Woensdag 25 september

Dag 2 van 5, de geplande route:

Nog voordat ik gisteren de slaap ben aangegaan, ben ik op muggenjacht gegaan. Na de tiende dood geslagen te hebben ben ik opgehouden met tellen. Helaas had ik ze toch niet allemaal, want om vijf uur vanmorgen moest ik er nog twee om zeep helpen.

Twee uren later begint mijn telefoon herrie te maken: tijd om op te staan. Ik loop mijn ochtendritueel af en heb dan nog een kwartier over voordat ik aan het ontbijt verwacht wordt.

Ik besluit alvast mijn Ortlieb reistas en de losse accu naar de motor te brengen. Ik koppel hem van de lader los en zie dat de accu weer 100% vol is. De kabels berg ik in de koffers op, de losse accu sluit ik aan en de tas bind ik op de motor.

Om acht uur zit ik aan een uitgebreid ontbijt en maak nog even een praatje met een hotelgast die vroeger ook motor reed. Na het ontbijt de tanden poetsen, naar het toilet, de laatste zaken in de rugtas en dan uitchecken. De rekening is zoals ik verwachtte en ik betaal er vijf euro voor de stroom bij.

Even na negen uur, rijd ik weg, het is droog maar het ziet er niet naar uit dat het droog blijft. Tot tien uur blijft het zo goed als droog. Daarna spettert het af en toe, maar de echte regen blijft weg. Ik trek de regenoverall dus nog steeds niet aan.

Na ruim anderhalf uur, ik raak meer tijd kwijt dan anders doordat ik niet voluit kan en wil rijden over de natte bochtige wegen, arriveer ik in Braunfels. Hier moet ik betalen om mijn motor te mogen parkeren of ik moet hem opladen. Dan kies ik voor de laatste optie. Ik probeer meteen de ketting te smeren, maar de motor wil niet met het achterwiel omhoog, hij schuift steeds weg. Dan maar zo goed en zo kwaad als het gaat, de ketting een beetje van de smeerbende voorzien.

Daarna naar een terras voor een kop koffie. Het is gelukkig nog steeds droog. Na de koffie bezoek ik voor de zekerheid het toilet. Ondertussen heb ik de gegevens van de AirBnB gekregen, via de AirBnB-app, om in het appartement te komen in Spangenberg. Ze werken met een sleutelkluis, wel zo makkelijk.

Het blijft voorlopig droog en daardoor vind ik de wegen beter berijdbaar. Het tempo gaat omhoog en de bochten worden met een grote glimlach genomen. Zo slinger ik verder richting de volgende stop.

In Lauterbach zet ik de motor op een parkeerplaats met een laadpaal. Nog geen twee minuten later wil daar iemand zijn elektrische auto neerzetten. Op het laatste moment ziet hij de motor en kijkt verbaasd, tot hij ziet dat ik de kabel er in prik. Ik ben dus net op tijd!

Helaas begint het te regenen. Ik haal mijn pet uit de rugzak en met behulp van de app Osmand loop ik naar het centrum van het dorp. Even later vind ik een Conditorei en koop daar de laatste twee belegde broodjes en een kop koffie. Laten ze nu ook nog een klantentoilet hebben! Daarvan gaat de deur alleen open, nadat het personeel op een knopje achter de toonbank drukt! Ik vind dat slim…

Wanneer ik terug ben bij de motor, zien de resultaten op de buienradar er zodanig uit dat ik twijfel of ik voor het laatste stuk toch maar de regenoverall aantrek. Of ik het goed doe weten we straks, ik trek toch geen regenoverall aan. Ik probeer gewoon de bui voor te blijven. Ik rijd richting het noordoosten, waar ook de buien naar toe gaan, het is dus een kwestie van doorrijden…

De route wordt mooi afgewisseld door snelle wegen en leuke kleinere bochtige wegen. Opeens besef ik dat ik, door het snelle vertrekken uit Lauterbach, niets gepost heb voor Polarsteps. Nu is het te laat, ik doe het straks wel als ik bij het appartement voor vandaag aankom. Ik rijd door dorpjes waar ik nog nooit van gehoord heb. Maar ook door Schotten, daar hebben Paulette en ik nog met mijn ouders overnacht. Met ons vieren waren we toen onderweg in de Ford Transit van paps.

