Zondag 23 juni

Dag 14 van 17 (Roadtrip/ferry Corfu, 2024)
Tweede deel van route terug naar huis

Na een heerlijke nacht in alle rust, worden we om half acht gewekt door mijn telefoon. Wilma neemt de badkamer in bezit en ik maak van mijn dekbed een fitnessmatje.
Even later is Wilma uitgebadderd en ben ik klaar met mijn ochtendfitness. De douche is niet groot maar bevalt mij prima.
Omstreeks kwart over acht begeven we ons naar het restaurant van het hotel voor ons ontbijt. Het huidige hotel is het duurste hotel deze reis, maar dat is ook wel te zien aan het uitgebreide ontbijtbuffet. We doen ons tegoed aan heerlijke broodjes met divers beleg, hapklaar gemaakt vers fruit zoals kiwi, blauwe bessen, meloen, aardbei, ananas, druiven, ook is er muesli en yoghurt en koffie & thee. Kortom we moeten ons beheersen. We hadden gepland om om negen uur weg te rijden maar dat gaat dus niet lukken.

Bij het uitchecken blijken we nog wel de toeristenbelasting te moeten betalen van € 6,60, de rest had ik al van te voren via Booking.com overgemaakt.
We moeten door de regen naar de auto, die zelf al had gemeld dat zijn accu vol was. Het is een paar honderd meter, maar dat hebben we er graag voor over om met een compleet volle accu kunnen vertrekken.

Omdat de accu vol is en we naar beneden rijden, waarschuwt de auto me dat hij niet afremmen kan op de motor om stroom terug te winnen. Dat voelt direct vreemd, omdat ik altijd gebruik maak van die mogelijkheid en nu zelf moet remmen. Na een paar kilometers gereden te hebben, keert het afremmen op de motor vanzelf terug.
We rijden dwars door Meran/Merano naar het westen. Vervolgens zijn we nog geen uur aan het rijden of we sluiten net voorbij Castelbello aan in een file. Er komt ons ook geen auto meer tegemoet, wel worden we gepasseerd door diverse motoren. Een paar minuten later komen twee ambulances ons tegemoet.
Er zal dus wel een flink ongeluk gebeurd zijn op deze tweebaansweg. Ondertussen is het opgehouden met regenen en valt er af en toe een klein buitje. Om half elf kunnen we weer rijden en zien op een gegeven moment op de plaats van het ongeval nog een brandweerwagen en diverse brandweerlieden. Wat er precies gebeurd is kunnen we niet zien.
We vervolgen onze mooie route door de bergen tot we een klein uur rijden later in Mustäir, net over de grens in Zwitserland arriveren.

De douane aan de grens had trouwens meer aandacht voor het verkeer dat Zwitserland uitging dan voor het inkomend verkeer zoals wij. We rijden op goed geluk het stadje in en parkeren de auto bij een restaurant waar binnen licht brandt. Het is vandaag zondag dus zijn lang niet alle restaurants open.
Voor we überhaupt iets bestellen informeren we of we hier met onze bankkaart kunnen betalen, want we hebben geen Zwitserse franken bij ons. Als dat blijkt te kunnen, kiezen we een tafeltje en bestellen koffie met koek. We blijven niet lang zitten, want door de file hebben we al een half uur verspeeld.

Rond het middaguur rijden we voornamelijk naar het noordwesten richting Davos. We rijden de prachtige Ofenpass. De sneeuwgrens blijkt hier op ongeveer 1800 meter hoogte te liggen. Het hoogste punt van deze pas ligt op 2149 meter en heeft vandaag 7 graden Celsius als laagste temperatuur. Daarna volgt even later de Füelapass die mogelijk nog mooier is met zijn 2386 meter, en langs de kanten van de weg bergen sneeuw. Ook daar was het maar 7 graden Celsius.
Op een gegeven moment denk ik de omgeving te kennen en dat blijkt te kloppen, want we rijden daarna het plaatsje Susch in. Hier hebben Paulette en ik nog, al bergwandelend en -fietsend een zomervakantie doorgebracht.

