Zaterdag 22 juni

Dag 13 van 17 (Roadtrip/ferry Corfu, 2024)
Eerste deel van route terug naar huis

Van slapen komt niet heel veel, maar we rusten in ieder geval wel wat. In de ruimte met “verhuurde” zitplaatsen, de zo genaamde airseats, hebben we ondertussen gekeken, maar daar vinden we het te licht en te koud. We hebben bij het boeken wel twee van die airseats geboekt, maar net zoals op de heenreis was dat weggegooid geld. We blijven in de gang op het dek bij het restaurant.

Tegen een uur of half acht Corfu-tijd of nu half zeven Italië-tijd gaan we naar het restaurant en bezetten weer een tafeltje met vier stoelen.
Wilma heeft uit haar fouragetas nog voldoende voor ons ontbijt en voor koffie kunnen we hier natuurlijk ook terecht.

We blijken op een gegeven moment ter hoogte van Ancona te varen. Afgezien dat we dan al het grootste deel van de overtocht achter de rug hebben, betekent dit ook dat we dichter langs de kust van Italië varen en dus beter bereik hebben wat internet betreft.
Het verhaal dat ik gisteren geschreven heb, kan ik online zetten.

De tijd doden we met lezen, buiten op de verschillende dekken kijken, koffie drinken en mensen kijken.

Omstreeks half een zijn we zo dicht bij Venetië dat ik er vanuit de verte een foto van kan maken. Het duurt dan nog wel even voordat we bij de haven zijn. Vooral het laatste stuk vaart de ferry half zo langzaam (ca. 18 km/u) als op open zee (ca. 40 km/u).
Om 14:20 uur legt de ferry aan. Omdat we als een van de laatsten de ferry opgereden zijn, zijn we tien minuten later met de auto op weg.
We zetten koers naar het noordwesten, richting de bergen daar. Zoals verwacht is het eerste stuk van de route van vandaag saai, maar rond half vier krijgen we de bergen in het zicht. Ondertussen worden we overvallen door een flinke regenbui.

De SS47 blijkt een ontzettend mooie weg te zijn die de rivier de Brenta volgt. Aan deze rivier ligt het stadje Campulongo sul Brenta. Daar zouden we pauzeren om wat te drinken. Omdat we met minder dan 40% acculading van de ferry gekomen zijn, hebben we het plan enigszins gewijzigd. We gaan laden en verlaat lunchen (of vervroegd dineren net wat je wilt) in het plaatsje Solagna. Daar vinden we een eetgelegenheid waar alleen de bazin Engels spreekt, verder spreekt niemand een andere taal dan Italiaans. We eten er prima en sluiten de maaltijd af met een koffie Americano en een Mignon (Italiaans mini gebakje).

Na de pauze, de auto heeft dan een uur kunnen laden, volgen we de Brenta naar het noordwesten tot Trento. Vervolgens rijden we pal naar het noorden door twee lange tunnels. Zodra we uit de tweede tunnel rijden, stuurt ons navigatiesysteem ons de weg af en met een aantal vreemde bewegingen komen we op dezelfde weg uit maar dan op de weg terug!
Het blijkt dat routepunt 21 in de tunnel stond. Aangezien de telefoon geen gps-signaal in de tunnel heeft, sloeg hij punt 21 over en wilde buiten de tunnel toch naar punt 21. Voortaan dus geen routepunten in tunnels zetten.

Na dus de twee tunnels drie keer gereden te hebben arriveren we omstreeks zeven uur in Taio. Daar is een geschikte plaats om wat te drinken tussen de locals en te laden.

Na weer een uur geladen te hebben vervolgen we onze route naar het noorden. We rijden ten oosten van Meran/Merano naar Schenna/Scena om onze intrek te nemen in Hotel Tannerhof. Wanneer we uitstappen waaien we bijna uit ons hemd. Er staat namelijk een stormachtige wind.
Na aanmelding in het hotel, krijgen we de keycard van kamer 202. We brengen daar de bagage die we denken nodig te hebben en gaan dan op zoek naar de geplande laadpaal. Deze blijkt een paar honderd meter verderop te staan. We kunnen geen tijdsbelemmering of -voorwaarde vinden, dus koppelen we hem aan en halen we hem, als het aan ons ligt, er pas morgenochtend weer weg.

Dan is het toch echt tijd om te douchen. Het is alweer heel wat uren geleden dat we voor het laatst een badkamer gezien hebben. Nadat we beiden weer opgefrist zijn, nemen we plaats op het bed en drinken nog wat uit eigen voorraad. De Franse les heb ik al even kort in Taio gedaan, dus nu alleen nog het verhaal van vandaag typen en online zetten. Daarna kunnen we met een gerust hart onze ogen sluiten en genieten van een echt bed deze nacht. Het waren best heftige uren sinds het vertrek uit Paradise Hotel.

De wind wordt niet minder en laat het rolluik flink klapperen met de deur van het balkon op de ventilatiestand. In het ergste geval doen we de deur toch dicht.