens zien we een bord met een hoofdletter P en ik rijd direct een soort binnenplaats op. Parkeren kost hier in ieder geval €5,00 maar hoe langer je parkeert hoe duurder het wordt. Dat maakt ons niet uit, want dit lijkt een mooie plek zo vlak bij het centrum. Ik moet de auto laten staan bij de ingang en de sleutel afgeven aan een medewerker. Paulette zou dit nooit gedaan hebben, maar wij dus wel. Hij is tenslotte all risk verzekerd.

De auto wordt achtergelaten, we zien nog dat hij een mooie plek krijgt en gaan dan te voet naar het centrum. We zorgen ervoor dat we de parkeerplaats terug kunnen vinden door een “broodkruimeltjesspoor” á la Klein Duimpje te maken met de app OsmAnd+. We struinen door het centrum waar het gezellig druk is, maar aangezien we eigenlijk niet naar iets speciaals op zoek zijn, arriveren we op een gegeven moment bij de haven.
We besluiten te kijken of we de tickets al kunnen krijgen voor de overtocht van vrijdag. We zoeken in de haven naar het ticketbureau van Anek, maar vinden die daar niet. Dan gaan we maar informatie vragen bij een reisbureau. Die stuurt ons de stad uit, ongeveer een kilometer rijden met de auto moet SuperFast een kantoor hebben aan de linkerkant van de weg.
Wij doen die kilometer natuurlijk gewoon te voet. Even later zien we een kantoor met o.a. Anek en SuperFast, dat moet het zijn. Gelukkig is het kantoor nog open en vinden we de dames bereid om voor ons te kijken wat mogelijk is. We blijken met hetzelfde vaartuig als op de heenweg terug te reizen naar Venetië.
De paspoorten worden gecontroleerd en vervolgens krijgen we de tickets voor de overtocht.

Wanneer ik op mijn horloge kijk, zie ik dat we zo langzamerhand ook weer terug moeten naar de parkeerplaats, want we hadden gezegd dat we de plek maar twee uren nodig zouden hebben. We navigeren naar het begin van de broodkruimels en precies na twee uren melden we ons op de parkeerplaats. Het is er een drukte van belang.
De drie medewerkers zijn er bezig en erg bedreven in het strak parkeren van de voertuigen die daar geparkeerd moeten worden. Degene die lang blijven worden naar achteren gerangeerd en daar komen dan weer een paar auto’s voor te staan die korter blijven. Onze Kia stond al vooraan, omdat we maar twee uren zouden blijven. Ik reken €7,00 af, daarna stappen we in en willen naar Gouvia terug rijden. Terwijl we dat doen besef ik dat we nog naar de landingsbaan van de luchthaven zouden gaan kijken. Zodra het kan zet ik de auto even aan de kant en stel MyRouteApp in naar de bewuste plek.

Omdat we de verkeerde kant op reden moeten we wel een stuk omrijden, maar dat is dan maar zo. Na ruim een kwartier zijn we op de gewenste plek, maar ook hier is het zoeken naar een geschikte plaats om de auto te parkeren. Er staat een bord “verboden stil te staan” maar iedereen parkeert daar gewoon, dus zet ik de Kia er ook maar ergens tussen. Ik zit nog in de auto als een tegemoet komende vrachtwagenchauffeur naast me stopt, gebaart dat ik mijn raam naar beneden moet doen en dan me dan vertelt dat de politie hier bekeuringen uitdeelt, dus dat ik beter ergens anders kan parkeren. Goede raad is zeldzaam dus bedanken we de chauffeur en rijden we een stuk terug. We parkeren daar van de weg af. Hij staat daar sowieso mooier en veiliger.

We lopen dan naar het paadje dat ons op de stenen muur brengt. Deze muur is zo breed dat het als wandelpad dient en ons “over” het water naar de andere oever van dit binnenwater kan brengen. Wij blijven echter ongeveer in het midden staan, want ik weet wat er gaat gebeuren.
Op ongeveer 150 meter van de muur begint de landingsbaan of begint de startbaan, het is maar niet hoe je het bekijkt. Eerst komen er twee vliegtuigen die naar het begin van de landingsbaan taxiënen, dus vlak voor ons draaien en dan van ons af opstijgen met luid gebrul van de motoren.

Het blijft daarna een poos stil en dus snijden we onze Galia meloen in tweeën en lepelen we beiden een helft leeg. Hij was precies goed van rijpheid en smaakte daarom uitstekend.
Dan horen we in de verte het gebrul van een vliegtuig. Het is heiig dus zien we hem pas als hij behoorlijk dichtbij is. Met donderend geraas komt hij zo laag over ons heen de landingsbaan op dat het lijkt of dat we hem kunnen aanraken. Natuurlijk maken we hier foto’s van. Er komen er daarna nog een paar, die al even spectaculair laag over ons heen landen.