Ten noorden van Davos draaien we naar het noorden om even later in Klosters Platz te gaan lunchen en laden. De laadpaal is snel gevonden maar we hebben de lengte van de laadkabel nodig, omdat we moeilijk dichtbij de laadpaal kunnen komen, vanwege een bierkeet met sta-tafels en krukken op het parkeerterrein.

Zodra de auto staat te laden gaan we op zoek naar een restaurant waar ze iets hartigs verkopen als lunch. Er is hier op zondag niet veel open. Vanwege hoge nood vlucht Wilma een hotel in om gebruik te mogen maken van het toilet. Tijdens de verdere zoektocht ontdek ik bij het treinstation een keurig openbaar toilet en zoeken dan verder. We lopen op een gegeven moment een restaurant binnen en bestuderen de menukaart. Eigenlijk hebben ze niet wat we zoeken en de prijzen bevallen ons al helemaal niet!
Toen we net de auto hadden achtergelaten hebben we wel een koffietentje gezien, dus toch maar kijken of ze ook iets hartigers te bieden hebben dan koffie met taart.

Het is er erg gezellig druk en ze verkopen warme sandwiches. We bestellen de laatste twee focaccia sandwiches en twee Americano’s. We nemen plaats op barkrukken aan een lange tafel voor het raam naast drie dames op leeftijd die samen ontzettend veel schik hebben. Wij eten onze smakelijke sandwiches, drinken onze koffie en lopen dan weer terug naar de auto die dan alweer een uur staat te laden.
Het afkoppelen gaat zonder problemen, dus kunnen we weer op weg.

We zetten koers naar het noordwesten, nog steeds een mooie route, al worden de bergen ingewisseld voor heuvels. Na ca. anderhalf uur rijden komen we aan in Buchs SG, waar we het tijd vinden om de auto te verlaten en wat te drinken te gaan zoeken. We kiezen voor het gemak van eenvoudig maar met toilet en komen dan voor een snelle laatste tussenstop bij de Mac uit.

Het laatste deel van de route van vandaag draaien we langzaam naar het noorden. En de laatste kilometers zelfs naar het noordoosten om in Niederuzwil bij Hotel Schäfli aan te komen. Dit is een hotel dat voor Zwitserse begrippen goedkoop is, maar er erg goed uitziet. Toegang tot kamer 2 krijgen we door contact te zoeken middels de intercom. Via de intercom begeleidt een dame ons bij het verkrijgen van de keycard. De kamer ziet er ook mooi uit en we hebben een lounge met de mogelijkheid tot het zetten van koffie en thee. Ons hoor je hier niet over klagen!

Het hotel heeft ook een eigen laadpaal, dus wordt de auto er op aangesloten. De paal vraagt om het aanbieden van een laadpas. We hebben er diverse, maar die worden niet geaccepteerd en ook de app van de ANWB kan er niet mee overweg.
Nadat we onze spullen in de kamer achtergelaten hebben rijden we dan toch maar naar de laadpaal een anderhalve kilometer verderop die we thuis al in de route gezet hebben. We rijden hem eerst voorbij, want hij staat op het terrein van de Nissandealer en daar hadden we even niet op gerekend.
Het is een 22 kW lader, dus als we een uur laden, dan kunnen we, volgens onze berekening, weer even vooruit.

Om het uur vol te maken, kijken we wat er in de buurt voor mogelijkheden hebben om wat te eten. We vinden om de hoek een tankstation met een mini-markt. Daar kopen we een broodje en een flesje drinken, dat we zittend op een bankje bij de Nissandealer opeten en drinken.
Ik bel met mijn paps en mams in Nederland om even bij te praten en daarna is het uur om te laden alweer voorbij. We koppelen de auto af en keren terug naar het hotel.

In het hotel maken we koffie, eten we nog koek uit het lunchpakket van Corfu en gaan aan de slag, zittend op ons bed. Wilma begint met haar tablet en gaat op een zeker moment over op haar boek. Ik begin en eindig met het schrijven van het verhaal. Tussendoor maken we de noten op, die Wilma van thuis heeft meegenomen.

Een les Frans heb ik tijdens het wachten in de file al gedaan, dus zodra het verhaal online staat, kan ik me gereed maken voor de nacht.