Op een gegeven moment stuit ik op een wegomlegging. Waarschijnlijk werken aan de weg, want in dit deel van Duitsland zijn veel binnenwegen voorzien van de borden “Strasse Schäden” oftewel “slecht wegdek”. En dat doen ze niet voor niets. Op sommige stukken durf ik niet harder dan 60 km/h te rijden. Ik overzie de wegomlegging en besluit een alternatieve route te rijden door een routepunt over te slaan. Dat is iets korter dan de voorgestelde “Umleitung” en dat komt me wel uit want het wordt steeds donkerder door de dreigende wolken.

Wanneer ik aan de rand van Spangenberg kom, blijkt dat ze ook hier aan de weg werken. Ik volg in eerste instantie de omleiding, maar ik denk het beter te weten. De omleiding gaat wel heel ver om, naar mijn mening. Ik rijd terug. Maar na wat omzwervingen blijkt er geen kortere omleidingsroute te zijn, dus rijd ik, tot mijn verdriet, het eerste deel van de “Umleitung” drie keer.

Uiteindelijk arriveer ik toch op het adres waar ik de nacht zal moeten doorbrengen. Ik kom binnen door de sleutel uit een kluisje te halen. Het is de complete bovenverdieping van een grote woning. Groot genoeg om een stel met twee kinderen een week te laten verblijven. Compleet ingericht tot en met wasmachine en droger.

Eerst mijn gele Ortlieb van de motor en veilig naar binnen, want het begint licht te regenen. Daarna pak ik de thuislader, het verlengsnoer, een plastic zak en wat elastieken om de motor te kunnen laten laden via het stopcontact dat zich buiten op de muur bevindt. Met de plastic zak hoop ik te voorkomen dat regenwater bij de contacten komt. Vervolgens gaat de motor beveiligd worden met twee sloten en breng ik de rest van mijn spullen naar boven.

De motorjas gaat uit, de windstopper en het regenjasje aan en de pet op. De rugzak gaat mee, opweg naar de Lidl, maar eerst post ik “Lauterbach” op Polarsteps. Bij de Lidl koop ik mijn ontbijt voor morgenochtend en onder de luifel bel ik met mijn paps, die benieuwd was hoe het gaat met mij en de reis. Daarna ga ik in een lichte regenbui op zoek naar een restaurant voor mijn avondmaaltijd. Er zijn er weer diverse eetgelegenheden dicht, maar dan tref ik toch nog een pizzeria die open is. Ik moet wel even wachten totdat er een plek vrij is, maar al vrij snel zit ik aan het bier en iets later snijd ik een pizza aan. Tussendoor schrijf ik aan mijn verhaal en als het bier verdampt is, reken ik af en loop in het donker terug naar het appartement.

Althans dat was de bedoeling. Maar even later merk ik dat ik de verkeerde kant op loop. Nu had ik al het idee dat het bier niet alcoholvrij was, maar zou het daar aan liggen? Of ligt het aan het feit dat ik totaal geen richtingsgevoel heb? Maar goed, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, zullen we maar zeggen. Bij het appartement aangekomen, staat de Experia op zijn gemak te laden, dus dat lijkt goed te gaan.

Ik ga naar binnen en neem plaats op het grote tweepersoons bed. Ik doe een Franse les en ga de route voor morgen bestuderen. Ik merk namelijk dat ik hier in Duitsland, omdat ik hier veel harder mag rijden over de binnenwegen dan in Nederland, minder kilometers uit de accu haal. Wellicht moet ik bij de koffiestop ook een laadplek plannen. Vandaag pakte dat in ieder geval goed uit.

Tussendoor kijk ik nog naar “Lubach” en ten slotte zet ik het verhaal online. Daarna de tanden schrobben en naar bed, maar nu om te slapen.