Zaterdag 15 juni

Dag 6 van 17
Met de ferry naar Corfu

.

De tekst van ons verhaal van vandaag had kunnen luiden:

“Vandaag hoeven we alleen maar naar het zuiden richting Venetië te rijden. We rijden met een boog om de stad, om even later bij de haven aan te komen, waar ons schip gaat vertrekken naar Corfu.
Het loopt vandaag alleen even anders…

Zoals elke morgen begint om half acht mijn telefoon te roepen dat het tijd is om uit bed te gaan. Vanmorgen hebben we geen haast, want we hoeven pas om elf uur dit pand te verlaten.
We hebben de Japanners vanmorgen rond zeven uur al weg horen gaan, dus hebben we straks het recht alleen in de keuken. Eerst maar eens zien dat we aangekleed zijn.
Ook hier is geen ruimte voor mijn oefeningen, dus zodra Wilma onder de douche gaat, ga ik mijn spullen maar eens ordenen en opnieuw inpakken, rekening meehoudend dat het vandaag een rustdag is en lekker weer, dus luchtige kleding.
We zorgen beiden dat we de spullen die we tijdens de overtocht nodig denken te hebben apart houden. Wilma heeft een boodschappentas en haar rugtasje en ik mijn rugzak vol zitten met spullen voor op de ferry.
Wanneer we beiden gedoucht en aangekleed zijn, maken we ons eigen ontbijt in de keuken.

We hebben het plan om straks de bagage in de auto neer te zetten en de auto dan aan de laadpaal hier vlakbij te zetten. Gisteravond heb ik de route naar de haven nog even aangepast. We willen nadat de accu van de auto vol is, naar de haven rijden om onze tickets op te halen. Daarna een stukje terug naar de Lidl om wat inkopen te doen voor vanmiddag en misschien daar in de buurt wat te gaan eten. Dan voor 21:00 uur zorgen dat we op tijd bij de haven zijn. We moeten namelijk twee uren voor vertrek aanwezig zijn

Na ons ontbijt, gaat dus de bagage in de auto en de auto een straat verder aan de laadpaal. Hij zou zo rond half een vol moeten zijn. Wij lopen in kleding die geschikt is voor een warme zomerdag naar de stad. Zelfs mijn hoedje gaat op, want ik wil mijn hoofd niet verbranden.
We struinen wat door de stad, lopen over een markt met marktkraampjes. Ik koop nog een mooie linnen cap en even later drinken wat op een terras in een park. Daarna lopen we langs de oude stadsmuur rond de stad tot het punt waar we af moeten slaan om weer bij de auto uit te komen.
Wanneer we bijna bij de auto zijn, krijg ik op mijn telefoon de melding dat de accu vol is. Goede timing, want bij deze laadpaal krijgen we na het laden, 60 minuten de tijd om de auto af te kopppelen. Zo niet, dan kost dat ons per minuut extra centen als straf.
We blijken ook nog gauw even 6,5 km gewandeld te hebben.

De auto wordt ontkoppeld en wij gaan op weg naar de haven. Het is een klein uur rijden, geen mooie route. Ook vinden we het tegenvallen hoe ver de haven van de bewoonde wereld ligt.
Bij de ticketoffice overhandigen we de paspoorten en de geprinte e-mail met de bevestiging van onze boeking. De receptioniste maakt ons attent op het feit dat de accu van de auto maximaal 40% vol mag zijn om op de ferry te mogen. We protesteren beiden hevig: het is ons nooit verteld, de accu is voor 95% vol en om hem naar maximaal 40% te krijgen moeten we uren rijden.
De receptioniste geeft aan dat we geluk hebben dat we zo vroeg zijn, want we hebben nog tijd genoeg om de accu leger te rijden. Ze raadt ons aan om “even” heen en weer naar Verona te rijden. Ik protesteer nog door te zeggen dat ik denk dat dat niet voldoende is, maar zij blijft erbij dat we vanavond bij het boarden moeten aantonen dat de accu maximaal 40% gevuld is, zo niet dan worden we niet op de ferry toegelaten.

We besluiten eieren voor ons geld te nemen. We slaan aan het rekenen en zetten dan koers naar Milaan. Onderweg zullen we zien hoe hard de accu leegloopt en weten we ongeveer wanneer we dezelfde weg terug moeten nemen. Zo gezegd zo gedaan…

Naar het westen rijdend, eerst via enkele dorpen, merken we dat de Kia veel te zuinig rijdt. Ik zet hem op de sportstand en zet het terugwinnen door te remmen op de motor uit. Dat gaat al beter, al moet ik wennen aan de felheid van de auto in deze stand. De maximale snelheden lappen we voor vandaag aan onze laars.
Na ca. twee uren rijden parkeren we de auto bij de McDonalds en kopen daar muffins en milkshakes. We slaan weer aan het rekenen en denken dat het verstandig is om nog een stukje richting het Gardameer te rijden en dan om te keren. Wanneer we weer op weg zijn naar het westen, reken ik onze berekening nog een keer in gedachten na en kom dan tot de conclusie dat we beter nu kunnen keren. Zodra dit mogelijk is draaien we nog voor het Lago di Garda de snelweg af en na even zoeken rijden we er onderdoor en aan de andere kant weer terug naar het oosten. Al rijdend merk ik dat we ver onder de 40% uitkomen, dus zet ik de Kia weer in de ecostand en houden we ons precies aan de maximale toegestane snelheid. De snelheid is hier maximaal 110, vaak 90 en soms 70 km per uur, wanneer we die snelheden respecteren hebben we direct geen vrienden meer onder de Italianen…

Onderweg zie ik een grote InterSpar en we besluiten hier onze inkopen te doen die we bij de Lidl gepland hadden. Daarna rijden we naar de haven, waar we rond 20:00 uur aansluiten bij de rij auto’s die al klaar staan op aan boord te gaan. We hebben allemaal een kaart gekregen waarop staat wat onze bestemming is. De kaart moet voor het raam geplaatst worden, zodat de medewerkers van de ferry de boarding goed kunnen laten verlopen.

Wij eten ons brood in het avondzonnetje en nemen dan plaats in de auto om te wachten tot we kunnen boarden. De ferry moet om elf uur vertrekken, dus vinden we het vreemd dat er bijzonder weinig actie te zien is vanuit de ferry. We wachten eindeloos en zodra het begint te schemeren weten we ook dat we de ramen ondanks de warmte dicht moeten houden, want we worden overvallen door de muggen. Deze vervelende insecten worden stuk voor stuk dood gemaakt, maar dan hebben we al wel enkele bulten.
Om de tijd te doden, maak ik een Franse les met behulp van DuoLingo. Helaas moeten we nog meer geduld hebben. We schrijven een e-mail met een klacht betreffende de eis van maximaal 40% acculading naar Direct Ferries. Bij deze maatschappij hebben we geboekt en doorgegeven dat we met een volledig elektrische auto aan boord zouden gaan. Maar eens zien wat hun reactie is.
Rond middernacht mogen we eindelijk gaan rijden. De vrachtwagens en motoren zijn dan al aan boord.
Het is complete chaos, de medewerker van de ferry pikt er zo nu en dan een auto uit die dan eerst naar binnen moet, de rest in verwarring achter latend. Het gaat ons niet lukken om vandaag nog aan boord te komen.