De temperatuur is echter zo hoog dat we besluiten terug te lopen naar de weg. Aan de weg staat een restaurant waar we wat willen drinken en ook gebruik willen maken van het toilet. We hadden trouwens als klant van dit restaurant hier gewoon legaal mogen parkeren…
We bestellen beiden de grootste milkshake die ze hebben. Even later blijken dat milkshakes te zijn van een halve liter. De smaak valt een beetje tegen. En helaas hebben we ook nog nooit zo’n dure milkshake gedronken. Dan zéker het toilet gebruiken. We krijgen de cijfercode van het toilet zodat we als klant van het restaurant daar gebruik van kunnen maken.

Terug bij de auto, stellen we ons navigatiesysteem in op de plek bij Pyrgi waar we de as van Paulette willen uitstrooien. Maar nog voor we daar aankomen stoppen we bij de supermarkt waar we eerder erg lekkere citroenlimonade hebben gekocht. We kopen er nog twaalf flesjes en twee bananen voor onze lunch. Daar moeten we het vandaag mee doen, na onze grote milkshakes.

In Pyrgi gekomen hebben we ook weer het probleem van parkeren. We rijden een stukje terug, slaan een zijweg in en vinden een geschikte plaats waar we eigenlijk ook niet mogen parkeren…
Vervolgens lopen we het pad af naar de stenen steiger en belanden dan bij het ministrandje. Dit keer zijn we er niet alleen. Er zit een mevrouw, maar die blijkt op het punt van weggaan te staan. We helpen haar de grote keien over naar de stenen steiger. We zijn nog steeds niet alleen, want een stukje verder zit ook nog een mevrouw. Aangezien we niet denken dat we van haar last zullen hebben, gaan we aan de slag om de urn te openen. De zegels worden verbroken en de deksel gaat eraf. Er blijkt zich geen plastic zak met as in te bevinden. De as zit gewoon los in de urn.
Ik loop een paar meter het water in en laat de as in het water glijden. De as vermengt zich met het water en in de directe omgeving van de urn kleurt het water snel grijs van de as. De kleine golfslag ter plaatse zorgt ervoor dat de as zich verspreid in het water. De grijsheid wordt steeds lichter en na een kwartiertje is er niets meer te zien van de uitstrooiing.

Gisteren was ik meer emotioneel dan nu, het voelt meer als het uitvoeren van de laatste wens van Paulette en dat voelt goed. We blijven nog even zitten om het bij ons te laten bezinken.

Daarna lessen we onze dorst met de citroenlimonade, want het is vandaag echt heet. Nadat de bananen gegeten zijn, pakken we al ons afval en verlaten het idyllische strandje. De vuurvaste identificatiesteen van de urn is het enige wat ik bewaar.

We rijden routineus terug naar ons hotel. Daar zien we dat alle ligbedden bezet zijn. We kleden ons om te gaan zwemmen en nemen onze eigen stoeltjes mee naar het zwembad. Terwijl we onze stoeltjes in elkaar aan het zetten zijn, draagt een meneer twee ligbedden over aan ons. Onze dank is groot! De stoeltjes gaan weer in elkaar en wij stationeren ons op de ligbedden. De overkleding gaat direct uit en wij onder de douche om het transpiratievocht af te spoelen en dan het zwembad in.

Zodra we voldoende gezwommen hebben voor vandaag, klimmen we op de ligbedden, eten een chipje en lezen wat bladzijden. Ik doe een powernap van twintig minuten, maar Wilma neemt het er goed van. Tegen de tijd dat ik me klaar aan het maken ben om terug te gaan naar onze kamer wordt ze wakker.

Ik fris me heerlijk op onder de douche en bericht haar dan dat de badkamer geheel van haar is. Enkele ogenblikken later staat ook zij onder de douche. Ondertussen doe ik mijn Franse les.
Vervolgens kleden we ons voor het diner en lopen dan naar beneden het dorp Gouvia in. Het valt ons tegen hoe heet de zon nog is om zeven uur ‘s avonds.

Wilma kiest een Thais restaurant, waar in eerste instantie geen plaats meer is voor twee mensen, maar na even wikken en wegen krijgen we een mooie plek aan de straatkant buiten in de schaduw.
Beiden kiezen we een ander gerecht uit, dat al vrij snel geserveerd wordt. Geen idee of het aan de pittigheid van het eten ligt of aan de temperatuur buiten of aan allebei, maar het water gutst ons langs de rug en in de ogen. We blijven deppen en Cola Zero drinken.
Het smaakt ons erg goed en hebben dan ook geen moeite om de rekening te voldoen.

De wandeling terug naar het hotel verloopt goed totdat we de weg overgestoken zijn en het laatste stuk omhoog moeten lopen. Het is nog steeds erg warm en in de hotelkamer gaan al snel de meeste kledingstukken uit en de airco aan. Dan is het tijd voor een bakje koffie. Ik word al een echte barista 😉

Het wordt routine: Wilma pakt haar tablet ik mijn laptop om weer te schrijven wat we vandaag beleefd hebben. We drinken nog een tweede kopje koffie, lezen nog wat en dan vinden we het tijd om ons gereed te maken voor de nacht.